Hiszpania Estremadura

Hiszpania
Stolica:
Madryt
Powierzchnia:
504 645 km²
Ludność:
47 150 tys.
Waluta:
euro (EUR), 1 EUR = 100 centów
Napięcie:
230 V
Język:
hiszpański
Wiza:
wiza nie jest wymagana
Regiony:
Andaluzja, Andaluzja - Costa Almeria, Aragonia, Barcelona, Costa Azahar, Costa
Blanca, Costa Brava, Costa De La Luz, Costa del Sol, Costa Dorada, El Hierro,
Estremadura, Formentera, Fuerteventura, Galicja, Gran Canaria, Ibiza, Kastylia - La
Mancha, Kastylia - Leon, Katalonia, La Gomera, La Palma, Lanzarote, Madryt,
Majorka, Minorka, Teneryfa, Zielone Wybrzeże
Estremadura
Krótka informacja
Ojczyzna konkwistadorów z zabytkowymi miastami i pięknymi krajobrazami.
Informacje ogólne
Estremadura zabiera turystów w świat pięknych krajobrazów, krętych górskich dróg, ogromnych przestrzeni, dziewiczej natury, oryginalnych
miasteczek oraz interesujących kultur. Region słynie z historycznych miast wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, wspaniałych
klasztorów oraz miejsc, w których przyszli na świat najwybitniejsi konkwistadorzy. Estremadurą powinni przede wszystkim zainteresować się miłośnicy
przyrody, którzy wśród zabytkowych miast pragną odkrywać prawdziwe piękno Hiszpanii.
Region zajmuje ogromne przestrzenie zachodnio-południowej części Hiszpanii, na których unosi się zapach tymianku i eukaliptusów, a przyjaźnie
nastawieni do turystów Hiszpanie zajmują się hodowlą bydła i owiec. Malownicza kraina składa się z prowincji Caceres i Badajoz, od zachodu
graniczy z Portugalią, na południu sąsiaduje z Andaluzją, a na wschodzie i północy z obiema Kastyliami.
Prehistoryczne osadnictwo kwitło w regionie od wielu wieków, na żyznych terenach swoje miasta zakładali Rzymianie – między innymi za czasów
cesarza Augusta powstała rzymska prowincja Luzytania zajmująca także część Portugalii. Po najazdach Wizygotów i Maurów region stał się
opuszczonym terenem należącym do muzułmanów i chrześcijan, pojawiali się pierwsi konkwistadorzy, a dopiero wiek XIII przyniósł ponowne
zasiedlenie wraz z przybywającymi zakonami rycerskimi. Po wyprawach konkwistadorskich przynoszących niemałe zyski pozostały bogate pałace i
rezydencje, natomiast zakonnicy pozostawili po sobie wspaniałe klasztory. Zakony rycerskie odegrały ważną rolę w historii regionu wspierając
władców Hiszpanii w wojnach z Maurami i konfliktowymi władcami chrześcijańskimi. Dzięki prowadzonej polityce zakon bogacił się, przez co mógł
budować zamaszyste świątynie i fortece. Największym zakonem owego czasu był Alcantara założony w 1157 r. pod nazwą zakonu św. Juliana z
Pereiro, natomiast w Caceres osiedlił się drugi potężny zakon Santiago zwany również zakonem św. Jakuba z Composteli.
Na Półwyspie Iberyjskim nie ma takiego miasta, w którym zachowałoby się tyle zabytków z czasów rzymskich, co w Meridzie – dawnej stolicy
Luzytanii, a obecnie Estremadury. Historia miasta wiąże się z założeniem w tym miejscu kolonii dla rzymskich weteranów wojennych, dzięki czemu
ośrodek szybko nabrał znaczenia i stał się dużym miastem. Niestety ekspansja Maurów zahamowała jego rozwój, dopiero zdobycie miasta przez
Alfonsa X w 1230 r. przywróciło mu świetność, chociaż za panowania Burbonów okoliczne tereny były często tematem sporów z sąsiednią Portugalią.
Zwiedzając miasto można poczuć klimat rzymskich czasów i odtworzyć w wyobraźni jak mogła wyglądać osada Emerita Augusta sprzed dwóch
tysięcy lat, gdyż starożytne ruiny są obecnie dumą Meridy. Najwspanialszym zabytkiem jest teatr rzymski, w którym do dziś odbywają się letnie
spektakle i przedstawienia przyciągające tłumy turystów. Przy okazji warto zajść do Amfiteatro Romano, na którym przed wiekami publiczność
podziwiała walki gladiatorów oraz inscenizowane bitwy morskie. Interesujące są również ruiny Casa Romana del Mithraeo z mozaikami podłogowymi
przedstawiającymi cztery pory roku. Koniecznie trzeba poznać przeszłość miasta w budynku Museo Nacional de Arte Romano, który sam w sobie jest
dziełem sztuki i dodatkowo mieści największą kolekcję rzymskich zabytków poza granicami Włoch. Turystom nie powinien umknąć Circo Romano z I
w. n.e. – jedyny taki obiekt w Hiszpanii, który przed wiekami mógł pomieścić kilkadziesiąt tysięcy widzów oglądających wyścigi rydwanów. Ważnym
zabytkiem z czasów rzymskich jest most Puente Romano długości kilkuset metrów, natomiast dawne obyczaje pogrzebowe i grobowce z malowidłami
ściennymi można poznać na cmentarzysku Columbarios. Wielu turystów gromadzi się również przy potężnej twierdzy Alcazaba wybudowanej przez
Arabów w IX w. W Meridzie nie brakuje również zabytków sakralnych, jednym z nich jest kościół Santa Maria la Mayor, w którym spoczywają szczątki
wielkiego mistrza zakonu Santiago oraz zabytek narodowy jakim jest bazylika de Santa Eulalia kryjąca według legend w swoich wnętrzach szczątki
patronki miasta. Po całej Meridzie rozrzucone są okazałe zabytki z czasów rzymskich, więc jest co zwiedzać, trzeba tylko dobrze rozplanować czas. W
upalne dni wielu turystów wybiera się w okolicę Embalse de Proserpina – jednego z największych, sztucznych zbiorników Hiszpanii, nad którym
można doskonale wypocząć i schłodzić się w wodach akwenu.
Wydruk ze strony http://www.twojewycieczki.com/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 1/7
Kuchnia
Różnorodność regionalna, bogactwo smaków i aromaty hiszpańskiej kuchni sprawiają, że stała się ona jedną z najlepszych i najbardziej cenionych
na świecie. Bogactwo smaków i odmienność w menu można zauważyć nie tylko porównując potrawy regionów nadmorskich, równinnych czy
górskich, ale także między danymi prowincjami a nawet sąsiednimi miastami. W wielu regionach, głównie centralnych pojawia się kilka takich samych
potraw jak gazpacho (chłodnik) czy ajo-arriero (duszony słony dorsz), ale jest wiele kuchni, które tylko w swoim regionie kultywują stare tradycje
kulinarne, jak Katalonia, Kastylia-Leon, Lewant oraz miasta Segowia, Cuenca lub San Sebastian.
Cechą charakterystyczną wszystkich kuchni regionalnych jest zamiłowanie do świeżości, a bardzo dobrze rozwinięty transport sprawia, że obrót
towarami jest bardzo szybki. Bogactwo owoców morza w menu centralnych regionów również nie jest przypadkiem, gdyż kilka godzin po wyłowieniu
ryby czy inne morskie specjały są dowożone już do miast centralnej Hiszpanii. Dla ciekawostki można dodać, że właśnie w centralnie położonym
Madrycie mieści się druga, największa hurtownia ryb na świecie.
