(Krzysztof Dmowski - Gdzie jest twój dom podróżniku (fragment)

Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
Copyrights to:
Wirtualne Wydawnictwo „Goneta” Aneta Gonera
www.goneta.net
ul. Archiwalna 9 m 45, 02-103 Warszawa
Korekta: Paulina Nowaczyk
[email protected]
Okładka: Wojciech Szewczyk
[email protected]
Redakcja: Aneta Gonera
[email protected]
ISBN: 978-83-62041-54-1
Wydanie I
Warszawa, styczeń 2012
Tekst w całości ani we fragmentach nie może być powielany ani rozpowszechniany za pomocą urządzeń
elektronicznych, mechanicznych, kopiujących, nagrywających i innych, w tym również nie może być
umieszczany ani rozpowszechniany w postaci cyfrowej zarówno w Internecie, jak i w sieciach lokalnych
bez pisemnej zgody wydawnictwa „Goneta” Aneta Gonera.
2
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
SPIS TREŚCI
Tytuł
nr strony
Od redakcji
4
Prolog. Wspomnienie (rok 1914)
6
Rozdział pierwszy.
Ludzie, którym tajemniczy mnich układał życie, a ja byłem wśród nich.
Rozdział drugi. Dorosłe życie.
9
22
Rozdział trzeci. Marzycielska, zmysłowa istota.
43
Rozdział czwarty. Tam, gdzie urzeczywistniają się marzenia!
52
Rozdział piąty. Tajemnicza Wyspa.
62
Rozdział szósty. Sabotaż.
70
Rozdział siódmy. Notes Jarka.
82
Rozdział ósmy. Krąg się zacieśnia.
97
Rozdział dziewiąty. Ujawnienie zdrajcy.
107
Rozdział dziesiąty. Pierwszy postrzał.
114
Rozdział jedenasty. Pozostawiony spadek.
124
Rozdział dwunasty. Konfrontacja z rzeczywistością.
144
Rozdział trzynasty. Droga do Edenu.
159
Rozdział czternasty. Nowe niespodzianki.
177
Rozdział piętnasty. Królowa Edenu?
183
Rozdział szesnasty. Czerwoni bracia.
192
Rozdział siedemnasty. Prawo własności.
201
Rozdział osiemnasty. W potrzasku.
206
Rozdział dziewiętnasty. Wzmianka o ważnym obiekcie.
213
Rozdział dwudziesty. Tajemnicza dama.
220
Rozdział dwudziesty pierwszy. Pozostawiony na pastwę losu.
224
Zakończenie. Brakujące wspomnienie.
231
3
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
Od redakcji:
Krzysztof Dmowski od najmłodszych lat marzył, by
zostać marynarzem, kapitanem żaglowca. Miejsce zamieszkania z dala od ludzi,
wśród których mógłby te marzenia uskrzydlać, pozbawiało go także dostępu do
informacji. Pewnego dnia jeden z jego kolegów jako nagrodę za rozwiązanie
krzyżówki dostał książkę pt.: Żaglowce... Urodził się 26 lutego 1973 w Mińsku
Mazowieckim. Świat w komunistycznej rzeczywistości dyktował własne warunki
rzeczy nieosiągalnych. Choć był oczytany, nie miał z kim rozmawiać o swoich
fascynacjach literaturą. Podobnie było ze znalezieniem rozmówcy na temat
żaglowców i żeglowaniu. Pierwsze próby pisarstwa rozpoczęły się w roku 1985.
Pisanie okazało się jego powołaniem i prawdziwym hobby. Pierwsza powstała
powieść „Taniec z ogniem na beczce prochu”. Potem powstawały kolejne tomy. Ta
pierwotna forma „Tańca z ogniem…” nie była w niczym podobna do dzisiejszej
książki. Tamta była historią obyczajową z domieszką akcji. Fantazje autora były źle
odbierane przez nauczycieli i kolegów w szkole. Dlatego zapewne dopiero w 1998
roku przyznał się do swojego pisania podczas przeredagowywania „Tańca z ogniem
na beczce prochu”. Wtedy to powstał dziesięciotomowy cykl o przygodach
mieszkańców Edenu.
Poczucie odpowiedzialności w dorosłym życiu motywowało go do
podejmowania różnych zajęć zarobkowych. Naprawiał komputery, prowadził karaoke,
był DJ-em. W tym samym czasie zaczął pisywać artykuły do gazet. Była to dla niego
prawdziwa odskocznia od szarej rzeczywistości. Między innymi czysto hobbistycznie
i bezpłatnie napisał artykuł dla miesięcznika Jachting.
Cały czas rozwijał też swoje pasje pisarskie. W roku 2004 wydał własnymi
siłami książkę w wersji papierowej „Ratujmy co się da”. Jej sprzedaż prowadzona
była wyłącznie za pośrednictwem Internetu, również w wersji elektronicznej. W roku
2006 jedno z opowiadań autora zostało umieszczone w książce składającej się z
opowiadań pt. „Srebrne Źródła”. Napisał jeszcze powieść pt. „Żeglarze siedmiu
mórz”, zanim w roku 2008 wydał kolejnego i jak dotychczas ostatniego swojego ebooka, powieść fantasy pt. „Alan w Krainie Skanlandii”.
Ulubieni pisarze Krzysztofa Dmowskiego to Aleksander Dumas, Zbigniew
Nienacki, Józef Konrad Korzeniowski, Krzysztof Baranowski, Andrzej Perepeczko,
Mangrit Sandemo, Alfred Szklarski, Wiesław Wernic, Longin Jan Okoń, Juliusz
Verne, Dan Brown, John Grisham.
4
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
„Gdzie jest twój dom, Podróżniku?” to część historii o mieszkańcach
Edenu. Tu historia się zaczyna. Czytelnik jest pod dużym wrażeniem wyobraźni
autora. Sam Krzysztof Dmowski przywiązuje wagę do szczegółów. Nie ma tu
zbędnych elementów, które nie byłyby potem w jakiś sposób ze sobą
powiązane. Tajemniczość wszystkich postaci oraz historia ich rodzin, które
nagle i w niewyjaśniony sposób musiały opuścić swoją jakże piękną i
technologicznie mocno rozwiniętą wyspę ciągnie czytelnika do poznawania
kolejnych etapów opowiadania. Historia opisywana jest zwarcie, szybko,
posiada elementy kryminału i fantasy. Mówi o przyjaźni, miłości, przywiązaniu
do tradycji i rodziny.
Bohaterów poznajemy, kiedy jeszcze nie rozumieją, że są elementami
wielkiej układanki, wymyślonej przez swoich pradziadków i to w momencie,
kiedy opuszczali Eden. Aktualni bohaterowie — Piotr Tymowski, Mirek Dybicz i
Maciek Chudzik, zwany Billym Hazzardem — spotkają się dopiero, kiedy
tajemnicza Sekcja XXL zmotywuje ich do wstąpienia w swoje szeregi, a potem
do wzięcia udziału w jakiejś tajemniczej misji. Wstąpienie do Sekcji XXL jest
przestępstwem, bo sama Sekcja wykonuje dziwne, niezupełnie zgodne z
obowiązującym prawem działania, typu porwania, wymuszania i szantaże.
Wszystko po to, by doprowadzić prawowitych mieszkańców Edenu do wyspy.
Piotr Tymowski jest przygotowywany do swojego zadania przez swojego
pradziadka, Tadeusza. Tadeuszowi starczyło sił i życia tylko do osiągnięcia
przez Piotra wieku dziesięciu lat, ale nauki i inne tajemnicze moce wystarczyły,
żeby Piotr małymi krokami zbliżał się do odkrywania bardzo mocno
zakamuflowanej tajemnicy pozostawionej mu przez swojego pradziadka,
pokonując przeszkodę w postaci własnego brata, Pawła, milicjanta, który nie
wierzy w Eden. W trakcie tej podróży do celu Piotr dowiaduje się, kim naprawdę
jest, skąd u niego te tajemnicze wizje, pomagające mu w każdym trudnym
momencie drogi i dlaczego wszyscy dookoła tak usilnie mu pomagają osiągnąć
cel. W tej książce Eden zostaje odnaleziony i ponownie zamieszkany, ale czy
na pewno był opuszczony przez te wszystkie długie lata? Co kryją podziemia
wyspy? Skąd wzięła się jej prawdziwa moc? I czy sam Eden miał wpływ na
rozwój nauki w kluczowych ośrodkach nauki na Ziemi? Tego można się
dowiedzieć tylko doczytawszy niniejszy wolumin do końca. Warto po niego
sięgnąć.
