Cyprian Kamil Norwid - biografia, życiorys

Cyprian Kamil Norwid - biografia, życiorys
Przychodzi na świat we wsi Laskowo - Głuchy jako czwarte dziecko
Jana i Ludwiki Norwidów. Rodzina przyszłego poety oraz malarza
posiada korzenie szlacheckie i pieczętuje się herbem Topór. Już po
kilku latach Cyprian zostaje osierocony przez matkę, która umiera w
1825 r. Kolejne 9 lat chłopiec wraz z rodzeństwem spędzi u swojej
prababki. W 1830 r. ma miejsce powiązana z rozpoczęciem nauki w
gimnazjum przeprowadzka do Warszawy. Norwid kilkukrotnie będzie
zmieniał szkołę, by ostatecznie nauki nigdy nie ukończyć. Fakt ten
związany jest ze śmiercią ojca w 1835 r. oraz brakiem jakiegokolwiek
majątku, jaki byłby wsparciem dla wciąż jeszcze niesamodzielnych
potomków. Tym razem rodzeństwo trafia pod opiekę ojczyma zmarłej
matki.
W 1837 r. Cyprian rozpoczyna, kontynuowane potem także za granicą
m. in. we Florencji, Niemczech oraz Belgii, studia malarskie. W 1842
młody Norwid wyrusza w modną wówczas, edukacyjną podróż po
Europie, z której nigdy już nie powróci. Podczas pobytu we Włoszech
zostaje zauroczony osobą Marii Kalergis i nie licząc się ze skromnymi
możliwościami finansowymi, przez jakiś czas usiłuje podążać, wraz z
liczną grupą amatorów wdzięków słynnej Marii, za „podróżującą po
Europie” muzą.
Ze względu na odmienne od starszego pokolenia romantyków poglądy
na temat m.in. roli walki w imię odzyskania wolności ojczyzny Norwid
musiał pogodzić się z pewnego rodzaju wykluczeniem z ówczesnego
życia kulturalnego. Nosił miano „poety przeklętego”. Za życia jego
twórczość nigdy nie została doceniona, stąd poeta wiecznie borykał się
z problemami finansowymi. Niepowodzeniem zakończył się druk w
1851 r. utworów Norwida w „Gońcu Polskim” (bardzo złe recenzje).
Podobnie brak kwalifikacji prac artysty do organizowanej w Paryżu
wystawy oraz odmowa zadeklarowanej gotowości wstąpienia do
zakonu Zmartwychwstańców dodatkowo negatywnie wpływają na jego
kondycję. Norwid podejmuje zatem decyzję o wyjeździe do USA.
Przebywa tam w okresie od 1852 do 1854 r. i mimo stabilnego zajęcia
w pracowni graficznej, decyduje się na powrót na Stary Kontynent.
Uczestniczy w pogrzebie Adama Mickiewicza w 1855, którego mimo
dzielących ich poglądów szanował. W 1860 r. sukcesem okazuje się
być cykl odczytów poświęconych osobie Juliusza Słowackiego
wygłoszonych przez Norwida w czasie tzw. publicznych wykładów.
Wreszcie, w 1868 r. paryska prasa wypowiada się przychylnie na temat
grafik artysty. Prócz chwilowego uznania nie otrzymuje jednak nic
więcej. Po utracie niewielkiej renty wypłacanej przez kuzyna, Norwid
popada w coraz większą biedę. Również postępująca głuchota, jakiej
nabawił się podczas pobytu w więzieniu w 1825 r. (oskarżony o
kontakty z polskimi emisariuszami) staje się coraz bardziej dotkliwsza.
Schorowany i osamotniony spędza ostatnie chwile swojego życia w
Domu św. Kazimierza w Ivry. Umiera 23 maja 1983 r.
Bogata spuścizna literacka Norwida została odkryta i podniesiona do
właściwej jej rangi przez epokę Młodej Polski. Począwszy od Zenona
Przesmyckiego - Miriama zaczyna szerzyć się kult tego wybitnego
artysty połączony z publikacją zachowanych dzieł oraz próbami ich
interpretacji.
Spod pióra artysty wyszły: traktaty poetyckie (np. „Wigilia” z 1848),
poematy („Quidam” 1856- 59, „Promethidion” z 1851, ) opowiadania
(„Ad leones!” z 1883, Stygmat z 1883 i in.), utwory dramatyczne
(„Wanda” , „Krakus, książę nieznany” - oba z 1851, „Pierścień Wielkiej
Damy” z 1972, „Aktor” z 1862, „Hrabina Palmyra” z 1862 i in.), wiersze (
np. cykl „Vade - mecum”, „Bema pamięci żałobny rapsod” z1851) , cykl
utworów poświęconych pamięci wielkim ówczesnego świata kultury i
będących zapiskiem ostatnich spotkań z nimi pt.: „Czarne kwiaty”
(1856), listy.