Ustawa - BIP KPRM

UZASADNIENIE
Celem ustawy jest wprowadzenie niezbędnych zmian do ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180,
poz. 1495), mających na celu przede wszystkim pełną transpozycję dyrektywy
2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r.
w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE) (Dz. Urz.
UE L 37 z 13.02.2003, str. 24, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 15, t. 7, str. 359) oraz wypełnienia postanowień Krajowego
planu gospodarki odpadami 2010.
Jednym z obowiązków zawartych w dyrektywie 2002/96/WE jest osiągnięcie
przez państwa członkowskie do dnia 31 grudnia 2006 r., a przez Polskę do dnia
31 grudnia 2008 r. (ze względu na otrzymaną derogację decyzją Komisji
2004/486/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. przyznającą Cyprowi, Malcie i Polsce
tymczasowe odstępstwa od dyrektywy 2002/96/WE w sprawie zużytego sprzętu
elektrycznego i elektronicznego (Dz. Urz. UE L 162 z 30.04.2004,
str.114 –115)), poziomu zbierania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw
domowych w ilości 4 kg/mieszkańca/rok.
Wobec powyższego w Krajowym planie gospodarki odpadami 2010 zostało
wyznaczone dla Ministra Środowiska zadanie przeprowadzenia w 2007 r.
procesu legislacyjnego zmiany ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym
i elektronicznym w kierunku wprowadzenia poziomu zbierania wyrażonego jako
odsetek masy sprzętu elektrycznego i elektronicznego wprowadzonego na rynek
w poprzednim roku kalendarzowym.
Pozostałe zmiany wynikają z doświadczeń zebranych w trakcie stosowania
przepisów ustawy.
Należało przede wszystkim uprościć i zmniejszyć liczbę sprawozdań, które
przedsiębiorcy byli obowiązani dostarczać Głównemu Inspektorowi Ochrony
Środowiska. Z tego względu zmniejszono częstotliwość przekazywania
sprawozdań z kwartalnego na półroczny. Przesunięto również termin składania
rocznego raportu o funkcjonowaniu systemu gospodarki zużytym sprzętem przez
Głównego Inspektora Ochrony Środowiska Ministrowi Środowiska z 30 kwietnia
na 30 czerwca każdego roku ze względu na szeroki zakres danych, jaki musi być
przeanalizowany.
Trzecim dużym pakietem zmian jest zwiększenie odpowiedzialności organizacji
odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Obecnie, przejmując obowiązki
od wprowadzających sprzęt, organizacje odzysku będą również miały taką samą
odpowiedzialność, jak wprowadzający sprzęt.
Art. 1 projektu ustawy określa zmiany dokonane w ustawie z dnia
29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym.
Zmiany rozdziału 1
Zmiana art. 2 ust. 2 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym
wynika z treści dyrektywy 2002/96/WE, która nakłada na państwa członkowskie
obowiązek objęcia przepisami prawa krajowego również tych przedsiębiorców,
którzy prowadzą sprzedaż sprzętu przy wykorzystaniu wszelkich środków
porozumiewania się na odległość, a nie tylko za pośrednictwem środków
masowego przekazu lub sieci teleinformatycznych, tak jak określono
w pierwotnej wersji ustawy.
W art. 3 ust. 1 dokonano zmian polegających na dodaniu nowego pkt 4a
podającego definicję przedsiębiorcy. Wyjaśnienie takie wydaje się być
niezbędne, gdyż wiele podmiotów, w szczególności zagranicznych, nie
wiedziało, jakie są ich obowiązki, i czy obowiązują ich przepisy ustawy jako
wprowadzających sprzęt, czy też obowiązek ten należy do ich przedstawicieli
znajdujących się na terenie Polski.
Dokonano również zmiany definicji wprowadzającego sprzęt, gdyż z obecnej
definicji wynika, że wprowadzającym sprzęt jest przedsiębiorca, który produkuje
i sprzedaje pod własnym oznaczeniem sprzęt, a więc nie jest wprowadzającym
sprzęt przedsiębiorca, który produkuje i nie sprzedaje sprzętu, lecz na przykład
2
wprowadza wyprodukowany przez siebie sprzęt do obrotu w drodze leasingu.
Umowa leasingu nie jest umową sprzedaży, a więc w tym przypadku nie zostają
spełnione przesłanki do uznania przedsiębiorcy za wprowadzającego sprzęt.
Dystrybucja sprzętu z wykorzystaniem umowy leasingu nie jest rzadkością
w obrocie handlowym, dlatego też dokonano korekty definicji wprowadzającego
sprzęt w taki sposób, że wprowadzającym sprzęt będzie ten przedsiębiorca, który
„wprowadza sprzęt do obrotu”, a więc zgodnie z nową definicją, zamieszczoną
w projekcie ustawy, odpłatnie albo nieodpłatnie udostępnia sprzęt po raz
pierwszy na terytorium kraju w celu używania lub dystrybucji. Jednocześnie, aby
zapewnić spójność ze zmienioną definicją wprowadzającego sprzęt oraz nowo
wprowadzoną definicją wprowadzenia sprzętu do obrotu, dokonano zmian
w definicji importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia.
Ponadto dokonano korekty w definicji sprzętu. Zmieniono wyrażenie prąd
zmienny na prąd przemienny, gdyż jest to prawidłowe określenie, używane
w branży.
Zmieniona została również definicja zbierającego zużyty sprzęt poprzez dodanie
punktów serwisowych i punktów skupu złomu. Zdecydowano się na rozszerzenie
listy podmiotów zobowiązanych do zbierania zużytego sprzętu o miejsca,
w których naturalnie pojawia się zużyty sprzęt. Punkty serwisowe zostały
określone jako „zbierający zużyty sprzęt” ze względu na fakt, że w przypadku
gdy naprawa sprzętu jest niemożliwa ze względów technicznych lub koszty
naprawy przewyższają wartość sprzętu, użytkownikowi łatwiej jest pozostawić
zużyty sprzęt w punkcie serwisowym niż szukać innego punktu, gdzie mógłby
bezpiecznie pozbyć się odpadu. Natomiast punkty skupu złomu zostały włączone
do grupy podmiotów zobowiązanych do zbierania zużytego sprzętu ze względu
na istniejące obserwacje i szacunki, z których wynika, że obecnie są głównym
miejscem, do którego trafia zużyty sprzęt, w szczególności wielkogabarytowy
sprzęt gospodarstwa domowego. Do zbierających zużyty sprzęt zaliczono
również prowadzących zakłady przetwarzania, co pozwoli ww. przedsiębiorcom
3
przekazywać zużyty sprzęt, którego nie przetwarzają, do innego zakładu
przetwarzania.