Niezwykle popularne w Hiszpanii są tapas – przekąski serwowane do wina, piwa czy jako niewielki danie między głównymi posiłkami. Pochodzą one
z Andaluzji i początkowo był to kawałek sera lub szynki kładziony przy szklance z winem, żeby nie dostał się do niej żaden kurz. Dziś każdy region
Hiszpanii posiada swoje oryginalne i urozmaicone tapas, a nawet powstały niewielkie lokale gastronomiczne pod tą sama nazwą serwujące tylko
przystawki i wino. Za najlepsze tradycyjne przystawki ceniona jest Sevilla, a nowoczesne i wymyślne dostaniemy w San Sebastian. Bywa, że są one
podawane w małych ilościach za darmo jeżeli wybieramy wino do degustacji lub inne lokalne trunki. Do najpopularniejszych andaluzyjskich tapas
należą: roladki z oliwkami, szynka Serrano oraz wszelkie małe przekąski podawane z charakterystycznym dla regionu sosem Tampenade. Jest on
robiony od wieków według tego samego przepisu i zawiera drobno posiekane czarne i zielone oliwki, zmielone migdały, czosnek i zmiksowane
anchois.
Hiszpańskie wina znane są na świecie od wielu stuleci, jednak zwiedzając poszczególne regiony tego pięknego kraju odkryjemy lokalne specjały
dostępne tylko na małym obszarze przy pobliskich winnicach. Najbardziej znanym i cenionym gatunkiem wig hiszpańskich jest Rioja – czerwone wino
wytwarzane z soku owoców rosnących w różnych strefach w regionie o tej samej nazwie. Tradycje jego wytwarzania sięgają aż II w., kiedy to
Rzymianie zlecili uprawę winorośli z przeznaczeniem na wino dla legionistów. Istnieje również hipoteza, ze szczepy tutejszych roślin dotarły dzięki
podbojom Rzymskim do Bordoux, gdzie również wytwarzane są z nich najlepsze wina. W średniowieczu, dzięki położeniu na szlaku do Santiago de
Compostella wino zaczęło zyskiwać większą sławę, a w XVI w. poprzez porty morskie w Bilbao oraz Santander eksportowane były do Holandii i
Anglii. Pod koniec XVIII w., zainspirowany podróżą do Bordoux ksiądz Don Manuel Quintano z Burgos wprowadził do produkcji dębowe beczki co
znacznie poprawiło jakość win i szybkość ich transportu. W połowie XIX w. pobliskie winnice w Galicji, a następnie większość francuskich dotknęły
epidemie chorób, co spowodowało przenoszenie się i zwiększenie produkcji regionu La Rioja. Rozwój i ekspansja na rynki światowe zostały
zahamowane przez klęskę głodu w latach 30 ubiegłego wieku, kiedy to wykarczowano większość winnic pod uprawy zboża. Wiele winnic działa
jednak do dnia dzisiejszego, a w 2 mieszczą się muzea przedstawiające procesy produkcji wina w dawnych latach.
Wschodnia Hiszpania zdobyła sławę ze względu na bogate, balsamiczne wina czerwone, które swoją historią sięgają czasów kiedy na ciemnych
wzgórzach Tarragony kartuzjańscy mnisi sadzili specjalne odmiany winorośli. Dziś z tej właśnie okolicy pochodzą najmocniejsze i najdroższe
hiszpańskie wina.
Innym tradycyjnym napojem alkoholowym jest sangria, która robiona jest na bazie wina, soków owocowych i często innych domieszek smakowych.
Napój pochodzi z Walencji, ale rozpowszechniony jest głównie na wybrzeżach i w centrum kraju.
Wielu turystom Estremadura kojarzy się wyłącznie z szynką za sprawą czystej krwi iberyjskiej świni, hodowanej tylko w tym regionie i w Sierra
Morena. Najsmakowitsze jej odmiany to jamon i iberico, a najsłynniejszym miastem, w którym można kupić te kulinarne rarytasy jest Montanchez. Dla
dopełnienia prawdziwej uczty warto nabyć lokalne wino „pitarra”, które tylko w tej części Hiszpanii smakuje tak wyjątkowo. Popularne potrawy, które
można zamówić w restauracjach to ciepłe danie z chleba i boczku zwane migas extremenas, czosnkowa zupa z migdałów, chleba, oliwy, żółtek i octu
winnego ajo blanco extremeno oraz potrawka z jagnięcia caldereta extremana. Z podróży do Estremadury warto na pamiątkę zabrać doskonałą oliwę,
miód i wyroby z wiśni.
Obyczaje
Hiszpanie to naród uwielbiający tłum i zabawę. Często spotykają się w barach na rozmowy czy wspólne zabawy uciekając od siedzenia w domu. W
większości, nawet niewielkich miast znakomitą porą spotkań są popołudnia, a po 20 ulice i bary zapełniają się ludźmi w każdym wieku, którzy
prowadzą konwersacje. Uwielbiają się również bawić, z czego słyną na całym świecie, a ogromna ilość festiwali i świąt jest to tego znakomitą
okazją.
Bez wątpienia najsłynniejszą tradycją hiszpańską jest korrida – widowisko walki człowieka z bykiem oglądane na specjalnie przystosowanych
arenach i ogromnymi wodowaniami. Ten rodzaj rozrywki przywędrował razem z plemionami arabskimi i stanowił widowisko tylko dla elity. Torreador
walczący z bykiem – z czasem posiadający bogato zdobione stroje i nakrycie głowy – drażni i zachęca byka do walki czerwoną płachtą (muletą), by
ostatecznie wbić mu w kark włócznię. Bycie torreadorem było niegdyś zajęciem dla wybrańców, a niezwykła odwaga i spryt były nagradzane pozycją
w społeczeństwie. W większości krajów, gdzie rozprzestrzeniły się hiszpańskie tradycje, ze względu na brutalność widowiska zamienione zostało ono
na przedstawienie teatralne, jednak w samej Hiszpanii od wielu lat coraz bardziej budzi sprzeciw różnych środowisk. Niektóre regiony Hiszpanii
jednak wycofują się z tradycyjnej korridy – jak. np. Parlament Katalonii rezygnujący z krwawych przedstawień od 1 stycznia 2012.
Najbardziej znanym tańcem hiszpańskim jest bez wątpienia flamenco – niezwykle ekspresyjny taniec nawiązujący do tradycji andaluzyjskich
cyganów. Związane są z nim nie tylko specyficzna muzyka i śpiew, ale również barwne stroje, mimika twarzy i gesty tancerzy. Panie dumnie
prezentują się w falbaniastych sukniach i kolorowych gorsetach, a panowie noszą czarne lub granatowe, obcisłe spodnie i białą koszulę z apaszką.
Taniec ten wykonywany jest zarówno w parze jak również solo najczęściej przy akompaniamencie gitary, ale zdarza się też, że dodatkowo w tle
brzmi flet lub wiolonczela. Najważniejszy we flamenco jest rytm – wygrywany na bębnach, kastanietach, obcasami butów, a do najczęstszych
rekwizytów należą wachlarze, kwiaty i chusty. Występy odbywają się w specjalnych barach, czasem w tawernach, na niewielkich scenach teatrów, a
czasem nawet na ulicach. Ekspresja, duma, żywiołowość i piękno tańca wymownie odzwierciedla przywiązanie Hiszpan do tradycji i potwierdzenia
swego pochodzenia. 17 listopada 2010 r. taniec ten został wpisany na Listę Arcydzieł Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa UNESCO.
