Zdzisław Moczyński

Zdzisław Moczyński
„Reminiscencje – wspomnienia i refleksje”
Copyright © by Zdzisław Moczyński, 2016
Copyright © by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o., 2016
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Żadna część niniejszej publikacji nie może być reprodukowana, powielana
i udostępniana w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy.
Skład: Jacek Antoniewski
Projekt okładki: Robert Rumak
Korekta: Ryszard Krupiński
Ilustracja na okładce: © robert – Fotolia.com
Ilustracje: © louda2455 – pixabay.com
ISBN: 978‒83‒7900‒565‒9
Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o.
ul. Spółdzielców 3/325, 62‑510 Konin
tel. 63 242 02 02
http://wydawnictwo.psychoskok.pl
e‑mail: [email protected]
Spis treści
Jak powstają wiersze . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
O autorze wierszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
Jestem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8
Z polany życia
Z polany życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12
Moje miasto . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13
Z księgozbioru Słowian . . . . . . . . . . . . . . . 14
O mojej wiośnie . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15
O wierzcie mi, wierzcie… . . . . . . . . . . . . . . 16
W karczmie na rozdrożu . . . . . . . . . . . . . . 17
Moje reminiscencje . . . . . . . . . . . . . . . . 18
Taka sobie historyjka . . . . . . . . . . . . . . . . 19
W cieniu lipy zielonej . . . . . . . . . . . . . . . . 20
Poranek w mieście . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Spotkanie z aniołem . . . . . . . . . . . . . . . . 23
To już nie tamten czas . . . . . . . . . . . . . . . 25
Patrząc z okna . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Czekam dnia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
Okno naszych zdarzeń . . . . . . . . . . . . . . . 28
Jesienne wspomnienia . . . . . . . . . . . . . . . 29
Melodia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30
Akwarele . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31
Paleta barw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32
Liryk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Kto był cieniem? . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Pusta szklanka . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Leśny koncert . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37
Teatr w moim śnie . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Może kiedyś powrócę… . . . . . . . . . . . . . . 40
Moje wędrowanie
Moje wędrowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . 42
Za widnokręgiem . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
3
Podróż do… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Na skraju lasu . . . . . . . . . . . . . . . . . . 45
Poszukam dobra na ziemi . . . . . . . . . . . . . . 47
Podróż . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48
Nie można bez miłości . . . . . . . . . . . . . . . 49
Cisza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Będę wciąż szukał ciebie… . . . . . . . . . . . . . 51
Życzenia dla wnuczki Marty . . . . . . . . . . . . . 52
Taniec z aniołem . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Ballada o przemijaniu . . . . . . . . . . . . . . . . 54
Będę szedł przed siebie . . . . . . . . . . . . . . . 56
Muzyka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57
Czy wiesz? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
Cień tematem do wspomnień . . . . . . . . . . . . . 59
Słońce rydwanem po niebie . . . . . . . . . . . . . 60
Wieczór w Portofino . . . . . . . . . . . . . . . . 61
Jak motyle… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62
Utracona miłość
Jest takie miejsce . . . . . . . . . . . . . . . . . 64
Moje życie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65
To jak cię znam… . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Prośba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 67
Byłam . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Piszę list . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Zostały wspomnienia . . . . . . . . . . . . . . . . 70
Chciałbym zostać gwiazdą na niebie . . . . . . . . . . 71
Krzak pąków białej róży . . . . . . . . . . . . . . . 72
Ballada o jednej nocy . . . . . . . . . . . . . . . . 73
Bukiet białych bzów . . . . . . . . . . . . . . . . 74
Widziałem ją na łące . . . . . . . . . . . . . . . . 75
Nie wiem co się stało… . . . . . . . . . . . . . . . 76
Widzisz mi się we śnie… . . . . . . . . . . . . . . 77
Wspomnienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78
Atramentowe noce . . . . . . . . . . . . . . . . . 79
Tęsknota nocą . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80
To nigdy się nie stanie . . . . . . . . . . . . . . . 81
4
Marzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82
Anioł i piękna pani . . . . . . . . . . . . . . . . . 83
Nie zamykajcie drzwi . . . . . . . . . . . . . . . . 84
Poszedłbym za tobą . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Białe konie i świt . . . . . . . . . . . . . . . . . 86
Czekam . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
Zima, święta i Nowy Rok
Zimowy obrazek . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Ballada kolęda . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90
Ja tak marzę dziś . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Odwiedziny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93
Oczekiwanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Oby nie były smutne . . . . . . . . . . . . . . . . 95
Grudniowy wieczór . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Mróz i gwiazdy . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Razem z nią . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Jeden jedyny raz w roku . . . . . . . . . . . . . . . 99
Życzenia świąteczne . . . . . . . . . . . . . . . . 100
Wesołych świąt! . . . . . . . . . . . . . . . . . 101
Zdążyć na Sylwestra . . . . . . . . . . . . . . . . 102
Koniec roku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103
Czekanie na Nowy Rok . . . . . . . . . . . . . . . 104
Powitanie Nowego Roku . . . . . . . . . . . . . . 106
Toast . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107
W tańcu do rana . . . . . . . . . . . . . . . . . 108
Po balu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
W czas zimy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
Zima . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111
Kto woła? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112
Z życia wzięte… . . . . . . . . . . . . . . . . . 113
5
JAK POWSTAJĄ WIERSZE
Ty pytasz: – Co to są wiersze?
