(11) Wiara z uczynkami (List Jakuba 2:21-26)
Transkrypt
(11) Wiara z uczynkami (List Jakuba 2:21-26)
Pozwalamy i zachęcamy do kopiowania i rozprowadzania tego materiału w dowolnej formie, pod warunkiem, że nie zmienia się tekstu w żaden sposób i nie pobiera opłaty poza kosztem reprodukcji. Wszelkie wyjątki muszą być zatwierdzone przez autora i Zbór Ewangeliczny „Agape” w Poznaniu. Wiara z uczynkami (11) List Jakuba 2:21-26 Piotr Słomski (Peter Slomski) Seria: List Jakuba – Życie według ewangelii 30 listopada, 2014 r. Zbawiająca wiara przynosi uczynki Jakiś czas temu do Agape przyszła pewna osoba. Chciała porozmawiać o tym, w co wierzymy. Była katoliczką i chciała zrozumieć, czym różni się to, w co wierzymy. Jedną z pierwszych rzeczy, które powiedziała, były słowa: „Nie zgadzacie się z Listem Jakuba. Nie nauczacie go.” Odpowiedziałem na to: „Nie. Odwrotnie. Wierzymy, że jest on częścią Słowa Bożego.” Nie był to jedyny raz, kiedy osoby należące do Kościoła Rzymsko-Katolickiego twierdziły, że nie zgadzamy się z Listem Jakuba. Dlaczego katolicy sądzą, że kościoły niekatolickie odrzucają List Jakuba? Jednym z głównych powodów jest ich zrozumienie wersetów z Listu Jakuba 2:14-26. Katolicy wierzą, że osoba jest zbawiona ze swoich grzechów przez swoją wiarę i uczynki. Wierzą oni, że Jakub naucza tego w tych wersetach. W rezultacie sądzą, że ci, którzy są znani jako protestanci lub ewangeliczni chrześcijanie, muszą odrzucać Jakuba, ponieważ wierzą, że zbawienie jest tylko przez wiarę. W ubiegłym tygodniu rozważaliśmy List Jakuba 2:14-20. Wskazaliśmy, jak istotne jest zrozumienie tych wersetów w kontekście. Próba zrozumienia tego, co Jakub mówi w tych dwunastu wersetach, nic nam nie da, jeśli nie zaczniemy od początku jego listu. Jako ilustrację podałem zakup w Empiku powieści, a następnie udanie się do domu i rozpoczęcie czytania jej od środka. Prawdopodobnie książka wydawałaby się nie mieć zupełnie sensu. Lepiej było by natomiast zacząć czytać od początku, aby zrozumieć kontekst. A jednak tak wielu ludzi rozpoczyna czytanie Listu Jakuba od środka, od Listu Jakuba 2:14-26, aby dowieść swojego przekonania, że człowieka zbawia wiara i uczynki . Jednakże, gdyby zaczęli analizować List Jakuba od początku, zobaczyliby, że Jakub podkreśla konkretną kwestię: chrześcijanin demonstruje swoją wiarę w Chrystusa poprzez to, co czyni w swoim życiu. Rozdział 1 i 2 w całości mówią o tym, jak być posłusznym Bogu i jak traktować innych ludzi. Jeden pisarz powiedział, że słudzy są „zawsze najlepszymi sędziami panów, dlatego że sądzą nie według rozmów i uczuć, ale stosownie do czynów i sposobu życia.” Dzień po dniu słudzy widzą, czy czyny ich panów są zgodne z ich słowami. Pisarz nie był wierzący, ale powiedział prawdę: nasze czyny demonstrują, jakiego typu ludźmi jesteśmy. To właśnie mówi Jakub. Jeśli twierdzisz, że masz wiarę, to objawi się to w twoich czynach i sposobie życia. Innymi słowy, wiara przynosi uczynki. Jeśli tak nie jest, wiara, którą, jak twierdzimy, posiadamy, nie jest zbawiającą wiarą; jest to fałszywa wiara. W swoim liście Jakub ani razu nie mówi, że uczynki zbawiają. Mówi on natomiast, że wiara, która nie przynosi uczynków, nie może być wiarą, która zbawia. To odkryliśmy poprzednim razem, przyglądając się fragmentowi