Pobierz jako PDF

Hiszpania
Stolica:
Madryt
Powierzchnia:
504 645 km²
Ludność:
47 150 tys.
Waluta:
euro (EUR), 1 EUR = 100 centów
Napięcie:
230 V
Język:
hiszpański
Wiza:
wiza nie jest wymagana
Regiony:
Andaluzja, Andaluzja - Costa Almeria, Aragonia, Barcelona, Costa Azahar, Costa
Blanca, Costa Brava, Costa De La Luz, Costa del Sol, Costa Dorada, El Hierro,
Estremadura, Formentera, Fuerteventura, Galicja, Gran Canaria, Ibiza, Kastylia - La
Mancha, Kastylia - Leon, Katalonia, La Gomera, La Palma, Lanzarote, Madryt,
Majorka, Minorka, Teneryfa, Zielone Wybrzeże
Madryt
Krótka informacja
Serce Półwyspu Iberyjskiego z unikalnym charakterem, niecodzienną atmosferą i wspaniałymi zabytkami.
Informacje ogólne
Stolica i największe hiszpańskie miasto położone w sercu Półwyspu Iberyjskiego na rozległym płaskowyżu, które jest dziś jednym z najbardziej
kosmopolitycznych miast Europy. Mimo niedługiej historii posiada swój unikalny charakter i niepowtarzalną atmosferę, która przyciąga turystów z
całego świata. Ciemnobłękitne niebo będące nieraz utrapieniem malarzy, uliczki tętniące życiem, przepiękne pałace i kościoły doby baroku, wspaniałe
dzieła sztuki ukryte w wielu światowej sławy muzeach i zabawa przez całą noc, to tylko kilka atrakcji jakie oferuje Madryt. Warto również zaznaczyć,
że rozlokowane na wysokości 600 m n.p.m. miasto jest najwyżej położoną stolicą Europy.
Do połowy XVI w. była to jedynie osada znajdująca się niedaleko ówczesnej stolicy i siedziby arcybiskupa – Toledo. Wszystko zmieniło się za sprawą
kaprysu króla Filipa II, który zdecydował o przeniesieniu władzy królewskiej i kościelnej do Madrytu. Śmiały czyn wywołał wiele kontrowersji, jednak
wkrótce powstało nowe miasto pełne pięknych kamienic, pałacyków i kościołów. Kiedy w XVIII w. władzę przejęli Burbonowie nie spodobał im się
obraz miasta i okolic – pośpieszne wycinanie lasów spowodowało wzmożoną erozję i susze, w stolicy było brudno, a na ulicach panowała
przestępczość. Postanowili oni, wbrew wszelkim buntom zaprowadzić porządek i przekształcić stolicę i dzieło sztuki. Kolejnym rozdziałem w historii i
architekturze miasta jest początek XX w., kiedy Madryt bardzo się bogacił. Powstało wtedy wiele wzniosłych budynków, szerokich bulwarów
spacerowych, parków i fontann.
Spacerując ulicami Madrytu można odnieść wrażenie, że miasto jest całkiem inne niż Hiszpania jaką kojarzymy z wakacji. Tutaj tradycja przeplata się
wyraźnie z nowoczesnością. W codziennym pośpiechu zawsze jest czas by przystanąć i posłuchać muzyki na deptaku, wejść do baru i obejrzeć mecz
w telewizji, zachwycić się bogatymi zbiorami w najsławniejszych światowych muzeach lub przejść po największym miejskim parku tej części Europy.
Każdy znajdzie tu coś dla siebie, a im dłużej będziemy poznawać Madryt tym więcej odkryjemy jego twarzy.
Miejscem skupiającym życie społeczne jest Plaza Mayor – plac położony pośród wąskich uliczek, który otoczony jest czerwoną fasadą kamienic z XVI
i majestatycznym Casa de Panaderia z dwiema strzelistymi wieżami. Mimo że niegdyś płonęły tu stosy, organizowano walki byków, a czasem
odbywały się koronacje, dziś jest to spokojne centrum tzw. Starego Madrytu lub Madrytu Habsburgów, gdzie pod arkadami kamienic znajduje się wiele
małych sklepików, tawern i kawiarni, można odpocząć i posłuchać ulicznych grajków.
