POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI z dnia

POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI
z dnia 14 marca 2008 r.(*)
Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Wniosek o zawieszenie wykonania –
Dopuszczalność – Brak pilnego charakteru
W sprawie T‑1/08 R
Buczek Automotive sp. z o.o., z siedzibą w Sosnowcu (Polska), początkowo reprezentowana
przez T. Gackowskiego, a następnie przez D. Szlachetko-Reiter, radców prawnych,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez K. Grossa, M. Kaduczaka oraz A.
Stobiecką-Kuik, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C (2007) 5087
wersja ostateczna z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa nr C 23/2006 (ex
NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek,
PREZES SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
1
Spółka Technologie Buczek (zwana dalej „TB”) jest polskim producentem rur z
siedzibą w województwie śląskim. Problemy finansowe doprowadziły TB w 2002 r. do
opracowania planu restrukturyzacji. W oparciu o ten plan TB została zakwalifikowana do
otrzymania pomocy państwa w ramach krajowego programu restrukturyzacji hutnictwa żelaza
i stali w Polsce do 2006 r.
2
Wchodząca w skład grupy przedsiębiorstw TB była spółką dominującą kilku
przedsiębiorstw zależnych, w tym Huty Buczek i skarżącej. W sierpniu 2006 r. została
ogłoszona upadłość TB, ale spółce umożliwiono dalsze prowadzenie działalności
gospodarczej.
3
Akt dotyczący warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej,
Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej,
Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz
dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U. 2003, L 236, s.
33) zawiera protokoły, które na mocy art. 60 tego Aktu stanowią jego integralną część i wśród
których znajduje się protokół nr 8 w sprawie restrukturyzacji polskiego hutnictwa żelaza i
stali (Dz.U. 2003, L 236, s. 948, zwany dalej „protokołem nr 8”).
4
Punkt 1 protokołu nr 8 wymienia warunki, w jakich pomoc państwa przyznawaną przez
Polskę na restrukturyzację poszczególnych sektorów polskiego hutnictwa żelaza i stali uznaje
się za zgodną ze wspólnym rynkiem. Protokół ten dopuszczał przyznawanie do 2003 r.
pomocy państwa między innymi na rzecz grupy TB, dokonywane w oparciu o prawidłowe
wprowadzenie w życie planu restrukturyzacji mającego na celu przywrócenie rentowności
przedsiębiorstwa. Oprócz tego protokół nr 8 wyraźnie zakazuje przyznawania jakiejkolwiek
pomocy na restrukturyzację od końca 2003 r. do końca 2006 r. Zgodnie z pkt 18 protokołu nr
8 Komisja podejmuje odpowiednie środki w celu zmuszenia przedsiębiorstw, których to
dotyczy, do zwrotu wszelkiej pomocy przyznanej z naruszeniem warunków ustanowionych w
tym protokole.
5
Po zakończeniu formalnego postępowania wyjaśniającego wszczętego na mocy art. 88
ust. 2 WE Komisja w dniu 23 października 2007 r. wydała decyzję C (2007) 5087 wersja
ostateczna w sprawie pomocy państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez
Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek (zwaną dalej „zaskarżoną
decyzją”).
6
W decyzji tej Komisja stwierdziła, że TB uzyskała pomoc państwa polegającą na tym,
iż pewne polskie organy publicznoprawne nie ściągały od niej swoich wierzytelności (składek
na ubezpieczenie społeczne i podatków). Komisja stwierdziła, że pomoc ta została przyznana
na warunkach, których prywatny wierzyciel działający w warunkach rynkowych nie
zaakceptowałby, ponieważ, mimo trudnej sytuacji TB, wierzyciele publiczni odroczyli spłatę
wierzytelności w wysokości 20 761 643 złotych polskich (PLN), czyli około 5,8 mln EUR.
Komisja twierdzi, iż w związku z tym, że wierzyciele ci posiadali zabezpieczenia na majątku
TB, z których mogli skorzystać, oraz że poprzednio podejmowane próby restrukturyzacji nie
powiodły się, a perspektywy poprawy sytuacji TB były ograniczone, wierzyciel prywatny w
podobnej sytuacji zażądałby zwrotu długu.
