nr 17 - 28.02.2004

Kościół Ewangelicko–Augsburski w RP
–
www.luteranie.pl
Luteranie
28
luty
2004
przegląd luteranie.pl - nr 7 (17)
LITURGIA
1. Niedziela Pasyjna
– 29 luty 2004 r.
(Invocavit - Wzywać mnie
będzie... Ps 91,15)
Hasło tygodnia: Syn Boży na to
się objawił, aby zniweczyć
dzieła diabelskie. (1 J 3,8)
Psalm dnia: Ps 91,1-4.11-12
Pieśń dnia: „Jezu, zwycięstwo
daj” (678), „Kto się w opiekę”
(681), „Pozostań z łaską swoją”
(645)
Graduale: Piórami swymi cię
okryje. I pod skrzydłami jego
znajdziesz schronienie. (Ps 91,4)
Teksty liturgiczne:
Stary Testament – 1 Mż 3,124:
„A wąż był chytrzejszy niż
wszystkie dzikie zwierzęta, które
uczynił Pan Bóg. I rzekł do
kobiety: Czy rzeczywiście Bóg
powiedział: Nie ze wszystkich
drzew ogrodu wolno wam jeść?
A
kobieta
odpowiedziała
wężowi: Możemy jeść owoce z
drzew ogrodu, tylko o owocu
drzewa, które jest w środku
ogrodu, rzekł Bóg: Nie wolno
wam z niego jeść ani się go
dotykać, abyście nie umarli. Na
to rzekł wąż do kobiety: Na
pewno nie umrzecie, lecz Bóg
wie, że gdy tylko zjecie z niego,
otworzą się wam oczy i
będziecie jak Bóg, znający dobro
i zło. A gdy kobieta zobaczyła,
że drzewo to ma owoce dobre do
jedzenia i że były miłe dla oczu, i
godne pożądania dla zdobycia
mądrości, zerwała z niego owoc i
jadła. Dała też mężowi swemu, który
był z nią, i on też jadł. Wtedy
otworzyły się oczy im obojgu i
poznali, że są nadzy. Spletli więc
liście figowe i zrobili sobie
przepaski. A gdy usłyszeli szelest
Pana Boga przechadzającego się po
ogrodzie w powiewie dziennym,
skrył się Adam z żoną swoją przed
Panem Bogiem wśród drzew ogrodu.
Lecz Pan Bóg zawołał na Adama i
rzekł do niego: Gdzie jesteś? A on
odpowiedział: Usłyszałem szelest
twój w ogrodzie i zląkłem się, gdyż
jestem nagi, dlatego skryłem się.
Wtedy rzekł Bóg: Kto ci powiedział,
że jesteś nagi? Czy jadłeś z drzewa,
z którego zakazałem ci jeść? Na to
rzekł Adam: Kobieta, którą mi dałeś,
aby była ze mną, dała mi z tego
drzewa i jadłem. Wtedy rzekł Pan
Bóg do kobiety: Dlaczego to
uczyniłaś? I odpowiedziała kobieta:
Wąż mnie zwiódł i jadłam. Wtedy
rzekł Pan Bóg do węża: Ponieważ to
uczyniłeś, będziesz przeklęty wśród
wszelkiego bydła i wszelkiego
dzikiego zwierza. Na brzuchu
będziesz się czołgał i proch będziesz
jadł po wszystkie dni życia swego! I
ustanowię nieprzyjaźń między tobą a
kobietą, między twoim potomstwem
a jej potomstwem; ono zdepcze ci
głowę, a ty ukąsisz je w piętę. Do
kobiety
zaś
rzekł:
Pomnożę
dolegliwości brzemienności twojej,
w bólach będziesz rodziła dzieci,
mimo to ku mężowi twemu pociągać
cię będą pragnienia twoje, on zaś
będzie panował nad tobą. A do
Adama rzekł: Ponieważ usłuchałeś
głosu żony swojej i jadłeś z drzewa,
z którego ci zabroniłem, mówiąc:
Nie wolno ci jeść z niego, przeklęta
niech będzie ziemia z powodu
Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP
www.luteranie.pl, 28.02.2004
-1-
ciebie! W mozole żywić się
będziesz z niej po wszystkie dni
życia swego! Ciernie i osty rodzić
ci będzie i żywić się będziesz
zielem polnym. W pocie oblicza
twego będziesz jadł chleb, aż
wrócisz do ziemi, z której zostałeś
wzięty; bo prochem jesteś i w
proch się obrócisz. I nazwał
Adam żonę swoją Ewa, gdyż ona
była matką wszystkich żyjących. I
uczynił Pan Bóg Adamowi i jego
żonie odzienie ze skór, i
przyodział ich. I rzekł Pan Bóg:
Oto człowiek stał się taki jak my:
zna dobro i zło. Byleby tylko nie
wyciągnął teraz ręki swej i nie
zerwał owocu także z drzewa
życia, i nie zjadł, a potem żył na
wieki! Odprawił go więc Pan Bóg
z ogrodu Eden, aby uprawiał
ziemię, z której został wzięty. I
tak wygnał człowieka, a na
wschód od ogrodu Eden umieścił
cheruby i płomienisty miecz
wirujący, aby strzegły drogi do
drzewa życia.”
