1. Ocena odległa wybranych parametrów obręczy barkowej oraz

Wydanie 3 – planowany skład merytoryczny
Termin zamknięcia: 7 października br.
Dystrybucja: październik-listopad-grudzień
1. Ocena odległa wybranych parametrów obręczy barkowej oraz jakości życia u kobiet
po mastectomii
A. Bac, A. Jędrzejewska, R. Woźniacka, E. Golec
Zakład Rehabilitacji w Ortopedii, Katedra Rehabilitacji Klinicznej, Wydział Rehabilitacji Ruchowej, Akademia
Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha, Kraków, Polska Kierownik Katedry: prof. dr hab. Anna
Marchewka
Zakład Anatomii, Katedra Fizjoterapii, Wydział Rehabilitacji Ruchowej, Akademia Wychowania Fizycznego im.
Bronisława Czecha, Kraków, Polska, kierownik Katedry: prof. dr hab. Marek Pieniążek
Streszczenie
Cel pracy. Celem pracy była ocena jakości życia oraz rodzaju powikłań pooperacyjnych, wśród kobiet po
operacji raka sutka.
Materiał i metoda. Materiał badawczy stanowiło 30 kobiet, należących do Krakowskiego (50%) i
Tarnowskiego (50%) klubu ”Amazonek”. Narzędziem badawczym były specjalnie przygotowane ankieta i
karta badań. Ankieta dotyczyła rehabilitacji i przestrzegania zaleceń po operacji i ewentualnych problemów
w wykonywaniu czynności dnia codziennego oraz jakości życia w oparciu o kwestionariusz EORTC QLQ30. Karta badań określała zakres ruchów czynnych w stawach barkowych i siły wybranych mięśni.
Wyniki i wnioski. Jakość życia badanej grupy kobiet po zabiegu mastektomii, nie uległa radykalnym
zmianom. W badanej grupie pacjentek, zakresy ruchów w stawie barkowym po stronie operowanej piersi,
uległy zmniejszeniu we wszystkich kierunkach, podobnie jak siła mięśni objętych analizą. Obrzęk
limfatyczny kończyny górnej wystąpił u połowy z badanych kobiet. Stwierdzono niewielki związek pomiędzy
wielkością obrzęku, a ręką dominującą. Powikłaniami pooperacyjnymi najbardziej pogarszającymi jakość
życia wśród badanych pacjentek był ból i zaburzenia snu.
Słowa kluczowe: rak piersi, mastektomia, jakość życia, obręcz barkowa
2. Magnesy stałe w terapii bólu
P. Tederko, M. Krasuski
Klinika Rehabilitacji Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego
Streszczenie:
Alternatywne i uzupełniające metody leczenia zyskują wzrastającą popularność i stwarzają konkurencję
dla powszechnie uznanych i naukowo udowodnionych metod leczniczych. Jedną z dźwigni rozwoju metod
alternatywnych jest rynek wyrobów medycznych przeznaczonych do powszechnego stosowania z
pominięciem konieczności zasięgania opinii lekarza. Stosowanie wyrobów wyposażonych w magnesy
stałe reklamowane jako bezpieczna i skuteczna terapia bólu. Celem pracy jest analiza dowodów na
skuteczność terapeutyczną przeciwbólowego oddziaływania statycznego pola magnetycznego (SPM). W
recenzowanym piśmiennictwie medycznym zidentyfikowano 45 doniesień, w tym 40 prac pierwotnych i 5
metaanaliz. 5 publikacji zdyskwalifikowano jako doniesienia kazuistyczne, prace niekontrolowane. Jedną
wyłączono z analizy ze względu na współistnienie oddziaływania zmiennego pola magnetycznego.
Spośród zidentyfikowanych badań randomizowanych wyniki dziesięciu przemawiają za obecnością
Strona 1 z 4
korzystnego działania leczniczego urządzeń wyposażanych w magnesy stałe, ośmiu nie wykluczają
możliwości istnienia takiego oddziaływania, zaś rezultaty z szesnastu publikacji wspierają tezę o braku
przewagi SPM nad placebo. Wartość tych doniesień w sensie dowodu naukowego jest ograniczona ze
względu na uchybienia w zaślepieniu próby, niską liczebność badanych grup, krótki czas obserwacji.
