Komu udziela Kościół Sakramentu Namaszczenia Chorych

Komu udziela Kościół Sakramentu Namaszczenia Chorych
Przekonania, narosłe przez wieki w formie błędnych opinii i przesądów wiążących namaszczenie chorych z
rychłą śmiercią, niełatwo jest wykorzenić z szerokich kręgów wiernych. Dzisiejsza praktyka duszpasterska
ściśle wiąże się z odnowioną świadomością Kościoła. Na podstawie odnowionej formuły sakramentalnej
należy podkreślić, że jest to sakrament podniesienia, umocnienia i uzdrowienia.
Sakramentu namaszczenia chorych należy udzielać tym wiernym, którzy ze względu na chorobę lub
starość poważnie zaniemogli. Do oceny, czy choroba jest wystarczająco poważna wystarczy roztropne
prawdopodobieństwo. Należy wystrzegać się zbędnych niepokojów, a w razie potrzeby poradzić się
lekarza, czy choroba jest wystarczająco poważna.
Można udzielić pacjentowi sakramentu namaszczenia przed operacją, o ile przyczyną operacji jest
niebezpieczna choroba pacjenta. Do ponownego udzielenia sakramentu potrzebny jest powrót do zdrowia
chorego i ponowna choroba lub poważne pogorszenie się zdrowia podczas tej samej choroby.
Ludziom w podeszłym wieku, których siły są bardzo osłabione, można udzielić namaszczenia, mimo, że
nie są poważnie chorzy.
Można także dopuścić dzieci do przyjęcia tego sakramentu, o ile rozwój ich świadomości pozwala
wnioskować, że w namaszczeniu sakramentalnym doznają umocnienia w chorobie.
Chorym, którzy wprawdzie utracili używanie rozumu, ale w przeszłości jako wierzący poprosiliby o
namaszczenie chorego, można również udzielić tego sakramentu.
Nie można jednak udzielić namaszczenia człowiekowi już zmarłemu. Kapłan wezwany do zmarłego może
jedynie się pomodlić o odpuszczenie mu grzechów i przyjęcie go do wiecznego królestwa. Jeśli jednak
zachodzi wątpliwość, czy chory jeszcze żyje, można udzielić namaszczenia warunkowo, z wyraźnym
zaznaczeniem: "o ile jeszcze żyjesz".
Kapłana do chorego powinno wzywać się wówczas, gdy jest on przytomny, pragnie się wyspowiadać i
chce przyjąć sakramenty: Komunii św. oraz namaszczenie świętymi olejami. Rodzina powinna najpierw
omówić przygotowanie chorego na spotkanie z Panem Bogiem. To rodzina i najbliżsi najlepiej wiedzą jak
dotrzeć do chorego i w jaki sposób go przekonać, by zechciał powrócić do Pana Boga, niezależnie w jaki
sposób żył i jak ciężki ma bagaż życia. Powinniśmy pamiętać, że to rodzina jest odpowiedzialna przed
Panem Bogiem za to, czy i jak pomagamy swemu choremu przyjąć sakramenty święte.
Udzielenie sakramentu namaszczenia chorych winno wiązać się z całokształtem teologii ludzkiego
cierpienia oraz jego związku z Chrystusowym misterium. Praktycznym owocem będzie wówczas
pozytywne nastawienie do sakramentu namaszczenia, przejawiające się w natychmiastowym wzywaniu
kapłana w razie poważnej choroby. Chorzy powinni mieć taką świadomość, aby sami poprosili o ten
sakrament i przyjęli go z pełną wiarą i nabożeństwem, nie ulegając przyjętemu niekiedy zwyczajowi
odkładania na później. Także wszyscy zajmujący się chorymi winni mieć świadomość spojrzenia na
chorobę oraz sakrament namaszczenia przez pryzmat Paschy Chrystusa.
Nie tylko pasyjnie, ale również pogodnie i radośnie - w perspektywie zmartwychwstania.
Opracowała: Krystyna Basa
http://www.abobola.aplus.pl - Parafia św. Andrzeja Boboli M. w Białymstoku
Powered by Mambo
Generated: 8 March, 2017, 16:11