ks. Marcin Brzóska
Ewangelia – Mt 4,1-11:
„Wtedy
Duch
zaprowadził
Jezusa na pustynię, aby go kusił
diabeł. A gdy pościł czterdzieści
dni i czterdzieści nocy, wówczas
łaknął. I przystąpił do niego
kusiciel, i rzekł mu: Jeżeli jesteś
Synem Bożym, powiedz, aby te
kamienie stały się chlebem. A
On
odpowiadając,
rzekł:
Napisano: Nie samym chlebem
żyje człowiek, ale każdym
słowem, które pochodzi z ust
Bożych. Wtedy wziął go diabeł
do miasta świętego i postawił go
na szczycie świątyni. I rzekł mu:
Jeżeli jesteś Synem Bożym, rzuć
się w dół, napisano bowiem:
Aniołom swoim przykaże o
tobie, abyś nie zranił o kamień
nogi swojej. Jezus mu rzekł:
Napisane jest również: Nie
będziesz kusił Pana, Boga
swego. Znowu wziął go diabeł
na bardzo wysoką górę i pokazał
mu wszystkie królestwa świata
oraz chwałę ich. I rzekł mu: To
wszystko dam ci, jeśli upadniesz
i złożysz mi pokłon. Wtedy rzekł
mu Jezus: Idź precz, szatanie!
Albowiem napisano: Panu Bogu
swemu pokłon oddawać i tylko
jemu służyć będziesz. Wtedy
opuścił go diabeł, a aniołowie
przystąpili i służyli mu.”
Kazanie – Hbr 4,14-16:
„Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez
niebiosa, Jezusa, Syna Bożego,
trzymajmy się mocno wyznania.
Nie mamy bowiem arcykapłana,
który by nie mógł współczuć ze
słabościami
naszymi,
lecz
doświadczonego we wszystkim,
podobnie jak my, z wyjątkiem
grzechu. Przystąpmy tedy z ufną
odwagą do tronu łaski, abyśmy
dostąpili miłosierdzia i znaleźli
łaskę ku pomocy w stosownej
porze.”
KAZANIE
Ofiara i poświęcenie
Drogie Siostry i Bracia,
Na łamach jednego z ogólnopolskich
czasopism chrześcijańskich został
opublikowany niedawno artykuł
mówiący o transplantacji organów.
Jego autorzy zadali sobie spory trud,
by dotrzeć do lekarzy, etyków i
teologów, którym zadano pytanie o
to, jak postrzegać ten problem i jak
zachować się w tej niełatwej
sytuacji. W artykule tym zawarto
także wywiady z osobami, które
przeżyły ciężkie choroby dzięki
temu, że wszczepiono im czyjeś
serce, nerkę, czy szpik kostny.
Najbardziej poruszające były jednak
wypowiedzi rodzin tych, którzy
umierając stali się dawcami dla
innych. Do tego artykułu dołączona
była także niewielka karta –
deklaracja dawcy. Można ją było
wypełnić i na przykład włożyć do
swojego portfela, by w ten sposób
zadeklarować chęć oddania swoich
narządów po śmierci innym.