Istotnym czynnikiem wpływających na obiektywność wniosków wydaje się również konflikt interesów
wynikający ze sponsorowania badań przez wytwórców urządzeń. Efekt długotrwałej ekspozycji na SPM o
indukcji zbliżonej do magnesów używanych w analizowanych urządzeniach był przedmiotem zbyt małej
ilości badań, by ocenić bezpieczeństwo długotrwałego ich stosowania. Powszechnie przyjęte
przeciwwskazania do stosowania wyrobów (ciąża, wiek niemowlęcy, obecność wszczepów
elektronicznych, ferromagnetycznych, korzystanie z urządzeń elektronicznych wpływających na funkcje
życiowe) wynika głownie z rozważań teoretycznych. Obecny stan wiedzy nie jest wystarczający dla
jednoznacznego potwierdzenia skuteczności leczniczej SPM. Urządzenia do terapii z użyciem SPM nie
powinny być wprowadzane na rynek jako wyroby przeznaczone do leczenia bólu bez udowodnienia ich
skuteczności i bezpieczeństwa w każdym ze wskazań.
Słowa kluczowe: Magnesy stałe – wyroby medyczne – ból - działanie przeciwbólowe
3. Obiektywna jakość życia i poziom satysfakcji życiowej osób chorujących na
stwardnienie rozsiane
T. Tasiemski, M. Koper, M.Miler
Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych, Akademia Wychowania Fizycznego w Poznaniu; Kierownik
Katedry: prof. dr hab. Stanisław Kowalik
Streszczenie
Wstęp. Przewlekły charakter schorzenia, towarzyszące mu liczne dolegliwości i nieprzewidywalne tempo
pogarszania się stanu pacjenta negatywnie wpływają na jakość życia osób chorych na stwardnienie
rozsiane (SM). Aby dokonać pełnej i rzetelnej oceny jakości życia pacjentów z SM należy uwzględniać
jednocześnie jej obiektywny i subiektywny pomiar.
Materiał i metody. W badaniach uczestniczyło 30 osób z SM i 60 osób zdrowych (OZ). Obiektywną jakość
życia analizowano na podstawie czterech wskaźników: wykształcenia, zatrudnienia, wysokości dochodów,
sposobu spędzania czasu wolnego. Do oceny subiektywnej jakości życia wykorzystano Kwestionariusz
Satysfakcji Życiowej.
Wyniki. W przypadku obiektywnych wyznaczników jakości życia odnotowano istotne zróżnicowanie
pomiędzy badanymi grupami w zakresie zatrudnienia, dochodów i niektórych form spędzania czasu
wolnego (czytanie książek, podróżowanie). Osoby z SM oceniły swoją ogólną sytuację życiową podobnie
jak OZ, tj. jako raczej satysfakcjonującą. Dla osób z SM najbardziej satysfakcjonujące były relacje z
partnerem i życie rodzinne, a dla OZ możliwości samoobsługowe. Osoby z SM i OZ najmniej były
zadowolone z sytuacji finansowej i zawodowej.
Wnioski. Osoby z SM są raczej zadowolone z życia jako całości, najprawdopodobniej za sprawą
satysfakcji ze sposobu spędzania czasu wolnego. Dodatkowo deklarują istotnie niższe zatrudnienie i
dochody w stosunku do OZ, co potwierdza bardzo trudną sytuację materialną osób chorych na SM w
Polsce.
Słowa kluczowe: stwardnienie rozsiane, obiektywna jakość życia, satysfakcja życiowa
4. Zastosowanie parapodium Balance Trainer w terapii dzieci z mózgowym porażeniem
dziecięcym
A. Michalska, J. Dudek, M. Bieniek, A. Tarasow-Zych, K. Zawadzka
Streszczenie
Niestały obraz kliniczny i stan funkcjonalny pacjentów z m.p.dz. oraz trudności w osiąganiu zamierzonych
celów terapii, stawiają przed fizjoterapeutami potrzebę ciągłego poszukiwania nowych metod
usprawniania.
Urządzeniem,
które
może
znaleźć
zastosowanie
w
terapii
i diagnostyce osób z m.p.dz. jest Balance Trainer - parapodium statyczno-dynamiczne wyposażone w
program kompterowy Balance-Soft. Celem pracy jest próba oceny możliwości zastosowania urządzenia
Balance Trainer w terapii dzieci z m.p.dz.