Zmiana definicji zbierającego zużyty sprzęt wymagała również określenia, co
rozumiemy poprzez punkty serwisowe i punkty skupu złomu. Wobec czego
zaproponowano dodanie do art. 3 ust. 1 pkt 5a i 5b, zawierających definicje
ww. pojęć.
Zmieniona treść art. 4 określa sytuacje, w których masy sprzętu nie wlicza się do
masy sprzętu wprowadzonego do obrotu.
Zmiany rozdziału 2
Do art. 7 ustawy dodano ust. 4 traktujący o sposobie rejestracji przedsiębiorców
zagranicznych. Przedsiębiorca zagraniczny będzie obowiązany do dokonania
rejestracji poprzez przedstawiciela ustanowionego na podstawie ustawy z dnia
2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155,
poz. 1095), bądź, w przypadku braku przedstawiciela, poprzez organizację odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego zarejestrowaną przez Głównego
Inspektora Ochrony Środowiska. Zmiany te zostały wprowadzone, gdyż
z dotychczasowych przepisów nie wynikało, czy w ogóle możliwe jest
zarejestrowanie podmiotu zagranicznego, który nie ustanowił w Polsce
przedstawiciela na podstawie ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej.
Zmiana art. 8 polega przede wszystkim na zobowiązaniu, poprzez zmianę ust. 2
pkt 1 lit. e, wszystkich wprowadzających sprzęt, którzy podpisali umowę
z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, do przekazania
kopii takiej umowy do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska (GIOŚ).
Obecnie taki obowiązek mają tylko wprowadzający sprzęt przeznaczony dla
gospodarstw domowych, jednak niektórzy wprowadzający sprzęt inny niż
przeznaczony
dla
gospodarstw
domowych
również
podpisują
umowy
z organizacjami odzysku, aby przekazać im obowiązki, dlatego też w takim
4
przypadku powinni przekazać kopię umowy do GIOŚ. Konsekwentnie dokonano
również zmiany w ust. 8 przedmiotowego artykułu.
W art. 8 dodano również nowy ust. 2a, który określa konsekwencje złożenia
niekompletnego wniosku o wpis do rejestru GIOŚ, co stanowi doprecyzowanie
dotychczas obowiązujących przepisów ustawy.
W art. 9 ust. 5 zmniejszono górne stawki opłaty rejestrowej i rocznej z 8 000 zł
na 4 000 zł, a dla mikroprzedsiębiorców z 400 zł do 300 zł.
W art. 12 określono, że prowadzony przez GIOŚ rejestr może stanowić część
innych baz danych z zakresu ochrony środowiska, w tym gospodarki odpadami.
Zmiana ta wynika z prowadzonych obecnie prac nad ujednoliceniem systemu
rejestracji przedsiębiorców i ustanowienia jednej bazy danych dotyczącej
gospodarowania wszystkimi rodzajami odpadów. Prace te mają na celu przede
wszystkim zmniejszenie obciążeń biurokratycznych ciążących na przedsiębiorcach. Podobne zmiany wprowadzono w art. 15 ust. 3.
Do art. 14 dodano pkt 4 i 5, które określają dodatkowe przypadki, w których
GIOŚ może dokonać wykreślenia przedsiębiorcy z rejestru, czyli w przypadku
stwierdzenia trwałego zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej
i rażących nieprawidłowości w wykonywaniu ustawowych obowiązków.
W art. 15 uzupełniono ust. 1 o brakujące przepisy odnoszące się do sprawozdań,
natomiast w ust. 5 wydłużono termin przekazania sprawozdania z GIOŚ do
Ministerstwa Środowiska. Okres ten został wydłużony ze względu na fakt, że
sprawozdania od przedsiębiorców mają spływać do GIOŚ do końca marca
każdego roku i potrzebny jest odpowiedni czas na przeanalizowanie obszernego
materiału.
Zmiany rozdziału 3
Zmiany dokonane w rozdziale 3 o zabezpieczeniach finansowych dotyczą
zarówno daty uiszczania zabezpieczenia, jak i przeznaczenia zabezpieczenia
finansowego. W dotychczas obowiązującej ustawie nie był wskazany termin
wnoszenia zabezpieczenia i powodowało to wiele problemów, w szczególności
5
z uzyskiwaniem przez wprowadzających sprzęt ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej i gwarancji bankowej. Obecnie zaproponowano termin wnoszenia
takiego zabezpieczenia do końca czerwca roku, którego to zabezpieczenie
dotyczy.
Zmiany dokonane w art. 19 pozwalają GIOŚ na otrzymanie informacji od
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, który
z wprowadzających sprzęt dokonał zabezpieczenia finansowego.
Ponadto zmiany w art. 20 określają sposób rozliczenia zabezpieczenia
finansowego. Proponuje się, aby w przypadku niewywiązania się przedsiębiorcy
z
obowiązków
osiągania
odpowiednich
poziomów
zbierania,
odzysku
i recyklingu, przeznaczać wpłacane zabezpieczenie finansowe na pokrycie opłaty
produktowej.
Zmiana ust. 2 oraz 3 w art. 20 obecnie obowiązującej ustawy o zużytym sprzęcie
elektrycznym
i
elektronicznym
ma
zapewnić
spójność
przepisów
o zabezpieczeniu finansowym z przepisami o przedawnieniu zobowiązań z tytułu
opłaty produktowej oraz zakazu orzekania dwa razy w tym samym przedmiocie
– w tym przypadku w zakresie sfinansowania zbierania, przetwarzania, odzysku,
w tym recyklingu, i unieszkodliwiania zużytego sprzętu – raz na podstawie
art. 20 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, a innym
razem na podstawie art. 69 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym
i elektronicznym.
Zmiany rozdziału 4
W art. 22 wykreślono obowiązek przekazywania użytkownikom informacji
o masie wprowadzanego sprzętu. Był to przepis wykraczający poza przepisy
dyrektywy i stwarzał problemy w realizacji.
Art. 23 zmieniono w taki sposób, żeby wprowadzający sprzęt był
odpowiedzialny za umieszczenie na sprzęcie oznakowania umożliwiającego
identyfikację jego producenta. Ponadto określono, że symbol przekreślonego
pojemnika na odpady oznacza, że dany sprzęt został wprowadzony po
6
13 sierpnia 2005 r. Przepisy te wynikają wprost z dyrektywy 2002/96/WE
i wymagały uregulowania w prawodawstwie krajowym.
Zmiany w art. 24 ust. 1, art. 31 ust. 1 pkt 1, art. 40 ust. 1, art. 51 ust. 1 oraz art.