7
Przypominając, że przed ogłoszeniem upadłości TB przekazała całą rentowną
działalność swoim przedsiębiorstwom zależnym, Komisja nakazała w szczególności tym
ostatnim zwrot odpowiedniej części spornej pomocy z powodu tego, iż uzyskały z niej
korzyści. Komisja twierdzi, że TB mogła w znacznym stopniu dokapitalizować skarżącą,
ponieważ, co najmniej od początku 2005 r., nie odzyskano skutecznie od TB żadnych
wierzytelności publicznych, chociaż to odzyskiwanie doprowadziło wcześniej do ogłoszenia
jej upadłości.
8
Komisja dodała, że skarżąca przejęła od TB działalność w sektorze rur aluminiowych i
chromowanych. W tym celu pracownicy TB zostali przeniesieni do przedsiębiorstwa
skarżącej, a przedsiębiorstwo zostało dokapitalizowane kwotą 1,55 mln PLN. Ponadto
skarżąca dzierżawi od TB, na podstawie umowy zawartej na czas nieokreślony, aktywa
produkcyjne wykorzystywane do produkcji układów wydechowych na potrzeby przemysłu
motoryzacyjnego. Na tej podstawie Komisja uznała, że skarżąca w oczywisty sposób korzysta
z inwestycji zrealizowanych przez TB dzięki pomocy państwa przyznanej w odniesieniu do
tych aktywów.
9
W art. 1 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdza, że pomoc państwa w wysokości 20
761 643 PLN, przyznana bezprawnie przez Polskę na rzecz grupy TB, jest niezgodna ze
wspólnym rynkiem.
10
W art. 3 ust. 1 i 3 zaskarżonej decyzji Komisja nakazuje Polsce odzyskanie tej kwoty,
powiększonej o odsetki za zwłokę, i wyjaśnia, że należy ją odzyskać w szczególności od
spółek zależnych, proporcjonalnie do faktycznie otrzymanej przez nie pomocy, czyli od Huty
Buczek – w wysokości 13 578 115 PLN (około 3,8 mln EUR), i od skarżącej – w wysokości 7
183 528 PLN (około 2 mln EUR).
11
Zgodnie z art. 4 i 5 zaskarżonej decyzji Polska ma obowiązek wykonać tę decyzję w
terminie czterech miesięcy od daty jej doręczenia, a w terminie dwóch miesięcy od tej daty –
poinformować Komisję o środkach podjętych w celu zastosowania się do tej decyzji.
12
Zgodnie z art. 6 zaskarżonej decyzji jest ona skierowana do Rzeczypospolitej Polskiej.
Przebieg postępowania i żądania stron
13
Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 stycznia 2008 r. skarżąca wniosła
skargę mającą zasadniczo na celu stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w
jakim uznaje się w niej za niezgodną ze wspólnym rynkiem przyznaną jej pomoc państwa i
nakazuje się Polsce odzyskanie od niej części tej pomocy.
14
W odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w tym samym dniu skarżąca
wystąpiła z niniejszym wnioskiem o zastosowanie środka tymczasowego, w którym wniosła
do prezesa Sądu o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu ogłoszenia wyroku
Sądu rozstrzygającego w sprawie skargi o stwierdzenie nieważności tej decyzji.
15
W uwagach pisemnych złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 24 stycznia 2008 r.
Komisja wniosła do prezesa Sądu o:
–
tytułem żądania głównego, odrzucenie wniosku o zastosowanie środka tymczasowego
jako niedopuszczalnego;
–
tytułem żądania subsydiarnego, oddalenie tego wniosku w całości jako bezzasadnego;
–
obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
16
Po przedstawieniu uwag przez Komisję skarżącej umożliwiono przedstawienie jej uwag
w przedmiocie niektórych kwestii, co ta uczyniła w piśmie z dnia 6 lutego 2008 r. W
odpowiedzi na to Komisja w piśmie z dnia 13 lutego 2008 r. zajęła stanowisko w przedmiocie
tych uwag.
17
Postanowieniem z dnia 13 lutego 2008 r., wydanym na mocy art. 105 § 2 regulaminu
Sądu, wykonanie zaskarżonej decyzji zostało zawieszone do wydania postanowienia
kończącego niniejsze postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego.
18
Strony przedstawiły uwagi ustne na rozprawie w dniu 28 lutego 2008 r.
