Str. 4 - Informedia

Transkrypt

Str. 4 - Informedia

1
RO • poniedziałek 24.02.2014
niezależny dwutygodnik rozdawany bezpłatnie • nr 322 • poniedziałek 24.02.2014 • nakład 26,5 tys. egzemplarzy • ISSN 1509-4731
Zagraj z nami w słowa. Wygraj iPhone 4S. Szczegóły: Rozmaitosci.com
Str. 2
Str. 10
Knurowiec – węzeł...
cieplny
Liberał Donald Tusk
w Ostrołęce
Lokalni politycy pochwalili się
swoją aktywnością w sprawie
ocalenia przed likwidacją kluczowego dla Ostrołęki i regionu
węzła Knurowiec na planowanej
ekspresówce S8. Problem w tym,
że z zapewnień drogowców, jakoby mieliby nie likwidować węzła niewiele wynika.
Był i spotkał się z mieszkańcami.
Dokładnie dwadzieścia lat temu,
jako jeden z liderów niewielkiej wówczas partii – Kongresu Liberalno –Demokratycznego. Głosił idee liberalizmu i swobody gospodarczej, a dziś stoi na
czele opiekuńczego a jednocześnie opresyjnego państwa.
Str. 14
Coraz bardziej
sieć handlowa
Jedna z międzynarodowych firm
handlowych znacząco ograniczyła powierzchnię handlową
w Ostrołęce, zdając sobie sprawę, że do sklepu ludzie przychodzą tylko oglądać i wypróbowywać towary. Konkretne zaś zakupy z upodobaniem robią w Internecie.
Str. 7
Dobre i parę
groszy na winko
Str. 4
Pieczątka ważniejsza
niż pacjent
FOT. T. LENDO
Absurd nad absurdy! Narodowy
Fundusz Zdrowia zmusza pacjentów z chorymi narządami ruchu
do bezsensownych wycieczek do
swoich oddziałów. Tylko po to,
żeby otrzymali pieczątkę na zleceniu na sprzęt rehabilitacyjny.
Ledwie mogą się ruszać, a muszą
podróżować.
tel: 29 760 91 92
2
Knurowiec
– węzeł ... cieplny
WJAZD OD STRONY OSTROŁĘKI NA KRAJOWĄ ÓSEMKĘ
W KNUROWCU - WIDOK OBECNY. FOT. INFORMEDIA
Obserwując zamieszanie związane z rezygnacją przez drogowców z budowy węzła w Knurowcu, można odnieść wrażenie, że wcale nie jest to
obiekt drogowy, a węzeł... cieplny. Pozwolił ogrzać się naszym lokalnym
politykom w gorącej atmosferze społecznego niezadowolenia wynikającego z faktu, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad postanowiła odciąć wjazd na planowaną ekspresówkę do Warszawy podróżnym
z regionu ostrołęckiego. A jednocześnie pozostawić bezkolizyjne powiązanie drogi szybkiego ruchu S8 ze ślepą uliczką
w podwyszkowskiej wsi Trzcianka.
Mieszkańcom Ostrołęki i okolic, którzy nieczęsto jeżdżą do Warszawy, a jeżeli już, to tylko uświęconym wiekową tradycją traktem przez Pułtusk
i most Gdański wyjaśnijmy, że odkąd podwyszkowski Tiurzyn z przedmieściami Warszawy łączy dwujezdniowa ekspresówka, wielu kierowców decyduje się na niewygody ostrych zakrętów
na drodze przez Długosiodło, by w Turzynie wyjechać na starą krajową ósemkę, która dosłownie za
chwilę zmienia się w jasną, dość długą i prostą drogę do Warszawy, jakościowo znacznie lepszą niż
np. dolnośląski odcinek autostrady A4.
Ta świetna ekspresówka ma wkrótce zostać
przedłużona w kierunku Ostrowi. Kiedy – dokładnie nie wiadomo. Bo konkretna budowa
kosztuje konkretne pieniądze, a i napracować
przy tym się trzeba. Drogowcy, urzędnicy i politycy od lat pogrążeni są więc w podróżach palcem po mapie i kreśleniu kolejnych wizji przebiegu planowanego przedłużenia ekspresówki warszawsko –białostockiej.
Wizji tych była cała masa. Łącznie z taką proekologiczną, omijającą Puszczę Białą szerokim łukiem
– zahaczającym niemal o przedmieścia Goworowa. Ten proekologiczny wariant drogowcy prędziutko jednak zamknęli w szafie jako nieopłacalny ekonomicznie. A szkoda – bo i Puszcza Biała by
odetchnęła, a i my mielibyśmy w pobliżu Ostrołęki
dobrą drogę do Warszawy, do której nasi samorządowcy mogliby dobudować prosty drogowy wysięgnik za stosunkowo niewielkie pieniądze. I mielibyśmy trasę prosto do Europy. Nie tylko do Warszawy.
Ale śmiałe plany poszły do kosza. Pozostał wariant budowy ekspresówki po śladzie starej ósemki – między Wyszkowem a Ostrowią. Na tych planach zaznaczono, że z nowej ekspresówki będzie
zjazd do Długosiodła i dalej do Ostrołęki. Zjazd
właśnie w miejscowości Knurowiec.
W grudniu ubiegłego roku ktoś przytomny
w Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad nagle jednak zauważył, że „panowie, ale te
węzły za Wyszkowem to za gęsto są zaplanowane”. Dyrekcja postanowiła więc, że zlikwiduje się
ten najruchliwszy węzeł – właśnie w Knurowcu,
a pozostawi się (na prawach węzłów drogi ekspresowej!) zjazdy do wiosek Poręba i Trzcianka, które
poza tymi oboma uroczymi miejscowościami tak
naprawdę donikąd nie prowadzą.
W powiecie wyszkowskim powstał więc społeczny bunt. W powiecie ostrołęckim panowała na ten temat zagadkowa cisza dopóki pod koniec stycznia „Rozmaitości Ostrołęckie” nie ujawniły tych szkodliwych społecznie planów Generalnej Dyrekcji.
Szum zrobił się więc również w Ostrołęce. Poseł Arkadiusz Czartoryski zainicjował spotkanie
w sprawie węzła w Knurowcu w ostrołęckim ratuszu. Poseł Andrzej Kania zainicjował spotkanie
w tej sprawie z wiceministrem transportu i złożył
interpelację poselską. Poseł Bartłomiej Bodio zaś
zainicjował swą interwencję w Generalnej Dyrekcji, gdzie podobno upoważniono go do przekazania informacji, że węzeł w Knurowcu zostaje.
Z formalnego punktu widzenia ta radosna nowina oznacza tylko tyle, że pozwolenie na budowę tego węzła przedłużono o dwa lata. W tym czasie ekspresówka między Ostrowią a Wyszkowem na pewno nie powstanie. Nie jest jeszcze nawet zabudżetowana, a nie mając pieniędzy Generalna Dyrekcja
nie ogłosi przetargu na modernizację tej drogi.
Za dwa lata pozwolenie na budowę węzła
w Knurowcu wygaśnie. Wtedy drogowcy będą
mogli spokojnie wykreślić go z planów już bez
konsultacji społecznych. I oby było to nieuprawnione proroctwo... ■ (WKB)
Zmarł Henryk Maćkowiak
Społecznik, pedagog i regionalista, dr Henryk Maćkowiak
zmarł 16 lutego w wieku 91 lat.
Pracę nauczyciela zaczął jeszcze przed drugą wojną światową. W czasie wojny był żołnierzem AK. W Ostrołęce zaczął
pracować w 1963 roku – w Zespole Szkół Zawodowych nr 2.
Aktywny zawodowo również po
przejściu na emeryturę w 1983
roku. Był współzałożycielem
i pierwszym dyrektorem pierwszej niepublicznej szkoły, jaka
powstała w Ostrołęce po przełomie demokratycznym 1989 roku – Społecznego Liceum Ogólnokształcącego katolickiego stowarzyszenia Pokój i Dobro. Do
FOT. ARCHIWUM SZKOŁY ZSZ NR 2 W OSTROŁĘCE
2003 roku uczył również w drugim Społecznym Liceum Ogólnokształcącym im. Toniego Halika.
Był aktywnym działaczem wielu
organizacji społecznych i naukowych – między innymi Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego. Wydał dwanaście publikacji
popularnonaukowych poświęconych oświacie, tradycjom niepodległościowym i wychowaniu patriotycznemu.
Dr Henryk Maćkowiak został
pochowany na cmentarzu komunalnym w Ostrołęce 18 lutego.
(Biogram Zmarłego na podstawie: Stanisław Pajka, Słownik biograficzny Kurpiowszczyzny XX wieku, Kadzidło 2008). ■
3
Graj w słowa
wygraj iPhona
Konkurs dla Czytelników Rozmaitosci.com
Zapraszamy Czytelników do udziału w naszym konkursie. Życzymy sukcesów. I nagród!
Zadanie konkursowe jest tylko nieco trudniejsze niż audiotele czy pytania z wyskakujących okienek, typu:
„Ile widzisz słoni?”. Nie na tyle jednak trudne, by nie poradził sobie z
nim przeciętny gimnazjalista.
Startujemy w poniedziałek 24 lutego. Żeby wziąć udział w konkursie
należy codziennie śledzić serwis internetowy Rozmaitosci.com. Każdego
dnia w jednym z nowo dodawanych
artykułów będzie można znaleźć słowo-klucz do rozwiązania konkursu.
Będzie ono wyraźnie oznaczone wewnątrz artykułu.
Kto nie zdąży wyśledzić pierwsze-
go słowa kluczowego 24 lutego, nic
nie stracił.
Słowa-klucze pozostaną w serwisie
aż do zakończenia konkursu. Spóźnialscy będą musieli jedynie włożyć
więcej pracy w poszukiwania.
Wyśledzone słowa należy zapisywać i gromadzić. Po tygodniu da się z
nich ułożyć myśl znanego francuskiego pisarza. Myśl ta przyświeca nam
codziennie przy tworzeniu serwisu
Rozmaitosci.com.
Hasło, będące myślą pisarza, jest
rozwiązaniem konkursu. Należy je
dokładnie i bez błędów zapisać na kuponie, który znajduje się poniżej.
POMOC GOTÓWKOWA
pożyczki bez zbędnych zaświadczeń
POŻYCZKI
DO 10.000 PLN
konsolidacja “chwilówek”
zamiana rat tygodniowych
na miesięczne
Kupon należy wysłać pocztą lub
przynieść osobiście do redakcji.
Adres:
ul. Hallera 13, 07-410 Ostrołęka.
Na kupony czekamy do 10 marca.
Szczegółowy regulamin znajduje
się w serwisie Rozmaitosci.com.
Główną nagrodą w naszej grze
w słowa jest iPhone 4s o wartości 2000zł.
Podatek od nagrody pokrywa organizator konkursu - wydawnictwo Informedia.
Przewidzieliśmy też nagrodę dodatkową - tablet. Otrzyma go osoba, która w trakcie trwania konkursu skomentuje dowolny artykuł w serwisie rozmaitosci.com.
Każdy komentarz bierze udział w
losowaniu tabletu.
Będzie też dziesięć nagród pocieszenia - niespodzianek.
A zatem do dzieła! Odwiedzajcie
Rozmaitosci.com. Śledźcie artykuły w poszukiwaniu kluczy
do rozwiązania.
Czytajcie je też dlatego, bo zwyczajnie są ciekawe!
4
Grzebią w śmietnikach, bo piją, nie mają pracy ani domu, albo bo…
emerytura nie starcza na życie, ale nie uprawnia do zasiłku z opieki społecznej
Dobre i parę groszy na winko
Ich aktywność zaczyna się wtedy, gdy inni kładą się spać albo
zaraz będą wstawać. Pod osłoną
nocy wyruszają na łowy, okryci nie tylko ciemnością, ale i starymi łachmanami. Kamuflaż jest
konieczny, bo choć są biedni, nadal mają poczucie wstydu. Grzebią w śmieciach nie dla przyjemności. To ich sposób na przetrwanie kolejnego dnia.
