G³os Weterana i Rezerwisty

G³os Weterana i Rezerwisty
www.gwir.pl
od lutego 1995 roku. Wyróżniony
został odznaką honorową „Za
Zasługi dla Związku”. To jeden z
najaktywniejszych popularyzatorów
dziejów oręża polskiego. Był także
prezesem Zarządu Stowarzyszenia Miłośników Polskiego Oręża
im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Dzięki, między innymi, jego
staraniom powstał w Warszawie
Pomnik Czynu Zbrojnego Polonii
Amerykańskiej, ku czci żołnierzy
Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera. Uhonorowany został m.in.
Krzyżami: Oficerskim i Kawalerskim Orderem Odrodzenia Polski.
Zapamiętamy go jako oddanego
przyjaciela, znakomitego przełożonego, kompetentnego dowódcę
i żołnierza-patriotę.
Pochowany z honorami wojskowymi na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Zasłużył na
wdzięczność wielu ludzi. Pozostanie w pamięci przyjaciół, kolegów z
Koła nr 6 w Warszawie i w sercach
Rodziny jako kochający mąż (żona
Jadwiga), ojciec i dziadek.
Jan Dźwigała
Zasłużony żołnierz
wybitny uczony
4 maja br., w 84
roku życia, odszedł
zasłużony oficer Czesław MOJSIEWICZ
– pułkownik Wojska
Polskiego, profesor
zwyczajny dr hab. Uniwersytetu im.
Adama Mickiewicza. Jego droga
życiowa naznaczona jest 23 letnią
ofiarną żołnierską służbą Polsce, a
w drugiej połowie życia niezwykłymi
osiągnięciami naukowo-dydaktycznymi w macierzystym UAM i
wyróżniającą pozycją w krajowej
i międzynarodowej politologii. Był
uosobieniem prawości charakteru, wierności ponadczasowym
humanistycznym ideałom lewicy.
Ujmujący był jego urok osobisty,
serdeczność i spolegliwość wobec
uczniów i przyjaciół, bezcenna u
wykładowcy i nauczyciela jedność
słów, czynów, świecenie zawsze
przykładem osobistym. Zostaje
po nim świadectwo złożonych losów i powikłanych dróg pokolenia
wchodzącego w dorosłe życie w
latach II wojny światowej, a po niej
aktywnego uczestnictwa w wydarzeniach w kraju, wojska, partii,
życia naukowego.
Słupami milowymi na jego drodze
z rodzinnej ziemi nowogródzkiej do
Wielkopolski były archangielskie
lasy (1940-43), następnie miesiące w Sielcach nad Oką, znoje na
szlaku bojowym od Lenino przez
Polskę, aż po Łabę w szeregach 1
DP im. Tadeusza Kościuszki, a w
operacji berlińskiej w pułku artylerii
lekkiej 2 AWP.
W 1952 roku podjął studia na
Wydziale Filozofii Uniwersytetu
Warszawskiego u takich luminarzy
nauki jak: Tadeusz Kotarbiński,
Adam Schaff, Julian Hochfeld,
Leszek Kołakowski – mając u
boku kolegów jak: Jerzy J. Wiatr
i Zygmunt Bauman. Jako oficer
polityczny zapisał chlubną kartę
w pamiętnikach 1956 roku. To
on przewodniczył delegacji Wojskowej Akademii Technicznej,
która przybyła na VIII Plenum KC
PZPR, aby zdecydowanie poprzeć
kandydaturę Władysława Gomułki
na I sekretarza. Dowodem aktywnej
obecności w reformatorskim myśleniu i działaniu w partii, stało się jego
odważne, pryncypialne wystąpienie
na naradzie wyższych dowódców
i oficerów politycznych z nowym
kierownictwem partii i rządu, z
udziałem Władysława Gomułki, 27
października1956 roku. Zaprezentował w nim postulaty dotyczące
demokratyzacji w partii i wojsku,
odrodzenia narodowego oblicza
Wojska Polskiego, ustanowienia
równoprawnych stosunków z Armią
Radziecką i traktatowego uregulowania zasad i warunków pobytu
wojsk radzieckich w Polsce.