Co do prawa
19
Na mocy postanowień art. 242 WE i art. 243 WE w związku z art. 225 ust. 1 WE Sąd
może, jeśli uzna, że wymagają tego okoliczności, zarządzić zawieszenie wykonania
zaskarżonego przed nim aktu lub zarządzić niezbędne środki tymczasowe.
20
Artykuł 104 § 2 regulaminu stanowi, że we wnioskach o zastosowanie środka
tymczasowego należy określić przedmiot sporu, wskazać okoliczności świadczące o pilnym
charakterze, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia
konieczność zastosowania środka. Sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków
tymczasowych może zatem zawiesić wykonanie aktu i zastosować środki tymczasowe, jeśli
uprawdopodobniono z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania
takich środków (fumus boni iuris) i wykazano ich pilny charakter, czyli to, że ich
ustanowienie i wywarcie przez nie skutków przed wydaniem orzeczenia kończącego
postępowanie w sprawie jest niezbędne w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody
dla interesów skarżącego. Przesłanki te są kumulatywne, co oznacza, że wnioski o
zastosowanie środka tymczasowego winny zostać oddalone, gdy którakolwiek z nich nie jest
spełniona [postanowienie prezesa Trybunału z dnia 14 października 1996 r. w sprawie
C‑268/96 P(R) SCK i FNK przeciwko Komisji, Rec. s. I‑4971, pkt 30].
21
Z uwagi na to, że żaden przepis prawa wspólnotowego nie narzuca sędziemu
rozpatrującemu wniosek o zastosowanie środków tymczasowych ustalonego schematu
badania, czy istnieje konieczność zastosowania tych środków, w trakcie dokonywania takiego
całościowego badania dysponuje on dużą swobodą oceny i ma prawo decydować, biorąc pod
uwagę okoliczności każdej konkretnej sprawy, o sposobie dokonywania oceny, czy te
poszczególne przesłanki zostały spełnione, jak też o kolejności, w jakiej należy badać
spełnienie tych przesłanek [postanowienia prezesa Trybunału z dnia 19 lipca 1995 r. w
sprawie C‑149/95 P(R) Komisja przeciwko Atlantic Container Line i in., Rec. s. I‑2165, pkt
23].
22
W okolicznościach niniejszej sprawy w pierwszej kolejności należy dokonać analizy
przesłanek dopuszczalności.
W przedmiocie dopuszczalności
23
Podkreślając, że skarżąca złożyła wniosek o zastosowanie środka tymczasowego nie we
własnym imieniu, lecz w imieniu TB, Komisja uważa, że wniosek ten należy uznać za
niedopuszczalny, ponieważ skarżąca nie ma uzasadnionego interesu w powoływaniu się na
zagrożenie interesów, które nie mają w jej przypadku osobistego charakteru. Komisja twierdzi
ponadto, że skarżąca nie przedstawiła żadnej okoliczności świadczącej o pilnym charakterze
sprawy w odniesieniu do TB.
24
W tym względzie należy przypomnieć, że środek tymczasowy można zastosować
jedynie w przypadku pilnego charakteru sprawy, który to charakter należy oceniać w
odniesieniu do konieczności zapobieżenia poważnej i nieodwracalnej szkodzie, jaką ponieść
może strona wnosząca o zastosowanie tego środka (postanowienie prezesa Trybunału z dnia 8
maja 1991 r. w sprawie C‑356/90 R Belgia przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2423, pkt 20). Na tej
stronie spoczywa też ciężar dowodu, że oczekiwanie na zakończenie postępowania głównego
spowoduje poniesienie przez nią osobiście szkody powodującej poważne i nieodwracalne dla
niej skutki (postanowienie prezesa Trybunału z dnia 15 czerwca 1987 r. w sprawie 142/87 R
Belgia przeciwko Komisji, Rec. s. 2589, pkt 23 oraz ww. postanowienie z dnia 8 maja 1991 r.
w sprawie Belgia przeciwko Komisji, pkt 23).
