Prezentacja programu PowerPoint

Pierwsza wojna
światowa. Cztery lata,
które zmieniły świat.
I wojna światowa – Wielka Wojna
Konflikt zbrojny, w którym wzięły udział 33 państwa na przełomie lat 1914-1918 różniący się znacznie od tych mających miejsce w
przeszłości. Walki toczyły się praktycznie na terenie całej Europy, a także w Azji i Afryce. O wiele okropniejsza od wcześniejszych
wojen. I wojna światowa miała daleko idące reperkusje dla rozwoju techniki wojskowej. Pojawiły się nowe rodzaje broni przez
diametralnie zwiększyła się liczba ofiar. Na polach bitew wprowadzono począwszy od samolotów bojowych, poprzez czołgi i artylerię
przeciwpancerną, po miotacze ognia oraz karabiny maszynowe. Po raz pierwszy użyto gazów trujących, co było pogwałceniem
konwencji haskiej. Gazy o właściwościach drażniących i paraliżujących powodowały niewyobrażalne cierpienia żołnierzy. Po raz
pierwszy działania rozgrywały się równocześnie w powietrzu, na lądzie, na wodzie oraz pod jej powierzchnią. Przyniosła zupełnie
nowe spojrzenie na prowadzenie wojny. Odtąd kojarzyła się ona z bezsensowną walką pozycyjną. Każdego dnia ginęły tysiące
żołnierzy, stłoczeni w okopach lub bezsensownie atakujący na dobrze ufortyfikowanego wroga. Rok 1914 uznawany jest za koniec XIX
wieku. Wybuch I wojny światowej zakończył epokę względnego spokoju oraz rozwoju społecznego, ekonomicznego kulturalnego. Cały
świat wkroczył w wiek kryzysów ekonomicznych, krwawych wojen i totalitaryzmów.
Nie żyją już weterani tej wojny-ostatnim z nich, czynnie uczestniczącym w działaniach zbrojnych, okazał się być Claude Stanley
Choules, służący w brytyjskiej marynarce wojennej. Zmarł on w Australii na przełomie roku 2011. Miał 110 lat.
Przebieg wojny
Przyczyny
Wzrost napięcia na arenie międzynarodowej
• Dążenie do rozbudowy floty wojennej i pogorszenie stosunków brytyjsko – niemieckich
• Powstanie dwóch przeciwstawnych sojuszów : ententy i państw centralnych
• Chęć odzyskania Alzacji i Lotaryngii ( Francja )
• Pragnienie poszerzenia wpływów na świecie ( Niemcy )
• Rywalizacja o wpływ w Maroku ( Francja i Niemcy ).
• Próba odzyskania przez Serbię wspieraną przez Rosję wpływów na półwyspie i utworzenie państwa południowych Słowian, która była
sprzeczna z interesami Austro – Węgier
• Odrzucenie ultimatum przedstawionego przez Austro – Węgry rządowi serbskiemu po zabójstwie austriackiego następcy tronu Franciszka
Ferdynanda i jego żony na terenach Sarajewa
• Konflikt mocarstw na obszarach pozaeuropejskich
• Polepszenie potęgi ekonomicznej poprzez nowy podział terenów kolonialnych ( Niemcy )
• Opór Wielkiej Brytanii względem polityki niemieckiej
• Zbrojenia morskie ( Niemcy )
• Kwestia Bałkanów czyli najbardziej zapalnego obszaru Europy
Blogi polityczne
Trójprzymierze
• Niemcy
• Austro – Węgry
• Włochy
Wsparcie w przypadku wojny z Rosją lub Francją oraz zmiany podziału terytoriów znajdujących się poza Europą.
Trójporozumienie ( „serdeczne porozumienie” – ententę cordiale )
• Wielka Brytania
• Francja
• Rosja
Zaniepokojenie zbrojeniami morskimi, obawa przed przymierzem niemiecko - astriackim
Dzień, w którym wszystko się zaczęło czyli
zamach w Sarajewie
26 maja 1914 roku na tajnym spotkaniu kilku nastolatków, członków tajnej organizacji „Czarna Ręka” otrzymało od jej szefa Dragutina
Dimitrijevicia pieniądze, broń, granaty oraz instrukcję dotyczącą zamachu na austriackiego następcę tronu arcyksięcia Franciszka Ferdynanda.
28 czerwca tego samego roku przed południem samochód księcia i jego żony wjechał na ulice Sarajewa. Trasa przejazdu była źle zabezpieczona,
więc pilnujący policjanci nie mieli szans na zapobiegnięcie tragedii. Gdy pojazd skierował się w stronę ratusza tłum mieszkańców wyszedł by
przywitać przybyłych gości. Znajdowali się tam również zamachowcy. Jeden z nich stał za blisko, aby móc odważyć się na oddanie strzału.
Drugiemu nie udało się przedrzeć przez tłum. Dopiero trzeci zdołał rzucić bombę w kierunku księcia, jednak akcja zakończyła się fiaskiem, gdyż
zrobił to za późno. Odłamki zraniły tylko członka eskorty. W związku z zaistniałym zamieszaniem uznali, że akcja przebiegła pomyślnie. Udali się,
więc do jednej z pobliskich kawiarenek. W tym samym czasie arcyksiążę chcąc odwiedzić rannego oficera nakazał kierowcy jechać do szpitala.
Zły traf chciał, ze ten pomylił drogi i wjechał na ulicę przy której stała feralna kawiarenka. Princip widząc kabriolet arcyksięcia, wybiegł, podbiegł
do auta i dwukrotnie strzelił. Jeden z pocisków ranił śmiertelnie arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, drugi - jego małżonkę Zofię. W kilka minut
później oboje nie żyli. Kiedy policjanci schwytali Principa, ten połknął ampułkę z cyjankiem, ale trucizna okazała się zbyt słaba i skończyło się
jedynie na torsjach. Wszyscy trzej zostali aresztowani. Dnia 29 października przed austriackim sądem stanęli zabójcy arcyksięcia Franciszka
Ferdynanda. Wszyscy zostali skazani na ponad 20 lat więzienia. Gdyby nie byli wówczas niepełnoletni, dostaliby najprawdopodobniej karę
śmierci.