Wąskie uliczki i pewna surowość w architekturze są widoczne dookoła głównego placu, jednak mają one swój unikalny charakter i zachwycają
niejednego. Nieopodal znaleźć można wiele odrestaurowanych kamienic z XVI w., a najstarsze mają zaledwie dwie kondygnacje i czerwone dachy z
okienkami na poddaszu. W tej części miasta jest pełno tawern ze smacznym jedzeniem, barów tapas, kawiarni oraz sklepików z pamiątkami. Innym
ważnym placem miasta jest półkolisty Plaza Puerta del Sol (Brama Słońca), który był wielokrotnie tłem ważnych wydarzeń społecznych. Odchodzi od
niego 10 ulic, a pod nim mieści się najbardziej ruchliwa stacja madryckiego metra – Sol. Przy wyjściu z placu na ulicę Calle Arenal stoi niewielki posąg
niedźwiedzia wspartego o drzewko poziomkowe, który stał się symbolem miasta. Kierując się najszerszą ulicą – Calle Alcala zobaczymy wiele
teatrów, banków i charakterystyczny, narożny budynek Metropolis. Dalej za nim znajduje się wielki plac Plaza Cebeles będący jednym z największych
węzłów komunikacyjnych miasta i zarazem jednym z kilku podobnych położonych wzdłuż platanowej, szerokiej alei Paseo del Prado. Plac otoczony
jest przez wielki gmach Banco de Espana, Palacio del Buenavista z niewielkim ogrodem i majestatyczny, biały gmach Palacio de Comunicaciones, w
którym od ponad 100 lat mieści się Poczta. Pośrodku placu znajduje przepiękna fontanna z posągiem pogańskiej bogini Cebeles zasiadającej w
rydwanie, który ciągną dwa lwy. Paseo del Prado dzieli Madryt na część Habsburgów (na zachodzie) i Burbonów – powstałą w XVIII w. Sama aleja
zachwyca zarówno pojawiającymi się co pewien odcinek posągami, fontannami i majestatycznymi pałacami. Znajdują się tu trzy najważniejsze
hiszpańskie muzea będące często celem wycieczek do Madrytu – Prado, Thyssen-Bornemisza i Reina Sofia. Są one ciągle rozbudowywane, by
udostępnić jak najwięcej zbiorów zwiedzającym, a w wybrane dni organizują darmowe wstępy np. dla obywateli Unii Europejskiej lub studentów – nie
tylko hiszpańskich. Na wschód od Paseo znajduje się Ogród Botaniczny, a dalej jeden z największych europejskich parków – Retiro. Niegdyś był on
ogrodzony i poruszać mogła się po nim tylko szlachta, a dziś przychodzą tu wszyscy chcący na chwilę odpocząć od zgiełku miasta. Znajduje się tu
przepiękna, barokowa kolumnada z pomnikiem Alfonsa XII, która stanowi wspaniałe tło stawu, po którym w lecie pływają łódki z zakochanymi parami.
Dalej na południe między drzewami można odkryć orientalny Pałac Velazqueza i niesamowity Pałac Kryształowy zbudowany z metalu i szkła
tworzącego niezwykłą grę z rozproszonym światłem.
Na zachód od Starego Madrytu, na skraju wzniesienia znajduje się jeden z najokazalszych zabytków stolicy Hiszpanii – Palacio Real. Okazały pałac
powstał w XVIII w. w modnym wówczas stylu francuskim i początkowo połączony był z wcześniejszym gmachem Alcazaru Habsburgów – spłonął on
jednak w wigilię Bożego Narodzenia w 1734 r. w tajemniczych okolicznościach, a odnowiona fasada była przedłużeniem pałacu Burbonów. Okazałej
Wydruk ze strony http://www.nevadatravel.pl/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 1/5
budowli pozazdrościł swemu bratu nawet Napoleon, który uznał zamek za wygodniejszy i piękniejszy niż jego pałac w Tuileries. Zwiedzając pałac nie
można przeoczyć wspaniałej komnaty Gran Comedor de Gala – jest to przepiękna ogromna sala bankietowa, w której co roku do
bożonarodzeniowego obiadu zasiadają hiszpańskie i greckie rodziny królewskie (królowa Zofia jest siostrą ostatniego króla Grecji – Konstantyna).
Warto zobaczyć też Salon Gasparini z fantazyjnymi chińskimi motywami i koronkowymi stiukami, Salon Porcelanas wyłożony chińską porcelaną na
życzenie króla Karola III oraz Salon del Trono (Sala Tronowa) z freskami Tiepola i czterema lwami z brązu siedzącymi przy tronach. Rodzina
królewska mieszka w innym miejscu – w Palacio de la Zarzuela.
Do Pałacu Real przylegają przepiękne ogrody Campo del Moro oraz roztacza się widok na rzekę i dolinę poniżej głównych zabudowań. Na placu
zwróconym w stronę miasta często można spotkać grajków i spacerowiczów, którzy delektują się widokiem pałacu na placu del Oriente. Za nim
znajduje się Teatro Real i madrycka opera. Naprzeciw głównego placu pałacowego odgrodzonego potężną bramą znajduje się bardzo
charakterystyczna Catedral de Nuestra Senora de la Almudena. Kościół budowany był przez ponad 350 lat, ukończono go dopiero w 1993 r. i w tym
samym roku został poświęcony przez Jana Pawła II. Nazwa kościoła pochodzi od arabskiej nazwy spichlerza, który znajdował się tu, przez
położeniem kamienia węgielnego pod budowę chrześcijańskiego kościoła. Znajduje się tu cenny, XVI-wieczny obraz patronki miasta – Virgen de la
Almudena oraz cudowna figurka Madonny z VIII w.
Warto udać się też na północ od pałacu, gdzie znajdziemy okazały gmach Senatu, a dalej Plaza Espana z pomnikiem Don Kichota i Sancha Panchy.
