Wzór zawiadomienia o popełnieniu

Bytom, dn. 16 grudnia 2011 r.
Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej,
Marszałkowie Sejmu i Senatu RP,
Prezes Rady Ministrów RP,
Prezes Najwyższej Izby Kontroli,
Rzecznik Praw Obywatelskich
Apel
o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego
z wnioskiem o stwierdzenie zgodności przepisów prawa
wydanych przez centralne organy państwowe z Konstytucją
Szanowni Panie Prezydencie, Pani Marszałek, Panie Marszałku,
Panie Premierze, Panie Prezesie, Pani Rzecznik,
zwracam się z apelem o wystąpienie zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. nr 78 poz. 483
z późn. zm.) do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie, iż:
1. Ustawa Konstytucyjna z dnia 6 maja 1945 roku o zniesieniu statutu
organicznego Województwa Śląskiego (Dz. U. z 1945 r. nr 17 poz. 92) jest
niezgodna z art. 7 Konstytucji RP (Dz. U. z 1997 r. nr 78 poz. 483 z późn. zm.)
w związku z art. 44 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 15 lipca 1920 roku
zawierającej statut organiczny Województwa Śląskiego (Dz. U. z 1920 r. nr 73
poz. 497 z późn. zm.);
1
2. Art. 95 Ustawy z dnia 8 lipca 1935 roku – Ordynacja wyborcza do Sejmu
(Dz. U. z 1935 r. nr 47 poz. 319) jest niezgodny z art. 7 Konstytucji RP
w związku z art. 3 Ustawy z dnia 22 marca 1929 roku w sprawie ordynacji
wyborczej do Sejmu Śląskiego (Dz. U. z 1930 r. nr 12 poz. 87);
3. Art. 3 ust. 3 Dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 października
1938 roku o zjednoczeniu Odzyskanych Ziem Śląska Cieszyńskiego
z Rzeczpospolitą Polską (Dz. U. z 1938 r. nr 78 poz. 533) jest niezgodny
z art. 7 Konstytucji w związku z art. 87 ust. 1 Ustawy z dnia 8 lipca 1935 roku
– Ordynacja wyborcza do Sejmu (Dz. U. z 1935 r. nr 47 poz. 319).
Uzasadnienie
1. Cel wniosku
Krajowa Rada Narodowa, przypisująca sobie prawo decydowania o losach ziem
zamieszkiwanych przez Polaków, niebędąca jednakże polskim organem ustawodawczym
uznanym na arenie międzynarodowej, przekraczając kompetencje, podjęła decyzję
o zniesieniu Statutu Organicznego (Dz. U. z 1945 r. nr 17 poz. 92) niezgodnie
z obowiązującą zasadą legalizmu, jednocześnie przejmując bezprawnie mienie Skarbu
Śląskiego na rzecz Skarbu Państwa.
Od przemiany ustrojowej i odejściu od sposobów funkcjonowania państwa
totalitarnego nie doszło jednak do oceny prawnej aktów normatywnych zarówno
powojennego, jaki i przedwojennych podjętych w równie bezprawny sposób, a dotyczących
samorządności Górnego Śląska.
Celem wniosku jest ułatwienie Sejmowi Śląskiemu, jako reprezentantowi
mieszkańców Województwa Śląskiego i obszaru plebiscytowego, wchodzącego w skład
Ziem Odzyskanych oraz jednostkom zamieszkałym na obszarze Województwa Śląskiego –
pokrzywdzonym działaniami organów państwa – dochodzenie moralnego i prawnego
zadośćuczynienia, napomnienie instytucji państwowych do wykonywania przepisów
Statutu Organicznego oraz by uczynić zadość sprawiedliwości dziejowej.
