orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-511/08
Handelsgesellschaft Heinrich Heine GmbH vs. Verbraucherzentrale Nordrhein
Westfalen eV.
W dniu 15 kwietnia 2010 r. Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok w sprawie C511/08 Handelsgesellschaft Heinrich Heine GmbH vs. Verbraucherzentrale Nordrhein
Westfalen eV. Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym skierowany do
Trybunału przez Bundesgerichtshof (sąd niemiecki) dotyczył interpretacji art. 6 ust. 1 akapit
pierwszy zdanie drugie oraz art. 6 ust. 2 dyrektywy 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i
Rady z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów
zawieranych na odległość (Dz.U. L 144, s. 19).
I. Stan faktyczny
Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego przez Trybunał Sprawiedliwości
został złoŜony w ramach postępowania kasacyjnego, wszczętego na skutek skargi kasacyjnej
strony pozwanej Handelsgesellschaft Heinrich Heine GmbH, której przedmiotem działalności
jest sprzedaŜ towarów na odległość (strona skarŜąca w postępowaniu kasacyjnym).
Powodowa organizacja konsumencka (Verbraucherzentrale Nordrhein-Westfalen eV)
domagała się od pozwanej spółki zaniechania doliczania do rachunku swych klientów części
kosztów wysyłki towaru, w ryczałtowej wysokości 4,95 EUR – po odstąpieniu przez
konsumentów od umowy sprzedaŜy zawartej na odległość.
II. Pytanie prejudycjalne
Bundesgerichtshof
prejudycjalnym:
zwrócił
się
do
Trybunału
z
następującym
pytaniem
„Czy przepisy art. 6 ust. 1 zdanie drugie i art. 6 ust. 2 dyrektywy 97/7 naleŜy
interpretować w ten sposób, Ŝe sprzeciwiają się one uregulowaniu krajowemu, na mocy
którego konsument moŜe zostać obciąŜony kosztami dostarczenia towarów równieŜ wtedy, gdy
odstąpił od umowy?”
1
III. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
W wyroku z dnia 15 kwietnia 2010 r. Trybunał wskazał, iŜ:
Art. 6 ust. 1 akapit pierwszy zdanie drugie i art. 6 ust. 2 dyrektywy 97/7/WE w
przypadku umów zawieranych na odległość naleŜy interpretować w ten sposób , Ŝe stoją
one na przeszkodzie stosowaniu uregulowania krajowego, które pozwala dostawcy na
obciąŜanie konsumenta, w umowie zawieranej na odległość, kosztami wysyłki towarów
w przypadku wykonania przez tego ostatniego przysługującego mu prawa odstąpienia
od umowy.
Argumentacja Trybunału w duŜej mierze opiera się na tym, iŜ art. 6 ust. 2 zdanie
pierwsze dyrektywy 97/7/WE przewiduje ogólny obowiązek zwrotu, obejmujący wszelkie
kwoty wpłacone przez konsumenta związane z umową, niezaleŜnie od podstawy ich zapłaty.
Trybunał, za opinią rzecznika generalnego, posłuŜył się zawęŜająca wykładnią pojęcia
„bezpośrednich kosztów zwrotu towarów”, które wyjątkowo są ponoszone przez konsumenta
w przypadku odstąpienia od umowy.
Trybunał zwrócił uwagę na rozbieŜności istniejące w róŜnych wersjach językowych
art. 6 ust. 1 akapit pierwszy zdanie drugie i art. 6 ust. 2 zdanie drugie omawianej dyrektywy.
Interpretacja niektórych z nich (np. francuska) pozwala odnieść wskazane przepisy tylko do
kosztów wynikających z wykonania prawa odstąpienia, innych zaś (np. hiszpańska) do
wszystkich kosztów wynikających z zawarcia, wykonania i rozwiązania umowy.
W tej sytuacji Trybunał, zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą, wskazał iŜ naleŜy
uwzględnić ogólną systematykę i cel art. 6 dyrektywy 97/7/WE, jakim jest zapobieganie
zniechęcaniu konsumenta do wykonywania przysługującego mu prawa odstąpienia od
umowy.
Ponadto Trybunał podniósł, iŜ ponoszenie przez konsumenta kosztów wysyłki
mogłoby zaburzyć zrównowaŜony podział ryzyka pomiędzy stronami w umowach
zawieranych na odległość, przez przenoszenie na konsumenta całości kosztów związanych z
transportem towarów.
2