5
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
Prolog. Wspomnienie (rok 1914)
Niezaprzeczalnie istniał. Bazyliszek — jedna z wielu nazw cudownego obiektu
potrafiącego zmieniać właściwości metali. Posiadał własną formę życia, chociaż o
sobie nie decydował. Nie potrafiono go zniszczyć ani wyczerpać. Samoczynnie
odradzał się do pierwotnej wartości. Przywracał do zdrowia najbardziej
nieuleczalnych. Przez długie lata nikt nie wiedział, gdzie się znajduje, ani kto jest jego
właścicielem, aż wreszcie został ukradziony, natomiast jego strażnicy ukarani
wygnaniem…
Zachodziło słońce, rzucając krwawą łunę na horyzont. Łagodny powiew wiatru
marszczył fale błękitnego oceanu. Jakiś żaglowiec kołysał się na grzywach fal.
Kilkunastu marynarzy stojących przy bakburcie patrzyło na tajemniczy obiekt. Dom,
który z czyjegoś nakazu opuszczali. Ktoś z dnia na dzień nakazał im pożegnać
miejsce, gdzie mieszkali oni i ich przodkowie. Musieli zostawić swoje dążenia i
osiągnięcia. Zostali z niczym u progu życia w nieznanym świecie. Wielu z nich odda
pokłon katowi. Jako strażnicy w Edenie byli dumni, nietykalni, obdarowani
najnowszymi cudami techniki. Teraz, podobnie jak dzieci, będą musieli poznawać
wszystko od nowa, zaczynać od zera, jakby wcześniej żyli złudzeniami. Okrutny
wyrok zapadł bez możliwości odwołania.
Wysoki, szczupły mężczyzna w kapitańskim mundurze stał oparty o reling.
Kapitan spoglądał niemym wzrokiem, smutny i zamyślony. Pocieszony jedynie
faktem udaremnienia swoim prześladowcom przejęcia Edenu. Tylko owe słodkie
wspomnienie potrafiło przełamać wszystkie pozostałe przykrości. Mieszkańcy Edenu
mieli nad sobą Syndykat Skrybów, od których, w zamian za lojalność, otrzymywali
przeróżne wynalazki i gotowe formuły. On — pierwszy człowiek w Edenie, postawił
się swoim dobroczyńcom.
Kapitan wyszedł na mostek.
— Dybicz, Lucky, do mnie! — zawołał.
Wywołani marynarze pobiegli na rufę i stanęli przed kapitanem.
— Syndykat Skrybów wygnał nas z naszego domu po kradzieży kryształu —
przemówił dowódca. — W zemście zablokowałem im wejście do Edenu, gdzie
pozostały skarby, których nikt nie tknie. Syndykat Skrybów zagwarantował nam życie
w zamian za opuszczenie wyspy. Mogli nas wszystkich uśmiercić w jednej chwili.
Teraz musimy we trzech zadbać, aby ktoś kiedyś mógł tu powrócić, wtedy dopiero
zwyciężymy naprawdę.
— Wielu z nas skończy na szubienicy! — zawołał wzburzony Dybicz.
Kapitan ciężko westchnął. Dobrze rozumiał wszelkie obawy. Nie posiadał
odpowiedniej władzy ani argumentów, które mogłyby pozwolić mu dalej rządzić
Edenem. Zwyciężyło wyższe dobro. W Edenie prezydent nie potrzebował ochrony,
żeby poruszać się po mieście, zdawał sobie sprawę z tego, jak wiele należy
poświęcać ze względu na stanowisko.
6
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
— Cena, którą musimy zapłacić za życie większości, jest wysoka. Zabrakło nam
kilku lat na opracowanie odpowiednich zabezpieczeń pozwalających przekazać Eden
komuś w przyszłości. Musimy odpowiednio przygotować naszych spadkobierców,
choć dla bezpieczeństwa nie będziemy się ze sobą widywać. Ty, Lucky, wybrałeś
Amerykę, bo tam będziesz wolny. Tak samo zadbałem o najbardziej zagrożonych
ludzi. Niewielu zginie, jeżeli zachowają tajemnicę swojej przeszłości. Nowy Świat
stwarza nam możliwości przeżycia. Inni, mniej znani, wrócą do Europy. Statki
zostaną ukryte w specjalnie przygotowanych miejscach.
— Znając ciebie, wiemy, że wybrałeś najlepsze wyjście — wtrącił Lucky. —
Spełnimy swoją powinność, choć ciężko będzie przyzwyczaić się do życia w świecie
zupełnie obcym. Eden dawał nowe technologie…
— Teraz wszystko wydaje się takie łatwe — westchnął Dybicz. — Każdy z nas
będzie sam.
Lucky nagle poderwał się poruszony nowym odkryciem.
— Oszust! — zawołał. — Oszukujesz mnie!
Zmierzył spojrzeniem kapitana, a ten obdarzył go uśmiechem.
— Zatajanie faktów nie jest oszustwem — odrzekł spokojnie kapitan. — Masz
swoją rację. W kilku starych zamkach na terenie Europy są połączenia pozwalające
na przeniknięcie do Edenu poprzez teleportację. Wraz z Dybiczem zniszczymy
przejścia. Ty zadbasz o innych, którzy zamieszkają w Ameryce. Nie możemy ze sobą
korespondować, bo ktoś mógłby nas wyśledzić. Każdy zna swoje zadanie, a więc do
dzieła, panowie. Spędźmy ostatnie chwile na dobrej zabawie wśród przyjaciół.
— Nadal coś ukrywasz! — stwierdził Lucky. — Nie chcesz jeszcze czegoś
powiedzieć?
— Skoro nalegasz. Zamierzam jeszcze się z tobą spotkać — powiedział
kapitan. — Wrócimy do Edenu w tajemnicy przed wszystkimi. Dokonamy
niezbędnych zabezpieczeń, a potem będziemy obserwować, jak działają. Grupy
pozostawione w Edenie przypilnują wszystkiego od wewnątrz.
— Dlaczego nie wrócimy tutaj na stałe? — zapytał Dybicz. — Nie rozumiem
tego, jeżeli już wprowadzimy wymagane zabezpieczenia?
— Walka trwa nadal. Musimy obserwować Syndykat Skrybów i działać w
ukryciu — odpowiedział kapitan. — Mówimy o poświęceniu jednostki dla większego
dobra. Pod okiem naszych zleceniodawców nie mogliśmy dokonywać poszukiwań na
własną rękę. Gdybyśmy teraz podjęli poszukiwania, oni będą nas obserwowali i
mogą poznać przez stulecia skrywaną tajemnicę. Dopóki Syndykat Skrybów nie
pozna naszych zamiarów, nie będzie próbował wtargnąć siłą. Cała rzecz polega na
zachowaniu tajemnicy spoczywającej w Edenie. Dopiero gdy blokady w pełni
zadziałają, Syndykat Skrybów nawet siłą nie wejdzie do Edenu. Posiadając
odpowiednie zabezpieczenia, rozprawimy się z Syndykatem Skrybów. Nie będą mieli
sponsora na swoje badania i poszukają sposobu na zainstalowanie w Edenie kogoś,
kto otrzyma od nas klucze. Jest nas trzech i co najmniej jeden z naszych potomków
7
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
musi poznać swoje pochodzenie i możliwość powrotu. To takie zabezpieczenie, które
musi zadziałać, jeżeli ktoś z nas nie pozostawi potomka lub linia rodu umrze.