Listu Jakuba 2:14-20. Dzisiaj zamierzamy zająć się kolejnymi wersetami z Listu Jakuba 2:21-26. Prawdopodobnie dla niektórych osób wersety te są najtrudniejszymi do zrozumienia z powodu jednego szczególnego słowa, którego używa Jakub. Jednakże zobaczymy, że 1 Jakub kontynuuje przedstawianie swojego stanowiska: nie jest tak, że zbawia wiara i uczynki, ale zbawiająca wiara przynosi uczynki. Jedno słowo, dwa znaczenia Przeczytamy List Jakuba 2:21: „Czyż Abraham, praojciec nasz nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował na ołtarzu Izaaka, syna swego?” Po przeczytaniu tego wersetu możesz powiedzieć: „Ale czy nie mówiłeś, że Jakub nigdy nie powiedział, że jesteśmy zbawieni przez nasze uczynki? A przecież on właśnie powiedział w wersecie 21, że Abraham został usprawiedliwiony przez swoje uczynki!” Może ci natychmiast przyjść na myśl kolejne pytanie: „Czy nie jest to ostateczny dowód, że Jakub zaprzeczał Pawłowi? Czyż Paweł nie powiedział w Liście do Rzymian 3:28: „Uważamy bowiem, że człowiek bywa usprawiedliwiony przez wiarę, niezależnie od uczynków zakonu”? Czy Paweł nie mówi w Liście do Galacjan 2:16: „Wiedząc wszakże, że człowiek zostaje usprawiedliwiony nie z uczynków zakonu, a tylko przez wiarę w Chrystusa Jezusa…”? Czy Paweł nie powiedział tego o Abrahamie i o każdym wierzącym? Na tym właśnie polega problem: nie pozwoliliśmy, aby kontekst Listu Jakuba był podstawą interpretacji tych słów znajdujących sie w samym środku jego listu. Przenieśliśmy kontekst Jakuba do Pawła. Nie pozwoliliśmy Jakubowi mówić za samego siebie, w jego własnym kontekście. Powinniśmy pozwolić Jakubowi zdefiniować swoją własną terminologię. Zamiast tego nadaliśmy słowom użytym przez Jakuba sens, w jakim stosuje je Paweł. Słowem, które powoduje tutaj tak wiele zamieszania, jest słowo „usprawiedliwiony”. Paweł mówi o byciu usprawiedliwionym przez wiarę, bez uczynków. Jakub mówi o byciu usprawiedliwionym przez wiarę i uczynki. Jak to możliwe? Rozwiązaniem jest to, że słowa mogą mieć różne znaczenie w zależności od kontekstu. Słowo „usprawiedliwiony” ma w Biblii przynajmniej dwa znaczenia. Zarówno Paweł, jak i Jakub używają słowa „usprawiedliwiony”, ale w innym znaczeniu. Pozwól, że podam przykład z języka polskiego. Słowo „pycha”: jedno słowo, dwa różne znaczenia. Wyobraź sobie, że właśnie zjadłeś doskonały posiłek i osoba, która go przygotowała, pyta: „Jak smakowało?” Jeśli powiesz „Pycha!”, będzie bardzo zadowolona, ponieważ powiedziałeś jej, jak smaczne było przygotowane przez nią jedzenie. Ale jeśli podczas posiłku osoba ta chwali się tym, jak dobrze gotuje, a ty powiesz: „W twojej postawie jest pycha”, nie będzie z tego zbyt zadowolona, ponieważ stwierdziłeś, że jest osobą pełną pychy. Czy rozumiesz, że jedno słowo w dwóch różnych kontekstach może oznaczać coś innego? „Pycha” – jedno słowo, dwa znaczenia. Może to mieć miejsce w Biblii: „usprawiedliwiony” – jedno słowo, dwa znaczenia. Kiedy Paweł mówi o usprawiedliwieniu Abrahama i kiedy Jakub mówi o usprawiedliwieniu Abrahama, u każdego z nich ma to inne znaczenie, ponieważ inny jest kontekst. Dlatego kontekst jest tak ważny. Nie czytamy Biblii wybierając jeden werset i zadając pytanie „Co to oznacza dla mnie?” Potrzebujemy uważnie czytać werset w jego kontekście. Czytamy