Mieszkańcy różnych regionów kraju bardzo się od siebie różnią, na co wpłynęła długa historia kraju, dostęp do zasobów naturalnych czy uleganie
wpływom innych narodów. Dlatego często Hiszpanie mówią o sobie, że nie są jednolitym narodem, ale dzięki temu bardzo ciekawym i
zróżnicowanym. Większość cudzoziemców kojarzy Hiszpanię z gorącą Andaluzją, gdzie dumni i bardzo doświadczeni przez los Hiszpanie wyrażają
emocje poprzez rytmy flamenco. Z kolei Galicja to zielone wzgórza zasnute często mgłą, gdzie konserwatywni, ale gościnni mieszkańcy uwielbiają
wracać do przeszłości. Katalończycy i Baskijczycy marzą o zauważeniu ich odrębności politycznej, społecznej i kulturalnej, a nawet niezależności od
Hiszpanii. Tradycje regionalne tych terenów najlepiej uwidaczniają się w małych miejscowościach żyjących swoim powolnym życiem.
Wydruk ze strony http://www.twojewycieczki.com/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 2/7
Dla Hiszpanów bardzo ważna jest rodzina, nie tylko jako duże, wielopokoleniowe zgromadzenie ale jako oparcie i siła społeczna. Wynikają z tego
cechy szczególne tego społeczeństwa - odwaga w głoszeniu swoich poglądów, dążenie do realizacji celów, otwartość na nowości i przystosowanie
do zmian. Mimo, że zazwyczaj największym autorytetem rodziny był mężczyzna, to właśnie kobieta wpływa najbardziej na życie rodziny. Radykalne
zmiany w modelu rodziny i roli kobiet nadeszły po śmierci Franco i obaleniu reżimu. Wcześniej, jeszcze w latach 70. ubiegłego stulecia kobieta chcąc
wyjechać z miast musiała posiadać pisemne upoważnienie męża do opuszczenia rodziny – oczywiście na krótko. Dziś liczba zawieranych
małżeństwa od tamtej pory spadła prawie o połowę, a emancypacja i zaczerpnięcie modeli rodzinnych z innych krajów rozwiniętych poskutkowały
lżejszym traktowaniem tradycji rodzinnych.
Cechą łączącą wszystkich Hiszpan jest luźne podejście do poczucia czasu. Radość płynąca z życia oraz spotkania z przyjaciółmi czy czas dla siebie
są w tej kulturze równie ważne jak praca, a słynne powiedzenie "manana" – czyli przekładanie wszystkiego na później stało się wręcz tradycją i
normalnym podejściem do załatwiania spraw. Umawiając się z Hiszpanem na spotkanie trzeba dokładnie ustalić godzinę, bo często podczas
spóźnień pojawia się wymówka, że godzina ma 60 minut. Takie podejście do życia sprawia, że osoby z innych krajów Europy często źle odbierają ich
niepunktualność, ale sami Hiszpanie podchodzą do tego jak do normalnego trybu życia.
Hiszpanie przy przywitaniu zawsze całują się w oba policzki – niezależnie czy witają się z przyjaciółmi, rodziną, czy dopiero kogoś poznają.
Podawanie ręki na przywitanie praktycznie nie istnieje. Inna cechą szczególną jest otwarte mówienie komplementów osobom, których się nie zna,
zwłaszcza kobietom. Nie należy tego traktować jako spoufalanie – jest to naturalne i nie budzi żadnych złych emocji wśród mieszkańców Iberii.
Aktywny wypoczynek
Region nie ma bezpośredniego dostępu do morza i oceanu, dlatego aktywny wypoczynek opiera się głównie na turystyce pieszej i rowerowej.
Idealnym miejscem na tego typu eskapad jest okolica Jarandilla de La Vera, górzysta kraina Sierra de Gata i malownicze wioski położone wśród
skalistych terenów Las Hurdes. Jedne z piękniejszych tras spacerowych znajdują się w przepięknym krajobrazowo Parque Natural de Monfrague.
Wycieczki Fakultatywne
Jarandilla de La Vera – niezwykłe miasteczko położone na północy regionu na wzniesieniach La Vera obejmujących zachodnią część masywu Sierra
de Gredos i dolinę rzeki Tietar. Miejscowość jest nie tylko doskonałą bazą wypadową na piesze wędrówki po okolicach, ale także dysponuje
przyzwoitym zapleczem turystycznym oraz zabytkami w postaci XV-wiecznego Castillo de los Condes de Oropesa, w którym gościł między innymi
cesarz Karol V. Oprócz zamku można zwiedzić dwa ciekawe kościoły i rzymski most lub wybrać się na grudniowe obchody religijne przeobrażające
się w kilkudniową fiestę z ogniskami, śpiewami i zabawą do rana przy karafkach z regionalnym winem „pitarra”.
Monasterio de Yuste– piękny klasztor hieronimitów ukończony w XVI w., którego znamienitym gościem był cesarz Karol V. Turystów przyciąga
zadziwiające otoczenie klasztoru usytuowanego nad niewielkim jeziorkiem oraz bryła budynku z gotyckim dziedzińcem. Ciekawy jest także pałac
królewski z zabytkowymi przedmiotami codziennego użytku i wystrojem obrazującym okres pobytu władcy Hiszpanii.
Plasencia – zabytkowe miasto z podobną historią, jak większość osad w regionie. Po plemionach celtyckich i rządach Rzymian nastało panowanie
Arabów, którzy wybudowali warowną twierdzę. Plasencię można zwiedzić na dwa sposoby albo na własnych nogach, bardziej szczegółowo, albo
pobieżnie turystyczną kolejką. Turyści najczęściej zaczynają zwiedzanie od gwarnego serca miasta, jakim jest Plaza Mayor z ciekawym ratuszem
znanym z drewnianej postaci w renesansowym stroju zwanej Abuelo, która wybija godziny na dzwonie wieży ratuszowej, skupiając jednocześnie
ciekawskich podróżników. Plasencja ma interesującą katedrę złożoną w dwóch podobnych budowli z gotyckimi i romańskimi elementami oraz
wyjątkowymi kolekcjami o tematyce religijnej. W obrębie starówki można spędzić sporo czasu spacerując pomiędzy licznymi kościołami,
arystokratycznymi rezydencjami i bielonymi wapnem domkami. Bogatą kolekcję regionalnych strojów, wyrobów rzemieślniczych i tkanin można
zobaczyć w Museo Etnografico y Textil. Interesujące są również najpiękniejsze pałace w mieście: Palacio del Marques de Mirabel z XV w. oraz
Palacio de Monroy. Po zwiedzeniu starówki niezapomnianych wrażeń dostarcza spacer wzdłuż imponujących murów obronnych z bramami i
basztami, a także wizyta w parku San Anton z XVI-wiecznym akweduktem godnym fotograficznego upamiętnienia.
Parque Natural de Monfrague
– bajkowe miejsce otaczające rzekę Tag przepływającą na południu Plasencji. Park robi wrażenie na turystach poszukujących skalistych wzgórz
porośniętych dzikimi oliwkami i korkowymi dębami. W rezerwacie żyją unikalne gatunki zwierząt, zachwyca różnorodność dzikich rzek, lasów, zarośli i
łąk. Turyści odwiedzający malowniczy zakątek mają przygotowane specjalne trasy spacerowe i szlaki rowerowe wychodzące z miejscowości Villreal
de San Carlos. Najwspanialsze widoki można podziwiać z górujących nad okolicą ruin zamku wybudowanego w XII w. przez Arabów.
Coria – zabytkowe miasto, po którym wieczorny spacer staje się samą przyjemnością za sprawą dobrze zachowanych murów miejskich malowniczo
komponujących się z zachodzącym słońcem. W obrębie starówki na turystów czeka wiele interesujących budowli, wśród nich dwie rzymskie bramy,
wspaniała katedra pochodząca z XV-XVI w., klasztor Convento de la Madre de Dios z imponującym dziedzińcem otoczonym arkadowymi krużgankami
oraz potężny Castillo de los Duques de Alba z charakterystyczną wieżą.