Dybicz wstał i zaczął chodzić po pokoju.
— Dla mnie wszystko nadal jest niejasne — stwierdził. — Opuszczamy Eden,
narażając się na śmierć z rąk katów poza Edenem, bo Syndykat Skrybów grozi
zabiciem wszystkich mieszkańców Edenu. Musimy zabezpieczyć Eden przed
Syndykatem Skrybów, aby po jakimś czasie ktoś tu mógł powrócić? Niczego nie
rozumiem. Tobie wszystko wydaje się takie proste. Takie proste!
— Wszystko z powodu odwiecznej tajemnicy. Istnieje legenda o wytworze
pradawnych alchemików. Pierwsze wzmianki pojawiły się w starożytnym Egipcie,
choć późniejsi nazywali nim Jezusa Chrystusa… — uśmiechnął się kapitan. —
Wiecie, o czym mówię?
— O Bazyliszku… — odrzekł Dybicz, łapiąc powietrze. — Więc ukradziony
kryształ był jedynie powłoką…
Kapitan odwrócił się i spojrzał przed siebie w niezbadaną przyszłość…
8
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
Rozdział pierwszy.
Ludzie, którym tajemniczy mnich układał życie, a ja byłem wśród nich.
Siedemdziesiąt lat później…
Piotr Tymowski nie wyróżniał się od innych mieszkańców małej wioski, był
zwyczajnym nastolatkiem. Chodził do szkoły wraz z innymi dziećmi i wciąż
otrzymywał kary za swoje zachowanie, podobnie jak jego rówieśnicy. I rzekomo
śmierć rodziców, gdy był niemowlęciem, nie miała żadnego wpływu na życie chłopca.
Wychowywał go pradziadek — Tadeusz Tymowski, a po jego śmierci opiekę przejął
starszy brat — Paweł. O ile pradziadek należał do ludzi życzliwie nastawionych, o
tyle Paweł stanowił zupełne przeciwieństwo. Pradziadek wyróżniał młodszego
prawnuka, wciąż z nim przebywał i opowiadał niesamowite historie, które wielu ludzi
mogło uznać za wyssane z palca, co często powodowało, że staruszka brano za
niespełna rozumu. Niektórzy mogli uważać, iż przyczyną takiego zachowania jest
wiek oraz liczne wizyty milicji w jego domu, gdyż funkcjonariusze wciąż mieli do
niego wiele pytań, na które on nie bardzo chciał odpowiadać. Może właśnie częste
wizyty stróżów prawa w ich domu sprawiły, że Paweł został milicjantem. Po śmierci
pradziadka zaś, przejąwszy prawa opieki nad młodszym bratem, dwoił się i troił, aby
Piotr Tymowski zapomniał wszystko to, o czym opowiadał mu pradziadek. Jednak
pradziadek Piotra nie był głupcem i dobrze znał się na ludziach. Posiadał pewną
tajemnicę, którą musiał komuś przekazać. Jakaś niesamowita klątwa ciążyła na jego
rodzinie i dlatego nie posiadał wielu krewnych, a ci, których kochał, odchodzili z tego
świata w nieprzewidzianych okolicznościach. W cierpieniu i bólu po stracie bliskich
dożył sędziwego wieku i zostało mu tylko dwóch chłopców. Kiedy tylko zauważył w
starszym prawnuku niewiarę w jego opowieści, zmienił diametralnie nastawienie i
swoją wiedzę przekazywał młodszemu prawnukowi. Jego niesamowita tajemnica
sprawiała, że prawnuk powinien czuć się dumny ze swojego pochodzenia, które
obecnie mogło położyć kres karierze w milicji. Pradziadek, Tadeusz Tymowski,
pochodził z legendarnego miejsca, gdzie sprawował pieczę nad wielką tajemnicą
świata. Jednak z pewnych przyczyn przed wieloma laty miejsce to musiał opuścić,
ale dobrze wiedział, że tylko w ten sposób może ochronić wszystko, do czego dążył
on i jego przodkowie. Prowadzili oni odwieczną walkę z organizacją, która werbowała
swych członków z najtęższych umysłów świata i przybrała nazwę Syndykat Skrybów.
Owa organizacja pragnęła posiąść tajemnicę Tadeusza Tymowskiego, ale on nie
ujawnił najdrobniejszego szczegółu. Aż któregoś dnia niespodziewanie się już nie
obudził. W ten sposób Piotr Tymowski został sam na świecie, skazany na opiekę
starszego brata.
Przez kilka lat zapomniał opowieści pradziadka. Nie wiedział, jak wielu go
poszukuje, ilu ludzi pragnęłoby z nim porozmawiać, zaproponować pomoc, a nawet
podjąć się jego edukacji. Ale nikt nie potrafił go odnaleźć, o co dobrze zadbał
9
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
pradziadek. Tak więc Piotr Tymowski żył w tym świecie niewiedzy, aż dorósł do
pełnoletniości i wtedy właśnie za sprawą Syndykatu Skrybów, który zawsze działał
cudzymi rękoma, jego życie się odmieniło. Od tego właśnie dnia zaczyna się nasza
opowieść. Nie mógł on brać udziału we wszystkich wydarzeniach, bo rozgrywały się
w różnych miejscach, ale osoby, które w nich występują, mają ścisły związek z
przyszłymi wydarzeniami i zagadkami, które wyrosną przed Piotrem Tymowskim w
nadchodzącym czasie.
Peru.
Wyprawa archeologiczna prowadzona przez wysoką, szczupłą, czarnowłosą
dziewczynę o imieniu Aneta, okazała się w efekcie jedynie przykrywką dla chciwego
odnalezienia przeogromnych bogactw. Przewodniczka zrozumiała fakty dopiero w
wyniku podsłuchania przypadkowej, nieprzeznaczonej dla jej uszu rozmowy.
Wczorajszego wieczora widziała odprawianych tragarzy peruwiańskich i poganiaczy
lam, kiedy pośród zielonego poszycia przed oczyma członków wyprawy ukazały się
szczątki poszukiwanej przez wielu Vicabamby 1. Ale dopiero w czasie wieczornego
spaceru odnalazła poganiaczy i tragarzy zamordowanych nieopodal obozu.
Wszystko zrozumiała, zdając sobie sprawę z oczywistych faktów. Ona, ambitna
studentka archeologii, badaczka życia starożytnej kultury Inków, została
wykorzystana, aby doprowadzić wyprawę do celu i w nagrodę miała… zginąć,
podobnie jak niczego niepodejrzewający poganiacze i tragarze!
Zginąć?!
Została naciągnięta i oszukana, w naiwności przyznając, iż wreszcie ktoś
docenił jej niewątpliwy talent! Talent dziewczyny, której życie nie było usłane różami i
tylko dzięki rozległej wiedzy, sprytowi oraz silnemu postanowieniu torowania sobie
drogi wykształceniem, otrzymała stypendium. Miała dwadzieścia dwa lata i całe życie
przed sobą! Należała do ludzi wierzących, uznających wartość ludzkiego życia, ale
teraz przebywała w złym miejscu, w złym czasie, w złym towarzystwie. Decyzja na
szczęście zależała tylko od niej. Trwała tak w milczeniu, nie wiedząc, co ją czeka.
„¡In coelo quies!”2 — zbladła jak płótno.
Sukces, jakiego dokonała, po wielu perypetiach odnalazłszy i doprowadziwszy
wyprawę do zaginionego miasta Inków, jako pierwsza na świecie, w oparciu jedynie o
wiedzę oraz intuicję — mógł w innych okolicznościach wynieść ją na szczyt kariery, a
tu stał się zapowiedzią rychłej śmierci! Potwierdzeniem klątwy o duchach, zazdrośnie
strzegących legendarnych skarbów, miejsca, gdzie według wszelkich teorii, legend i
1
Pewne tezy pozwalają domniemać, że Vicabamba była nazwą własną miasta Inków, gdzie schronili się przed ostateczną
walką z konkwistadorami. Ma to także związek z zamieszkaniem w Polsce potomków ostatniego władcy Inków, a potem ich
niewyjaśnionej nagłej śmierci.
