Myśliwce w bitwie o Anglię: 1940 rok

Myśliwce w bitwie
o Anglię: 1940 rok
Prędkość maksymalna i masa salwy
ogniowej
Supermarine Spitfire Mk IA
masa salwy ogniowej:
4,5 kg
SALWA OGNIOWA
Pomimo że oba myśliwce miały
podobne osiągi, to Bf 109E
dysponował znacznie większą siłą
ognia. Uzbrojony w km kal. 7,92 mm
i działka kal. 20 mm w skrzydłach
niemiecki myśliwiec górował pod
tym względem nad Spitfire’em Mk
IA mającym osiem km strzelających
standardową amunicją kal. 7,7 mm,
stosowaną w większości typów
brytyjskiej broni ręcznej podczas
tej wojny.
u Supermarine Spitfire Mk IA
u Messerschmitt Bf 109E
Supermarine Spitfire Mk IA i Messerschmitt Bf 109E,
główni rywale w walkach powietrznych w bitwie
o Anglię, zapisały się na stałe w historii wojskowości.
Zarówno Spitfire, jak i Bf 109 powstały w latach 30.,
a różne warianty tych myśliwców znajdowały się
na uzbrojeniu RAF i Luftwaffe przez wszystkie lata
drugiej wojny światowej.
Podczas bitwy o Anglię, która toczyła się od lipca do
października 1940 roku Królewskie Siły Powietrzne
używały dwóch głównych typów myśliwców –
Spitfire’a i Hawkera Hurricane’a. Wolniejszych nieco
Hurricane’ów było więcej, a taktyka Brytyjczyków
polegała na kierowaniu Hurricane’ów do atakowania
bombowców, podczas gdy Spitfire’y podejmowały
walkę z myśliwcami nieprzyjacielskiej eskorty – Bf
109E.
Chociaż silnik Spitfire’a, Rolls-Royce Merlin,
umożliwiał tej maszynie rozwinięcie większej
prędkości w locie poziomym od Messerschmitta
napędzanego silnikiem Daimler-Benz DB 601,
to z prędkością wznoszenia bywało już różnie.
Jednakże Bf 109E miały wyraźną przewagę, jeśli
chodzi o siłę ognia. Uzbrojony w dwa km kal.
7,92 mm i działka kal. 20 mm w obu skrzydłach
Messerschmitt przewyższał pod tym względem
Spitfire’a Mk IA, uzbrojonego w osiem km Browning
kal. 7,7 mm. W walce pociski z działek łatwo mogły
zniszczyć Spitfire’a.
Poza tym walory obu tych myśliwców były
porównywalne. Jednak Messerschmitty zużywały
większość zapasu paliwa podczas przelotu nad
kanałem La Manche, a ich pilotom pozostawało tylko
około 20 minut na walkę powietrzną nad Anglią, by
paliwa wystarczyło na lot powrotny. Z kolei Spitfire’y
i Hurricane’y miały bliżej do swoich baz, w związku
z czym mogły dłużej operować w powietrzu.
Zwycięstwo w pojedynkach powietrznych zależało
w dużej mierze od umiejętności pilotów, od tego,
kto pierwszy dostrzegł przeciwnika i zajął dogodną
pozycję do ataku – od strony słońca. Podczas
bitwy o Anglię niemieccy i brytyjscy piloci myśliwscy
wykazali się zbliżonymi walorami. Niemcy stracili
ogółem 1800 myśliwców i bombowców, natomiast
Brytyjczycy – ponad 1500 samolotów.
Supermarine
Spitfire Mk IA
Messerschmitt Bf 109E
masa salwy ogniowej:
8,1 kg
Messerschmitt Bf 109E
POWYŻEJ: Klucz Spitfire’ów Mk I w czasie lotu patrolowego nad
południową Anglią.
Supermarine
Spitfire Mk IA
582 km/h
Messerschmitt Bf 109E
520 km/h
PRĘDKOŚĆ MAKSYMALNA
W locie poziomym Spitfire Mk I rozwijał większą prędkość od swojego
niemieckiego rywala. Jednak zasadniczo oba te samoloty prezentowały
podobne osiągi, a zwycięstwo w pojedynku powietrznym zależało głównie od
umiejętności każdego z pilotów.
14
BROŃ DRUGIEJ WOJNY ŚWIATOWEJ – PORÓWNANIA
Siły powietrzne
15