Dzień rozpoczęcia wojny
25 lipca, w związku z niespełnieniem przez Serbię wszystkich punktów ultimatum, Belgrad opuścił austriacki ambasador baron Giesl. Po trzech
dniach, oba państwa zerwały stosunki dyplomatyczne i znalazły się w stanie wojny. Jeszcze tego dnia pierwsze bomby spadły na serbską stolicę.
W ciągu następnych tygodni do walki przyłączały się kolejne narody, należące do dwóch wrogich bloków politycznych. Najważniejszy teatr
działań – europejski, podzielony był na dwa fronty-zachodni, wschodni.
Plan Schlieffena
Niemiecki plan wojenny ( od nazwiska feldmarszałka Alfreda von Schlieffena ) miał zapobiec prowadzeniu działań zbrojnych na dwóch frontach.
W tym celu dowództwo przewidywało uderzenie zdecydowaną większością sił na Francję, opanowanie w jak najkrótszym czasie stolicy, a
następnie przerzucenie wojsk na Wschód do walki z Rosjanami, których do zakończenie walk Francji, miały wiązać walką wojska austro–
węgierskie. Liczona na szybkie pokonanie Francuzów. Na pociągach transportujących żołnierzy na front widniały napisy m.in. „Na śniadanie do
Paryża”.
Przyjęcie Wielkiej Wojny społeczeństwo
niemieckie
Fakt przystąpienia Niemiec do wojny ich społeczeństwo przyjęło z entuzjazmem. Udzielił się on między innymi młodemu Adolfowi Hitlerowi
świętującemu wybuch w wiwatującym tłumie 1 sierpnia w Monachium. Przyszły dyktator szybko zaciągnął się do wojska i został wysłany na
front.
Nie wszyscy jednak byli zadowoleni z nowej rywalizacji zbrojnej. Albert Einstein, ówczesny dyrektor berlińskiego Instytutu Fizyki, napisał w liście
do swojego przyjaciela takie słowa: „Europa w swym szaleństwie przeżywa coś niewiarygodnego. W takich czasach zdajemy sobie sprawę, do
jak godnego politowania gatunku zwierzęcego należymy”
Czołg
Gąsienicowy wóz bojowy, przeznaczony do walki z siłami przeciwnika na krótkich i średnich dystansach za pomocą prowadzenia ognia na
wprost. Ciężki pancerz i duża mobilność zapewniają czołgom przetrwanie na polu bitwy, a napęd gąsienicowy pozwala na przemieszczanie się z
dużą prędkością w trudnym terenie. Czołg jest zasadniczym środkiem prowadzenia walki lądowej, zwłaszcza natarcia. .W czasie I wojny
światowej brytyjski pułkownik Ernest Swinton doszedł do wniosku, że skuteczną osłoną atakującej piechoty mógłby być opancerzony traktor na
gąsienicach. Dzięki poparciu Winstona Churchila powstał pojazd nazwany "Mały Willy„ i był w stanie przejechać przez okopy i rowy strzeleckie.
Z racji podobieństwa "Willy'ego" do zbiornika na benzynę i w celu zmylenia wywiadu niemieckiego, pułkownik Swinton nadał maszynie
kryptonim "tank" (zbiornik). Nazwa ta, do dzisiaj w wielu językach oznacza czołg. W przeszłości używane było też w innych państwach, w tym w
Polsce w latach 20. XX wieku.Polska nazwa "czołg" pochodzi od sposobu poruszania pierwszych maszyn, które zdawały się powoli czołgać po
ziemi na swoich gąsienicach.
Karabin maszynowy
Samoczynna, zespołowa broń palna strzelająca amunicją karabinową o kalibrze do 20 mm. Karabiny maszynowe bardzo często są zasilane
taśmą nabojową, gdzie umieszczona jest amunicja. W 1862 roku powstał pierwszy nadający się do użytku w praktyce, który skonstruował
Richard Gatling; Hiram Stevens Maxim w 1883 roku zbudował pierwszy karabin maszynowy w pełni automatyczny. Początkowo była to broń
defensywna, dopiero wprowadzone ręczne karabiny maszynowe nadawały się do działań zaczepnych, mógł je bowiem obsługiwać jeden
żołnierz. Zasada działania polega na krótkim odrzucie lufy lub zdecydowanie częściej długim odrzucie lufy albo odprowadzaniu części gazów
prochowych przez specjalny otwór w lufie i przewód gazowy .Chłodzenie zapewniała ciecz (starsze konstrukcje), obecnie stosuje się chłodzenie
powietrzem i łatwo wymienne lufy. Pierwotnie przeznaczeniem karabinów maszynowych było niszczenie siły żywej, później zaczęto je stosować
także do celów przeciwlotniczych, a nawet rażenia lekkich pojazdów opancerzonych.
Gazy bojowe
Po raz pierwszy zastosowano na większą skalę w trakcie I wojny światowej. Pierwsze użycie przez Niemców miało miejsce już 17 października
1914 na froncie zachodnim, gdzie w okolicach Neuve Chapelle ostrzelali pozycje aliantów granatami z gazem łzawiącym. Atak był zupełnie
nieudany, zajmujący ten odcinek frontu Anglicy nie zauważyli nawet obecności tego gazu. Nikłe skutki użytych wcześniej gazów łzawiących
spowodowały, ze Niemcy zwrócili uwagę na koncepcję użycia chloru, twierdzono, że chlor to nowa broń, która potrafi przełamać najlepiej
umocnione pozycje obronne i przyniesie zwycięstwo w wojnie pozycyjnej. Powinien szybko się rozwiewać, umożliwiając natarcie piechoty
bezpośrednio po ataku chemicznym. Chlor ma jeszcze tę "zaletę", że będąc cięższym od powietrza wnikał w zagłębienia terenu i wolniej się z
nich ulatniał, skutecznie eliminując żołnierzy przebywających w okopach i ukrywających się. Wydobywający się gaz niesiony wiatrem miał nie
tylko porazić, ale i uśmiercić żołnierzy przeciwnika. Liczono także na olbrzymie znaczenie psychologiczne, panikę i rozprężenie w szeregach
wroga. 22 kwietnia 1915 na północ od Ypres armia niemiecka użyła chloru po raz pierwszy. Straty aliantów w wyniku operacji wyniosły ok. 12
tys. żołnierzy, z czego od gazu zmarło 350 ludzi. Ze względu na skuteczność użytej broni dzień 22 kwietnia 1915 uznano na całym świecie jako
moment rozpoczęcia wojny gazowej.