Materiał i metody
Do badań zakwalifikowano dzieci i młodzież (7 osób) z rożnymi postaciami m.p.dz., ocenionych w skali
GMFCS w przedziale od I-IV stopnia, w wieku 8-18 lat. Dzieci zostały poddane badaniu wstępnemu przy
użyciu Balance Trainer polegającemu na ocenie położenia środka ciężkości (test równowagi), teście
wychylenia oraz możliwości wykonywania celowych ruchów w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej.
Następnie zostały poddane dwumiesięcznej terapii mającej na celu poprawę kontroli posturalnej w pozycji
stojącej, zakończonej powtórzeniem badań wstępnych.
Wyniki
Zastosowano analizę wyników poszczególnych pacjentów.
Wnioski
Strona 2 z 4
Stosując urządzenie Balance Trainer w terapii dzieci z m.p.dz. można doprowadzić do poprawy kontroli
posturalnej i koordynacji ruchowej. Stopień poprawy uzależniony jest od rodzaju porażenia oraz deficytu
funkcjonalnego.
Słowa kluczowe: mózgowe porażenie dziecięce, kontrola posturalna, parapodium statyczno-dynamiczne
5. Badanie wpływu lokalnej termoterapii na pobudliwość nerwowo-mięśniową u osób
zdrowych
A. Kamykowska, A. Polak, C. Kucio, P. Król, R. Zarzeczny, R. Roczniok
Katedra Podstaw Fizjoterapii Klinicznej, Wydział Fizjoterapii, AWF w Katowicach. Kierownik Katedry: Dr hab.
Cezary Kucio prof. nadzw.
Katedra Podstaw Fizjoterapii, Wydział Fizjoterapii, AWF w Katowicach. Kierownik Katedry: Dr hab. Janusz
Kubacki prof. nadzw.
Katedra Fizjoterapii, Wydział Turystyki i Promocji Zdrowia, Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa w Katowicach.
Kierownik Katedry: Dr hab. Janusz Kubacki prof. nadzw.
Zakład Metodologii i Statystyki, Wydział Wychowania Fizycznego, AWF. Kierownik Katedry: dr hab. Adam Zając
prof. nadzw.
Streszczenie
Celem pracy była ocena zmian pobudliwości nerwowo-mięśniowej pod wpływem lokalnie działających
zabiegów chłodzących i rozgrzewających u osób zdrowych.
Materiał: Badanie zmian pobudliwości nerwowo-mięśniowej przeprowadzono u 130 ochotników, którzy
zostali losowo podzieleni do czterech grup porównawczych A, B, C i D.
Metody: W każdej grupie przeprowadzony został pomiar temperatury skóry na przebiegu nerwu
pośrodkowego. Następnie za pomocą chronaksymetrii zbadano pobudliwość mięśnia zginacza długiego
kciuka pobudzanego metodą pośrednią - przez nerw. Po czym badani zostali poddani odpowiednim
zabiegom. W grupie A przeprowadzano 12 - minutowy zabieg chłodzenia za pomocą okładów żelowych o
temperaturze -10ºC. W grupie B wykonywano 2 - minutowe chłodzenie za pomocą par ciekłego azotu o
temperaturze – 160ºC. W grupie C wykonano diatermię mikrofalową (2450 MHz) trwającą 12 minut. W
grupie D stosowano 12 - minutową diatermię krótkofalową (27 MHz). Bezpośrednio po zabiegu mierzono
ponownie temperaturę skóry i wykonywano chronaksymetrię. Trzeci i ostatni pomiar temperatury skóry i
chronaksji był przeprowadzany 20 minut po zakończeniu zabiegu.
Wnioski: Zabiegi schładzania żelami o temperaturze -10ºC i parami ciekłego azotu o temperaturze -160ºC
oraz diatermia krótkofalowa o mocy 280 W powodują zmniejszenie pobudliwości nerwowo-mięśniowej.
Efekt obniżenia pobudliwości utrzymuje się, co najmniej 20 minut po zabiegu. Zabieg rozgrzewania
diatermią mikrofalową o mocy 100 W nie powoduje obniżenia pobudliwości nerwowo- mięśniowej.
