1 I. INORMACJE O KURSIE ………………. KOŃCZĄCYM SIĘ

Raport egzaminacyjny.
INORMACJE O KURSIE1 ………………. KOŃCZĄCYM SIĘ EGZAMINEM
I.
WYDZIAŁ ………
Nazwa przedmiotu w języku polskim ……………………………………………….
Kierunek studiów (jeśli dotyczy): ………………………….
Specjalność (jeśli dotyczy): ……………………..
Stopień studiów i forma: I/II stopień*, stacjonarna/niestacjonarna*
Rok/semestr studiów…………../…………….
Rodzaj przedmiotu: obowiązkowy/wybieralny/ogólnouczelniany *
Grupa kursów: TAK / NIE*
Terminy i miejsce egzaminów:
Tytuł, stopień, imię i nazwisko/nazwiska prowadzących lub wspomagających egzaminowanie
……………………………………………………………….
Z0 – liczba zapisanych na kurs …………………….
*
Niepotrzebne skreślić.
II.
WYNIKI EGZAMINOWANIA
Tabela ocen na 1. terminie egzaminu$
Liczba
zdających
cel
bdb.
Liczby ocen
db.
+db.
+dst.
dst.
ndst.
dst.
ndst.
dst.
ndst.
Tabela ocen na 2. terminie egzaminu$
Liczba
zdających
cel
bdb.
Liczby ocen
db.
+db.
+dst.
Tabela ocen na dodatkowym terminie egzaminu$
Liczba
zdających
cel
bdb.
Liczby ocen
db.
+db.
+dst.
Wyniki końcowe egzaminowania
Z–
liczba
zdających
Z=
$
1
2
Sumaryczne liczby ocen
cel
L6=
bdb.
L5=
+db.
L4=
db.
L3=
L=
2
Nieobligatoryjny element raportu.
Tutaj należy wpisać kod i nazwę kursu.
L – liczba osób, które zdały egzamin
1
+dst.
L2=
dst.
L1=
ndst.
L0=
Raport egzaminacyjny.
Dane statystyczne egzaminowania
Z – liczba
zdających
III.
O1 –
ocena
średnia3
DOKUMENTY
σ 1 – odchylenie standardowe4
O1
O2 – średnia
ocen pozytywnych5 osób
zdających
EGZAMINACYJNE
σ 2 – odchylenie
standardowe6 O2
Z1 = L/Z
(w %) –
współczynnik
zdawalności
uczestników
egzaminu
POZOSTAJĄCE
W
Z2=L/Z0
(w %) –
współczynnik
zdawalności
zapisanych
na kurs
OKRESIE
SESJI
W POSIADANIU EGZAMINATORA7
1. Zasady zaliczania egzaminów.
2. Zagadnienia egzaminacyjne8 ze wszystkich terminów egzaminów z wzorami oceniania.
3. Lista zagadnień/tematów egzaminacyjnych.
4. Inne dokumenty.
IV.
PODSUMOWANIE I KONKLUZJE
Lista KEK z Karty Przedmiotu (KP), istotne uwagi dotyczące wyników egzaminów i procedury
egzaminowania, konkluzje oceniające stopień osiągnięcia przez studentów założonych w KP KEK.
V.
DODATKOWE INFORMACJE$
W tej nieobligatoryjnej części raportu egzaminacyjnego może być zawarta np. szczegółowa
analizy ocen uzyskanych przez studentów za poszczególne zagadnienia egzaminacyjne oraz wynikające
stąd wnioski. W załączeniu zamieszczony jest przykład takiej analizy.
VI.
AUTOR/AUTORZY RAPORTU (IMIĘ, NAZWISKO, ADRES E-MAIL)
…………………………………………………………………..
Wrocław, ………
$
Nieobligatoryjny element raportu.
