Pobierz w pdf - CzytajZaFREE.pl

Transkrypt

Pacyfista II cz. 6 (noc druga)
Publikacja na extrastory.czytajzafree.pl
Autor:
siremil
Morthon nie widział nic poza zasięgiem ręki. Słyszał przyspieszone, urywane oddechy
towarzyszy. Czuł ich strach – przejmujący, zatykający dech, zaćmiewający myśli. Mogli być
weteranami wielu zwad i wojen, lecz gdy w grę wchodziła walka nie tylko o życie, lecz
również o nieśmiertelną duszę strach nabierał zgoła nowego wymiaru. Sam nie był pewien
czy nie położy dziś głowy, nie mówiąc już o tym, że nie miał wcale pewności jak sprawi się
oręż spreparowany w starym rytuale. Bóg jeden wiedział co porabiali i co czuli chłopi
pozostawieni samym sobie.
Nagle gwałtownie zadął wiatr. Wszyscy odruchowo zbliżyli się do siebie niemal
stykając się plecami. Nie poczuli żadnego powiewu, mgła nie ustąpiła podmuchowi choćby o
piędź. Wycie wiatru jednak się wzmagało. Morthon począł nerwowo rysować klingą w
powietrzu ósemki. Przez chwilę miał wrażenie, że co rusz słyszy rżenie konia. Nie dochodziło
jednak zza pleców, tam gdzie Oczir zbudował hospodarską zagrodę, lecz zewsząd wokół.
Gdy wytężył słuch, zdawało się, że prócz porywów dziwacznego wiatru i cichych, rwanych
modlitw wojów, da się słyszeć jeszcze chroboczący, szorstki dźwięk. Monotonny, rytmiczny.
Pacyfista nie był pewien czy to aby nie wyobraźnia podsuwała mu podpowiedź, ale chroboty
zdawały się układać w sylaby, a te z kolei w słowa:
Aszguzai aspa daiwaszu. Aszguzai aspa daiwaszu. Aszguzai…
Nie, to nie mogło być złudzenie. Zmarli obwieszczali swe przybycie. Daelon musiał
także to usłyszeć, gdyż począł nucić Credo. Początkowo z cicha, z każdym tchem jednak
coraz głośniej i mocniej. Zagłuszając dęcie wiatru, zagłuszając szeleszczące brzmienie
złowrogich słów. W odpowiedzi osaczające ich białe opary powoli acz wyraźnie zaczęły
pierzchać przed siłą pacierza. Morthon bez wahania dołączył do swojego nauczyciela:
- Qui conceptus est de Spiritu Sancto, natus ex Maria Virgine; passus sub Pontio
Pilato, crucifixus, mortuus, et sepultus[1]…
Pozostali dołączali swe głosy w miarę wykształcenia i możliwości. Nawet Oczir
mamrotał coś w obcym języku, starając się jednak trzymać rytm równy z Symbolum
Apostolorum.[2] Mimo, że ludzie byli wystraszeni, modlitwa dodawała im otuchy. Czuli
namiastkę mocy jaka wypełniała pacyfistę przed konfrontacją ze Złem.
- Descendit ad inferos; tertia die resurrexit a mortuis; ascendit ad caelos, sedet ad
dexteram Dei Patris omnipotentis… – Chór głosów brzmiał coraz pewniej.
Strona: 1/9
Wszelkie prawa zastrzeżone dla CzytajZaFree | Zobacz opowiadanie na extrastory.czytajzafree.pl
Nie mogli jednak poczuć fal gorąca płynących wzdłuż kręgosłupa i rozlewających się
dalej po ciele wzdłuż kości i tętnic, by dotrzeć do najdrobniejszej jego cząstki. Nie mogli
czuć jak wewnętrzne iskry skaczą między nerwami napędzając ludzki organizm, by był
gotowy stawić czoła najplugawszym, najpotężniejszym demonom.
- Inde venturus est iudicare vivos et mortuos.