Kiedy czytałem ten artykuł przyszło
mi na myśl pewne istotne pytanie:
Do jak wielkiej ofiary byłbym
zdolny? Co byłbym w stanie zrobić
dla drugiego człowieka – kogoś,
kogo znam, albo kogoś zupełnie
obcego?
Do jak wielkiego poświęcenia
zdolny jest współczesny człowiek?
Ile jesteśmy w stanie ofiarować
innym? W jakim stopniu jesteśmy w
stanie poświęcić się dla innych.
Czasy, w których żyjemy zdają się
nie sprzyjać postawie dawania, a
raczej czemuś całkowicie odwrotnemu. Współczesny człowiek częściej myśli o tym, co i ile mu się
należy, a rzadziej o tym, z czego
mógłby zrezygnować, czego się
wyrzec, albo czym podzielić z
innymi. A więc do jakiej ofiary
jesteśmy zdolni?
Słowo „ofiara” kojarzy się nam
najczęściej z pieniędzmi, ale przeKościół Ewangelicko-Augsburski w RP
www.luteranie.pl, 28.02.2004
-2-
cież nasza gotowość do ofiarowania nie może ograniczać się
wyłącznie do zawartości naszych
portfeli. Czasem równie ważne
jest to, by ofiarować komuś swój
czas, by podać mu dłoń i być z
nim, gdy potrzebuje naszej
obecności i wsparcia.
Jeszcze jedno pytanie rodzi się w
moich myślach: Ile jesteśmy w
stanie poświęcić dla Boga i
Kościoła – ile naszego czasu,
zaangażowania i energii.
Stoimy właśnie u progu czasu
pasyjnego. Po raz kolejny w ciągu
najbliższych kilku tygodni rozważać będziemy tajemnicę męki i
śmierci Chrystusa. Na nowo
odczytywać będziemy przesłanie
o krzyżu. Czy jednak do końca
wiemy i zdajemy sobie sprawę z
tego, co tam się stało i jakie to
wydarzenie ma dla nas konsekwencje?
To wszystko, co uczynił dla nas
Jezus da się zaś streścić właśnie w
dwóch słowach: ofiara i poświęcenie. O tym mówi słowo lekcji
apostolskiej dzisiejszej niedzieli,
które wspólnie pragniemy rozważać.
Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa,
Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy
się mocno wyznania.
Autor Listu do Hebrajczyków
pisze, że Jezus, Syn Boży jest
arcykapłanem. Co oznaczają te
słowa?
Jedną z najważniejszych osób w
Izraelu był arcykapłan. To on
przewodniczył obchodom świąt i
składaniu ofiar. Spośród innych
kapłanów wyróżniało go jednak
przede wszystkim jedno. To
właśnie on, jeden raz w roku, miał
prawo wejść do tej części
świątyni, która zwana była
miejscem najświętszym. Tylko on
miał
prawo
przejść
przez
oddzielającą to miejsce kotarę i
stanąć przy arce przymierza, w
której przechowywane były
kamienne
tablice
Bożych
przykazań. Tylko arcykapłan
mógł stanąć przed tronem Boga,
by właśnie tam złożyć ofiarę
przebłagania za swoje grzechy i
za grzechy całego ludu.
Żadna z ludzkich ofiar nie mogła
być jednak na tyle skuteczna, by
przed Bogiem mogła stać się
zadośćuczynieniem za jego
grzechy. Bo cóż może człowiek
ofiarować Bogu?
Po to właśnie Bóg posłał na
świat swego Syna – Jezusa
Chrystusa. On stał się dla nas
arcykapłanem i aby przebłagać
Boga za nasze grzechy, złożył
ofiarę ze swojego życia.
Chrystus stał się naszym
arcykapłanem i ofiarą zarazem,
byśmy mogli zyskać od Boga
przebaczenie naszych grzechów
i mogli czerpać ze źródła Jego
miłości i łaski.