Formularz dokumentu zredagował: W. Salejda, pełnomocnik Rektora PWr ds. jakości kształcenia
3
Liczona ze wzoru O1 = 5,5 ⋅ L6 + 5, 0 ⋅ L5 + 4,5 ⋅ L4 + 4, 0 ⋅ L3 + 3,5 ⋅ L2 + 3, 0 ⋅ L1 + 2,0 ⋅ L0 ,
Z
4
2
2
2
2
2
Liczone ze wzoru σ = L6 ⋅ ( 5,5 − O 1 ) + L5 ⋅ ( 5,0 − O 1 ) + L4 ⋅ ( 4,5 − O 1 ) + L3 ⋅ ( 4 − O 1 ) + L2 ⋅ ( 3 − O 1 ) + L1 ⋅ ( 3, 0 − O 1 ) + L0 ⋅ ( 2, 0 − O 1 ) ,
1
2
2
Z ( Z − 1)
5
Liczona ze wzoru O2 = 5, 5 ⋅ L6 + 5,0 ⋅ L5 + 4,5 ⋅ L4 + 4,0 ⋅ L3 + 3,5 ⋅ L2 + 3,0 ⋅ L1 ,
Z
Liczone ze wzoru σ 2 = L6 ⋅ ( 5,5 − O 1 ) + L5 ⋅ ( 5,0 − O 1 ) + L4 ⋅ ( 4,5 − O 1 ) + L3 ⋅ ( 4,0 − O 1 ) + L2 ⋅ ( 3,5 − O 1 ) + L1 ⋅ ( 3, 0 − O 1 )
Z ( Z − 1)
2
6
2
2
7
2
2
2
Zalecane jest przechowywanie tych dokumentów przez egzaminatora przez okres jednego semestru następującego po
semestrze, w którym przeprowadzono egzamin.
8
Zaleca się upublicznianie zagadnień egzaminacyjnych w Internecie bezpośrednio po zakończeniu egzaminu.
2
Raport egzaminacyjny.
Załącznik.
Przykład. Poniżej w tabelach zamieszczone są:
• szczegółowe rezultaty analizy wyników z pierwszego i drugiego terminu egzaminu
przeprowadzonego dla anonimowego kierunku studiów w semestrze letnim r. ak.
2012/2013;
• wnioski i zalecenia na przyszłość.
ANALIZA WYNIKÓW EGZAMINÓW
Wyniki 1. terminu egzaminu.
Liczba osób zapisanych na kurs:192. Liczba osób zdających egzamin 137.
Nazwa przedmiotowego
efektu kształcenia
1. PEK_W14, PEK_W15, PEK_U14,
PEK_U15 z karty przedmiotu (KP);
liczba osób odpowiadających: 134.
2. PEK_W06, PEK_U05 z KP;
liczba osób odpowiadających : 100.
3. PEK_W03, PEK_U03 z KP;
liczba osób odpowiadających: 75.
4. PEK_W07, PEK_U06 z KP;
liczba osób odpowiadających: 97.
5. PEK_W09, PEK_W10, PEK_U08,
PEK_U09 z KP; liczba osób
odpowiadających: 57.
Sumaryczna liczba ocen
Liczby ocen
+db.
db.
+dst.
cel
bdb.
dst.
ndst.
2
6
20
31
10
20
45
0
0
3
3
3
17
74
0
0
2
0
1
9
63
0
0
2
0
4
16
75
0
0
0
1
1
18
39
2
6
27
35
19
80
296
Do 1. terminu egzaminu przystąpiło 137 osób, z których ocenę pozytywną otrzymało 55. Oznacza to, że
zdało 40,1% całkowitej liczby uczestników egzaminu oraz 28,6% liczby 192 zapisanych na kurs. Do egzaminu
winno przystąpić 190 osób, ponieważ dwie osoby miały zagwarantowane przepisanie oceny. Zatem 53 osoby nie
były obecne na egzaminie, a frekwencja wyniosła nieco ponad 72%, co oznacza, że co czwarty zapisany na kurs
nie zjaił się na egzaminie. Nie są znane powody tak niskiej frekwencji, pomimo, że egzaminy są obowiązkowe.
Na pierwszym terminie egzaminu studenci mieli na miesiąc przed terminem egzaminów dostęp do listy 10
problemów egzaminacyjnych (w załączeniu), z których 3 – zmodyfikowane w bardzo nieznacznym stopniu –
weszły do zagadnień egzaminacyjnych (karta egzaminu w załączeniu). Studenci byli o tym poinformowani na
wykładach. Egzamin składał się z 5 zagadnień (karta egzaminu w załączeniu), można było zdobyć maksymalnie
100 pkt. Każde zagadnienie weryfikował jeden i ten sam nauczyciel akademickim, według opracowanego
schematu/wzoru oceniania, przypisując zagadnieniu z pracy egzaminacyjnej studenta określoną liczbę punktów.
