w sprawie odpowiedzi na skargę Ryszarda Wojnara na Uchwałę Nr

UCHWAŁA NR XVIII.90.2016
RADY POWIATU LESKIEGO
z dnia 9 marca 2016 r.
w sprawie odpowiedzi na skargę Ryszarda Wojnara na Uchwałę Nr IX.47.2011 Rady Powiatu w Lesku z
dnia 16 czerwca 2011 r. w sprawie zakazu używania jednostek pływających z napędem spalinowym na
Jeziorze Solińskim i Myczkowieckim, zmienioną Uchwałą Nr XLIX.254.2014 Rady Powiatu w Lesku z dnia
21 października 2014 r.
Na podstawie art. 12 pkt 11 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2015 r., poz.
1445 z późn. zm.) w zw. z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.)
Rada Powiatu
uchwala, co następuje:
§ 1. 1. Udziela się odpowiedzi na skargę złożoną w dniu 12 lutego 2016 r. przez Ryszarda Wojnara, zam.
38-612 Solina 48 – reprezentowanego przez radcę prawnego Agnieszkę Sznajder Kancelaria Radcy Prawnego, ul.
Zawiszy Czarnego 31 d, 35-082 Rzeszów, na Uchwałę Nr IX.47.2011 Rady Powiatu w Lesku z dnia 16 czerwca
2011 r. w sprawie zakazu używania jednostek pływających z napędem spalinowym na Jeziorze Solińskim i
Myczkowieckim, zmienioną Uchwałą Nr XLIX.254.2014 Rady Powiatu w Lesku z dnia 21 października 2014 r.,
wnioskując o jej odrzucenie.
2. Odpowiedź na skargę stanowi załącznik do niniejszej uchwały.
§ 2. Wykonanie uchwały powierza się Przewodniczącemu Rady.
§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
Przewodniczący Zarządu
Powiatu
Marek Małecki
Id: CEBAA4BB-ACA9-4D62-82CF-1A80846A28AF. Podpisany
Strona 1
Załącznik do Uchwały Nr XVIII.90.2016
Rady Powiatu Leskiego
z dnia 9 marca 2016 r.
Lesko, dn. 9 marca 2016 r.
Wojewódzki
Sąd Administracyjny
w Rzeszowie
Skarżący: Ryszard Wojnar
Solina 48
38-612 Solina
reprezentowany przez radcę prawnego Agnieszkę Sznajder
Kancelaria Radcy Prawnego, ul. Zawiszy Czarnego 31 d
35-082 Rzeszów
Organ: Rada Powiatu w Lesku
ul. Rynek 1
38-600 Lesko
ODPOWIEDŹ NA SKARGĘ
Stosownie do art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm. – zwanej dalej p.p.s.a.) w zw. z art. 87 ustawy z dnia 5
czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2015 r., poz. 1445 z późn. zm. – zwanej dalej u.s.p.), Rada
Powiatu w Lesku przekazując skargę Pana Ryszarda Wojnara na Uchwałę Nr IX.47.2011 Rady Powiatu w
Lesku z dnia 16 czerwca 2011 r. w sprawie zakazu używania jednostek pływających z napędem spalinowym na
Jeziorze Solińskim i Myczkowieckim, zmienioną Uchwałą Nr XLIX.254.2014 Rady Powiatu w Lesku z dnia 21
października 2014 r.
wnosi:
1. o odrzucenie skargi,
2. zasądzenie od skarżącego na rzecz organu kosztów postępowania według norm przepisanych.
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 17 października 2014 r. (data wpływu do Starostwa Powiatowego w Lesku) skarżący
Ryszard Wojnar zwrócił się do Rady Powiatu w Lesku o wydanie„pozwolenia” na statek pasażerski w celu
zarobkowego pływania po Jeziorze Solińskim. W uzasadnieniu podniósł, iż na pismo złożone w 2010 r. nie
otrzymał odpowiedzi i obecnie wnosi o poinformowanie go o obowiązku dopełnienia niezbędnych formalności,
ze wskazaniem podstawy prawnej rozstrzygnięcia.