Jego szlachetność osobista, jako
przyjaznego kolegi i przełożonego
– sprawiły, że był osobowością
górującą w środowisku, lubianym
i cenionym przez podwładnych i
wychowanków. Takim pozostał
do dziś w pamięci jako zastępca
komendanta WAT ds. politycznych,
a następnie Oficerskiej Szkoły
Wojsk Pancernych w Poznaniu. Te
jego zasługi i przymioty z uznaniem
opisał w 1990 roku w dedykowanej
mu swej książce gen. Wojciech
Jaruzelski.
Wyprzedzał swój czas, krzywym
okiem patrzyli na niego w środowiskach zachowawczych, antyreformatorskich. To sprawiło, że w 1966
roku poprosił o przeniesienie do
rezerwy. Dzięki wyróżniającym go
kompetencjom naukowym został
przyjęty do pracy dydaktycznej
w Uniwersytecie. Tu przeszedł
wszystkie szczeble drogi nauczyciela akademickiego: od asystenta
do zastępcy dyrektora Instytutu
Nauk Politycznych ds. naukowych.
Okazał się utalentowanym uczonym, niezwykle płodnym autorem,
promotorem ogromnej rzeszy
magistrów i doktorów, cenionym za
obiektywizm i wnikliwość recenzentem publikacji naukowych. Zasiadał
w licznych radach naukowych,
przez dwie kadencje przewodniczył
prestiżowemu Komitetowi Nauk Politycznych PAN, od 2003 Prezydium
PAN nadało mu tytuł Honorowego
Przewodniczącego.
Był aktywnym uczestnikiem
światowych sympozjów, wziętym
wykładowcą i autorem referatów na
uczelniach zagranicznych.
Czesław Mojsiewicz swoje wspomnienia i refleksje kombatanta
ludowego Wojska Polskiego, a
następnie profesora UAM uwiecznił
w fascynującej książce: „Z ziemi
nowogródzkiej do Wielkopolski” i w
antologii „Od polityki do politologii”.
Za J.J. Wiatrem powtórzę przychylając się do jego słów: „Wdzięczny
jestem losowi, że pozwolił mi poznać Czesława i zaprzyjaźnić się
z nim. Jestem dumny, że jestem
jego przyjacielem”.
Andrzej Gąszczołowski
Płk Piotr BAZIUK (14.06.192023.06.2009). Kawaler
Srebrnego Krzyża
Orderu Virtuti Militari,
należał do pokolenia
Kolumbów, które choć urodzone w
wolnej Polsce musiało walczyć o
wolność Ojczyzny. Po uzyskaniu
małej matury, ze względu na trudną
sytuację materialną wstąpił w 1937
roku do Szkoły Podoficerskiej dla
Małoletnich w Śremie, z którą przed
1 września został skierowany do
Lwowa, którego bronił we wrześniu
1939 roku. Uniknął niewoli radzieckiej i wstąpił do ruchu oporu w woj.
lwowskim. Ukończył konspiracyjny
kurs podchorążych AK, walczył
w oddziałach leśnych na terenie
województwa pod pseudonimem
Piotruś. Po wyzwoleniu został
zmobilizowany w stopniu plutonowego do 2 AWP. Po ukończeniu
kursów oficerskich walczył na
szlaku 2 Armii, a po zakończeniu
wojny kontynuował służbę wojskową, awansując na kapitana.