2
W niebie znajdziesz spokój.
10
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
opowieści, uciekający Inkowie skryli przed konkwistadorami swe skarby, żeby potem
wyjść z ukrycia wprost w ręce najeźdźcy.
Na błękitnym niebie świeciło słońce. W koronach drzew swawolnie buszowały
ptaki. Obmyta nocnym deszczem zieleń świeciła intensywnie w słońcu. Świat
wyglądał pięknie, nawet to miejsce okupione krwią, noszące ślady zniszczenia, które
mogły powstać w czasie ataku artyleryjskiego. Również stan ten mogła uczynić
niszcząca ręka czasu. Do chat wdarła się roślinność, jakieś dziwne meszki porastały
ściany domostw niczym pnącza winogron. Ze środka chałup wyrastały potężne
drzewa. Wszystko tworzyło niesamowity obraz i skłaniało do rozmyślań. Ileż tu
rzeczy mogło się wydarzyć. Żeby poznać chociaż drobną cząstkę historii tego
miejsca…
Do Anety podszedł kierownik wyprawy. Gdzieś zniknął przyjazny wyraz jego
twarzy, a ciemna chmura przysłaniała jego oblicze. Wstała na widok nadchodzącego.
Zatrzymał się o krok od niej i popatrzył z ukosa, a następnie uderzył w twarz.
Dziewczyna upadła na zielone poszycie. Przez cały etap poszukiwań traktowano ją z
należytym szacunkiem, ale od wczoraj sytuacja uległa zmianie.
Dostrzegła gniew w jego oczach.
— Nie próbuj nas oszukać! Czytam z twojej twarzy, że coś wykombinowałaś! —
cedził przez zaciśnięte zęby głosem pełnym pogardy.
Pierwszy raz w życiu powstrzymała się od komentarza. Oddychała ciężko, lecz
wiedziała już, co ma zrobić. Długie wahanie towarzyszyło podjęciu decyzji. Nie w tym
celu odnalazła poszukiwane przez wielu miejsce, żeby teraz zostać jego kolejną
zagadką.
Kierownik chwycił ją za ramię w stalowym uścisku i prowadził przed sobą, a za
nimi podążyli pozostali członkowie wyprawy. Ruszyli ku wejściu do wnętrza góry,
gdzie ktoś zadał sobie wielki trud, wykuwając kilkanaście ogromnych pomieszczeń.
Nad głowami półka skalna okrywała wejście przed patrzącymi z lotu ptaka. Znaleźli
się w mniejszym pomieszczeniu i wtedy przewodniczka podeszła do tkwiącej w
ścianie głowy jaguara i obróciła ją o pewien kąt. Tajemniczy mechanizm głucho
trzasnął i bezszelestnie ustąpiła część ściany, ukazując przejście w głąb mrocznego
korytarza. Kamienna posadzka głośno odbijała każde stąpnięcie. Dziewczyna
prowadziła, stawiając pewne kroki, jakby bywała tu wielokrotnie i pomieszczenie nie
skrywało przed nią żadnych zagadek. A jednak wczoraj była tu po raz pierwszy, zaś
cała wiedza pochodziła z lektury. Od dawna fascynowała się tajemniczymi
budowlami Inków, niezawodnymi mechanizmami, próbując poznać sposób myślenia
inteligentnego budowniczego. Dużo czasu zajęło odnalezienie osoby, która odczytała
kipu znalezione przed laty podczas wyprawy archeologicznej. Dzięki rzędom różnie
umieszczonych supełków dowiedziała się o komorze map, która właśnie stała
otworem przed wchodzącymi. Wykorzystując najszybsze komputery na uczelni,
ambitna dziewczyna z własnej wyobraźni odtworzyła rozkład pomieszczenia i wedle
logiki umieszczone otwory zabezpieczające lub uruchamiające pułapki. Wszystko
ułożyło się w całość. Na podstawie znanych budowli narysowała trafnie plan
11
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
rozmieszczenia pomieszczeń. Wczoraj w towarzystwie kierownika wyprawy,
obmiatając szerokim pędzelkiem otwory w podłodze, odnajdywała kolejne punkty,
nanosząc na swoje plany rozmieszczenie otworów. Wtedy odnalazła w niszy
struchlały woreczek z dwudziestoma wykonanymi ze złota kluczami-figurkami. Każda
z figurek miała dwadzieścia centymetrów długości i na pierwszy rzut oka
przedstawiała któregoś z bogów, jednak wystarczyło przyjrzeć się bliżej, aby dostrzec
postacie odziane w dziwaczne kombinezony, a twarze skryte w maski, z których
wychodziły rury zamocowane przy pasie do jakiegoś urządzenia. Wyglądały, jakby
przedstawiały bardziej wojowników z przyszłości, a nie postacie z minionej epoki. Nie
okazała najmniejszego zaskoczenia widokiem owych postaci. Już wcześniej spotkała
się z podobnymi. Wystarczyło pokolorować niektóre płaskorzeźby z zamierzchłej
przeszłości, wedle wcześniejszych twierdzeń odzwierciedlających bogów, a
wychodził prawdziwy obraz. Wszystkie klucze posiadały otwory u dołu o kształtach
trójkątów, kwadratów, rombów i gwiazd zależnie od przeznaczenia.
Jaka to była pułapka? — musiała sobie szybko przypomnieć. Wspominała
szeregi węzełków, które zawierały pierwsze informacje o pułapkach i
zabezpieczeniach. Kipu nadal należało do tego rodzaju trójwymiarowego zapisu,
który tylko niewielu potrafiło odczytać. Większość ludzi, widząc rzędy sznurków
upstrzonych supełkami, raczej uznałoby za egzotyczną ozdobę, a nie przekaz
zawierający istotne informacje. Jednak Aneta po dłuższym studiowaniu potrafiła dziś
odczytać każde kipu.
Prowadziła podróżników do wnętrza, aż minęli łukowate sklepienie i weszli do
obszernej sali kolosalnej budowli. Nagle znieruchomiała, czując na plecach lodowaty
dreszcz strachu. Odwróciła głowę i zobaczyła na jastrzębiej twarzy ochroniarza
idącego tuż za nią z wolna ukazujący się uśmiech całkowicie pozbawiony ciepła.
Otaczały ją głosy pospiesznych oddechów, jak u wystraszonego dziecka, lecz były to
odgłosy niecierpliwości. Podążała kompletnie roztrzęsiona, jednak światło wpadające
przez otwór, gdzieś pod sufitem, dodało jej odwagi. Naprzeciwko znajdowała się
pusta komnata, która stanowiła śmiertelną pułapkę. Obejrzała ją wczoraj, lecz za
każdym razem mogła kierować się jedynie intuicją, a pułapkę mogła zastosować
tylko raz. Wszystkie zbudowano, by zapobiec odnalezieniu właściwego skarbca.
Rządni złota członkowie wyprawy bagatelizowali niebezpieczeństwo. Cóż
mogło im grozić z rąk tak kruchej i delikatnej istoty, jaką była najęta przewodniczka?
Szczupła dziewczyna mierzyła sobie sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu. Takiej
osoby nie trzeba się bać, a jednak jakby zapomnieli, iż właśnie ta krucha istota
odnalazła miejsce ukryte przez stulecia, poszukiwane przez najtęższe umysły świata.
Czytała kipu tak samo, jakby czytała gazetę w ojczystym języku. Żądza zdobycia
bogactw przysłaniała ich zmysły i ufnie podążali za dziewczyną, nie stosując żadnych
zabezpieczeń.
— Musimy przejść przez tę salę, idąc wokół ścian — oświadczyła, ukrywając
emocje w głosie.