Pismem z dnia 24 października 2014 r. wyjaśniono wnioskodawcy, że zgodnie z Uchwałą Nr IX.47.2011
Rady Powiatu w Lesku z dnia 16 czerwca 2011 r. w sprawie zakazu używania jednostek pływających z
napędem spalinowym na Jeziorze Solińskim i Myczkowieckim dopuszczenie do poruszania się po wskazanym
akwenie uzyskały statki żeglugi pasażerskiej w liczbie 12 sztuk i obecnie limit ten został wyczerpany.
Jednocześnie poinformowano go, że zgodnie z art. 37 pkt 6 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne
(Dz.U. z 2015 r., poz. 469 z późn. zm.) korzystanie z wód do celów żeglugi jest „szczególnym korzystaniem z
wód” wykraczającym poza korzystanie powszechne lub zwykłe, na które z mocy art. 122 ustawy Prawo wodne
wymagane jest pozwolenie wodnoprawne. Ponieważ organem właściwym do wydawania pozwoleń
Id: CEBAA4BB-ACA9-4D62-82CF-1A80846A28AF. Podpisany
Strona 1
wodnoprawnych jest Marszałek Województwa Podkarpackiego (art. 140 ust. 2 pkt 1a Prawa wodnego)
niniejszy wniosek nie może być rozpatrzony pozytywnie.
Pismem z dnia 7 listopada 2014 r. pełnomocnik Ryszarda Wojnara - radca prawny Elżbieta Grudniak wniosła
o ponowne przeanalizowanie wniosku, z uwzględnieniem faktu, że został on złożony w 2010 r., a więc przed
podjęciem uchwały, na którą powołuje się Rada.
Po ponownej analizie wniosku i rozważeniu podniesionych kwestii poinformowano pełnomocnika
skarżącego, iż wniosek nie może zostać uwzględniony, jako że w świetle obowiązującego prawa Rada Powiatu
nie jest organem właściwym do udzielania tego typu pozwoleń. Dodatkowo wyjaśniono, że uprzednie uchwały
dopuszczały do pływania statki żeglugi pasażerskiej w liczbie 10 sztuk i w chwili złożenia przez Ryszarda
Wojnara wniosku z 2010 r. ustalony wówczas limit został wyczerpany.
W dniu 5 grudnia 2014 r. pełnomocnik Ryszarda Wojnara - radca prawny Elżbieta Grudniak wystąpiła więc
do Rady Powiatu w Leskuo „zweryfikowanie uchwały” w zakresie jej zgodności z art. 116 ustawy Prawo
ochrony środowiska. W końcowej części swojego wywodu wniosła, by na poziomie powiatu „zweryfikować
przedmiotową uchwałę”, która w jej ocenie „nie powinna się ostać”.
Pismem z dnia 11 grudnia 2014 r. szczegółowo wskazano motywy, które legły u podstaw podjęcia uchwały
oraz powołano konkretne przepisy prawa przyznające Radzie legitymację do jej uchwalenia.
Kolejnym pismem z dnia 27 lutego 2015 r. Ryszard Wojnar ponownie wystąpił do Rady Powiatu w Lesku o
weryfikację przedmiotowej uchwały. Wniesione przez niego pismo było dosłownym powtórzeniem
argumentacji wyrażonej w piśmie pełnomocnika z dnia 5 grudnia 2014 r.
W odpowiedzi po raz kolejny przypomniano skarżącemu, że niniejsza uchwała poddana została weryfikacji
przez Wojewodę Podkarpackiego, który jako organ nadzoru nie stwierdził jej niezgodności z
obowiązującym prawem. Mając na uwadze, że skarżący nie wskazywał żadnych nowych okoliczności
mogących uzasadniać potrzebę uchylenia lub zmiany uchwały, nie znaleziono podstaw do uwzględnienia jego
żądania.
W dniu 2 grudnia 2015 r. Ryszard Wojnar po raz kolejny wniósł o „zmianę treści” uchwały twierdząc, że
stanowi ona „istotne naruszenie prawa”.
Pismem z dnia 9 grudnia 2015 r. poinformowano Ryszarda Wojnara o bezpodstawności stawianych przez
niego zarzutów.