25
Z powyższego wynika, że sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków
tymczasowych może uwzględnić, w ramach badania przesłanki pilnego charakteru sprawy,
podniesioną we wniosku o zastosowanie środków tymczasowych poważną i nieodwracalną
szkodę tylko w takim zakresie, w jakim może ona zostać wyrządzona interesom strony, która
wnosi o zastosowanie środków tymczasowych (postanowienie prezesa Sądu z dnia 1 lutego
2006 r. w sprawie T‑417/05 R Endesa przeciwko Komisji, dotychczas niepublikowane w
Zbiorze, pkt 37). Wniosek o zawieszenie wykonania jest więc dopuszczalny wyłącznie w
przypadku, w którym, i w zakresie, w jakim strona skarżąca wskaże we właściwy sposób
powody, z jakich decyzja, o której zawieszenie wykonania wnosi, może jej osobiście
wyrządzić poważną i nieodwracalną szkodę, jeśli nie zostanie zawieszona (zob. podobnie i
analogicznie wyrok Trybunału z dnia 28 stycznia 1986 r. w sprawie 169/84 Cofaz i in.
przeciwko Komisji, Rec. s. 391, pkt 28).
26
W tych okolicznościach należy stwierdzić niedopuszczalność żądań mających na celu
zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji w całości, ponieważ dotyczą one kwot
pieniężnych podlegających zapłacie przez spółki inne niż skarżąca, a sama skarżąca
ograniczyła się do przedstawienia okoliczności mających świadczyć o pilnym charakterze w
zakresie jej dotyczącym.
27
Niniejszy wniosek o zastosowanie środków tymczasowych jest zatem dopuszczalny
jedynie w zakresie żądań dotyczących zawieszenia odzyskania części spornej pomocy
państwa od samej skarżącej.
Co do istoty sprawy
W przedmiocie pilnego charakteru
–
Argumenty uczestników
28
We wniosku o zastosowanie środków tymczasowych skarżąca stwierdza, że nie
dysponuje środkami finansowymi umożliwiającymi jej zwrot kwoty w wysokości 7 183 528
PLN, powiększonej o odsetki. Skarżąca wyciąga z tego wniosek, że w przypadku
niezastosowania wnioskowanego zawieszenia wykonania będzie ona zmuszona sprzedać
znaczną część swojego majątku trwałego, co doprowadzi do ogłoszenia jej upadłości przed
rozstrzygnięciem sporu w postępowaniu głównym.
29
W piśmie z dnia 6 lutego 2008 r. skarżąca podkreśla, że w trakcie zgromadzenia
ogólnego w dniu 5 lutego 2008 r. udziałowcy skarżącej – czyli spółka Severstallat (nieco
ponad 50%), Eurofaktor (około 27%) oraz Centrala Zaopatrzenia Hutnictwa (około 22%) –
podjęli uchwałę o rozwiązaniu spółki ze względu na jej ogólną sytuację finansową oraz
wezwali zarząd do zbadania stanu spółki pod kątem ewentualnego wniosku o ogłoszenie jej
upadłości.
30
W odniesieniu do prawdopodobieństwa upadłości Komisja utrzymuje, że ocena tego,
czy skarżąca ma interes w dalszym prowadzeniu działalności, musi uwzględniać faktyczną
sytuację finansową grupy, do której ona należy, tak by określić, czy ponosi ona ryzyko
odniesienia poważnej i nieodwracalnej szkody (zob. podobnie postanowienie prezesa Sądu z
dnia 2 sierpnia 2006 r. w sprawie T‑69/06 R Aughinish Alumina przeciwko Komisji,
dotychczas niepublikowane w Zbiorze, pkt 69 wraz z cytowanym orzecznictwem). Komisja
twierdzi zaś, że skarżąca nie zajęła stanowiska w przedmiocie sytuacji finansowej grupy, w
skład której wchodzi.
31
Na podstawie ogólnodostępnych informacji Komisja twierdzi, że sytuacja finansowa
spółki Severstallat, która od 7 stycznia 2008 r. posiada nieco ponad 50% majątku skarżącej,
jest bardzo dobra. W tym względzie Komisja wyjaśnia, że Severstallat to łotewska spółka
stanowiąca część rosyjskiego konsorcjum Severstal, prowadzącego działalność w sektorze
stalowym. To nadzwyczaj dobrze prosperujące konsorcjum miało zapłacić syndykowi masy
upadłościowej TB kwotę w wysokości 54 mln PLN (około 15,5 mln EUR) za nabycie
udziałów w TB. Komisja twierdzi, że spółka Centrala Zaopatrzenia Hutnictwa, która posiada
około 22% majątku skarżącej, również znajduje się w bardzo dobrej kondycji finansowej.