Nowoczesna część miasta to imponujące gmachy banków, licznych teatrów, kin, domów handlowych a wzdłuż 10-pasmowej alei Paseo de la
Castellana ciągnie się dzielnica luksusowych domów i galerii sztuki współczesnej. Znaleźć można tu też wiele ciekawych muzeów jak: Narodowe
Muzeum Archeologiczne, M. Lazaro Galdiano, Sorella i Nauk Przyrodniczych. Przy alei znajduje się też tzw. „druga świątynia Madrytu” - stadion
piłkarski Santiago Bernabeu należący do drużyny Real Madrid. Mieści się z w nim duże muzeum poświęcone historii piłki nożnej i czołowej
hiszpańskiej drużyny, a sama arena mieści 72 tys. widzów. Na końcu alei mieści się Plaza Castilia, na którym górują dwa pochylone, bliźniacze
wieżowce zbudowane ze szkła, metalu i granitu – Torres Puerta de Europa, nazywane też Torres Kio.
Na wschód od Castellany znajduje się największa i jedna z najpiękniejszych aren korridy środkowej Hiszpanii – Plaza Toros de Las Ventas. Mieści się
tutaj do 12,5 tys. widzów, a walki korrida odbywa się co niedzielę od marca do późnej jesieni (czasem z przerwami w poszczególnych miesiącach).
Kuchnia
Różnorodność regionalna, bogactwo smaków i aromaty hiszpańskiej kuchni sprawiają, że stała się ona jedną z najlepszych i najbardziej cenionych na
świecie. Bogactwo smaków i odmienność w menu można zauważyć nie tylko porównując potrawy regionów nadmorskich, równinnych czy górskich,
ale także między danymi prowincjami, a nawet sąsiednimi miastami. W wielu regionach, głównie centralnych pojawia się kilka takich samych potraw
jak gazpacho (chłodnik) czy ajo-arriero (duszony słony dorsz), ale jest wiele kuchni, które tylko w swoim regionie kultywują stare tradycje kulinarne, jak
Katalonia, Kastylia-Leon, Lewant oraz miasta Segowia, Cuenca lub San Sebastian.
Cechą charakterystyczną wszystkich kuchni regionalnych jest zamiłowanie do świeżości, a bardzo dobrze rozwinięty transport sprawia, że obrót
towarami jest stosunkowo szybki. Bogactwo owoców morza w menu centralnych regionów również nie jest przypadkiem, gdyż kilka godzin po
wyłowieniu ryby czy inne morskie specjały są dowożone już do miast środkowej Hiszpanii. Dla ciekawostki można dodać, że właśnie w oddalonym
znacznie od morza Madrycie mieści się druga, największa hurtownia ryb na świecie.
Niezwykle popularne w Hiszpanii są tapas – przekąski serwowane do wina, piwa czy jako niewielki danie między głównymi posiłkami. Pochodzą one z
Andaluzji i początkowo był to kawałek sera lub szynki kładziony przy szklance z winem, żeby nie dostał się do niej kurz. Dziś każdy region Hiszpanii
posiada swoje oryginalne i urozmaicone tapas, a nawet powstały niewielkie lokale gastronomiczne pod tą samą nazwą serwujące tylko przystawki i
wino. Za najlepsze tradycyjne przystawki ceniona jest Sevilla, a nowoczesne i wymyślne dostaniemy w San Sebastian. Bywa, że są one podawane w
małych ilościach za darmo jeżeli wybieramy wino do degustacji lub inne lokalne trunki.
Hiszpańskie wina znane są na świecie od wielu stuleci, jednak zwiedzając poszczególne regiony tego pięknego kraju odkryjemy lokalne specjały
dostępne tylko na małym obszarze przy pobliskich winnicach. Najbardziej znanym i cenionym gatunkiem wig hiszpańskich jest Rioja – czerwone wino
wytwarzane z soku owoców rosnących w różnych strefach w regionie o tej samej nazwie. Tradycje jego wytwarzania sięgają aż II w., kiedy to
Rzymianie zlecili uprawę winorośli z przeznaczeniem na wino dla legionistów. Istnieje również hipoteza, że szczepy tutejszych roślin dotarły dzięki
podbojom Rzymskim do Bordoux, gdzie również wytwarzane są z nich najlepsze wina. W średniowieczu, dzięki położeniu na szlaku do Santiago de
Compostella wino zaczęło zyskiwać większą sławę, a w XVI w. poprzez porty morskie w Bilbao oraz Santander eksportowane były do Holandii i Anglii.
Pod koniec XVIII w., zainspirowany podróżą do Bordoux ksiądz Don Manuel Quintano z Burgos wprowadził do produkcji dębowe beczki co znacznie
poprawiło jakość win i szybkość ich transportu. W połowie XIX w. pobliskie winnice w Galicji, a następnie większość francuskich dotknęły epidemie
chorób, co spowodowało przenoszenie się i zwiększenie produkcji regionu La Rioja. Rozwój i ekspansja na rynki światowe zostały zahamowane przez
klęskę głodu w latach 30 ubiegłego wieku, kiedy to wykarczowano większość winnic pod uprawy zboża. Wiele winnic działa jednak do dnia
dzisiejszego, a w 2 mieszczą się muzea przedstawiające procesy produkcji wina w dawnych latach.
Madryt znany jest z łączenia tradycyjnych potraw i domowej kuchni z nowoczesnymi rozwiązaniami kulinarnymi innych światowych kuchni. Niemniej
jednak posiada też swoje własne tradycje kulinarne i specjały, o które trudno na wybrzeżu.