Najwyższa Izba Kontroli stojąc na straży Skarbu Państwa jest równocześnie,
zgodnie z art. 49 § 4 Kodeksu postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r. nr 89 poz. 555
2
z późn. zm.) jedynym reprezentantem Województwa Śląskiego w sprawach o przestępstwa,
którymi wyrządzono szkodę w mieniu instytucji państwowej, gdy nie działa organ
pokrzywdzonej instytucji – Sejm Śląski, a Sejmik Województwa Śląskiego, utworzony na
mocy ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 1998 r. nr 91
poz. 576 z późn. zm.), nie jest prawnym kontynuatorem tej wakującej instytucji.
2. Zagadnienia wprowadzające
W roku 2012 minie 90 lat od inkorporacji części ziem Górnego Śląska podzielonego
mocą art. 88 Traktatu Wersalskiego z Niemcami (Dz. U. z 1920 r. nr 35 poz. 200). Znaczna
grupa ludności je zamieszkująca zachowała, pomimo zmiennej w ciągu wieków
przynależności państwowej, polskie dziedzictwo etniczne, czemu dała trzykrotny wyraz
podczas walk o polskość Górnego Śląska w latach 1919, 1920 i 1921. Zarówno dla nich,
wychowanych w innej tradycji samorządowej niż pozostała część mieszkańców
odradzającej się Rzeczpospolitej, ale i dla tych niezdecydowanych do głosowania za Polską
w ogłoszonym plebiscycie decydującym o przebiegu granicy polsko–niemieckiej, Sejm
Ustawodawczy uchwalił dnia 15 lipca 1920 roku Ustawę Konstytucyjną zawierającą Statut
Organiczny Województwa Śląskiego (Dz. U. z 1920 r. nr 73 poz. 497 z późn. zm.). Zakładała
ona samorządność Województwa składającego się z ziem Śląska Cieszyńskiego oraz Ziemi
Górnośląskiej przyłączonej do Rzeczpospolitej w określonych sferach jego funkcjonowania.
Powoływała jednoizbowy Sejm Śląski z 48 posłami, który wyłaniał Radę Wojewódzką
posiadającą kompetencje władzy wykonawczej. Sejm Śląski uchwalał własny budżet, który
zasilał Skarb Śląski, a część dochodów odprowadzana była do budżetu centralnego.
Ordynacja wyborcza do Sejmu Śląskiego zgodnie z art. 14 i 15 Statutu
Organicznego miała zostać uchwalona przez sam Śląski Sejm ustawą o wewnętrznym
ustroju Województwa. Nie udało się tego dokonać Sejmowi Śląskiemu I kadencji i z racji
tego ustawą w sprawie ordynacji wyborczej do Sejmu Śląskiego w 1929 roku potwierdzono
jedynie już istniejący sposób wyboru posłów śląskich.
W 1935 roku niezgodnie z kompetencjami ustawodawca uchwalił znowelizowaną
ordynację wyborczą, wbrew art. 3 Ustawy z dnia 22 marca 1929 r. w sprawie ordynacji
wyborczej do Sejmu Śląskiego (Dz. U. z 1930 r. nr 12 poz. 87), nadał nową formę ustrojowi
Województwa – ograniczył m.in. liczbę posłów śląskich.
3
Tego samego roku mocą postanowień Konstytucji Kwietniowej, ustawodawca
zmienił treść art. 44 Statutu Organicznego. Art. 81 ust. 3 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 23
kwietnia 1935 r. (Dz. U. z 1935 r. nr 30 poz. 227) nie ma jednak mocy obowiązującej na
terenie Województwa Śląskiego do momentu wyrażenia zgody na jego zmianę przez Sejm
Śląski, a ten w momencie wejścia w życie Konstytucji Kwietniowej był rozwiązany decyzją
Prezydenta RP i takiej zgody nie mógł udzielić. Zgoda na zmianę art. 44 Statutu
Organicznego treścią art. 81 ust. 3 Konstytucji Kwietniowej nie była uchwalona i ogłoszona
w Dzienniku Ustaw Śląskich. Do momentu publikacji uchwały Sejmu Śląskiego udzielającej
zgody na zmianę art. 44 obowiązuje jego podstawowa treść z 1920 roku.