56 ust. 1 mają na celu zmniejszenie obciążeń biurokratycznych dla
przedsiębiorców, dlatego też dla wszystkich rodzajów sprawozdań określono
jeden termin składania sprawozdań do GIOŚ i zmniejszono ich liczbę z czterech
do dwóch w ciągu roku – do 30 lipca za okres od stycznia do czerwca i do 15
marca od lipca do grudnia.
W art. 24 ust. 1 zrezygnowano również z wymagania przedstawiania rodzaju
i masy baterii i akumulatorów w sprawozdaniu o masie wprowadzonego sprzętu,
ze względu na przygotowywaną transpozycję dyrektywy 2006/66/WE w sprawie
baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i akumulatorów oraz uchylającą
dyrektywę 91/157/EWG. Przepis ten wejdzie w życie od dnia 1 stycznia 2010 r.,
tak aby możliwe było uzyskanie informacji za 2008 r.
Ponadto dokonano zmiany w art. 25, który obecnie wprowadza zakaz
informowania o kosztach gospodarowania odpadami przy sprzedaży sprzętu.
Jednocześnie jednak przeniesiono dotychczasowe przepisy do przepisu
przejściowego w art. 95, które zgodnie z wytycznymi dyrektywy 2002/96/WE
pozwala na ujawnienie kosztów gospodarowania odpadami dla sprzętu z grup 2
– 10 do 13 lutego 2011 r. Ze względu również na wielorakość interpretacji
przepisu o uwidocznianiu kosztów gospodarowania odpadami jako oddzielnego
elementu ceny wskazano w ust. 2 art. 95, że stanowią one część ceny, a nie
dodatkową opłatę pobieraną przy zakupie sprzętu. Do art. 95 dodano również
ust. 3 i 4, które dla wprowadzających sprzęt z grupy 1 „Wielkogabarytowe
urządzenia gospodarstwa domowego” wymienionej w załączniku nr 1 do ustawy,
wprowadzają
obligatoryjnie
obowiązek
informowania
o
kosztach
gospodarowania odpadami. Przepis ten będzie obowiązywać do 13 lutego
2013 r., zgodnie z przepisami dyrektywy 2002/96/WE. Przepis ten został
obligatoryjnie wprowadzony tylko dla grupy 1 ze względu na dłuższy okres,
w którym koszty gospodarowania odpadami mogą być pokazywane, jak również
7
ze względu na problemy ze zbieraniem zużytego sprzętu powstałego ze sprzętu
określonego w grupie 1.
Ponadto w art. 95 określono, że ujawniane koszty gospodarowania odpadami nie
mogą przekraczać faktycznie ponoszonych kosztów na ten cel.
Największą zmianą w ustawie jest nowe brzmienie art. 27. Wprowadzono
upoważnienie dla ministra właściwego do spraw środowiska w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw gospodarki do wydania rozporządzenia
określającego obligatoryjne roczne poziomy zbierania zużytego sprzętu.
Wprowadzenie takiego obowiązku wynika z dyrektywy 2002/96/WE, która
określiła, że państwa członkowskie mają zapewnić osiągnięcie poziomu
zbierania
zużytego
sprzętu
pochodzącego
z
gospodarstw
domowych
w wysokości 4 kg/mieszkańca/rok. Polska ma wywiązać się z nałożonego
obowiązku do końca 2008 r. Natomiast fakt wprowadzenia upoważnienia dla
właściwego ministra do wydania rozporządzenia w tej sprawie wynika
z charakterystyki rynku, który podlega ciągłym zmianom. Określono przy tym,
że poziom zbierania zużytego sprzętu nie może przewyższać średnio 60 % masy
wprowadzanego sprzętu. Należy zaznaczyć, że głównym wyznacznikiem przy
ustalaniu poziomów zbierania będzie określony przez dyrektywę 2002/96/WE
wskaźnik zbierania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych
4 kg/mieszkańca/rok i wyznaczane rozporządzeniem poziomy nie będą
przekraczać tej wielkości. Liczenie poziomów zbierania będzie odnosić się do
masy sprzętu wprowadzonego w poprzednim roku kalendarzowym. Wynika to
z faktu, że realne dane określające, ile sprzętu zostało wprowadzone
w konkretnym roku są dostępne dopiero w pierwszym kwartale następnego roku,
wobec czego łatwiej jest określić przedsiębiorcom własne obowiązki. Wyjątkiem
jest rozliczenie pierwszego roku przez wprowadzającego rozpoczynającego
swoją działalność, w tym przypadku podstawą do obliczenia jest masa sprzętu
wprowadzana w danym roku.
Określono również, że poziomy zbierania nie dotyczą opraw oświetleniowych,
w których łączna masa metali, minerałów, szkła lub drewna przekracza 90 %
8
masy wyrobu. Wynika to z faktu, że oprawy takie zwykle w ogóle nie są
wymieniane przez użytkowników.
W art. 29 dodano nowy ust. 2, który ustanawia obowiązek przekazywania
zużytego sprzętu do zbierającego zużyty sprzęt lub zakładu przetwarzania
wpisanego do rejestru GIOŚ.
W art. 32 ust. 2 doprecyzowano, że wprowadzający sprzęt oblicza poziomy
zbierania,
odzysku
i
recyklingu
na
podstawie
dodatkowej
ewidencji
i zaświadczeń o zużytym sprzęcie, przekazywanych mu przez prowadzącego
zakład przetwarzania.
W art. 33 połączono w ust. 1 uprzednie ust. 1 i 2 oraz zastąpiono obowiązek
zapewnienia sieci obowiązkiem zawarcia umów z zakładami przetwarzania,
wpisanymi do rejestru prowadzonego przez GIOŚ, o zdolnościach przetwórczych
umożliwiających przetworzenie zebranego zużytego sprzętu. Umowy te powinny
być zawierane w formie pisemnej pod rygorem stwierdzenia nieważności
umowy, która nie zostanie zawarta w formie pisemnej.
Rozdział 5 pozostał bez zmian.
Zmiany rozdziału 6
Zmiany dokonane w rozdziale 6, określającym obowiązki zbierającego zużyty
sprzęt, odnoszą się do rozszerzonej listy podmiotów zobowiązanych do zbierania
zużytego sprzętu.