list lub przynajmniej rozdział od początku, aby zrozumieć, co ten werset rzeczywiście mówi, a następnie możemy zadać pytanie, co może on mówić do nas. Usprawiedliwiony i usprawiedliwiony Zatem, co miał na myśli Paweł i co miał na myśli Jakub, kiedy używali słowa „usprawiedliwiony”? Jeśli czytałeś od początku jeden z listów Pawła, w którym używa on słowa “usprawiedliwiony”, aby opisać, 2 co przydarzyło się Abrahamowi, będziesz wiedział, że Paweł omawia, w jaki sposób Abraham został zaakceptowany przez Boga. Listy Pawła nauczają o tym, jak człowiek staje się dzieckiem Boga. Mówią one o tym, jak człowiekowi zostają przebaczone grzechy. Biblia naucza, że nigdy nie możemy zostać zaakceptowani przez Boga na podstawie naszych własnych uczynków. Listy Pawła uczą, że jedynie na podstawie dzieła, czyli uczynków Chrystusa – Jego życia i śmierci – człowiek zostaje uznany za prawego. Kiedy Paweł używa słowa „usprawiedliwiony” mówi on o tym, co robi Bóg: Bóg ogłasza człowieka prawym na podstawie tego, co uczynił Chrystus. Tak jak w wypadku sędziego, który ogłasza wobec oskarżonego w sądzie: „Niewinny!”, ale niewinny z powodu innej doskonałej osoby – Jezusa. „Usprawiedliwiony” oznacza „ogłoszony prawym”. Paweł używa słowa „usprawiedliwiony” w tym właśnie prawniczym sensie. Nie jest to kontekst, jakiego używamy w codziennym życiu, ale jest to kontekst zastosowany przez Pawła. Bóg ogłasza nas prawymi – akceptuje nas – jeśli pokładamy naszą wiarę jedynie w tym, co uczynił Chrystus, a nie w tym, co uczyniliśmy my sami. Jesteśmy usprawiedliwieni – to znaczy ogłoszeni niewinnymi przez Boga – jedynie przez wiarę: wiarę jedynie w Chrystusa. Z drugiej strony, jeśli czytasz od początku List Jakuba, w którym Jakub używa słowa „usprawiedliwiony” dla opisania tego, co przydarzyło się Abrahamowi, kontekst nie dotyczy tego, że Abraham został zaakceptowany przez Boga. Dotyczy on tego, że Abraham zademonstrował iż jest on już dzieckiem Bożym. Kiedy Jakub używa słowa „usprawiedliwiony” nie mówi o tym, co czyni Bóg – że Bóg ogłąsza; mówi o tym, co robi Abraham. Przez swoje uczynki Abraham zademonstrował, że jest już dzieckiem Bożym. Innymi słowy, Abraham dał dowód tego, kim już jest. To znaczenie wykorzystujemy normalnie w codziennym życiu. Nie używamy tego określenia tak, jak robił to Paweł, odnosząc je do sędziego ogłaszającego kogoś niewinnym i prawym. Używamy go natomiast, tak jak robił to Jakub, wskazując na sytuację, gdy próbuje się zademonstrować lub udowodnić coś odnośnie własnej osoby. Może być tutaj pomocna pewna ilustracja. Kiedy przyjechałem do Polski, byłem obywatelem Wielkiej Brytanii. Nie byłem uznawany za polskiego obywatela. Jednakże po roku rozpatrywania sprawy państwowy urząd oświadczył, odnosząc się do sytuacji moich rodziców, że jestem obywatelem Polski. Moi rodzice nigdy nie zrezygnowali ze swojego polskiego obywatelstwa. Na podstawie tego, co oni zrobili ja zostałem uznany za obywatela polskiego. Władze wydały oświadczenie mówiące o tym, kim jestem, nie z powodu tego, co zrobiłem, ale z powodu tego, co zrobili moi rodzice. Ale co w sytuacji, gdy ktoś przyjdzie do mnie i powie: „Nie jesteś polskim obywatelem”? Co zrobię? Taka sytuacja odnosi się do drugiego znaczenia usprawiedliwienia. Pokażę mu mój dowód