Jednocześnie zmiana ordynacji wyborczej do Sejmu Śląskiego zawarta w art. 95
Ustawy z dnia 8 lipca 1935 roku – Ordynacja wyborcza do Sejmu (Dz. U. z 1935 r. nr 47
poz. 319) została wprowadzona niezgodnie z art. 3 Ustawy z dnia 22 marca 1929 r.
w sprawie ordynacji wyborczej do Sejmu Śląskiego (Dz. U. z 1930 r. nr 12 poz. 87). Sejm
Śląski, wybrany na jej podstawie, nie podjął, nie odniósł się do kwestii wyrażenia zgody na
zmianę art. 44 w trakcie trwania całej, przerwanej wojną, kadencji.
W 1938 roku włączono do Rzeczpospolitej obszar zaolziańskiego Śląska
Cieszyńskiego mocą Dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 października 1938 r.
o zjednoczeniu Odzyskanych Ziem Śląska Cieszyńskiego z Rzeczpospolitą Polską
(Dz. U. z 1938 r. nr 78 poz. 533) rozciągając obowiązywanie Statutu Organicznego
i, niezgodnie z ustaleniami zawartymi w ordynacji wyborczej dotyczącymi wyborów
uzupełniających, do Sejmu Śląskiego dobrano czterech nowych posłów nominowanych
przez Prezydenta RP. Częściowo dekret ten stanowi jednakże przykład aktu
normatywnego, w jaki sposób należało inkorporować obszar plebiscytowy z 1920 roku
chociażby w Ustawie z dnia 11 stycznia 1949 r. o scaleniu zarządu Ziem Odzyskanych
z ogólną administracją państwową (Dz. U. z 1949 r. nr 4 poz. 22).
W przeciwieństwie do Sejmu i Senatu RP, które decyzją Prezydenta RP z dnia
2 listopada 1939 roku zostały rozwiązane (M. P. z 1939 r. nr 245–251), Sejm Śląski nie
został rozwiązany, a więc należy uznać, że jest wakujący od momentu śmierci ostatniego
posła i, zgodnie z Kodeksem postępowania karnego, może być reprezentowany tylko przez
Najwyższą Izbę Kontroli. Żaden kolejny Prezydent PR (czy to na wychodźstwie czy w kraju)
nie rozwiązał Sejmu Śląskiego IV (I) kadencji i trwa ona w zawieszeniu do chwili obecnej.
4
Ustawą z dnia 15 sierpnia 1944 r. o tymczasowym trybie wydawania dekretów
z mocą ustawy (Dz. U. z 1944 r. nr 1 poz. 3) przekreślającą postanowienia Konstytucji
Kwietniowej z 1935 roku, Krajowa Rada Narodowa oparła swoje dekrety z mącą ustawy
o przepisy Konstytucji Marcowej z 1921 roku. Następstwem tego jest treść samego aktu
normatywnego znoszącego Statut Organiczny Województwa Śląskiego (Dz. U. z 1945 r. nr
17 poz. 92), w którego art. 1 ustawodawca nie wymienia zmiany dokonanej art. 81 ust. 3
Konstytucji Kwietniowej.
6 maja 1945 roku KRN wydając Ustawę Konstytucyjną o zniesieniu Statutu
Organicznego Województwa Śląskiego (Dz. U. z 1945 r. nr 17 poz. 92) przekroczyła swoje
kompetencje w zakresie art. 44 Statutu Organicznego jednocześnie przejmując majątek
Skarbu Śląskiego na rzecz Skarbu Państwa. Z punktu widzenia legalności decyzja, jako
niezgodna z przepisami Statutu Organicznego, nie powinna rodzić skutków prawnych.