Punkty te były następnie przeliczane na oceny. Studenci na obu terminach egzaminu mogli posługiwać się
prostymi kalkulatorami oraz tablicami wzorów fizycznych (tabele w załączeniu). Najlepsza praca otrzymała 59
pkt. i ona była brana pod uwagę przy przeliczaniu punktów na oceny9. Oceny pozytywne z egzaminu przyznano
osobom, które uzyskały co najmniej 25 pkt., przy czym osobom, które zdobyły liczbę punktów z przedziału 25-30,
wpisano ocenę dst. o ile nie były na wykładach w sposób nieusprawiedliwiony więcej niż dwa razy. Końcowa
ocena zawierała bonus w postaci podwyższonej o ½ oceny przyznawany osobie, która nie przekroczyła
9
Oceny egzaminacyjne można określać a priori lub a posteriori. Tutaj zastosowano drugi wariant, co zgadza się z hasłem
Równaj do najlepszych.
3
Raport egzaminacyjny.
dopuszczalnego limitu dwóch nieusprawiedliwionych nieobecności na wykładach. Miało to na celu zwiększenie
frekwencji na wykładach, która kształtował się na poziomie ponad 95%. Zestawienie ocen pozytywnych:
dst – 18 osób, +dst – 19 osób, db – 9 osób, +db – 6 osób, bdb – 2 osoby, cel. – 1 osoba.
Jak można było oczekiwać, studenci przygotowali się i przedstawili prace egzaminacyjne dotyczące
głównie 3. pierwszych zagadnień egzaminacyjnych zaczerpniętych z listy 10 problemów egzaminacyjnych.
Podejmowali się odpowiedzi także na zag. 4. dotyczące zasady nieoznaczoności Heisenberga, dualizmu
korpuskularnego-falowego światła i cząsteczek elementarnych. Zagadnienie 4. weryfikowało w dużym stopniu
wiedzę wyniesioną ze szkoły ponadgimnazjalnej.
Poniżej próba kwantyfikacji, tj. ilościowej i jakościowej charakterystyki i analizy poszczególnych
zagadnień egzaminacyjnych. Jako miarę współczynnika zdawalności danego tematu egzaminacyjnego przyjęty
został iloraz
R1 =
liczba ocen pozytywnych dla danego problemu egzaminacyjnego
liczba prac, w których podjęto się odpowiedzi na dane zagadnienie
⋅ 100%.
Studenci w najwyższym stopniu, spośród pozostałych, osiągnęli przedmiotowy efekt kształcenia
(wiedza+umiejętności) dotyczący prawa Gaussa dla pola elektrostatycznego i magnetostatycznego; zdawalność
na egzaminie zagadnienia 1. była najwyższa, ponieważ na 134 prac, ocenę pozytywną otrzymało 89 osób, co
stanowi ponad 66% wszystkich studentów odpowiadających na to zagadnienie. Zauważmy, że w tej grupie były 2
oceny celujące.
Tak rozumiana zdawalność dla poszczególnych problemów egzaminacyjnych kształtowała się dla
pozostałych zagadnień egzaminacyjnych w następujący sposób:
26% dla zag. 2.,
16% dla zag. 3.,
23% dla zag. 4.,
51% dla zag. 5.
Bardziej miarodajnym miernikiem zdawalności jest iloraz
liczba ocen pozytywnych dla danego problemu egzaminacyjnego
2
liczba uczestników egzaminu
R =
⋅ 100%.
Ten wskaźnik w rozbiciu na poszczególne problemy egzaminacyjne wyniósł:
65% dla zag. 1.,
19% dla zag. 2.,
9% dla zag. 3.,
16% dla zag. 4.,
15% dla zag. 5.
Najsłabsze wyniki są związane z zagadnieniami 3. (prawo indukcji elektromagnetycznej), 4. (elementy
fizyki współczesnej) oraz 5. (elementy fizyki jądra atomowego oraz standardowego modelu cząsteczek
elementarnych).
Wniosek: Oznacza to konieczność, w następnej realizacji kursu, dłuższego i bardziej szczegółowego
omawiania tych zagadnień.