Nie łatwa będzie odpowiedź,
bo to są myśli najszczersze:
w sercu, w duszy i umyśle.
Czasem pomaga pogoda,
dodaje ciszy, koloru
i tła, i wyznań na schodach,
gdzieś pod gwiazdami wieczoru.
Ty pytasz: – Czemu je piszę?
Wszak nikt mi pisać nie każe.
Ja piszę, bo są ulice,
po nich chodziliśmy razem.
Jej serce i moje serce,
wtulone w wieczoru cienie,
wciąż wędrowało kobiercem
naszej miłości pragnieniem…
Myśli zmieniały się w słowa,
co dyktowało nam życie.
Do wiersza trzeba też dodać,
sny przebudzone o świcie.
Albo też jakieś wspomnienie
z ogrodu… Przygód nie jedna…
Do tego jeszcze natchnienie
i wena też jest potrzebna.
6
O AUTORZE WIERSZY
Zdzisław Moczyński – inżynier chemii. Urodzony w Rado-
miu, 10 grudnia 1931 roku w rodzinie robotniczej. Jest absolwentem Kielecko-Radomskiej Wyższej Szkoły Inżynierskiej
w Radomiu. W 1958 roku został dyrektorem techniczno‑produkcyjnym w nowo powstałych Zakładach Obuwia w Łukowie.
W 1967 roku podjął pracę w Centrali Zjednoczenia Przemysłu
Skórzanego w Łodzi jako naczelnik Wydziału Produkcji Obuwia, a następnie naczelnik Wydziału Eksportu. Stanowisko to
pozwoliło mu przebywać służbowo w wielu krajach Europy.
Odbył też podróż zawodową w sprawie eksportu polskiego
obuwia do Afryki, kraju Angola. W 1977 przeniesiony zostaje
na stanowisko dyrektora produkcji w nowo wybudowanych
Zakładach Obuwia w Będzinie. Pracował tam do 1990 roku,
odchodząc na zasłużoną emeryturę.
Obok pracy zawodowej udzielał się również społecznie. Był
wykładowcą Naczelnej Organizacji Technicznej, w Stowarzyszeniu Włókienników Polskich – Sekcja Skórzana o specjalności – technologia obuwia. W 1953 roku wygrał konkurs
literacki w wojsku, napisaną „Balladą Żołnierską” na X‑lecie
WP, drukowaną w „Kurierze Szczecińskim” 12 października,
którą to datę uznał za swój debiut literacki. Zdzisław Moczyński rozczytany w wierszach Gałczyńskiego, Tuwima, Staffa,
Leśmiana i wielu innych z tej epoki, sam miał w sobie potrzebę
pisania wierszy, które składał do szuflady, niekiedy publikując
je w codziennych pismach i tygodnikach literackich. Pracując
w zawodzie, pisał i publikował artykuły fachowe. Zamieszczał
je w miesięczniku „Przegląd Skórzany” i w dwutygodniku
„Wiadomości Produkcyjne” wydawane w Łodzi.
7
JESTEM
Powróciłem z podróży, rzecz zwykła,
umęczony drogami marzenia,
czas miniony w tej książce zamykam
i udaję, że mnie wcale nie ma.