Caceres – wizyta w niezwykłym mieście wpisanym na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO przenosi turystów w świat średniowiecza i renesansu.
W okolicy miasta znajduje się grota Maltravieso, w której odkryto malowidła naskalne sprzed 25 tys. lat – jej replikę można podziwiać w Centro de
Interpretacion. W przeszłości osadę zwaną Norba Caeserina zamieszkiwali Rzymianie, którzy pozostawili po sobie między innymi interesującą bramę
Arco del Cristo. Na ich miejsce przywędrowali Arabowie rozbudowujący wiele z tych obiektów i stawiający nowe budynki. Miastu patronuje św. Jerzy z
racji tego, że Caceres przyłączono do królestwa Leon w dniu patrona, czyli 23 kwietnia 1229 r. Przed zabytkowymi murami rozpościera się długi Plaza
Mayor z przyciągającą uwagę niezwykłą wieżą Torre del Bujaco ozdobioną posągiem Ceres. Główną bramą do miasta jest Łuk Gwiazdy – Arco de la
Estrelle – otwierający przed turystami świat wąskich uliczek, zacisznych placyków, kamiennych budowli ozdobionych herbami rodowymi, a także
sklepików z pamiątkami i restauracji serwującymi wyśmienitą kuchnię. Najważniejszym placem na starym mieście jest Plaza de Santa Maria z katedrą
pod tym samym wezwaniem odznaczającą się wspaniałymi portalami gotyckimi i renesansową wieżą. Ponure i tajemnicze wnętrza świątyni skrywają
nagrobki najznamienitszych rodów Caceres, natomiast zachwyca ołtarz główny wykonany z cedru. Interesujące są również sąsiadujące ze świątynią
kościoły i ozdobne pałace, których nie sposób wszystkich zwiedzić w ciągu jednego dnia, niemniej warto podążyć na Plaza de San Mateo z XVIwiecznym kościołem San Mateo odznaczającym się ciekawym portalem głównym. Stąd już niedaleko do Museo de Caceres z chronologicznymi
ekspozycjami prezentującymi historię wielu okresów. Atrakcją muzeum jest wybudowany przez Arabów podziemny zbiornik wodny z odbijającymi się
w wodzie kilkunastoma łukami podkowiastymi. Warto pokusić się o spacer wzdłuż murów miejskich z imponującymi wieżami, z których każda ma
swoją historię i pochodzi z innego okresu. Wielu turystów przyjeżdża do miasta ze względu na znakomitą ofertę kulturalną, liczne festiwale oraz
lokalny folklor, który najlepiej podglądać w trakcie okolicznych świąt i procesji. Przy Plaza Mayor koncentruje się życie nocne i właśnie tam powinni
udać się wieczorową porą miłośnicy dobrej zabawy.
Wydruk ze strony http://www.twojewycieczki.com/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 3/7
Alcantara – niewielkie miasteczko położone przy granicy z Portugalią z malowniczym mostem Puente Romano ukończonym w 105 r. n.e. Most ma
blisko 200 m długości, wybudowano go bez używania zaprawy murarskiej i wspiera się na wysokich łukach ponad rzeką Tajo. Nazwa samego miasta
pochodząca z arabskiego oznacza właśnie „most”, a można w nim zwiedzić między innymi ciekawy klasztor San Benito, będący okazałą,
renesansową budowlą z herbami pierwszych królów dynastii Habsburgów, kościół Nuestra Senora de Almocovar z zabytkowymi malowidłami znanego
w Hiszpanii artysty Luisa Moralesa i kościół San Pedro de Alcantara. Najwięcej turystów pojawia się na ulicach miasta charakteryzujących się
wybielonymi domkami w trakcie trwania Festiwalu Teatru Klasycznego.
Trujillo – jedno z najciekawszych miast Estremadury, w którym można zobaczyć rezydencje zdobione herbami konkwistadorów, warowne mury i
wszechobecne bocianie gniazda przyciągające uwagę najmłodszych turystów. Właśnie z Trujillo na swoje wyprawy wyruszali najbardziej znani w
Hiszpanii konkwistadorzy poszukujący w Nowym Świecie przygód i złota. Osada założona przez Rzymian gościła w późniejszych wiekach Swewów,
Wizygotów i Maurów, a przez chrześcijan została podbita w 1232 r. Na głównym placu miasta Plaza Mayor można sfotografować konny pomnik
Francisco Pizara – najsławniejszego konkwistadora, zdobywcy Peru. Właśnie w tym miejscu najwięcej turystów zasiada w kawiarnianych ogródkach
zajadając estremadurskie szynki i podziwiając Palacio de la Conquista z dwunastoma posągami symbolizującymi kolejne miesiące. W kościele San
Martin z XVI w. można pokłonić się szczątkom Francisco de Orellana – pierwszego białego człowieka, który żeglował Amazonką. Wiele budowli na
starówce nosi architektoniczne znamiona podboju Nowego Świata, a w licznych kościołach spoczywają szczątki całych rodów konkwistadorskich.
Interesującą budowlą jest Torre de Alfiler oraz XV-wieczna brama Arco de Santiago. Oprócz ciekawych kościołów i rezydencji można zwiedzić zamek
wybudowany przez Maurów, którego okolica idealnie nadaje się do podziwiania panoramy miasta. Godne zobaczenia jest Museo de la Coria z
ciekawą kolekcją znalezisk archeologicznych, a także wykuta w skale dawna publiczna łaźnia rzymska i arabski zbiornik na wodę zwany „alberca”.
Guadalupe – kolejne ciekawe miasto wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO dzięki Królewskiemu Klasztorowi Matki Bożej z Guadalupe.
Według legend wizerunek Czarnej Madonny wyrzeźbił św. Łukasz, a figurkę ukrytą przed Arabami w nieznanym miejscu na kilkaset lat w XIV wieku
odnalazł przypadkowo w jednej z rozpadlin skalnych młody pasterz. W miejscu tym od razu wzniesiono kaplicę, do której zaczęli przybywać pielgrzymi
z różnych zakątków Europy i całego świata. Wyczuwający magię miejsca król Alfons XI w podziękowaniu Matce Bożej za zwycięstwo nad Maurami
kazał w 1340 r. wznieść klasztor obdarowany licznymi bogactwami. Kult Czarnej Madonny rozsławiał na świecie Krzysztof Kolumb, a pieczę nad
klasztorem sprawowali przez lata hieronimici i franciszkanie. Klasztor przypomina swoją sylwetką pałace z filmów Disneya, zachwycający jest
dziedziniec z dwoma kondygnacjami krużganków, a także fasada okolona dwoma masywnymi wieżami. W klasztornych pomieszczeniach znajduje się
pasjonujące muzeum z prawdziwymi skarbami sztuki sakralnej oraz zaskakujące pomieszczenie Camarin de la Virgen udekorowane rzeźbami
biblijnych niewiast. W bazylice, która zastąpiła pierwotną kapliczkę można podziwiać olśniewającą figurę Matki Bożej obwieszoną klejnotami i ubraną
w bogate szaty. Wykonana z czarnego drzewa postać jest jednym z nielicznych, znanych wizerunków Czarnej Madonny, który wprawia w zadumę i
zachwyca. Imponujący jest także ołtarz główny, pozostała część sanktuarium, a także ciekawe miasteczko z wąskimi uliczkami i domkami
skrywającymi się wśród kwiatów i typowej, hiszpańskiej zabudowy.