Typowe śniadanie w Madrycie nie jest duże i składa się z cafe con leche con churros - kawy z mlekiem i paluszków z ciasta smażonego na głębokim
tłuszczu podawanych przeważnie na słodko. Kiedyś smażono je na specjalnych zwojach, które nadawały im zakręcony kształt, a dziś częściej spotkać
je można w formie pociętych paluszków. Najlepiej smakują one na świeżo, a bawiący się do wczesnych godzin rannych mieszkańcy miasta często
kończą swój dzień również tym ciastem – o świcie otwierane są tzw. Churrerias serwujące churros z gorącą czekoladą.
Największą popularnością w tapas i daniach głównych cieszą się owoce morza, które tradycyjnie podawane są na Boże Narodzenie i podczas innych
charakterystycznych świąt. W Madrycie znajduje się wiele tawern podających proste dania „frutti di mare” z niewielką ilością dodatków, a w menu
pojawiają się nie tylko specjały Morza Śródziemnego, ale też skarby Oceanu Atlantyckiego (z widocznie wyższą ceną).
Bardzo znanym, typowo madryckim daniem jest jedzony ok. południa gulasz jednogarnkowy cocido. Tradycyjne danie podawane było niegdyś w
trzech formach: wywaru, w którym osobno gotowały się warzywa z cieniutkim makaronem, dania warzywnego podawane czasem z mięsem złożonego
z ziemniaków, marchwi, kapusty, rzepy i ciecierzycy oraz półmisek z mięsem wołowym, cielęcym lub soloną wieprzowiną. Dziś wszystkie potrawy
miesza się w jednym garnku i podaje naraz. Do dań gulaszowych podawane jest zwykle czerwone wino i chrupkie pieczywo do namaczania. Inne
tradycyjne potrawy to callos a la madriena (flaki po madrycku), besugo al horno (pieczone ryby dorada), dorsze lub steki z rusztu. W menu pojawiają
się pochodzące z Andaluzji chłodniki gazpacho, jednak największą popularnością cieszy się tradycyjna czosnkowa zupa kastylijska.
Nie należy również zapomnieć o skosztowaniu madryckich słodkości, których jest ogromny wybór, a ich sława już dawno przekroczyła granice kraju.
Wyroby cukiernicze związane są głównie z różnymi krajowymi i lokalnymi świętami: Na Boże narodzenia królują marcepany i turron (nugat), w Wielkim
Wydruk ze strony http://www.nevadatravel.pl/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 2/5
Tygodniu pojawiają się torrijas (francuskie tosty), a w Dniu Wszystkich Świętych pojawiają się huesos de santos, czyli „kości świętych” - rurki z
nadzieniem marcepanowym oraz bunuelos de todos los santos – małe kuleczki z ciasta ptysiowego smażone na głębokim tłuszczu. Na święto Trzech
Króli istnieje tradycja pieczenia Rascon de Reyes – ciasta o kształcie koła udekorowanego owocami i cukrem pudrem. Podczas święta patrona miasta
– San Izodoro, wszędzie pojawiają się barquillos i rosquillos (pączki i wafle).
Obyczaje
Hiszpanie to naród uwielbiający tłum i zabawę. Często spotykają się w barach na rozmowy czy wspólne zabawy uciekając od siedzenia w domu. W
większości, nawet niewielkich miast znakomitą porą spotkań są popołudnia, a po 20 ulice i bary zapełniają się ludźmi w każdym wieku, którzy
prowadzą konwersacje. Uwielbiają się również bawić, z czego słyną na całym świecie, a ogromna ilość festiwali i świąt jest to tego znakomitą okazją.
Bez wątpienia najsłynniejszą tradycją hiszpańską jest korrida – widowisko walki człowieka z bykiem oglądane na specjalnie przystosowanych arenach
i ogromnymi wodowaniami. Ten rodzaj rozrywki przywędrował razem z plemionami arabskimi i stanowił widowisko tylko dla elity. Torreador walczący z
bykiem – z czasem posiadający bogato zdobione stroje i nakrycie głowy – drażni i zachęca byka do walki czerwoną płachtą (muletą), by ostatecznie
wbić mu w kark włócznię. Bycie torreadorem było niegdyś zajęciem dla wybrańców, a niezwykła odwaga i spryt były nagradzane pozycją w
społeczeństwie. W większości krajów, gdzie rozprzestrzeniły się hiszpańskie tradycje, ze względu na brutalność widowiska zamienione zostało ono na
przedstawienie teatralne, jednak w samej Hiszpanii od wielu lat coraz bardziej budzi sprzeciw różnych środowisk. Niektóre regiony Hiszpanii jednak
wycofują się z tradycyjnej korridy – jak. np. Parlament Katalonii rezygnujący z krwawych przedstawień od 1 stycznia 2012.
Najbardziej znanym tańcem hiszpańskim jest bez wątpienia flamenco – niezwykle ekspresyjny taniec nawiązujący do tradycji andaluzyjskich cyganów.