–
Ocena sędziego rozpatrującego wniosek o zastosowanie środka tymczasowego
32
Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że pilny charakter powinien być oceniany pod
kątem konieczności wydania orzeczenia tymczasowego, celem uniknięcia poniesienia przez
stronę wnoszącą o zastosowanie środka tymczasowego poważnej i nieodwracalnej szkody.
Nieuchronność szkody nie musi być ustalona z całkowitą pewnością, wystarczy, by była ona
przewidywalna z wystarczającym stopniem prawdopodobieństwa (zob. postanowienie prezesa
Sądu z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie T‑346/06 R IMS przeciwko Komisji, dotychczas
nieopublikowane w Zbiorze, pkt 121 i 123 wraz z cytowanym orzecznictwem). Jednak strona,
która się na to powołuje, jest zobowiązana udowodnić istnienie okoliczności faktycznych
mogących uzasadnić prawdopodobieństwo wystąpienia poważnej i nieodwracalnej szkody
[postanowienia prezesa Trybunału z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie C‑335/99 P(R) HFB i
in. przeciwko Komisji, Rec. s. I‑8705, pkt 67; postanowienia prezesa Sądu z dnia 15 listopada
2001 r. w sprawie T‑151/01 R Duales System Deutschland przeciwko Komisji, Rec. s.
II‑3295, pkt 188 oraz z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie T‑34/02 R B przeciwko Komisji,
Rec. s. II‑2803, pkt 86].
33 Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że szkoda finansowa jedynie w
wyjątkowych okolicznościach może być postrzegana jako nieodwracalna lub jako dająca się z
trudnością naprawić, ze względu na to, że, co do zasady, możliwa jest późniejsza zapłata
odszkodowania pieniężnego [postanowienie prezesa Trybunału z dnia 11 kwietnia 2001 r. w
sprawie C‑471/00 P(R) Komisja przeciwko Cambridge Healthcare Supplies, Rec. s. I‑2865,
pkt 113; postanowienie prezesa Sądu z dnia 15 czerwca 2001 r. w sprawie T‑339/00 R
Bactria przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1721, pkt 94]. W takiej sytuacji wnioskowany środek
tymczasowy jest zasadny jedynie wówczas, gdy okaże się, że w braku takiego środka
skarżący znajdzie się w sytuacji mogącej stanowić zagrożenie dla samego jego istnienia przed
wydaniem wyroku kończącego postępowanie główne (postanowienie prezesa Sądu z dnia 3
grudnia 2002 r. w sprawie T‑181/02 R Neue Erba Lautex przeciwko Komisji, Rec. s. II‑5081,
pkt 84 wraz z cytowanym orzecznictwem).
34
W odniesieniu do ewentualnej niewypłacalności przedsiębiorstwa rozstrzygnięto
jednak, że nie musi ona pociągać za sobą spełnienia przesłanki pilnego charakteru. W ramach
analizy możliwości finansowych danego przedsiębiorstwa ocena jego sytuacji majątkowej
może bowiem być dokonana przy uwzględnieniu, w szczególności, cech charakterystycznych
grupy, z którą się ono wiąże poprzez swoich akcjonariuszy, co może prowadzić sędziego
rozpatrującego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych do uznania, że przesłanka
pilnego charakteru nie została spełniona mimo przewidywanej niewypłacalności
przedsiębiorstwa [postanowienie prezesa Trybunału z dnia 18 października 2002 r. w sprawie
C‑232/02 P(R) Komisja przeciwko Technische Glaswerke Ilmenau, Rec. s. I‑8977, pkt 56
wraz z cytowanym orzecznictwem].
35
W niniejszym przypadku należy odnotować, że pełnomocnik procesowy skarżącej,
który reprezentuje przed sędzią rozpatrującym wniosek o zastosowanie środków
tymczasowych również Hutę Buczek, w piśmie z dnia 22 lutego 2008 r. oświadczył, iż
skarżąca w dniu 8 lutego 2008 r. złożyła do właściwego sądu wniosek o ogłoszenie upadłości.