Dzięki ofierze Chrystusa Bóg
przestał być Bogiem dalekim,
zasłoniętym, do którego dostęp
mają tylko wybrani. Dzięki
Chrystusowi otwarła się zasłona
oddzielająca ludzi od Boga. To
dzięki Niemu możemy śmiało i
bez obaw stawać przed Bogiem i
mówić do Niego Ojcze nasz –
Abba – Tatusiu – tak, jak
nauczył nas tego właśnie Jezus.
Chrystus – Arcykapłan przeszedł
przez niebiosa i szeroko
otworzył dla nas ich bramy. On
powołał nas do tego, byśmy żyli
wraz z nim w Bożym Królestwie. On wskazał nam drogę,
którą mamy iść i cel, do którego
mamy zdążać.
Ta perspektywa pełna jest
radości i optymizmu. Ale czy w
rzeczywistości nie jest inaczej.
Jako chrześcijanie, tak jak inni
ludzie doznajemy bowiem bólu,
cierpienia, tak samo przeżywamy kryzysy i załamania,
wzloty i upadki.
Cierpienie i ból wpisane są w życie
każdego człowieka i bycie chrześcijaninem nie uwalnia nas od nich, ale
pozwala patrzeć na nie inaczej. O
tym właśnie mowa jest także w
Liście do Hebrajczyków: Nie mamy
bowiem arcykapłana, który by nie
mógł współczuć ze słabościami
naszymi, lecz doświadczonego we
wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu.
Przystąpmy tedy z ufną odwagą
do tronu łaski, abyśmy dostąpili
miłosierdzia i znaleźli łaskę ku
pomocy w stosownej porze.
Cierpienia dotykają każdej i każdego
z nas, ale dzięki Chrystusowi, który
doświadczył cierpienia możemy być
pewni Bożej bliskości i obecności w
naszym życiu – a w szczególności
właśnie wówczas, gdy Bóg zdaje się
być gdzieś daleko, gdy zdaje się nie
słyszeć naszych modlitw i nie widzieć naszych łez.
Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa,
Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy
się mocno wyznania.
Ale właśnie wówczas blisko nas jest
Chrystus. On wie bowiem, co to
znaczy czuć się opuszczonym przez
Boga. To nikt inny, tylko On wołał z
krzyża: Boże mój, Boże mój, czemuś
mnie opuścił? Jezus przeżywał
osamotnienie, gdy po Jego pojmaniu
zaprowadzony został do pałacu
arcykapłana, a wszyscy Jego
uczniowie rozbiegli się przestraszeni
w obawie o swoje życie. On był
kuszony przez szatana, który starał
się zniweczyć Boży plan zbawienia.
Chrystus był fałszywie oskarżany.
Był poniżany i wyśmiewany. W
końcu cierpiał i umarł. On przeżywał
to samo, co my. Czyż może więc
być ktoś jeszcze nam bliższy?
Bp Andrzej Wantuła pisał w jednym
ze swoich kazań: Pan Jezus po to
właśnie przyjął postać ludzką i stał
się naszym Przyjacielem i Bratem,
aby dać przykład do naśladowania i
uczyć, jak być człowiekiem, jak żyć,
gdyż od tego zależy nasz ostateczny
los.
Jezus stał się człowiekiem, by stać
się nam bliski w naszych cierpieniach, osamotnieniu i śmierci.
Czyż może być dla nas nowina,
jeszcze bardziej dodająca nam
nadziei i mocy wiary?
Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP
www.luteranie.pl, 28.02.2004
-3-
A jednak na drodze naszej wiary i
nadziei tak często stają przeszkody, które ją krępują, a czasem
wręcz tłumią i nas jej pozbawiają.
Dlatego właśnie autor Listu do
Hebrajczyków pisał:
W czasach, w których pisane były
te słowa największym zagrożeniem dla chrześcijan były prześladowania, które dotykały młody
kościół. Raz po raz w różnych
miejscach przeciwko chrześcijanom wybuchały fale nienawiści
i przemocy. Wielu było wówczas
więzionych, wielu torturowano i
wielu także zapłacić musiało
życiem za swoje wyznanie.