W rezultacie pismem z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu do Starostwa Powiatowego w Lesku)
pełnomocnik Ryszarda Wojnara – radca prawny Agnieszka Sznajder wezwała Radę Powiatu w Lesku do
usunięcia naruszenia prawa dokonanego Uchwałą Nr IX.47.2011 Rady Powiatu w Lesku z dnia 16 czerwca
2011 r. w sprawie zakazu używania jednostek pływających z napędem spalinowym na Jeziorze Solińskim i
Myczkowieckim, zmienioną Uchwałą Nr XLIX.254.2014 Rady Powiatu w Lesku z dnia 21 października 2014 r.
poprzez jej uchylenie jako niezgodnej z prawem. Uzasadnienie pisma wniesionego przez pełnomocnika było
niemalże dosłownym powtórzeniem argumentacji wyrażonej w piśmie Ryszarda Wojnara wniesionym w dniu
2 grudnia 2015 r.
Powołując się na obszerną korespondencję ze wskazaniem kolejnych pism kierowanych do skarżącego i jego
pełnomocnika, w odpowiedzi z dnia 12 stycznia 2016 r. poinformowano więc radcę prawnego Agnieszkę
Sznajder, że przedmiotowa uchwała jest zgodna z prawem, a organ nie będzie po raz kolejny przedstawiał
swojego stanowiska w sprawie.
W konsekwencji dnia 12 lutego 2016 r. do Starostwa Powiatowego w Lesku wpłynęła skarga na niniejszą
uchwałę.
Skarga podlega o d r z u c e n i u z następujących względów :
Stosownie do art. 87 ust. 1 u.s.p. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą
podjętą przez organ powiatu w sprawie z zakresu administracji publicznej może, po bezskutecznym wezwaniu
do usunięcia naruszenia, zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury przy wnoszeniu skarg na uchwały organów samorządu
terytorialnego w trybie art. 87 u.s.p. obowiązują terminy określone w art. 53 § 2 p.p.s.a. (uchwała siedmiu
sędziów NSA z dnia 02.04.2007 r., sygn. akt II OPS 2/07, ZNSA 2007/2/83, postanowienie WSA w Kielcach z
Id: CEBAA4BB-ACA9-4D62-82CF-1A80846A28AF. Podpisany
Strona 2
dnia 13.10.2008 r., II SA/Ke 363/08, LEX nr 504545, postanowienie NSA z dnia 23.02.2011 r., I OSK 1049/10,
LEX nr 1423871).
W myśl art. 53 § 2 p.p.s.a. skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi
organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w
terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcia naruszenia prawa.
Jednocześnie linia orzecznicza sądów administracyjnych wskazuje, że wezwanie do usunięcia naruszenia
prawa jest czynnością prawną przysługującą konkretnemu podmiotowi w stosunku do określonej czynności
jednokrotnie. Dlatego też skarga wniesiona w następstwie powtórnego wezwania – jako spóźniona – jest
niedopuszczalna i podlega odrzuceniu (postanowienie WSA w Szczecinie z dnia 25.06.2010 r., II SA/Sz 523/10,
LEX nr 794159).
Podkreśla się bowiem, że instytucji wezwania do usunięcia naruszenia prawa nie można traktować jako
czynności niewywołującej żadnych skutków prawnych, która może być powtarzana bez żadnych ograniczeń.
Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa jest swoistym odpowiednikiem środka odwoławczego, a środek
odwoławczy na dane rozstrzygnięcie można wnieść tylko raz (uzasadnienie postanowienia WSA w Łodzi z dnia
14.10.2008 r., II SA/Łd 678/08, LEX nr 504538).
Wezwanie w sprawie tej samej uchwały wyrażone w kolejnych pismach skarżącego, które jest
kilkakrotnie ponawiane, powołujące się na te same okoliczności i zawierające te same co poprzednio
zarzuty nie może ponownie otwierać terminu do wniesienia skargi. Przyjęcie odmiennego punktu widzenia
byłoby sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości wszystkich podmiotów wobec prawa (uzasadnienie
postanowienia NSA z dnia 29.11.2012 r., I OSK 2737/12, LEX nr 1239443).