„Nędza staje się znakiem rozpoznawczym polskiej prowincji”
– stwierdziła w jednym z telewizyjnych programów prof. Jadwiga Staniszkis, socjolog związana z Uniwersytetem Warszawskim. Kiedy rozmawia się w Ostrołęce z tak zwanymi normalnymi
ludźmi, którzy przez pięć dni chodzą do pracy, a w weekend celebrują mieszczańskie życie w małym
mieście, żaden nie wierzy, że w ich
miejscowości są tacy, którzy grzebią
w śmietnikach. „No może co najwyżej pijacy, którzy poszukują puszek z aluminium” – po krótkim zastanowieniu taka odpowiedź pada najczęściej. Być może dzieje się
tak, bo nasza świadomość i wiedza
o otaczającym świecie są niewielkie? A może wolimy nie widzieć żebraków? Albo są oni dla nas niewidoczni?
cami. Wie pan, jakby nie było to
wstyd powiedzieć, że człowiek sobie nie radzi. Że się na stare lata
wylądowało na śmietniku, wybiera się resztki jedzenia, wygrzebuje puszki. To nie jest powód do dumy, a przecież nikt nie pomoże. To
po co o tym opowiadać?
Z emerytury w wysokości 970
złotych pani Krystyna płaci czynsz
i rachunki: za wodę, energię elektryczną, abonament radiowo –telewizyjny, podatek za psa. Z dumą mówi, że z zapłatą nigdy się nie
spóźniła. Co dwa miesiące wpłaca też pięćdziesiąt złotych na Radio Maryja. – To jest moje podziękowania za to, że to radio trzyma
go nie jest osobą biedną i powinno
starczać jej na wszystko.
– Muszę już iść. Rower i torby
chcę schować w piwnicy zanim sąsiedzi do pracy zaczną wychodzić
– kończy rozmowę.
Są noce,
że człowiek wraca z niczym
– Ja jestem pijak i dobrze mi
z tym – bezceremonialnie stwierdza pan Henio. – Ja już co dobrego miałem przeżyć, to przeżyłem.
I żonę miałem i dzieci mam, a i trochę człowiek popracował na państwówce, a to trochę u prywaciarza. I za granicą byłem. Mnie już
nic dobrego nie czeka. Jak się nie
wynika, że nie ma zbyt wygórowanych oczekiwań od życia. Do siebie
i innych podchodzi z dystansem.
Ma świadomość swojego uzależnienia, ale nie widzi potrzeby, żeby cokolwiek z tym robić.
– Po co ja mam się na stare lata
zmieniać. Lubię się napić i już. Jakby pan miał przez dwadzieścia lat
taką francę, jak ja, to też by się pan
stoczył. Mamusia jej całe życie doradzała no i na koniec doradziła,
żeby mnie z domu wyrzucić. Nie
powiem, za kołnierz się nie wylewało, ale ręki nigdy na nią nie podniosłem. Dzieci w nią poszły. Synowi ostatni grosz na studia człowiek
oddawał, a dzisiaj nawet się za oj-
Bieda ma twarz kobiety
Pani Krystyna jest osobą w jesieni życia. Niewielka wzrostem, trochę przygarbiona, szczupła. Twarz
cienista, cera niezdrowa, skóra mocno pomarszczona. Usta sine od mrozu. Mieszka w kawalerce na osiedlu Jaracza. Od zawsze
była sama. Nigdy nie wyszła za
mąż, a jej jedyną rozrywką – jak
sama twierdzi – jest niedzielna
msza święta i słuchanie Radia Maryja. Ma skromną emeryturę, którą wypracowała jako sprzątaczka,
związana przez całe życie zawodowe z jednym zakładem pracy.
W swojej okolicy nigdy nie grzebie
w śmietnikach. Prowadząc zdezelowany rower, z zawieszonymi po
obu stronach steru reklamówkami,
co drugi dzień udaje się na osiedle
Centrum, gdzie jest mniejsze ryzyko rozpoznania. Jest osobą nieufną, cichą i skrytą. Chwila rozmowy z nią, o piątej nad ranem przy
kontenerze z napisem „Odpady
biodegradowalne”, kosztuje dziesięć złotych. Za tyle jest w stanie
zrezygnować z anonimowości, bo
tyle to jej całotygodniowy dochód
ze sprzedaży znalezionych puszek
aluminiowych.
– Miałam cztery siostry, ale byłam z nich najbrzydsza. Mieszkaliśmy na wsi, bieda wychodziła ze
wszystkich kątów. Nie było szans
na wykształcenie, ledwo do gęby było co włożyć. Nie to co teraz,
młodzież ma zapewniony start
w życie. Siostry wyszły dobrze za
mąż i dzisiaj mają łatwiej. A ja? Sama, z jednej emerytury… Zostało
mi tylko po śmietnikach chodzić –
opowiada niechętnie. – Jestem bardzo religijna, tłumaczę sobie, że
taki los zaplanował dla mnie Bóg.
Modlitwa mi pomaga, ale strach
przed tym, że mnie ktoś zauważy, jest i chyba nigdy się go nie pozbędę. Mam kilka koleżanek, ale
żadna z nich nie wie, co robię no-
FOT. T. LENDO
365.OSTROLEKA.PL
mnie przy życiu – przyznaje. Na leki nie wydaje dużo, bo cierpi tylko
na nadciśnienie.
– Żadnych innych chorób, dzięki Bogu, u mnie nie wykryli – mówi. – Na razie jestem zdrowa i mam
siłę, bo grzebanie w śmieciach wymaga krzepy. Mam specjalny pręt
do odgarniania, rękawiczek już
nie zakładam tak jak na początku,
bo z nimi czy bez nich, ręce i tak
śmierdzą. Szukam głównie puszek aluminiowych, ale jak wpadnie w ręce jakieś jedzenie, to też
zabieram. Oglądałam w telewizji
taki program o ludziach, którzy
żywią się tylko resztkami ze śmietnika. W głowie mi się nie mieści,
jak można z własnego wyboru żyć
w ten sposób. Chociaż co prawda to prawda, ludzie marnują jedzenie, wyrzucają dobre produkty.
Nikt się nie zastanawia i nie pomyśli, że można to zostawić w torbie
przy śmietniku – opowiada.
Kobieta grzebie w jedenastu
śmietnikach. Zajmuje się tym od
czterech lat, odkąd przeszła na
emeryturę. Wcześniej starała się
o wsparcie w ośrodku pomocy społecznej, ale przepisy są nieubłagane – jej dochód przekracza minimum socjalne, więc nic się nie należy. Według norm państwa polskie-
ma marzeń i planów, to człowiek
z nudów zaczyna pić. Jak się ma za
co, to i koledzy się znajdą i jest wesoło, czas jakoś płynie do przodu.
A tak to człowiek byłby sam, o suchym pysku – dodaje.
Latem pan Henio najmuje się
do drobnych robót w okolicznych
wsiach. Ale zimą nie ma zarobku,
więc trzeba sobie inaczej radzić.
Zbiera więc puszki, ale – jak przyznaje – nie jest na nie zawzięty.
– Mam niewielkie potrzeby.
Wystarczy mi kilkanaście złotych
utargu z tego biznesu. Na wino
muszę mieć, kawałek chleba i konserwę. Papierosów nie palę, to mi
wydatek odchodzi. Czasami dostanę paczkę z żywnością z Caritasu,
to wtedy mogę wszystko na wino
wydać. A wie pan jakie cuda ludzie
wyrzucają? Całe mieszkanie mam
wymeblowane rzeczami ze śmietnika: dywany, meble, lampy, kołdry też mam, nawet dwie, bo jak się
koledze zachce spać, no to trzeba
jakoś po ludzku położyć. Całkiem
dobre rzeczy, jak nówki. Jedzenia
to ja nie biorę, bo się kiedyś przytrułem rybą z puszki. Lepiej nie ryzykować – mówi.
Pan Henio sprawia wrażenie
człowieka pogodnego i pogodzonego ze swoim losem. Z rozmowy
cem nie obejrzy. A córeczka wykapana mamusia! Identyko charakterek. Żadne o ojcu nie pomyśli, żeby
na święta zaprosić albo jakoś wspomóc.
Pan Henio martwi się, że coraz
trudniej uzbierać kilka puszek.
Żali się, że spółdzielnie zamykają śmietniki na klucz. Niby przed
psami, ale to chyba nas za tych
psów uważają – komentuje. Według jego szacunków, grzebaniem
w śmieciach w Ostrołęce zajmuje
się około trzydziestu osób. On sam
czasami wyrusza na łowy z dwoma kolegami. Bo raźniej, bezpieczniej i łatwiej coś większego zabrać.
– Są noce, że człowiek wraca z niczym. Za duża konkurencja. Kilka
lat temu było nas mniej, to się dzieliliśmy śmietnikami i nikt sobie
w drogę nie wchodził. A dziś panie
to wolna amerykanka – kto pierwszy, ten lepszy. Nawet w dzień potrafią wyjść i powyjmować co lepsze. Ale jak już mówiłem, dla mnie
dobre i parę groszy na winko. Do
widzenia.
Pijakowi nie warto pomóc
– To zabrzmi okrutnie, ale w powszechnej świadomości Polaków
pokutuje przekonanie, że kloszard,
żebrak czy biedak to musi być pijak
– tłumaczy Konrad Zieliński, psycholog społeczny. – Z wszelkich
danych i statystyk wynika, że nasi rodacy są niechętni udzielaniu
pomocy osobom zmagającym się
z problemem alkoholowym. Niewielu z nas rozumie, że to jest choroba, a nie wolny wybór człowieka. Wrzucając wszystkich do jednego worka, pozbywamy się wyrzutów sumienia. Łatwiej nam
bowiem zaakceptować obojętność
wobec pijaka, niż wobec staruszki
czy samotnej matki zmagającej się
z biedą. Grzebiący w śmieciach ludzie są w społecznym odbiorze pijakami, a więc brak reakcji na ich
dolę jest usprawiedliwiony. Jest też
tak, że wolimy nie wiedzieć o pewnych sprawach. Każdy ma swoje
życie, lepsze lub gorsze, każdy jest
w większym czy mniejszym stopniu zmęczony trudami codzienności. Zainteresowanie takimi brudnymi sprawami jak los biednych to
już by było za dużo. Na odczepne
łatwiej jest wrzucić złotówkę żebrakowi pod kościołem, niż wykazać się realnym działaniem wspomagającym kogoś z najbliższego
otoczenia – tłumaczy.
Spostrzeżenia Konrada Zielińskiego potwierdza Dagmara Kowalczyk, wolontariuszka, współpracowniczka Polskiej Akcji Humanitarnej, dziewczyna pochodząca z Ostrołęki.
– Bieda jest tematem niepopularnym. Widząc osobę grzebiącą w śmietniku niewielu wie, jak
ma się zachować lub raczej – jak
powinien się zachować. Zazwyczaj spuszczamy wzrok i udajemy, że nic się nie dzieje. To jest
pewnego rodzaju objaw znieczulicy społecznej, braku empatii, ale
też cecha charakterologiczna Polaków, bo jako obywatele na dorobku lubimy czuć się lepsi od innych. A skoro obiektywnie nie jest
nam lepiej, bo sami żyjemy od
pierwszego do pierwszego i w żaden sposób nie możemy się porównać do bogatych społeczeństw zachodnich, to naszą skalą odniesienia stają się ofiary systemu, które
mają jeszcze gorzej. Proszę zwrócić uwagę, jakie akcje związane
z pomaganiem najbiedniejszym
mają u nas powodzenie: zbiórka
żywności w sklepach, robienie paczek biednym dzieciom i wspieranie programu stypendialnego dla
dzieci z ubogich rodzin. Działania w tych obszarach nie wymagają od nas bezpośredniej styczności z brudnym, cuchnącym światem biedaków. Minie jeszcze wiele lat, zanim Polacy, podobnie jak
Belgowie, Anglicy czy Amerykanie, zaczną rozdawać na ulicach
gorące posiłki. Na razie robi to za
nas państwo poprzez różne organizacje pozarządowe i wydaje się,
że wszystkim to odpowiada. Ale
to nie jest objaw solidaryzmu – tłumaczy Dagmara Kowalczyk.