Lotnictwo
Podstawowym zadaniem lotnictwa na początku I wojny światowej było rozpoznanie i korygowanie ognia artyleryjskiego. To właśnie rekonesans
lotniczy był jedną z przyczyn impasu na froncie zachodnim, bo uniemożliwiał wyprowadzenie zaskakującego natarcia. Nad polami bitew, obok
powszechnie znanych sterowców, pojawiły się wkrótce pierwsze samoloty . Myśliwce miały za zadanie chronić samoloty obserwacyjne, niszczyć
maszyny nieprzyjaciela i nie pozwalać im na swobodne operowanie . Samoloty rozpoznawcze obserwowały miejsca w których lądują pociski po
ich wystrzeleniu przez własną artylerię, ponadto ich załoga nanosiła na mapę rozmieszczenie okopów wroga . Samoloty te również alarmowały
o wszelkich działaniach armii przeciwnika, lokalizowały położenie dział wroga. Z biegiem czasu oprócz lotnictwa zwiadowczego i myśliwskiego
rozwinęło się także lotnictwo bombowe .Bombowce wzięły swój początek od samolotów myśliwskich, których piloci zaczęli obrzucać wojska
przeciwnika granatami, a nawet cegłami. Później pojawiały się maszyny pozwalające na udźwignięcie większego ładunku, co ułatwiało
niszczenie celów naziemnych . Pojawienie się lotnictwa wymusiło z kolei wynalezienie środków do jego zwalczania, a więc przede wszystkim
artylerii przeciwlotniczej strzelającej pociskami rozpryskowymi.
Morze
Przewidywali oni wojnę krótką i krwawą. Rozwój techniki wojskowej od tego czasu jednak zmienił oblicze wojny, a siły morskie, które
poprzednio pełniły jedynie marginalną rolę, podczas pierwszej wojny światowej dawały nadzieję na szybkie rozwiązanie w wojnie lądowej.
Brytyjczycy zastosowali strategię blokady morskiej, którą skutecznie wykorzystywali dotąd przez stulecia, w swoich wojnach z wrogami
kontynentalnymi. Niemcy, mimo że dysponowały w tym czasie drugą najpotężniejszą flotą świata, znacznie ustępowały siłą brytyjskiej
marynarce wojennej Grand Fleet.
Na początku wojny przewidywano, że wrogie marynarki szybko nawiążą ze sobą walkę i od razu zapadną decydujące rozstrzygnięcia. Jednak
sytuacja w rzeczywistości wyglądała zupełnie inaczej, bo floty przeciwników obawiały się starcia i wyczekiwały pierwszego ruchu z drugiej
strony. Niemcy, jako że mieli słabszą marynarkę, unikali starcia, które mogłoby ich drogo kosztować. Brytyjczycy nie chcieli z kolei ryzykować
klęski, która oznaczałaby militarną katastrofę z tego względu, że większość zaopatrzenia kraju była dostarczana drogą morską. Tak więc przez
dłuższy czas okręty brytyjskie i niemieckie wyczekiwały w swoich portach po przeciwnych stronach Morza Północnego.
Front zachodni
1914
3 sierpnia - atak na Belgię i Luksemburg
Bitwa pod Marną – wojna pozycyjna
1915
22 kwietnia - bitwa pod Ypres. Porażka wojsk niemieckich, nie zdobycie Flandrii i nie zrealizowanie planu odcięcia Francji od pomocy
angielskiej.
Walki w Szampanii
Zatopienie Lusitanii
1916
21 lutego - bitwa pod Verdun ( najkrwawsza bitwa wojny ). Śmierć około 500 tysięcy żołnierzy. Rozsławienie francuskiego marszałka Philippe
Petaina.
31 maja – 1 czerwca - bitwa jutlandzka ( największa bitwa morska ) między flotą niemiecką, a angielską w Cieśninie Skagerrak. Nie została
rozstrzygnięta.
24 czerwca rozpoczęcie wzmożonego przygotowanie artyleryjskiego przez wojska francuskie i angielskie nad rzeką Sommą. Wywarcie silnego
wrażenia na Niemcach.
1917
31 stycznia - ogłoszenie nieograniczonej wojny podwodnej przez Niemcy, która bezpośrednią była przyczyną przystąpienia USA do wojny po
stronie ententy
6 kwietnia - Stany Zjednoczone wypowiadają wojnę wojskom niemieckim
9 – 19 kwietnia - silny atak wojsko angielskich oraz francuskich w rejonie Arras
Bitwa pod Caporetto i Piavą
Papieski plan pokoju
1918
18 lipca - druga bitwa nad Marną i Sommą
8 sierpnia - „czarny dzień armii niemieckiej” bitwa pod Sommą. Połączone siły ententy pod dowództwem Ferdynanda Focha zadały im
straszliwą klęskę
11 listopada – podpisanie aktu kapitulacji w Compiegne pod Paryżem przez Niemcy.
Front wschodni
1914
26-31 sierpnia bitwa pod Tannenbergiem, zwycięstwo Niemiec nad armią rosyjską.
1915
01 – 03 maj bitwa pod Tarnowem
14 maj krwawa bitwa pod Gorlicami wojska niemieckie (gen. Paul von Hindenburg) przerwały front . Nowa linia przebiegała od zatoki Ryskiej
przez Pińsk po Tarnopol .
Zajęcie Warszawy i całego Królestwa Polskiego
1916
maj-wrzesień zajęcie Galicji przez Rosję – kontrofensywa Aleksieja Brusiłowa .
1917
Rewolucja lutowa i październikowa
Utrata znacznej części ziem przez Rosję
1918
3 marca traktat pokojowy między Rosją Radziecką , a państwami centralnymi- pokój brzeski.
