Trochę historii

Trochę historii…
W XVI i XVII wieku kamienica była własnością bogatych rodzin
mieszczańskich pochodzenia niemieckiego: Schellingów, Fogelwederów,
Tauberów, przez większą część XVII wieku należała do Kenców, a do schyłku
XVIII do Geppertów. W pierwszej połowie XVIII wieku należała do rajcy
Andrzeja Szafałkowica, od 1746 roku do właściciela sąsiedniego domu nr 37
Karola Tuszki.
Tutaj mieszkał i zmarł w 1854 roku generał Józef Chłopicki, o czym informuje
tablica wmurowana obok wejścia do kamienicy.
W 1823 roku od Geppertów najął sklep i pierwsze piętro cukiernik
Lorenzo Paganini Cortesi, który otworzył tu kawiarnię. Od 1834 roku cukiernia
przeszła na własność cukierników ze Szwajcarii, Gaudentego Redolfi , a potem
jej współwłaścicielem został Parys Maurizio, który w 1841 odkupił całą
kamienicę. W 1868 przejął też cukiernię Redolfiego. Po śmierci Parysa
prowadzili ją synowie Jan Ulryk i Gustaw. Oprócz ciastek i wódek specjalnością
cukierni były także owoce kandyzowane, zwłaszcza ananasy, hodowane przez
Mauriziów w Charzewicach – majątku Lubomirskich koło Rozwadowa. Na
początku XX wieku do biedermeierowskiego wnętrza (wykonał je ok. 1820 roku
Płoszyński) przybył witraż zaprojektowany przez Henryka Uziembłę, wykonany
przez zakład Władysława Ekielskiego i Antoniego Tucha.
Po pożarze w 1879 roku odbudowano trzecie piętro i zmieniono fasadę,
utrzymując attykę. Po II wojnie lokal nosił niefortunna nazwę „Antyczna”,
a i dawne urządzenie wnętrza zostało poważnie zdewastowane i pozostały po
nim nikłe ślady.
Źródło: Rożek M., 2006, Przewodnik po zabytkach Krakowa, Wyd. WAM, s. 180-181.
Komorowski W. i Sudacka A., 2008, Rynek Główny w Krakowie, wyd. Ossolineum, s.327.