Związane są z nim nie tylko specyficzna muzyka i śpiew, ale również barwne stroje, mimika twarzy i gesty tancerzy. Panie dumnie prezentują się w
falbaniastych sukniach i kolorowych gorsetach, a panowie noszą czarne lub granatowe, obcisłe spodnie i białą koszulę z apaszką. Taniec ten
wykonywany jest zarówno w parze jak również solo najczęściej przy akompaniamencie gitary, ale zdarza się też, że dodatkowo w tle brzmi flet lub
wiolonczela. Najważniejszy we flamenco jest rytm – wygrywany na bębnach, kastanietach, obcasami butów, a do najczęstszych rekwizytów należą
wachlarze, kwiaty i chusty. Występy odbywają się w specjalnych barach, czasem w tawernach, na niewielkich scenach teatrów, a czasem nawet na
ulicach. Ekspresja, duma, żywiołowość i piękno tańca wymownie odzwierciedla przywiązanie Hiszpan do tradycji i potwierdzenia swego pochodzenia.
Mieszkańcy różnych regionów kraju bardzo się od siebie różnią, na co wpłynęła długa historia kraju, dostęp do zasobów naturalnych czy uleganie
wpływom innych narodów. Dlatego często Hiszpanie mówią o sobie, że nie są jednolitym narodem, ale dzięki temu bardzo ciekawym i
zróżnicowanym. Większość cudzoziemców kojarzy Hiszpanię z gorącą Andaluzją, gdzie dumni i bardzo doświadczeni przez los Hiszpanie wyrażają
emocje poprzez rytmy flamenco. Z kolei Galicja to zielone wzgórza zasnute często mgłą, gdzie konserwatywni, ale gościnni mieszkańcy uwielbiają
wracać do przeszłości. Katalończycy i Baskijczycy marzą o zauważeniu ich odrębności politycznej, społecznej i kulturalnej, a nawet niezależności od
Hiszpanii. Tradycje regionalne tych terenów najlepiej uwidaczniają się w małych miejscowościach żyjących swoim powolnym życiem.
Dla Hiszpanów bardzo ważna jest rodzina, nie tylko jako duże, wielopokoleniowe zgromadzenie ale jako oparcie i siła społeczna. Wynikają z tego
cechy szczególne tego społeczeństwa - odwaga w głoszeniu swoich poglądów, dążenie do realizacji celów, otwartość na nowości i przystosowanie do
zmian. Mimo, że zazwyczaj największym autorytetem rodziny był mężczyzna, to właśnie kobieta wpływa najbardziej na życie rodziny. Radykalne
zmiany w modelu rodziny i roli kobiet nadeszły po śmierci Franco i obaleniu reżimu. Wcześniej, jeszcze w latach 70. ubiegłego stulecia kobieta chcąc
wyjechać z miast musiała posiadać pisemne upoważnienie męża do opuszczenia rodziny – oczywiście na krótko. Dziś liczba zawieranych małżeństwa
od tamtej pory spadła prawie o połowę, a emancypacja i zaczerpnięcie modeli rodzinnych z innych krajów rozwiniętych poskutkowały lżejszym
traktowaniem tradycji rodzinnych.
Cechą łączącą wszystkich Hiszpan jest luźne podejście do poczucia czasu. Radość płynąca z życia oraz spotkania z przyjaciółmi czy czas dla siebie
są w tej kulturze równie ważne jak praca, a słynne powiedzenie "manana" – czyli przekładanie wszystkiego na później stało się wręcz tradycją i
normalnym podejściem do załatwiania spraw. Umawiając się z Hiszpanem na spotkanie trzeba dokładnie ustalić godzinę, bo często podczas spóźnień
pojawia się wymówka, że godzina ma 60 minut. Takie podejście do życia sprawia, że osoby z innych krajów Europy często źle odbierają ich
niepunktualność, ale sami Hiszpanie podchodzą do tego jak do normalnego trybu życia.
Wycieczki Fakultatywne
Madryt jest bardzo ciekawym i absorbującym miastem, jednak jeżeli dysponujemy czasem warto również zwiedzić okolicę.
Avila– znajdująca się ok. 100 km od Madrytu średniowieczne miasto zachwycające wysokimi murami obronnymi i okazałymi fortyfikacjami
wewnętrznymi. Część obwarowań łączy się z eklektyczną i piękną katedrą. Największymi skarbami miasta są jednak zabytki architektury romańskiej.
Miasto jest jednym z centrów pielgrzymkowych w Hiszpanii, ponieważ właśnie tutaj przyszła na świat wielka reformatorka klasztoru karmelitanek – św.
Teresa, a klasztor Monasterio de La Encarnacion, w którym przebywała istnieje do dziś.
Toledo– stolica autonomicznej wspólnoty Kastylia-La Mancha położona malowniczo nad rzeką Tag. Miasto stanowi jeden z najcenniejszych skarbów
architektury hiszpańskiej i jest siedziba najwyższych władz kościelnych kraju. Dzięki strategicznemu położeniu było celem najazdów wielu narodów –
począwszy od Rzymian, Wizygotów (stał się wtedy centrum religijnym) oraz Maurów. Właśnie za panowania tych ostatnich Toledo przeżywało swój
"złoty wiek" jako ośrodek rzemiosła, handlu jedwabiem i bronią. Tereny te objęte były kalifatem kordobańskim, a miasto słynęło z pokojowej
koegzystencji muzułmanów, Żydów i chrześcijan. Mimo rozpadu kalifatu pozycja Toledo nadal rosła i stało się stolicą najbogatszej taify – Al-Andalus.