Ostatnie słowo należy do pani
Krystyny z osiedla Jaracza:
– Kiedyś w śmietnikach grzebali bezdomni. Dziś grzebią różni
ludzie. Spotykam i młodych i starych, pijaków i biedaków, takich
jak ja. Najciężej jest się pogodzić
z tym, że człowiek stopniowo traci swoją godność.. ■
PAWEŁ TRZEMKOWSKI
5
Bucha dym z komina!
Zamglone dni to coraz częściej wcale nie
wina pogody ale dymu jaki unosi się nad
miastem. Nie z elektrowni ani zakładów
przemysłowych ale dzięki nam samym.
Palimy czym popadnie. W polskich domach nic się nie marnuje. Odpady? Do pieca! Plastikowe butelki? Do pieca! Nawet
opony potrafimy tam zmieścić. Sami tego
nie czujemy, bo w domu dymu nie ma, na
podwórku także nie. A przynajmniej nie
na naszym. Sąsiadów nie pytamy.
Problem zadymienia dotyczy zwłaszcza
tych, którzy mieszkają w domach jednorodzinnych i starych kamienicach, gdzie system ogrzewania opiera się na piecach centralnych bądź kaflowych. W ramach pozor-
nej oszczędności zamiast w koszu nasze
śmieci lądują w piecu. Niektórzy zbierają
materiał przez cały rok. Są też tacy, którzy
chcą oszukać system i nie podpisują umów
na wywóz śmieci. Niestety w ten sposób nie
zaoszczędzimy na opale. Odpady są niskokaloryczne i nie dają wystarczającej ilości
energii, by ogrzać dom.
Często wydaje się nam, że dużo większe
zanieczyszczenie powodują zakłady przemysłowe i wytwarzane przez nie dymy. To
jednak nie do końca prawda.
– Emisja przemysłowa to można powiedzieć emisja wysoka – mówi Stanisław Giżycki z Pracowni Projektowej i Ochrony Środowiska. – Zanieczyszczenia pyło-
we i gazowe wyrzucane są do atmosfery na
ogół przez znacznie wyższe kominy niż paleniska domowe. Do tego dochodzi prędkość wyrzutu co powoduje, że praktycznie
zaczynają się rozprzestrzeniać na już znaczącej wysokości. To powoduje, że zanim
dotrą do powierzchni ziemi, ulegną rozrzedzeniu poprzez procesy dyfuzyjne. Od stężenia zanieczyszczeń zależy właśnie siła oddziaływania na organizmy w tym i na człowieka.
W piecu centralnym temperatura utrzymuje się na poziomie od 200 do 500 stopni
C. Jest ona niewystarczająca, by pozbyć się
szkodliwych substancji, które wraz z dymem dostają się do naszej atmosfery.
– Instalacje prymitywne i źle eksploatowane
powodują niepełne spalanie typowych paliw
w wyniku czego powstaje cała gama substancji
chemicznych (np. węglowodory pierścieniowe
czyli aromatyczne), które działać mogą szkodliwie na drogi oddechowe. – mówi Stanisław
Giżycki.
Odpady można spalać jedynie w specjalnie
skonstruowanych spalarniach, gdzie piece rozgrzewają się do 1150 stopni C. Spalanie śmieci w spalarni, w przeciwieństwie do domowego sposobu, zakłada wieloetapowy proces najpierw selekcjonowania tego co idzie do spalenia, a potem oczyszczania spalin dzięki użyciu
rozbudowanego systemu filtrów i innych zabezpieczeń technicznych. Rozkładają i redukują one
substancje powstające podczas spalania. Ciągły
monitoring procesu spalania pozwala na jego
pełną kontrolę. W Europie działa obecnie ponad
400 takich instalacji.
Spalanie odpadów w domowych warunkach
jest nielegalne. Trudno jednak złapać sprawców na gorącym uczynku. Jeśli mamy podejrzenie, że dym powstał w wyniku spalania odpadów, a nie węgla czy drewna, możemy to zgłosić Straży Miejskiej. W Polsce niestety to wciaż
rzadkość, by sąsiad zgłosił naruszenie przepisów, których dopuszcza się drugi sąsiad. Jeśli to
zrobi, jest oskarżany o donosicielstwo. Niewiele osób zauważa, że jest to działanie na rzecz
wspólnego dobra.
– Funkcjonariusz Straży Miejskiej ma prawo
wejść na posesję i sprawdzić piec centralnego
ogrzewania – mówi Piotr Liżewski, komendant
Straży Miejskiej w Ostrołęce. – Jeśli znajdziemy dowody, że piec opalany jest odpadami wówczas właściciel otrzymuje mandat w wysokości
do 500 złotych. W tym roku takich zgłoszeń było kilka. We wszystkich jednak przypadkach wezwania okazały się nieuzasadnione.
Nieuzasadnione mogły okazać się dlatego, że
by komuś udowodnić takie działanie, musimy
znaleźć w pobliżu jego pieca rzeczy, których palić nie można, np. plastikowe butelki. Straż miejska ma też prawo przyjrzeć się umowie na wywóz śmieci.
PALENIE ODPADAMI MOŻE PRZYSPORZYĆ
NAM WIĘCEJ WYDATKÓW NIŻ OSZCZĘDNOŚCI!
Temat nielegalnego spalania powraca w każdym sezonie grzewczym. Nic się nie zmieni
w naszej mentalności, dopóki nie zrozumiemy,
że w ten sposób sami sobie szkodzimy. Dym
z naszych kominów prowadzi do licznych chorób układu oddechowego oraz alergii. Zawarte w nim trujące substancje nie od razu działają
na nas szkodliwie, jednak toksyny odkładają się
w naszym organizmie. Zwiększa to zachorowanie na nowotwory. Spalanie odpadów może również spowodować szybsze zwiększenie wydatków jeśli np. uszkodzimy przewody. Wówczas
czeka nas kosztowna wymiana pieca i instalacji.
– Często widzimy na osiedlach jak dymy z kominów domowych przy określonej pogodzie snują
się nad ziemią i wpadają bezpośrednio w okna
sąsiadów – zauważa Stanisław Giżycki współpracownik Pracowni Projektowej i Ochrony Środowiska. – Oddziaływanie takiej niskiej emisji może być setki czy tysiące razy większe od
emisji przemysłowej. Emisja przemysłowa podlega restrykcyjnym przepisom co spowodowało
jej wielkie zmniejszenie w ostatnich dziesięcioleciach. ■
ANNA SIUDAK
6
W naszej katolickiej Polsce dopuszczamy się swoistej eutanazji
społecznej na ludziach, których wcześniej wycisnęliśmy jak cytrynę.
STAROŚĆ to nie
wyszła Panu Bogu
Jest jedna rzecz, która Bogu nie
wyszła – starość. Te słowa usłyszałem kiedyś z ust pewnego sędziwego mężczyzny, który z bólu na twarzy wypowiadał je podczas ciężkiej
choroby. Taką smutną konstatację
z pewnością potwierdzi coraz liczniejsza grupa seniorów.
Opuszczeni, samotni, schorowani,
często z rozgoryczeniem wspominają lata dawnej swej świetności. Rozliczają się z przeszłością, rozpatrują
popełnione błędy i pogrzebane nadzieje. Niejednokrotnie klepią biedę, oszczędzają na wszystkim, żyją z dnia na dzień. Wszystkie ich dni
są do siebie bliźniaczo podobne, bez
uśmiechu, bez radości, bez nadziei.
W małej miejscowości, położonej
malowniczo pomiędzy lasami i polami, stoi mały drewniany dom. Wchodzę przez starą skrzypiącą furtkę na
zaniedbaną posesję. Potem pukam
do drzwi głośno i długo, bo dzwonek
nie działa. Drzwi otwiera mi starszy
mężczyzna i zaprasza na herbatę do
środka. W domu panuje względny
porządek. Stare, ale dobrze zachowane meble, zdobią salon. Wysłużony
dywan zakrywa spróchniałą drewnianą podłogę, częściowo już bez farby. W powietrzu unosi się specyficzny zapach. Zapach starości. Pan Eugeniusz zgodził się ze mną porozmawiać i opowiedzieć swoją historię.
Kiedyś byłem kawał chłopa – mówi
mi lekko przygarbiony i wychudzony mężczyzna.
kilometrów stąd. Poszedłem do syna i poprosiłem, żeby mnie zawiózł.
Na paliwo nawet chciałem mu dać.
To mi powiedział, że samochód ma
niesprawny. Tym autem codziennie
do miasta jeździ, ale starego ojca nie
było komu zawieźć. Przez trzy tygodnie na te maszyny jeździłem rowerem. Miałem wtedy jakieś 79 lat. Byłem trochę młodszy. Teraz myślę, że
za wcześnie te majątki podzieliliśmy.
Wszystko oddaliśmy, a sami żyjemy
bardzo skromnie. Dzieciom chcieliśmy pomóc, żeby im lepiej było niż
nam. To tak nam podziękowali. Nawet nie ma komu podłogi naprawić
je ze złością. – Co tu począć, takie się
chciwe ulęgły. Ale ja to sobie tak rozumuję, że kiedyś na nich przyjdzie
pora, bo oni też dzieci mają i one im
to wszystko tak samo wynagrodzą.
Żadne z dzieci się mną nie zajmuje. Teraz ciężko choruję i jestem po
operacji. Załatwiam się pozaustrojowo, do takiego woreczka, który trzeba wymieniać raz na jakiś czas, jak
się zapełni, a czasami to i szybciej.
Sama nie daję rady, więc wnuczek
mi pomaga. Dzieci mi się nie udały, ale wnuka mam wspaniałego. Te
drobiazgi to on za swoje kupuje i mi
przynosi. Jak mu dałam 200 zł to po-
i firanki zawiesić. Czuję się wykorzystany i niedobrze mi z tym. Drugim
razem bym tak nie zrobił. Może by
się dzieci jakoś bardziej starały.
szedł i mi zakupy zrobił. „Nie po to
przychodzę” powiedział. Te woreczki to też on mi wymienia. Cała rodzina nie może, bo się brzydzi, albo czasu nie ma. Tylko on jeden ma czas
i się nie brzydzi. Nie brzydzi się mnie
– dodaje wiekowa kobieta ze łzami
w oczach. – Bez niego nie wiem jakby to było.
Jedyny problem polega na tym,
że ja tak długo żyję
Na kolejną rozmowę udaję się do
pana Czesława, którego spotkałem
w sklepie spożywczym i poprosiłem
o rozmowę. Idziemy do jego mieszkania, blisko położonego od małego
sklepiku osiedlowego. Wchodząc,
zauważam mężczyznę w średnim
wieku. Mówię dzień dobry, ale nie
odpowiada.
– To mój kuzyn – oznajmia pan
Czesław. Teraz pan jest jego wrogiem, bo przyszedł pan do mnie
– mówi z wielką powagą na twarzy. – Ja praktycznie nie mam rodziny, drogi panie. Nigdy nie mieliśmy
z żoną dzieci. Cały majątek to wielkie
mieszkanie i samochód, który stoi
w garażu już kilka lat nieużywany.
