Jan Gutenberg - wynalezienie druku

Jan Gutenberg - wynalezienie druku - data, opis
wynalazku
Druk pojawił się w wieku XVI i jest związany z nazwiskiem Jana
Gutenberga, który od roku 1434 prowadził badania nad ruchomymi
czcionkami, zwieńczone sukcesem w roku 1440. Oczywiście, jak to
bywa w przypadku odkryć, badania Gutenberga nie były niczym
innowacyjnym, już od długiego czasu pracowano nad sposobem
szybszego powielania tekstu i możliwości wydawania go w większej
ilości egzemplarzy. Gutenberg jednak jako pierwszy z powodzeniem
zastosował ruchomą czcionkę, a jednocześnie stworzył prasę
drukarską, która umożliwiała odbijanie egzemplarzy. Na przełomie
1455/1456 tą metodą została wydana 42 wierszowa Biblia łacińska.
Zachowało się 46 jej egzemplarzy, w tym jeden w Polsce.
Pierwsza prasa była drewniana i do wprawienia jej w ruch potrzebna
była siła ludzkich rąk. Wiele wieków później, bo w roku 1800 (w Wielkiej
Brytanii), skonstruowano dopiero żelazną prasę, jak również rozpoczęto
pracę nad matrycami, które zastąpiłyby drukowanie za pomocą
pojedynczych czcionek. Jedenaście lat później (w Niemczech)
wynaleziono maszynę, która nie potrzebowała już do jej poruszania siły
ludzkich rąk.
Pierwsze książki drukowane wiernie starały się naśladować książki
rękopiśmienne, stąd duże zróżnicowanie w obrębie czcionek i ich
stylów. Dbano przy tym o wysoką estetykę oraz czytelność. Przy druku
pracowali wykwalifikowani rzemieślnicy starający się, aby farba się nie
rozlewała. Treść często była uzupełniana ilustracjami, które wymagały
tym większej wprawy. Pierwsze książki drukowane, które rygorystycznie
przestrzegały zależności od rękopiśmiennego oryginału, nazywają się
inkunabułami i tym mianem określa się książki sprzed 1501 roku.
Książki z lat 1501-1800 to natomiast starodruki (chociaż rok 1800 jest
datą umowną i przyjmuje się różnie w zależności od danego kraju).
Zmianę w stylu pisma przyniósł rok 1692, kiedy to (we Francji) zostały
opracowane czcionki oparte o geometrię. Przez cały wiek XVII
pracowano nad unifikacją pisma drukowanego. Doprowadzono do niej
w wieku kolejnym, za podstawę przyjmując punkt (punkt odpowiadał
wielkości 0,3759 mm). Obowiązuje to do dnia dzisiejszego.