Ze względu na fakt, że do zbierania zużytego sprzętu zostali zobowiązani
prowadzący punkty skupu złomu, a w praktyce płacą one osobom przynoszącym
odpady, zmieniono art. 37 pkt 2 w taki sposób, że zbierający zużyty sprzęt są
obowiązani do przyjmowania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw
domowych bez pobierania. Poprzednie brzmienie przepisu pozwalało wyłącznie
na nieodpłatne przyjmowanie zużytego sprzętu, nie uwzględniało natomiast
sytuacji, w której zbierający mógłby zapłacić użytkownikowi za przyniesione
odpady. Ponadto przepisy art. 37 pkt 2 oraz art. 44 ust. 1 odzwierciedlają
wymagania ustanowione w dyrektywie 2002/96/WE i dotyczą sytuacji, w której
9
zbierający zużyty sprzęt, w tym w szczególności sprzedawca detaliczny
i hurtowy, nie może żądać zapłaty od użytkowników końcowych za przyjęcie
zużytego sprzętu, natomiast sam może zapłacić.
Ponadto w art. 39 zwolniono sprzedawców detalicznych i hurtowych oraz punkty
serwisowe z obowiązku przekazywania informacji wójtowi, burmistrzowi lub
prezydentowi miasta o prowadzonej działalności. Mieszkańcy znają okoliczne
miejsca sprzedaży, jak i punkty, gdzie wykonywany jest serwis sprzętu, wobec
czego taka informacja nie jest niezbędna. Dostosowano również do zmian
w art. 25 i 95 przepisy art. 41. Do przepisów art. 41 dodano również obowiązek
dla sprzedawcy detalicznego i hurtowego sprzedaży sprzętu pochodzącego od
wprowadzającego sprzęt wpisanego do rejestru prowadzonego przez Głównego
Inspektora Ochrony Środowiska.
Dodano również art. 42a, który określa przypadki, w których punkty serwisowe
są obowiązane odebrać od użytkownika zużyty sprzęt. Taka sytuacja miałaby
miejsce w momencie, gdy koszt naprawy przekraczałby wartość nowego
urządzenia, lub gdy naprawa sprzętu byłaby niemożliwa ze względów
technicznych.
Zmiany rozdziału 7
W rozdziale 7, określającym obowiązki prowadzącego zakład przetwarzania,
dokonano jednej ważnej zmiany, dotyczącej sposobu wydawania zaświadczenia
o zużytym sprzęcie dla wprowadzającego sprzęt. Zaświadczenia te dotychczas
były wydawane co kwartał, obecnie proponuje się wydawanie zaświadczeń raz
na pół roku, gdyż taki okres rozliczeniowy obowiązuje wszystkie podmioty
wpisane do rejestru. Ponadto prowadzący zakłady przetwarzania będą mieli
możliwość wykazywania w zaświadczeniach o zużytym sprzęcie, wystawianych
za okres lipiec – grudzień, masy odpadów powstałych w wyniku przetwarzania
zużytego sprzętu, przyjętego przez zakład przetwarzania w danym roku
rozliczeniowym, a poddanych odzyskowi i recyklingowi w następnym roku
kalendarzowym, w okresie do 15 lutego. Z tego też względu przesunięto terminy
przekazywania zaświadczeń na koniec lutego, w przypadku prowadzących
10
recykling i inne niż recykling procesy odzysku, i do 10 marca, w przypadku
prowadzących zakłady przetwarzania. Ponadto określono w art. 44, że
prowadzący zakład przetwarzania, który podpisał umowę z organizacją odzysku,
ma obowiązek przyjąć zużyty sprzęt pochodzący z gospodarstw domowych od
zbierającego zużyty sprzęt bez pobierania opłaty. Zmiany te wynikały z faktu, że
zbierający zużyty sprzęt mieli obowiązek nieodpłatnego odbierania zużytego
sprzętu
pochodzącego
z
gospodarstw
domowych
od
użytkowników,
a jednocześnie zakłady przetwarzania miały możliwość pobierania opłaty za
przyjmowane odpady. W takiej sytuacji zbierający zużyty sprzęt ponosili koszty,
nie mając żadnych dochodów.
Dokonano również zmiany w art. 47, który uzupełniono o przepis mówiący, że
prowadzący zakład przetwarzania może dokonać eksportu odpadów w celu
poddania ich odzyskowi do instalacji spełniających wymagania nie niższe niż
określone dla instalacji eksploatowanych na terytorium kraju.
Zmiany rozdziału 8
W rozdziale 8 dokonano podobnych – jak w rozdziale 7 – zmian w terminach
przekazywania zaświadczeń potwierdzających recykling i inne niż recykling
formy odzysku.
Zmiany rozdziału 9
Najważniejszą zmianą w rozdziale 9 jest zrównanie organizacji odzysku sprzętu
elektrycznego i elektronicznego w prawach i obowiązkach z wprowadzającym
sprzęt w chwili, gdy zawierana jest pomiędzy nimi umowa. Umowa taka byłaby
podpisywana na wykonywanie obowiązków związanych z konkretną grupą
sprzętu umieszczaną na rynku przez danego przedsiębiorcę. Zmiana ta wynika
z faktu, że na podstawie dotychczasowych przepisów organizacje odzysku nie
miały takich samych obowiązków, jak ci przedsiębiorcy, którzy rozliczali się
samodzielnie.
Do art. 57 dodano m.in. ust. 6 i 7, które dokładnie określają, które ze sprawozdań
przekazywanych do GIOŚ organizacje odzysku mogą składać łącznie za
11
wprowadzających sprzęt, z którymi podpisali umowy, a które z nich nadal muszą
być składane oddzielnie dla każdego wprowadzającego. Dodanie przepisu
wynika z wielu niejasności, które pojawiły się w przypadku przekazywania
sprawozdań przez organizacje odzysku.
Ponadto określono, że w przypadku podpisywania umowy z przedsiębiorcą
zagranicznym nie obowiązują przepisy ust. 3, gdyż wówczas organizacja
odzysku nie miałaby możliwości zarejestrowania takiego podmiotu.
Dodano również art. 57a, który określa, co oznacza wyrażenie „publiczne
kampanie edukacyjne” używane w akcie prawnym. Dodanie takiej definicji jest
niezbędne, gdyż w wyniku zmian wprowadzonych do art. 58, określającego,
jakie środki muszą przeznaczyć organizacje odzysku na publiczne kampanie
edukacyjne, należało określić, jak rozumiane są kampanie.
Ze względu na fakt, że do chwili obecnej organizacje odzysku nie poświęcają
większej uwagi obowiązkowi prowadzenia edukacji ekologicznej, w art. 58
określono, że organizacja odzysku jest obowiązana przeznaczać na cele
prowadzonych publicznych kampanii edukacyjnych 5 % swoich przychodów,
które muszą być udokumentowane.
Zmiany art. 62 i art. 63 zostały wprowadzone w konsekwencji zmian
wprowadzonych w art. 57.