Raz do roku może się nim przejadę,
a może i nie. Ten tam „dobrze wychowany młodzieniec” to mój kuzyn. Po
śmierci żony byłem bardzo przybity,
a ten się tak zakręcił i mnie namówił
na przepisanie tego mieszkania. Wtedy uważałem, że to dobry pomysł,
wydawało mi się, że jestem już stary
i przyda mi się pomocna dłoń. A tego przecież ze sobą nie wezmę. Ten,
tam był najbliżej i czasami nas odwiedzał. Po przepisaniu mieszkania
sytuacja się zmieniła. Może na początku nie było tak. Pomagał mi i się
dogadywaliśmy. Po kilku latach kuzyn poznał jakąś panią. To rozwódka z dwójką dzieci i tak mu w głowie namieszała, że mnie na początku
Syn marnotrawny
– Kiedyś pracowałem na kolei,
było bardzo ciężko, ale na wszystko
wystarczało. Miałem troje dzieci i kochającą żonę. Było ciężko, bo i czasy
takie były, ale jakoś ciągnęliśmy. Czasami myślę, że to ta rodzina wszystko trzymała. Chciało się pracować
i do domu wracać. Ciężką pracą zarobiliśmy z żoną na ziemię i pobudowaliśmy dom. O tam, zobaczy pan –
wskazuje na murowany dom w oddali. – W tym domu mieszkaliśmy
na samym początku, potem postawiliśmy tamten. Jak dzieci dorosły, zaczęliśmy z żoną dzielić majątki. Podzieliliśmy chyba za wcześnie – dodaje. – Na stare lata zostawiliśmy
sobie tylko ten dom i kawałek sadu,
bo co mi więcej potrzeba w tym wieku? Niestety, rozczarowanie dziećmi przyszło bardzo szybko. Po przepisaniu działek i domu nikt nas nie
odwiedza. Nasz syn, któremu oddaliśmy tamten dom, nawet na święta
nie przyjdzie opłatkiem się podzielić.
Tak sobie myślę, że jak bym tu umarł,
to po kilku latach by mnie znaleźli,
bo praktycznie żadne z dzieci nas nie
odwiedza. Czasami tu zajrzy córka,
ale ona jest w mieście, nie ma samochodu, żeby dojechać to i jest rzadko.
Do lekarza rowerem
– Kiedyś, jeszcze jak byłem trochę
bardziej na chodzie, mój lekarz przepisał mi rehabilitację na biodro –
kontynuuje wiekowy pan Eugeniusz.
– Ten punkt rehabilitacyjny był kilka
Dzieci mi nie wyszły, ale wnuczki
mam udane!
Na kolejną rozmowę wybieram się
na Stację, która leży w granicach administracyjnych Ostrołęki. Pani Rozalia mieszka samotnie w niewielkim murowanym domu. Tu również
wszystko jest stare, ale widać też jakieś nowe elementy. Małe drobiazgi
ozdabiają dom. Pani Rozalia ma 82
lata, jest wdową i ma czwórkę dzieci.
– Nie mam męża – mówi. – Zmarł
kilka lat temu, a dzieci się porozchodziły jak kociaki po świecie. Jedna
córka za granicą siedzi, druga przeprowadziła się do Ostrowi Mazowieckiej. Za chłopem poszła. Dwóch
synów mam pod bokiem. Do domu
starców mnie chcieli oddać. Jeden do
mnie przychodził codziennie. Dobrze wtedy było, ale on tylko o ziemi mówił. Chciał, żebym mu przepisała, bo mam tu niecały hektar. Drugi przychodził tylko po emeryturę.
Nie powiem, bo mi pomagał i drzewa urąbał, i szafki pomył, ale prawie całą emeryturę mi zabierał. Jak
przestawałam mu dawać, to przestał
przychodzić. Łachudra jedna – doda-
Do domu starców – marsz!
– Kiedyś, jak byłam po tej operacji, to trzeba było się mną więcej zajmować – opowiada pani Rozalia. – Wnuczek to i lekcje ma,
i szkołę, to nie mógł tak cały czas
przy mnie siedzieć. Wtedy synowie trochę pomagali, ale oni niedobre są. Po dwóch tygodniach takiej
dość intensywnej opieki obaj mnie
chcieli do domu starców oddać.
Wnuczek szkołę zarywał, a mnie
nie oddał. Zresztą z tego oddania
to im nic nie wyszło, bo się okazało, że mam za małą emeryturę i trzeba by dopłacić. To się i nie
zgodziły, chciwe cholery. Teraz
jest dobrze, bo wnuk mi pomaga.
Czasami to i księdza mi przywiezie na spowiedź i taką moją koleżankę raz na pół roku mi przywiezie. Ona trochę młodsza i bardziej
na chodzie, to dlatego ona do mnie
przyjeżdża – śmieje się.
wyrzucić stąd chcieli. Jak się okazało,
że nie mogą, on mi tu piekło na ziemi
zrobił. Tej młodej damie nie pozwoliłem się tu wprowadzić z nieślubnymi dziećmi. Ona w grzechu żyje! Jak
tak pod jednym dachem ze mną? Nigdy! Od tamtej pory zaczął się koszmar. Najpierw było proszenie, potem
groźby. Teraz są wyzwiska, zaczepki i ciągłe dokuczanie. Bardzo często
jak już śpię, on głośno puszcza muzykę, tak abym nie spał. Raz sąsiedzi na
niego policję wezwali, ale miał wtedy
minę – śmieje się staruszek. – Czasami jak widzi, że się zbieram do łazienki, to mi zajmuje i siedzi długo.
Kiedyś pukałem i prosiłem, aby wyszedł, bo mi już pęcherz nie wytrzymuje, a on wie jakie mam problemy –
to się w ogóle nie odzywał do mnie.
W końcu nasikałem do umywalki.
I niech sprząta, jak jest głupi.
Starszy człowiek spogląda daleko
w okno i mówi jakby w letargu i mówi, że czasami ma wrażenie, że jedyny problem polega na tym, że ja tak
długo żyje.
– Niestety długość mojego życia
zależy od woli Boga, a ja się bardzo
dobrze czuje – śmieje się staruszek.
Ale to chyba śmiech przez łzy. Staruszek, żegna mnie z uśmiechem na
twarzy i zaprasza do siebie na kolejną
pogawędkę. Przyjdę.
Opiekuję się mamą, bo tak trzeba!
Na koniec udaję się do domu
w którym mieszka wielopokoleniowa rodzina. Takich domów wciąż
jest u nas wiele, chociaż systematycznie ich ubywa. W domu spotykam pięćdziesięcioletnią panią Irenę, która wraz z mężem zajmuje się
swoją ponad osiemdziesięcioletnią
mamą. W domu jest mnóstwo ludzi. Prócz pani Ireny, jej męża i mamy mieszkają tu dwie córki z rodzinami. Przy starszej pani siedzi jej
ulubiona prawnuczka. Rozmawiają ze sobą. Ta rozmowa jest bardzo
ciekawa, bo dziecko za bardzo nie
rozumie, co mówi babcia, a babcia
nie dosłyszy, co odpowiada dziecko.
Jest bardzo wiele śmiechu z dziecka i babci. Starsza pani Zofia – bardzo zadbana staruszka po kolejnej
salwie śmiechu, zwraca się do mnie
i mówi – „widzi pan jak mnie pozbadli” z szerokim uśmiechem na twarzy i bardzo kokieteryjnym tonem
głosu. Po starszej pani nie widać
wieku. Mam wrażenie, jakby była
o dwadzieścia lat młodsza. Jest bardzo energiczna, wesoła i często żartuje. Przy tym jestem pod głębokim
wrażeniem sprawności umysłowej.
Pani Irena jest przy mamie praktycznie od zawsze.
– To jest mój obowiązek – mówi. – Kiedyś mama zajmowała się
mną, pomagała mi jeść, chodzić,
ubierać się. Teraz ja jej w tym pomagam. Czasami jest ciężko, bo pomimo ogólnie dobrego wrażenia, mama ma bardzo wiele chorób i czasami ciężko jest jej się nawet podnieść. Na szczęście ogólnie nie jest
źle. Przeważnie wygląda to tak jak
teraz, spotykamy się w centralnym
punkcie domu i sobie żartujemy,
często przy okazji innej pracy lub
opieki nad maluchami. Jest wesoło,
wzajemnie sobie tu pomagamy i tak
żyjemy w zgodzie. Wiadomo, że jak
wszędzie, czasami mamy jakieś scysje. Babci się coś nie podoba lub młodziakom, ale ogólnie w domu jest
zgoda i dobra atmosfera. Rozmowę
podejmuje ze mną również Magda,
wnuczka pani Zofii. My naprawdę
chętnie opiekujemy się babcią. Ona
nas wychowała i nam wiele pomagała, a teraz my jej pomagamy. Ogólnie zobaczy pan, jak tu jest fajnie.
My niedługo mamy się stąd wyprowadzić, bo pobudowaliśmy tu w pobliżu dom, ale będzie ciężko. Bo już
pewnie nie będzie tak samo. Myślę,
że będziemy tu co dziennie wracali do mamy i babci. Jest to pierwszy
dom, który opuszczam z tak pozytywnymi odczuciami
Kraj starych ludzi
Wszystkie dane statystyczne, jak
też własne proste obserwacje wskazują, że starszych osób przybywa
w całym kraju, również w Ostrołęce i najbliższych okolicach. Są tuż
obok, a sprawiają wrażenie przezroczystych, niezauważalnych. Nie widzimy ich udręczonych oczu, rozedrganych dłoni, niepewnych gestów.
Oburzamy się, słysząc o eutanazji
w Belgii czy Holandii, ale w naszej
katolickiej Polsce dopuszczamy się
swoistej eutanazji społecznej na ludziach, których wcześniej wycisnęliśmy jak cytrynę.
Nie możemy znieść ich obecności, kiedy już oddali nam wszystko i nie mają nic do zaoferowania.
Stają się wyrzutem sumienia, balastem, jarzmem, od którego chcemy
się uwolnić za wszelką cenę, nawet
jeśli przekraczamy przy tym granicę człowieczeństwa. Pani Zofia, mimo że nie potrafi samodzielnie się
umyć i ubrać, jest szczęśliwa, bo otaczają ją ludzie pełni miłości. Ma swój
dom i swoje miejsce na ziemi. Dla
wielu innych przeznaczone jest miejsce na oddziale paliatywnym, samotność i pełne udręki oczekiwanie
na śmierć. ■
BARTOSZ PODOLAK
7
Co tam twoja niepełnosprawność?
Ważniejsza jest nasza pieczątka!
Narodowy Fundusz Zdrowia
zmusza pacjentów, którym potrzebne są wózki inwalidzkie czy
kule, do wielokilometrowych podróży. Wszystko po to, żeby urzędnik mógł z satysfakcją przystawić
pieczęć: jesteś ubezpieczony.
Tak to w Polsce jest, że pacjenci muszą walczyć nie tylko z chorobą, ale też z Narodowym Funduszem Zdrowia. Wymogi jakie trzeba
spełnić, by uzyskać sprzęt rehabilitacyjny bądź taki, który poprawia jakość życia chorego, są dla pacjentów
trudne do spełnienia. Jednym z takich absurdów jest wymóg posiadania na zleceniu pieczątki NFZ.
Z wizytą w szpitalu
Szpital Specjalistyczny w Ostrołęce. Parter. Przed pokojem nr 9,
w którym wydawany jest sprzęt dla
niepełnosprawnych i przyrządy rehabilitacyjne, utworzyła się kolejka. Trzy czwarte z oczekujących to
osoby starsze. Ale jest też nastolatka z mamą.
Czeka na stabilizator – łagodniejsze niż gips urządzenie stabilizujące
osłabioną kończynę. Niestety, matka z córką, nie mają pieczątki z NFZ.
Postanawiają zapłacić 150 złotych za
niewielki pakunek i nie błądzić po
urzędniczych gabinetach.
Jest też starszy pan ze zwichniętym stawem biodrowym. On również nie ma pieczątki i dziś sprzętu nie otrzyma. Sam nie jest w stanie dostać się do delegatury NFZ
w Ostrołęce. Uszkodzone biodro
sprawia ból przy każdym najmniejszym ruchu. Nadludzkim wysiłkiem jest przemieszczenie się do łazienki za potrzebą. A dotarcie do
ciepłych i eleganckich gabinetów
enefzetowskich urzędników to dla
człowieka z niesprawnym biodrem
niemal jak lot w kosmos paralotnią.