Nigdy nie było im dane doświadczyć jak w chwili próby świat nagle zwalnia. Jak
wszystko staje się wyraźniejsze i czystsze. Jak każda wątpliwość zamienia się w pewność, a
słabość w walor. Nie mieli prawa przeżyć tego wrażenia, które pozwalało sądzić, iż
wystarczy jedynie odpowiednio mocno się skupić i wejrzeć w siebie, by dostrzec Jego myśli,
Jego plany; by ujrzeć Jego oblicze. Tak jakby Pan znajdował się tuż za zakrętem
świadomości. Morthon wiedział, że to poczucie było zwodnicze, a Bóg – choć na
wyciągnięcie ręki – był nadal nieosiągalny. Mimo wszystko żaden człowiek za życia nie mógł
znaleźć się już bliżej Stwórcy.
- Credo in Spiritum Sanctum; sanctam Ecclesiam catholicam, sanctorum
communionem… – Mgła ustąpiła na tyle, że znów mogli zobaczyć zimny blask gwiazd.
Oni zyskali jedynie władzę nad złowróżbnymi oparami oraz odrobinę odwagi. To
musiało im jednak wystarczyć. I w chwili gdy sądzili, że z Pańską pomocą, uda się im dziś
odnieść zwycięstwo coś z piekielną mocą targnęło spiętymi w tabor furami. Umilkli
jednocześnie. Rozglądali się nerwowo, lecz krąg światła i widoczności nadal nie sięgał tak
daleko, by dostrzec skraj ufortyfikowanego obozu. Palce same zaciskały się do zbielenia
kłykci na rękojeściach szabel i drzewcach toporów. Jakaś potężna siła ponowiła atak. Raz po
raz dechy jęczały pod silnymi ciosami.
Słyszeli brzęk łańcuchów i rżenie zdenerwowanych koni. I słowa w dawno
zapomnianym języku wypluwane z dziką zajadłością. Ochrona zadziałała! Upiory nie
potrafiły sforsować bariery. „Dzięki Ci Panie” - Pacyfista odruchowo się przeżegnał.
- Teraz się dopiero z murwy syny rozeźlili – skwitował kniaziowy żołdak.
Co rusz napastnicy ponawiali atak w innym miejscu. Co rusz wozy skrzypiały pod
furią otrzymanych razów, lecz nie ustępowały.
Mając słuch za przewodnika mężczyźni wodzili spojrzeniami za kolejnymi
uderzeniami padającymi na skroplone Krwią Pacyfistów umocnienia. Próbowali wypatrzyć
jakikolwiek cień zdradzający napastników. Na próżno.
- Szukają luki – ocenił trzeźwo Daelon.
Zatoczyli prawie pełen krąg, gdy w końcu wszystko ustało. Morthon wiedział jednak,
że to nie koniec. Agresorzy nie odpuścili. Dopiero teraz moc kipiała w nim jakby chciała
rozerwać go na strzępy. Dopiero teraz szum własnej krwi niemal zagłuszał wszystkie inne
dźwięki.
Wtem rozpętało się piekło! Coś huknęło tak potężnie, że świat zdawał się zadrżeć w
posadach. Nad pułapem mlecznych oparów Morthon dostrzegł ciemny, nieforemny kształt
lecący w przestworza.
- Jezu! – jęknął przerażony, gdy uświadomił sobie, że widzi jak od nieforemnego
kształtu odrywa się szprychowe koło i mknie wprost na niego niczym pocisk. Z krzykiem
Strona: 2/9
odskoczył rozpychając towarzyszy na boki. Koło upadło tuż obok i przekoziołkowało dalej w
głąb obozowiska. Nikomu na całe szczęście nic się nie stało. Nieopodal padły na ziemię
kolejne złomki kolasy. Mgła rozrzedziła się na tyle, by mogli zobaczyć jak przy
akompaniamencie stęknięć i ogłuszających trzasków następny wóz wystrzelił w powietrze, i
następny, i jeszcze jeden. Mężczyźni wrzeszcząc i potykając się o siebie rozpierzchli się
próbując uniknąć zabójczego deszczu. Fragmenty wozów, bierwiona, osie i dyszle z
łoskotem wbijały się w ziemię. Latające łańcuchy i pojedyncze ogniwa świszczały
złowieszczo nad głowami, grzechotały odbijając się od tarcz.
Aszguzai aspa daiwaszu! – rozległo się ponownie. Tym razem ze zdwojoną mocą. Słowa
brzmiały wyraźnie i złowrogo. Niosły ze sobą obietnicę śmierci i cierpienia.