W sytuacji gdy ten sam skarżący wielokrotnie składa wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, termin do
wniesienia skargi liczy się od daty pierwszego wezwania (postanowienie NSA z dnia 22.10.2008 r., II OSK
1420/08, niepubl.).
Przenosząc powyższe unormowania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że wezwanie do usunięcia
naruszenia prawa skarżący po raz pierwszy złożył za pośrednictwem ówczesnego pełnomocnika – radcy
prawnego Elżbiety Grudniak, która w dniu 5 grudnia 2014 r. wniosła o „zweryfikowanie uchwały”, uznając ją
za sprzeczną z obowiązującym prawem. Na przedmiotowe pismo udzielono stosownej odpowiedzi, a zatem
Ryszard Wojnar kwestionując prawidłowość stanowiska organu powinien był wnieść skargę do sądu
administracyjnego z zachowaniem terminu, o którym mowa w art. 53 § 2 p.p.s.a.
Tymczasem skarżący kierował do Rady Powiatu w Lesku kolejne pisma z żądaniem „weryfikacji” uchwały
(tj. pismo z dn. 27.02.2015 r.), „zmiany treści uchwały” (tj. pismo z dn. 02.12.2015 r.), „uchylenia uchwały” (tj.
pismo z dn. 22.12.2015 r.), samą zaś skargęadministracyjną wywiódł dopiero w dniu 12 lutego 2016 r., a
więc po ponad roku od daty pierwszego wezwania.
Chociaż wnoszone w ten sposób pisma różniły się nieznacznie przyjętym nazewnictwem, to jednak
wszystkie dotyczyły tej samej kwestii – subiektywnego przekonania skarżącego o nieprawidłowościach
Uchwały Nr IX.47.2011 Rady Powiatu w Lesku z dnia 16 czerwca 2011 r. w sprawie zakazu używania
jednostek pływających z napędem spalinowym na Jeziorze Solińskim i Myczkowieckim, zmienionej Uchwałą
Nr XLIX.254.2014 Rady Powiatu w Lesku z dnia 21 października 2014 r.
Co więcej, porównanie treści pisma z dnia 5 grudnia 2014 r. z pismem z dnia 27 lutego 2015 r. oraz pisma z
dnia 2 grudnia 2015 r. z treścią pisma z dnia 22 grudnia 2015 r. jednoznacznie wskazuje, że stanowią one
niemal dosłowne odzwierciedlenie wyrażonej w nich argumentacji i koncentrują się na analogicznych
zarzutach wobec uchwały.
W świetle cytowanego już postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2012 r.
(sygn. akt I OSK 2737/12), taki sposób procedowania nie może jednak otwierać skarżącemu drogi do wniesienia
skargi administracyjnej. W przeciwnym razie Ryszard Wojnar mógłby praktycznie w nieskończoność
formułować kolejne wezwania wobec organu, zapewniając sobie tym samym możliwość wywiedzenia skargi w
dogodnym dla siebie momencie. 30-dniowy termin zakreślony przez ustawodawcę z mocy art. 53 § 2 p.p.s.a.
miałby wówczas jedynie iluzoryczny charakter.
Końcowo wskazać należy, że zgodnie z regułami postepowania administracyjnego o charakterze danego
pisma decyduje jego treść, a nie nadana mu forma zewnętrzna, czy nazwa. Dlatego też skierowane w dniu 5
grudnia 2014 r. wezwanie o „zweryfikowanie uchwały” z powołaniem się na jej sprzeczność z
obowiązującym prawem należało zakwalifikować jako wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W ślad za
Id: CEBAA4BB-ACA9-4D62-82CF-1A80846A28AF. Podpisany
Strona 3
żądaniem weryfikacji uchwały Rady skarżący powinien był wnieść skargę do sądu administracyjnego. Opisana
chronologia zdarzeń wskazuje natomiast na spóźniony charakter skargi wniesionej z oczywistym naruszeniem
terminu, o którym mowa w art. 53 § 2 p.p.s.a.
W tym stanie rzeczy, na zasadzie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. skarga podlega więc odrzuceniu.
Id: CEBAA4BB-ACA9-4D62-82CF-1A80846A28AF. Podpisany
Strona 4