Carmona – miasto położone niedaleko Sewilli, gdzie zachowało się wiele cennych zabytków z czasów rzymskich: brama Puerta de Sevilla oraz de
Cordoba – będące niegdyś częścią fortyfikacji i liczne grobowce stanowiące starożytną nekropolię. Zauważalna jest również doba renesansu, która
zbiegła się z odzyskaniem ziem przez katolików. Powstało wtedy wiele cennych dzieł jak: kościół św. Piotra zbudowany w miejscu meczetu z
dzwonnicą na wzór Giraldy z Sewilli oraz Pałac Piotra I Okrutnego – Alcazar króla Kastylii.
Kordoba – jedno z najważniejszych miast Hiszpanii, którego historia sięga III w. p.n.e. Kiedy wiek później niewielka osada dostała się pod panowanie
rzymskie zaczęła się rozwijać jako miasto han-dlowe i ośrodek kulturowy. Przyszli tutaj na świat wielcy rzymscy poeci i filozofowie, m.in. Seneka
Starszy i Młodszy oraz Lukan. Po burzliwych czasach przechodzenia z rąk do rąk stała się stolicą niezależnego emiratu arabskiego, a kiedy w X w.
ogłoszono mauretańską Hiszpanię Al-Adaluz nie-zależnym kalifatem Kordoba stała się największym miastem regionu Morza Śródziemnego i ważnym
ośrodkiem naukowym Europy. Znajdowało się tu wtedy ok. 300 meczetów, 300 łaźni publicznych, 80 szkół i ponad 20 bibliotek. Okresie tym panowało
również pokojowe współistnienie chrze-ścijaństwa, judaizmu i islamu. W XIII w. tereny te zostały jednak zajęte przez wojska chrześcijań-skie pod
wodzą Ferdynanda III Kastylijskiego i od tego czasu zaczęły się prześladowania wyzna-niowe. Do najważniejszych zabytków miasta należą: Mezquita
czyli katedra powstała z dawnego meczetu, będącego do dziś jednym z najwspanialszych dzieł islamu oraz Alcazar z pięknymi ogro-dami i łaźniami.
Warto zobaczyć również liczne pałace z XV i XVI w., średniowieczną synagogę, kościół Iglesia del Carmen z retabulum i malowidłami poświęconymi
prorokowi Eliaszowi oraz wiele innych. Ok. 8 km od Kordoby mieści się Medina Azahara – pozostałości ogromnego pałacu Omajjadów z X w., do
którego budowy władca Abd-ar-Rahman III kazał sprowadzić 4300 kolumn, a 140 z nich pochodzi z Konstantynopola.
Sewilla – stolica Andaluzji i flamenco, która jest czwartym największym miastem Hiszpanii. Od II w. p.n.e. przechodziła z rąk do rąk i do XI w.
pozostawała w cieniu Kordoby. Stała się wtedy stolicą i rezydencja możnych rodów arabskich, a po zajęciu przez chrześcijan powołano tu pierwszy
Trybunał Inkwizycji. Miasto zaczęło się bardzo bogacić po odkryciu Nowego Świata, kiedy powstał tu śródlądowy port przeładunkowy na rzece
Gwadalkiwir. Koniec XVII w. przyniósł ze sobą epidemię dżumy i zamulenie koryta rzeki, przez co status miasta znacznie osłabł na rzecz położonego
na wybrzeżu Kadyksu. Do najważniejszych zabytków miasta należy potężny Alcazar – pałac z XI w. przebudowany w stylu mudejar, gdzie
podejmowano decyzje o wyprawie Magellana, a Krzysztof Kolumb został przyjęty przez Izabelę Kastylijską i Ferdynanda Aragońskiego po powrocie z
Ameryki. Warto też zobaczyć renesansowy ratusz, katedrę Najświętszej Marii Panny w Sewilli (największy gotycki kościół na świecie), arenę korridy z
muzeum i kolekcją strojów torreadorów, Główne Archiwum Indii wpisane na Listę UNESCO, które posiada okazałą dokumentację o zamorskich
posiadłościach hiszpańskich oraz przepiękny Plac Hiszpański powstały na początku ubiegłego stulecia.
Madryt – stolica i największe hiszpańskie miasto położone w sercu Półwyspu Iberyjskiego na rozległym płaskowyżu, które jest dziś jednym z
najbardziej kosmopolitycznych miast Europy. Mimo niedługiej historii posiada swój unikalny charakter i niepowtarzalną atmosferę, która przyciąga
turystów z całego świata. Do połowy XVI w. była to jedynie osada znajdująca się niedaleko ówczesnej stolicy i siedziby arcybiskupa – Toledo.
Wszystko zmieniło się za sprawą kaprysu króla Filipa II, który zdecydował o przeniesieniu władzy królewskiej i kościelnej do Madrytu. Śmiały czyn
wywołał wiele kontrowersji, jednak wkrótce powstało nowe miasto pełne pięknych kamienic, pałacyków i kościołów. Kiedy w XVIII w. władzę przejęli
Burbonowie nie spodobał im się obraz miasta i okolic – pośpieszne wycinanie lasów spowodowało wzmożoną erozję i susze, w stolicy było brudno, a
na ulicach panowała przestępczość. Postanowili oni, wbrew wszelkim buntom zaprowadzić porządek i przekształcić stolicę i dzieło sztuki. Kolejnym
rozdziałem w historii i architekturze miasta jest początek XX w., kiedy Madryt bardzo się bogacił. Powstało wtedy wiele wzniosłych budynków,
szerokich bulwarów spacerowych, parków i fontann. Miejscem skupiającym życie społeczne jest Plaza Mayor – plac położony pośród wąskich uliczek,
który otoczony jest czerwoną fasadą kamienic z XVI i majestatycznym Casa de Panaderia z dwiema strzelistymi wieżami. Mimo że niegdyś płonęły tu
stosy, organizowano walki byków, a czasem odbywały się koronacje, dziś jest to spokojne centrum tzw. Starego Madrytu lub Madrytu Habsburgów,
gdzie pod arkadami kamienic znajduje się wiele małych sklepików, tawern i kawiarni, można odpocząć i posłuchać ulicznych grajków. Wąskie uliczki i
pewna surowość w architekturze są widoczne dookoła głównego placu, jednak mają one swój unikalny charakter i zachwycają niejednego. Nieopodal
znaleźć można wiele odrestaurowanych kamienic z XVI w., a najstarsze mają zaledwie dwie kondygnacje i czerwone dachy z okienkami na poddaszu.
W tej części miasta jest pełno tawern ze smacznym jedzeniem, barów tapas, kawiarni oraz sklepików z pamiątkami. Innym ważnym placem miasta
jest półkolisty Plaza Puerta del Sol (Brama Słońca), który był wielokrotnie tłem ważnych wydarzeń społecznych. Odchodzi od niego 10 ulic, a pod nim
mieści się najbardziej ruchliwa stacja madryckiego metra – Sol. Przy wyjściu z placu na ulicę Calle Arenal stoi niewielki posąg niedźwiedzia wspartego
o drzewko poziomkowe, który stał się symbolem miasta. Kierując się najszerszą ulicą – Calle Alcala zobaczymy wiele teatrów, banków i
charakterystyczny, narożny budynek Metropolis. Dalej za nim znajduje się wielki plac Plaza Cebeles będący jednym z największych węzłów
Wydruk ze strony http://www.twojewycieczki.com/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 4/7
komunikacyjnych miasta i zarazem jednym z kilku podobnych położonych wzdłuż platanowej, szerokiej alei Paseo del Prado. Plac otoczony jest przez
wielki gmach Banco de Espana, Palacio del Buenavista z niewielkim ogrodem i majestatyczny, biały gmach Palacio de Comunicaciones, w którym od
ponad 100 lat mieści się Poczta. Pośrodku placu znajduje przepiękna fontanna z posągiem pogańskiej bogini Cebeles zasiadającej w rydwanie, który
ciągną dwa lwy. Paseo del Prado dzieli Madryt na część Habsburgów (na zachodzie) i Burbonów – powstałą w XVIII w. Sama aleja zachwyca
zarówno pojawiającymi się co pewien odcinek posągami, fontannami i majestatycznymi pałacami. Znajdują się tu trzy najważniejsze hiszpańskie
muzea będące często celem wycieczek do Madrytu – Prado, Thyssen-Bornemisza i Reina Sofia. Są one ciągle rozbudowywane, by udostępnić jak
najwięcej zbiorów zwiedzającym, a w wybrane dni organizują darmowe wstępy np. dla obywateli Unii Europejskiej lub studentów – nie tylko
hiszpańskich. Na wschód od Paseo znajduje się Ogród Botaniczny, a dalej jeden z największych europejskich parków – Retiro. Niegdyś był on
ogrodzony i poruszać mogła się po nim tylko szlachta, a dziś przychodzą tu wszyscy chcący na chwilę odpocząć od zgiełku miasta. Znajduje się tu
przepiękna, barokowa kolumnada z pomnikiem Alfonsa XII, która stanowi wspaniałe tło stawu, po którym w lecie pływają łódki z zakochanymi parami.