- Spasi Chryste! – krzyknął ktoś piskliwie, zapewne Dobek. Morthon nie mógł jednak
go dostrzec. Z trudem lawirował wśród licznych odłamków wzbijających przy lądowaniu
fontanny piachu. W ostatniej chwili uskoczył przed pikującą wprost na niego sękatą dechą.
W zamieszaniu jednak czyjeś kolano ścięło go z nóg. Przetoczył się odruchowo i zerwał na
równe nogi. W sam raz, by umknąć przed bliżej nieokreślonym żelastwem. Wzbity w
powietrze pył zapiekł pod powiekami. Przez chwilę nic nie widział. To wystarczyło, by ciężki
kloc drewna z głuchym tąpnięciem walnął go w ramię. Błysk bólu wypełnił umysł pacyfisty.
Siła uderzenia zakręciła nim jak szmacianą lalką i rzuciła kilka stóp do tyłu. Powietrze z
sykiem uszło z płuc, gdy grzmotnął z impetem na plecy. Świat wokół zawirował. „Boże
pomóż”. Znów dźwignął się do pionu. Jakaś pędząca niczym bełt drzazga rozorała mu
policzek. Ciepła ciecz zalała mu twarz. Całą jego jaźń poczęły wypełniać drapieżne
zawołania: Aszguzai aspa daiwaszu. Aszguzai aspa daiwaszu…
Niewyraźne, zamazane kształty kręciły się wokół Morthona w dzikim, gorączkowym
tańcu.
- Do mnie! Do mnie! – nawoływał kniaź gdzieś w oddali.
Ogniska powodowane nieznaną, złą siłą buchnęły niespodziewanie wstęgami
czarnego dymu i iskier. Raz, drugi, po czym przygasły. Zapanowały niemal kompletne
ciemności. Ktoś wywrócił się z jękiem. Ktoś zaklął siarczyście. Któryś z wojów wzywał imię
Pana Boga swego. Nawoływali się nawzajem.
- Morthon! Morthon!
Resztki taboru spadały na ziemię wzbijając kurzawę. Bombardowanie ustawało.
- Daelon!
Rozmazany świat w załzawionych oczach pacyfisty powoli zaczął odzyskiwać swą
ostrość i pomimo tępego, promieniującego bólu udało mu się dostrzec współtowarzyszy
podążających za głosem hospodara.
- Do mnie! Doo mnieee!
W końcu, mimo szybko połykającej światło czerni, wirującego pyłu i pasm
mlecznych oparów snujących się nad ziemią, odnaleźli się przy namiocie zajmowanym
przez pacyfistów. Z powrotem zbili się w kupę wokół stepowego władcy. Nagle wszystko
ucichło. I wiatr przestał zawodzić, i oschły zaśpiew umarłych umilkł jak ucięty nożem.
- Stan! – Mikołaj nie tracił głowy.
Strona: 3/9
O dziwo wszyscy wyszli z opresji bez większego szwanku. Krwawili co prawda z
licznych skaleczeń i rozcierali zbolałe członki, lecz stali na własnych nogach w pełnym
rynsztunku gotowi do starcia. Instynktownie ustawili się ławą w stronę wyrwy w
obwarowaniu. Na tle dogorywających płomieni i blasku nocnego nieba jedynie z trudem
dostrzegali zarys obozu. Ciszę przerywały tylko ich ciężkie oddechy i ledwo słyszalne łkanie
chłopca stajennego.
Daelon miał rację, gdy przewidywał, że przyjdzie im stawić czoła potężnej sile.
Morthon czuł jak nieznana moc napędza duchy wojowników, jak karmi ich nienawiścią i nęci
obietnicą spełnienia we krwi i cierpieniu. Teraz skupiała się w mroku przed nimi.
Gdy już myśleli, że wypatrzą oczy świdrując wzrokiem ciemność, gdy już wśród
niektórych rodziła się nieśmiała nadzieja, że to być może koniec – zobaczyli ich. Najpierw
płonące piekielnym żarem ślepia upiornych wałachów, później skrzące snopy iskier kopyta,
a w końcu całe migotliwe sylwetki wierzchowców wraz z ich umarłymi panami na grzbietach.
