Żądania strony skarżącej — stwierdzenie nieważności - EUR-Lex

C 330/24
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
PL
Żądania strony skarżącej
— stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w jej
piśmie z dnia 9 sierpnia 2005 r. oraz, w stosownym
zakresie, w jej piśmie z dnia 12 października 2005 r., i
nakazanie Komisji przyznania skarżącej żądanej pomocy
finansowej na podstawie wszystkich pozostałych kryteriów;
— obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga dotyczy decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 9 sierpnia 2005 r., doręczonej skarżącej w dniu
12 sierpnia 2005 r., w której skarżącą powiadomiono o tym, iż
jej wniosek o przyznanie pomocy finansowej na podstawie
rozporządzenia (WE) nr 814/2000 ze środków z budżetu na
2005 r. nie został wybrany z uwagi na zarzucany jej brak
możliwości finansowych.
Skarżąca podnosi, że sprzecznie z tym, co twierdzi Komisja w
uzasadnieniu odmowy uwzględnienia wniosku o przyznanie
pomocy finansowej, jej możliwości finansowe oraz możliwości
finansowe jej partnerów w przedsięwzięciu są znacznie większe
niż wymagane w ogłoszeniu, nawet przy zastosowaniu ścisłej
interpretacji ustanowionego przez Komisję kryterium
płynności.
Nadto skarżąca twierdzi, że kryterium płynności w rozumieniu
nadanym mu przez Komisję jest w oczywisty sposób nielogiczne i nieproporcjonalne w stosunku do celów, którym ma
służyć. Ogranicza ono w sposób sztuczny liczbę możliwych
kandydatów. Skarżąca uważa, że wymóg płynności finansowej
został całkowicie spełniony, jako że rzeczywista płynność
finansowa znacznie przekraczała 100 % kwoty pomocy, o
którą wniesiono (263.895,50 EUR). W każdym z lat budżetowych, za które zatwierdzono i zamknięto bilanse oraz rozliczenia roczne, płynność skarżącej i jej partnerów znacznie
przekroczyła podaną wyżej wartość.
Skarga wniesiona w dniu 21 października 2005 r. Transnáutica przeciwko Komisji
(Sprawa T-385/05)
(2005/C 330/59)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Transnáutica — Transportes e Navegação SA
(Matosinhos, Portugalia) [Przedstawiciele: C. Fernández Vicién,
I. Moreno-Tapia, D. Ortigão Ramos, B. Aniceto Silva, lawyers]
24.12.2005
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
— stwierdzenie nieważności w całości decyzji Komisji z dnia 6
lipca 2005 r. (REM 05/2004) dotyczącej postępowania w
sprawie umorzenia i zwrotu należności celnych
— obciążenie Komisji kosztami postępowania
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca jest spółką portugalską, prowadzącą działalność
przede wszystkim w zakresie przewozu towarów. W roku
1994 inna portugalska spółka nadała z Portugalii do krajów
nienależących wówczas do Wspólnoty pewną ilość przesyłek
zawierających tytoń i alkohol etylowy, z zastosowaniem procedury wspólnotowego tranzytu zewnętrznego. Skarżąca została
wskazana w odniesieniu do tych przesyłek jako główny zobowiązany w rozumieniu art. 96 Wspólnotowego Kodeksu
Celnego. W późniejszym czasie ustalono, że zarząd skarżącej
nic o tych transakcjach nie wiedział, gdyż jeden z pracowników
skarżącej dopuścił się oszustwa posługując się poświadczeniem
gwarancji skarżącej z naruszeniem wewnętrznych instrukcji.
Wobec braku dowodów na okoliczność, że wskazane przesyłki
dotarły do urzędu celnego przeznaczenia, skarżąca, będąca
głównym zobowiązanym, została wezwana do uiszczenia
odpowiednich należności celnych. Skarżąca wniosła o zwrot i
umorzenie tych należności na podstawie art. 239 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, podnosząc, że nie wiedząc o działaniach pracownika, na które nie wyraziła zgody, nie brała w
żaden sposób udziału w oszustwie oraz współpracowała z
władzami, a ponadto, że portugalskie organy celne nigdy nie
poinformowały jej o podejrzeniu oszustwa w związku z przedmiotowymi transakcjami. Wniosek ten został oddalony na
mocy zaskarżonej decyzji.
Na poparcie skargi, skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła
istotne wymogi proceduralne nie dokonując konsultacji z
Komitetem celnym i wzywając skarżącą do wzięcia udziału w
postępowaniu w bardzo późnym etapie. Skarżąca zarzuca
również oczywiście błędną ocenę przedmiotowego stanu
faktycznego przez Komisję oraz naruszenie obowiązku uzasadnienia decyzji. Skarżąca wskazuje również na naruszenie zasady
dobrej administracji i prawa do obrony w związku z tym, że
Komisja nie zbadała dokładnie i bezstronnie wszystkich istotnych aspektów sprawy. Wreszcie, skarżąca podnosi naruszenie
zasady proporcjonalności, wobec faktu, że jej wniosek został
oddalony, pomimo że Komisja i władze portugalskie wszczęły
dochodzenie w celu wyjaśnienia, czy przedmiotowe działania
stanowiły przemyt.