Zmiany rozdziału 10
W rozdziale 10, odnoszącym się do opłat produktowych, zmiany polegają
głównie na dodaniu opłat produktowych za nieosiągnięcie poziomu zbierania
oraz określeniu, w jaki sposób rozlicza się wprowadzającego sprzęt, który
dokonał wcześniej wpłaty zabezpieczenia finansowego, niższej od należnej
opłaty produktowej. Zmiany te wynikają z wprowadzenia obowiązkowych
poziomów zbierania, jak i przeznaczania środków z zabezpieczeń finansowych
na opłatę produktową.
Ponadto, aby zminimalizować skutki finansowe dla wprowadzających sprzęt
przeznaczony
dla
gospodarstw
domowych,
12
wynikające
z
określenia
obligatoryjnych poziomów zbierania, wprowadzono w art. 95a przepis
przejściowy określający degresywny system opłat produktowych. Określono, że
w 2009 r., czyli pierwszym roku obowiązywania poziomów zbierania,
w przypadku
osiągnięcia
do
25
%
wyznaczonego
poziomu
zbierania
wprowadzający sprzęt będzie obowiązany wpłacić 100 % należnej opłaty
produktowej. Jeżeli wprowadzający sprzęt osiągnie od 25 % do 35 %
wyznaczonego poziomu zbierania, wówczas będzie obowiązany do wpłacenia
75 % należnej opłaty produktowej. Natomiast w przypadku osiągnięcia powyżej
35 % wyznaczonego poziomu zbierania będzie obowiązany wpłacić jedynie
10 % należnej opłaty produktowej. W latach następnych progi poziomu
zbierania, od którego będzie istnieć obowiązek wpłacania pełnej, należnej opłaty
produktowej, będą rosnąć aż do 2012 r.
Zmiany rozdziału 11
Zmiany wprowadzone w tym rozdziale uzupełniają luki w dotychczas
obowiązującej ustawie i dają podstawy Inspekcji Ochrony Środowiska do
wyznaczania kar za często występujące naruszenia prawa.
W art. 70 zdecydowano się podnieść karę grzywny za prowadzenie demontażu
poza zakładami przetwarzania, ponieważ ustawa określa wymagania, jakie
zakład przetwarzania musi spełniać, i zwykle nakłady, które przedsiębiorca musi
ponieść na dostosowanie prowadzonego zakładu, są dużo wyższe niż
dotychczasowe kary grzywny za naruszenie tych przepisów. Dlatego też
podniesiono minimalną karę grzywny na 2 000 zł, a maksymalną na 100 000 zł.
Z tego względu w art. 72, odnoszącym się do kar grzywny dla wprowadzających
sprzęt, dodano sankcje za brak prowadzenia dodatkowej ewidencji oraz brak
przekazywania wykazu zakładów przetwarzania, z którymi wprowadzający
sprzęt ma podpisaną umowę.
W art. 75 wyznaczono nowe sankcje za brak przekazywania zebranego zużytego
sprzętu
do
zakładu
przetwarzania
i
brak
przekazywania
informacji
o prowadzonej działalności do wójta, burmistrza bądź prezydenta miasta. Dla
13
czynów tych przewidziano karę grzywny, gdyż nie stanowią poważnego
wykroczenia.
Dostosowano również przepisy art. 76 do zmian w art. 41 i 95.
Poważniejsze zmiany dotyczą art. 80, określającego kary pieniężne. W projekcie
ustawy organizacja odzysku została zrównana w prawach i obowiązkach
z wprowadzającym sprzęt. Zrezygnowano z ustępu, nakładającego kary na
organizację odzysku za niewywiązywanie się z niektórych obowiązków, gdyż
obecnie kary przewidziane dla wprowadzającego sprzęt obowiązują również
organizację odzysku. Przewidziano jednak karę dla organizacji odzysku
w zakresie niewywiązywania się z obowiązku prowadzenia publicznych
kampanii edukacyjnych, gdyż jest to bardzo istotny element tworzenia systemu
zbierania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych, przy czym
ustalono kary dla organizacji odzysku na poziomie dwa razy większym niż dla
wprowadzającego sprzęt.
Uzupełniono również przepisy o kary nakładane na wprowadzających sprzęt
w przypadku
braku
wpłaty
zabezpieczenia
finansowego
oraz
na
wprowadzającego sprzęt z grupy 5, rodzaje 2 – 5, gdy nie podpisze umowy
z organizacją odzysku.
Jednocześnie określono kary dla wprowadzających sprzęt z grupy 1, którzy
wbrew przepisom nie przekazują informacji o kosztach gospodarowania
odpadami, jak również dla sprzedawców detalicznych i hurtowych, którzy taką
informację dostaną od wprowadzającego sprzęt.
Zwiększono również karę dla wprowadzającego sprzęt, który nie rejestruje się
w rejestrze prowadzonym przez GIOŚ, do 5 000 000 zł, ze względu na fakt, że
kara w wysokości 500 000 zł w niektórych przypadkach jest dużo niższa niż
nakłady finansowe, które wprowadzający sprzęt musi zainwestować w budowę
systemu gospodarowania zużytym sprzętem. Przeniesiono również z kar
grzywny do kar pieniężnych przypadki, w których wprowadzający sprzęt nie
organizuje i nie finansuje odbierania od zbierających zużyty sprzęt,
14
przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu, i unieszkodliwiania zużytego sprzętu
pochodzącego z gospodarstw domowych.
Ponadto określono, od jakich czynników powinna być uzależniona wysokość
nakładanej kary. Brak takich przepisów powodował trudności w wydawaniu
decyzji przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, gdyż nie mógł on
odpowiednio uzasadnić wydanej decyzji.
Jak już wskazano powyżej, dostosowano również do zmian w przepisach
przepisy przejściowe dotyczące uwidaczniania w cenie produktu kosztów
gospodarowania odpadami, jak i przepisy odnoszące się do wysokości
uiszczanych opłat produktowych za niewywiązanie się z obowiązków osiągania
poziomów zbierania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych.
Zmiany w załącznikach do ustawy
Dokonano drobnych zmian w załącznikach do ustawy polegających na zmianie
brzmienia nazwy rodzaju 8 w grupie 4 ze względu na błędne tłumaczenie
z dyrektywy 2002/96/WE, dodaniu w załączniku nr 1 w grupie 9 w nazwie
rodzaju 4 brakującego przecinka oraz dodaniu do listy składników, które należy
usunąć ze zużytego sprzętu, znajdującej się w załączniku nr 3, oleju ze sprężarek.
Ponadto dostosowano terminologię w grupie 8 do stosowanej w ustawie z dnia
20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93, poz. 896, z późn.
zm.).