Po wkroczenia tu chrześcijaństwa nastawiona pokojowo do siebie ludność różnych wyznań nadal cieszyła się dobrobytem. Z czasem jednak zaczęły
się szykanowania ludności żydowskiej, pod koniec XV w. została ona wygnana, a następnie odeszli Maurowie. Nastał wtedy kryzys gospodarczy, a
sytuacja miasta pogorszyła się jeszcze bardziej, kiedy śmiała decyzją króla Filipa II dwór królewski i stolicę państwa przeniesiono do Madrytu. Właśnie
w latach upadku miasta przybył tu grecki malarz El Greko. Miasto znacznie straciło na znaczeniu politycznym ale nadal jest stolica kościelną kraju, a
zgodnie z tradycją arcybiskup Toledo jest prymasem Hiszpanii. Odwiedzając to wspaniałe miasto nie można oprzeć się wrażeniu, że czas zatrzymał
się tu w momencie opuszczenia tych ziem przez dwór królewski. Wąskie i kręte uliczki pośród starych domów, majestatyczny Alcazar z XI w. z
okazałym muzeum, pałac San Salwadoro oraz niezliczona ilość romańskich i gotyckich kościołów sprawiają, że w mieście nadal panują czasy średnie.
Bez wątpienia największym skarbem miasta jest okazała katedra, która po katedrze u Burgos uznawana jest za najważniejszą budowlę gotycką
Hiszpanii. Zabytkowe centrum wraz z Alcazarem i katedrą wpisane są na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.
Aranjuez – oddalony jest ok. 50 km od Madrytu i podobnie jak stolica do XVI w. był niewielką miejscowością o małym znaczeniu. Kiedy dwór
królewski został przeniesiony Madrytu, Aranjuez zostało wybrane na budowę wiosennej rezydencji madryckich królów. Kiedy podczas pożaru pałac
znacznie ucierpiał król Filip V Santiago Bonavia rozkazał przebudować zamek w modnym, francuskim stylu. Do najbardziej okazałych komnat należą:
Sala Chińska wyłożona płytkami z porcelany, rokokowa Sala Tronowa oraz przepiękna Sala Arabska wzorowana na Alhambrze w Granadzie. Pałac
pełnił rolę królewskiej, okresowej rezydencji do XIX w.
Wydruk ze strony http://www.nevadatravel.pl/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 3/5
El Eskurial – malowniczo położone u stóp gór Guadarrama miasto, którego największym i najcenniejszym skarbem jest pałacowy zespół klasztorny
ufundowany w XVI w. przez króla Filipa II. Budując kościół z potężnymi kryptami chciał on zbudować godne miejsce pochówku swego ojca – Karola V
i innych monarchów hiszpańskich. Szukał on również miejsca, gdzie mógłby odpocząć od dworskiego życia w ciszy i kontemplacji religii więc
wybudowany kompleks powierzył zgromadzeniu hieronimów. Główny kościół poświęcony jest św. Wawrzyńcowi (St. Lorenzo), a zbiory zgromadzone
w bibliotece i galeriach, jak również okazałe krypty królewskie z pięknymi pomnikami. Eskurial nazywany jest Panteonem Królów – pochowani są tutaj
hiszpańscy królowie z dynastii Habsburgów i Burbonów, a także ich małżonki ( o ile wydały na świat następcę tronu) i jedyna samotnie rządząca
królowa Izabela II (Burbon). Tutaj również spoczną ciała obecnych monarchów.
Segowia– jest malowniczo położonym na górskim płaskowyżu miastem, które uważa się za jedno z najpiękniejszych w kraju. Wjeżdżając do centrum
wita nas posąg wilczycy karmiącej Remusa i Romulusa postawiony tutaj jako symbol silnego związku miasta z Rzymem. Właśnie podczas panowania
rzymskiego, kiedy powstało tu miasto i twierdza wybudowano potężny akwedukt, który doprowadzał wodę do miasta aż do lat 60. ubiegłego wieku. Za
nim znajduje się zabytkowe centrum z wąskimi, krętymi uliczkami kryjącymi wspaniałe romańskie i gotyckie kościółki, kamienice i place z
targowiskami. Dalej nad centrum góruje wspaniała gotycka katedra z małymi wieżyczkami wzniesiona przez mistrza Hintanon – twórcę katedry w
Salamance. Na skraju miasta nad wysokim urwiskiem znajduje się bajkowy Alcazar z przepięknymi wnętrzami. Z jego okiennic rozciąga się
przepiękny widok na wzgórza i ośnieżone szczyty Sierry. Cała starówka wraz z zamkiem wpisane są na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury
UNESCO.