11 listopada kapitulacja Austro - Węgier
Front bałkański (południowy)
1914
Zaatakowanie Serbii przez Austro-Węgry
1915
Zajęcie wyżej wymienionego państwa wraz z Czarnogórą
23 maja Austro-Węgry wypowiadają wojnę Włochom
24 lipca przystąpienie Włoch do wojny i opowiedzenie się po stronie państw sprzymierzonych
Przystąpienie Bułgarii do konfliktu po stronie państw centralnych
1916
18 sierpnia traktat przymierza i konwencja wojskowa pomiędzy Rumunią , a państwami koalicji
27 sierpnia wypowiedzenie Austro-Węgrom przez Rumunię , uderzenie na Siedmiogród
6 grudnia zajęcie Bukaresztu przez Niemców
1917
Zwycięstwo Anglików nad Turcją
27 kwietnia Grecja przystępuje do walki popierając ententę
Zdobycie Bagdadu i Jerozolimy
24 października silne uderzenie sprzymierzonej armii austro-węgierskiej i niemieckiej na Włochy z trzech ich stron. Błyskawiczne zwycięstwo
atakujących i przełamanie frontu włoskiego
10 grudnia rozejm Rumunii oraz państw centralnych
1918
24 października ofensywa Włochów w kierunku Triestu . Opuszczenie frontu przez Polaków, Czechów, Chorwatów, Węgrów i ich powrót do
ojczyzny.
Ofensywa wojsk ententy na Półwyspie Bałkańskim
30 listopada zawieszenie broni Villa Giusti
29 września kapitulacja Bułgarii
Fronty poza Europejskie w Afryce i Azji
Ekspedycja dardanelska na bliskim wschodzie , podjęta wspólnymi siłami angielsko-francuskimi mająca na celu opanowanie
Cieśnin Stambułu.
1914
Atak Turcji na Rosję
1917
11 marca zajęcie Bagdadu
1918
Zajęcie przez Brytyjczyków większości kolonii niemieckich . Chińskie posiadłości kolonialne Niemców
19 września zajęcie Syrii i Libanu
29 i 30 września kapitulacja Bułgarii i Turcji
Kapitulacja sił niemieckich w Afryce
Rewolucja w Rosji
Konflikt zbrojny spowodował znaczne pogorszenie się gospodarki Rosji. Narastały antywojenne i antyrządowe nastroje, wybuchały liczne
strajki, bunty żołnierzy. Pod presją stale pogorszającej się sytuacji car Mikołaj II abdykował na rzecz swojego młodszego brata Michaiła, który
korony nie przyjął. W ten oto sposób upadła jedna z najpotężniejszych monarchii Europy. Nie uspokoiło to jednak nastrojów rewolucyjnych. W
październiku 1917 władzę przejęli bolszewicy pod wodzą Włodzimierza Lenina. Wydarzenia te przeszły do historii pod nazwą Wielkiej Rewolucji
Październikowej.
Dzień, kiedy wszystko się skończyło i na nowo
zaczęło
Pierwszym z państw centralnych, które się poddało, była Bułgaria, która podpisała zawieszenie broni 29 września 1918 roku. Niemcy poprosiły o
wstrzymanie ognia 3 października 1918. Kiedy cesarz Wilhelm II rozkazał flocie Rzeszy wypłynąć na samobójczy rejs przeciwko marynarce
brytyjskiej, marynarze niemieccy 29 października 1918 zbuntowali się w porcie w Wilhelmshaven. 30 października skapitulowała Turcja. 3
listopada Austro-Węgry poprosiły Włochy o pośrednictwo w zawarciu rozejmu i przysłanie warunków zawarcia pokoju. 4 listopada Austria
zawarła rozejm, po którym cała monarchia się rozpadła. Po wybuchu rewolucji w Niemczech proklamowano powstanie republiki 9 listopada,
zaznaczając tym samym koniec cesarstwa, ale nie imperium, jako że republika ciągle nosiła nazwę „Deutsches Reich”. Cesarz uciekł następnego
dnia do Holandii, która zgodziła się mu udzielić azylu. 11 listopada 1918 został podpisany rozejm Niemiec z państwami ententy w wagonie
kolejowym w Compiègne. O godzinie 11 zaczęło obowiązywać zawieszenie broni i wojska obydwu stron zaczęły się wycofywać ze swoich
pozycji. Formalny stan wojny pomiędzy obydwoma stronami trwał jeszcze 7 miesięcy i została oficjalnie zakończony wraz z podpisaniem
traktatów pokojowych z Austrią, Węgrami, Bułgarią oraz Turcją w Saint-Germain-en-Laye, Trianon, Neuilly i Sèvres. Traktat pokojowy z Turcją
został jednak zerwany przez jej wojnę z Grecją i ostateczny traktat pokojowy został z nią zawarty w Lozannie 24 lipca 1923.
Śmierć drogą do wolności
Wojna, mimo, iż pochłonęła miliomy istnień i zniszczyła wszystko co budowały pokolenia stała się wybawieniem dla polskiej niepodległości.
Szczególne dla naszej ojczyzny ważne były ostatnie tygodnie konfliktu. Na przełomie października 1918 Rada Regencyjna w stolicy wydała
manifest zapowiadający odbudowę państwa polskiego i powołała nowy rząd. W Krakowie powstała Polska Komisja Likwidacyjna z Wincentym
Witosem na czele, która przejmowała władzę od urzędników austriackich. Członkowie stworzonej przez Józefa Piłsudskiego Polskiej Organizacji
Wojskowej przejmowali od Austriaków tamtejsze garnizony. Na Śląsku Cieszyńskim powstała Polska Rada Narodowa, a w Poznaniu Naczelna
Rada Ludowa. Na początku listopada socjaliści i lewicowi ludowcy powołali w Lublinie Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej pod wodzą
Ignacego Daszyńskiego. W Paryżu już od 1917 roku działał Komitet Narodowy Polski (KNP) kierowany przez Romana Dmowskiego, który alianci
uznali za oficjalne przedstawicielstwo polskie. Dzięki jego zabiegom powstała tam polska armia ochotnicza dowodzona przez gen. Józefa
Hallera, a ideę niepodległej Polski oficjalnie poparły Stany Zjednoczone. Momentem przełomowym dla sprawy naszej ojczyzny stał się 11
listopada , dzień wejścia w życie zawieszenia broni. Niemcy przegrały wojnę, Austro-Węgry rozpadły się, a Rosja pogrążona była w chaosie
rewolucji. Żołnierze nie stawiali oporu, gdy rozbrajali ich polscy ochotnicy. Na ulicach polskich miast wiwatowano na cześć wolności i
niepodległości. Dzień wcześniej przybył do Warszawy Piłsudski, zwolniony z internowania przez Niemców. Po tych wydarzeniach objął stery w
państwie. Oficjalnie zawiadomił rządy europejskie o istnieniu wolnej Polski. Powstała nowa II Rzeczpospolita.
