Torre del Greco - Racjonalista TV

Torre del Greco to nadmorskie miasto w Kampanii. W 1631 roku
zostało po raz kolejny już w swej historii zniszczone przez
lawę Wezuwiusza. W 1699 roku mieszkańcy odkupili
prawa
miejskie za 106,000 dukatów od markiza Monforte, i od tego
czas miasto kwitło jako port i miasto rybackie. Od tego czasu
zaczęła się sława tego miejsca jako ośrodka połowu koralowców,
przerabianych potem na ozdoby. Już w 1688 roku lokalny erudyta
Francesco Balzano opublikował działo o historii miasta:
L’antica Ercolano, overo la Torre del Greco tolta all’obblio,
w trzech tomach, dedykowane baronowi
Biagio Aldimari. W 1699
roku miasto dysponowało flotyllą 214 barek do połowów gąbek,
korali i muszli[1]. Miasto słynęło także bogato zdobionych
domów, a także z tego, ze mieszkańcy mogli je w ciągu roku
odbudować. W 1707 roku pył wulkaniczny zabił setki osób w
Torre del Greco, Scafati, Striano i Boscotrecase.
Il. 1. Widok Torre del Greco, obraz Aleksandra Iwanowa z
połowy
XIX
w,
vide:
http://en.wikipedia.org/wiki/File:Alexander_Andrejewitsch_Iwan
ow_007.jpg
W połowie XVIII wieku miasto miało 12.000 mieszkańców, gł.
Rodzin marynarzy łowiących koralowce. Tak jak jeszcze w XVI
łowili czasem u wybrzeży Korsyki, tak w 1780 roku zapuszczali
się już do wybrzeży Afryki. Swa bazę łowiecka założyli na
skale wystającej z wody morskiej, oddalonej o 43 mile od
wybrzeży państwa Berberów. Skałę ta nazywali Summo. W drugiej
połowie XVIII wieku ok. 600 barek z ponad 4 tys. ludzi
wyruszało w kwietniu na połowy i wracało przed zimą. Los Torre
del Greco pokazuje wyraźnie wyższość wolnego handlu nad
merkantylizmem. Gdy poławiacze koralowców otrzymali własną
flagę, kodeks i kompanię handlowa ich prosperity osłabło[2].
W Torre del Greco wyrabiano tez cieszące się doskonałą renomą
brzytwy[3].
1794 wybuch Wezuwiusza zasypał centrum miasta 10-metrową
warstwą lawy, mimo to je odbudowano, stąd miasto porównywano
do Feniksa, a jego dewiza było: Post fata resurgo. Za
panowania Joachima Murata Torre del Greco z jego 18.000
mieszkańców było największym po Neapolu i Foggia miastem
kontynentalnej części Królestwa Neapolu. W 1861 miało już
tylko nieco ponad 9 tys. mieszkańców. Do naszych czasów
przetrwał tamtejszy XVII-wieczny kościół Św. Michała – San
Michele i inny: Santa Croce, którego barokowa wieża została
zmieciona przez lawę w 1794 roku.
[1] F. Balletta. La ricchezza di Torre del Greco dalla fine
del Seicento ai primi decenni dell’Ottocento. Rivista di
Storia Finanziaria (Università degli Studi di Napoli)
http://www.delpt.unina.it/stof/11_pdf/25-43.pdf
[2] P. Colletta, History of Naples: from the accession of
Charles of Bourbon to the death of Ferdinand I, Edmonston and
Douglas Edinburgh 1860, s. 128.
[3] K. Chłędowski, Rokoko we Włoszech, s. 185.