Brak kontroli przez wakujący Sejm Śląski nad ziemiami plebiscytowymi Górnego
Śląska pozostającymi pod agendą Ministerstwa Ziem Odzyskanych do momentu scalenia
z administracją państwową w 1949 roku powodował nadmierną eksploatację złóż
naturalnych i wyzysk majątku ruchomego oraz nieruchomości. Naruszało to prawa
i wolności człowieka i obywatela.
Majątek Państwa Niemieckiego, który decyzją o rozciągnięciu na pozostałe ziemie
plebiscytowe Statutu Organicznego powinien wzbogacić Skarb Śląski, został częściowo
zrabowany i wywieziony do Związku Radzieckiego przez Armię Czerwoną, jako mienie
zdobyczne. Przykładem może tu posłużyć zajęcie parku technologicznego Elektrowni
Miechowice i jego wywózka na wschód oraz sprzedaż węgla kamiennego do Związku
Radzieckiego po zaniżonych, w stosunku do światowych, cenach.
Za przykład niech posłużą ofiary Zbrodni w Miechowicach dokonanej 26 stycznia
1945 roku przez wkraczających żołnierzy radzieckich mszczących się już, jak wynikało to
z map, na ludności niemieckiej. Faktycznie dokonywali oni zbrodni z pogwałceniem prawa
międzynarodowego głównie na ludności autochtonicznej, o czym wspomina w swoim
śledztwie Instytut Pamięci Narodowej (S 23/11/Zk). Wśród zamordowanych byli też
zakwaterowani w miejscowości robotnicy przymusowi z Polski centralnej oraz Ukrainiec,
który wybiegł witać „wyzwolicieli”. Zabijano zarówno nastoletnich chłopców, jak i osoby
w podeszłym wieku, gwałcono kobiety. Wielu wyjeżdżających po zmianie na powierzchnię
fizycznych pracowników kopalń, zostało wywiezionych w głąb Związku Radzieckiego
5
i masowo kończyło życie w kopalniach Zagłębia Donieckiego, pracując jako niewolnicy
przymusowi, odpracowujący wojenne niemieckie zniszczenia.
Część mieszkańców trafiła do funkcjonującego w 1945 roku Obozu Pracy
w Świętochłowicach – Zgodzie, którego komendantem był Salomon Morel. Do obozu
kierować miano
według oficjalnego
przeznaczenia
ludność niemiecką
–
tzw.
Reichsdeutschy z II grupą volkslisty, ale oprócz przeważającej grupy Górnoślązaków (m.in.
powstańców śląskich, członków AK), wśród więźniów byli też Polacy z Polski centralnej
oraz obywatele 8 innych państw. Na podstawie zgromadzonych w toku śledztwa IPN
materiałów (S 96/07/Zk) sporządzono jednolity wykaz obejmujący więźniów, których
pobyt w obozie zdołano udokumentować. Wykaz obejmuje 2999 nazwisk, z czego 1695
osób zmarło w obozie w Świętochłowicach. Efektem prowadzonego śledztwa było też
rozszerzenie zarzutów wobec Salomona Morela i istotna zmiana ich kwalifikacji prawnej,
polegająca na uznaniu popełnionych zbrodni za nieulegające przedawnieniu zbrodnie
przeciwko ludzkości. Tych krzywd nie da się wycenić i nie mogą być wyrównane, ale
stanowią one obraz niezrozumienia i daleko idącej niesprawiedliwości wobec autochtonów
zamieszkujących Województwo Śląskie jak i niewłączoną do niego część obszaru
plebiscytowego wchodzącego w skład Ziem Odzyskanych.
Kwestia
odpowiedzialności
osób,
które
wprowadziły
nielegalne
przepisy
kwestionowanego dekretu o zniesieniu Statutu Organicznego, ma znaczenie dla ochrony
konstytucyjnych praw pokrzywdzonych, którymi są nie tylko Sejm Śląski, ale i ogół
mieszkańców Województwa Śląskiego oraz obszaru plebiscytowego, wchodzącego w skład
Ziem Odzyskanych do tego Województwa niewłączonego.
