Hasło rzekotka-drzewna

rzekotka drzewna
(zoologia leśna, płazy), (łac. Hyla arborea) gatunek z rodziny rzekotkowatych Hylidae. Mały płaz
nadrzewny. Długość ciała 4-5 cm, rzadko 6 cm. Budowa delikatna, sylwetka szczupła, kończyny długie i
cienkie. Na końcach palców charakterystyczne okrągłe przylgi. Skóra na grzbiecie cienka i gładka, bez
skupisk gruczołów, od strony brzusznej lekko ziarnista. Pysk zaokrąglony, głowa szeroka, płaska. Źrenice
poziome, tęczówki złote. Ubarwienie grzbietu jednolite, z reguły zielone, w różnych odcieniach. Kolor
zmienny, zależnie od różnych czynników, od jaskrawożółtozielonego przez cytrynowy, jasnozielony,
oliwkowy, matowozielony, niebieskawy do ciemnozielonego, czasem brązowego. Brak jakichkolwiek plam
na grzbiecie. Na bokach ciała czarna pręga biało obrzeżona, biegnąca wzdłuż całego ciała, od nosa aż do
tylnych kończyn i zwykle zachodząca na plecy. Spód ciała białawy lub kremowy. Występuje na nizinach,
w górach do wysokości 1500 m n.p.m. W Polsce pospolita w całym kraju, z wyjątkiem Karpat. Preferuje
nasłonecznione lasy liściaste i zarośla w pobliżu wody, ogrody, parki, brzegi jezior i cieków wodnych,
unika lasów gęstych i zacienionych. Poza okresem godowym jest to płaz nadrzewny. W ciągu dnia
przesiaduje na liściach lub łodygach. Aktywna wieczorem i w nocy. Żeruje na lądzie, z zasiadki. W
pokarmie pająki, skorki, pluskwiaki, mrówki, chrząszcze, inne owady, ślimaki. Łowi za pomocą lepkiego
języka, potrafi też łowić w powietrzu. Zimuje na lądzie w szczelinach pod grubą warstwą ściółki. Gatunek
ciepłolubny. W zbiornikach wodnych od kwietnia, ale gody dopiero w maju, w nocy. Głos donośny,
słyszalny z dużej odległości, nawet ponad kilometra. Rezonatory samców pojedyncze, wewnętrzne.
Samce tokują siedząc wśród roślinności wodnej, rano wychodzą na ląd. Samice przebywają w wodzie
tylko w czasie składania jaj. Głosy samców słyszalne do września. Jesienne wędrówki do miejsc
hibernacji we wrześniu-październiku. Ściśle chroniona, objęta ochroną czynną. Wymieniona w II
załączniku Konwencji Berneńskiej i IV załączniku Dyrektywy siedliskowej. Według kategorii IUCN gatunek
najmniejszej troski.
ŹRÓDŁO (AUTOR)
Klimaszewski K. 2013. Płazy i gady. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej
zwierząt. Dz. U. z 2014 r. poz. 1348
Konwencja Berneńska - Konwencja o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich
siedlisk, sporządzona w Bernie dnia 19 września 1979 r. Dz. U. 1996 nr 58 poz. 263
Dyrektywa siedliskowa - Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory Dz. U. UE.L. z dnia 22 lipca 1992 r.
Czerwona księga gatunków zagrożonych (The IUCN Red List of Threatened Species)
Publikacje powiązane tematycznie
Berger L. 2000. Płazy i gady Polski. Klucz do oznaczania. Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa-Poznań.
Juszczyk W. 1974. Płazy i gady krajowe. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
Blab J. i Vogel H. 1999. Płazy i gady Europy Środkowej. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Głowaciński Z. i Rafiński J. (red.) 2003. Atlas płazów i gadów Polski. Status - rozmieszczenie - ochrona.
Instytut Ochrony Przyrody PAN, Warszawa-Kraków.
Aulak W. i Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Gierliński G., Grabowska J., Grabowski M., Jaskuła R. 2014. Ilustrowana encyklopedia płazów i gadów
Polski. Dom Wydawniczy PWN Sp. z o.o., Warszawa.