lotniska i miły

Sygn. akt V W 7/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 czerwca 2016 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek
Protokolant: Beata Jachnis
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 31 marca 2016 r., 17 maja 2016 r. oraz 7 czerwca 2016 r.,
przeciwko M. F. (1) c. J. ur. (...) w W.
obwinionej o to że:
w dniu 3 listopada 2015 roku około godz. 16:30 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. imienia C. (hala przylotów) wbrew
zakazowi prowadziła działalność gospodarczą z zakresu oferowania usług adwokackich przylatującym pasażerom bez
zgody zarządzającego lotniskiem tj. o wykroczenie z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1
pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012r.
Orzeka:
1) Obwinioną M. F. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 210 ust 1 pkt 5a
Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z art. 39 § 1 i 2 kw wymierza jej karę nagany;
2) Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt: 7643/15
UZASADNIENIE
M. F. (1) została obwiniona o to, że w dniu 3 listopada 2015 roku około godz. 16:30 w W. przy ul. (...) 1 na terenie
L. imienia C. (hala przylotów) wbrew zakazowi prowadziła działalność gospodarczą z zakresu oferowania usług
adwokackich przylatującym pasażerom bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o wykroczenie z art. 210 ust. 1 pkt.
5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki
Morskiej z dnia 04.09.2012r.
W oparciu o zabrany w sprawie materiał dowodowy Sad ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 8 czerwca 2015 r. M. F. (1) zawarła z (...) sp. z o.o. umowę zlecenie, w ramach której zobowiązała się ona
do wykonywania na rzecz spółki działalności o charakterze reklamacyjno-akwizycyjnej polegającej na rozmowie z
pasażerami opóźnionych lotów i przedstawianie im możliwości prawnych wynikających z opóźnienia. W ramach tych
rozmów wręczała ona swoim rozmówcom kontakt do swojego mocodawcy, jako firmy która potencjalnie mogłaby
zajmować się reprezentacją tych osób w ramach postępowania odszkodowawczego. Członkami Zarządu w spółce (...)
w tym czasie byli M. S. oraz M. F. (2).
W dniu 3 listopada 2015 r. M. F. (1) wykonywała opisane wyżej obowiązki znajdując się na terenie hali przylotów
lotniska C. w W.. Sytuację tę zaobserwowała J. S. pełniąca funkcję specjalisty ds. handlowych w Przedsiębiorstwie
Państwowym (...). Podeszła ona do M. F. (1) celem weryfikacji czy posiada ona identyfikator upoważniający ją
do prowadzenia tego typu działalności oraz ustaliła, iż M. F. (1) nie jest uprawniona do prowadzenia działalności
akwizycyjnej i reklamowej na terenie lotniska. W związku z tym J. S. zwróciła się do pracowników (...) Ochrony (...)
i wskazała, iż kobieta rozmawiająca z pasażerami wykroczyła przeciwko przepisom związanym z ochroną porządku
i bezpieczeństwa na terenie lotniska i w związku z tym konieczne jest przeprowadzenie interwencji mającej na celu
usunięcie M. F. (1) z terenu hali przylotów lotniska C..
Funkcjonariusze SOL podjęli interwencję wobec M. F. (1) i w związku z tym poinformowali ją, że musi ona opuścić
teren hali przylotów. W odpowiedzi M. F. (1) wskazała, iż nie łamie obowiązujących przepisów ponieważ nie prowadzi
w tym momencie działalności gospodarczej i w związku z tym nie narusza obowiązujących zasad. W związku z
prowadzoną ożywioną wymianą zdań, po chwili do rozmowy włączyły się również osoby prowadzące w okolicach
lotniska działalność przewozu osób taksówkami tj. W. A. oraz M. A.. Poinformowali oni M. F. (1), że nie ma się czego
obawiać i że znają prawników którzy są w stanie rozwiązać tą sytuacje przed Sądem. Po chwili na miejscu zdarzenia
pojawił się uprzednio wezwany przez J. S., funkcjonariusz policji W. T.. Stwierdził on popełnienie przez obwinioną
wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze i w związku z tym wystawił on mandat karny w wysokości
200 zł. M. F. (1) odmówiła przyjęcia mandatu i w związku z tym funkcjonariusz policji poinformował ją o skierowaniu
do Sądu wniosku o ukaranie.