W systemie oświatowym, do analizowania zadań maturalnych, stosuje się kilka miar. Jedną z nich jest
współczynnik łatwości zadania, który dla naszych celów został obliczony jako iloraz L1/L2, gdzie L1 –
sumaryczna liczba punktów zdobytych przez wszystkie osoby odpowiadające na dane zagadnienie egzaminacyjne,
a L2 – maksymalna liczba punktów możliwych do zdobycia przez osoby odpowiadające na dane zagadnienie
egzaminacyjne. Wartości współczynnika łatwości dla poszczególnych zagadnień egzaminacyjnych wyniosły:
zag. 1. – 0,53,
zag. 2., 4. i 5. – 0,25,
zag. 3. – 0,22.
Wyznaczone wartości jednoznacznie wskazują, że zagadnienie 1. może być potraktowane jako
względnie/dostatecznie łatwe. Natomiast pozostałe były zadaniami trudnymi dla uczestników kursu.
Innym używanym w tym kontekście współczynnikiem jest wyrażony w procentach iloraz N1/N2,
charakteryzujący każde zagadnienie egzaminacyjne, gdzie N1 – liczba osób, które nie przedstawiły odpowiedzi na
dane zagadnienie egzaminacyjne, a N2 to sumaryczna liczba osób , które przystąpiły do egzaminu. Będziemy go
dalej nazywali współczynnikiem rezygnacji dla danego zagadnienia egzaminacyjnego. Współczynnik ten przyjął
następujące wartości:
zag. 1. – 2%,
4
Raport egzaminacyjny.
zag. 2. – 27%,
zag. 3. – 45%,
zag. 4. – 29%,
zag. 5. – 57%.
Obliczone wartości współczynnika rezygnacji prowadzą do wniosku, że zagadnienie 1. podjęli na
egzaminie prawie wszyscy uczestnicy, około połowy odpowiadało na zagadnienie 3. i 5. Natomiast zag. 2. i 4.
wybierała, co przeciętnie co czwarta osoba.
Tabela 2. Wyniki egzaminu z dnia 2 lipca 2013 r.
Liczba osób zapisanych na kurs: 192. Liczba osób zdających egzamin: 111
Nazwa efektu kształcenia
1. PEK_W07,
PEK_U06 z KP;
liczba osób odpowiadających na
zagadnienie egzaminacyjne: 85.
2. PEK_W15, PEK_U14, PEK_U15
z KP; 107.
3. PEK_W07, PEK_U06 z KP; 84.
4. PEK_W02, PEK_U02 z KP; 86,
5. PEK_W07, PEK_U06 z KP; 63.
Sumaryczna liczba ocen
liczba
ocen
cel
liczba
ocen
bdb.
liczba
ocen
+db.
liczba
ocen
db.
liczba
ocen
+dst.
liczba
ocen
dst.
liczba
ocen
ndst.
2
4
2
2
4
8
63
0
0
3
7
13
34
50
0
1
4
2
0
3
1
6
2
1
1
12
4
3
3
25
4
3
7
31
13
11
15
82
61
64
32
284
Egzamin zdały 43 osoby na ogólną liczbę 111, które przystąpiły do 2. terminu. Oznacza to, że zdało 38,7%
liczby studentów, którzy zgłosili się na 2. termin. Powinno przystąpić do egzaminu 135 osób (57 na 192 otrzymało
pozytywne wyniki na 1. terminie). Zatem frekwencja wyniosła tym razem ponad 82%. Nie są znane
powody/przyczyny nieobecności na egzaminie 24 osób.
Wniosek/zalecenie na przyszłość: Należy wymagać od studentów, którzy nie zjawili się na egzaminie,
informacji – przesyłanych np. via e-mail do wykładowcy – o powodach nieobecności.
Uzasadnienie oceny 4 wystawionej grupie za zaprezentowane postawy z zakresu kompetencji społecznych
wraz z zaleceniami na przyszłość są przytoczone wyżej.
Na egzaminie, który składał się z 5 zagadnień (karta 2. egzaminu w załączeniu), można było zdobyć
maksymalnie 94 pkt. Weryfikacja prac odbywała się w sposób opisany powyżej. Tym razem pierwsze cztery
tematy egzaminacyjne były – zmodyfikowane w bardzo nieznacznym stopniu – zaczerpnięte z listy X problemów
egzaminacyjnych. Zagadnienie piąte było nieskomplikowanym problemem, którego treść przeczytana ze
zrozumieniem pozwala przeprowadzić dość proste rachunki. Weryfikowało ono rozumienie tekstu i umiejętności
zastosowania przedstawionej wiedzy do konkretnych obliczeń. Szczegółowe treści zagadnień z egzaminu są
przedstawione w karcie egzaminacyjnej.