Dalej na południe między drzewami można odkryć orientalny Pałac Velazqueza i niesamowity Pałac Kryształowy zbudowany z metalu i szkła
tworzącego niezwykłą grę z rozproszonym światłem. Na zachód od Starego Madrytu, na skraju wzniesienia znajduje się jeden z najokazalszych
zabytków stolicy Hiszpanii – Palacio Real. Okazały pałac powstał w XVIII w. w modnym wówczas stylu francuskim i początkowo połączony był z
wcześniejszym gmachem Alcazaru Habsburgów – spłonął on jednak w wigilię Bożego Narodzenia w 1734 r. w tajemniczych okolicznościach, a
odnowiona fasada była przedłużeniem pałacu Burbonów. Nowoczesna część miasta to imponujące gmachy banków, licznych teatrów, kin, domów
handlowych a wzdłuż 10-pasmowej alei Paseo de la Castellana ciągnie się dzielnica luksusowych domów i galerii sztuki współczesnej. Znaleźć można
tu też wiele ciekawych muzeów jak: Narodowe Muzeum Archeologiczne, M. Lazaro Galdiano, Sorella i Nauk Przyrodniczych. Przy alei znajduje się też
tzw. „druga świątynia Madrytu” - stadion piłkarski Santiago Bernabeu należący do drużyny Real Madrid. Mieści się z w nim duże muzeum poświęcone
historii piłki nożnej i czołowej hiszpańskiej drużyny, a sama arena mieści 72 tys. widzów. Na końcu alei mieści się Plaza Castilia, na którym górują dwa
pochylone, bliźniacze wieżowce zbudowane ze szkła, metalu i granitu – Torres Puerta de Europa, nazywane też Torres Kio.
Wycieczki do Portugalii:
Evora – jedno z najpiękniejszych miast Portugalii wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. W lecie ulice miasta wypełniają się turystami
zmierzającymi do zabytkowym centrum, by podziwiać liczne świątynie pozostawione przez rzymską i mauretańską okupację. Gęsta siatka ulic
klucząca między wybielonymi domami robi wrażenie, tym bardziej że wiele obiektów poroz-rzucanych po całym mieście charakteryzuje się zdobiącym
Portugalię architektonicznym, późnogo-tyckim stylem manuelińskim opierającym się na motywach zaczerpniętych między innymi z morskiej flory i
fauny połączonej z elementami orientalnymi. Z mauretańskiej niewoli miasto wyzwolił chrześcijański rycerz Geraldo Sem-Pavor zwany
Nieustraszonym i to od placu nazwanego jego imieniem warto rozpocząć zwiedzanie centrum. Do Evory od wieków przyjeżdżali naukowcy, humaniści
i sławni artyści, w ich ślady poszli turyści, którzy chcą zobaczyć, jak wygląda najstarsza w Portugalii świątynia z II w. n.e. zwana Templo Romano. Z
uroczego miejsca roztacza się niebywały widok na okolicę, warto także przy okazji wędrówki zajrzeć do rzymskich term, w których zacho-wał się
okrągły basen. Prywatną kolekcję dzieł sztuki książąt Cadaval można obejrzeć w niewielkim muzeum przy kościele Sao Joao Evangelista. Koniecznie
trzeba zobaczyć katedrę Se, która imponuje romańskimi wieżami obronnymi i gotyckimi łukami. Życie towarzyskie toczy się w okolicach starego
uniwersytetu Antiga Universidade, warto więc przy okazji podziwiania architektury przekonać się jak wolny czas spędzają mieszkańcy miasta. Turyści
o mocnych nerwach powinni zobaczyć nietypowe miejsce, jakim jest kościół Igreja de Sao Franciso z Kaplicą Kości zwaną Capela dos Assos.
Makabryczne pomieszczenie zbudowane jest bowiem z kości i czaszek kilku tysięcy mnichów, a co najmniej dziwnie można poczuć się za sprawą
klątwy, która została rzucona przez umierającą kobietę na swojego mężczyznę i dziecko. Według legendy ich tkanki po śmierci nigdy nie odłączą się
od kości, a na ich szkieletach umieszczonych na końcu mrocznej sali można dostrzec fragmenty skóry. Po tak emocjonującej wizycie najlepiej
odetchnąć przy dobrej kawie na placu Mercado Municipal otoczonym kawiarenkami. Na weekendy w tym miejscu odbywa się targ, więc przy okazji
można rozglądnąć się za jakąś lokalną pamiątką. W mieście jest także duży wybór restauracji na każdą kieszeń, a wieczorami najlepiej wybrać się do
któregoś z pubu by wsłuchać się w rozmarzone dźwięki muzyki „fado”. Miasto dysponuje doskonałą bazą hotelową, natomiast w poszukiwaniu ochłody
w upalne dni najlepiej wybrać się na kilka okolicznych basenów z doskonałą infrastrukturą sportową.
Estremoz – marmurowe miasto z ciekawym zamkiem, w którym żywota miała dokonać królowa Izabela Aragońska znana z dobroduszności i niesienia
pomocy najbiedniejszym. Na turystach naj-większe wrażenie robi XIII-wieczna wieża obronna (warto się na nią wspiąć dla zachwycających widoków)
oraz wspaniałe „azulejos” – ozdobne płytki obrazujące sceny z życia codziennego kró-lowej. W niewielkim muzeum można poznać historię całego
regionu oraz podziwiać piękne wyroby ceramiczne, używane przed laty na cygańskich weselach. Miłośnicy doskonałych win powinni przy okazji
zaglądnąć do pobliskiej Borby znanej z produkcji wyśmienitego trunku o tej właśnie nazwie.
Beja – ważne historycznie miasto założone przez Juliusza Cezara w 48 r. p.n.e. dla upamiętnienia pokoju zawartego z Luzytańczykami. Jest to jedna
z większych miejscowości na południu regionu Alentejo, w której turyści mogą znaleźć skupisko kościołów, piękny klasztor z mnóstwem manuelińskich zdobień i ciekawym muzeum oraz XIII-wieczny zamek pod którego murami raz w tygodniu organizuje się interesujące targowisko.
Coimbra – cudowne miasto, które przez ponad wiek było stolicą Portugalii, a obecnie jest trzecim co do wielkości miastem w kraju. Coimbra
zachwyca swoim położeniem wśród przepięknych krajobrazów i oplatającej ją rzeki Mondego. Korzenie ośrodka sięgają czasów rzymskich, kiedy
miastem targały liczne niepokoje, w późniejszym okresie miasto wpadło w ręce Arabów i przez trzy stulecia znajdowało się pod wpływami islamu.
