Przyjąć Ducha Świętego

abyście zasiadali w radach z nimi i
nauczali ich kapłańskich powinno­
ści. Proszę, upewnijcie się, że każdy
młody mężczyzna, który jest godny
otrzymania Kapłaństwa Aarona,
rozumie zobowiązania i błogosławień­
stwa, które przychodzą do niego jako
posiadacza kapłaństwa. Pomóżcie im
już teraz nauczyć się rozwijania swego
kapłaństwa, przydzielając im ważne
zadania i pomagając im służyć innym.
Młodzi mężczyźni, rzucam wam
wyzwanie, abyście budowali swe
życie na fundamencie prawdy i pra­
wości. Jest to jedyna podstawa, która
wytrzyma naciski tego życia i przetrwa
przez wieczność. Kapłaństwo, które
dzierżycie, jest szczególnym darem,
ponieważ jego dawcą jest sam Pan.
Korzystajcie z niego, rozwijajcie je i
żyjcie tak, abyście byli jego godni.
Chcę, byście wiedzieli, że mam szcze­
gólne i osobiste świadectwo o jego
mocy. Błogosławiło ono moje życie
na wiele sposobów.
Rzucam wam też wyzwanie,
byście już dzisiaj zdecydowali, że
będziecie szanować to wspaniałe
błogosławieństwo i przygotowywać
się do każdego następnego urzędu
w Kapłaństwie Aarona — diakona,
nauczyciela i kapłana. Przygotowuj­
cie się na wielkie błogosławieństwo
otrzymania Kapłaństwa Melchi­
zedeka, które będzie wam potrzebne,
abyście byli godni służyć jako
pełnoetatowi misjonarze. Pan chce,
abyście przygotowywali się do służby
dla Niego, a szczególnie do wspania­
łego przyszłego obowiązku, którym
jest głoszenie światu Jego ewangelii.
Obiecuję wam, że jeśli przygotu­
jecie się, by otrzymać Jego święte
kapłaństwo, On dosłownie wyleje
błogosławieństwa na wasze głowy.
To świadectwo zostawiam z wami
w imię naszego Pana i Zbawiciela,
samego Jezusa Chrystusa, amen. ◼
94
Liahona
Starszy David A. Bednar
Kworum Dwunastu Apostołów
Przyjąć Ducha
Świętego
Te trzy słowa: „Przyjmij Ducha Świętego” — nie są namową do
bierności, a raczej stanowią poparte autorytetem kapłańskie
napomnienie, by działać, a nie podlegać działaniu.
M
oje przesłanie skupi się na
ważkości usilnych starań,
jakie podejmujemy w naszym
życiu codziennym, by rzeczywiście
przyjmować Ducha Świętego. Modlę
się o Ducha Pana i zapraszam Go, by
pouczył i wzmocnił każdego z nas.
Dar Ducha Świętego
W grudniu 1839 roku, kiedy Józef
Smith i Elias Higbee przebywali w Wa­
szyngtonie, aby szukać zadośćuczy­
nienia za zło wyrządzone Świętym z
Missouri, napisali do Hyruma Smitha:
„Kiedy rozmawialiśmy z Prezydentem
[Stanów Zjednoczonych], zapytał nas,
w czym nasza religia różni się od in­
nych religii naszych czasów. Brat Józef
powiedział, że różnimy się sposobem
chrzczenia i nadawaniem daru Ducha
Świętego poprzez nałożenie rąk.
Uznaliśmy, że wszystkie inne różnice
związane są z darem Ducha Świętego”
(Teachings of Presidents of the Church:
Joseph Smith [2007], 97).
Duch Święty jest trzecim członkiem
Boskiej Trójcy, jest istotą z ducha
i składa świadectwo o wszelkiej
prawdzie. W pismach świętych Duch
Święty jest nazywany Pocieszycielem
(zob. Ew. Jana 14:16–27; Moroni 8:26),
nauczycielem (zob. Ew. Jana 14:26,
NiP 50:14) i objawicielem (zob. 2 Nefi
32:5). Objawienia od Ojca i Syna są
przekazywane za pośrednictwem Du­
cha Świętego. Duch Święty służy Ojcu
i Synowi jako posłaniec i świadek.
Duch Święty przejawia się męż­
czyznom i kobietom na ziemi za­
równo jako moc, jak i jako dar Ducha
Świętego. Moc ta może przyjść jeszcze
przed chrztem — jest to przekonanie
o tym, że Jezus Chrystus jest naszym
Zbawicielem i Odkupicielem. Po­
przez moc Ducha Świętego szczerzy
poszukiwacze prawdy mogą uzyskać
przekonanie o prawdziwości ewange­
lii Zbawiciela, o Księdze Mormona, o
realności Przywrócenia i o proroczym
powołaniu Józefa Smitha.
