Zeszyt projektowy nr VIII/2013 Projekt „Nic o nas bez nas” trwał od

Przez cały czas wspierali nas eksperci, służąc swoim
doświadczeniem i radą i coraz liczniejsi przyjaciele projektu:
pedagodzy, wolontariusze, NGO, poszukujący nowych narzędzi
pracownicy socjalni. Projekt „Nic o nas bez nas” realizowany jest
w ramach Priorytetu VII Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki,
działanie 7.4: Promocja integracji społecznej, projekt innowacyjny
w temacie: „Poszukiwanie metod wczesnej interwencji socjalnej
i przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu dzieci i młodzieży”. To
szeroki cytat z zaproszenia na spotkanie zamykające projekt.
Przedstawiliśmy wszystkim zainteresowanym przeciwdziałaniem
wykluczeniu społecznemu wśród młodzieży efekty naszej dwuletniej
pracy. To m.in. nasz przewodnik, forma poradnika, który powstał
z myślą o mentorach zaangażowanych w projekty związane
z przeciwdziałaniem wykluczeniu społecznemu. Wielkie i poważne to
słowa, a w istocie chodzi o wyrównanie szans, o wsparcie
rówieśników, którym życie dało mniej szans niż innym – bo mieszkają
w mniej bezpiecznej dzielnicy, bo są niepełnosprawni, bo wzrastają
poza rodziną biologiczną w placówce opiekuńczo-wychowawczej lub
rodzinie zastępczej, bo mają tylko jednego rodzica albo wiele
rodzeństwa…
Zeszyt projektowy nr VIII/2013
Projekt „Nic o nas bez nas” trwał od listopada 2011 r. i formalnie
zakończy się już niebawem – 31 grudnia 2013 r. Przez minione dwa
lata uczyliśmy się jak być mentorami dla swoich rówieśników,
niwelować wykluczenie społeczne i pomagać sobie nawzajem, ale
też samym sobie. Poznawaliśmy tajniki psychologii, uczyliśmy się
mówić „nie” na zajęciach z asertywności, pracować w grupie, radzić
sobie w trudnych sytuacjach, także tych terenowych. Odwiedziliśmy
też naszego estońskiego partnera - Fundację Zapobiegania
Przestępczości (Crime Prevention Foundation), uczestnicząc na
miejscu w zajęciach prowadzonych przez tamtejszych specjalistów,
którzy mentoringiem rówieśniczym w praktyce, zajmują się już od lat.
Konferencja podsumowująca projekt odbyła się 6 grudnia br.
w Bydgoszczy. W programie spotkania zaplanowano następujące
wystąpienia:
1. od startu do mety – refleksje koordynatora projektu
(Małgorzata Dysarz-Lewińska);
2. o produkcie – przewodnik po mentoringu - idea i wykonanie
(dr Agnieszka Jeran);
3. reportaż telewizyjny „na własne oczy”;
4. o byciu uczestnikiem - o byciu mentorem – kilka słów
o procesie stawania się mentorem (uczestnicy projektu);
Człowiek – najlepsza inwestycja
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej
w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego
5. o uczeniu mentorów - jak być skutecznym? – głos
wykładowców, trenerów, praktyków;
6. reportaż telewizyjny.
Część II spotkania to 4 równoległe spotkania (praca w tzw.
podstolikach):
1. stolik naukowy – dr Agnieszka Jeran i prof. Marzena SobczakMichałowska (poruszały wątki o uwarunkowaniach mentoringu i jego
efektywności, doświadczeniach z innych krajów, doświadczeniach
w Polsce). Szczególne zainteresowanie tym panelem wykazały
instytucje ustawowo i statutowo zapobiegające wykluczeniu
społecznemu tj. ośrodki pomocy społecznej, stowarzyszenia, policja.
Ciekawość wzbudzały doświadczenia estońskie w zakresie
mentoringu, funkcjonowanie mentoringu w obszarze prawnym,
uwarunkowania w lokalnej strategii rozwoju pomocy społecznej
i edukacji.
2. stolik projektowy – Małgorzata Dysarz-Lewińska
i Jacek
Lisewski informowali o tym, co powinien wiedzieć ktoś, kto chciałby
realizować podobny projekt. Omawiali z zainteresowanymi,
szczegółowo etapy przygotowań i realizacji projektu. Wskazywali
czego nie należy robić w planowaniu współczynników efektywności
projektowych, a co warto założyć jeszcze na etapie pomysłu. Uwagi
dotyczące realizacji projektu innowacyjnego, wypracowane na
podstawie dwuletnich doświadczeń, mogą stanowić doskonały
drogowskaz dla innych zespołów projektowych.
doświadczeniami z całego okresu projektowego. Swoje uczestnictwo
i zaangażowanie w projekcie, porównywali do procesu, który
„zawładnął ich życiem”, zmieniając powoli sposób myślenia,
postrzegania problemów drugiego człowieka i swojej sytuacji,
życiowej. Zmiana mentalności, wzbogacanie swoich kompetencji
i umiejętności, zdobywanie wiedzy o zasobach i potencjale różnych
instytucji, ale również o potrzebach wyjścia z rutyny i stereotypowego
postrzegania problemów młodych ludzi – to wartość dodana,
niemierzalna i najcenniejsza w niniejszym projekcie. Zastanawiali się
czy to, o czym słyszeli na zajęciach, rzeczywiście się może im
przydarzyć np. syndrom wypalenia zawodowego mentorów.
4. stolik instytucji – Natalia Lejbman, Krzysztof Jankowski,
Magdalena Talar informowali o tym, co powinna wiedzieć instytucja,
która chciałaby wdrażać działania w duchu mentoringu
rówieśniczego w ramach przeciwdziałania wykluczeniu młodych
osób. Wykorzystanie zasobów wolontariuszy-mentorów w ramach
realizowania zadań takich instytucji i form działania jak: ośrodki
rodzinnej pieczy zastępczej, instytucjonalnej pieczy zastępczej,
ośrodki pomocy społecznej, asystent osoby niepełnosprawnej,
asystent rodziny, stowarzyszenia, szkoły i świetlice środowiskowe,
ogniska wychowawcze.
3. stolik uczestnika – to między innymi Kamila Klunder, Maciej
Pyszka, Emilia Plichta (o tym, czego się można nauczyć, czego się
nie należy spodziewać, a co człowieka na pewno spotka, blaski
i cienie bycia mentorem…). Młodzi mentorzy dzielili się
Człowiek – najlepsza inwestycja
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej
w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego
Publikacja bezpłatna