Na pierwszy rzut oka dane jest
nam dziś żyć w zupełnie odmiennych czasach. Żyjemy w
wolnym
kraju,
w
którym
zagwarantowana jest każdemu
obywatelowi swoboda wyznawania swej wiary, więc nie powinniśmy mieć problemów z tym
związanych. Ale czy tak jest do
końca?
Jako ewangelicy żyjemy w diasporze – w rozproszeniu. Jesteśmy
postrzegani jako inni i wielu z nas
z pewnością spotkało się nieraz z
tego powodu się z objawami
nietolerancji.
Wielu członków także naszej
społeczności coraz mniej czuje się
związanych z Kościołem i swoją
parafią. Problem ten w sposób
znaczący dotyka parafii w
wielkich miastach, ale coraz
bardziej widoczny jest także w
mniejszych
miejscowościach.
Wiele osób przestaje odczuwać
potrzebę społeczności nabożeństwa. Większość ludzi należących
do młodszych generacji tłumaczy się wówczas brakiem czasu i
zapracowaniem, starsi problemami ze zdrowiem, albo z
dotarciem do kościoła. W
rzeczywistości jednak zachowania te są niestety często objawami postępującego i w naszym
społeczeństwie procesu zeświecczenia.
Jeszcze inni szukają alternatywnych dróg prowadzących do
szczęścia w jego doczesnym i
wiecznym wymiarze.
Dlatego właśnie do nas szczególnie przemawia Słowo Boże:
Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez
niebiosa, Jezusa, Syna Bożego,
trzymajmy się mocno wyznania.
Trzymajmy się Chrystusa, bo
tylko On jest drogą, prawdą i
życiem.
INFORMACJE
łódzkim, gdzie indeks ubóstwa
wynosi około 33%.
Z kraju
Diakonia Kościoła EwangelickoAugsburskiego w RP stara się
przyczyniać do tego, by osoby w
trudnej sytuacji socjalnej żyły
godniej. Posiadane fundusze są
jednak
niewystarczające
dla
zaspokojenia potrzeb naszych
bliźnich. Mamy nadzieję, że ze
środków, które zostaną złożone
do „Skarbonki Diakonijnej” będzie można udzielić pomocy
najbardziej potrzebującym.
Skarbonka Diakonijna 2004
Drogie Siostry i Drodzy Bracia,
Czas Pasyjny to okres refleksji.
Myślimy o Jezusie Chrystusie, który
dla naszego zbawienia przyjął krzyż
Golgoty. Okazane nam Boże
miłosierdzie jest wspaniałym darem,
który stanowi też dla chrześcijan
zobowiązanie.
Apostoł
Paweł
skierował do jednego z pierwszych
zborów list, w którym znajdujemy
słowa wskazujące drogę postępowania: „Przeto przyobleczcie się
jako wybrani Boży, święci i
umiłowani, w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, łagodność
i cierpliwość” – List św. Pawła do
Kolosan 3,12.
Cytowany już wcześniej Bp
Andrzej Wantuła powiedział kiedyś: Ukrzyżowany toruje nam
drogę do Ojca i w krzyżu swoim
podaje nam nić , która poprzez
nasze słabości i grzechy do
Niego prowadzi. Jest to nić
życia. Kto ją uchwycił, wszedł na
drogę życia.
Obyśmy i my uchwycili i
utrzymali w naszych dłoniach tę
nić życia. Temu niechaj służy
tegoroczny czas Pasji, który
właśnie rozpoczynamy. Niechaj
będzie czasem pojednania, budowania i umocnienia wiary.
Przystąpmy tedy z ufną odwagą
do tronu łaski, abyśmy dostąpili
miłosierdzia i znaleźli łaskę ku
pomocy w stosownej porze.
Pozwól nam więc, Panie Jezu
przystąpić do Twego tronu – pod
krzyżdostąpić Twej łaski i miłosierdzia. Wspieraj nas i prowadź
pod krzyż Zbawiciela, bo w nim
jest źródło naszego życia.
Amen.
Ks. Marcin Brzóska
Rok 2004 został ogłoszony przez
Organizację Narodów Zjednoczonych „Międzynarodowym Rokiem
Ubóstwa i Głodu”. Ma on przyczyniać się do wykazywania większej
troski o tę grupę naszych bliźnich.