Rozkwit pięknego miasta to XII wiek – właśnie wtedy rozpoczęły się prace nad wzniesieniem najważniejszej budowli, jaką jest opactwo Santa Cruz.
Na przestrzeni wieków Coimbra dzieliła się na kilka dzielnic, w których panowali Żydzi, Maurowie z jednej strony, a z drugiej arystokracja i
duchowieństwo. Dzięki ważnemu uniwersytetowi i życiu studenckiemu miasto zawsze jest gwarne, na ulicach można spotkać wielu turystów
przesiadujących w głośnych barach, kawiarniach i spacerujących po wystawnych galeriach. Szczególnie podczas licznych świąt i studenckich imprez
można usłyszeć prawdziwe fado z Coimbry – piękne, wyrafinowane, nastrojowe pieśni. Turystów przyciąga do miasta niezwykła atmosfera, którą
można poznać w trakcie spacerów po tajemniczych uliczkach wokół niezwykłej, przypominającej fortecę katedry Se Velha, zwiedzając perły
architektoniczne jakimi są budynki Starego Uniwersytetu i kościół Świętego Krzyża. W krętych alejkach poukrywane są liczne sklepiki z pamiątkami,
małe podwórka z ukwieconymi balkonami, mroczne zaułki i małe kawiarenki zachęcające aromatem świeżo zaparzonej kawy. Od miejskiego gwaru
najlepiej odpocząć w ogrodach botanicznych Jardim Botanico dających wiele cienia i upragnionego chłodu. Spacer nie powinien ominąć mostu św.
Klary i dwóch klasztorów, starego i nowego, pod wezwaniem tej samej patronki. Małe dzieci warto zaprowadzić do Portugal dos Pequenitos –
tematycznego parku z miniaturami wielu znanych portugalskich budowli. Koniecznie trzeba przejść się po tętniącej życiem handlowej dzielnicy Baixa,
by oddać się rytmowi zakupów, a następnie udać do ważnego historycznie opactwa Mosteiro de Santa Cruz z wieloma ciekawymi zabytkami sztuki
sakralnej. Miasto ma również swoje życie nocne, więc po zmroku najlepiej wybrać się w okolice Praca da Republica, gdzie mieści się najwięcej barów
i lokali nocnych. Coimbrę równie dobrze zwiedza się z poziomu rzeki dzięki kajakom, które można wypożyczyć w miejscowym klubie wioślarskim.
Lizbona – należy stolic zadziwiających swoim niepowtarzalnym klimatem, położeniem oraz historią, której echa rozbrzmiewają wśród wspaniałych
zabytków. W mieście nie brakuje również wspaniałych punktów widokowych, krętych uliczek skrywających przytulne kafejki, finezyjnej architektury i
przyjaznych mieszkańców dla których Lizbona jest stolicą, portem i całym życiem. Osada prosperowała dobrze do czasów, gdy stała się stolicą
prowincji imperium rzymskiego i przeszła w kolejnych wiekach w ręce Wizygotów i Arabów. W wieku VII z Afryki przybyli Maurowie, którzy na jakiś
czas zawładnęli portugalskim wybrzeżem, a miasto dalej rozwijało się za sprawą kontaktów handlowych z najodleglejszymi zakątkami świata.
Przełomowym momentem dla historii Lizbony był rok 1147, kiedy tereny te podbił znany z wypraw krzyżowych Alfons I Zdobywca zostając
Wydruk ze strony http://www.twojewycieczki.com/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 5/7
jednocześnie pierwszym królem Portugalii. Z jego inicjatywy na miejscu meczetu wybudowano katedrę, do której trafiły relikwie patrona miasta św.
Wincentego. W Lizbonie powstały pierwsze uniwersytety, stolica zyskiwała dzięki odkryciom geograficznym, w których Portugalczycy odegrali
pierwszorzędną rolę. Centrum Lizbony usytuowane jest w najbardziej ruchliwej dzielnicy Baixa zwanej Dolnym Miastem, pełniącej jednocześnie
funkcje handlowe i finansowe stolicy. Najlepiej zacząć zwiedzanie od Praca do Comercio – wielkiego placu otoczonego klasycystyczną zabudową, w
której centrum dominuje monumentalny konny pomnik króla Józefa I. Z tego miejsca już niedaleko do łuku tryumfalnego dekorowanego postaciami
historycznymi – Arco da Rua Augusta, do którego prowadzi ulica o tej samej nazwie. Można na niej spotkać wielu muzykantów i artystów
wypełniających miejską przestrzeń, a także zniknąć na chwilę we wnętrzu sympatycznej kawiarenki. Tłumy turystów spacerują wśród ulic z nazwami
poszczególnych zawodów i rzemiosł. Nad ulicami dzielnicy góruje katedra Se wzniesiona w 1150 r. wybudowana na upamiętnienie odbicia miasta z
rąk Maurów. Ciekawie prezentuje się również budynek Casa dos Bicos, w którym często organizowane są imprezy kulturalne. Dla ciekawych zdjęć
warto przespacerować się w okolicę fontanny Chafariz de el Rei, która przed wiekami była głównym źródłem zaopatrzenia Lizbony w wodę. U
podnóża malowniczego zamku zaczyna się dzielnica Alfama będąca jednocześnie najstarszą częścią miasta, chociaż niewiele budynków przetrwało
trzęsienie ziemi z 1755 r. Wielu turystów świadomie gubi się w plątaninie wąskich uliczek i krętych, miejscami stromych schodów wijących się wokół
wzgórza lub wyszukuje klimatycznych restauracyjek z dźwiękami „fado. Warto zajrzeć do noszącego znamiona historii kościoła Sao Vivente de Fora,
którego cechą charakterystyczną jest krużganek ozdobiony „azulejos” – znanymi w Portugalii cienkimi płytkami ceramicznymi przedstawiającymi
wielokolorowe i różnorodne kompozycje. Dla miłośników sztuki, historii i architektury dzielnica oferuje jeszcze kilka ciekawych muzeów i kościołów,
wielu turystów korzysta również z kolejki Elevador da Bica, by dostać się do Bairro Alto – Górnego Miasta – gdzie znajdują się najbardziej interesujące
kościoły w mieście oraz można zetknąć się z bogatym życiem nocnym na gwarnych uliczkach pełnych barów i klubów „fado”. Kolejna dzielnica
przypominająca o potędze morskiej Portugalii to Belem, której nazwa oznacza „Betlejem”, a kojarzy się przede wszystkim z wielkim podróżnikiem i
odkrywcą Vasco da Gama, który właśnie z tego miejsca wyruszał na swoje orientalne wyprawy żegnany i witany przez króla Manuela zwanego
Szczęśliwym. Dla uczczenia podróżnika wybudowano niezwykły Mosteiro dos Jeronimos – Klasztor Hieronimów, który stał się niepodważalnym
osiągnięciem architektury stylu manuelińskiego i symbolem miasta wpisanym na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Turystów zachwyca
kościelny portal z szeregiem rzeźb znanych osobistości oraz niezwykła, zapierająca dech w piersiach nawa główna z ujmującymi detalami. Chwilę
zadumy można przeżyć przy grobie Vasco da Gama, a historię sławnych odkryć zgłębić w Museu da Marinha mieszczącym się w skrzydle klasztoru.