Lecz czy można pozbawić istnienia,
tych, co pragną żyć i marzyć pieśnią.
To nieprawda, że mnie wcale nie ma,
jestem. Jestem. I kłaniam się wierszom.
8
W latach 70. został członkiem zespołu do napisania i wydania branżowego „Poradnika Mistrza”, który ukazał się w druku
1977 roku. Był jednym z założycieli Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury w Zagłębiu Dąbrowskim. Po przejściu
na emeryturę w 1990 r. poświęcił więcej czasu na pisanie
wierszy. W 1995 roku został dyrektorem biura senatora Bogusława Mąsiora w Katowicach. Jednocześnie zaangażował się
w organizację Izby Gospodarczej Eksporterów i Importerów
na Śląsku. W ramach Izby otworzył branżowe pismo „Nasze
Kontakty”, w których przez okres trzech lat pełnił obowiązki
redaktora naczelnego. W miesięczniku tym publikował swoje
artykuły i okolicznościowe wiersze. Współpracował również
z ogólnopolskim miesięcznikiem „Panorama”, publikując
wiersze, a zwłaszcza ilustrował felietony „Pod paragrafem”
oraz prowadził rysunkową kronikę „Fotografa przy tym nie
było” zaniechaną w latach poprzednich tego pisma.
Za zasługi zawodowe i społeczne wyróżniony był wieloma
odznaczeniami państwowymi, samorządowymi i resortowymi,
między innymi: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia
Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką Zasłużonego Pracownika Przemysłu Lekkiego, „Srebrną Odznaką
NOT, oraz wieloma innymi.
Przez cały czas nie zapominał o malowaniu i pisaniu wierszy. Kiedy powstała taka możliwość współpracy w Internecie
zapisał się do portali autorów wierszy, np.: „Poetyckie Zacisze”; gdzie został wyróżniony konkursem na jego najlepiej
napisany wiersz. Współautorzy, wyróżniając go, poświęcili mu
kilka wierszy. Następny to „E-Literaci”, gdzie jego wiersze
ukazały się drukiem w „Zeszycie literackim” tego portalu,
pt. „Dla Matki” i wyróżniany był najlepszymi wierszami dnia.
„E-Skwerek Poetów” przeznaczył mu miejsce w pierwszej
9
Antologii Poetyckiej „Atramentowe obrazy”, drukując w nim
kilka wierszy i często jest wyróżniany najlepszym wierszem
dnia. Oprócz tego autor publikuje swoje wiersze na ogólnodostępnych grupach poetyckich na forum „Facebooku” takich
jak „Kształty słów”, „Najpiękniejsze wiersze”, „Poezja nic
więcej” itp., otrzymując pozytywne oceny wśród internautów lubiących czytać poezję czy też trudniących się pisaniem
wierszy. Bierze również udział w różnych konkursach literackich, zdobywając nagrody i wyróżnienia. W 2015 roku wydał
pierwszy tomik wierszy „Pani wierszy moich”.
Następną książkę, którą przedstawia poniżej to drugi tomik wierszy pt. „Reminiscencje – wspomnienia i refleksje”.
Próbuję uzasadnić dlaczego „Reminiscencje”? Wyjaśnił to
najdoskonalej, korzystając z wolnej encyklopedii WIKIPEDIA.
Istota tego zjawiska polega na tym, że ludzie po przekroczeniu
pięćdziesiątego roku życia lepiej (w porównaniu z ogólnym przebiegiem
krzywej zapominania) pamiętają zjawiska z okresu, kiedy mieli od 10
do 30 lat. Przypuszczalnie reminiscencja zasadza się na samorzutnie dokonujących się zmianach w magazynie pamięci semantycznej,
prowadzących do lepszego uporządkowania składowych informacji.
Wraz z wiekiem maleje nasycenie emocjonalne wspomnień, dotyczy to
w szczególności pamięci zdarzeń negatywnych. Więcej przywoływanych
wspomnień, w wyniku reminiscencji, to wspomnienia pozytywne niż
negatywne czy neutralne. Re­miniscencja pomaga osobom starszym
w podsumowaniu dotychczas starszego wieku.
Autor doszedł do wniosku, że takie warunki spełnia ze
względu na wiek i wspomnienia z tamtych, dawnych lat. Zatem zaprasza do poczytania swoich przeżyć, które znajdziecie
w jego wierszach.