Ich warunki życia są w znacznym
stopniu uzależnione od poziomu
ekonomicznego oraz standardu
socjalnego. W ostatnich latach zauważa się coraz większe zubożenie.
W 2003 r. poniżej granicy ubóstwa
żyło w Polsce 25% gospodarstw
domowych. Najtrudniejsza sytuacja
panuje w województwach warmińsko-mazurskim, podkarpackim i
Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP
www.luteranie.pl, 28.02.2004
-4-
Ogólnopolska akcja zbierania
ofiar do „Skarbonki Diakonijnej
2004” rozpoczyna się w Kościele
Ewangelicko-Augsburskim w RP
w okresie Pasyjnym.
Wzorem ubiegłego roku zebrane
przy pomocy „Skarbonki Diakonijnej” fundusze zostaną rozdzielone na wsparcie parafialnej
pracy diakonijnej (40%) i ogólnokościelnej pracy diakonijnej (60
%).
Kolorową, wykonaną z papieru
skarbonkę, można otrzymać we
wszystkich Parafiach Kościoła
Ewangelicko-Augsburskiego w
RP. Każdy może zabrać taką
skarbonkę ze sobą do domu i w
miarę możliwości składać do niej
ofiary w ciągu całego okresu
Pasyjnego. Proponuje się, aby
skarbonki zebrać od parafian
podczas nabożeństwa w Niedzielę
Palmową.
Złożenie ofiary pieniężnej często
wiąże się z ograniczeniem
własnych wydatków. Wtedy nie
skupiamy się już tylko na swoich
potrzebach, ale zbliżamy się do
tych, którym nieodzowne jest
udzielenie wsparcia. Do tego
nawołują nas słowa zapisane w
Przyp. Salomona 3,27:
„Nie wzbraniaj się czynić dobrze
potrzebującemu, jeżeli to leży w
Twojej mocy”.
Z uznaniem wyrażamy podziękowanie za każdy dar.
ks. bp dr Jan Szarek
Prezes Diakonii Kościoła
Wanda Falk
Dyrektor Generalny
Kościoła
serdecznie prof. Jerzy Buzek, gratulując nagrodzonym i wyraził
wielką miłość i przywiązanie do
ziemi śląskiej.
Diakonii
Prezes Synodu
Mikołowianinem Roku 2003
Kapituła, ufundowanej przez
miasto
Mikołów,
nagrody
„Mikołowianin Roku 2003”
przyznała ją m.in. byłemu
proboszczowi Parafii Ewangelicko-Augsburskiej św. Jana w
Mikołowie, prezesowi Synodu
Kościoła – ks. Janowi Grossowi
– za wkład w dzieło ekumenizmu na Górnym Śląsku oraz za
promowanie przez 25 lat miasta
Mikołowa.
Uroczystość wręczenia nagrody
odbyła się w sobotę, 21. lutego
2004 r., w sali widowiskowej
Miejskiego Domu Kultury na
rynku mikołowskim z udziałem
władz miasta i wielu osobistości.
W uroczystości wziął udział
kolega ks. Jana Grossa z lat
młodości b. premier Rządu RP
prof. dr hab. Jerzy Buzek, nowy
proboszcz mikołowski ks. ppor.
Kornel Undas, kurator parafii
mgr inż. Małgorzata Porańska,
ewangeliccy pracownicy Urzędu
Miasta, sekretarz Miasta mgr.
inż. Adam Małysz oraz syn ś.p.
ks. konseniora Jana Karpeckiego, członek Rady Parafialnej –
mgr inż. Tadeusz Karpecki, a
także córka laureata – Elżbieta
Gross.
Od lewej: p. PodlodowskaGraczyńska – redaktor TVP 3 w
Katowicach, Elżbieta Gross
(córka ks. J. Grossa), premier
prof. dr Jerzy Buzek i ks. Jan
Gross.