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień obwinionej M. F. (1) /e-protokół
rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. od 00:01:12 do 00:16:16/; zeznań świadka J. S. /k. 12 protokół przesłuchania, eprotokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. od 00:16:16 do 00:37:12/; zeznań świadka W. T. /k. 14 protokół zeznań
świadka, e-protokół rozprawy z dnia 17 maja 2016 r. od 00:01:23 do 00:07:48/; zeznań świadka M. A. /e-protokół
rozprawy z dnia 17 maja 2016 r. od 00:07:48 do 00:11:40/ zeznań świadka W. A. /e-protokół rozprawy 17 maja 2016
r. od 00:11:40 do 00:15:55/, zeznań świadka M. F. (2) /e-protokół rozprawy z dnia 17 maja 2016 r. od 00:15:55 do
00:22:31/ zeznań świadka M. S. /e-protokół rozprawy z dnia 17 maja 2015 r. od 00:22:31 do 00:26:24/; notatki
urzędowej /k. 1, 9, 22/; płyty CD /k. 8/;pisma dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) /k. 72/; ksero umowy
zawartej miedzy obwinioną a spółką (...) /k. 77-78/.
Obwiniona M. F. (1) w swoich wyjaśnieniach nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wskazała, iż w
dniu 3 listopada 2015 r. nie wykonywała działalności gospodarczej, ani nie oferowała usług adwokackich na terenie
lotniska i w związku z tym nie wypełniła znamion wykroczenia. Obwiniona wyjaśniła, iż firma w której pracuje zajmuje
się odszkodowaniami dla pasażerów samolotów , których lot był opóźniony. M. F. (1) wskazała, iż do jej obowiązków
w ramach wykonywanej przez nią pracy należało między innymi informowanie pasażerów o przysługujących im
uprawnieniach związanych z zaistniałymi nieprawidłowościami. Obwiniona zaznaczyła jednocześnie, iż rozmowy z
pasażerami przebiegały z reguły w miłej atmosferze a sami rozmówcy byli zainteresowani przekazywanymi przez nią
informacjami.
Obwiniona wskazała również, iż oprócz informowania pasażerów o przysługujących im prawach do zakresu jej
obowiązków należało również pozyskanie od tych pasażerów danych kontaktowych, które później przekazywała do
swojego mocodawcy czyli spółki (...). Obwiniona zaznaczyła jednocześnie, iż to nie do niej należy dalszy kontakt z
klientami. W zakresie kierowania jej na lotnisko obwiniona wskazała, iż miała się ona udać się na lotnisko w przypadku
otrzymania informacji o opóźnionym locie i wyjaśniła jednocześnie, iż jej pobyt na lotnisku w dniu 3 listopada 2015
r. nie był dla niej pierwszym przypadkiem kiedy wykonywała swoje obowiązki w tym miejscu.
W przedmiocie zdarzeń z dnia 3 listopada 2015 r. obwiniona potwierdziła, iż w tym dniu znajdowała się w
hali przylotów lotniska im. C. w W., gdzie wykonywała swoje obowiązki. Jak relacjonuje w trakcie rozmowy z
pasażerami podeszli do niej pracownicy lotniska i poinformowali ją, że musi ona opuścić teren lotniska z powodu
braku wymaganego zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej. Jak wskazuje obwiniona po odmowie
zastosowania się do wspomnianego polecenia funkcjonariusze SOL zaczęli ją szarpać i siłą chcieli usunąć ją z terenu
lotniska. M. F. (1) wyjaśniła, iż w jej obronie występowali zarówno jej rozmówcy, jak również taksówkarze, który
również znajdowali się na hali przylotów lotniska. Obwiniona zaznaczyła, iż jej zachowanie w żaden sposób nie
wpływało na porządek panujący na lotnisku i w związku z tym nie powinno stanowić wykroczenia.
Sąd zważył co następuje:
Wyjaśnienia obwinionej zasługują na wiarę w zakresie w jakim opisała ona metodykę wykonywanej przez nią pracy
oraz wskazała zakres obowiązków, które wypełnia. Walor wiarygodności przyznać należy również tej części wyjaśnień ,
w których wskazała ona kto zleca jej konkretne wyjazdy na teren lotniska, jak również w zakresie częstotliwości tego
typu zdarzeń. Wyjaśnienia te był spójne i logiczne oraz w pełni korespondowały w pozostałym zebranym w sprawie
materiałem dowodowym. W szczególności należy wskazać w tym miejscu na treść umowy zlecenie zawartej między
obwinioną a spółka (...) oraz na zeznania świadków M. F. (2) i M. S., będącymi osobami bezpośrednio nadzorującymi
działalność M. F. (1).