Dar Ducha Świętego jest nadawany
poprzez nałożenie rąk przez posia­
dacza Kapłaństwa Melchizedeka, i
tylko po chrzcie dokonanym na mocy
upoważnienia i we właściwy sposób.
Pan oświadczył:
„Odpokutujcie i bądźcie
ochrzczeni, każdy z was, dla od­
puszczenia waszych grzechów;
bądźcie ochrzczeni wodą, a potem
następuje chrzest przez ogień i Ducha
Świętego. […]
A kto okaże wiarę, zatwierdzicie go
w moim kościele przez nałożenie rąk,
a ja ześlę na nich dar Ducha Świętego”
(NiP 33:11, 15).
Apostoł Paweł objaśnił ten obrzęd
Efezjanom, kiedy zadał im pytanie:
„Czy otrzymaliście Ducha Świętego,
gdy uwierzyliście? A oni mu na to:
Nawet nie słyszeliśmy, że jest Duch
Święty.
Tedy rzekł: Jak więc zostaliście
ochrzczeni? A oni rzekli: Chrztem
Janowym.
Paweł zaś rzekł: Jan chrzcił chrztem
upamiętania i mówił ludowi, żeby
uwierzyli w tego, który przyjdzie po
nim, to jest w Jezusa.
A gdy to usłyszeli, zostali
ochrzczeni w imię Pana Jezusa.
A gdy Paweł włożył na nich ręce,
zstąpił na nich Duch Święty i mówili
językami, i prorokowali” (Dzieje Apo­
stolskie 19:2–6).
Chrzest przez zanurzenie jest
„wstępnym obrzędem ewangelii i
musi po nim nastąpić chrzest Duchem,
aby był kompletny” (Bible Dictionary,
„Baptism”). Prorok Józef Smith wyjaś­
nił, że „chrzest jest świętym obrzędem
przygotowującym na przyjęcie Ducha
Świętego; jest to kanał i klucz, dzięki
któremu Duch Święty zostanie udzie­
lony. Daru Ducha Świętego przez
nałożenie rąk nie można otrzymać
za pośrednictwem innej zasady niż
zasada prawości” (Teachings: Joseph
Smith 95–96).
Obrzęd konfirmacji nowego
członka Kościoła i nadania mu daru
Ducha Świętego jest prosty, a zarazem
głęboki w wymowie. Godni posiada­
cze Kapłaństwa Melchizedeka kładą
ręce na głowie danej osoby i wzywają
ją imieniem i nazwiskiem. Następnie,
z upoważnienia świętego kapłaństwa
i w imię Zbawiciela osoba ta jest
konfirmowana na członka w Kościele
Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach
Ostatnich i wygłaszana jest ta ważna
formuła: „Przyjmij Ducha Świętego”.
Ten obrzęd jest tak prosty, że mo­
żemy przeoczyć jego doniosłość. Te
trzy słowa: „Przyjmij Ducha Świętego”
— nie są namową do bierności, a
raczej stanowią poparte autorytetem
kapłańskie napomnienie, by działać,
a nie podlegać działaniu (zob. 2 Nefi
2:26). Duch Święty nie będzie dzia­
łać w naszym życiu tylko dlatego,
że położono nam ręce na głowie i
wypowiedziano te trzy ważne słowa.
Kiedy otrzymujemy ten obrzęd, każdy
z nas akceptuje święty i bezustanny
obowiązek, jakim jest pragnienie,
staranie się, praca i taki sposób życia,
byśmy rzeczywiście „przyjęli Ducha
Świętego” i towarzyszące mu dary
duchowe. „Bowiem cóż zyskuje czło­
wiek, jeżeli nadany mu jest dar, a on
nie przyjmuje daru? Oto nie raduje się
tym, co jest mu dane, ani nie raduje
się w tym, co jest ofiarodawcą daru”
(NiP 88:33).
Co powinniśmy robić, aby ten z
mocą autorytetu skierowany do nas
nakaz, byśmy starali się o towarzy­
stwo trzeciego członka Boskiej Trójcy,
uczynić na zawsze czymś realnym?
Pozwólcie, że zasugeruję, co powinni­
śmy robić: 1) szczerze pragnąć przy­
jęcia Ducha Świętego, 2) we właściwy
sposób zaprosić Ducha Świętego do
swego życia i 3) wiernie wypełniać
przykazania Boże.