Dumni, wyprostowani w siodłach, w swych pysznych pancerzach, frygijkach i złoconych
hełmach wpatrywali się posępnie błękitnymi ognikami oczu w swe ofiary. Nie forsowali
tempa, nie atakowali już z dziką furią. Wiedzieli, że obrońcy nie mają gdzie uciekać. Cały
poczet kilkunastu konnych zmierzał powoli w karnym szyku w stronę żywych. Aszguzai aspa
daiwaszu – zaszumiało. – Aszguzai aspa daiwaszu.
- Klin! – Hospodar po raz kolejny zadziwił Morthona opanowaniem.
Daelon szybko ustawił się na szpicy, drugi rząd stanowił młodszy pacyfista i rękodajny
kniazia. Z tyłu usytuował się sam Mikołaj z Oczirem i Dobkiem po bokach.
Jeden z upiorów, w wysokiej karmazynowej czapie i złotej pelerynie, wysforował
nieco przed resztę. Powiedział coś w stronę zwartych mężczyzn, lecz oni usłyszeli tylko
niewyraźny szelest. Dopiero po chwili wiatr przywiódł do nich charczące słowa:
- Jesteście jak gzy. Dłużej nie możemy was jednak ignorować. Dziś za złoto
zapłacicie krwią. Za pychę – cierpieniem. Za głupotę – wieczną służbą Panu.
Dobek załkał głośniej i skulił się za tarczą, a do nozdrzy towarzyszy dotarł duszący
odór moczu. Nikt nie zwracał jednak na to najmniejszej uwagi.
Upiór zatrzymał się i przechylił głowę niczym zaciekawiony pies. Na bladej twarzy
wykwitł zimny, wąski uśmiech.
- Jesteśmy Aszguzai. Od dziś należycie do nas – dodał, po czym krótkim mieczem
przeciął powietrze dając znak do ataku.
Upiorny poczet z rykiem ruszył do przodu. Konie momentalnie przeszły ze stępa w
pełen cwał. Ziemia zadudniła pod ich kopytami. Powietrze drżało od nieczystej magii. Pędzili
niczym śmiercionośna czerwono-złota lawina mająca na celu zmiecenie z powierzchni ziemi
wszystkiego co stanie jej na drodze.
Nim minął pacierz upiorni jeźdźcy wpadli na obrońców.
- Sub Tuum Praesidium! – krzyknęli równocześnie obaj pacyfiści.
Daelon zanurkował przed pierwszym ciosem żelastwa. Ciął wierzchowca po
pęcinach. Kniaziowy żołdak zbił tarczą uderzenie włóczni. I znów Krew Pacyfistów zadziałała!
Strona: 4/9
Morthon uchylił się przed pędzącą głownią miecza i sam wyprowadził cios od dołu rażąc
brzuch konia i opancerzoną nogę jeźdźca. Powietrze przeszył przejmujący skowyt i rżenie
zwierzęcia. Koń i jego pan popędzili dalej w nicość. Ich miejsce zastąpił kolejny upiór.
Morthon nie zdążył odskoczyć przed atakiem, lecz w ostatniej chwili udało mu się przyjąć
cios na zastawę wytrącając nieco napastnika z impetu, co wykorzystał skrzętnie Oczir
wzierając grot włóczni w oczodół piekielnika. Coś gorącego chlusnęło na prawą rękę i twarz
pacyfisty. Na jedno uderzenie serca zerknął w bok. Z głowy sąsiada tryskał gejzer czerwonej
posoki po celnym trafieniu brązowym czekanem. Rękodajny bezgłośnie osunął się na ziemię.
Zostało ich pięciu. Atak nie ustępował. Morthon zdążył dostrzec tylko gorejące zimnym
płomieniem ślepia kolejnego wojownika, gdy wyskoczył w górę, ramieniem zbił drzewce
włóczni i sztychem srebrnej szabli przeszył lamelkowy pancerz i eteryczne ciało kolejnego
wojownika. Chwilę później ponowił próbę i następny Aszguzai rozpłynął się w powietrzu po
precyzyjnym cięciu szabli.