osobisty; pokażę, że głosowałem w wyborach lokalnych; pokażę, że płacę tu moje podatki; powiem, że kibicuję polskim piłkarzom nawet wtedy, kiedy grają przeciwko Anglii! Co w ten sposób robię? Swoimi działaniami – uczynkami – usprawiedliwiam przed kimś – czy inaczej udowadniam, pokazuję, demonstruję, że jestem obywatelem Polski. To jest drugie znaczenie tego słowa, którego używa Jakub. Abraham został już zaakceptowany przez Boga, ale potrzebuje tego dowieść. Poprzez swoje uczynki usprawiedliwia on siebie. Pokazuje innym, że jest dzieckiem Bożym. Abraham dowodzi swojej wiary Zatem kiedy Jakub pisze: „Czyż Abraham, praojciec nasz nie został usprawiedliwiony z uczynków…”, mówi on o czymś zupełnie innym niż Paweł, kiedy używa słowa „usprawiedliwiony”. Gdybyśmy to rozumieli, nie byłoby całego tego nieporozumienia. Pamiętaj, że List Jakuba w całości dotyczy tego, 3 jak praktycznie prowadzić chrześcijańskie życie. Taki jest kontekst tego listu. Jakub wskazuje, że Abraham dowiódł poprzez swoje uczynki, że jego wiara była prawdziwa. To właśnie Jakub rozumie przez „usprawiedliwiony”. Widzimy, że potwierdzają to kolejne wersety Listu Jakuba. Zastanówmy się nad całym wersetem 21: „Czyż Abraham, praojciec nasz nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował na ołtarzu Izaaka, syna swego?” Jakub odnosi się do czegoś, co wydarzyło się w Starym Testamencie, w 1 Księdze Mojżeszowej 22. Bóg powiedział do Abrahama: „Weź syna swego, jedynaka swego, Izaaka, którego miłujesz, i udaj się do kraju Moria, i złóż go tam w ofierze całopalnej na jednej z gór, o której ci powiem” (1 Księga Mojżeszowa 22:2). Bóg wcześniej – trzydzieści lat wcześniej – obiecał Abrahamowi, że jego potomkowie będą tak liczni, jak gwiazdy na niebie. Jednakże, kiedy Abraham był w wieku znacznie powyżej stu lat – kiedy był już zbawiony – Bóg powiedział mu, aby wziął swojego syna, Izaaka i pozbawił życia składając go jako ofiarę. Cała nadzieja Abrahama była w Izaaku, jednak miał on taką wiarę, że natychmiast przystąpił do wykonania zadania, gotów być posłuszny Bogu, a następstwa tego pozostawił w rękach Boga. Wchodzenie w szczegóły dotyczące emocji i bólu, przez jaki przechodzili Abraham i Izaak wykracza poza to kazanie. Ale Jakub wskazuje nam na Abrahama i stwierdza: „Popatrz, jak Abraham zademonstrował swoją wiarę. Popatrz, jak poprzez swoje posłuszeństwo w pełni uzasadnił – usprawiedliwił – przed wszystkimi, że jest dzieckiem Bożym.” Izaak widział, co robi jego ojciec. I każdy, kto czyta 1 Księgę Mojżeszową, widzi, co zrobił Abraham. Jakub mówi o demonstrowaniu wiary poprzez uczynki. Nawet słowa Boga wskazują na tę demonstrację wiary poprzez uczynki. W 1 Księdze Mojżeszowej 22:12 czytamy, że Bóg zatrzymał Abrahama mówiąc: „…bo teraz wiem, że boisz się Boga…” Abraham dał dowód wiary, którą miał zawsze. Bóg nie miał wątpliwości co do prawdziwości wiary Abrahama, ale Bóg powiedział to, abyśmy mogli podzielać Jego punkt widzenia. Teraz „my wiemy”, że Abraham miał wiarę. Były chwile, w których mogliśmy wątpić, tak jak w kwestii poczęcia syna z Hagar, ale Jakub wskazuje na wydarzenie mające miejsce, kiedy Abraham był blisko końca swojego życia, które demonstruje, iż miał on prawdziwą wiarę, że był dzieckiem Bożym. Prawdziwa wiara przynosi uczynki wynikające z