Józef Piłsudski
Józef Klemens Piłsudski– (ur. 5 grudnia 1867 w miejscowości Zułowo na Litwie, zm. 12 maja 1935 na terenie Warszawy). Posiadał liczne
rodzeństwo: braci – Bronisława, Jana, Adama, Kazimierza, Kacpra oraz siostry - Helenę ,Marię,Zofię, Ludwikę. Urodziły się także bliźnięta Piotr i
Teodora, ale niestety zmarli w wieku 1,5 roku. Był dwukrotnie żonaty z Marią z Koplewskich Juszkiewiczową (działaczką PPS, nazywaną przez
członków partii Piękną Panią) oraz Aleksandrą. Z tych związków na świat przyszły dwie córki: Jadwiga i Wanda.
Polski działacz społeczny i niepodległościowy, żołnierz, polityk, mąż stanu; od 1892 członek Polskiej Partii Socjalistycznej i jej przywódca w
kraju, twórca Organizacji Bojowej PPS (1904), Legionów Polskich (1914) i Polskiej Organizacji Wojskowej (1914), od 11 listopada 1918 naczelny
wódz Armii Polskiej, w latach 1918–1922 naczelnik państwa, piepolityki wewnętrznej i zagranicznej II RP. I wojna światowa:
W okresie poprzedzającym wybuch I wojny światowej – wymarzonej wielkiej wojny między zaborcami – Piłsudski zaangażował się w
organizowanie rozmaitych grup paramilitarnych w Galicji. Na zjeździe zwolenników walki czynnej 25 sierpnia 1912 w Zakopanem był
inicjatorem utworzenia Polskiego Skarbu Wojskowego. 1 grudnia 1912 w obliczu wybuchu I wojny bałkańskiej Komisja Tymczasowa
Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych mianowała Piłsudskiego naczelnym komendantem sił wojskowych. W 1913 zorganizował w
Stróży, koło Limanowej, kurs szkoły oficerskiej Związku Strzeleckiego. Był tam jednym z wykładowców, publikując także później (pod
pseudonimem Z. Mieczysławski) Geografię militarną Królestwa Polskiego, w której analizował rozlokowanie wojsk rosyjskich na ziemiach
polskich w perspektywie ewentualnych działań wojennych.
Na początku 1914 Piłsudski przebywał w Szwajcarii, Francji i Belgii, gdzie wizytował organizowane na obczyźnie oddziały strzeleckie. Wygłosił
tam również szereg odczytów na temat powstania styczniowego i problemów w tworzeniu polskich sił zbrojnych. Miał również wówczas
przewidzieć przebieg nadchodzącej wojny.
Ignacy Jan Paderewski
Ignacy Jan Paderewski (ur. 18 listopada 1860 w Kuryłówce, zm. 29 czerwca 1941 w Nowym Jorku) Przyszedł na świat w Kuryłówce na Podolu.
Matka, Poliksena, zmarła kilka miesięcy po jego narodzinach. Jedynym opiekunem Ignacego i jego starszej siostry Antoniny był ojciec - uczestnik
powstania styczniowego, który za udział w nim odbył karę roku więzienia w Kijowie, a następnie zarabiał na życie jako administrator jednego z
majątków na Podolu. W latach 1872–1878 zdobył wykształcenie w warszawskim Instytucie Muzycznym, noszącym od 1919 r. nazwę
Konserwatorium Warszawskie. Po ukończeniu szkoły Paderewski utrzymywał się, grając na przyjęciach, komponując i wykonując własne utwory,
a także udzielając lekcji gry na fortepianie. W 1880 poślubił Antoninę Korsakównę . W 1881 r., po śmierci żony (która pozostawiła go z kalekim
kilkumiesięcznym synem Alfredem), wyjechał doskonalić swój warsztat do Berlina.
Polski pianista, kompozytor, działacz niepodległościowy i polityk. W 1919 sprawował funkcje premiera i ministra spraw zagranicznych RP.
Profesor konserwatorium w Warszawie. Kawaler Orderu Orła Białego, francuskiej Legii Honorowej i Orderu Imperium Brytyjskiego. Po wybuchu
I wojny światowej zaczął prowadzić szeroko zakrojoną działalność dyplomatyczną na rzecz Polski i Polaków, wykorzystując swą popularność na
Zachodzie. M.in. zbierał fundusze na pomoc ofiarom wojny i był jednym ze współzałożycieli komitetów pomocy Polakom w Paryżu i Londynie.
W 1915 założył wraz z Henrykiem Sienkiewiczem w Vevey Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Tego samego roku
wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuował swą działalność. Przed każdym ze swoich występów przemawiał na temat postulowanej
przez niego niepodległości Polski. W krótkim czasie udało mu się zbliżyć do doradcy prezydenta Wilsona, Edwarda House’a. Później spotkał się z
samym prezydentem, któremu w styczniu 1917 r. przekazał memoriał na temat Polski. Być może z tego powodu sprawa polskiej niepodległości
znalazła się w słynnych 14 punktach Wilsona. W sierpniu 1917 r. został przedstawicielem Komitetu Narodowego Polski z Romanem Dmowskim
na czele.Po powrocie do kraju Józefa Piłsudskiego i powierzeniu przez niego misji formowania rządu Jędrzejowi Moraczewskiemu, również i
Paderewski powrócił do Polski. 25 grudnia 1918 pojawił się w Gdańsku, skąd następnie udał się do Poznania. Jego przybycie do stolicy
Wielkopolski i entuzjastyczne przywitanie stało się impulsem do wybuchu zakończonego sukcesem powstania. Po przyjeździe do Warszawy,
Paderewski spotkał się z Piłsudskim i podjął się roli mediatora pomiędzy nim a obozem Dmowskiego. 16 stycznia 1919 został premierem,
pełniąc również funkcję ministra spraw zagranicznych. Wraz z Romanem Dmowskim jako delegat pełnomocny reprezentował Polskę na
konferencji pokojowej w Paryżu, zakończonej podpisaniem traktatu wersalskiego, kończącego I wojnę światową. W tym czasie wsparł gen.