Prezes Zarządu Fundacji Ambasada Śląska złożył 8 sierpnia 2011 roku do Instytutu
Pamięci Narodowej wniosek o wszczęcie postępowania przygotowawczego w sprawie
przekroczenia uprawnień i zagarnięcia władzy Sejmu Śląskiego przez Krajową Radę
Narodową, jako że w jego odczuciu istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia
przestępstwa z artykułów 95, 137, 156, 286 § 2 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932
roku.
Każdego dnia rośnie również zadłużenie Skarbu Państwa względem Skarbu
Śląskiego, co powoduje, że zarząd Fundacji zdecydował się na apel do uprawnionych
organów państwa o złożenie wniosku do Trybunału Konstytucyjnego stwierdzającego
zgodność z Konstytucją przepisów ustawy z 1945 roku oraz pozostałych aktów
6
normatywnych kolidujących ze Statutem Organicznym. Sama Fundacja, jako organizacja
pozarządowa, nie ma podstawy prawnej do składania owego wniosku do Trybunału, gdyż
nie spełniałby on wymogów art. 191 ust. 2 Konstytucji.
Wyrok Trybunału może przyspieszyć dochodzenie do zadośćuczynienia strat
mieszkańcom Województwa Śląskiego oraz obszaru plebiscytowego, wchodzącego w skład
Ziem Odzyskanych, ich reprezentacji w postaci Sejmu Śląskiego oraz obniżyć przyszłe
koszty poniesione przez Skarb Państwa na rzecz Skarbu Śląskiego i innych
poszkodowanych decyzją Krajowej Rady Narodowej.
Statut Organiczny Województwa Śląskiego nadal wywołuje skutki prawne i to
najwyższego rzędu z Trybunałem Stanu włącznie w stosunku do organów władzy
Rzeczpospolitej, zaś wydanie przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia uwzględniającego
wniosek jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw obywatelskich.
Napomnienie organów władzy do przestrzegania przepisów Statutu Organicznego
powinno doprowadzić do korekty podziału administracyjnego poprzez nowelizację ustawy
z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału
terytorialnego państwa (Dz. U. z 1998 r. nr 96, poz. 603 z późn. zm.), doprecyzowanie
ordynacji wyborczej do Sejmu Śląskiego dla obszaru plebiscytowego wchodzącego w skład
Ziem Odzyskanych i przeprowadzenie wyborów do Sejmu Śląskiego w Katowicach według
znowelizowanej ordynacji wyborczej z 1930 roku. Dopiero po ich przeprowadzeniu
Komisja Statutowa opracowałaby zmiany treści Statutu Organicznego zgodnie z umowami
międzynarodowymi parafowanymi przez Rzeczpospolitą Polską przedkładając zgodnie
z art. 15 Statutu treść Ustawy Prezydentowi RP.
3. Uzasadnienie dopuszczalności orzekania o przedmiocie zaskarżenia
Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego K35/08 w sprawie wniosku
Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczącego zbadania zgodności z Konstytucją dekretów
o wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 roku przez Radę Państwa, Trybunał nie może
„główną treścią orzeczenia uczynić rozstrzygnięcia, czy ustawa wydana pod rządem
dawnych przepisów konstytucyjnych była zgodna z tymi dawnymi przepisami.” Wyjątkiem
od tej zasady jest „sytuacja, gdy Trybunał ocenia kompetencje lub tryb wydania aktu
normatywnego. Podczas oceny konstytucyjności treści normy prawnej miarodajny jest
bowiem stan konstytucyjny w dniu orzekania, a podczas oceny kompetencji prawotwórczej
7
do wydania badanego przepisu i trybu jego ustanowienia stan konstytucyjny w dniu
wydania”. W związku z tym należy uznać za zasadne poddanie kontroli Trybunału
Konstytucyjnego zarówno ustawy o zniesieniu Statutu Organicznego, zmiany ordynacji
wyborczej i powołaniu nowych posłów Sejmu Śląskiego z okręgów Śląska Zaolziańskiego.