Za wiarygodną należy uznać również tę część wyjaśnień obwinionej , w której potwierdziła ona, iż w dniu 3 listopada
2015 r. rzeczywiście była na terenie hali przylotów lotniska im. C. w W. i rozmawiała w tym czasie z pasażerami
opóźnionych lotów o przysługujących im z tego tytułu roszczeniach. Za autentyczną należy również uznać tę cześć
wyjaśnień , w których obwiniona wskazała, że w przedmiotowym dniu przedstawiała ona zakres działalności firmy,
którą reprezentowała.
Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom obwinionej w zakresie w jakim opisywała przebieg interwencji z dnia 3
listopada 2015 r., zaznaczając jednocześnie, iż wydarzenia te nie miały bezpośredniego wpływu na decyzję w zakresie
orzeczenia o sprawstwie wykroczenia, albowiem opisane przez obwinioną elementy nie decydowały o wypełnieniu
przez obwinioną znamion wykroczenia. M. F. (1) wskazywała, że jej zachowanie w żaden sposób nie naruszało
porządku obowiązującego na lotnisku, a rozmowy z pasażerami miały wyjątkowo miły charakter lecz należy zwrócić
uwagę, iż elementy wymienione wyżej nie stanowią przesłanek zarzucanego wykroczenia. W związku z tym czynniki
te Sąd wziął pod uwagę w zakresie oceny całokształtu zachowania obwinionej.
W toku postępowania dowodowego prowadzonego w niniejszej sprawie został ustalony stan faktyczny, który w
zakresie elementów konstrukcyjnych wykroczenia nie budzi jakichkolwiek wątpliwości i w związku z tym wskazać
należy, iż nieprzyznanie się obwinionej do winy należy w przedmiotowym przypadku traktować jako dywagacje
w zakresie ustaleń prawnych i w ten sposób zostało ono oceniane. Podobne ustalenia należy również poczynić w
zakresie tej części wyjaśnień obwinionej, w której wskazywała ona, iż jej działanie nie jest prowadzeniem działalności
gospodarczej i w związku z tym nie może być poczytywane w kategoriach wykroczenia.
W toku postępowania dowodowego Sąd przesłuchał J. S., tj. specjalistę ds. handlowych w Przedsiębiorstwie
Państwowym (...). Należy wskazać, iż zeznania świadka były logiczne i spójne. Co istotne fakt, że świadek zajmuje
wspomniane stanowisko pozwala domniemywać, iż posiada on wiedzę o osobach mających zezwolenie na prowadzenie
działalności gospodarczej na terenie lotniska oraz zna uregulowania prawne obowiązujące w tym zakresie. Dodatkowo
w związku z powyższym wiarygodnym jest wskazanie, że to świadek zainicjowała interwencję przeprowadzoną wobec
obwinionej. Zeznania świadka należy uznać za wiarygodne także w zakresie w jakim wskazała ona na fakt, iż firma
zatrudniająca obwinioną nie zwracała się przed dniem 3 listopada 2015 r. o pozwolenie na prowadzenie działalności
gospodarczej na terenie lotniska i w związku z tym pracownicy tej firmy nie mieli legitymacji prawnej do rozmowy
z klientami w zakresie ewentualnej późniejszej współpracy. Sąd przyznał również walor wiarygodności stwierdzeniu,
iż w na terenie lotniska działa kilka podmiotów o zbliżonej do spółki (...) specyfikacji i żaden z tych podmiotów nie
składał wniosku o umożliwienie prowadzenia działalności na terenie portu lotniczego.
Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka W. T., który przeprowadzał w dniu 3 listopada 2016 r. interwencje wobec
obwinionej. Zeznania świadka w zakresie stanu faktycznego zaistniałego w związku z podjętą przez niego interwencją
należy uznać za spójne, logiczne i w pełni korespondujące z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.