Tadeusza Rozwadowskiego w jego planach tworzenia Legionu Amerykańskiego, który miał walczyć w Polsce z bolszewikami. W wyniku tych
działań powstała polsko-amerykańska Eskadra Lotnicza im. Tadeusza Kościuszki. Paderewskiemu nie udało się zrealizować wszystkich założeń
strony polskiej, jednak dał się poznać jako sprawny negocjator i dyplomata. Pomimo to jego bezpartyjny rząd był krytykowany w kraju zarówno
przez lewicę, jak i prawicę. Paderewski wiedział, iż jego gabinet ma charakter tylko i wyłącznie przejściowy, dlatego w grudniu 1919 podał się do
dymisji. Następnie wyjechał do Szwajcarii, aby odpocząć od polityki. Powrócił jednak do kraju w kulminacji wojny polsko-bolszewickiej w 1920.
Został wysłannikiem rządu polskiego do Ligi Narodów. Wkrótce jednak zrezygnował z tej funkcji w 1921.W 1922 r. wyjechał ponownie do USA,
gdzie powrócił do koncertowania. Później zajął się także działalnością charytatywną za ,którą otrzymał wiele tytułów i odznaczeń, m.in. tytuł
lordowski od brytyjskiego monarchy Jerzego V. Paderewski zmarł na zapalenie płuc 29 czerwca 1941 r. o jedenastej rano, w pokoju hotelowym
Hotelu Buckingham na Manhattanie
Dziękujemy za uwagę….
Autorzy: Diana Kociołek i
Izabela Irzyńska
Konferencja paryska 1919 r.
Konferencja pokojowa w Paryżu – konferencja pokojowa, zorganizowana w Paryżu po zakończeniu I wojny światowej, trwająca od 18 stycznia
1919 roku do 21 stycznia 1920 roku. Brało w niej udział 27 zwycięskich państw. Państwa pokonane w I wojnie światowej (Niemcy, AustroWęgry, Turcja, Bułgaria) nie zostały dopuszczone do konferencji. Przedstawiono im tylko traktaty do podpisania. Rosja Radziecka nie została
zaproszona, gdyż mocarstwa Ententy nie uznawały rządu bolszewickiego, który podpisał separatystyczny pokój z Niemcami w marcu 1918
(Traktat brzeski). Oficjalnym reprezentantem rządu RP był Komitet Narodowy Polski na czele z Ignacym Paderewskim i Romanem Dmowskim,
poszerzony o reprezentantów wyznaczonych przez Naczelnika Państwa (Kazimierz Dłuski i inni). W czasie konferencji został podpisany Traktat
wersalski – główny układ pokojowy kończący I wojnę światową, podpisany przez Niemcy i państwa Ententy 28 czerwca 1919. Został
ratyfikowany 10 stycznia 1920 roku i z tą datą wszedł w życie[potrzebne źródło]. Traktat ustalił wiele granic międzypaństwowych w Europie oraz
wprowadził nowy ład polityczny.
Inne traktaty zawarte w czasie konferencji:
Rozejm w Trewirze
Mały traktat wersalski
Traktat pokojowy z Austrią 1919
Traktat pokojowy z Bułgarią 1919
Traktat w Trianon (z Węgrami)
Traktat pokojowy w Sèvres 1920 (z Turcją)
Postanowienia traktatu wersalskiego
• Rzeszę i jej sojuszników uznano za sprawców wojny, ponoszących odpowiedzialność za wszystkie szkody
• Ustalenie nowych granic Niemiec
• Przyznanie Alzacji i Lotaryngii Francji.
• Polska odzyskała utracone tereny Pomorza Gdańskiego i Wielkopolski
• Gdańsk staje się wolnym miastem pod patronatem Ligii Narodów
• Przeprowadzenie w wielu regionach plebiscytów decydujących o przynależności narodowej społeczeństwa do konkretnego kraju.
Ograniczenia względem państwa
niemieckiego
• Reparacje w wysokości 132 mld marek w złocie na rzecz Europy i krajów zaangażowanych
• Armia nie może przekraczać 100 tysięcy żołnierzy. Służyć ma głównie do utrzymania porządku wewnętrznego oraz pilnowania granic
• Wzbroniony został przewóz broni, amunicji, sprzętu wojennego do kraju
• Siły zbrojne zredukowane i zdemobilizowane
• Zniesiona obowiązkowa służba wojskowa
• Uznanie niezawisłości Austrii
• Zakaz utrzymywania, gromadzenia sił zbrojnych, prowadzenia ćwiczeń wojskowych na stałe lub czasowo
• Zabronienie utrzymywania lub budowy fortyfikacji w odległości 50 km od brzegów rzeki Ren
• W skład sił zbrojnych nie powinno wchodzić lotnictwo wojskowe, morskie, ani żaden podwodny statek
• Utrata większości terenów kolonialnych
Skutki
Gospodarka
• Zwiększenie lub zmniejszenie produktu krajowego brutto (PKB)
• Zniszczenie wielu miast i wsi
• Zakłady pracy przerobiono na fabryki broni
• Ogromne zadłużenie państw (bezpośrednie wydatki wyniosły 186 mld USD, a pośrednie 152 mld USD
• Produkcja masowej ilości amunicjii
• Zniszczenie zakładów przemysłowych, dróg, mostów, połączeń kolejowych, a pola uprawne pozostawione odłogiem, gdyż wymagały
niebotycznej pracy w celu przywrócenia im świetności
Społeczeństwo
• W wyniku działań wojennych zginęło 10 mln żołnierzy ,a 20 mln zostało rannych, z czego 3,5 mln stało się kalekami .
• Ból wynikający ze straty bliskich osób, a cierpienia milionów kobiet i sierot nie sposób zmierzyć.
• Pojawienie się grypy hiszpanki, która zabiła dwa razy większą ilość ludzi niż działania zbrojne. Dotykała głównie dzieci i kobiety.
• Olbrzymie zniszczenie moralne oraz duchowe (utrata wiary w Boga czy też dobro). Zapanowało przekonanie, że zło, gwałty, kradzieże,
zabójstwa stają się bezkarne, a wartości moralne są nic nie warte. Państwo jako organizacja nie jest w stanie zapewnić bezpieczeństwa
obywatelom
• Problemy psychiczne (masowo zaczęły powstawać ośrodki i zakłady opiekuńcze dla osób z problemami
• Sytuacja zmusiła kobiety do wykonywania pracy przeznaczonej do tej pory tylko dla mężczyzn.