Świat zamienił się w rozmazany wir krzyków, brzęku stali, tętentu końskich kopyt,
pojawiających się i znikających upiornych białych twarzy konnych wojowników i okrzyków
tryumfu, jęków wysiłku współtowarzyszy. Jak w groteskowym kalejdoskopie przed oczami
pacyfisty zmieniały się obrazy: Daelon tańczący jak szalony na przedzie klina; Oczir z
bitewnym trelem na ustach w zapamiętaniu parujący kolejne razy i kontrujący włócznią;
rozszerzone z przerażenia oczy Dobka, gdy próbuje uniknąć demonicznych obuchów i ostrzy;
zawzięta twarz kniazia Mikołaja, pokrzykującego rozkazy i ostrzeżenia, zbijającego ciosy
zagrażające życiu jego i chłopaka. Kolejne ataki zlały się w karmazynowe i złote rozmazane
pasma cięć, uników i wyskoków.
Szturm upiorów rozbijał się o pacyfistów jak przybój o kamienne falochrony. Fala za
falą z furią, lecz bezskutecznie. W końcu wszystko się skończyło. Nie atakował już żaden
upiór. Krew w żyłach Morthona wrzała! Czuł Moc jakiej nigdy nie doświadczył, jakby sam
Pan kierował jego poczynaniami. Wygrali, lecz to zakończyła się dopiero pierwsza runda.
Pozostali upiorni jeźdźcy zawracali za ich plecami, by przygotować się do kolejnego
natarcia. Zostało ich mniej niż połowa.
- Nawrót – wysapał Mikołaj, lecz Morthon nie zwracał już na niego uwagi. Niesiony
chyba tchnieniem samego Stwórcy ruszył biegiem w stronę upiornych jeźdźców. Nie
pamiętał, by podjął taką decyzję, nie pamiętał, by rozważał inne możliwości. Mknął niemal
nie dotykając stopami gruntu. Powietrze wyło mu w uszach. Świat zogniskował się do grupki
zdumionych Aszguzai przed nimi. Otuleni jasno jarzącą się łuną odcinali się wyraźnie na tle
czarnego nieba. Byli aż zbyt łatwym celem. Cały czas przyspieszał, cały czas jakiś
wewnętrzny głos powtarzał mu, że jest zbyt powolny, że może dać z siebie więcej. Czuł, że
w tej chwili nie jest tylko człowiekiem, że w tej chwili napędza go MOC! Demoniczne
wałachy ustawiły się z powrotem w szyku i sposobiły się do kolejnego natarcia, gdy
Morthonowi pociemniało w oczach, a w jego piersiach zabrakło tchu. Mimo to widział niczym
przez okopcone szkiełko wykrzywione, martwe gęby rozpływających się w nicość
wojowników. Widział swoją szablę tnącą od dołu w górę i na odlew. Słyszał przerażający syk
i gulgot mar odchodzących w niebyt. Skakał między umarłymi i niósł pokój wieczny
srebrnym brzeszczotem. Raził na wszystkie strony, bez wytchnienia, bez pardonu. W końcu
zauważył, że został sam. Wycieńczony przyklęknął na jednym kolanie. W ustach miał sucho,
płuca piekły go żywym ogniem. Pulsująca krew chciała rozsadzić mu skronie. „Boże, co tu
zaszło?” – nie mógł pozbierać myśli. – „Dlaczego?”.
Wielokrotnie pacyfiści podczas swej posługi powtarzają, że są jedynie narzędziem w
rękach Pana, lecz dopiero teraz Morthon doświadczył co to tak naprawdę oznacza, gdy jego
Strona: 5/9
własna wola nie miała nic do powiedzenia, gdy własna jaźń stała się jedynie biernym
obserwatorem poczynań swojego ciała. Przez krótką chwilę nie był sobą. Czy był Nim? Wolał
nie zadawać sobie nawet takiego pytania. Zmęczenie walczyło w nim z euforią. Spojrzał na
swych towarzyszy ustawionych trzysta stóp dalej. W osłupieniu wpatrywali się w klęczącego
pacyfistę. Otarł krew z twarzy i ruszył w ich stronę. Drżał na całym ciele. Obrazy walki
sprzed chwili tańczyły mu pod powiekami tak jakby dopiero teraz umysł mógł zarejestrować
cały jej przebieg. Był nieludzko szybki, precyzyjny i skuteczny. Nawet jak na pacyfistę. Cała
nienawiść upiorów i wsparcie plugawej magii nie mogły się równać z siłą palącą krwioobieg
Białego Pielgrzyma. Nic nie mogło stawić czoła boskiej mocy skupionej w tym niepozornym,
nic nieznaczącym ciele pacyfisty czwartego rzędu.