12
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
Jeden z członków wyprawy rzucił swój podręczny plecak na środek sali i w tym
momencie ze ściany wyleciał grad śmiercionośnych strzał. Wszyscy upadli na
posadzkę. Wielu z nich było pełnych podziwu dla dziewczyny, która w tak doskonały
sposób potrafiła odczytać informacje o niebezpieczeństwie. Z wolna stawali na nogi,
rozglądając się, jakby oczekiwali nowej serii strzał. Po czym otrzepywali swe ubrania,
a po kilku minutach wyczekująco spoglądali na dziewczynę. Mieli właśnie okazję
zobaczyć na własne oczy działanie jednej z wielu śmiercionośnych pułapek,
zbudowanych przed wiekami, a działającymi tak precyzyjnie, jakby zostały
zbudowane wczoraj. Ta pułapka powinna wzbudzić ufność wobec dziewczyny, bo
wystarczyło, żeby szła na końcu pochodu, a już tutaj zakończyłaby się ta wycieczka.
Kierownik wyprawy w jakiś sposób ufał dziewczynie, natomiast obecna sytuacja
wzbudziła w nim większy podziw i szacunek, i zupełnie uleciały wszelkie obawy.
W obecności dziewczyny czuł się bezpieczny. Przecież ona przyprowadziła ich
bezbłędnie do tego miejsca, a teraz prowadzi dalej pochód.
— Prowadź, ale pamiętaj, że trzech ludzi trzyma cię na muszce — powiedział
kierownik z akcentem ironii i nieopisanego lekceważenia.
Zmieszana odwróciła wzrok i ruszyła przed siebie. Przez dłuższy czas nie
mogła wyksztusić z siebie słowa. W końcu się otrząsnęła. Jeśli wrogowie spostrzegą
radość na jej twarzy, mogą nabrać podejrzeń! Spojrzała na otwór wejściowy do
kolejnej sali ledwie widoczny w półmroku.
Wspomniała ostrzeżenia przyjaciela ze studiów, który odradzał tę wyprawę, ale
nikt na świecie nie potrafił nigdy wybić z głowy upartej dziewczynie tego, co sobie
zaplanowała. Jakże teraz pragnęła oprzeć głowę na jego ramieniu! Zawsze przy nim
czuła się taka bezpieczna. Jej przyjacielowi również nie przypadł do gustu osobnik w
habicie mnicha, który zlecił zadanie i dał ogromną zaliczkę. Żadne z nich ni razu nie
zastanowiło się, dlaczego ów mnich wybrał właśnie tę dziewczynę pośród tylu innych
tęgich umysłów. Uznała, że wieloletni badacze dawnej kultury rozumieją, iż te
właśnie tęgie umysły są skazane na porażkę, gdyż sami są zagubieni we własnych
wizjach i dumie. Ktoś, kto posiada wiedzę, oraz żyłkę do włóczenia się po świecie i
nigdy nie przyjmował narzuconych metod działania, a jednocześnie jeszcze jest
ambitny, ma szansę na sukces. Bowiem taka osoba nie posiada w sobie cechy
określanej terminem skrzywienie zawodowe.
Kroki głośno odbijały się od kamiennej posadzki w ciszy tak ogromnej, że
niemalże słychać było szum wiatru w konarach drzew. Chłód w kamiennych
pomieszczeniach budził dziwne lęki i obawy.
Może sto kroków dzieliło grupę od sali, w której, według przypuszczeń, złożono
skarby. Przewodniczka miała teraz umrzeć! Była młodą, ale jednocześnie i sprytną
kobietą. Jednak przeciwko sobie miała dwunastu wysportowanych mężczyzn. Jej
wiedza wystarczała, żeby uniknąć śmierci. Inkowie wznosili ogromne budowle, z
wielkich głazów, tworzyli przejścia w skałach i… niezawodne pułapki. Serce
dziewczyny ściskała klamra goryczy. Wiedziała, że albo ona wyjdzie z tego cała, albo
wrogowie, a z tymi mężczyznami nie ma żartów. Zdawała sobie również sprawę z
13
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
tego, że jeśli pogrzebie swoich wrogów, wyrzuty sumienia na długo nie dadzą jej
spokoju. Była jednak za młoda, aby umrzeć…!
Zdecydowanie prowadziła mężczyzn na pewną śmierć, mając nadzieję, że
sama wyjdzie z tego cało. W pewnym momencie odnalazła wzrokiem otwór w
podłodze, gdzie należało włożyć pewną figurkę. Włosy zjeżyły się na głowie
dziewczyny, ciało przebiegł zimny dreszcz, a serce zabiło szybciej. Bez wahania
minęła otwór.
Postawiła na szczęście, bo nic nie wyszłoby z jej planów, gdyby nie wszyscy
weszli do pomieszczenia. Wrogowie do czasu zobaczenia skarbu pozwolą jej żyć.
Obawiała się, aby nie zabrali jej ze sobą do bogactw, będąc przekonanymi, że na
siebie pułapki nie zastawi. Poznała ich trochę w czasie miesięcznej wędrówki i
umiała przewidzieć niektóre zachowania. Kiedyś chwalono ją za aktorstwo i nawet
wielu narzucało szkołę aktorską. Wyborna myśl!
Nagle ogarnęła ją rozpacz, usiadła pod ścianą, mocno zacisnęła powieki, przez
które sączyły się łzy. Zakryła oczy dłońmi.
— Gdzie jest skarb?! — zawołał kierownik.
Uniosła dłoń, wskazując odległą ścianę po lewej. Łkając, przez palce zerkała na
grupkę chciwców, którzy pozostawiwszy ją, poszli po skarb, który jednak spoczywał
w zupełnie innym miejscu. Gdy wszyscy zniknęli z pola widzenia, sięgnęła do
kieszeni. Zacisnęła palce na złotej figurce, wyjęła dłoń i wetknęła obiekt w otwór.
Podłogę wypełniały otwory, a każdy kierował inną pułapką lub otwarciem innego
przejścia. Całą wiedzę opierała jedynie na przypuszczeniach i domysłach, i nic nie
dawało jej stuprocentowej pewności aż do ostatniej chwili.
— Musi się udać! — stwierdziła, drżącą ręką wciskając figurkę w otwór.
Na wahanie ani też wewnętrzną walkę z samą sobą zabrakło czasu. Nawet nie
zdawała sobie sprawy z gwałtownej przemiany dokonanej w niej samej. Nagle stała
się odważna i zdecydowana. Gdzieś zniknęła niepewność, a własne życie stało się
wartością najwyższą.
Wreszcie, słysząc okrzyki zawiedzionych, zdecydowanym ruchem obróciła
figurkę. Usłyszała kilka cichych szmerów zamykających wejścia do pułapki, delikatnie
drgnęła ziemia, a potem rozległy się głuche odgłosy spadających kamieni. Chmura
kurzu wypełniła pomieszczenie, aż wreszcie kurz wolno opadł na posadzkę.
Oddychała ciężko. Strach ścisnął jej skronie i pot wystąpił na czoło.
Gorączkowo nasłuchiwała, czy jakieś kroki nie zaczną się do niej zbliżać, czy jakimś
cudem ocalony prześladowca nie wróci, pałając żądzą zemsty.
I po wszystkim…
Wargi odmawiały posłuszeństwa, sparaliżowane przeżytym strachem i
napięciem. Zerwała się z miejsca. Biegła ile jej starczyło sił. Wkrótce nogi odmówiły
posłuszeństwa. Ostatnie kroki pokonywała oparta dłońmi o zimne kamienne ściany.
Aż nagle ogarnął ją łagodny powiew wiatru. Zobaczyła błękit nieba i usłyszała cichy
szum drzew oraz radosne ćwierkanie ptaków. Przez chwilę poczuła się, jakby nagle
została wyrwana z głębokiego snu, ale minione zdarzenia nie były snem. Zupełnie
14
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
wyczerpana przysiadła na zwalonym pniu. Serce biło szybko, a przed oczyma
wirowały czarne kręgi. Niektórzy ludzie rodzą się źli, ona taka nie była.