• Emancypacja kobiet
Polityka
• Wszystkie zmiany terytorialne uznane na konferencji paryskiej oraz idące za tym ograniczenia względem Niemiec i krajów uznanych za
winnych.
• Upadek wielkich dynastii Hohenzollernów, Habsburgów, Romanowów.
• Odrodzenie lub powstanie nowych państw w Europie: Polski, Czechosłowacji, Jugosławi, Litwy, Łotwy, Estonii i Finlandii.
• Powstanie republiki w Niemczech.
• Koniec istnienia monarchii Austro-Węgierskiej.
• Powołanie Ligii Narodów.
• Rozszerzenie zakresu władzy wykonawczej w wielu państwach (prezydenta i rządu).
• Uchwalano nowe podatki lub podwyższano już istniejące, pojawiały się nowe ustawy; wszystkie te działania były podejmowane po to, aby
zwiększyć wysiłek wojenny.
• Powstanie lub odrodzenie państw: Czechosłowacji, Austrii, Węgier, Finlandii, Polski, Litwy, Łotwy i Estonii.
Wspomnienia
„Na wojnę zanosiło się już dobrze w r. 1909 na wiosnę, a jeszcze bardziej w 1912/13 z powodu spraw bałkańskich, ale wtedy mocarstwa
pogodziły się między sobą, a do wojny większej nie przyszło. Z powodu ciągłych wieści i zapowiedzi wojennych ludność oswoiła się z niemi i
przestała się niemi trwożyć, więc nawet po zamordowaniu następcy tronu austrjackiego i jego żony, w czerwcu 1914 r. przyjmowali głosy o
wojnie dość obojętnie i spodziewali się, że i tym razem do wojny światowej nie przyjdzie. Tymczasem wybuch wojny szybko się zbliżał.
„W latach 1914-1918 toczyły się dwie różne wojny. Pierwsza to walka zbrojna żołnierzy, marynarzy, lotników, i ludności cywilnej w krajach
okupowanych; czas masowych cierpień, zwłaszcza w okopach. Drugą toczyły gabinety wojenne, władcy, propagandziści i ideolodzy pełni
politycznych i terytorialnych ambicji; wyznaczali oni przyszłość imperiów, państw i narodów w nie mniejszym stopniu niż ludzie walczący na
frontach” Martin Gilbert „Pierwsza wojna światowa”
„Straszliwe było to rozryte pole walki. Wśród żywych obrońców leżeli martwi (…). Jar i obszar i obszar z tyłu pokryty był Niemcami, teren z
przodu Anglikami. Z nasypów starczały ręce, nogi i głowy; przed naszymi dziurami leżały pourywane członki i trupy” Ernst Juenger-walka po
Sommą
„Na wojnę, o której mówili starzy ludzie, gdy jeszcze dziećmi byliśmy, że musi przyjść, że będzie ona czymś wielkim, czymś koniecznym dla
uszlachetnienia ludzkości i wymierzenia sprawiedliwości wszystkim narodom Ziemi. Mówiono o tej wojnie niemal z życzeniem, by raz przyszła,
by po niej było ludziom lepiej. Szczególnie my, Polacy, marzyliśmy o powstaniu państwa polskiego z gruzów wojny światowej. Mówili nam starzy
ludzie o jakimś śpiącym wojsku świętej Jadwigi, które przy uderzeniu dzwonu ma powstać ze snu i zawojować, już zmęczone walkami, bliżej
nieokreślone wojska nieprzyjacielskie”
„Nazajutrz , a była to niedziela 9 maja, usłyszeliśmy pierwsze odgłosy wojny. Na froncie huczało i grzmiało. Starzy rozmawiali między sobą: - Co
to tam dziś za kanonada? Nas, nowicjuszy, to zbytnio nie raziło, bo sądziliśmy, że skoro nastał dzień, to już tak być musi. Po odebraniu należnej
nam kawy chodzimy tu i tam. Oglądamy osobliwe ogródki francuskie, przedstawiające się bardzo romantycznie, pełne krzewów winnych,
pnących się po ścianach domostw i po figurkach, znajdujących się w tych ogrodach, otoczonych żywopłotami wysokimi na dwa metry.
Zwiedzamy też miejscowy kościół, który zajęty jest przez kwaterujących tam żołnierzy. Jest godzina dziesiąta. W mieście jakiś niezwykły ruch
wojskowych i nielicznych cywilów. Na froncie kanonada. Nagle, o wpół do jedenastej, alarm. Kompania staje w komplecie. Prędko rozdają nam,
nowicjuszom, broń i amunicję (z garnizonu bowiem wyjechaliśmy bez broni). Jest nas czterdziestu pięciu; nie starczyło broni dla pięciu, których
też pozostawiono jako odwach w mieście. Bez jakichkolwiek garnizonowych formalności padła komenda: - Rechts um! Ohne Tritt Marsch! ( W
prawo zwrot! Dowolnym krokiem marsz!). Zbliżamy się do frontu. Odgłos walki coraz wyraźniejszy.
„Z ciekawością patrzę na słup dymu, kurzawy i ziemi jak deszcz opadającej. Wchodzimy do rowu górą maskowanego. Idziemy nim około stu
metrów. Wychodzimy po małej drabinie i już jesteśmy w rzęsistym ogniu karabinów i karabinów maszynowych. Biegniemy jeden za drugim jak
zające ku wgłębieniu opodal drogi. Na czworakach rozciągamy się w tyralierę. Jedna obsługa z karabinem maszynowym zagnieździła się na
stogu słomy wysuniętym nieco naprzód. Po chwili z obsługi tej padają wszyscy. Francuzi ostrzeliwują nas tak gęsto, że niepodobna się ruszyć.
Możemy doskonale liczyć i rozróżniać wystrzały francuskich karabinów maszynowych, które po wystrzeleniu dwudziestu pięciu nabojów czynią
małą przerwę. Przerwę tę wykorzystujemy posuwając się naprzód na czworakach. Na małą chwilę ogień ustaje. Pada rozkaz: - Naprzód!
Zrywamy się i biegniemy... Padamy obrzuceni lawiną ołowiu. Moment przerwy i znowu zrywamy się. Rzucam ukradkiem wzrokiem ku prawemu
skrzydłu i obejmuję obraz pola zasianego ludźmi. Kładę się obok trzech kolegów, mówię im, że należy posunąć się dalej naprzód - nie reagują.