Najlepsza praca otrzymała 60 pkt. Oceny pozytywne przyznano osobom, które z egzaminu uzyskały co
najmniej 25 pkt., przy czym osobom, które zdobyły liczbę punktów z przedziału 25-30, wpisano ocenę dst. o ile nie
były na wykładach w sposób nieusprawiedliwiony więcej niż dwa razy. Ocena ostateczna zawierała bonus w
postaci podwyższonej o ½ oceny przyznawany osobom, które miały co najwyżej dwie nieobecności
nieusprawiedliwione na wykładach.
Zestawienie ocen pozytywnych: dst – 21 osób, +dst – 9 osób, db – 7 osób, +db – 3 osoby, bdb – 3 osoby.
Jak można było oczekiwać, studenci ponownie przygotowali się i przedstawili prace egzaminacyjne
dotyczące głównie zagadnień zaczerpniętych z listy X problemów egzaminacyjnych. Podejmowali się odpowiedzi
także na zag. 5., które można określić mianem problemu dowolnego, zagadnienia spoza listy X.
Studenci w najwyższym stopniu, spośród pozostałych, osiągnęli przedmiotowy efekt kształcenia
(wiedza+umiejętności) dotyczący praw Maxwella, ponieważ zdawalność na egzaminie zagadnienia 2. była
najwyższa; na 107 prac ocenę pozytywną otrzymało 57 osób, co stanowi ponad 53% liczby (107) studentów
odpowiadających na to zagadnienie. Tak rozumiana zdawalność dla poszczególnych problemów
5
Raport egzaminacyjny.
egzaminacyjnych, tj. iloraz R1 = (liczba ocen pozytywnych dla danego problemu egzaminacyjnego)/(liczba prac,
w których podjęto się odpowiedzi na dane zagadnienie) kształtował się dla pozostałych zagadnień
egzaminacyjnych w następujący sposób:
26% dla zag. 1.,
27% dla zag. 3,
26% dla zag. 4.,
49% dla zag. 5.
Bardziej miarodajnym miernikiem zdawalności jest iloraz R2 = (liczba ocen pozytywnych dla danego
problemu egzaminacyjnego)/(liczba uczestników egzaminu = 111). Ten wskaźnik w rozbiciu na poszczególne
problemy egzaminacyjne wyniósł:
20% dla zag. 1.,
51% dla zag. 2.,
21% dla zag. 3.,
29% dla zag. 4.,
28% dla zag. 5.
Najsłabsze wyniki egzaminu są związane z zagadnieniami 1., 3. i 4. Oznacza to konieczność, w
następnej realizacji kursu, dłuższego i bardziej szczegółowej prezentacji tych zagadnień na wykładach. Bardzo
pozytywnym objawem są wyniki związane z zadaniem 5. Było ono dosyć nietypowe, ale w grupie osób, które
podjęły je na egzaminie odsetek wyników pozytywnych był prawie 50%.
Wartości współczynnika łatwości dla poszczególnych zagadnień egzaminacyjnych wyniosły:
zag. 1. – 0,28,
zag. 2. – 0,39,
zag. 3. – 0,22,
zag. 4. – 0,23,
zag. 5. – 0,29.
Wyznaczone wartości wskazują na to, że wszystkie zagadnienia były trudnymi dla uczestników kursu. Jest
to potwierdzenie słabego przygotowania się do egzaminu zdających, którzy znali zagadnienia egzaminacyjne!!!
Wartości współczynnika rezygnacji dla danego zagadnienia egzaminacyjnego wyniosły:
zag. 1. – 23%,
zag. 2. – 4%,
zag. 3. – 24%,
zag. 4. – 23%,
zag. 5. – 43%.
Obliczone wartości współczynnika rezygnacji prowadzą do wniosku, że zagadnienie 2. podjęli na
egzaminie prawie wszyscy uczestnicy, nieco mniej niż połowa nie podejmowała udzielenia odpowiedzi pisemnych
na zagadnienie 5. Natomiast zag. 1., 3. i 4. nie wybrała, co czwarta osoba.