4. Określenie wzorca kontroli
Wszystkie kwestionowane we wniosku akty normatywne zostały wydane w czasie
obowiązywania Statutu Organicznego Województwa Śląskiego i Ordynacji wyborczej do
Sejmu (w zakresie wyborów uzupełniających). Zarzuty koncentrują się na kwestii braku
normy kompetencji prawodawczej. Z tego względu argumentacja odnosi się do spełnienia
przesłanek warunkujących wydanie rzeczonych aktów normatywnych. Jednak we
wszystkich tych przypadkach jednocześnie dochodzi do naruszenia zasady legalizmu,
wyrażonej w Konstytucji RP.
Z tych powodów, w stosunku do wszystkich aktów normatywnych wzorcem kontroli
jest art. 7 Konstytucji RP (zasada legalizmu) w związku z art. 44 Statutu Organicznego
i art. 3 Ustawy z dnia 22 marca 1929 roku w sprawie ordynacji wyborczej do Sejmu
Śląskiego (Dz. U. z 1930 r. nr 12 poz. 87) – kompetencje Sejmu Śląskiego – oraz art. 87
ust. 1 Ordynacji wyborczej do Sejmu (Dz. U. z 1935 r. nr 47 poz. 319) w zakresie wyborów
uzupełniających.
5. Naruszenie norm kompetencyjnych
Zmiana ordynacji wyborczej do Sejmu Śląskiego wprowadzona w życie w 1935 roku
przez Parlament RP wykraczała poza kompetencje ustawodawcy. Art. 3 ustawy z dnia
22 marca 1929 r. w sprawie ordynacji wyborczej do Sejmu Śląskiego (Dz. U. z 1930 r. nr 12
poz. 87) wyraźnie przyznawał kompetencje w tym zakresie Sejmowi Śląskiemu.
Zmiana art. 44 Statutu Organicznego w zakresie decyzji dotyczących ograniczenia
samorządności Województwa Śląskiego mocą art. 81 ust. 3 Konstytucji była nieskuteczna
ze względu na brak opublikowanej w Dzienniku Ustaw Śląskich ustawy dotyczącej
akceptacji ograniczenia samorządności przez Sejm Śląski IV (I) kadencji. Treść art. 44
pozostała bez zmian w dniu 6 maja 1945 roku.
Zniesienie Statutu Organicznego przez Krajową Radę Narodową również
wykraczało poza kompetencje tego organu, gdyż zgodnie z art. 44 Statutu Organicznego
8
obowiązującego w dniu wydania ustawy ograniczającej samorządność śląską, a zniesienie
jest skrajną formą ograniczenia, wymagało nadal zgody Sejmu Śląskiego. Z racji jego
niezwołania do Katowic i braku zgody na zniesienie Statutu Organicznego decyzja KRN
stanowi przekroczenie kompetencji.
Niewątpliwie dwukrotnie doszło zatem do pogwałcenia zasady legalizmu
w stosunku do kompetencji Sejmu Śląskiego, gdyż na żaden z aktów normatywnych
zgłoszonych we wniosku nie została wyrażona zgoda Sejmu Śląskiego, opublikowana
w Dzienniku Ustaw Śląskich.
Przykładem poprawnej procedury zmiany treści Statutu Organicznego zgodnie
z art. 44 jest zmiana art. 26 ust. 2 i art. 33 ustawą z dnia 13 lutego 1924 r. w przedmiocie
stosowania na obszarze województwa śląskiego ustaw, dotyczących państwowej służby
cywilnej (Dz. U. z 1924 r. nr 21 poz. 224). Ustawodawca w art. 5 ust. 2 wyraźnie uzależnia
uzyskanie mocy obowiązującej na obszarze Województwa Śląskiego z chwilą ogłoszenia
zgody na nią Sejmu Śląskiego.