- Kyrie eleison![3] – Daelon złapał byłego ucznia za ramiona – Morthon, chłopcze,
wszystko z tobą w porządku? Jak tego dokonałeś?!
Blade oczy pacyfisty uważnie taksowały młodszego kolegę. Pozostali również nie
mogli oderwać od niego oczu, zapominając nawet o nieszczęsnym zbrojnymleżącym w
ciągle powiększającej się kałuży krwi. Zdawali sobie sprawę z tego, że zostali świadkami
rzadkiej emanacji Jego woli na tym padole. Woli Jego lub jego przeciwieństwa. Chciał coś
odpowiedzieć, ale myśli nie mogły złożyć się w słowa. Cały czas czuł pulsującą moc
spychającą świadomość w głąb czaszki na korzyść pierwotnego instynktu. Cały czas
zmęczone mięśnie trwały napięte jak postronki, cały czas oddychał szybko i głęboko. Moc
nadal go nie opuściła, nie do końca, a to mogło oznaczać tylko jedno.
- Został jeszcze jeden – wychrypiał.
I jakby na potwierdzenie jego słów z ciemności na swym umarłym wierzchowcu
wychynął Aszguzai w wysokiej zdobionej złotymi aplikacjami czapie; ten sam, który
wcześniej dał sygnał do szturmu. Dopiero teraz zmiarkowali, że nie brał udziału w szturmie.
Przyglądał się im uważnie z wysokości siodła. W jego ślepiach płonął stalowy, zimny ogień.
Migotliwe kopyta zwierzęcia powoli wlekły się jeden za drugim, by w końcu ustać.
Umarły jeździec nie zaszczycił obrońców już żadną przemową, ni groźbą. Zamiast
tego powoli zaczął zawodzić cichą inkantację. Tym razem słowa nie chciały ułożyć się w
jakiekolwiek choćby przypominające ludzką mowę dźwięki. Przywodziły raczej na myśl
trzask płonących polan, szmer piasku w klepsydrze i skrobanie pazurów o kamień
jednocześnie. Upiór złożył swe blade, kościste ręce jak do modlitwy. Powietrze wokół nich
zadrżało nagle i zawibrowało niczym w upalny, letni dzień. Morthon poczuł przenikliwe
ukłucie bólu przeszywające jego głowę na przestrzał. Konny szykował się do rzucenia
potężnego czaru! Nie czekając na to, co zaraz się wydarzy pacyfista poderwał się do ataku.
Zdążył jednak pokonać zaledwie kilkanaście stóp, gdy upiór podnosząc głos skierował ręce
w stronę żyjących. Strumień wirującego jak małe tornado gorącego powietrza uderzył w
nich siłą letniej nawałnicy. Uderzenie zatykało dech w piersiach. Buty pacyfisty zaryły w
ziemi, podmuch wiatru osadził go gwałtownie w miejscu niczym furman rozpędzony zaprzęg.
- Spaaaaasii Chryystee! – ryknął któryś z mężczyzn. Morthon nie mógł jednak nawet
odwrócić głowy walcząc z wyjącym potępieńczo wiatrem. Wirujące, rozgrzane ziarenka
piasku wciskały się w oczy, usta, nos; kaleczyły skórę twarzy. Upiór do wtóru z wyjącym
wiatrem zawodził coraz głośniej i głośniej. Teraz Morthon mógł już odróżnić pojedyncze
słowa lub przynajmniej tak sądził. Jeśli się nie mylił wśród potoku zapomnianych słów dało
się wyłuskać znane już mu Aszguzai oraz coś co brzmiało jak Tabiti Mawta. To ostatnie
miało w sobie wyjątkowo silną moc i za każdym razem, gdy mag wypluwał je na świat pęd
strumienia powietrza wzrastał, a pacyfiście ciemniało przed oczyma.
Strona: 6/9
- Tabiti Mawta… Aszguzai… Aszguzai… Tabiti Mawta!
Morthon czuł jak potężna siła stara się go oderwać od podłoża i cisnąć w noc. On,
mimo to, zgięty w pół z ostrzem przy nodze ze wszystkich sił starał się przeć do przodu.
Wydawało mu się, że gdzieś obok przemknęło przerażone meczące żałośnie zwierzę. Słyszał
jęki i krzyki swych współtowarzyszy, lecz nie mógł ich nawet dostrzec. O jakiejkolwiek
pomocy nie było nawet mowy. Nawałnica brała w posiadanie całe obozowisko.