Wreszcie wrócił spokojny oddech. Dręczyły ją jednak wyrzuty sumienia. W
desperackiej próbie ratowania własnego życia pochowała w grotach Vicabamby
ludzi, którzy zamierzali pozostawić tam jej martwe ciało, żeby tajemnica nie została
odkryta i nie pozostał najmniejszy ślad pochodzenia ich bogactwa. A tymczasem
ona, biedna, uczciwa dziewczyna, posiadała sekret tego skarbu, skarbu, który
przynosi nieszczęście…
Tajemnicza wyspa.
Szczupły mężczyzna siedział na płaskim głazie zamyślony i nie zdawał sobie
sprawy z upływającego czasu ni tego, że właśnie noc zaczynała szarzeć. Na niebie
pojawiały się pierwsze oznaki wstającego dnia. Ze wzgórza miał wspaniały widok na
szczyty gór pokrytych lasem, lecz nie rozglądał się, tylko smutnym wzrokiem
spoglądał na ziemię pod stopami. Siedział tu od kilku godzin, jakby przyklejony, i
ktokolwiek by go zobaczył, uznałby go za zwyczajnego turystę oglądającego wschód
słońca. Natomiast Jarek Bednarski uciekał przed poszukującym go wojskowym
patrolem. Zostali zaatakowani i wszyscy jego koledzy na zawsze pogrzebani zostali
w obcej ziemi…
Należał do organizacji o nazwie Sekcja XXL, ściganej przez rządy wszystkich
krajów. Organizacji zlecającej najemnikom takim jak on przeróżne zadania działań w
różnych krajach. Obecnie prowadził misję wywiadowczą na Tajemniczej Wyspie,
która nie była własnością żadnego kraju, nie posiadała żadnego rządu, a
wykorzystywano ją jedynie do przetrzymywania najgroźniejszych przestępców
politycznych. Wyspa leżąca na Morzu Północnym, choć wzbudzała zainteresowanie
wielu mocarstw ze względu na swoje bogactwa, była miejscem doskonałym na
więzienie. Przez długi czas państwa bloku wschodniego umieszczały tutaj
niechcianych więźniów. Obstawili miejsce swoimi strażnikami, którzy mieli pilnować
założonych obozów pracy. Z powodu niesprzyjających prądów morskich oraz skał
podwodnych miejsce to szerokim łukiem omijały wszelkie statki.
Sekcja XXL otrzymała informacje, że pod płaszczem obozów pracy na wyspie
powstała straszliwa broń. Najbardziej zaufany człowiek — Jarek Bednarski — wraz
ze swoim oddziałem wyruszył na patrol. Jednak ktoś go zdradził i Jarek nie dotarł do
celu.
W jego umyśle tkwiły wciąż wspomnienia ostatnich chwil, kiedy nakazał odwrót i
nikt nie odezwał się na jego komendy, toteż podbiegał do wszystkich posterunków i
szarpał nerwowo ciała nieżyjących już towarzyszy. Został sam w środku krainy, gdzie
mógł zostać pojmany i skazany na długie więzienie, z jakich wielokrotnie wyciągał
wcześniej więźniów. Przyjemniej mu się zrobiło, gdy wspomniał mnicha, który
15
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
nakazał mu odnaleźć wszystkich możliwych do odnalezienia potomków dawnych
mieszkańców Edenu. Eden od zawsze przyciągał ogólną uwagę całego świata, choć
nikt nie potrafił wskazać jego położenia. Mógł znajdować się w każdym miejscu na
świecie. Jarek Bednarski postanowił odnaleźć jak najwięcej krewnych dawnych
mieszkańców, bo tajemnicę przekazywano sobie z ust do ust, ale wciąż wszystko
pozostawało jedynie tajemnicą.
Wreszcie zebrał się w sobie i wyruszył do punktu ewakuacji.
16
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
USA.
Billy McLucky nie miał szczęśliwego dzieciństwa. Podobnie jak inni, których
rodzice lub dziadkowie pochodzili z Edenu i po opuszczeniu go otrzymali wyroki.
Pracował od najmłodszych lat, lecz cieszył się ze zdolnych rąk i wszelkich
możliwości, jakie dało mu życie. Zawsze kochał konie i jeździectwo, które było dla
niego jedynym odprężeniem po całym tygodniu pracy. Odwaga i zdecydowanie
dawały mu szansę na przetrwanie. Kłopoty spadły niespodziewanie, kiedy ktoś
zaczął poszukiwać dawnych mieszkańców legendarnego Edenu. Kilkakrotnie go
nachodzono i nakłaniano do współpracy przez tego samego człowieka w mnisim
habicie. Billy pamiętał wszystkie opowieści pradziadka zwanego Lucky, ale nigdy się
do pochodzenia nie przyznał i z Edenem nie utożsamiał.
Właśnie teraz, jak dar z nieba, otworzyła się szansa na karierę.
Niespodziewanie zaproponowano mu wzięcie udziału w wyścigach konnych. Mając
na sobie cały swój dobytek, przyjął propozycję i ziściły się jego marzenia.
„Ja to mam szczęście” — twierdził w myślach.
Kilka razy wygrał. Aż pewnego dnia wynikł poważny skandal. Jeden z
najbliższych przodków Billy’ego został oskarżony o zdefraudowanie znacznej sumy
publicznych pieniędzy. Ktoś stworzył mu nową historię i przypisał kilka kłamstw. Po
zakończeniu wyścigu klątwa dosięgła również Billy’ego. Sprawdzono jego konia na
zawartość środków wspomagających… z wynikiem pozytywnym.
Rozpoczęto poszukiwania, lecz dżokeja już nie było. Biegł przez miasto w swej
znoszonej koszuli, aż wystraszony i zmęczony zatrzymał się przy rogu budynku.
Oparł czołem o ścianę i stał, zastanawiając się nad kolejnymi krokami. Nie minęło
kilka minut, gdy obok zatrzymał się samochód.
— Wsiadaj! — usłyszał jedno słowo.
Nie mając nic do stracenia, zajął miejsce na tylnym siedzeniu samochodu, który
ruszył z piskiem opon.
— Od dziś nazywasz się Billy Hazard — rzucił zakapturzony kierowca,
jednocześnie podając mu dokumenty. — Udasz się teraz na lotnisko, gdzie masz
zarezerwowany lot do Europy. Na miejscu poznasz szczegóły nowej profesji.
Billy nie zadawał pytań. Nie miał nic więcej do stracenia. Nawet jeżeli słowa
tajemniczego wybawcy miały być porażką.
17
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
Polska.
Seminarium pod wezwaniem Świętego Ducha tego wieczora obchodziło swe
święto. Liczni zaproszeni goście zasiedli przy stołach w dużej sali. Studentów
umieszczono nieco dalej, a wśród nich zajmował miejsce Mirosław Dybicz. Główna
uroczystość dobiegła końca i udał się do swego pokoju. Idąc korytarzem, otarł się o
mężczyznę ubranego w mnisi habit, z kapturem na głowie, lecz nie zwrócił na niego
uwagi. Drzwi pokoju zastał otwarte, a zaraz po wejściu zauważył swoje rzeczy
spenetrowane i porozrzucane wszędzie. Nie należał do wielkich zwolenników
porządku, jednak pokój utrzymywał w stanie względnej czystości.
Bardzo się zaniepokoił i zaczął zastanawiać, kto zrobił mu taką niespodziankę.
Wspomniał i wyliczył na palcach wszystkie dziewczyny, które odwiedzały go w
ostatnich dniach. Nie przypominał sobie, żeby którejś wyrządził coś przykrego,
powtarzając niczym Don Juan de Marco: „Nigdy nie krzywdzę kobiet… sprawiam im
rozkosz. Największą rozkosz, jakiej kiedykolwiek doświadczą”.
Uśmiechnął się do swoich myśli. Zawsze na pytanie „dlaczego wciąż zdobywa
nowe kobiety” zaprzeczał twierdzeniu, że przez nowe podboje udowadnia swą
męskość, i odpowiadał niczym Casanova: „Szukam chwili, która trwa wiecznie…”
Posiadał niesamowity dar zjednywania do siebie ludzi. Zawsze potrafił w
niezrozumiały, jakby wyuczony sposób przekonywać do swojego zdania nawet
profesorów. Dlatego osiąganie kolejnych sukcesów nie sprawiało żadnego problemu.