36
Podczas rozprawy w dniu 28 lutego 2008 r. ten sam pełnomocnik procesowy
potwierdził tę informację i wyjaśnił, że skarżąca utraciła swoich klientów, i ta zmiana, uznana
za nieodwracalną, spowodowała złożenie przez nią wniosku o ogłoszenie upadłości. W
odpowiedzi na pytanie sędziego rozpatrującego wniosek o zastosowanie środka
tymczasowego pełnomocnik procesowy potwierdził, że postanowienie z dnia 13 lutego 2008
r. wydane na mocy art. 105 § 2 regulaminu i zawieszające wykonanie zaskarżonej decyzji nie
miało żadnego wpływu na ten wniosek o ogłoszenie upadłości, ponieważ nie został on
cofnięty w następstwie wydania wspomnianego postanowienia.
37
W tych okolicznościach należy stwierdzić, że przesłanki pilnego charakteru ustalone w
orzecznictwie powołanym w pkt 32–34 powyżej nie zostały spełnione. W związku bowiem z
tym, że, mimo wydania wyżej wspomnianego postanowienia zawieszającego wykonanie
zaskarżonej decyzji, skarżąca nie cofnęła wniosku o ogłoszenie upadłości, nie można mówić
o konieczności wydania orzeczenia tymczasowego w celu uniknięcia wyrządzenia skarżącej
poważnej i nieodwracalnej szkody. Ponieważ skarżąca sama wszczęła postępowanie
zagrażające jej istnieniu, zastosowanie żądanego środka tymczasowego nie mogłoby usunąć
tego zagrożenia.
38
W każdym razie, w odniesieniu do informacji przedstawionych przez skarżącą w celu
wykazania istnienia poważnej szkody należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym
orzecznictwem przesłanki przewidziane w art. 104 § 2 regulaminu wymagają, aby najbardziej
istotne okoliczności stanu faktycznego i stanu prawnego, na których opiera się wniosek o
zastosowanie środków tymczasowych, wynikały w sposób spójny i zrozumiały z samej treści
tego wniosku (postanowienia prezesa Sądu z dnia 7 maja 2002 r. w sprawie T‑306/01 R Aden
i in. przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. II‑2387, pkt 52; z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie
T‑175/03 R Schmitt przeciwko AER, RecFP s. I‑A‑175 i II‑883, pkt 18 oraz z dnia 23 maja
2005 r. w sprawie T‑85/05 R Dimos Ano Liosion i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1721,
pkt 37). W tym względzie należy stwierdzić, że w niniejszym wniosku o zastosowanie środka
tymczasowego skarżąca nie przedstawiła żadnej okoliczności umożliwiającej dokonanie
oceny sytuacji finansowej grupy, do której należała ona w tym okresie.
39
Także na rozprawie w dniu 28 lutego 2008 r. skarżąca nie przestawiła dokładnych
informacji, w szczególności finansowych, dotyczących jej przynależności do grupy spółek,
które ją obecnie kontrolują, w szczególności tych dotyczących spółki Severstallat, która
posiada większość jej majątku.
40
Takie dokładne informacje powinny były zaś zostać przedstawione niezwłocznie po
nabyciu przez Severstallat ponad 50% majątku skarżącej, tym bardziej że Komisja
stwierdziła, iż konsorcjum, do którego należy Severstallat, wydaje się bardzo dobrze
prosperować. Argument przedstawiony przez skarżącą nie umożliwia zatem sędziemu
rozpatrującemu wniosek o zastosowanie środka tymczasowego dokonania oceny wagi
powoływanej szkody (zob. podobnie postanowienie prezesa Sądu z dnia 26 lutego 2007 r. w
sprawie T‑416/06 R Sumitomo Chemical Agro Europe przeciwko Komisji, dotychczas
niepublikowane w Zbiorze, pkt 71 i 72).
41
Z całości powyższych uwag wynika, że skarżąca nie udowodniła, iż w obecnym stanie
poniosłaby poważną i nieodwracalną szkodę, jeśli wnioskowane zawieszenie wykonania
zaskarżonej decyzji nie zostanie zastosowane.
42
Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego należy zatem oddalić z powodu braku
pilnego charakteru, bez konieczności badania, czy pozostałe przesłanki zawieszenia zostały
spełnione.
Z powyższych względów
PREZES SĄDU
postanawia, co następuje:
1)
Wniosek zostaje oddalony.
2)
Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w
sprawie.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 14 marca 2008 r.
Sekretarz
Prezes
E. Coulon
M. Jaeger
* Język postępowania: polski