posępną pobudkę werbel gra - Biblioteka Polskiej Piosenki

POSĘPNĄ POBUDKĘ WERBEL GRA
Posępną pobudkę werbel gra,
Jak długo, bez końca ta droga trwa,
Oby tej wędrówki już nadszedł kres,
Bo serce mi pęknie, zabraknie mi łez.
Jednego w świecie druha miał,
Dziś w jego piersi ugodził strzał.
Jak huczne fanfary muzyka gra,
A cały ten oddział prowadzę ja.
On po raz ostatni spojrzał w świat,
Pożegnać go muszę w zaraniu lat.
Zwiążę mu oczy na słońca blask,
By Bożych na wieki dostąpił łask.
Dziewięciu nas było —stój! — cel! — pal!
Z dziewięciu kul, osiem pomknęło w dal.
Wiarusom do strzału zabrakło już sił,
Mój tylko strzał jeden śmiertelnym był.