Lubili go wszyscy, nauczyciele, profesorowie, wychowawcy domu dziecka, w którym
spędził młodzieńcze lata, i wreszcie komuś chyba zaczęło przeszkadzać szczęście
sprzyjające na każdym kroku młodemu Dybiczowi. Jednak bałagan w jego pokoju nie
pasował mu do zemsty którejkolwiek z kochanek. Któż mógł spenetrować jego
rzeczy?
Podczas gdy tak stał i myślał, zbliżył się do niego kolega z sąsiedniego pokoju.
— Coś strasznego musiało się wydarzyć. Uciekaj jak najszybciej, bowiem grozi
ci niebezpieczeństwo ze strony prawa.
Zaskoczony Mirek spojrzał na jego twarz i zapytał flegmatycznie:
— Co się stało?
— Ktoś powiedział ci takie bonjour, jakiego w życiu nie słyszałeś.
Mirek patrzył w milczeniu na kolegę studenta. Posiadał zmysł szybkiej orientacji
i właśnie snuł plany, ale jego kolega przerwał te rozmyślania:
— Udaj się jak najszybciej pod ten adres, a tam znajdziesz odpowiedzi na
wszelkie pytania — rzekł sąsiad, po czym wcisnął w dłoń zdezorientowanego kolegi
ćwiartkę papieru z napisanym adresem.
Nagle na korytarzu zawrzało jak w ulu, studenci biegiem spieszyli do swych
pokoi i zamykali drzwi z trzaskiem. Na horyzoncie ukazał się dziekan nazywany
18
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
przez studentów Pyton („Pyton szaleje!”). Mirek w milczeniu spoglądał na groźne
oblicze stojącego w drzwiach. Nie zdążył połapać się w logice słów.
— Dybicz! Do mnie!
Tymczasem Mirek, zaraz po tym, jak dostrzegł dwa niebieskie mundurki
milicjantów wyłaniające się za Pytonem, wpadł biegiem do swego pokoju. Otwierając
okno, słyszał kroki biegnących na korytarzu. Chwycił ramy i przerzucił swe ciało, a po
chwili był już po drugiej stronie. Jego pokój na parterze posiadał dwie zalety — mógł
do woli przyjmować dziewczyny oraz łatwo uciec w miarę potrzeby, choć wcześniej
taka nigdy nie zdarzyła się. W kilku susach przemierzył podwórzec i przemknął przez
bramę obok zdezorientowanego ciecia, który niewiele wiedział, co się dzieje. Na ulicy
wskoczył do pierwszej lepszej taryfy i pojechał pod wskazany adres.
W tym samym czasie w ukrytej przed oczyma niepowołanych ludzi tajnej
kryjówce, tajemniczy mężczyźni układali życie komuś innemu. W tym wypadku mogli
postąpić podobnie, jak w poprzednich sprawach, ale tu zachodziła zbyt wielka obawa
w powodzenie zamierzenia. W tym przypadku sprawa opierała się również na
domniemaniu i spekulacjach. Ów młodzieniec, którego sprawa dotyczyła, od lat
nazywany był spadkobiercą i nikt nie potrafił określić, jak wiele on wie lub jak wiele
nie wie. Obserwowany od dawna nigdy nie zdradził się wiedzą o swoim pochodzeniu.
Organizacja upozorowała wypadek samochodowy ze skutkiem śmiertelnym jego
rodziców, gdy chłopiec miał dwa lata. Przez kolejnych siedem lat wychowywał go
pradziadek, a potem pieczę przejął nad nim starszy brat. Organizacja nie potrafiła
przekonać do współpracy doświadczonego pradziadka i dlatego sprawiali mu ból w
każdej możliwej postaci. Natomiast on pragnął uchronić od tego wszystkiego właśnie
chłopca, który był jego nadzieją na wygraną walkę. Dlatego starszy z braci został
milicjantem.
— Śpij dobrze, Piotrze Tymowski, doprowadzisz naszą sprawę do wspaniałego
końca i w swojej nieświadomości naprawisz wszystko, co popsuł twój pradziadek —
mówił niby do siebie człowiek siedzący przed monitorem i z radością nacisnął Enter
na klawiaturze, a potem rozpostarł się wygodnie w fotelu.
Przez chwilę rozglądał się po małym pokoju obitym szarym, dźwiękoszczelnym
materiałem, jakby upewniając się, że jest sam. Potem długo śledził wzrokiem na
monitorze ślad przesuwającej się kreski w różnych kierunkach przez różne kraje, aż
doszła do celu. Pojawił się komunikat o wykonaniu zadania. Informatyk był z siebie
zadowolony. Kolejna próba wcielenia ludzi do Sekcji XXL zakończyła się sukcesem.
Możliwość kierowania ludzkimi snami dostarczył Sekcji XXL pewien człowiek, który
wziął się znikąd, natomiast twarz jego zawsze skrywał kaptur płaszcza, okrywającego
całe ciało. Ów kontrolował technologiczny cud, który poprzez satelitę wysyłał do
wybranego człowieka wiązkę promieni, zawierającą treść snu. Szczegóły snu ustalali
19
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
wysyłający senne obrazy. Piotr Tymowski nieprędko dowie się, gdzie widział obrazy i
twarze, które za kilka dni zobaczy ponownie, tym razem na jawie.
Do pokoju wszedł starszy mężczyzna z siwymi włosami i wysportowanej
sylwetce.
— Mam nadzieję, że jest to właściwy człowiek i nie będziemy musieli pogrzebać
go na Tajemniczej Wyspie, jak wszystkich poprzednich — powiedział.
— Jarek Bednarski jest pewny — odrzekł mężczyzna siedzący przy
komputerze.
— Bednarski zaczyna mnie wkurzać. Za bardzo się szarogęsi. No, ale komu w
drogę… Jadę czuwać w leśniczówce. Jeśli Tymowski jest tym, kogo szukamy,
popsujemy mu życie, by zaczął pracować dla nas.
— Jarek chce go zabrać na wyprawę, żeby się ostatecznie przekonać.
Informatyk spojrzał nań zaskoczony.
— Zanim pojedzie, dla zmącenia umysłu spotka kobietę ze swoich, a właściwie
naszych snów.
— Ona nie pracuje dla nas!
— Zgodzi się, jak tylko spotka swego wyśnionego. Dobrze wiesz, jak potrafimy
skutecznie wpływać na ludzi.
Obaj roześmiali się głośno. W tym czasie do pokoju wszedł ubrany w mnisi
habit zakapturzony mężczyzna.
— Bardzo wam wesoło panowie. Już dwa razy popsuliście sprawę. Jeśli i tym
razem się nie uda… Tworzenie snu dla jednego tylko człowieka jest bardzo
kosztownym procesem, ale w tym przypadku zwróci się z nawiązką i na zawsze
będziemy niepokonani. Zdobędziemy broń, jakiej nie będzie posiadał nikt inny w
całym wszechświecie.
Atmosfera w pokoju od razu się popsuła. Jak za każdym razem, gdy tylko
pojawiał się zakapturzony przedstawiciel Syndykatu Skrybów. Kiedy skończył mówić,
lampka obok komputera rozbłysła na czerwono.
— Szefie, wyśledzili nas — padło z głośnika. — Odkryli łącze satelitarne!
W pokoju zapanowała gorączkowa atmosfera, ale mnich stał niewzruszony.
— A transmisja? — zapytał mnich.
— Chyba się udała, ale nie ma gwarancji. Może ten Tymowski zgodzi się na
współpracę podczas zwykłej rozmowy?
Mnich gładził brodę pod kapturem. Dobrze wiedział, jakiego typu człowiekiem
był pradziadek chłopaka.
— Ryzyko jest zbyt duże, bowiem drugiej szansy mieć nie będziemy, a tylko
jemu pozostawiono klucze.
— Nic nie zrobił dotychczas, może nie jest świadom tego, co posiada?