Krzyczę i targam jednego, wreszcie widzę kałużę krwi”
„Ersatz” - słowo oznaczające w języku niemieckim i polskim produkt zastępczy zrobiło karierę na ziemiach polskich w czasie głodu podczas I
wojny światowej. „Ersatze” stały się niejako symbolem dolegliwości życia codziennego i zarazem symbolem zaradności polskich kobiet w
trudnych wojennych warunkach. System przydziałów kartkowych nie zapewniał należytego zaopatrzenia w żywność, głód zaglądał do wielu
polskich domów i taka sytuacja wymagała aktywności kobiet. Nie tylko jednak problemy aprowizacyjne były udziałem mieszkanek ziem
polskich. Mobilizacja mężczyzn, przymusowy wyjazd części z nich w głąb Rosji spowodował, że kobiety musiały ich zastąpić nie tylko w
zakładach pracy, ale także w domu, pełnić funkcje głowy rodziny. Szereg pań z wyższych i średnich warstw społecznych w czasach wojennych
niedostatków podjęło działalność w organizacjach charytatywnych niosących pomoc potrzebującym. Organizowały również pomoc medyczną
dla rannych żołnierzy. Konieczność aktywności kobiet podczas Wielkiej Wojny w znaczący sposób wpłynęła na procesy emancypacyjne i
przyczyniła się do uznania równouprawnienia kobiet, co znalazło swój symboliczny wyraz w przyznaniu im praw wyborczych w odrodzonej
Rzeczypospolitej”
„Na obszarze Królestwa Polskiego zarządzanym w czasie I wojny światowej przez Niemców, pod koniec 1915 r. powstała Rada Główna
Opiekuńcza w Warszawie, która miała sieć placówek na obszarze okupacji niemieckiej. Do głównych form jej aktywności należało tworzenie
różnego rodzaju instytucji pomocowych, a wśród nich: sierocińców, ochronek, przytułków dla starców, jadłodajni. Poza tymi formami pomocy,
potrzebującym rozdawano żywność, ubrania i obuwie, w miarę możliwości udzielano także wsparcia finansowego. W prace Rad dość licznie
zaangażowały się kobiety. W początkach niepodległości RGO poszerzyła teren swojej działalności o byłą okupację austriacką. Placówki terenowe
zaczęto zawiązywać także na obszarze Galicji, Wołynia i Wileńszczyzny. Formy aktywności „nowej” RGO pozostały bez zmian, jednak znacznie
większy akcent położono na przekazywanie pomocy potrzebującym dzieciom (także matkom wychowującym małe dzieci). Wspomnieć tu
trzeba, że oprócz szerokiej akcji pomocowej skierowanej do wszystkich potrzebujących wsparcia, znaczna część akcji organizowanych przez RGO
adresowana była wyłącznie do kobiet i dzieci. Struktury opiekuńcze w Polsce funkcjonowały do wiosny 1921 r.”
„“W Rosji 400 kobiet jest pod bronią. Większość z nich to część pułku syberyjskiego. Do tej pory 50 zginęło lub zostało rannych. Liczba tych
walczących kobiet jest warta odnotowania, szczególnie jeśli się weźmie pod uwagę liczne trudności związane z tym rzemiosłem, dla którego te
kobiety zostały wcielone do służby. Szósty pułk kozaków uralskich miał kobietę-kapitana o nazwisku Kokowcewa. Kobieta ta dwukrotnie ranna
otrzymała krzyż sw. Jerzego oraz gwarancję dożywotniej emerytury. Okazało się, że przez wiele lat jej mąż służył w pewnym kozackim pułku a
kiedy wybuchła wojna, załatwiła sprawy tak, że trafiła do tego samego regimentu. Kozacy dońscy również mieli kobietę-oficera w osobie
Aleksandry Jefimowny Łagariewoj . Inna kobieta – Olga Jehlweiser może się poszczycić bardzo interesującym życiorysem wojennym. Służyła
podczas wojny w Mandżurii pod rozkazami gen. Rennenkampfa i brała udział w wielu ważnych bitwach. Ostatnio była bardzo aktywna w bojach
wokół Grodna. Inna Rosjanka, która brała udział w 3 bitwach była znana jako Żółta Marta ze względu na kolor blond loków.”
„ Mamy do czynienia z przygodami wojennymi młodych dziewczyn, które brały udział w rosyjskiej defensywie w Galicji i Karpatach. Bez
powiadamiania kogokolwiek o swoich planach. Dwanaścioro z tych dziewcząt porzuciło szkołę w Moskwie, dostało się do Lwowa gdzie
przebrały się za żołnierzy i udało im się wstąpić do armii bez zdemaskowania swojej płci. Jedna z nich, Zoja Smirnow, opisała los tych pieszych
amazonek. Po raz pierwszy kiedy pociski rozerwały się nad ich oddziałem dwie najmłodsze, Szura i Lidia, każda w wieku 14 lat, zaczęły płakać;
wkrótce wszystkie pozostałe zaczęły szlochać. Pierwsza ofiara spośród nich padła w bitwie w Karpatach, rozerwana na strzępy . Przyjaciółki
pochowały ją i postawiły na grobie krzyż z drobnym napisem. W następnej kolejności Nadia i Żana zostały ranne. Na końcu narratorka została
również ranna a kiedy w konsekwencji drugiej rany została odesłana do szpitala, jej płeć została ostatecznie ujawniona.”
„Do szpitala wojskowego w Charkowie przywieziono kobietę-żołnierza, która okazała się być znaną księżniczką Wołońską, która brała udział w
ofensywie na Wołyniu jako zwykły żołnierz. Miała 22 lata, była wysoka i dobrze zbudowana. Jej mąż zginął na początku wojny, nieco później
także ojciec oraz brat. Żeby pomścić śmierć bliskich, księżniczka wstąpiła do służby w regimencie piechoty na froncie południowo-zachodnim .
Kiedy odkryto jej płeć, została odstawiona do Kijowa, ale zdołała uciec i wstąpiła do innego pułku, z którym, nierozpoznana, uczestniczyła we
wszystkich jego bitwach na froncie wołyńskim. Księżna wyraziła pragnienie i zamiar powrotu ze szpitala na front.”
Irzyńska Izabela
Kociołek Diana
IB