Zapisy ustawy dotyczące służby cywilnej (Dz. U. z 1924 r. nr 21 poz. 224) zostały
przedłożone Sejmowi Śląskiemu, a jego posłowie wyrazili zgodę Ustawą z 9 lipca 1924
roku na zmianę statutu organicznego Województwa Śląskiego (Dz. U. Śl. z 1924 r. nr 18
poz. 73) w art. 2 uzależniając zyskanie mocy obowiązującej z dniem wejścia w życie noweli
ustawy z 13 lutego 1924 roku.
Dopiero 18 marca 1925 roku na mocy art. 44 Konstytucji Marcowej (Dz. U. z 1921 r.
nr 44 poz. 267) Prezydent Rzeczpospolitej ogłosił nowelę ustawy zmieniającą niektóre
postanowienia ustawy z dnia 13 lutego 1924 r. w przedmiocie stosowania na obszarze
województwa śląskiego ustaw, dotyczących państwowej służby cywilnej (Dz. U. z 1925 r. nr
36 poz. 240), która w art. 3, wobec wyrażenia zgody Sejmu Śląskiego, nadawała moc
obowiązującą treści ustawy na terenie Województwa Śląskiego z dniem jej ogłoszenia
w Dzienniku Ustaw.
Zrealizowane zostały w ten sposób założenia ustrojowe, uzależniające wejście
w życie przepisów prawa od ich należytego opublikowania po wyrażeniu zgody na zmianę
treści aktu normatywnego.
Ziemie Śląska Zaolziańskiego przed 1938 rokiem, jak i pozostałe ziemie
górnośląskiego obszaru plebiscytowego niewłączone do Województwa Śląskiego nie
9
posiadały reprezentacji w Sejmie Śląskim, mandaty w tych okręgach były trwale
nieobsadzone ze względu na brak przynależności do Rzeczpospolitej. Utworzenie okręgów
wyborczych w 1938 roku na terenie włączonych do Województwa Śląskiego ziem Śląska
Zaolziańskiego zgodnie z art. 87 ust. 1. Ustawy z dnia 8 lipca 1935 roku – Ordynacja
wyborcza do Sejmu (Dz. U. z 1935 r. nr 47 poz. 319) powinno skutkować
przeprowadzeniem wyborów uzupełniających do Sejmu Śląskiego, gdyż warunki art. 88 tej
samej ustawy nie były spełnione.
Doszło do pogwałcenia zasady legalizmu w stosunku do sposobu wyboru posłów
Sejmu Śląskiego. Kompetencje przekroczył w tym przypadku Prezydent Rzeczpospolitej,
jednakże zgodnie z art. 15 Konstytucji Kwietniowej nie ponosił odpowiedzialności za swoje
akty urzędowe przed żadnym organem kontroli państwowej.
6. Naruszenie obowiązku publikacji aktu normatywnego
Zgodnie z rozporządzeniem Wojewody Śląskiego z dnia 17 czerwca 1922 roku
w przedmiocie wydawania Dziennika Ustaw Śląskich (Dz. U. Śl. z 1922 r. nr 1 poz. 1) za
obowiązujące na terenie Województwa Śląskiego akty normatywne uważa się te, które
zostaną opublikowane w Dzienniku Ustaw Śląskich.
Żaden z aktów normatywnych zgłoszonych we wniosku nie został opublikowany
w Dzienniku Ustaw Śląskich, co narusza zasadę praworządności i legalizmu organów
władzy państwowej.
Wyrażając troskę o Rzeczpospolitą Polską i Górny Śląsk
oraz załączając ujednoliconą treść Statutu Organicznego
Województwa Śląskiego, apeluję jak na wstępie,
/–/ Marcin M. Broda
Prezes Zarządu Fundacji
Ambasada Śląska
10