Słowa kluczowe: krioterapia, ciepłolecznictwo, diatermia, stymulacja nerwowo-mięśniowa, pobudliwość
nerwowo-mięśniowa
6. Poziom samooceny osób oparzonych
J. Szczechowicz, J. Lewandowski
Zakład Kinezyterapii, Akademia Wychowania Fizycznego im. E. Piaseckiego, Poznań, Polska
Streszczenie
Problemem badań było określenie wpływu jaki mają oparzenia na poziom i strukturę samooceny.
Przeprowadzone badania miały na celu wykazanie, czy osoby posiadające blizny pooparzeniowe różnią się
poziomem samooceny od osób zdrowych oraz czy istnieje zależność między wielkością obszaru oparzenia,
jego widocznością oraz wiekiem w czasie wypadku, a poziomem samooceny osób oparzonych.
W badaniu wzięło udział 30 osób oparzonych oraz 30 osób stanowiących grupę kontrolną. W grupie osób
oparzonych uwzględniono dodatkowe zmienne: wiek w czasie doznania urazu, rozległość oparzenia oraz
jego umiejscowienie.
Badani wypełniali ankietę mierzącą ich poziom samooceny z uwzględnieniem jej składowych: samooceny
cielesności, samooceny cech społecznych, psychicznych. Ankieta składała się z 45 itemów ocenianych w
skali 5 stopniowej. Otrzymane wyniki podano analizie statystycznej za pomocą testu t-student
Istotne statystycznie różnice między badanymi grupami otrzymano w ogólnym poziomie samooceny (t=-2,1,
p=0,03) oraz w samoocenie cielesności (t= -2,29, p= 0,02).
W obrębie grupy oparzonych istotnie wyższą samooceną(t=-2,22, p=0.03) charakteryzowały się osoby
oparzone w młodszym wieku (poniżej 4 roku życia) niż osoby które doznały oparzenia będąc starsze.
Osoby oparzone charakteryzują się niższym poziomem samooceny w porównaniu z osobami, które nie
doznały tego typu urazu.
Za jeden z czynników wpływających na poziom samooceny osób oparzonych można uznać wiek w czasie
doznania oparzenia.
Słowa kluczowe: oparzenia, blizny, samoocena
Strona 3 z 4
7. Analiza losów zawodowych absolwentów kierunku Fizjoterapia za pomocą
sprofilowanej ankiety elektronicznej. Doniesienie wstępne.
D. Białoszewski, J. Gotlib
Zakład Rehabilitacji Oddziału Fizjoterapii II Wydziału Lekarskiego, Warszawski Uniwersytet Medyczny
Zakład Dydaktyki i Efektów Kształcenia Wydziału Nauki o Zdrowiu, Warszawski Uniwersytet Medyczny
Streszczenie
Wstęp i cel pracy
Znowelizowana ustawa o szkolnictwie wyższym, obowiązująca wszystkie polskie uczelnie od 1
października 2011 r., nakłada obowiązek analizy losów zawodowych absolwentów w ramach procedur
oceny jakości kształcenia (art.13 a). Celem pracy była próba analizy losów zawodowych absolwentów
Fizjoterapii kończących studia I i II stopnia z zastosowaniem profilowanej ankiety elektronicznej.
Materiał i metody
W badaniach ankietowych, prowadzonych za pomocą sprofilowanego charakterystycznie dla kierunku
studiów, internetowego formularza, udział wzięły 132 osoby (studenci 26 uczelni) - 74% kobiet i 21%
mężczyzn. Średnia wieku 25 lat (min. 21 lat, maks. 39; SD=3,9). 46% osób ukończyło studia I stopnia (AI),
54% - II stopnia (AII). Analiza statystyczna: STATISTICA 9.0 (licencja WUM), test U Manna-Whitneya
(p<0,05).
35% absolwentów rozpoczynała szukanie pracy bezpośrednio po uzyskaniu dyplomu (p=NS). 20%
absolwentów szukała pracy krócej niż miesiąc, większość szukała pracy przez Internet (p=NS). Większość
badanych pracowała w dziale kinezyterapii (p=NS). Największa grupa AI i AII znalazła pracę dzięki pomocy
członków rodziny. Ponad 40% badanych chciałoby rozpocząć specjalizację z fizjoterapii, ponad 25%
badanych nie wiedziała, że jest taka możliwość. 20% AI i 33% AII korzystała z usług Biura Karier.