posłuszeństwa. Zobacz, co Jakub mówi w wersecie 22: „Widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i że przez uczynki stała się doskonała.” Wiara Abrahama była pobudzającą siłą, która poruszała go do działania. Jak powiedzieliśmy w zeszłym tygodniu prawdziwa wiara może pochodzić tylko od Boga. A skoro wiara ta pochodzi od Boga, to przyniesie ona określone rezultaty. Dlatego Paweł najpierw mówi w Liście do Efezjan 2:8-9: „Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.” Wiara pochodzi od Boga. I dalej kontynuuje on w Liście do Efezjan 2:10: „Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili.” Ta wiara przynosi następnie dobre uczynki; uczynki posłuszeństwa. Jakub mówi w tym wersecie również o uczynkach czyniących wiarę „doskonałą”. Sensem tego słowa jest nie to, że wiara potrzebuje uczynków, aby uzupełnić jakąś niedoskonałość, ale raczej, że uczynki ujawniają wiarę „w jej pełni bogactwa i piękna, tak jak liście i owoce sprawiają, że drzewo staje się doskonałe” (Robert Johnstone). Abraham miał sto lat, kiedy nadeszła ta próba. Nawet wtedy, kiedy był bardzo stary, poprzez to, co czynił, demonstrował piękno swojej wiary. Był jak bardzo stare drzewo, które jest piękne dzięki liściom i owocom, które przynosi. Ktoś może jednak zapytać: „A co jeśli Bóg poprosi mnie o to, o co poprosił Abrahama?” A czy odpowiedzią nie jest to, że Bóg już dał nam swoje przykazania? To Dziesięć Przykazań. Tym, czego będziemy potrzebować, jest mądrość od Boga, aby zastosować te przykazania w naszym życiu. One 4 tworzą fundament wszystkiego, co robimy. Może być tak, że nasze dziecko zechce być misjonarzem we wrogim, odległym kraju. Czy będziemy gotowi poświęcić swoje dziecko i pozwolić mu się tam udać? Czy też może po prostu będzie chciało wziąć ślub? Czy będziemy gotowi pozwolić mu odejść, powstrzymując się od ingerencji w jego życie? W takich okolicznościach możliwe jest, że będziemy musieli się zmagać z pierwszym przykazaniem: „Nie będziesz miał innych bogów obok mnie” (2 Księga Mojżeszowa 20:3). Będziemy musieli stoczyć bitwę, tak jak Abraham, o to, kto ma pierwsze miejsce w naszym życiu: Bóg czy nasze dziecko? Kto stał się naszym Bogiem? Psalm 1 mówi nam o tym, który demonstruje swoją wiarę poprzez swoje posłuszeństwo: „Szczęśliwy mąż, który… ma upodobanie w zakonie Pana i zakon jego rozważa dniem i nocą. Będzie on jak drzewo zasadzone nad strumieniami wód, wydające swój owoc we właściwym czasie…” (Psalm 1:2-3). Prawdziwa wiara będzie pobudzać do uczynków posłuszeństwa. Będziemy jak drzewo, którego owoc będzie w widoczny sposób objawiać innym piękno naszej wiary. Motywem przewodnim Jakuba w tym liście jest, abyśmy ukazywali naszą wiarę. Mamy żyć jako Boże dzieci. Nasze życie będzie usprawiedliwiało – ukazywało – kim jesteśmy. Następny werset, List Jakuba 2:23, w istotny sposób pomaga to zrozumieć: „I wypełniło się Pismo, które mówi: I uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało ku usprawiedliwieniu, i nazwany został przyjacielem Boga.” Jaki fragment Pisma się wypełnił? W Liście Jakuba 2:21-22 Jakub odnosił się do ofiarowania Izaaka z 1 Księgi Mojżeszowej 22. Ale w Liście Jakuba 2:23 Jakub odnosi się do czegoś, co wydarzyło się w życiu Abrahama trzydzieści lat wcześniej, w 1 Księdze Mojżeszowej 