Warto żyć, warto pomagać

Źródło: http://old.mimowszystko.org/pl/aktualnosci/biezace/3937,Warto-zyc-warto-pomagac.html
Wygenerowano: Środa, 8 marca 2017, 14:05
Warto żyć, warto pomagać
„Nie można pomagać komuś po coś. Pomaga się z potrzeby serca i tak naprawdę zawsze robi się to dla siebie.
Jeden dojrzewa do tej myśli wcześniej, drugi później, trzeci pewnie zbyt późno” – mówi Anna Dymna.
O Janusz Świtaju usłyszała cała Polska. Sparaliżowany od szyi w dół i oddychający za pomocą respiratora 34-letni
mieszkaniec Jastrzębia-Zdroju, w kwietniu 2006 roku, zwrócił się do prezydenta Lecha Kaczyńskiego z prośbą o danie mu
prawa do eutanazji. Wniosek w tej sprawie przesłał też do jastrzębskiego Sądu Rejonowego. Pisał m.in.: „Posłużę się może
drastycznym porównaniem, ale władze, w tym również lokalne, wydają więcej pieniędzy na dzienne utrzymanie bezdomnych
zwierząt (68 zł) niż na pomaganie ludziom. W hospicjum ta stawka jest mniejsza (23 zł). Jeżeli zatem w Rzeczpospolitej
Polskiej, której Pan jest Prezydentem, dochodzi do takiej sytuacji, to ja już nie mam żadnej nadziei na godne życie”.
Rok 2007, w mieszkaniu w Jastrzębiu-Zdroju
– Po wypadku drogowym w 1993 roku, moim jedynym oknem na świat była najpierw szyba Oddziału Intensywnej Opieki
Medycznej, a potem telewizor w pokoju – wspomina. – W całkowitej izolacji od świata zewnętrznego trwałem przez piętnaście
lat. Byłem zdany wyłącznie na opiekę rodziców. Widziałem ich coraz większe zmęczenie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne.
Chwilami ten widok stawał się dla mnie bardziej dobijający niż świadomość beznadziei, w jakiej się znalazłem, i osobistego
dramatu.
16 kwietnia 2008 r., konferencja prasowa „Nie bój się marzyć”; Fundacja Anny Dymnej „Mimo Wszystko”
przekazuje Januszowi wysokospecjalistyczny wózek z respiratorem
Środki masowego przekazu natychmiast obiegła wiadomość o pierwszym Polaku, który desperacko domaga się prawa do
godnej śmierci. Anna Dymna odmówiła udziału w toczących się wtedy publicznych sporach na temat etycznego wymiaru
eutanazji. W jednym z wywiadów powiedziała tylko: „Janusz nie chce umierać. On po prostu rozpaczliwie woła o pomoc”. I
zaczęła działać.
– Nagle uświadomiłam sobie, że znam Janusza Świtaja – wspomina aktorka. – Zwrócił się kiedyś o pomoc do mojej fundacji.
Daliśmy mu materac antyodleżynowy i specjalny ssak. Nieraz potem dostawałam od niego radosne SMS-y na święta albo
walentynki. Złapałam więc za telefon i mówię: „Janusz, kurde, co ty wyprawiasz! Opamiętaj się! Przecież to ty jesteś
największym przeciwnikiem eutanazji, to ty walczysz o każdy oddech. A teraz próbujesz mi wmówić, że chcesz umrzeć?!
Rozumiem, że czujesz się upokorzony przez los. Dlatego koniec z lenistwem, koniec z beznadzieją. Jesteś potrzebny.
Będziesz u mnie pracował. Zatrudnię cię na okres próbny, na pół etatu. Ale jak będziesz złym pracownikiem, to cię wywalę”.
Rok 2009, podczas Ogólnopolskich Dni Integracji „Zwyciężać Mimo Wszystko”
Janusz Świtaj twierdzi, że przełomowym momentem była pierwsza wizyta w jego mieszkaniu prezes fundacji „Mimo
Wszystko”. Pojawiła się też szansa na specjalistyczny wózek z respiratorem. Zrozumiał wtedy, że nie jestem sam, że może
komuś być potrzebny i wreszcie, po piętnastu latach koszmaru, zdoła oderwać się od łóżka.
Od kilku lat Janusz porusza się specjalistycznym wózkiem, pracuje jako nasz fund-raiser i internetowy analityk. Napisał też
autobiografię („12 oddechów na minutę”, Wydawnictwo Otwarte 2008), studiuje psychologię, uczestniczy w kampaniach
społecznych, został uhonorowany tytułem „Człowiek bez barier”, a przy tym wspiera ludzi znajdujących się w podobnej, jak
on, sytuacji. Nie myśli już o śmierci. „Warto żyć, ponieważ życie mamy tylko jedno” – powtarza w rozmowach z
dziennikarzami.
Rok 2014, podczas zajęć na Uniwersytecie Śląskim
Ten przypadek to tylko jeden z wielu, jakimi zajmowaliśmy się i zajmujemy. W ciągu 13 lat wsparliśmy leczenie, rehabilitację
oraz edukację blisko 22 000 osób chorych i niepełnosprawnych w całej Polsce. Wybudowaliśmy też i prowadzimy dwa ośrodki
terapeutyczno-rehabilitacyjne. W tym roku, w czerwcu, na krakowskim Rynku Głównym, już po raz trzynasty, zorganizujemy
Ogólnopolskie Dni Integracji „Zwyciężać Mimo Wszystko”, a także finał Festiwalu Zaczarowanej Piosenki – dla uzdolnionych
wokalnie osób niepełnosprawnych. Niebawem rozpoczniemy też kolejną edycję programu stypendialnego „Indeks marzeń”.
Anna Dymna wciąż snuje plany projektów pomocowych, bo ludzi w sytuacji, w jakiej Janusz Świtaj znajdował się 10 lat temu,
wciąż w naszym kraju żyje, niestety, sporo.
2 grudnia 2014 r, podczas gali plebiscytu „Człowiek bez barier” na Zamku Królewskim w Warszawie
– Nie można pomagać komuś po coś – twierdzi Anna Dymna. – Pomaga się z potrzeby serca i tak naprawdę zawsze robi się
to dla siebie. Jeden dojrzewa do tej myśli wcześniej, drugi później, trzeci pewnie zbyt późno. Oczywiście wolałabym pracować
społecznie bez rozgłosu. Tyle że na tę działalność trzeba zdobywać pieniądze. Potrzeby wciąż są ogromne. Dziękuję
wszystkim przyjaciołom fundacji „Mimo Wszystko”. To wyłącznie dzięki ich życzliwości oraz zaufaniu możemy zmieniać
rzeczywistość osób chorych i niepełnosprawnych. A wielu naszych podopiecznych znajduje się w tak ciężkim stanie, że o
wsparcie dla siebie nie potrafią nawet prosić.
Tweet