Na uwagę turystów zwiedzających Lizbonę z pewnością zasługuje znane na całym świecie portugalskie centrum kultury Fundacao Calouste
Gulbenkian między innymi ze zbiorami obejmującymi najważniejsze etapy rozwoju wschodniej i zachodniej sztuki. W miejscu tym znajduje się również
wiele sal koncertowych, galerii i muzeów, w których można przepaść na wiele godzin. Ciekawym miejscem jest także arena walk byków Praca de
Tours, niezwykły ogród zoologiczny i park rozrywkowy Animax, gwarantujący rodzinom z dziećmi wiele ciekawych atrakcji. Ważnym punktem
turystycznym jest Park Narodów – były teren Expo 98' z ogrodami wodnymi, kolejką górską i znanym na całym świecie, największym w Europie
oceanarium pełnym różnych gatunków stworzeń morskich i nie tylko. Zwieńczeniem zwiedzania Lizbony powinien być wjazd na największą
konstrukcję w mieście – Torre Vasco da Gama, z której widoki na stałe utrwalą turystyczną pamięć. Obowiązkowym punktem wyprawy do Lizbony
powinna być także przejażdżka jej symbolem, jakim jest żółty wagon zabytkowego tramwaju linii nr 28 oraz wizyta na Estadio da Luz – stadionie
narodowym i arenie piłkarskich zmagań lizbońskiego klubu Benfica. W Lizbonie znajduje się jeszcze mnóstwo atrakcji, na których zwiedzenie potrzeba
wiele godzin, niemniej przed wycieczką warto zaopatrzyć się w dobry przewodnik i wygodne buty, by wywieźć z tego niezwykłego miasta jak najwięcej
niezapomnianych wspomnień.
Najczęściej Zadawane Pytania
Kiedy najlepiej wybrać się do Estremadury?
Sezon turystyczny trwa tutaj cały rok, gdyż nawet w najzimniejszych miesiącach temperatury są przyjazne i doskonale nadają się do zwiedzania
zabytków. Najwięcej turystów pojawia się od maja do końca września, kiedy temperatury sięgają blisko 30oC, niemniej najlepszymi porami roku do
podróżowania i zwiedzania zabytków są ciepłe wiosny oraz jesień, kiedy roślinność zmienia barwy.
Kalendarz imprez w regionie jest dość rozległy i ciekawy. Warto odwiedzić Estremadurę w okresie letnim, kiedy odbywa się Festiwal Teatru
Klasycznego w Meridzie, tysiące Hiszpanów i turystów przyjeżdżają do Caceres na słynny Festival WOMAD, a także na festiwal męczenników La
Fiesta de Los Martires czy wielkanocny Festiwal Semana Santa. Wielu turystów można spotykać na ulicach Alcantare w trakcie trwania sierpniowego
Festiwalu Teatru Klasycznego.
Jaka waluta obowiązuje w Hiszpanii i jakie są orientacyjne ceny?
W Hiszpanii od 2002 r. obowiązuje wspólna dla całej Unii Europejskiej waluta – Euro. Konsekwencją tego są nieco wyższe ceny niż w Polsce,
zwłaszcza jeżeli chodzi o posiłki w restauracjach. Mimo dużej dostępności owoce morza należą do najdroższych morskich specjałów, jednak w
większości miejscowości jest wiele niewielkich tawern gdzie można spróbować taniej regionalnych potraw.
Gdzie i jakie pamiątki kupić w Estremadurze?
Najpopularniejsze wśród pamiątek są ręcznie malowane kafelki (azulejos), wyroby z gliny oraz przyprawy, często sprowadzane również z Maroka, jak
np. szafran. Najczęściej można je dostać na licznych targowiskach, które są w prawie każdym kurorcie. Do innych, najczęściej kupowanych pamiątek
należą kastaniety, wachlarze, kolorowe suknie do flamenco, gitary, czarne byki i gadżety związane z poszczególnymi miejscowościami.
Jaki czas obowiązuje w Hiszpanii?
Mimo dużej odległości od Polski, w Hiszpanii obowiązuje taki sam czas jak u nas.
Jak poruszać się po Estremadurze?
Estremadura posiada bardzo dobre połączenia z południowym wybrzeżem i Sewillą, do której można dojechać płatnymi autostradami. Bardzo dobrym
pomysłem jest podróżowanie autobusem, gdyż poza niską ceną, ich zaletą są częste połączenia z miejscowościami wypoczynkowymi i dużymi
miastami w sąsiednich regionach. Sieć dróg nie jest tak gęsta jak w centralnej części kraju, niemniej bardzo dobrym rozwiązaniem jest
przemieszczanie się za pomocą kolei. Stolica regionu Merida ma dobre i szybkie połączenia z Madrytem, Sewillą, Badajoz, Caceres, Trujillo, a także z
portugalską Lizboną.
Bardzo dobrym rozwiązaniem jest wypożyczenie samochodu by samemu pozwiedzać. Polskie prawo jazdy jest wszędzie akceptowane, a ceny i
wybór aut zależne są od tego, czy wypożyczamy w mieście, czy w niewielkim ośrodku wczasowym.
Jakie są ograniczenia celne w Hiszpanii?
Przewóz towarów podlega ograniczeniom ilościowym na zasadach obowiązujących w UE, co oznacza w praktyce, że rzeczy osobiste i sprzęt na
własny użytek nie podlega ograniczeniom celnym. W przypadku towarów można wwozić i wywozić: do 800 szt. papierosów, 200 szt. cygar, 10 l
spirytusu, 20 l mocniejszego alkoholu, 90 l wina i 110 l piwa.
Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia w Hiszpanii?
Publiczna służba zdrowia jest w Hiszpanii bezpłatna w podstawowym zakresie, o ile posiadamy wydaną przez NFZ Europejską Kartę Ubezpieczenia
Zdrowotnego (EKUZ), o którą należy postarać się przed wyjazdem. Nie obowiązuje ona jednak w przypadku prywatnych wizyt i szpitali
Wydruk ze strony http://www.twojewycieczki.com/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 6/7
niepaństwowych gdzie należy mieć dodatkowe ubezpieczenie lub samemu opłacić leczenie. W zależności od ubezpieczyciela podawane są przed
wyjazdem dane firm współpracujących, do których należy się zwrócić w razie konieczności skorzystania z prywatnej pomocy lekarskiej.
Ze względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje lub jadać w hotelach i przestrzegać podstawowych zasad higieny. Turyści
powinni pić wyłącznie wodę butelkowaną, ewentualnie gotowaną co najmniej 10 min. Szczepienia ochronne nie są wymagane i nie ma zagrożeń
sanitarno-epidemiologicznych, niemniej przed wyjazdem warto sprawdzić czy szczepienia nie są zalecane sezonowo.
Ważne informacje MSZ
Dokumentem uprawniającym nas do pobytu na terenie Hiszpanii jest dowód osobisty lub paszport (o ile nie posiadamy dowodu). Obowiązują nas te
same co w innych krajach Unii Europejskiej przepisy dewizowe oraz nie ma obowiązku meldunkowego, jeżeli nasz pobyt na terenie kraju nie
przekracza 90 dni.
Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych: www.msz.gov.pl lub na stronie ambasad i
konsulatów w Hiszpanii.
Najbliższe ambasady i konsulaty:
Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Królestwie Hiszpanii
Hiszpania, Madryt, Guisando 23 bis, 28035
Tel.: +34 913 736605 Tel. dyżurny: +34 913 769555
www.madryt.polemb.net
Wydział Konsularny Ambasady RP w Madrycie
Hiszpania, Madryt, Goya 15 4°, 28001
Tel.: +34 914 362 632 Faks: +34 913 736 624
Instytut Polski w Madrycie
Hiszpania, Madryt, Felipe IV 12 bajo A, 28014
Tel.: +34 91429 86 72 Faks: +34 91429 86 82
www.culturapolaca.es
Wydruk ze strony http://www.twojewycieczki.com/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)
Strona 7/7