15: Abraham uwierzył Bogu właśnie wtedy, kiedy Bóg dał mu tę zdumiewającą obietnicę dotyczącą liczby jego przyszłych potomków. Fragment Pisma, który został wypełniony, pochodzi z 1 Księgi Mojżeszowej 15:6: „Wtedy uwierzył Panu, a On poczytał mu to ku usprawiedliwieniu.” W 1 Księdze Mojżeszowej 15:6, trzydzieści lat przed wydarzeniami z 1 Księgi Mojżeszowej 22, Abraham uwierzył Bożej obietnicy i Bóg usprawiedliwił go w pierwszym znaczeniu tego słowa. Bóg przyjął go – ogłosił go prawym. Zatem, kiedy był posłuszny Bogu poprzez oferowanie Izaaka, w 1 Księdze Mojżeszowej 22, trzydzieści lat póżniej, wypełniał – demonstrował – wiarę, którą miał już w 1 Księdze Mojżeszowej 15. Paweł i Jakub odnoszą się do dwóch różnych wydarzeń w życiu Abrahama, kiedy mówią o usprawiedliwieniu. 1 Księga Mojżeszowa 15:6 opisuje wcześniejsze wydarzenie, do którego odnosi się Paweł, kiedy chce podkreślić, że usprawiedliwienie jest tylko z wiary. To jest pierwsze znaczenie słowa „usprawiedliwiony” – Bóg ogłasza jakąś osobę prawą wyłącznie z powodu wiary. 1 Księga Mojżeszowa 22 jest tym późniejszym wydarzeniem, do którego nawiązuje Jakub, chcąc podkreślić, że usprawiedliwienie jest przez uczynki, które wykonujemy. To jest drugie znaczenie słowa „usprawiedliwiony” – dziecko Boże demonstrujące poprzez swoje uczynki, że już jest prawe; już jest dzieckiem Boga. 1 Księga Mojżeszowa 22 jest dowodem, czy też wypełnieniem tego, że miał miejsce 1 Księga Mojżeszowa 15. Drugie usprawiedliwienie jest dowodem pierwszego usprawiedliwienia. Twoje dobre uczynki są dowodem tego, że Bóg już ogłosił cię Swoim dzieckiem. To właśnie mówi Jakub w Liście Jakuba 2:23. Widzisz, Abraham poprzez swoje uczynki dowiódł, zademonstrował, wypełnił, usprawiedliwił – możemy użyć któregokolwiek z tych czasowników – że był dzieckiem Bożym. I to mówi Jakub w wersecie 24: „Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary.” Gdyby werset 24 znajdował się w kontekście rozważania tego, jak zostać zbawionym – w Liście Pawła do Rzymian – byłoby to dokładnym przeciwieństwem tego, co mówi Paweł. To samo słowo „usprawiedliwiony” stanowi dla nas pokusę, abyśmy przeskoczyli od kontekstu Jakuba do kontekstu Pawła. Ale jeśli możemy oprzeć się tej pokusie, i trzymać się kontekstu Listu Jakuba, znaczenie tego 5 słowa jest jasne. Jakub mówi, że to, co robimy stanowi uzasadnienie tego, kim jesteśmy. Nasze uczynki będą dowodziły innym, że mamy prawdziwą wiarę. Taka wiara nie pozostaje sama. Dlatego właśnie Jezus powiedział do Faryzeuszy w Ewangelii Jana 8:39: „Jeżeli jesteście dziećmi Abrahama, spełniajcie uczynki Abrahama.” Innymi słowy, jeśli rzeczywiście należysz do Boga, będziesz posłuszny Bożym przykazaniom tak, jak Abraham. Twoje uczynki będą świadczyły o tym, kim już jesteś. Rachab dowodzi swojej wiary Jakub nie kończy na tym prezentowania swoich wniosków. Podał on Abrahama jako przykład osoby, która dała świadectwo tego, że jest dzieckiem Bożym poprzez swoje uczynki. W kolejnym wersecie 25, krótko podaje inny przykład: „W podobny sposób i Rachab, nierządnica, czyż nie z uczynków została usprawiedliwiona, gdy przyjęła posłów i wypuściła ich inną drogą?” Pierwszym przykładem Jakuba był mężczyzna, a drugim przykładem była kobieta. Jego pierwszy przykład to patriarcha, a jego drugi