Po rozdaniu statuetek „Mikołowianina Roku 2003” przemówił
Ks. Jan Gross podziękował za
wyróżnienie w ostatnich godzinach
jego pobytu w Mikołowie oraz
jednocześnie stwierdził, że miasto
Mikołów przez tę nagrodę związało
go ze sobą trwalszymi więzami.
Dlatego parafrazując łacińskie słowa
„non omnis moriar”, stwierdził, że
nie „cały stąd odejdzie”, bo
pozostawia tu nie tylko córkę oraz
groby matki, teściów i szwagra, ale
także wielu ludzi życzliwych, nie
tylko parafian, z którymi nadal
będzie czuł się związany.
Zachowanie prof. Jerzego Buzka,
który dla każdego znalazł miłe i
serdeczne słowo, zyskało sobie
podziw wszystkich zebranych.
Okres Pasyjny na luteranie.pl
Jak co roku Kościół EwangelickoAugsburski
prezentuje
witrynę
Wielkanoc
–
Okres
Pasyjny
www.luteranie.pl/wielkanoc. Zawiera ona informacje na temat okresu
pasyjnego (Wielkiego Postu) w
luteranizmie, rozważania i kazania
pasyjne, w tym Marcina Lutra,
teksty liturgiczne, modlitwy, a także
galerię Pasji – rycin Albrechta
Dürera.
W tym roku internetowe rekolekcje
pasyjne poprowadzą młodzi Księża
Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.
Zapraszamy na www.luteranie.pl/
wielkanoc.
(Michał Hucał)
Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP
www.luteranie.pl, 28.02.2004
-5-
Ewangelizacyjny wygaszacz
Na
stronach
internetowych
Centrum Misji i Ewangelizacji
Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP, www.cme.org.pl,
udostępniony został komputerowy
wygaszacz ekranu z tekstami
pochodzącymi z Biblii na co
dzień
oraz
wersetami
Przypowieści Salomona i Księgi
Kaznodziei Salomona. Inspiracją
do powstania tego programu było
wydawane już od kilkudziesięciu
lat przez Kościół - Z Biblią na co
dzień.
Ks. bp Janusz Jagucki pogratulował CME realizacji tego
pomysłu oraz podkreślił, że ta
„inicjatywa (...) pozwoli dotrzeć
do wielu ludzi ze Słowem
Bożym”.
(Michał Hucał)
Ze świata
Komitet Wykonawczy ŚFL
przeciw budowaniu muru na
terenach palestyńskich
„Obalić
Mury”
to
tytuł
oświadczenia przyjętego 22.
lutego 2004 r. przez Komitet
Wykonawczy Światowej Federacji Luterańskiej (ŚFL) jako
protest wobec budowy muru rozdzielającego Izrael i Autonomię
Palestyńską.
Na posiedzeniu w Genewie
trzynastoosobowy Komitet wyraził w imieniu ŚFL przekonanie, że
„pokój i bezpieczeństwo dla
wszystkich mieszkańców Izreala i
Palestyny mogą zostać osiągnięte
wyłącznie poprzez dialog, wzajemne zrozumienie oraz przywrócenie zerwanych więzi”.
Członkowie Komitetu potępili
masowe akty przemocy wobec
cywilów oraz stwierdzili, że
„wszyscy mieszkańcy Izraela i
Palestyny mają prawo do ochrony
przed masową przemocą oraz
atakami
[terrorystycznymi]”.
Jednocześnie jednak podkreślili,
że mur ‘nie jest w stanie
przyczynić się do pokoju, na
który Żydzi i Palestyńczycy
zasługują”. Zwrócili także uwagę, że budowa muru pogorszyła
już i tak nieznośną sytuację
palestyńskich chrześcijan i zmusza ich do opuszczenia tych
terenów. Komitet obawia się, że
„może dojść do wymarcia rdzennego chrześcijaństwa w Ziemi
Świętej”.
Komitet
zacytował
także
wypowiedź jednego z członków
władz ŚFL, ks. bp. dr. Munib A.
Younan z Kościoła Ewangelicko-Luterańskiego w Jordanii
(ELCJ), który powiedział: „musimy dążyć do pogłębienia
komunikacji, nie jej osłabienia;
do częstszych spotkań twarzą w
twarz, nie rzadszych; do szerszych dróg wiodących do pokoju
i pojednania, nie węższych i
rzadszych”.