Listopad 2010
95
Szczere pragnienie
Najpierw powinniśmy pragnąć usil­
nie Ducha Świętego i starać się o Jego
towarzystwo. Wy i ja otrzymaliśmy
wspaniałą lekcję na temat prawych
pragnień od wiernych uczniów Pana,
którzy są opisani w Księdze Mormona.
„I tych dwunastu ich nauczało.
I powiedzieli zgromadzonym, aby
uklękli na ziemi i modlili się do Ojca
w imię Jezusa. […]
I modlili się o to, czego pragnęli
najbardziej; i pragnęli, aby otrzymali
Ducha Świętego” (3 Nefi 19:6, 9).
Czy my, tak jak oni pamiętamy
o tym, by modlić się żarliwie i stale
o to, czego powinniśmy najbardziej
pragnąć — samego Ducha Świętego?
Lub czy troski tego świata i rutynowe
codzienne czynności tak nas zaprzą­
tają, że nie czujemy wdzięczności, a
nawet lekceważymy ten najcenniejszy
ze wszystkich darów? Przyjęcie Ducha
Świętego zaczyna się od naszego
szczerego i stałego pragnienia, by On
towarzyszył nam w życiu.
Zapraszanie we właściwy sposób
Z większą gotowością przyjmiemy
i rozpoznamy Ducha Pana, jeśli we
właściwy sposób zaprosimy Go do
swojego życia. Nie możemy Ducha
Świętego zmuszać, nakłaniać czy na­
kazywać Mu. Natomiast powinniśmy
zapraszać Go do swojego życia z taką
samą łagodnością i delikatnością, z ja­
kimi On nas traktuje (zob. NiP 42:14).
Nasze zaproszenie Ducha Świę­
tego, by nam towarzyszył, może
96
Liahona
być wyrażone na wiele sposobów:
poprzez zawieranie i dotrzymywanie
przymierzy, poprzez szczerą modlitwę
osobistą i rodzinną, poprzez pilne ba­
danie pism świętych, poprzez wzmac­
nianie właściwych relacji z członkami
rodziny i przyjaciółmi, poprzez
staranie się o cnotliwe myśli, działania
i język oraz poprzez oddawanie czci
w naszych domach, w świętej świątyni
i w Kościele. I na odwrót, niedbałość
lub łamanie przymierzy i zobowiązań,
zaniedbywanie modlitwy i studiowa­
nia pism świętych, niewłaściwe myśli,
działania i język sprawiają, że Duch
odsuwa się od nas lub zupełnie nas
unika.
Król Beniamin nauczał swój lud: „A
teraz, mówię wam, moi bracia, że jeśli
po tym, jak poznaliście te proroctwa i
uczono was tego wszystkiego, zgrze­
szycie i będziecie postępować wbrew
temu, co zostało wam powiedziane, i
odseparujecie się od Ducha Pana, że
nie będzie miał w was miejsca, aby
prowadzić was ścieżkami mądrości,
aby Pan mógł wam szczęścić, błogo­
sławić was i zachować” (Mosjasz 2:36).
Wierne posłuszeństwo
Wierne posłuszeństwo przykaza­
niom Boga jest czymś najistotniejszym
dla otrzymania Ducha Świętego.
Przypomina się nam o tej prawdzie
co tydzień, kiedy słuchamy modlitw
sakramentalnych i godnie przyjmu­
jemy chleb i wodę. Kiedy deklarujemy
swoją gotowość, by wziąć na siebie
imię Jezusa Chrystusa, zawsze o Nim
pamiętać i przestrzegać Jego przyka­
zań, mamy obietnicę, że zawsze mo­
żemy mieć z sobą Jego Ducha (zob.
NiP 20:77). Tak oto, wszystko, czego
ewangelia Zbawiciela uczy nas na
temat tego, co mamy robić i czym się
stać, jest zamierzone po to, byśmy byli
błogosławieni towarzystwem Ducha
Świętego.
Zastanówcie się, jakie są przyczyny
tego, że modlimy się i studiujemy
pisma święte. Tak, usilnie pragniemy
komunikowania się w modlitwie z
Ojcem Niebieskim w imię Jego Syna.
Tak, pragniemy otrzymać światło
i wiedzę, które niosą podstawowe
pisma święte. Lecz proszę, zapamię­
tajcie, że te uświęcone zwyczaje są
przede wszystkim sposobami, dzięki
którym zawsze pamiętamy o Ojcu
Niebieskim i Jego Umiłowanym Synu
i są one nieodzowne dla stałego towa­
rzystwa Ducha Świętego.