W 1947 roku został aresztowany
przez Informację Wojskową pod
kłamliwym zarzutem udziału w
rozbiciu przez zgrupowanie AK
batalionu AR oraz skazany na 12
lat więzienia. Po procesie apelacyjnym został zrehabilitowany,
lecz zwolniony z wojska. Pracę
podjął w Kaliszu angażując się w
LOK, LPŻ, Lidze Morskiej i Lidze
Lotniczej jako instruktor. Od chwili
powstania ZBŻZ uczestniczył
w pracach Związku, wieloletni
członek Zarządu Rejonowego w
Kaliszu i Koła nr 1. Odznaczony
Krzyżem Kawalerskim Orderu
Odrodzenia Polski, Krzyżem AK
i 2 AWP oraz wieloma innymi
odznaczeniami państwowymi, resortowymi oraz samorządowymi i
stowarzyszeniowymi. Po mszy św.
pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Kaliszu przy udziale wojskowej asysty honorowej, pocztów
sztandarowych stowarzyszeń
kombatanckich i paramilitarnych
oraz kapelana garnizonu, licznej
grupy przyjaciół, kolegów i znajomych. Pozostawił żonę, córkę,
wnuczkę i siostrę.
Janusz Kowalski
Płk mgr Leopold KOZŁOWSKI
(10.01.1933-9.08.2008). urodził się
w Zamościu. Po ukończeniu liceum
administracyjno-gospodarczego
w 1952 roku został podchorążym
Centrum Wyszkolenia Służby Tyłów w Poznaniu, które ukończył w
1954 roku w specjalności finanse
wojskowe. Po promocji w stopniu
podporucznika zawodową służbę
pełnił w Głównym Zarządzie Infrastruktury Wojskowej w Warszawie.
W 1957 roku przeszedł do pracy
w Szefostwie Wojskowej Służby
Wewnętrznej. Ukończył Wydział
Prawa i Administracji UAM w
Poznaniu i uzyskał tytuł magistra.
W finansach pracował na różnych
stanowiskach do etatu st. pom.
szefa wydziału finansów. W 1961
roku odszedł do Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu,
gdzie przez 9 lat był kierownikiem
klubu oficerskiego, a przez kolejnych pięć lat kierownikiem sekcji
finansowej uczelni. W 1975 roku
przeniesiony do Poznania został
szefem finansów w 8 Pułku Zaopatrzenia, następnie został st.
inspektorem oddziału finansów w
Dowództwie Wojsk Lotniczych w
Poznaniu. W 1986 roku powrócił
do TSWL na stanowisko kwatermistrza – zastępcy komendanta.
Z lotniczym mundurem pożegnał się w 1991 roku. Odznaczony
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem
Zasługi oraz wieloma medalami
resortowymi, państwowymi, także
samorządowymi i stowarzyszeniowymi.
Po przejściu w stan spoczynku
rozpoczął działalność w Kole nr
1 w Zamościu, był członkiem i
przez jedną kadencję prezesem
Zarządu Rejonowego w Zamościu. Wyróżniony wpisem do księgi
honorowej Zarządu Głównego
odznaką honorową „Za Zasługi
dla ZBŻZiORWP”. Pogrzeb odbył
się z wojskową asystą honorową, pożegnał Go por. Grzegorz
Sprawka – prezes Zarządu Rejonowego. Pochowany na Cmentarzu Miejskim przy ul. Peowiaków
w Zamościu, pożegnany przez
Rodzinę, liczne grono przyjaciół i
kolegów z Koła nr 1
Adam Kutyła
Kpt. Stanisław WABISZEWICZ
(15.11.1932-12.02.2009). Służbę
wojskową pełnił w latach 19521981. Ukończył Oficerską Szkołę
Łączności, ostatnie lata służby,
ze względu na stan zdrowia pełnił
w służbie mundurowej. Do ZBŻZ
wstąpił w 1982 roku. Odznaczony
złotym i brązowym medalem „Siły
Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
srebrnym i brązowym medalem
„Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
odznaką „Gryfa Pomorskiego”. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Stargardzie Szczecińskim.
W pogrzebie uczestniczyło wielu
kolegów z Koła nr 19.
Kazimierz Kiełtyka
Ppłk inż. Tadeusz TKACZUK
(3.01.1930-18.03.2009) Po zdaniu matury w 1951 roku został
studentem Wojskowej Akademii
Technicznej, którą ukończył w 1955
~ Sierpień 2009 ~ 27