Komitet Wykonawczy tworzą:
prezydent ŚFL, pięciu wiceprezydentów, skarbnik oraz
przewodniczący siedmiu komitetów programowych. Nadzoruje
działalność ŚFL pomiędzy posiedzeniami Rady ŚFL. Przewodniczy mu prezydent ŚFL, ks.
bp
Mark.
S.
Hanson,
zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Luterańskiego w Ameryce.
Komitet obraduje zazwyczaj
dwa razy do roku.
(Michał Hucał)
Wybory biskupa Kościoła
Saksonii
27. marca 2004 r. odbędą się w
Ewangelicko-Luterańskim Kościele
Krajowym
Saksonii
(ELKS)
wybory
nowego
zwierzchnika Kościoła. Dotychczasowy biskup ELKS ks. bp
Volker Kreß (64) z Drezna
przejdzie w czerwcu po 10letniej kadencji w stan spoczynku.
Oficjalnymi kandydatami na urząd
biskupa ELKS są: ks. prof. Johannes
Berthold (49), ks. prof. Peter Meis
(50) oraz ks. nadradca Jochen Bohl
(53). Dwaj pierwsi kandydaci są
wykładowcami na Wyższej Szkole
Pedagogiki Religijnej oraz Diakonii
Parafialnej
przy
EwangelickoLuterańskim Domie Diakonów w
Moritzburgu. Natomiast ks. Bohl jest
dyrektorem Dzieła Diakonii w
ELKS.
Nowy biskup zostanie wybrany
przez 88-osobowe gremium złożone
z Synodu Kościoła Krajowego,
Krajowego Urzędu Kościelnego oraz
dotychczasowego biskupa.
Na zdjęciu urzędujący zwierzchnik
ELKS, ks. biskup Volker Kreß.
(Dariusz Bruncz)
Nowy Prezydent Dzieła
Pomocy im. Gustawa Adolfa
Podczas nadzwyczajnego zgromadzenia delegatów Dzieła Pomocy
im. Gustawa Adolfa w Lipsku dr.
Wilhelm Hueffmeier (fot. obok)
został wybrany jednogłośnie nowym
prezydentem organizacji. Hueffmeier kierował dotychczas berlińską
kancelarią Unii Kościołów Ewangelickich (UEK).
Na stanowiska wiceprezydentów
wybrano dyrektor ds. misji Martinę
Helmer-Pham Xuan z Hermannsburga oraz ks. Martina Herche z
Halle.
Dzieło Pomocy im. króla Gustawa
Adolfa zostało założone w 1832
roku. Jego celem jest wspieranie
diaspory ewangelickiej w Europie,
Ameryce Łacińskiej oraz Azji
Środkowej poprzez finansowanie
przedsięwzięć diakonijnych oraz
parafialnych, np. renowacji budynków sakralnych.
Dzieło Pomocy im. Gustawa Adolfa
działa także w Polsce. Jego prezesem jest ks. radca Jan Badura,
proboszcz Parafii Ewangelicko-
Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP
www.luteranie.pl, 28.02.2004
-6-
Augsburskiej w Pszczynie (Diecezja Katowicka).
(Dariusz Bruncz)
MINIATURY
BIBLIJNE
Do Północy powiem: Wydaj!
A do Południa: Nie zatrzymuj!"
Iz 43, 6
Nikt mnie nie zatrzyma,
Każdy będzie musiał wydać.
I będę w zgromadzeniu świętych
w niebie,
Jak teraz z innymi tutaj w
kościele;
Tylko, że później w
przemienionym ciele.
***
"ku swojej chwale stworzyłem"
Iz 43, 7
Mówi do mnie Pan,
Który mnie stworzył.
Przemawia w tych słowach Ten,
Co ukształtował niebo,
Ziemię także założył.
Ks. bp Paweł Anweiler
Więcej na:
www.luteranie.pl
Redakcja:
Administracja Systemu Internetowego
Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego
e-mail: [email protected]
www.luteranie.pl/www/info/przeglad