Z gabinetu wychodzi wiekowa
kobieta. Skarży się, że już przymierzyła stabilizator na dłoń. Niestety
nie może go odebrać, dopóki wnuczka nie przywiezie potwierdzonego
zlecenia z Kościuszki 45 – z dumnej
siedziby delegatury mazowieckiego oddziału Narodowego Funduszu
Zdrowia. Patrząc na architekturę tego budynku, od razu widać kto rządzi w mieście. Do urzędu miejskiego
wchodzi się jakby chyłkiem, po kryjomu od podwórza. A do NFZ głównym wejściem od ulicy. Ale wróćmy
na szpitalny korytarz. Z całej kolejki
do pokoju nr 9 tylko jedna osoba ma
podstemplowane zlecenie. Ona już
odbyła swoją wycieczkę.
Najpierw zlecenie
Dla wielu osób posiadanie sprzętu rehabilitacyjnego jest niezbędne do normalnego funkcjonowania. No bo jak obejść się bez wózka
inwalidzkiego albo kul? Dla ludzi
z dolegliwościami narządu ruchu
refundacja wózka, kul czy stabilizatora powinna być tak oczywista,
jak aspiryna dla chorego na anginę.
Niestety, aby uzyskać dofinansowanie lub zwrot kosztów, trzeba odbyć
obowiązkową wycieczkę krajo –biuro –gabinetoznawczą.
Zlecenie na zaopatrzenie w wyrób
medyczny, będący przedmiotem ortopedycznym lub środkiem pomocniczym
jest zleceniem tylko z nazwy. W rzeczywistości lekarz, np. ortopeda, tak
naprawdę nic nie zleca, tylko upoważnia pacjenta by uniżenie poprosił w eleganckim budynku na Kościuszki 45 o pieczęć zaświadczającą, że zasługuje na coś, co mu się tak
naprawdę zwyczajnie należy.
Doktor w swoim naiwnym przekonaniu zleca kule, wózek, albo stabilizator? Zlecać to on sobie może –
brzmi w domyśle logika NFZ. Pacjent dostanie swój sprzęt ortopedyczny za minimalną dopłatą, jeśli
przystawimy na tym zleceniu swoją pieczęć. „Jak miło z poza bariery być
władzą dla klienta”. Dobrze, że Tuwim – bezlitośnie niegdyś szydzący z przedwojennej biurokracji – nie
dożył choroby w czasach rządów
NFZ.
Jak czytamy na stronie NFZ, specjalista najpierw musi stwierdzić, że dany sprzęt jest pacjentowi rzeczywiście
niezbędny. Zlecenie może być wystawio-
ne maksymalnie na trzy miesiące.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia refundacja danego
środka czy przedmiotu przysługuje
na konkretny okres i dopiero po jego upływie możliwe jest wystawienie przez lekarza kolejnego wniosku
na następny wyrób medyczny.
Potem pieczątka
Kiedy pacjentowi uda się już zdobyć zlecenie, musi udać się do oddziału NFZ, by je potwierdzić.
Ostrołęcki wojewódzki szpital specjalistyczny dzieli od NFZ cztery
kilometry. Ale ostrołęcki oddział
NFZ obsługuje pacjentów przychodzących do przyszpitalnych przychodni również w Ostrowi Mazowieckiej lub w Makowie. Im dalej
pacjent mieszka od siedziby delegatury NFZ, tym dłuższa czeka go
wyprawa.
Bezsensowny wymóg posiadania pieczątki od urzędnika NFZ nie
wiadomo co ma potwierdzać. Fakt,
że jesteśmy ubezpieczeni? Przecież
NFZ regularnie chwali się systemami eWUŚ i ZIP, w których po wpisanu numeru PESEL wyświetla się czy
jesteśmy ubezpieczeni i czy w związku z tym przysługuje nam prawo do
refundacji sprzętu rehabilitacyjnego.
Problem dotyka w szczególności
osoby, które sprzętu potrzebują do
codziennego funkcjonowania przez
dłuższy czas niż tylko dochodzenie
do zdrowia po prostym złamaniu.
Przewlekle niesprawni pacjenci regularnie muszą się udawać do NFZ,
by potwierdzić, że wciąż muszą jeździć na wózku inwalidzkim.
Wyraźnie pogodzony z prymatem
biurokracji nad dobrem pacjenta Jerzy Omiotek z Zakładów Ortopedycznych w Warszawie, które mają
swoją filię w Ostrołęce mówi nam,
że fundusz w ten sposób kontroluje
ile pieniędzy jest przeznaczonych na
refundację.
– Jeśli te środki się kończą, wówczas potwierdzenia są blokowane.
Kontrolowany jest też czas użytkowania danego sprzętu przez jedną
osobę – referuje Omiotek.
Wreszcie po odbiór
Kiedyś pacjentom było mimo
wszystko lepiej. Przed zmianą
przepisów zamówienia trafiały do
zakładów ortopedycznych. I to one
potwierdzały je w NFZ. Innymi
słowy, odpowiedzialność za dopełnienie biurokratycznych procedur
nie była przerzucana na pacjenta.
Pacjenci nie byli zmuszani do morderczych wypraw.
– Kiedy wprowadzono w 2004 roku zmiany i trzeba było zlecenia potwierdzać w NFZ, w Ciechanowie
ludzie się zbuntowali – opowiada
właściciel Zakładów Ortopedycznych. – Rodzice niepełnosprawnych
dzieci okupowali siedzibę przychodni. Przyjechała nawet telewizja
i zrobiła o tym materiał. Niestety na
tym się skończyło.
Wygląda więc na to, że z upływem
czasu pacjenci i lekarze pogodzili się
z dyktatem biurokratów z NFZ.
Po co ta pieczątka?
Grażyna Duszak, kierownik delegatury NFZ w Ostrołęce, nie zgadza się na rozmowę o zmuszaniu
pacjentów do przekraczających ich
siły wizyt w siedzibie funduszu.
Żąda przysłania pytań na piśmie.
Z odesłanej pisemnej odpowiedzi,
w szczegółowy sposób opisującej
obowiązujący stan prawny, dla pacjentów tak naprawdę niewiele wynika. Pisze między innymi dyrektor Duszak, że urzędnik sprawdza
prawidłowość wystawienia zlecenia
przez lekarza.
Dlaczego jednak schorowany pacjent ma być listonoszem między lekarzem a urzędnikiem – pani dyrektor już nie tłumaczy. A szkoda,
bo przecież to nie pacjenta sprawa
czy urzędnik znajdzie jakieś potknięcie w lekarskim formularzu. To
sprawa między urzędnikiem, a lekarzem!
Gdy wezwaliśmy dyrektor Duszak, aby konkretnie odpowiedziała
na nasze pytania, a nie uciekała do
kazuistycznych opisów obowiązującego stanu prawnego... odesłała nas
do rzecznika prasowego wojewódzkiego oddziału NFZ na Mazowszu.
Agnieszki Gołąbek, która podobnie jak dyrektor Duszak, schowała się za bezpieczną fortecą
poczty elektronicznej, również nie
było stać na odważne zmierzenie
się z problemami schorowanych pacjentów. Jej kuriozalna odpowiedź
również okazała się żargonowym
urzędniczym opisem świata ministerialnych rozporządzeń, zarządzeń i okólników.
„Zlecenie na zaopatrzenie w refundowane wyroby medyczne powinno być
potwierdzone przez NFZ, który określa (na odwrocie druku) wysokość refundacji, kwotę limitu ceny, liczbę sztuk
(np. w wypadku zaopatrzenia w środki comiesięczne takie jak pieluchomajtki, cewniki) oraz okres użytkowania dla
konkretnej osoby w danej sytuacji zdrowotnej”. Dalej maila od rzeczniczki
Gołąbek cytować nie warto, bo zawiera on streszczenie aktów prawnych, które każdy może sam sobie
znaleźć w internecie. Nie potrzeba
do tego opłacanego przez podatników rzecznika prasowego oddziału NFZ.
Ponieważ ta odpowiedź również
nas nie zadowoliła udaliśmy się wyżej – do rzecznika prasowego centrali NFZ. Tam również nie udało
nam się ustalić dlaczego właściwie
pacjenci muszą odbywać długie wycieczki po pieczątki i czy NFZ zamierza to zmienić i wprowadzić np.
elektroniczne potwierdzenia. Pacjenci muszą jeździć, bo takie jest
rozporządzenie i już. Nie ma tu czego dociekać i dopytywać – usłyszeliśmy od trzech kolejnych osób.
Bezsensowne przepisy próbowano wielokrotnie zmienić. Do NFZ
wpływały pisma, w których pacjenci, lekarze i zakłady ortopedyczne udowadniali, że przepis obciąża
przede wszystkim pacjentów. Ludzi
chorych, połamanych, dla których
już przybycie do szpitala jest trudne.
Dotychczas nie udało się nic zrobić.
Do sprawy wkrótce wrócimy. ■
ANNA SIUDAK
8
Czas na zmiany w ratuszu
W tym roku, 16 listopada, wybierzemy prezydenta Ostrołęki i radę miasta. W moim przekonaniu to najwyższa
pora, aby porządnie przewietrzyć ratusz. Czy jednak czekają nas zmiany? Wszystko w rękach ostrołęczan. Przed
ostatecznym wyborem, kiedy będziemy mamieni kolejnymi obietnicami, warto przypomnieć kilka faktów.
Maciej
Kleczkowski
Dług miasta
Przez minionych pięć lat dług
miasta wzrósł aż o 90 mln zł (2009
rok – 24,5 mln zł, 2010 rok – 46,8
mln zł, 2011 rok – 58,4 mln zł, 2012
rok – 79,8 mln zł, 2013 rok – 81,5
mln zł i 2014 rok – 114,5 mln zł).
Miasto w bieżącej kadencji nie ma
czym się chwalić. Jedyną flagową
inwestycją obecnego prezydenta
jest aquapark, ale to bodajże jedyny taki obiekt w Polsce wybudowany bez środków zewnętrznych.
Co prawda praktycznie dzięki sprzedaży OPEC –u, po którym rada miasta nie ma już najmniejszego wpływu na rosnące co
chwilę ceny ciepła. Wspomniane
90 mln zł zostało po prostu przejedzone. Nie powstała jakakolwiek większa inwestycja, a łatanie
dziur w jezdni to po prostu obowiązek miasta.
Muzeum Żołnierzy Wyklętych
Kompletnie niepotrzebne i niechciane przez zdecydowaną większość ostrołęczan. W założeniach
ma być „istotnym ośrodkiem życia kulturalnego w Polsce”. Nie od
dziś wiadomo, że takowym nigdy
nie będzie. W ostatnich dniach
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego odrzuciło wniosek miasta o przyznanie dotacji
w wysokości 32 mln zł na budo-
wę Muzeum Żołnierzy Wyklętych
w Ostrołęce uznając za zerową (!)
„potrzebę realizacji projektu, ważność projektu z punktu widzenia polityki kulturalnej państwa”
i także na zero (!) oceniono „aspekt
społeczny”. Budowa nie została poprzedzona, po przekazaniu
miastu budynku przy ul. Traugutta, jakąkolwiek dyskusją. Nie
zaproponowano alternatywnego
rozwiązania. Muzeum zostało po
prostu narzucone mieszkańcom.
W Ostrołęce jest wiele pilniejszych
spraw. Chociażby przebudowa
skrzyżowania ul. Goworowskiej,
ul. Żebrowskiego i ul. Pomian,
gdzie tworzą się spore korki, trzeci
etap budowy ul. Witosa tj. od wysokości ul. Targowej do ul. 11 Listopada czy remont ul. Krańcowej,
która prowadzi do cmentarza komunalnego.
Kto się boi Jacka Stronga ?
Film autorstwa Władysława Pasikowskiego 7 lutego wszedł na ekrany polskich kin, a w chwili, gdy będą Państwo czytać ten felieton, od kilku dni będzie także dostępny w naszym mieście. Większość recenzji twierdzi, że
czuć rękę mistrza i film ma szansę zostać hitem kasowym. Nie chcę zatem rozwijać dalej tego wątku, pozostawiając ocenę i przeżycia każdemu widzowi. Dziś bardziej o kruszeniu rzeczywistości.