Większość myślała o podjęciu pracy poza granicami Polski, ale niewielka grupa znała warunki
podejmowania pracy w innych krajach.
Wnioski
1. Prowadzenie badań losów zawodowych absolwentów kierunku Fizjoterapia z zastosowaniem
sprofilowanego, celowanego, internetowego kwestionariusza przesyłanego bezpośrednio do absolwentów
wydaje się być dobrą metodą badania ich drogi zawodowej.
2. Konieczne jest uzupełnienie badań losów absolwentów studiów I i II stopnia badaniami obejmującymi
również ich potencjalnych pracodawców.
3. Konieczne wydaje się szersze niż dotychczas wprowadzenie informacji dotyczących podejmowania
przez fizjoterapeutów pracy za granicą oraz intensyfikacja i promocja działań uczelnianych Biur Karier
4. W znalezieniu pracy przez absolwentów kierunku Fizjoterapia znaczącą rolę odgrywają tzw. układy
nieformalne, należy zatem zachęcać pracodawców do szerszego niż dotychczas stosowania konkursów
celem wykluczenia takich praktyk.
5. Uzyskane wyniki stanowią podstawę do prowadzenia dalszych, rozszerzonych, prospektywnych badań
wieloośrodkowych.
Słowa kluczowe: absolwenci, fizjoterapia, zatrudnienie, rynek pracy, elektroniczny formularz
8. Zawód fizjoterapeuty w opinii grupy zawodowej
M. Starczyńska, E. Błaszkiewicz, W. Kiebzak, Z. Śliwiński
Wydział Nauk o Zdrowiu, Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy Jana Kochanowskiego, Kielce
Międzywydziałowe Studium Wychowania Fizycznego i Sportu, Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy Jana
Kochanowskiego, Kielce
Dział Fizjoterapii, Wojewódzki Specjalistyczny Szpital Dziecięcy im. W. Buszkowskiego, Kielce
Wielospecjalistyczny Szpital Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej, Zgorzelc
Streszczenie
Wstęp. Fizjoterapeuta wykonuje zawód medyczny. Postępowanie fizjoterapeutyczne ma charakter działań
długofalowych i wymaga specjalistycznego przygotowania, spełniającego wysokie wymagania zawodowe i
etyczne obowiązujące w ochronie zdrowia. Przydatność i użyteczność wiedzy są warunkiem
profesjonalizmu. Każda profesja dąży do uzyskania autonomii, której wyrazem jest wewnętrzna kontrola
sprawowana przez organizacje zawodowe. Celem podjętych badań jest poznanie subiektywnej opinii
fizjoterapeutów dotyczącej wykonywanego zawodu, w kontekście jego profesjonalizacji.
Materiał i metody. Przedstawiono wyniki badań w grupie 338 pracujących fizjoterapeutów oraz 125
studentów kierunku fizjoterapia. Badania miały charakter wieloośrodkowy, objęły 11 placówek ( uczelnie i
ośrodki rehabilitacji). Cel pracy zrealizowano w oparciu o przeprowadzone badanie ankietowe.
Kwestionariusz ankiety składał się z pytań ułożonych tematycznie. Respondenci przedstawili opinie
dotyczące jakości kształcenia, stopień zadowolenia z wyboru zawodu, status zawodu, miejsce jakie
zajmuje w zespole medycznym oraz rozwój naukowy i zawodowy fizjoterapeutów.
Wyniki. Rozwój naukowy i doskonalenie zawodowe wskazują na postęp, jaki poczyniła fizjoterapia polska.
Wnioski. Fizjoterapia postrzegana jest jako zawód odpowiedzialny, dynamicznie rozwijający, dający
poczucie zadowolenia. Należy zakończyć prace nad ustawą o zawodzie fizjoterapeuty. Należy podnieść
jakość kształcenia akademickiego w zakresie praktycznego przygotowania do zawodu.
Słowa kluczowe: profesjonalizacja, fizjoterapia, rozwój zawodowy
Strona 4 z 4