W art. 2 projektu ustawy wprowadzono przepisy dokonujące zmiany w ustawie
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U.
z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.). Ze względu na fakt, że w ustawie
o zużytym
sprzęcie
elektrycznym
i
elektronicznym
zrezygnowano
z obowiązkowego informowania władz gminy lub miasta przez sprzedawców
detalicznych i hurtowych oraz prowadzących punkty serwisowe o prowadzeniu
przez
nich
zbierania
zużytego
sprzętu,
należy
również
zrezygnować
z obowiązkowego przedstawiania mieszkańcom informacji o punktach sprzedaży
15
sprzętu i punktach serwisowych, który to obowiązek został określony
w art. 3 ust. 2 pkt 6b ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.
W art. 3 określono zmiany do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach
(Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251 i Nr 88, poz. 587) polegające na dodaniu do
art. 16a, określającego zadania własne gminy, zadania polegającego na
inicjowaniu i ułatwianiu tworzenia punktów zbierania zużytego sprzętu,
wskazywanie lokalizacji, w których mogą być prowadzone akcje odbierania
zużytego
sprzętu
od
mieszkańców
gminy
i
podejmowaniu
działań
informacyjnych i edukacyjnych w tym zakresie. Ww. zadanie zostało
wprowadzone, aby ułatwić wprowadzającym sprzęt tworzenie punktów zbierania
zużytego sprzętu na terenach poszczególnych gmin.
W art. 4 ustanowiono przepisy przejściowe dla wprowadzających sprzęt
wpisanych już do rejestru, w przypadku uzupełniania przez nich obowiązku
podania do GIOŚ informacji o umowie z organizacją odzysku. Podmioty te będą
miały trzy miesiące od dnia wejścia w życie ustawy na uzupełnienie danych.
Art. 5 określa, że do zabezpieczenia finansowego wniesionego przez
wprowadzającego sprzęt na 2008 r. stosuje się przepisy dotychczasowe. Wynika
to z faktu, że zabezpieczenia finansowe wnoszone na 2008 r. będą rozliczane po
wejściu w życie projektowanej ustawy, czyli gdy będą już obowiązywały nowe
zasady rozliczania zabezpieczeń finansowych.
Dotychczasowe przepisy przewidywały, że w przypadku, gdy wprowadzający
sprzęt nie wywiąże się z nałożonych na niego obowiązków, wniesione przez
niego zabezpieczenie finansowe będzie przeznaczone na sfinansowanie
zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu, lub unieszkodliwiania
zużytego sprzętu. Natomiast obecnie wprowadzane zmiany przewidują, że
w przypadku niewywiązania się przedsiębiorcy z obowiązków osiągania
odpowiednich
poziomów
zbierania,
odzysku
i
recyklingu,
wpłacone
zabezpieczenie finansowe przeznaczone będzie na pokrycie opłaty produktowej.
16
Ze względu na fakt, że zasady rozliczania wpłacanych zabezpieczeń finansowych
znacznie się zmienią, należało uniknąć sytuacji, kiedy wprowadzający sprzęt,
którzy wnieśli zabezpieczenie finansowe na 2008 r. musieliby stosować metody
określone w nowelizacji ustawy. Dlatego też wprowadzono przepis przejściowy
mówiący, że do wprowadzających sprzęt, którzy wnieśli zabezpieczenie
finansowe na 2008 r., będą stosowane przepisy dotychczasowe. Ze względu na
fakt, że przepisy dotyczące opłat produktowych wchodzą w życie z dniem
1 stycznia 2009 r., wprowadzono w art. 4 projektu ustawy przepis mówiący, że
środki pochodzące z zabezpieczeń finansowych wniesionych na rok 2006, 2007
i 2008, przeznaczonych decyzją Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na
sfinansowanie zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu, stanowią
przychody Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
W art. 6 określono przepis przejściowy dla art. 24 ust. 1 określającego obowiązek
przekazywania sprawozdania o ilości i masie wprowadzonego do obrotu sprzętu.
Określa on, że w 2009 r. sprawozdanie to będzie przekazywane co pół roku,
jednak będzie musiało jeszcze zawierać informację o rodzaju i masie baterii
i akumulatorów stosowanych na potrzeby działania sprzętu. Od 1 stycznia
2010 r. sprawozdanie to nie będzie zawierało ww. informacji ze względu na
wejście w życie przepisów określających wymagania dla wprowadzających
baterie i akumulatory.
Ze względu na określenie nowych górnych stawek opłaty rejestrowej i rocznej
w art. 9 ust. 8 ustawy obowiązujące stawki opłaty rejestrowej i rocznej określone
w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie
wysokości opłaty rejestrowej oraz opłaty rocznej (Dz. U. Nr 17, poz. 139) będą
niezgodne z wyznaczonymi w ustawie górnymi stawkami, dlatego też w art. 7
określono przepisy dające możliwość stosowania przepisów dotychczasowych do
momentu wejścia w życie nowego rozporządzenia.
Przepisy ustawy wejdą w życie w 1 stycznia 2009 r.
Zarejestrowano dwa zgłoszenia podmiotów, które wyraziły zainteresowanie
pracami nad projektem ustawy w trybie ustawy z dnia 7 lipca 2005 r.
17
o działalności
lobbingowej
w
procesie
stanowienia
prawa.
Zgłoszenie
zainteresowania pracami nad projektem ustawy zgłosili jednocześnie w dniu
6 czerwca 2007 r. CECED Polska – członek Europejskiego Stowarzyszenia
Producentów
AGD
Związek
Pracodawców
oraz
Związek
Importerów
i Producentów Sprzętu Elektrycznego i Elektronicznego Branży RTV i IT.
Projekt ustawy nie podlega procedurze notyfikacji Komisji Europejskiej
stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r.
w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów
prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597).
Ze względu na fakt, że projekt ustawy ustanawia bardziej rygorystyczne środki
ochronne w zakresie uwidaczniania kosztów gospodarowania odpadami jako
oddzielnego składnika ceny sprzętu dla grupy 1 – Wielkogabarytowe urządzenia
gospodarstwa domowego, zgodnie z art. 176 Traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską, będzie podlegał notyfikacji.
18
OCENA SKUTKÓW REGULACJI
1. Podmioty, na które oddziałuje akt normatywny
Projektowany akt normatywny oddziałuje na:
–
podmioty biorące udział w systemie gospodarowania zużytym sprzętem;
–
wprowadzających sprzęt;
–
Główny Inspektorat Ochrony Środowiska;
–
wojewódzkie inspektoraty ochrony środowiska.
