Kodeks Prawa Kanonicznego. Komentarz

736
Ksiêga IV. Uœwiêcaj¹ce zadanie Koœcio³a
982
Qui confitetur se falso confessarium innocentem apud auctoritatem ecclesiasticam denuntiasse de crimine sollicitationis ad peccatum contra
sextum Decalogi praeceptum, ne absolvatur nisi prius falsam denuntiationem
formaliter retractaverit et paratus sit ad
damna, si quae habeantur, reparanda.
wyznaje w spowiedzi, ¿e nie982 Kto
winnego spowiednika fa³szywie
oskar¿y³ przed w³adz¹ koœcieln¹ o przestêpstwo nak³aniania do grzechu przeciw szóstemu przykazaniu Dekalogu,
nie powinien byæ rozgrzeszony, dopóki
formalnie nie odwo³a fa³szywego doniesienia i nie wyrazi gotowoœci naprawienia szkód, je¿eli takie wynik³y.
982 W kan. 894 CIC/1917 fa³szywe doniesienie, na podstawie którego niewinny kap³an
by³ oskar¿any o przestêpstwo solicytacji, stanowi³o jedyny grzech zastrze¿ony Stolicy Apostolskiej ze wzglêdu na sam grzech jako taki, a nie z uwagi na karê z nim zwi¹zan¹. W obecnym Kodeksie nie istnieje pojêcie grzechów zarezerwowanych, dlatego tak¿e i to fa³szywe
oskar¿enie utraci³o zastrze¿enie. Jednak¿e – niezale¿nie od tego, ¿e czyn taki stanowi przestêpstwo klasyfikowane w kan. 1390 – rozgrzeszenie z tego grzechu jest podporz¹dkowane
dwóm warunkom: formalne wycofanie fa³szywego doniesienia i gotowoœæ penitenta do naprawienia ewentualnych szkód. W tym miejscu nale¿y przypomnieæ o powinnoœci doniesienia o przestêpstwie solicytacji. Kanon 904 CIC/1917 nak³ada³ dwa powa¿ne obowi¹zki:
na penitenta – nakaz doniesienia na kap³ana winnego solicytacji w terminie jednego miesi¹ca; na spowiednika – obowi¹zek napomnienia, pod kar¹ grzechu ciê¿kiego, o tym obowi¹zku. Przepis ten zosta³ zniesiony, poniewa¿ uznano, ¿e obowi¹zki te nale¿¹ raczej do
zakresu teologii moralnej. Mimo to sprawa by³a ¿ywo dyskutowana podczas prac nad przygotowaniem Kodeksu (zob. Communicationes 10 [1978], s. 65).
W kan. 1387 kwalifikuje siê przestêpstwo solicytacji i okreœla siê kary gro¿¹ce kap³anowi, który podczas spowiedzi, wzglêdnie z okazji lub pod pretekstem spowiedzi, nak³ania
penitenta do grzechu przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu.
|CCEO| Kanon ten jest odpowiednikiem kan. 731.
1. Sacramentale sigillum invio983 §labile
est; quare nefas est confes-
1. Tajemnica sakramentalna jest
983 §nienaruszalna;
dlatego nie wolno
sario verbis vel alio quovis modo et
quavis de causa aliquatenus prodere
paenitentem.
spowiednikowi s³owami lub w jakikolwiek inny sposób i dla jakiejkolwiek
przyczyny w czymkolwiek zdradziæ penitenta.
§ 2. Obligatione secretum servandi tenentur quoque interpres, si detur, necnon omnes alii ad quos ex confessione
notitia peccatorum quoquo modo pervenerit.
§ 2. Obowi¹zek zachowania tajemnicy
ma tak¿e t³umacz, jeœli wystêpuje, jak
równie¿ wszyscy inni, którzy w jakikolwiek sposób zdobyli ze spowiedzi wiadomoœci o grzechach.
983 Niezmienna pozostaje dyscyplina o tajemnicy spowiedzi (sacramentale sigillum) i o obowi¹zku zachowania sekretu. Jedyna zmiana w stosunku do kan. 889 CIC/1917 jest natury
technicznej. Zgodnie z nowym przepisem, sacramentale sigillum we w³aœciwym znaczeniu
dotyczy jedynie spowiednika, podczas gdy t³umacza (kan. 990) i inne osoby, które mog³yby