10
Z polany życia
Z POLANY ŻYCIA
Z polany życia pozbierane słowa,
ułożę z nich książkę, nie będę żałował.
Z wierszami, którymi musiałem się liczyć,
uczyły miłości, wiary i muzyki.
Na polanie życia nie zawsze trwała cisza.
Szum deszczu wśród liści w dużych kroplach słychać.
A w burzy porywie dotykał wiatr kwiatów,
pobudzał skrzydła niespokojnych ptaków.
Rankiem błękit nieba rozświetlał polanę,
uspakajał drzewa wiatrem potargane,
a majowe słońce, gdy wstało o świcie,
przytulało twarze ciepłym aksamitem.
I te wszystkie słowa z polany zebrane
w wierszach utopiłem, do książki wpisałem.
Tu je odnajdziecie, gdy smutek zagości,
Tu zbudzą się ptaki, nie zbraknie miłości.
12
MOJE MIASTO
Są uliczki krzywe i proste,
zaplecione w koronkę dziejów
i zielone kamienne mosty,
wyniesione ponad nadzieję.
Jest zaułek smutny i pusty,
są i bramy przeszyte wiatrem,
i jest strumyk jak modre lustro,
i dziewczyny takie jak dawniej.
Są uliczki uśpione w cieniu.
Są ulice wysokich okien
i jest słońce w moim wspomnieniu,
jak roweru zielona obręcz.
Są wysmukłe, brzozowe mosty,
co jak łuki napięte w czasie,
podtrzymują niebo wyrosłe,
ponad oczu daleki zasięg.
Są i dachy z miedzianej łuski,
strzelające do słońca wieże
i jest cichy cmentarzyk ruski,
na nim drzewa szepczą pacierze.
Tu są moje dalekie chwile,
zagubione w ciemnych zaułkach,
co w piosence mkną jak motyle,
gdy po mieście lat swoich szukam.
Wiersz zdobył główną nagrodę w ogólnopolskim
konkursie w Grodzisku Mazowieckim 1987 r.
13
Z KSIĘGOZBIORU SŁOWIAN
Mą ojczyzną – Polska!
W kształcie serca – owal.
Ona jest jak książka
z księgozbioru Słowian.
Każda strona w książce
to miasta i wioski.
Tych stron jest tysiące
w jednym tomie Polski.
A na każdej stronie
nas liter jak maku,
bo wszak być nie może
Polski bez Polaków.
I na wszystkich stronach,
kiedy je przewracasz,
jak litery w słowach
łączy nas tu praca.
Każdy z was na pewno,
zaraz mnie zapyta:
– Kto tę książkę wielką,
tak pięknie napisał?
Odpowiem wam prosto –
z miłości i pracy,
ten tom zwany Polską,
pisali Polacy!
14
O MOJEJ WIOŚNIE
Wypiję szklanicę ponczu.
Wino wychylę do dna.
W ramionach utulę słońce,
nocą zaśpiewam do gwiazd.
Szczebioty ptasie co rano
wypłoszę z zielonych gniazd,
a z tafli jezior rozlanych
zbuduję za domem staw.
Dla ust swych, żarem spieczonych
zimnej wody przyniosę.
W sadzie truskawek czerwonych,
zerwę kobiałek osiem.
A potem usiądę w cieniu,
od słońca chowając twarz
i będę czekał w milczeniu,
na szczęście, każdego dnia.
15
O WIERZCIE MI, WIERZCIE…
O wierzcie mi… Wierzcie. Wierzcie.
Jakże chciałbym w swoim mieście,
iść ulicą jak przed laty,
witać ludzi, znane ptaki,
znaleźć mojej matki próg,
gdybym tam powrócić mógł,
chociaż po kryjomu…
Tam dziewczyna stoi w oknie
i mój dom z tęsknoty moknie,
a w majowym słońcu w drzewach,
czarny kos o wiośnie śpiewa.
Nad domami nieba błam,
wisi jak błękitna mgła,
gdy wracam do domu.
O wierzcie mi… Wierzcie. Wierzcie.
Kiedy już tam jestem we śnie,
ucałuję matki dłonie,
serce, co z tęsknoty płonie,
utulę go w piersi jej,
nieważne, że to we śnie.
Tylko mi Boże pomóż.
16