Wydłużanie przedramienia dystrakcyjnym kościotworzeniem u

Wydłużanie przedramienia dystrakcyjnym kościotworzeniem u dzieci
DONIESIENIE W OPARCIU O 22 PRZYPADKI
R. A. Hill, T. Ibrahim, H. A. Mann, A. Siapkara
From Great Ormond Street Hospital for Children, London, United Kingdom
J Bone Joint Surg [Br] 2011;93-B:1550–1555.
Przedstawiamy nasze doświadczenie wydłużenia przedramienia u dzieci w
różnych przypadkach, gdzie zabiegi były wykonywanych przez jednego chirurga
w latach 1995 i 2009. Łącznie u 19 dzieci w wieku średnio 9,8 roku ( 2,1 do
15,9) wykonano 22 operacje wydłużania przedramienia stosując przestrzenny
lub okrągły stabilizator aparat Ilizarowa lub ramowy stabilizator zewnętrzny .
Pacjentów podzielono na dwie grupy: grupa , w której celem leczenia było
przywrócenie prawidłowych stosunków kością promieniową i łokciową; grupa
B, w której celem było uzyskanie zadowalającej długości przedramienia.
Średni okres obserwacji po usunięciu stabilizatora wynosił 26 miesięcy (13 do
53).
W grupie A było 10 osób (11 przedramion) o średniej różnicy długości
promieniowo-łokciowej 2,4 cm (1,5 do 3,3) i 10 (11 przedramiona) w grupie B.
W grupie A, średnie wydłużenie wynosiło 2,7 cm (1,0 do 5,5), indeks
wydłużenia 11,1 tyg. / cm. Wyrównanie lub korekcje różnic długości uzyskano w
7 z 11 przedramion, ale wydłużenie tylko częściowo zapobiegało podwichnięciu
lub zwichnięciu głowy kości promieniowej. W grupie B, uzyskane wydłużenie
wynosiło średnio 3,8 cm (1,9 do 6,8), indeks wydłużenia 7,25 tyg./ cm.
Powikłania były wspólne dla obu grup tj. stan zapalny wokół drutów i
niezadowalający regenerat kości.
Wydłużanie przedramienia metodą osteogenezy dystrakcyjnej jest korzystną
procedurą u dzieci, która mogą poprawić funkcję i kosmetykę, szczególnie u
pacjentów z skrócenie zarówno kości promieniowej jak i łokciowej.