Wojciech
Dorobiński
Bo może okazać się, że zrealizowany sprawnie film sensacyjny uzupełni w świadomości Polaków, a zwłaszcza młodego pokolenia, luki w interpretacji historii, świadomie kształtowane przez ostatnie dwadzieścia
lat. Że wywołana nim narodowa
dyskusja na temat postaw, wyborów, ryzyka, bohaterstwa i tchórzostwa wreszcie wyciągnie na światło dzienne i jasno określi to, co dobre i to złe. I odetnie zdecydowanie
ostatnie argumenty apologetom stanu wojennego, suwerenności PRL
i post okrągłostołowego zglajszlachtowania stron przemian. Bo wydawałoby się, że spełniona i zaspokojona nomenklatura Polski Ludowej,
z funkcjonariuszami armii i służb
specjalnych, już na tyle się wybieliła, że nie musi się niczego obawiać.
Wyszkoleni na zachodzie generałowie spadli albo z Casą, albo z Tupo-
lewem i do godności wrócili ci przysięgający na sojusz z Armią Radziecką. Czyli sytuacja wróciła do normy.
I to wszystko nagle zaczyna rozwalać niepozorny film, którego akcja
dzieje się przeszło 30 lat temu. Znowu padają pytania o uczciwość, honor, miłość do Ojczyzny. I nic już nie
jest takie proste, jak jeszcze niedawno.
Nagle z szaf wychodzą trupy, byli agenci wystawiają cenzurę bohaterowi, mówiąc „w naszych kategoriach zawsze będzie zdrajcą”. Panowie – w kategoriach narodu nigdy
nie przestaliście nimi być. Od pierwszego podpisu w UB, SB, WSI – wszę-
Przesilenie w Ostrołęce,
problemy w powiecie.
Zauważyłem, że ostatnio w mediach dominują tak ciężkie i kontrowersyjne tematy, iż można odnieść wrażenie że my, Polacy, jesteśmy nieszczęśliwą nacją. W kółko jakieś afery, pedofile, gender i inne „trudne sprawy”,
i jak człowiek obcuje z tym wszystkim na co dzień, to trzeba się bardzo starać, żeby nie popaść w depresję. Do
tego pogoda, która nas nie rozpieszcza, ale już niedługo wiosna, więc bądźmy dobrej myśli.
Łukasz
Kulik
W mieście sezon ogórkowy, tzn.
wszyscy szykują się na eurowybory. SLD nie wystawiło żadnego kandydata z Ostrołęki, bo ma listę pełną dobrych nazwisk. Koledzy z innych partii nie mogli powstrzymać
się od komentarza, ale ja poczekam
na ich listy, zobaczymy czym zabłysną. Swoją drogą krytykuje się nas
za obecność Pani Weroniki Marczuk czy Anny Kalaty, ale jak patrzę na życiorysy, to naprawdę nie
ma się czego wstydzić. Pierwsza z
nich jest radcą prawnym i celebrytką. To rzeczywiście argument na
NIE, że ktoś jest popularny. Druga
natomiast była ministrem w rządzie
Prezesa Kaczyńskiego, obecnie jest
wiceprzewodniczącą polsko –indyjskiej izby handlowej. Myślę że nie
ma się czego wstydzić, a że była w
Samoobronie … no cóż …. poglądy
ta partia miała bardzo socjalne, tylko że z Prezesa zrobili wariata (chociaż dziś już oficjalnie wiadomo, że
ktoś tych talibów na Mazurach jednak widział).
W mieście też jakoś tak bez energii. Kolejny numer Prezydenckiej
Trybuny dotarł do naszych skrzynek, a tam znów o reklamówce i
znów te same dziwne tłumaczenia.
Coś jest na rzeczy, bo jak mówi powiedzenie, tylko winni się tłumaczą. Do sprawy wrócimy niedługo,
ale póki co dziwi nadgorliwość rządzących w wybielaniu swojego wizerunku. W międzyczasie czytam
Afera reklamówkowa
W wydawanej za publiczne pieniądze „Ostrołęce Samorządowej”
prezydent naszego miasta tłumaczy się z tzw. afery reklamówkowej. Tłumaczenia są wyjątkowo pokrętne. Czy ktoś o zdrowych zmysłach wierzy, że blisko
50 tys. zł zamiast w banku trzyma się w reklamówce? O sprawie
pisały media krajowe. Wstyd na
całą Polskę. Prezydent Janusz Kotowski mówi: „Kilka lat temu kupiłem dom do remontu, wcześniej
sprzedałem mieszkanie, zaciągnąłem kredyt. Pracuję i żyję oszczędnie. Zgromadziłem gotówkę, żeby
spłacić część pożyczki. Chciałem
też kupić trochę sprzętu do domu,
m.in. nowy telewizor (...) Mój błąd
polegał na tym, że przez jakiś czas
trzymałem pieniądze w awaryjnym mieszkaniu, z którego miałem możność korzystania, zwłaszcza w czasie remontu”. Skoro prezydent pisze, że „pracuje i żyje
oszczędnie” to warto wziąć pod
uwagę to, że „Ostrołęka Samorządowa” kosztuje mieszkańców każdego miesiąca około 7,6 tys. zł. Jak
się ma do tego wylewanie żalów za
publiczne pieniądze, zostawiam
ocenie Czytelników.
Fatalne wykorzystanie środków
unijnych i ogromne wydatki na
administrację
Niezmiennie Ostrołęka okupuje ostatnie miejsca w różnego rodzaju klasyfikacjach. W rankingu
pisma samorządowego „Wspólnota” z października ub. roku, który
obejmuje dane za lata 2009 –2012,
jesteśmy na szarym końcu. Sklasyfikowanych zostało 47 miast na
prawach powiatu (miasta wojewódzkie zostały ujęte w innym
rankingu). Na 47 miast zajęliśmy
47 miejsce. Przedostatnie Piekary Śląskie mają blisko dwukrotnie
większe wykorzystanie środków.
Dane w rankingu odnoszą się ściśle do środków uzyskanych z budżetu UE na lata 2007 –2013.
Wydatki ratusza na administrację mamy ogromne w porównaniu
z innymi miastami. We wspomnianym piśmie „Wspólnota” w ostatnim zestawieniu wydatków samorządów na administrację zajmujemy 40 miejsce.
Z pewnością mieszkańcy mają
swoje racje za lub przeciw obecnej
ekipie rządzącej Ostrołęką. Przekonanych nie przekonam, ale całe
szczęście, że w demokracji decyduje większośći. ■
dzie tam, gdzie kończyła się suwerenność Ojczyzny, a zaczynała służba najeźdźcy. Nieliczni się buntowali, a pułkownik Kukliński postawił
na szalę wszystko – w obliczu grożącej Polsce zagłady. I dziś, gdy historia
przyznaje mu rację, jakoś głupio pozostać po stronie tych, którzy myśleli jedynie o spokojnej karierze i kolejnym awansie. Więc stąd ten popłoch
w mediach, głównie tych przez służby zakładanych. Stąd nagłe pisarskie
kariery „superagentów”. Za późno,
przegapiliście jedną rzecz, historii
nie da się oszukać. Prędzej czy później wyjdzie na jaw. Choćby z „Jackiem Strongiem”. Ot taki mały niepozorny kamyk, który uruchamia
lawinę.
Czy Jacka Stronga boją się ci, którzy boją się Muzeum Żołnierzy Wyklętych w Ostrołęce? W dużej mierze
tak, bo Wyklęci czy Niezłomni niosą za sobą ten sam etos poświęcenia
i jednoznaczne umiłowanie Ojczyzny. Cechy charakteru, które przecież postmodernistyczna, liberalna ideologia zastąpiłaby najchętniej
korporacyjnym
podporzadkowa-
niem, indywidulana karierą i tumiwisizmem. Byleby mnie było dobrze
– oto w skrócie najważniejsze credo tych czasów. I, na szczęście, coraz
bardziej niesprawdzające się i niezyskujące poklasku w oczach młodych Polaków. Takich, jak uczniowie i nauczyciele jednej z płockich
szkół. W 72 rocznicę powstania Armii Krajowej wszyscy – założyli białe koszulki z portretem Inki, czyli Danuty Siedzikówny, 17 –letniej
sanitariuszki skazanej na śmierć
przez rozstrzelanie. W Płocku, a nie
w Ostrołęce, gdzie niby tylko martyrologia i nic więcej. Bo historia determinuje naszą przyszłość i o tym
warto pamiętać. A szacunek Ostrołęki i jej mieszkańców dla historii
jest widziany w całej Polsce, co ostatnio widać w mediach, może nie tych
rozrywkowych, ale w tych, które stawiają poważne pytania o przyszłość
kraju. Dlatego już dziś zapraszam od
1 marca na obchody Dni Żołnierzy
Wyklętych, w tym na piękny koncert
poświęcony dziewczynom z tamtych lat. Bo chociaż pamięć jesteśmy
im winni…■
negatywne komentarze środowiska
Prezydenta na temat manifestacji na
rzecz budowy obwodnicy Ostrołęki, i trochę mnie to dziwi. Przecież
my w ten sposób pomagamy również obecnym władzom w skutecznym lobbowaniu za tym projektem.
Pisanie listów nie wystarczy, a tak w
mediach już mówią że w tej Ostrołęce ludzie się zaangażowali i walczą o swoje. Jak by ktoś chciał posłuchać, to proponuję nie krytykować,
a się przyłączyć, pytanie tylko, czy
Władzę stać na taki gest.
O wiele ciekawiej dzieje się natomiast w powiecie, a konkretnie w
gminie Lelis. Po początkowych zachwytach nad informacją o budowie lini wysokiego napięcia powstał problem. To że linia iść musi, to już wiedzą wszyscy, ale gdzie
będzie przebiegać, to się dowiedzieli ostatnio. Dla tych którzy pobudowali tam swoje domy, linia wysokiego napięcia przebiegająca zaraz za
oknem na pewno będzie uciążliwa.
W całej sytuacji problem ma również Wójt Subda, bo jakiejkolwiek
decyzji nie podejmie, to i tak się komuś narazi, a rok wyborczy …
W całej sprawie mieszkańcy czują się pominięci, i tu trzeba przy-
znać im rację. Firma Aldesa, która odpowiada za ten projekt, skutecznie podgrzewa konflikty, gdyż
dla niej obecny wariant jest najlepszy, bo… najtańszy. Dochodzimy
więc do sytuacji, w której ważymy
na szali koszt inwestycji i koszt społeczny. Ja zawsze z ludźmi, więc dla
mnie ważniejszy jest koszt społeczny, ale wiadomo, w firmach jest inaczej. Więc mieszkańcy prosili, apelowali, proponowali, aż w końcu cierpliwość im się skończyła i zaczęli
walczyć o swoje. I teraz ganiają ich z
planami. Wójt odsyła do Aldesy, Aldesa do Wójta, i na zamęczenie. W
całej sprawie wypowiedzą się jeszcze radni gminy Lelis, ale mam wrażenie że z nimi firma Aldesa też się
nie będzie liczyć. Sam zarząd przyjął bardzo wygodną dla nich pozycję, ze będzie tak i koniec, a jak się
radnym nie spodoba, to ich sprawa. Nie wiem czy tak zakończy się
ta sprawa, ale mam nadzieję, że kurpiowski charakter jednak nie zginął, i całą linię zaprojektują od nowa, tym razem z udziałem mieszkańców i radnych. Poza tym, czy
nam się tak spieszy, żeby ten prąd
ciągnąć ze wschodu ? ■
9
Polityczno-prawnicza zaraza
Mirosław
Augustyniak
Polskie prawo stanowi, że nieznajomość prawa nie zwalnia z obowiązku jego przestrzegania. Choćby było niewiadomo jak zawiłe, niezrozumiałe i wewnętrznie sprzeczne, to mamy go przestrzegać. Jeśli
nie, to odpowiadamy za to przed
różnymi osobami i instytucjami,
także cywilnie lub karnie. Tymczasem za stanowienie złego prawa
nikt w Polsce odpowiedzialności
nie ponosi i nie słyszałem, żeby poniósł kiedykolwiek w przeszłości.