- Aszguzai… Aszguzai… Tabiti Mawta!
Wichura już dawno zerwała mu kapelusz z głowy. Teraz powoli poddawały się pętlice,
by po chwili trzasnąć i eksplodować feerią srebrnych guzów. Biała peleryna z
pacyfistycznym krzyżem pomknęła w dal. Rękojeść szabli chciała wyrwać się z dłoni.
Srebrny medalion obijający boleśnie łopatki próbował zadzierzgnąć łańcuszek na szyi.
- Tabiti Mawta… Aszguzai… Aszguzai… Tabiti Mawta!
Poły tuniki łopotały głośno i szarpały pacyfistą do tyłu. Za każdym razem, gdy
próbował ruszyć do przodu musiał walczyć, by nie stracić równowagi i nie runąć na plecy.
Kątem oka dostrzegł jak frunie duża biała płachta płótna zerwanego namiotu. Chwilę
później w ostatniej chwili udało mu się uniknąć kolizji z lecącym stolikiem. Wszystko wokół
musiało już ulec magicznemu żywiołowi. Głos maga z każdym tchem stawał się mocniejszy,
podobnie nawałnica. „Boże! Jeszcze ten jeden raz użycz mi siły!” Mimo, że Morthonowi
udawało się ustać, powoli acz zauważalnie siła wiatru poczęła przesuwać go do tyłu. Z
trudem łapiąc oddech szorował stopami po ziemi.
- Tabiti Mawta! Tabiti Mawta!
Jakaś większa grudka ziemi rozbiła mu skroń. Mosiężna patera trafiła z impetem w
obolałe już ramię. Niewiele brakowało, by odchylił się do tyłu i dał się porwać pędzącemu
wirowi. „Panie, jeszcze ten jeden, jedyny raz pozwól mi być naczyniem dla Twej mocy i
gniewu” – krzyczał rozpaczliwie w myślach widząc już oczami duszy jak przegrywa z
żywiołem i leci gdzieś w dal na spotkanie śmierci.
Niebiosa musiały jednak usłyszeć jego prośbę, gdyż ponownie poczuł napływającą
weń potężną moc. I znów myśli poczęły odpływać w tył głowy. Żyły zaczęły palić jakby
wypełniono je płynnym metalem, a bezmyślna agresja jęła dodawać jego ruchom pewności
i sprężystości. Nie widział już niemal nic. Jedynie spowita mleczną poświatą sylwetka wodza
Aszguzai i jego upiornego wierzchowca majaczyła mu niewyraźnie przed oczyma niczym
straszliwy miraż. Ruchy sprawiały ból, lecz mimo to udało mu się pokonać pęd wyjącej
wichury. Najpierw jeden mały krok, potem następny. Chwila na odzyskanie równowagi. I
kolejny krok, i jeszcze jeden. Pędzące powietrze wciskało z powrotem dech do płuc. Drobiny
piasku bez ustanku bombardowały jego twarz i ręce. Świat naokoło skowyczał w szale
wirujących płacht, desek, strzaskanych mebli. Teraz jednak już wiedział, że jest nie do
powstrzymania. Prężąc mięśnie do granic możliwości parł do przodu. Oczy piekły i łzawiły, z
nosa buchnęły strużki gorącej cieczy. Pomimo tego drobił wciąż przed siebie. Gdyby mógł
zaczerpnąć powietrza wydobyłby z siebie krzyk bólu i wyczerpania. Zamiast tego z
zaciśniętymi ustami i przymrużonymi powiekami zbliżał się powoli do ducha wojownika
czekającego na pacyfikację. Taka wola Pana.
Wtem wiatr ustał, a Morthon z impetem poleciał do przodu. Przeturlał się jednak
instynktownie i zerwał się na nogi z szablą gotową do ataku. Jednakowoż Aszguzai nie
Strona: 7/9
kwapił się już do konfrontacji. Wpatrywał się w pacyfistę. Jego martwa twarz nie zdradzała
żadnych emocji.
- Dzielnie walczysz – wysyczał cicho. – I wspiera cię ten, którego imienia się nie
wypowiada.
Morthon nie miał zamiaru dyskutować z marą wojownika. Ruszył do ataku.