Alcala de Henares – miasto jest jednym z najstarszych w Hiszpanii co sprawiło, że w całości wpisane jest na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury
UNESCO. W XV w. arcybiskup Toledo ufundował tu 13 kolegiów, z których powstał Uniwersytet Alcala, w którym rocznie do dziś kształci się wiele
tysięcy studentów, również z zagranicy. W mieście na każdym kroku można znaleźć pamiątki po czasach rzymskich, muzułmańskich oraz
poszczególnych europejskich nurtów w sztuce. Narodził się tu król Ferdynand I Habsburg, Katarzyna Aragońska, ale zdecydowanie najsłynniejszym
mieszkańcem był pisarz Miguel de Cervantes – autor Don Kichota, którego muzeum i pomniki bohaterów powieści można spotkać w centrum miasta.
Salamanca– położone nad rzeką Tormes miasto prowincji Kastylia-Leon, które zostało założone przez Iberów w II w. p.n.e. W swojej historii
znajdowała się pod panowaniem Rzymian i Wizygotów a od VIII w. na zmianę przechodziła z rąk muzułmanów do chrześcijańskich. W XI w. założono
tu uniwersytet, który w późniejszych latach zaczął konkurować z Bolonią, Oxfordem i Paryżem. Miasto zawdzięcza swój obecny kształt i zabytki
budowane z rozmachem parze królewskiej - Ferdynandowi II i Izabeli Kastylijskiej, którzy ufundowali tu wiele pięknych kościołów, pałaców i
klasztorów. Miasto zasłynęło jako miejsce pokonania Napoleona przez wojska brytyjskie, hiszpańskie i portugalskie, a także jako kwatera główna
generała Franco podczas wojny domowej. Najważniejszym miejscem skupiającym życie społeczne miasta jest XVIII-wieczny Plaza Mayor - uważany
za jeden z najpiękniejszych w Hiszpanii. Znajdują się tu dwie katedry - Stara Katedra powstała w XII w. i do dziś zachwyca romańsko-gotyckim
ołtarzem, krużgankami i kopułą Torre del Gallo. Nowa Katedra jest ostatnią gotycką budowlą kraju, którego budowę rozpoczął w 1500 r. mistrz
Hontanon (twórca katedry w Segowii). Warto zobaczyć stary budynek uniwersytetu, klasztor dominikanów z grobowcem księcia Alby, Dom Muszli
symbolizujący pielgrzymkę do Santiago odbytą przez właściciela i pochodzący z czarów rzymskich most Puente Romano.
Najczęściej Zadawane Pytania
Kiedy najlepiej wybrać się do Madrytu?
By zwiedzić Madryt warto zaplanować podróż na wiosnę lub wczesną jesień gdyż panuje wtedy dobra pogoda, a temperatury nie są uciążliwe.
Wybierając się w tym okresie za stolice warto pamiętać, że w położonych niedaleko miastach otoczonych przez góry panuje znacznie niższa
temperatura a od października do kwietnia może pojawiać się śnieg. W zimie w centralnej Hiszpanii zdarzają się częste opady deszczu co nie sprzyja
zwiedzaniu. Panujący w lecie upał nie jest bardzo odczuwalny w parkach i między kamienicami zabytkowej części miasta, gdzie koncentruje się ruch
turystyczny. Jest tu jednak wiele obiektów, które największe atrakcje skrywają w środku, przez co pogoda traci znaczenie.
Rok w Madrycie obfituje w huczne obchody rożnych lokalnych świąt. Najważniejsze dla miasta są fiesty z okazji Dnia Miasta (2 maj), święto patrona
miasta – św. Izodoro (15 maj) i Dzień Almudeny z kwiecistymi procesjami przy katedrze (9 listopada). Bardzo hucznie obchodzony jest tu ostatni
tydzień karnawału, Wielki Tydzień i Boże Ciało.
Jaka waluta obowiązuje w Hiszpanii i jakie są orientacyjne ceny?
W Hiszpanii od 2002 r. obowiązuje wspólna dla całej Unii Europejskiej waluta – Euro. Konsekwencją tego są nieco wyższe ceny niż w Polsce,
zwłaszcza jeżeli chodzi o posiłki w restauracjach. Mimo dużej dostępności owoce morza należą do najdroższych morskich specjałów, jednak w
większości miejscowości jest wiele niewielkich tawern gdzie można spróbować taniej regionalnych potraw.
Gdzie i jakie pamiątki kupić w Madrycie?
Wśród pamiątek największą popularnością cieszą się wachlarze, zdobione kastaniety, biżuteria, ceramiczne wyroby oraz gadżety związane z
Madrytem. Często kupowane są wina, które nie są eksportowane za granicę, owoce i duże kawałki wędzonych szynek jamon, z których słynie region.
Na Starym Madrycie jest bardzo wiele tradycyjnych, niewielkich sklepików, warsztatów rzemieślniczych i sklepów z artykułami sakralnymi. Co
niedzielę można też kupić oryginalne skarby na targowisku Rastro oraz przy ulicach Tirso de Molina, Cascorri i La Latina. Handlarze pamiatkami
wystawiają też bogaty asortyment na Passeo del Prado naprzeciw wejścia do Muzeum Prado.
Madryt to przede wszystkim tętniące życiem miasto i niezliczone centra handlowe, z czego najbardziej znane mieszczą się w okolicach placu Puerta
del Sol. W nowoczesnych dzielnicach Salamnca i Chueca znajduje się wiele sklepów z markową biżuterią, odzieżą i kosmetykami.