2. Wyniki konsultacji
Projekt ustawy, zgodnie z § 12 ust. 5 uchwały nr 45 Rady Ministrów z dnia 19
marca 2002 r. – Regulamin pracy Rady Ministrów (M. P. Nr 13, poz. 221,
z późn. zm.) został poddany konsultacjom społecznym w ramach procedury
legislacyjnej. Projekt przedmiotowej ustawy został umieszczony na stronie
internetowej Ministerstwa Środowiska www.mos.gov.pl w dziale Prace
legislacyjne oraz w Biuletynie Informacji Publicznej, zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie
stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414). Listę podmiotów, do których
projekt ustawy został przesłany w ramach konsultacji społecznych,
zamieszczono poniżej:
1) wojewodowie;
2) marszałkowie województw;
3) Główny Inspektor Ochrony Środowiska;
4) Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej;
5) NSZZ „Solidarność”;
6) OPZZ;
7) Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych „Lewiatan”
19
8) Konfederacja Pracodawców Polskich;
9) Polski Klub Ekologiczny;
10) Instytut na Rzecz Ekorozwoju, ul. Nabielaka 15 lok. 1, 00-743 Warszawa;
11) Biuro Wspierania Lobbingu Ekologicznego, ul. Raszyńska 32/44,
02-026 Warszawa;
12) Centrum Prawa Ekologicznego, ul. Uniwersytecka 1, 50-951 Wrocław;
13) Izba
Gospodarcza
Metali
Nieżelaznych,
ul.
Graniczna
29,
40-956 Katowice;
14) Stowarzyszenie Forum Opakowań Szklanych, ul. Mariensztat 8,
00-302 Warszawa;
15) Stowarzyszenie Papierników Polskich, pl. Komuny Paryskiej 5a,
90-007 Łódź;
16) Komitet
Ochrony
Środowiska
–
Krajowa
Izba
Gospodarcza,
ul. Trębacka 4, 00-074 Warszawa;
17) Polska Izba Ekologii, ul. Warszawska 3, 40-009 Katowice;
18) Ogólnopolska Izba Gospodarcza Recyklingu, ul. Karmelicka 30/2,
00-181 Warszawa;
19) Polska Izba Gospodarki Odpadami, ul. Złota 44/46, 00-120 Warszawa;
20) Krajowa Izba Gospodarki Odpadami, Al. Jerozolimskie 44 pok. 324/325,
00-024 Warszawa;
21) ABC Recykling S.A., ul. Gubińska 40, 66-600 Krosno Odrzańskie;
22) Stowarzyszenie Przemysłu Gumowego EKOGUMA, ul. Harcerska 30,
05-820 Piastów;
23) ELEKTROEKO
Organizacja
Odzysku
Sprzętu
Elektrycznego
i Elektronicznego S.A., ul. Hrubieszowska 6a, 01-209 Warszawa;
20
24) Europejska Platforma Recyklingu Polska Organizacja Odzysku Sprzętu
Elektrycznego
i
Elektronicznego
S.A.,
ul.
Kolejowa
5/7,
01-217 Warszawa;
25) EL-CENTRUM
Organizacja
Odzysku
Sprzętu
Elektrycznego
i Elektronicznego S.A., ul. Faradaya 1, 03-233 Warszawa;
26) AURAEKO
Organizacja
Odzysku
Sprzętu
Elektrycznego
i Elektronicznego S.A., ul. Wolność 5 lok. 18, 01-018 Warszawa;
27) BIOSYSTEM ELEKTRORECYKLING Organizacja Odzysku Sprzętu
Elektrycznego
i
Elektronicznego
S.A.,
ul.
Radzikowskiego
7,
31-315 Kraków;
28) Związek
Importerów
i Elektronicznego
i
Branży
Producentów
RTV
i
IT,
Sprzętu
ul.
Elektrycznego
Połczyńska
116A,
01 – 304 Warszawa.
Uwagi do projektu ustawy zgłosiły następujące podmioty:
1) AE – Centrum;
2) Atmoterm S.A.;
3) AURAEKO
Organizacja
Odzysku
Sprzętu
Elektrycznego
i Elektronicznego;
4) BIOSYSTEM ELEKTRORECYKLING Organizacja Odzysku Sprzętu
Elektrycznego i Elektronicznego;
5) CECED Polska Europejskie Stowarzyszenie Producentów AGD;
6) CTC CLATRONIC Sp. z o.o.;
7) ELEKTROEKO
Organizacja
i Elektronicznego SA;
8) Europejska Platforma Recyklingu;
9) Główny Inspektorat Ochrony Środowiska;
10) MAX DATA Sp. z o.o.;
21
Odzysku
Elektrycznego
11) Marszałek Województwa Podkarpackiego;
12) Marszałek Województwa Świętokrzyskiego;
13) Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska;
14) Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej;
15) NTT System S.A.;
16) Polska Izba Informatyki i Telekomunikacji;
17) Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych „Lewiatan”;
18) Polska Wytwórnia Papierów Wartościowych;
19) Polski
Związek
Producentów
i
Pracodawców
Przemysłu
Oświetleniowego;
20) Pro-Ekol Organizacja Odzysku SA;
21) Urząd Marszałkowski Województwa Małopolskiego;
22) Urząd Marszałkowski Województwa Śląskiego;
23) Urząd Wojewódzki w Gdańsku;
24) Warmińsko-Mazurski Urząd Wojewódzki;
25) Wojewoda Opolski;
26) Związek
Importerów
i
Producentów
Sprzętu
Elektrycznego
i Elektronicznego Branży RTV i IT;
27) Związek Producentów Sprzętu Oświetleniowego „Pol-Lighting”;
28) Związek Przedsiębiorstw Leasingowych.
Uwagi przedstawione przez przedsiębiorców w głównej mierze dotyczyły
przedstawionych w art. 27 poziomów zbierania. Przedsiębiorcy nie zgadzali
się na wprowadzenie tak wysokich poziomów zbierania już w pierwszym roku
obowiązywania zmian oraz zgłaszali niewykonalność takich poziomów
zbierania. Wobec powyższego przeniesiono ustalenie poziomów zbierania do
22
rozporządzenia, aby zapewnić większą elastyczność w określaniu poziomów
zbierania.
Należy jednak podkreślić, że przedsiębiorcy mieli pełną świadomość
obowiązków wynikających z dyrektywy 2002/96/WE już w 2005 r. i wówczas
podkreślali, że będą realizowali obowiązki w zakresie zbierania, nawet gdy nie
będą one zapisane wprost w ustawie. Spowodowało to na etapie prac
parlamentarnych wykreślenie przepisów w tym zakresie z przedłożenia
rządowego.
Jednak
brak
przepisu
ustawowego
spowodował
brak
zaangażowania ze strony przedsiębiorców.
Drugą grupą zgłaszanych uwag były wątpliwości dotyczące wprowadzonego
obowiązku przeznaczania przez organizacje odzysku 10 % wpływów na
edukację ekologiczną oraz określenia, co to jest edukacja ekologiczna.