Szczytem kuriozalności, i to wysokości Mont Everestu, jest sytuacja
gdy Trybunał Konstytucyjny orzeka o tym, że prawo jest niezgodne z
konstytucją i jednocześnie dopuszcza jego funkcjonowanie jeszcze
przez rok czy półtora aby ci poli-
tyczno –prawni nieudacznicy mogli je naprawić. W tym czasie szary obywatel musi przestrzegać tego prawa mimo, że wiadomo już,
że jest niezgodne z Ustawą Zasadniczą. Czy to jest jeszcze prawo czy
polityczno –prawnicza zaraza?
Gdy tak niechlujnie się je stanowi może dojść nawet do tego, że
niewinnemu przypisuje się winę,
albo że niewinny musi udowadniać
niewinność. Ale nie wobec wszystkich prawo jest takie bezwzględne i surowe. Na wolność wyszedł
Mariusz T. skazany czterokrotnie
na karę śmierci za bestialskie zamordowanie czterech chłopców, na
wolność wyjdzie też kilku innych
seryjnych morderców. Gdyby zasądzone w latach osiemdziesiątych
kary wykonano, nie byłoby teraz
problemu. Ale odnowiciele Rzeczypospolitej okazali się ludźmi
o wielkim sercu i mordercom zamienili kary śmierci na 25 lat więzienia. Kolejni prezydenci, premierzy, ministrowie i posłowie z Komisji Sprawiedliwości sprawą się
nie zajmowali, a przynajmniej nie
zajmowali się należycie. Teraz my
mamy za to płacić: strachem o nasze dzieci i finansując z podatków
pilnowanie lub izolację przestępców, po 20 tysięcy za każdego zamkniętego w komfortowym ośrodku w Gostyninie. No, bo Mariusz T.
i inni zbrodniarze mają prawa, których nie można naruszać. Jakie prawa mieli ci których zamordowali?
Jakie prawa mają i ich bliscy, którzy będą przez to cierpieć do końca
życia? Tak, przyznaję jestem za karą śmierci, gdy wina mordercy jest
udowodniona ponad wszelką wątpliwość. A jeśli są jakieś okoliczności łagodzące – to dożywocie, bez
możliwości wyjścia.
Dziś, żeby było sprawiedliwie, za
izolację przestępców w Gostyninie
lub pilnowanie ich na wolności powinni solidarnie zapłacić posłowie
i senatorowie, którzy zmienili im
kiedyś karę śmierci na 25 lat więzienia, oraz wszyscy dotychczasowi
ministrowie sprawiedliwości i posłowie z Komisji Sprawiedliwości
Europa Plus Twój Ruch,
lokalnie i w kraju
Tadeusz
Chabudziński
Kraj. Debata „Europa na progu
zmiany” Celem debaty była refleksja nad najbliższymi pięcioma latami w Europie i jej otoczeniu. Jakich
zmian potrzebujemy, by wspólnie
wyjść z kryzysu? Jakie zmiany nastąpią, jeśli nie będziemy działać?
Paneliści:
–Aleksander Kwaśniewski, wymiar geopolityczny
–Andrzej Olechowski, wymiar
ekonomiczny (wymiar globalny)
–Janusz Palikot, wymiar ekonomiczny (industrializacja)
–Genowefa Grabowska, wymiar
polityczno –instytucjonalny
–Wanda Nowicka, wymiar społeczny
Z uwagi na pojemność rubryki zachęcam Państwa do korzystania ze stron Twojego Ruchu, gdzie
publikowana jest debata w całości. Dziś ograniczę się do publikacji stanowisk dwóch politycznych
liderów. Prezydenta Aleksandra
G
ra
o
s³
w
wa
Kwaśniewskiego i Janusza Palikota.
Prezydent Aleksander Kwaśniewski w swoim przemówieniu
skupił się na zmianach geopolitycznych, do których Europa musi
się obecnie dostosować. Współczesny świat ma charakter wielowektorowy: z jednej strony mamy tradycyjne centra wpływów (USA, UE),
z drugiej na sile przybierają nowe
potęgi: Chiny, Indie, Rosja, Ameryka Łacińska, a także kontynent afrykański. Jako że jest to proces nieodwracalny, Europa musi wyciągnąć
z niego wnioski:
1) należy włączyć się do walki
o silną pozycję w globalnej gospodarce, w globalnej polityce, poprzez
pogłębienie integracji: potrzeba nie
tylko wspólnej polityki energetycznej czy bezpieczeństwa, ale i wspólnej polityki zagranicznej.
2) znaleźć rozwiązania instytucjonalne dla tego co jest słabością: długości i trudności w procesie podejmowania decyzji, osiągania konsensusu. Należy zbudować więcej
sprawnych form podejmowania decyzji.
3) kwestia rozszerzenia UE: dotyczy regionów, które są trudne,
wrażliwe, negocjacje cały czas trwają. Chodzi o Turcję, Bałkany i Ukrainę. Mamy tutaj dwie drogi: al-
bo dalej się integrować, albo Europę renacjonalizować, zwiększać rolę państw narodowych, zmniejszać
rolę wspólnych polityk. Jak powiedział prezydent Kwaśniewski, „Europa powinna być mądra w tej kwestii,
dlatego że ma najtragiczniejsze z możliwych doświadczeń, cały XX wiek to
jest doświadczenie nacjonalizmów, egoizmów, nieumiejętność rozwiązywania metod wspólnie, a używanie metod siłowych. Mądrzejsi więc o takie doświadczenie, przy dylemacie – integrować się czy renacjonalizować – Europa
Plus i Twój Ruch powinny zdecydowanym głosem, jednoznacznie powiedzieć:
integrować głębiej aniżeli do tej pory,
a przeciwstawiać się renacjonalizacji”,
podkreślił też wagę potencjału, którym
Unia Europejska dysponuje już dziś –
ponad 500 mln ludzi, potęga przemysłowa, eksportowa, sprawne systemy
edukacyjne, polityka społeczna, systemy ochrony zdrowia, „dzięki którym
życie Europejczyka może być odpowiednio długie, zdrowe, efektywne, może być przykładem czy
powodem do zazdrości w innych
miejscach świata.”
„Moje wyznanie wiary jest proste: ja wierzę w Europę, wierzę
w Unię Europejską. Mamy wystarczająco dużo atutów – nie lekceważąc,
nie bagatelizując słabości – aby te naj-
– obciążanie tylko obecnych ministrów i posłów byłoby skrajnie niesprawiedliwe. Jeśli ktoś z wymienionych nie żyje lub umrze powinno się tym „spadkiem” obciążyć jego bliskich. Skoro prawo obciąża
dziewięcioletniego chłopca długami dziadka to dlaczego nie miałoby obciążać dzieci posła, senatora
i ministra za ich głupie i nieodpowiedzialne decyzje. Jak z przeciętnym Kowalskim można tak postępować to dlaczego nie można z elitą? Specjalną ofertę mam też dla
pana Ryszarda Kalisza, który przekonuje nas do praw jakie ma Mariusz T. Otóż szanowny panie Kalisz, jeśli nie mamy prawa izolować
Mariusza T. za domniemanie, że
może popełnić zbrodnię niech go
pan zatrudni jako niańkę do opieki
nad swoim synkiem Ignacym. Za
dach nad głową, całodzienne wyżywienie i małe kieszonkowe na
pewno na taką pracę się zgodzi, bo
z rysowania się przecież nie utrzyma (do Kossaka mu daleko). Taką samą propozycję kieruję do pani Profesor Moniki Płatek oraz Pana Adama Bodnara z Helsińskiej
Fundacji Praw Człowieka. Zajmijcie się lepiej tymi, którym konstytucja gwarantuje bezpłatne lecze-
nie a NFZ nie chce na nie dawać
pieniędzy. Zajmijcie się matkami,
które żyją z dziećmi w warunkach
urągających godności człowieka.
One chętnie przeprowadzą się do
komfortowego ośrodka w Gostyninie.
Nasze państwo nie radzi sobie
z resztą z o wiele prostszymi rzeczami, jak np. płacenie abonamentu RTV. Kiedyś premier Tusk ogłosił żeby go nie płacić i niektórzy się
go posłuchali. Teraz przychodzą
do nich wezwania do wpłacenia
zaległości wraz z odsetkami. Mimo tego, że większość z nas korzysta z platform cyfrowych albo z sieci kablowych, to abonamentu nie
można doliczyć do opłat za te usługi, co byłoby naturalne i dla każdego oczywiste. Firmy pobierające te
opłaty rozliczyłyby się następnie
z nich z Krajową Radą Radiofonii
i Telewizji. Zamiast tego funkcjonuje kuriozalne prawo nakazujące obywatelowi bieganie z opłatami na pocztę. Skoro tak, to stwórzmy w Polsce jeszcze ministerstwo
do spraw upraw pomarańczy. Zapytacie Państwo: po co, skoro u nas
nie ma upraw pomarańczy? Sprawiedliwości też nie ma, a ministerstwo jest. ■
bliższe lata były nie trwaniem w kryzysie, bo on już się kończy, ale w najgroźniejszym stanie, który grozi Europie, czyli swoistym marazmie. Marazm byłby dla Europy katastrofą: my
potrzebujemy mądrego, rozsądnego, nie
nerwowego ale zdecydowanego kroku
naprzód”, podsumował były prezydent.
Janusz Palikot naświetlił natomiast ekonomiczny wymiar integracji europejskiej: „Jeśli nie chcemy
być marginalni, musimy coś przedsięwziąć. Po raz pierwszy Europa staje przed możliwością bycia skolonizowaną, przez cały swój rozwój
kolonizowała, dziś już przestała
pełnić swą rolę.”
Europa bardzo drogo się finansuje, gdyż jest zdezintegrowana . Jeżeli bylibyśmy w stanie zrobić wspólne obligacje, wspólne finansowanie długu publicznego w Europie,
to możemy mówić o oszczędzaniu
setek miliardów euro rocznie.
Pieniądze na unię bankową, na
wprowadzenie euro, są – one natychmiast wyjdą z tej relacji do rynków finansowych, będziemy po
prostu mniej płacili za finansowanie własnego rozwoju. Zaoszczędzone miliardy można przełożyć
na nową politykę społeczną. Europa powinna narzucić światu standard: chcesz partycypować w wolnym handlu, musisz gwarantować
jakieś minimum praw pracowniczych, bo tylko wtedy ta konkurencja jest uczciwa.
Przewodniczący Twojego Ruchu
zwrócił też uwagę na ogromną nadzieję, jaką pokładamy w najbliższych wyborach do Parlamentu Eu-
ropejskiego: „Taki parlament może się
urodzić bardziej teraz niż kiedykolwiek
indziej – nawet niewielki narastający
sceptycyzm może zapłodnić Parlament
Europejski do prawdziwej zmiany, i oby
tak się stało.”
Lokalnie. Wśród sterty ulotek
w mojej skrzynce pocztowej znalazłem kolejne wydanie bzdurnika znanego pod roboczą nazwą
Ostrołęka Samorządowa. Bzdurnik wydawany w nakładzie 18000
egzemplarzy to generalnie radosna twórczość rzecznika z ratusza, czyli Wojciecha Dorobińskiego. Bzdurnik sam w sobie również
radosny, może nie tak jak widok
głupiego z gruchawką, ale podobnie zawsze zadowolony.
Na okładce najistotniejsze wydarzenie w mieście czyli parada
z udziałem murzyna, wielbłąda
i replik wyklętych, których ostatnio więcej w mieście niż policji, ale
widać każdy ma takie ORMO na jakie zasługuje. Zwieńczeniem nowego wydania bzdurnika jest oczywiście wywiad z Jaśkiem z Rozóg, obecnie prezydentem Ostrołęki. Ze wzruszeniem czytałem o tym
jaki Jasiek jest uczciwy, sumienny
i dobrotliwy. Z uwagą też analizowałem wywód na temat wyższości gruzińskiej torby z kasą pod zlewem na melinie nad lokatą bankową. No cóż jego pieniądze jego sprawa, mnie bynajmniej nie przekonał.