- Odpuszczam twe grzechy człowiecze – podjął zwyczajową formułę.
- Jesteś jednak słaby. – Upiór uśmiechnął się kącikami wąskich ust.
- I powierzam aniołom u bram niebios.
- Nie możesz równać się, Biały Pielgrzymie, z sługami Płonącego Boga, Tabiti Mawta.
- Spoczywaj w pokoju Chrystusa! – Morthon wyskoczył w górę. Zimny blask oczu
maga odbił się w srebrnej głowni. Gdy wypolerowane pióro szabli miało już sięgnąć jego
szyi, ów warknął coś niezrozumiale i nakreślił znak w powietrzu szybkim ruchem dłoni. Błysk
oszołomił Białego Pielgrzyma tylko na chwilę. To wystarczyło jednak, by zamiast ciąć
umarłego wylądował ciężko z powrotem na ziemi. Nagle poczuł jak zimna klinga rozharatała
mu krtań! Dlaczego?! Kto?! Za co?! Nawet nie rozpoznał napastnika. Chwycił się oburącz
rękami próbując zatamować krwawienie. Na próżno. Serce łopotało jak szalone. Szyja paliła
w miejscu cięcia. Padł na bruk. To nie może być prawda! Zimno, Boże jak zimno. Oddychaj,
oddychaj! To nie może być prawda! To nie może dziać się naprawdę! A jednak… Ja
umieram! Umieram… Jezusie, wybacz…
Odskoczył od upiornego jeźdźca skołowany. Odruchowo pomacał gardło. Nie znalazł
jednak żadnej rany.
- Mój Pan nadchodzi! Jest blisko! – szeleścił złowrogo Aszguzai.
Znowu poczuła ten rozrywający, dobrze znany ból w kroczu. Wykrzywiona w
paskudnym uśmiechu twarz ojca napawała obrzydzeniem. Cuchnął przetrawionym winem.
Szorstki zarost drapał po policzku. Plugawa ślina spływała z jego ust po szyi i karku. Boże!
Dlaczego znów karzesz mi to znosić! Czym zawiniłam bym zasłużyła na taką dolę! Tato!
Sprawiasz mi ból, tato. Powiedz to! Nie powiem! Powiedz! Nienawidzę cię! Powiedz!
Wykręcany sutek pali ogniem! Jestem nikim! Powiedz! Rozczapierzone pazury boleśnie orzą
pośladek. Powiedz! Jestem twoja! Jestem niczym!
- Powstanie gdzie Słońce i Księżyc! Gdzie piach i krew! – Upiór spokojnie
kontynuował. – Powstanie i ani ty, ani ten twój El nic nie możecie poradzić. Wasz czas
dobiega końca. Jesteś za słaby. Jutro przybędzie nas więcej. Nie ustoicie.
Gdy wizja gwałtu na dobre minęła i Morthon na powrót mógł oglądać świat swoim
oczami zobaczył jak mag Aszguzai zawraca konia i budząc dziesiątki iskier przy każdym
kontakcie kopyt z gruntem rusza galopem w stronę majaczącego na tle różowiejącego
nieba wzgórza.
Pacyfiście kręciło się w głowie. Chwiał się na odrętwiałych nogach. Kolejna fala krwi
buchnęła z nosa zalewając mu pierś. Poczuł, że kończyny odmawiają mu posłuszeństwa, a
ciało zamienia się w zbędny, niezgrabny ciężar. Padł na kolana, lecz ziemia mimo to
zatańczyła mu przed oczami. Legł twarzą w piach. Nie miał sił by się odwrócić. Nie mógł
Strona: 8/9
zmusić ciała do jakiegokolwiek wysiłku. Zatapiał się w nicość.
- Nie żyje! – dotarł do niego jeszcze czyjś rozpaczliwy krzyk. – Boże, on nie żyje!
„Czy tak wygląda śmierć? Panie…” – jęknął tylko w myślach nim połknęła go
ciemność.
C.D.N.
[1] Morthon zaczyna od momentu: Który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi
Panny; umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion;
[2] Czyli Skład Apostolski, czyli Credo, czyli Wierzę w Boga;
[3] Panie, zmiłuj się nad nami;
Strona: 9/9

Pobierz w pdf - CzytajZaFREE.pl

Transkrypt

Podobne dokumenty