— On tego nie wie z pewnością. Pradziadek mógł mu pozostawić wiele
wskazówek w celu odzyskania Edenu. Może któregoś dnia listonosz przyniesie mu
przesyłkę, może coś zakopane jest w ogródku przed domem i lada dzień odnajdzie
swoją przyszłość… Jego pradziadek przechytrzył nas już raz i mógł też przekazać
20
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
swemu następcy potrzebną wiedzę, a wtedy Eden i jego niezmierzone skarby staną
się jego własnością. Nikt nie będzie finansował naszej działalności i co wtedy
poczniemy? Nasze fundusze już są na wykończeniu, źródło wysycha! Setki lat badań
oraz eksperymentów… Nie możemy sobie pozwolić na ten błąd! Nie dla ryzyka
stworzyłem waszą Sekcję XXL. Moi przełożeni okazują niezadowolenie. Więc lepiej,
żeby się udało. Coraz trudniej nam panować nad badaczami i łowcami skarbów
próbującymi odnaleźć Eden. Rujnowanie życia tym ludziom męczy nas i wykańcza
fundusze. Broń ukryta w Edenie potrzebna nam jest już, teraz!
Zakapturzony wyszedł. Udał się do swego pokoju, podniósł słuchawkę telefonu i
wykręcił numer.
— Poproszę z komendą główną Milicji Obywatelskiej.
W taki oto sposób została sprzedana Sekcja XXL, która już przestała być
potrzebna. Ani zakapturzonemu, ani jego przełożonym nie zależało na wyprawach
dla wyciągania ludzi czy zdobywania informacji. Cała działalność stanowiła jedynie
przykrywkę, natomiast ktoś musi posprzątać ten bałagan. Któż inny do tego nadaje
się lepiej niż milicja?
Tymczasem Piotr Tymowski spał sobie w najlepsze, śniąc o pięknej
dziewczynie i tajemniczej leśniczówce, od wizyty w której miało się rozpocząć jego
prawdziwe, dorosłe życie. Tak dziewczyna, jak i dom w lesie już trzeci raz pojawiali
się w snach nic niepodejrzewającego młodego człowieka. Fabryka snów musiała
działać wadliwie, skoro aż trzy seanse potrzebne były w tym przypadku do podjęcia
działania. I nikt nie miał pewności, czy i tym razem przyniesie efekt.
Do czego posunie się Mnich i jego przełożeni, jeśli trzeci sen nie spowoduje
żądanych efektów u ich ofiary? Piotr niewiele wiedział o tym, czego się od niego
oczekuje i nawet nie znał powodu, dla którego ktoś miałby to zrobić. Wystarczyło
tylko, że pradziadek Piotra na początku stulecia przypłynął do Polski na żaglowcu o
nazwie Biały Szkwał i na zawsze pozostał. Statku natomiast nigdy nie odnaleziono,
choć wielu go szukało. Dla przełożonych zakapturzonego osobnika odnalezienie
statku miało również duże znaczenie…
Tajemnicza wyspa 2.
Śniegi topniały, a na wyspie budziła się wiosna. Gdzieś w jej sercu stał szereg
drewnianych baraków. Cały teren otaczał kolczasty drut, a na wieżyczkach stali
uzbrojeni strażnicy, natomiast ich koledzy przechadzali się wokół ogrodzenia. Był to
wybudowany przed wielu laty obóz pracy, gdzie więźniowie z różnych krajów, żeby
odpokutować za swe winy, wycinali drzewo przeznaczone na sprzedaż.
Czujne ucho strażnika na wieży zaniepokoił dźwięk gdzieś nad lasem, a po
kilku minutach ukazał się śmigłowiec. Helikopter wylądował na środku obozu. Jakiś
strażnik podbiegł otworzyć drzwi. W towarzystwie oficera z pojazdu wyszło jeszcze
21
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
dwóch ludzi. Jeden ubrany w schludnie skrojony garnitur, drugi zaś nosił coś
przypominającego mnisi habit koloru ciemnego. Ten ostatni głowę i twarz zasłoniętą
miał kapturem. Poszli wprost do baraku dowódcy obozu. Wielu strażników
zaintrygowała ta niecodzienna wizyta i każdy z nich pragnął poznać jej cel, lecz ich
ciekawość nie została jeszcze zaspokojona.
Helikopter odleciał po kilku kwadransach. Wtedy dowódca wezwał zaufanych
strażników do swego baraku.
— Dowódco, kim był ten zakapturzony? — zapytał strażnik najwyższej rangi,
zastępca komendanta.
Dowódca sprawiał wrażenie człowieka niezwykle tajemniczego. Po wizycie
nieoczekiwanych gości jego oblicze niezwykle pokraśniało.
— Kimś, kto odmieni oblicze świata. Sprawa jest poważna, bowiem
wyznaczono nas do pewnej tajemniczej misji. Ktoś nas odwiedzi za kilka tygodni.
Musimy być słabsi, a wszystko ma wyglądać wiarygodnie. Do pilnowania więźniów
na wyrębie przeznaczycie ludzi z czarnej listy, którzy są najlepszym przykładem
niesubordynacji.
— Mamy prawo poświęcać ludzi? — indagował zastępca.
— Nasza sprawa wymaga ofiar. Upada potęga wschodniej cywilizacji. Musimy
umieć sobie poradzić w trudnych czasach. Wszystkie obozy podobne do naszego
mogą zostać zamknięte. Dobrze będzie mieć takie wyjście awaryjne. Ten
zakapturzony… podał mi nowe rozwiązanie. Nasze obawy o przetrwanie wkrótce się
skończą.
— Czy plan poprawy warunków obejmuje nas wszystkich? — pytał zastępca.
Huknął strzał, łuska z brzdękiem upadła na podłogę. Zastępca komendanta legł
martwy na podłodze z dziurką w czole.
— Zadawał za dużo pytań — wyjaśnił komendant, chowając broń do kabury. —
Czy ktoś jeszcze chce o coś zapytać?
W pomieszczeniu zapanowała cisza. Zapewne wielu miało pytania, ale w tej
sytuacji nikt nie śmiał ich zadać.
— Zakopcie trupa w lesie i zgłoście do centrali zaginięcie mojego zastępcy…
Ani dziewczyna o imieniu Aneta, która prowadziła wyprawę w Peru, ani Billy, ani
Mirek, ani też Jarek w całym zamieszaniu nie wiązali obecności mężczyzny
odzianego w mnisi habit z problemami, które ich właśnie dotknęły. Łączyło ich jedno
— wszyscy wywodzili się z Edenu.
22
Krzysztof Dmowski
„Gdzie jest twój dom Podróżniku?”
wydanie nr I, styczeń 2012
www.goneta.net
O wydawcy:
Wydawnictwo internetowe Goneta powstało w listopadzie 2007 roku. Wydajemy tylko
e-booki i audiobooki. Książki zawierają wszelkie znamiona książki tradycyjnej —
autorska kolorowa i dobrze widoczna okładka, strona redakcyjna, spis treści i
indywidualny niepowtarzalny numer ISBN. Książki w Gonecie są wydawane mało
znanych, często debiutujących polskojęzycznych autorów, wśród których są też
obywatele państw obcych. Ceny wszystkich e-booków nie przekraczają 20,00 zł.
Audiobooki wyceniane są wyżej, do 25,00 zł. Wszystkie książki przechodzą redakcję
i korektę polonistyczną. Książki można ściągać w sieci ze sklepu Gonety i
współpracujących z Gonetą księgarń internetowych formatach pdf, epub i mobi.
Audiobooki mają format mp3. W ofercie jest proza dla dorosłych, młodzieży i dzieci,
poezja, albumy, poradniki i informatory oraz małe formy literackie. W planie druk na
żądanie i tłumaczenia na język angielski.
Goneta uczestniczy w wielu konkursach czytelniczych, w których nagrodami jest
dany e-book, którego konkurs dotyczy. Nagród literackich dla autorów obecnie nie
przewidujemy. Sytuacja może ulec zmianie, gdy zajdzie taka potrzeba.
23