przykład to prostytutka. Chodzi o to, że kimkolwiek lub czymkolwiek jesteś, jeśli stałeś się dzieckiem Bożym, będzie to widać w twoim życiu. Nie możesz traktować swojego pochodzenia, wychowania, otoczenia ani niczego innego jako wymówki do tego, aby nie prowadzić bogobojnego życia. W końcu Rachab była prostytutką: kiedy uwierzyła, jej życie uległo zmianie. A więc co dokładnie zrobiła Rachab? W jaki sposób dała świadectwo tego, że była już dzieckiem Bożym? Jakub odwołuje się do wydarzenia z Księgi Jozuego 2, kiedy Izraelici wysłali szpiegów do Jerycha. Ci szpiedzy znaleźli bezpieczne miejsce w domu prostytutki o imieniu Rachab. Kiedy król Jerycha odkrył, że Izraelici są w Jerychu, Rachab odważnie zaryzykowała własne życie, ukrywając ich na dachu swojego domu, a potem bezpiecznie wyprawiając ich w drogę. Niektórzy twierdzą, że to z powodu jej życzliwości okazanej będącym w potrzebie Bóg przyjął ją jako Swoje dziecko. Innymi słowy, ludzie próbują zastosować pierwsze znaczenie słowa „usprawiedliwienie”, stwierdzając, że poprzez swoje uczynki została ona usprawiedliwiona przed Bogiem. Ale nie jest to kontekst Listu Jakuba. Nie jest to również kontekst Księgi Jozuego. Zwróćmy się na chwilę do Księgi Jozuego 2:9-11 i ważne jest, aby przeczytać w całości słowa Rachab skierowane do szpiegów: „Wiem, że Pan dał wam tę ziemię, gdyż padł na nas strach przed wami i wszyscy mieszkańcy tej ziemi drżą przed wami. Słyszeliśmy bowiem, że Pan wysuszył przed wami wodę Morza Czerwonego, gdy wychodziliście z Egiptu, i co uczyniliście obu królom amorejskim po tamtej stronie Jordanu, Sychonowi i Ogowi, których obłożyliście klątwą na zagładę. A gdy to usłyszeliśmy, zwątpiło serce nasze i wszystkim zabrakło wobec was odwagi, gdyż Pan, Bóg wasz, jest Bogiem w górze na niebie i w dole na ziemi.” Zwróć uwagę, jak Rachab mówi o Bogu. W tekście hebrajskim widać, że używa ona imienia „Jahwe”, tak jak lud Boży mówiący osobiście o Bogu. A to nie wszystko – ona uznaje również, że jedynie On jest Bogiem nieba i ziemi. Jasne jest w tym wydarzeniu z Księgi Jozuego, że Rachab była osobą wierzącą, zanim szpiedzy dotarli do jej drzwi. Przyjęła ich i pomogła im uciec, ponieważ była osobą wierzącą w żywego i prawdziwego Boga. Rachab była osobą wierzącą, zanim wykonała swoje dobre uczynki. Była już zbawiona. Była już usprawiedliwiona w pierwszym znaczeniu tego słowa – zaakceptowana przez Boga. Jakub używa słowa „usprawiedliwiona” w drugim znaczeniu – Rachab zademonstrowała poprzez swoje uczynki, że już była dzieckiem Bożym. Wykazała, że jest prawdziwie wierzącą osobą. Zademonstrowała ona, że ma żywą wiarę poprzez swoje uczynki, polegające na udzieleniu pomocy ludowi Bożemu w jego misji. 6 Jako dzieci Boże wszyscy jesteśmy wezwani do ukazywania naszej wiary. Czy wiara, którą wyznajemy, jest rzeczywista? Abraham wykonał uczynek posłuszeństwa Bogu, a Rachab okazała życzliwość i troskę o będących w potrzebie. Okoliczności mogą być inne, ale każdy z nas ma dawać dowód swojej wiary poprzez swoje uczynki. Jeśli nie ma uczynków, wiara, którą mamy, nie może być żywą wiarą, ale jest martwa. I tak właśnie Jakub kończy swój wywód w wersecie 26: „Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa.” Tak jak ciało i duch potrzebują być połączone, tak samo wiara