Jest tu również organizowanych bardzo wiele aukcji sztuki co czyni z miasta najważniejsze w kraju centrum handlu antykami. Dzieła sztuki
sprzedawane są jednak też na tzw. supertargowiskach”, gdzie wystawiają swe pracy młodzi artyści. Miłośnicy literatury mogą znaleźć największe
skarby na Targach Książki odbywających się pod gołym niebem kilka razy w roku w Parku Retiro.
Jaki czas obowiązuje w Hiszpanii?
Mimo dużej odległości od Polski, w Hiszpanii obowiązuje taki sam czas jak u nas.
Jak poruszać się po Madrycie?
Przylatując do Madrytu, już na lotnisku mamy kilka opcji wyboru środka transportu do centrum – autobus Airport Express, który zatrzymuje się na kilku
przystankach w centrum i dojeżdża do głównego dworca kolejowego Atocha, metro (linia nr 8), którym dostaniemy się z przesiadkami lub bez w
wybrane miejsce stolicy i taksówki. Madryt posiada bardzo rozbudowane linie metra, które nadal są powiększane i obecnie biorąc pod uwagę sumę
długości wszystkich linii jest jednym z najdłuższych na świecie. Metrem można poruszać się zarówno na biletach jednorazowych jak i czasowych,
które obejmują też autobusy komunikacji miejskiej. Bilety komunikacji podmiejskiej można kupić u kierowcy.
Madryt posiada dwa główne dworce kolejowe – Atocha (połączenie dworca autobusowego, kolejowego i dużej stacji metra) oraz Chamartin (północ
Wydruk ze strony http://www.nevadatravel.pl/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 4/5
miasta), które obsługują dalekobieżne połączenia kolejowe Renfe i podzielone są między sobą kierunkami wyjazdów. Atocha obsługuje połączenia na
wschód i północ kraju, a Chamartin głównie na północ. Bilety kolejowe na trasy powyżej 50 km mają wyznaczone miejscówki i należy je wykupić
najpóźniej dzień przed podróżą. Istnieje jeszcze trzeci dworzec kolejowy Principe Pio na południowym zachodzie miasta, który obsługuje tylko koleje
podmiejskie. Między Madrytem a Sewillą kursuje jeden z najszybszych pociągów na świecie – AVE, który pokonuje odległość między miastami w
niecałe 2,5 godziny. Główne dworce autobusowe obsługujące zarówno dalekie jak i podmiejskie trasy to Atocha, Principe Pio oraz Alvaro Mendez
(obsługujący też prawie wszystkie połączenia międzynarodowe).
Jakie są ograniczenia celne w Hiszpanii?
Przewóz towarów podlega ograniczeniom ilościowym na zasadach obowiązujących w UE, co oznacza w praktyce, że rzeczy osobiste i sprzęt na
własny użytek nie podlega ograniczeniom celnym. W przypadku towarów można wwozić i wywozić: do 800 szt. papierosów, 200 szt. cygar, 10 l
spirytusu, 20 l mocniejszego alkoholu, 90 l wina i 110 l piwa.
Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia w Hiszpanii?
Publiczna służba zdrowia jest w Hiszpanii bezpłatna w podstawowym zakresie, o ile posiadamy wydaną przez NFZ Europejską Kartę Ubezpieczenia
Zdrowotnego (EKUZ), o którą należy postarać się przed wyjazdem. Nie obowiązuje ona jednak w przypadku prywatnych wizyt i szpitali
niepaństwowych gdzie należy mieć dodatkowe ubezpieczenie lub samemu opłacić leczenie. W zależności od ubezpieczyciela podawane są przed
wyjazdem dane firm współpracujących, do których należy się zwrócić w razie konieczności skorzystania z prywatnej pomocy lekarskiej.
Ze względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje lub jadać w hotelach i przestrzegać podstawowych zasad higieny. Turyści
powinni pić wyłącznie wodę butelkowaną, ewentualnie gotowaną co najmniej 10 min. Szczepienia ochronne nie są wymagane i nie ma zagrożeń
sanitarno-epidemiologicznych, niemniej przed wyjazdem warto sprawdzić czy szczepienia nie są zalecane sezonowo.
Ważne informacje MSZ
Dokumentem uprawniającym nas do pobytu na terenie Hiszpanii jest dowód osobisty lub paszport (o ile nie posiadamy dowodu). Obowiązują nas te
same co w innych krajach Unii Europejskiej przepisy dewizowe oraz nie ma obowiązku meldunkowego, jeżeli nasz pobyt na terenie kraju nie
przekracza 90 dni.
Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych: www.msz.gov.pl lub na stronie ambasad i
konsulatów w Hiszpanii.
Najbliższe ambasady i polskie placówki dyplomatyczne:
Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Królestwie Hiszpanii
Hiszpania, Madryt, Guisando 23 bis, 28035
Tel.: +34 913 736605 Tel. dyżurny: +34 913 769555
www.madryt.polemb.net
Wydział Konsularny Ambasady RP w Madrycie
Hiszpania, Madryt, Goya 15 4°, 28001
Tel.: +34 914 362 632 Faks: +34 913 736 624
Wydruk ze strony http://www.nevadatravel.pl/index.php
Informacje przygotowane przez MerlinX
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)
Strona 5/5