Zastanówcie się nad przyczynami,
dla których oddajemy cześć w Domu
Pana i podczas naszych spotkań w
dzień Sabatu. Tak, służymy naszym
zmarłym krewnym w świątyni i na­
szym rodzinom oraz przyjaciołom w
okręgach i gminach tam, gdzie miesz­
kamy. Tak, cieszymy się istnieniem
prawej społeczności, którą znajdujemy
pośród naszych braci i sióstr. Lecz
przede wszystkim gromadzimy się w
jedności, by starać się o błogosławień­
stwa i wskazówki od Ducha Świętego.
Modlitwy, studiowanie, groma­
dzenie się, oddawanie czci, służenie
i posłuszeństwo nie są oddzielnymi
i niezależnymi pozycjami na liście
ewangelii zawierającej to, co mamy
robić. Natomiast każda z tych prawych
praktyk jest ważnym elementem we
wszystko obejmującym zadaniu wy­
pełniania warunku, by przyjąć Ducha
Świętego. Przykazania Boże, którym
jesteśmy posłuszni, i natchniona rada
przywódców kościelnych, zgodnie z
którą postępujemy, zasadniczo skupia
się na uzyskaniu towarzystwa Ducha.
Praktycznie wszelkie nauki ewangelii
i działania skupiają się wokół przyjścia
do Chrystusa poprzez przyjęcie Ducha
Świętego w naszym życiu.
Wy i ja powinniśmy usilnie się
starać, by stać się jak ci młodzi wojow­
nicy opisani w Księdze Mormona, któ­
rzy „[wykonywali] ściśle każdy rozkaz,
i stało im się według ich wiary. […]
[…] Każdego dnia wiernie [pamię­
tali] Pana, swego Boga, [przestrzegali]
Jego przepisów, wyroków i przyka­
zań” (Alma 57:21; 58:40).
Świadectwo
Pan oświadczył, że Kościół Jezusa
Chrystusa Świętych w Dniach Ostat­
nich jest „[jedynym prawdziwym] i [ży­
wym kościołem] na powierzchni całej
Ziemi” (NiP 1:30). Ten przywrócony
Kościół jest prawdziwy, ponieważ jest
on Kościołem Zbawiciela. A Zbawi­
ciel to „droga i prawda, i żywot” (Ew.
Jana 14:6). I jest to Kościół, który żyje,
dzięki dziełom i darom Ducha Świę­
tego. Jakże błogosławieni jesteśmy,
żyjąc w tych czasach, kiedy kapłań­
stwo jest na ziemi i możemy otrzymać
Ducha Świętego.
Kilka lat po tym, jak Prorok Józef
Smith zginął męczeńską śmiercią,
pojawił się Prezydentowi Brigha­
mowi Youngowi i przekazał mu
tę ponadczasową radę: „Powiedz
ludziom, aby byli pokorni i wierni,
niech postarają się, by Duch Pana był
z nimi i ich prowadził ku prawości.
Bądźcie ostrożni i nie odwracajcie
się od spokojnego, cichego głosu; on
[ich] nauczy, co robić i gdzie pójść;
przyniesie owoce królestwa. Powiedz
braciom, aby ich serca były otwarte
na przekonanie tak, by byli gotowi
na przyjęcie Ducha Świętego, kiedy
ten przyjdzie do ich serc. Odróżnią
Ducha Pana od wszystkich innych
duchów; będzie On szeptał ich du­
szom o pokoju i radości; usunie z ich
serc złośliwość, nienawiść, spór i całe
wszelkie zło, a ich całe pragnienie
będzie skierowane ku temu, by czy­
nić dobro, nieść prawość i budować
królestwo Boże. Powiedz braciom, że
jeśli będą iść za Duchem Pana, pójdą
drogą prawości” (Teachings: Joseph
Smith, 98).
Modlę się o to, byśmy szczerze
pragnęli i we właściwy sposób za­
praszali Ducha Świętego do naszego
codziennego życia. Modlę się także za
każdego z nas, aby wiernie przestrze­
gał przykazań Bożych i rzeczywiście
przyjął Ducha Świętego. Obiecuję,
że błogosławieństwa opisane Bri­
ghamowi Youngowi przez Proroka
Józefa Smitha tyczą się i są dostępne
dla każdego, kto słucha lub czyta to
przesłanie.
Składam świadectwo o żywej real­
ności Ojca i Syna. Świadczę o tym, że
Duch Święty jest objawicielem, pocie­
szycielem i ostatecznym nauczycielem,
od którego powinniśmy się uczyć. I
świadczę o tym, że błogosławieństwa i
dary Ducha działają w przywróconym,
w prawdziwym i w żywym Kościele
Jezusa Chrystusa w tych dniach ostat­
nich. I tak świadczę w święte imię
Pana Jezusa Chrystusa, amen. ◼
Listopad 2010
97