Sąd przyznał również walor wiarygodności zeznaniom świadków M. A. i W. A. w zakresie w jakim wskazywali oni, iż
wobec obwinionej została przeprowadzona interwencja, w której uczestniczyli pracownicy SOL oraz w części w której
wskazywali oni, iż obwiniona chciała oddalić się z hali przylotów bez okazywania dowodu osobistego i nie zostało jej to
umożliwione. Ponadto Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, w których wskazali oni, iż obwiniona była szarpana przez
pracowników lotniska. Należy poczynić jednak uwagę, że potwierdzenie tego faktu nie ma jakiegokolwiek znaczenia
w kontekście popełnienia przez obwinioną wykroczenia.
W toku postępowania przesłuchani zostali członkowie zarządu spółki (...)- M. F. (2) oraz M. S.. Zeznania
świadków tych Sąd ocenił jako wiarygodne w zakresie w jakim opisywali oni dotychczasową współpracę z obwinioną
oraz wskazywali jakie obowiązki obwiniona wykonuje. Treść tych zeznań znajduje potwierdzenie w pozostałym
materiale dowodowym zebranym w niniejszej sprawie. Dodatkowo w/w świadkowie wskazali, iż nie posiadali oni
odpowiedniego zezwolenia na wykonywanie tego typu działalności na terenie lotniska, a obecnie prowadzą oni
rozmowy z władzami portu lotniczego w zakresie zalegalizowania wykonywanych w imieniu spółki (...) czynności.
Powyższe stwierdzenie należy uznać za wiarygodne zwłaszcza, mając na uwadze treść zaliczonego do materiału
dowodowego pisma Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...), które to pismo bezpośrednio
wspomniane wyżej okoliczności potwierdza. Jednocześnie wskazać należy, iż w w/w piśmie przywołane zostało pismo
pochodzące od spółki (...), datowane na dzień 21 kwietnia 2016 r, co jednoznacznie wskazuje że w dniu 3 listopada 2015
r. podmiot ten nie posiadał wymaganego regulacjami prawnymi zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie
lotniska, a dopiero przedmiotowa sprawa zainicjowała starania członków zarządu skierowane w kierunku nadania ich
działaniom legalnego charakteru.
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie notatkach urzędowych /k. 2, 9, 22/, płytach
CD /k. 8/ oraz pismo /k. 72/, ksero umowy /k. 77-78/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na
swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności.
Przechodząc do oceny prawnej zachowania obwinionej w zakresie zarzuconego jej czynu, należy stwierdzić, iż M. F.
(1) wypełniła znamiona wykroczeń określonych w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b
Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r.
Zgodnie z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze penalizowane jest niestosowanie się do nakazu lub zakazu
zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w ustawy obowiązujących na
lotnisku. Wskazany przepis odsyła bezpośrednio do art. 83a ust. 1 w/w ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby
znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w
przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia
ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i
ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.
Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia
4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa
i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego
lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Podkreślić
należy również, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem
obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska.
Natomiast zgodnie z art. 80 ustawy Prawo Lotnicze zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację
lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.
W wyniku postępowania dowodowego, przeprowadzonego w przedmiotowej sprawie ustalono, iż obwiniona M. F. (1)
w dniu 3 listopada 2015 r. przebywała na terenie hali odlotów lotniska C. w W. i wykonywała obowiązki wynikające z
umowy zawartej ze spółką (...). Wykonywane przez nią czynności polegały na podejmowaniu rozmowy z pasażerami
opóźnionych lotów, wskazywaniu, iż z tego tytułu przysługują im konkretne roszczenia oraz na przedstawianiu
charakterystyki działalności swojego mocodawcy i zbieraniu danych osób potencjalnie zainteresowanych współpracą.
W ocenie Sądu tego typu działalność należy traktować jako z jednej strony działalność reklamową (w zakresie w jakim
obwiniona opisywała zakres działalności spółki, która reprezentowała), zaś z drugiej jako działalność akwizycyjną
(obwiniona uzyskiwała dane kontaktowe rozmówców i przekazywała je do swoich przełożonych, co prowadziło do
dalszego prowadzenia współpracy na linii pasażer- spółka (...)). Co istotne, akwizytorski charakter wykonywanych
przez obwinioną obowiązków, znajduje również potwierdzenie w strukturze otrzymywanych przez nią zarobków, która
została opisana w umowie zlecenia zawartej miedzy M. F. (1) a jej mocodawcami. Według tej umowy zasadniczą część
zarobków zleceniobiorcy w tym wypadku stanowiły prowizje uzyskiwane w sytuacji uzyskania kontaktu od osób, które
w późniejszym czasie nawiązywały konkretną współpracę w zakresie dochodzenia roszczeń związanych z opóźnieniami
lotów.