Przedsiębiorcy najczęściej wnosili o obniżenie pułapu przeznaczanych
środków na edukację ekologiczną oraz przedstawiali swoje propozycje
definicji edukacji. W związku z powyższym obniżono obowiązkową kwotę
przychodów, które powinny być przeznaczone na edukację.
Trzecia
znaczna
grupa
uwag
dotyczyła
obowiązku
oznakowania
wprowadzanego sprzętu znakiem określającym, kto dokonał wprowadzenia
produktu na rynek. Przedsiębiorcy podnosili, że nie jest możliwe oznakowanie
każdej
sztuki
sprzętu
indywidualnym
oznaczeniem,
gdyż
w
wielu
przypadkach sprzęt jest wysyłany przez jedną firmę do różnych krajów i nie są
oni w stanie wprowadzać innego oznakowania na sprzęcie wysyłanym do
Polski. Wobec powyższego zmodyfikowano przepis, ale nie jest możliwe jego
wyeliminowanie ze względu na przepisy dyrektywy 2002/96/WE.
3. Wpływ aktu normatywnego na sektor finansów publicznych, w tym budżet
państwa i budżety jednostek samorządu terytorialnego
Wpływy z tytułu opłat stanowią dochody Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej, przeznaczone na cele związane z ochroną
środowiska.
23
Przepis ustanawiający opłaty produktowe za niedopełnienie obowiązku
uzyskiwania odpowiednich poziomów odzysku i recyklingu znajduje się
w obecnie obowiązującej ustawie. Jednakże nie określono obowiązku
osiągania poziomu zbierania oraz opłaty produktowej za niedopełnienie tego
obowiązku. Trudno ocenić, jaki będzie rzeczywisty wpływ wprowadzonych
zmian na przychody funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
Określenie tego będzie możliwe dopiero w 2010 r., w którym wpłyną pierwsze
opłaty produktowe. Oczekuje się, że dodatkowe opłaty produktowe za
niewywiązanie się z obowiązku wpłyną na wzrost dochodów Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Przyczynią się one
najprawdopodobniej również do rozwoju przedsiębiorstw zainteresowanych
przetwarzaniem odpadów.
Wprowadzając niniejsze przepisy przewiduje się oszczędność środków
budżetowych przekazywanych na dofinansowanie działalności punktów
zbierania zużytego sprzętu oraz zakładów przetwarzania zużytego sprzętu.
Projekt ustawy nie zakłada ani zwiększenia wydatków, ani zmniejszenia
dochodów jednostek sektora finansów publicznych w stosunku do wielkości
wynikających z obowiązujących przepisów.
4. Wpływ aktu normatywnego na rynek pracy
Proponowana regulacja nie będzie lub będzie jedynie w niewielkim stopniu
niekorzystnie
wpływać
na
zatrudnienie
w
przedsiębiorstwach
wprowadzających sprzęt, w związku z koniecznością poniesienia przez nie
kosztów zagospodarowania zwiększonej ilości zebranego zużytego sprzętu.
Należy jednak podkreślić, że wszelkie koszty, które zostaną nałożone na
wprowadzających sprzęt, wynikają wprost z dyrektywy, a proponowana
nowelizacja jest jedynie dopełnieniem jej transpozycji.
W wyniku wprowadzenia niniejszej regulacji należy spodziewać się ponadto
wzrostu zatrudnienia u zbierających zużyty sprzęt, jak i w organizacjach
odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Przyczyną wzrostu
24
zatrudnienia w tych podmiotach będzie rozszerzenie ich obowiązków
administracyjnych, które prawdopodobnie będą musiały być wykonywane
w pewnej części przez nowych pracowników.
5. Wpływ
aktu
normatywnego
na
konkurencyjność
gospodarki
i przedsiębiorczość, w tym na funkcjonowanie przedsiębiorstw
Szacowany wpływ przedmiotowej regulacji na polską gospodarkę będzie
niewielki. Wprowadzenie obowiązkowego poziomu zbierania zużytego
sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych może wpłynąć na
konkurencję
między
organizacjami
odzysku
sprzętu
elektrycznego
i elektronicznego ze względu na wprowadzane obowiązkowe poziomy
zbierania zużytego sprzętu, jak i zwiększone obowiązki w zakresie
prowadzenia publicznych kampanii edukacyjnych.
Wprowadzane zmiany do ustawy nie zmienią jednak sytuacji w zakresie
konkurencyjności polskich przedsiębiorstw, ponieważ ustanawiane przepisy są
jednakowe zarówno dla przedsiębiorstw krajowych, jak i zagranicznych.
Zdecydowanie pozytywnym czynnikiem wpływającym na gospodarkę jako
całość będzie poprawa wykorzystania zasobów przez wzrost wtórnego
wykorzystania materiałów stosowanych do produkcji sprzętu elektrycznego
i elektronicznego.
Niezależnie od powyższego, przedmiotowa regulacja ogranicza koszty
administracyjne dla wprowadzających sprzęt i organizacji odzysku z tytułu
zmniejszenia
obowiązków
sprawozdawczych.
Zmniejszona
zostanie
częstotliwość przekazywania sprawozdań do Głównego Inspektora Ochrony
Środowiska
z
zakresu
zbierania
i
przetwarzania
zużytego
sprzętu.
Wprowadzone zostaną również ułatwienia przy rejestracji zagranicznych
podmiotów wprowadzających sprzęt na polski rynek, co wpłynie na
zmniejszenie biurokracji w prowadzeniu działalności gospodarczej.
25
6. Wpływ regulacji na sytuację i rozwój regionalny
Nie przewiduje się wpływu regulacji na sytuację i rozwój regionalny lub
wpływ ten będzie nieznaczny.
7. Wpływ aktu normatywnego na ochronę środowiska
Oczekuje się, że akt prawny będzie miał istotny wpływ na ochronę
środowiska, gdyż przyczyni się do zwiększenia ilości selektywnie zbieranego
zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Ze względu na fakt, że
selektywnie zbierane odpady będą przekazywane do zakładów przetwarzania,
gdzie zostaną przetworzone w sposób pozwalający na jak największe
wykorzystanie materiałów i substancji w produkcji kolejnych urządzeń
elektrycznych i elektronicznych, zostanie zminimalizowany wpływ substancji
niebezpiecznych zawartych w sprzęcie, tj. związków chlorowcoorganicznych,
rtęci, kadmu, ołowiu, chromu sześciowartościowego, niklu, litu i in., na
poszczególne komponenty środowiska (wody, powietrze, ziemię), jak również
zmniejszy się zużycie surowców pierwotnych do produkcji sprzętu
elektrycznego i elektronicznego.
08/08KT
26