i uczynki potrzebują być połączone. Jeśli znajdziesz człowieka leżącego na ziemi i nie wiesz, czy jest żywy, czy martwy, czy wiesz, jak można to sprawdzić? Należy trzymać lusterko przy jego twarzy. Jeśli na lusterku pojawią się oznaki skraplania się – para i woda – wiesz, że jest on żywy. Te oznaki skraplania się będą wynikiem oddychania przez usta i nos, nawet jeśli jego oddechu nie da się usłyszeć. Ale jeśli nie ma oznak skraplania się, będziesz wiedział, że jest on martwy – duch odszedł. Jakub mówi, że jeśli jakaś osoba twierdzi, że jest chrześcijaninem, wtedy to twierdzenie może być zweryfikowane poprzez postawienie jej twarzą w twarz ze Słowem Bożym. Jeśli występuje pozytywna reakcja – jeśli słowo Biblii jest przyjmowane i posłusznie realizowane – twierdzenie to jest prawdziwe; jeśli nic się nie pojawia, twierdzenie jest fałszywe. Oddech pokazuje, ze ciało człowieka nie jest martwe, zatem uczynki pokazują, że wiara człowieka nie jest martwa. W Swoim pierwotnym dziele stworzenia Bóg połączył ciało i ducha; w nowym stworzeniu połączył On wiarę i uczynki. Jeśli Bóg dał nam wiarę, wtedy pojawią się uczynki. Jeśli nie ma uczynków, wtedy wiara, którą mamy, nie jest od Boga. Jest to martwa wiara. Wiara z uczynkami Tego zatem naucza Jakub. Jeśli więc ktoś przyjdzie do nas i zada nam pytanie, czy zgadzamy sie z Listem Jakuba, wtedy wiemy, jak powinna brzmieć nasza odpowiedź: „Tak!” Wierzymy tak samo Jakubowi, jak wierzymy Pawłowi. Jedyna różnica polega na tym, że Paweł i Jakub używają pojęcia „usprawiedliwiony” w odmienny, ale nie sprzeczny sposób. Każdy z nich pisze w innym kontekście. Paweł używa tego słowa mówiąc o tym, że Bóg ogłasza, iż akceptuje daną osobę, kiedy pokłada ona swoją wiarę jedynie w tym, co uczynił Jezus – jest usprawiedliwiona przez wiarę bez uczynków. Jakub używa tego słowa, mówiąc o tym, że człowiek poprzez swoje uczynki demonstruje to, że jego wiara jest prawdziwa – jest usprawiedliwiony przez uczynki. Zanim Abraham i Rachab dokonali swoich dobrych uczynków, już wcześniej byli usprawiedliwieni w tym pierwszym sensie – ogłoszeni prawymi przez Boga, kiedy uwierzyli. Ich następujące potem uczynki usprawiedliwiały ich w drugim sensie – demonstrowały, że mieli żywą wiarę. Jakub daje nam dwa przykłady żywej wiary: Abrahama, który wszystko oddał Bogu, nie zatrzymując nic dla siebie i Rachab, która wykazała się miłością i troską wobec innych. Jakub pyta nas: „Czy jesteśmy przykładem żywej wiary? Czy nasze uczynki pokazują, kim jesteśmy? Czy jesteśmy usprawiedliwieni przez nasze uczynki?” Nie możemy wykonywać tych uczynków naszymi własnymi siłami. Dlatego Chrystus nas zbawił. Poprzez Swoją śmierć On nabył dla nas nowe życie. Kiedy wierzymy w Niego, stajemy się nowymi stworzeniami, aby prowadzić życie pełne miłości do Boga i miłości do naszych bliźnich. Każdego dnia potrzebujemy zwracać się do Niego o tę siłę. Jeśli jesteśmy Jego dziećmi, będziemy to pokazywać. Może wtedy ludzie nie będą nas pytać, czy zgadzamy się z Listem Jakuba, ale widząc nasze uczynki, będą nas pytać: „W co wierzysz? Proszę opowiedz mi o swoim Bogu.” Niech Bóg pomoże nam dzień po dniu pokazywać naszą wiarę przez nasze uczynki. © Peter Slomski i Zbór Ewangeliczny „Agape” w Poznaniu. Strona internetowa: www.agape-poznan.org 7