Dodatkowo obwiniona wskazywała, iż nie prowadziła ona działalności gospodarczej i w związku z tym nie
naruszyła przepisów porządkowych obowiązujących na lotnisku. Należy wskazać, iż zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6
lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w
sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz
porządku na lotnisku, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności
gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W ty momencie wskazać należy na
regulacje zawartą w art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, która wskazuje, iż jest przedsiębiorcą
osoba prowadząca działalność gospodarczą we własnym imieniu. Przepis § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b nie konkretyzuje
jaki podmiot może naruszyć powyższą normę, a mając na uwadze zasady wykładni systemowej należałoby poczynić
spostrzeżenie, że w sytuacji w której prawodawca zamierzałby ograniczyć stosowanie powyższego uregulowania do
osób prowadzących działalność gospodarczą we własnym imieniu, użyłby w tym przepisie pojęcia przedsiębiorca lub
formuły „we własnym imieniu”.
Powyższa interpretacja znajduje również swoje uzasadnienie, jeżeli weźmiemy pod uwagę ratio legis przepisu §
2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia. Należy wskazać, iż przepis ten ma za zadanie chronić pasażerów lotnisk,
często będących cudzoziemcami, przed działaniami przedsiębiorców wykonujących proponowane przez siebie usługi
w sposób nieprofesjonalny lub w zdecydowanie zawyżonej cenie. W kontekście powyższego należy wskazać, iż z
perspektywy interesów pasażerów lotniska bez znaczenia jest czy ofertę składa sam przedsiębiorca czy osoba przez
niego zatrudniona.
Mając na uwadze powyższe rozważania należy wskazać, że obwiniona w dniu 3 listopada 2015 r. naruszyła normy
porządkowe obowiązujące na lotnisku i w związku z tym wypełniła znamiona wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a
ustawy Prawo lotnicze.
Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconego wykroczenia, całość okoliczności sprawy
pozwoliła na przyjęcie, że obwiniona w przedmiotowej sytuacji działała nieumyślnie wskazując, iż wykazała się
ona zarzucanym niedbalstwem. Obwiniona podejmując współpracę ze spółką (...) powinna w swoim zakresie
zweryfikować czy działalność, którą będzie wykonywać jest działalnością zgodną z obowiązującymi na terenie portu
lotniczego regulacjami. W tym celu mogła zwrócić się chociażby do władz lotniska o udzielenie tego typu informacji.
W chwili popełnienia czynu obwiniona była osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna
okoliczność wyłączająca winę obwinionego.
Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę
stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze
i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze zagrożone jest karą grzywny.
W przedmiotowej sprawie Sąd uznał, że okoliczności zaistniałe w przedmiotowym postępowaniu pozwalają na
zastosowanie wobec obwinionej dobrodziejstwa instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Należy wskazać, iż M.
F. (1) działała w imieniu podmiotu, który w żaden sposób nie poinformował jej o braku pozwolenia na prowadzenie
tego typu działalności. Jakikolwiek zarzut, który można postawić obwinionej opiera się na fakcie niezweryfikowania
twierdzeń jej zleceniodawcy chociażby u organu zarządzającego lotniskiem. Dodatkowo Sąd wziął również pod uwagę
fakt, iż obwiniona de facto nie narzucała się podróżnym, którzy sami wskazywali, że jest to tylko miła rozmowa. W
związku z powyższym Sąd postanowił zastosować instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary, poprzez orzeczenie
kary łagodniejszego typu w stosunku do zagrożenia opisanego w przepisie karnym, która w tym wypadku jest kara
nagany. Karę nagany, w myśl art. 36 § 1 kw, można orzec, gdy ze względu na charakter i okoliczności czynu lub
właściwości i warunki osobiste sprawcy należy przypuszczać, że zastosowanie tej kary jest wystarczające do wdrożenia
go do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego. W ocenie Sądu podane powyżej okoliczności w niniejszej
sprawie zachodzą i w związku z czym w zakresie kary orzeczono jak wyżej.
Mając na uwadze względy słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił
obwinionego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.
Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.