Marek Mariusz Tytko (Kraków) Cykl: Pieśni Wielkiego Postu Smutek

Marek Mariusz Tytko (Kraków)
Cykl: Pieśni Wielkiego Postu
Smutek Wielkiego Postu
Wielkopostny smutek człowiekowi dodaje powagi,
Gdy psotnych zabaw, ani hucznych nie urządza,
Gdy posypuje głowę popiołem
I modli się w skupieniu do Pana smutku.
Jezus nigdy się nie uśmiechnął — a przynajmniej
Ewangelie milczą o uśmiechu Boga.
Nauczał o radości nieba, cierpiąc na ziemi,
Więc i człowiekowi ze smutkiem do twarzy.
W Wielki Post, kontemplując Mękę, w czas modlitwy i pokuty,
Miłosierdzia i jałmużny — śmiać się nie wypada.
Jakże się weselić z Pasji Pańskiej? Jakże tańczyć pod Krzyżem?
Z czystym sercem, obmyci w dziękczynnym smutku — trwamy.
Błogosławiony smutek Ogrójca i pochwalona żałość,
Uwielbione zgorzknienie i szczęśliwa gorycz.
Ludzki jest płacz nad martwym Łazarzem i nad Jerusalem,
Które zburzone będzie, jak głos Izraela.
Boś przyjścia swego Boga nie rozpoznało,
Wesela Pana młodego z Oblubienicą-ludzkością
Nie zauważyło, o, miasto święte i wyklęte,
Więc smutek trwa w nas tym większy.
Kraków, 18 lutego A. D. 2005
__________________________________________________
Źródło: [w:] Jezu ufam Tobie : almanach literacki, red. Edward Przebieracz, Tarnowskie
Góry 2011, s. 222-223. Fragment cyklu: „Pieśni Wielkiego Postu”.