WNIOSKI, UWAGI, ZALECENIA
Tutaj autor/autorzy raportu mogą zamieszczać najważniejsze jego/ich zdaniem wnioski i uwagi
dotyczące zrealizowanego przedmiotu, wyników zaliczeń/egzaminów, oraz, co najistotniejsze, zalecenia
co do sposobu przeprowadzenia tego przedmiotu w przyszłości. Poniżej przykład takich treści.
Na podstawie obserwacji zachowań studentek i studentów oraz wyników analizy rezultatów
egzaminowania można sformułować następujące konkluzje:
1) Powinno podjąć starania o doprowadzenie do świadomości uczestników kursu nowego
paradygmatu studiowania i kształcenia studentów, który jest konsekwencją wprowadzenia do
Szkolnictwa Wyższego Krajowych Ram Kwalifikacji, i który polega na tym, że rolą nauczyciela
akademickiego jest wspomaganie i ocenianie stopnia osiągnięcia przez studentów założonych
6
Raport egzaminacyjny.
kierunkowych i przedmiotowych efektów kształcenia; w przypadku tego kursu chodziło głównie
o przedmiotowe efekty kształcenia realizujące częściowo kierunkowe efekty kształcenia.
2) Należy zmniejszyć lub zmodyfikować zakres tematyczny wykładów i nadać im w większym niż
dotychczas zakresie charakter aplikacyjny zwracając uwagę na fizyczne zasady działania
wybranych urządzeń lub praktycznych zastosowań praw i zasad fizyki. Wymaga to wspólnych
działań z komisją programową kierunku.
3) Należy znaleźć metody i podjąć działania mające na celu zwiększenie atrakcyjności wykładów,
co podniesie stopień aktywności słuchaczy na wykładach. Może to polegać m.in. na zleceniu
studentowi/studentom wykonania w semestrze indywidualnych lub grupowych pisemnych
opracowań na zadany temat/tematy, które byłyby gromadzone w portfolio (patrz niżej).
4) Potrzebą chwili jest znalezienie sposobów nakłonienia studentów do systematycznego
zdobywania wiedzy i umiejętności zapisanych w efektach kształcenia, jak również do
samodzielnego studiowania i poświęcania studiowaniu przez uczestników kursu rzeczywistej
liczby godzin określonych punktami ECTS10. Tutaj istotną rolę może odgrywać uczestnictwo
studentów w różnych formach kształcenia na odległość, tzw. e-learningu, która jest
efektywnym narzędziem samokształcenia wspomagającym kurs. Wymaga to nakłonienia
studentów do korzystania z zasobów zgromadzonych i udostępnionych na serwisie
(http://dko.pwr.wroc.pl/) Działu Kształcenia na Odległość PWr.
5) Zalecenia do komisji programowej kierunku:
a. Na jakość kształcenia pozytywny skutek miałoby umieszczenie w planie studiów 15 h
lub 30 h ćwiczeń rachunkowych do tego kursu, którym jest wykład i zajęcia
laboratoryjne. Zakres drugiego kursu fizyki obejmuje elektromagnetyzm i elementy
fizyki współczesnej. Stanowi to poważny próg pojęciowy (potwierdzają to wyniki
analizowanego egzaminu) dla dużej części studentów, którzy ze szkół
ponadgimnazjalnych wynieśli więcej niż skromny zakres wiedzy i umiejętności w tym
zakresie.
b. Za wskazane uważam zobligowanie uczestników kursu do prowadzenia portfolio, w
którym studentka/student, w ramach pracy własnej gromadziliby dokumenty potwierdzające ich osobiste aktywności: eseje, rozwiązania zadań, sprawozdania z ćw.
laboratoryjnych, teksty kartkówek wraz z wystawionymi ocenami, wyniki punktowe etestów, notatki z: wykładów, ćw. rachunkowych, konsultacji, teksty listów wysłanych
(odebranych) via e-mail do (odebranych) wykładowcy lub nauczycieli akademickich
oraz inne dokumenty. Jakość zgromadzonych w portoflio dokumentów mogłaby być
dodatkowym elementem oceny końcowej z egzaminu.
6) Zaleca się zasięgnięcie opinii studentów nt. sposobu realizacji wykładów oraz przedmiotu, co
może przyczynić się podniesienia stopnia osiągania przez studentów założonych efektów
kształcenia. Służyć temu może także organizowanie na wydziałach spotkań posesyjnych.
10
Źródłem informacji o liczbie godzin poświęcanych przez studentów winny być ankiety studenckie.
7