Ponadto standard. Jest pięknie, cudnie, smacznie i uroczo. Sielankę zakłócają nieprzyjazne media, opozycja i zdziczałe baby roznoszące niepochlebne ulotki po blokach. ■
wygraj
Szczegó³y na
10
Fotowspomnienia
Sławomira Olzackiego
Wkrótce upłynie 20 lat od wizyty Donalda Tuska w Galerii Ostrołęka.
Odbyła się ona 25 lutego 1994 roku. Tusk był wtedy przewodniczącym Kongresu Liberalno –Demokratycznego, władzę w Polsce sprawował rząd koalicji SLD –PSL, a premierem był ludowiec Waldemar
Pawlak. Spotkanie w Ostrołęce prowadził Bogdan Cichoń, dziennikarz Radia Oko.
Kiedy teraz czytamy słowa „wizyta Donalda Tuska” wyobrażamy sobie kawalkadę limuzyn,
ochroniarzy i w ogóle wielkie zamieszanie. Dwadzieścia lat temu Tusk był przewodniczącym stosunkowo niewielkiego ugrupowania, które na dodatek znajdowało się w opozycji. Myślę że mało
kto przypuszczał, że Tusk zostanie kiedyś premierem i to – jak dotychczas – aż na dwie kadencje.
Od objęcia tego stanowiska dzieliło go wtedy 13 lat i siedmiu premierów – Józef Oleksy (337 dni),
Włodzimierz Cimoszewicz (632 dni), Jerzy Buzek (1449 dni), Leszek Miller (926 dni), Marek Belka
(547 dni), Kazimierz Marcinkiewicz (267 dni) i Jarosław Kaczyński (490 dni). Na marginesie warto może zauważyć, że absolutnym rekordzistą, pod względem czasu piastowania urzędu premiera w Polsce, był Józef Cyrankiewicz, który stał na czele gabinetów RP i PRL przez 8238 dni. Wynik
ten wydaje się bardzo trudny do pobicia.
Patrzę na zdjęcia sprzed dwudziestu lat i myślę jak czas zmienia ludzi. Nie tylko pod względem
wyglądu. Ze spotkania w Galerii Ostrołęka najlepiej zapamiętałem żywą wiarę Donalda Tuska
w zasady liberalizmu, wolnego rynku i ograniczonej roli państwa. – Im mniej państwa w życiu
publicznym – mówił – tym lepiej. Za Adamem Smithem powtarzał, że państwo powinno być rodzajem nocnego stróża, który zapewnia obywatelom ład i porządek oraz obronę granic, nie wtrąca się jednak do gospodarki. Jeśli trzymać się tego porównania, to dzisiejszy nocny stróż nie tylko
jest świetnie ubrany i wynagradzany, ale i ma znacznie szerszy zakres zadań i wtrąca się w prawie
każdą dziedzinę naszego życia. ■
Donald Tusk, Galeria Ostrołęka 1994 r.
Galerii Ostrołęka
Donald Tusk w
11
Historia
Kurpiowskie prządki
Zofia Stryjeńska (1891 –1976) to
malarka o niezwykle barwnej osobowości. Ciekawa świata kobieta o niezwykłym temperamencie.
Jej życie prywatne, które trudno
nazwać szczęśliwym, było burzliwe, pełne awantur i ekscesów obficie wypełniających towarzyską
przestrzeń artystycznej Warszawy
okresu międzywojennego. Stryjeńska wyrastała ponad schematy cyganerii warszawskiej, choć i przedstawicielom tej ostatniej nie brakowało indywiduów. Nie tym jednak
warto zaprzątać głowę czytelników, gdy mamy do czynienia z artystką wiodącą swego czasu prym
w świecie sztuki, nie dzięki towarzyskim skandalom, ale nade
wszystko dzięki talentowi niezwykłemu, którego efekty dały o sobie
znać w wielu estetycznych przestrzeniach. Należała do najpopularniejszych artystów międzywojennej Polski. Jej nietuzinkowa twórczość, nieporównywalna
w Polsce do żadnej innej, różnorodna i ogromna, jeśli weźmiemy pod
uwagę wielość stworzonych prac,
budzi zdumienie, a rozmach kompozycji i kolorystyka – podziw.
Stryjeńskiej malowanie
Ciężko jest ogarnąć w całość jej
twórczość. Dzisiaj jest nam łatwiej,
gdyż bogatsi jesteśmy o efekty monograficznej wystawy, zorganizowanej kilka lat temu w Muzeum
Narodowym w Krakowie (znalazły się na niej również dwie prace
ze zbiorów Muzeum Kultury Kurpiowskiej w Ostrołęce. Jedna z nich
to żeniec z kosą, na której znajduje się postać kosiarza personifikującego sierpień, stanowiąca fragment
jednego z sześciu ogromnych panneaux, czyli obrazów do zdobienia
pomieszczeń, z uwzględnieniem
ich architektury, często o charakterze oficjalnym, pt. „Pory roku”, które Stryjeńska wykonała do wystroju pawilonu polskiego, w 1925 roku,
z okazji Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu.
Druga to rysunek – portret Alojzy
z Gemenów). Oprócz panneaux, które przyniosły jej ogromny sukces,
znamy Stryjeńską z wielkoformatowych płócien zawierających wątki
mitologiczne, przechowywanych
w największych polskich muzeach, z cyklu poświęconego bożkom
słowiańskim czy z dekoracji wnętrzarskich dla polskich transatlantyków „Piłsudski” oraz „Batory”.
Ale znana jest również Stryjeńska
jako freskantka zdobiąca budowle Krakowa i kamienice Warszawy, jako plakacistka, ilustratorka
czasopism i książek, projektantka
papierów wartościowych, znaczków pocztowych, gobelinów, zabawek, szachów, reklamowych opakowań, ceramiki – ćmielowskich
talerzy, którą zdobiła przedstawieniami tańców polskich, projektantka pocztówek, które również spopularyzowały jej twórczość w sposób niezwykły, scenografka przedstawień teatralnych i aranżerka
wnętrz, wielka dekoratorka. Jednym słowem fenomenalna, barwna, rozmalowana, spontaniczna,
aż trudno wskazać artystkę względem której możnabyłoby sklasyfikować Stryjeńską. Wszystkie takie
próby nie wytrzymują porównania
w odniesieniu do malarek pierwszej połowy XX wieku w całej Europie.
Zofię Stryjeńską znamy również
jako artystkę propagującą polski
folklor oraz Słowiańczczyznę z jej
mitami. Jej prezentacje biły na głowę prace kolegów oryginalnością
tematów, eksplozją kolorów, żywiołowością przedstawień, witalnością i zmysłowością malowanych
postaci. Zauroczenie Stryjeńskiej
ludowością nie było obojętne również innym artystom tworzącym
w odradzającej się po czasach niewoli Polsce. Inni też rozumieli wagę poruszania tematów wiejskich,
ludowych. Dziedziczyli przecież
zupełnie niedawne tradycje młodopolskich fascynatów, czerpali
też z Norwida i jemu podobnych.
Jednak nie tyle do ujęcia tematu
w sposób, jaki czyniła to Stryjeńska było im daleko, lecz do zastosowanych środków wyrazu i efektów. Rozmach z jakim malowała
Stryjeńska, barwność i ta charakterystyczna dla niej stylizacja są
wyjątkowe. To na nią spoglądano
jako na tę, która w sposób najbardziej oryginalny mówiła o polskich
zwyczajach, wpisując się znakomicie w tworzenie narodowego stylu.
Artystka przetwarzała na swój sposób ludową plastykę, nadawała ornamentom własny rozpoznawalny styl, wzorem wiejskich twórców
używała czystych podstawowych
kolorów, łamiąc jednak zasady tradycyjnych ludowych przedstawień
w sferze kompozycji czy statyczności. Wieś Stryjeńskiej to korowód
barwnych, rytmicznych, wesołych
dziewcząt i dziarskich, rumianych
chłopaków. Nie ma w niej miejsca
na szarzyznę dnia powszedniego
polskiej wsi pogrążonej w biedzie.
Sama artystka przyznawała, że ów
„fioł etnograficzny” męczył ją samą
z powodu nadmiaru, uniemożliwiając „przyjęcie jakichkolwiek wrażeń”.
Niewinne Kurpianki
Na potrzeby niniejszego artykułu pozwolę sobie na kilka uwag
o kurpiowskich ilustracjach, które wyszły z pod jej ręki. Na początek uwaga generalna – dumni jesteśmy, że tak wielka artystka dostrzegła urodę kurpiowskiego stroju, czemu dziwić się nota bene nie
wypada. Zasygnalizuję problem
na przykładzie trzech przedstawień – Kurpianki w wrzecionem
(il. 1), przedstawienia „W chacie
kurpiowskiej” (il. 2) oraz Kurpianki, która uchodzi za dziewczynę
sznurującą trzewik (il. 3). Pierwsza
i trzecia pochodzą z cyklu „polskie
typy ludowe. Kurpie”. Przedstawienia prezentują nie tylko piękno
kurpiowskiego stroju, powabność
dziewcząt, ich beztroskę. Zwracamy też uwagę na wrzeciono, nakrycie głowy i orionek w pasiastej
spódnicy z całym bagażem znaczeń. W mniejszym może stopniu
dajemy uwieść się idylli mieszkańców kurpiowskiej wsi, która jawi
nam się na ilustracji 2., gdzie młoda kurpiowska nad oseskiem przędzie na kołowrotku w towarzystwie młodego wieśniaka wyrabiającego masło. Wesołość tryska z ich
oblicz, jasne wnętrze izby napawa
optymizmem, praca wre, aż fur-
czy, a może inaczej – jakaś swoista
muzyka wypełnia wnętrze chaty.
Na ilustracji 1., o najbardziej statycznym przedstawieniu spośród
trzech tu omawianych, widzimy
Kurpiankę trzymającą wrzeciono.
Wszak trudno się dziwić takiemu
ujęciu. Powiat ostrołęcki przemysłem tkackim stał, a tkactwo dawało szansę na lepsze jutro wielu kurpiowskim rodzinom. Najbardziej
miła oku jest jednak Kurpianka
sznurująca trzewik. Młoda, piękna,
strojna, godna, beztroska, zwinna,
powabna, sznurująca bucik, tak
przynajmniej sugeruje układ ciała,
gestykulacja. Eksportowy wizerunek kurpiowskiej panny. Mimo że
owa krasna dziewczyna wodzi na
manowce nasze myśli, to ona skierowała moją uwagę na zupełnie
inne tory postrzegania tych kurpiowskich ilustracji. Nieprzypadkowo je zestawiam. Każda funkcjonuje osobno, żyje osobnym życiem. Razem jednak dają nam głębszą treść, rozwiązuja zagadkę.
Z. STRYJEŃSKA, POLSKIE TYPY LUDOWE, KURPIE.
ILUSTRACJA ZE ZBIORÓW MUZEUM KULTURY KURPIOWSKIEJ.
Gorsze córy Zeusa
Wydaje się, że wszyscy rozumiemy Stryjeńską. Bo i cóż tu do rozumienia. Jest przystępna, bawi nas
swoją twórczością, czyni rzecz miłą oku, napawa optymizmem. Jednak do czasu. Gdy zestawimy powyżej wspomniane ilustracje razem i chwilę zastanowimy, rodzi
się coś więcej. Beztroskie obrazy witalnych Kurpianek ustępują miejsca fundamentalnym pytaniom o ludzkie istnienie, o przeznaczenie. Wszystkie trzy jawią się
nam niczym Mojry, trzy z sześciu
córek Zeusa i Temidy, albo córki
Nocy, której przypisywano śmierć.
Mojry personifikowały przeznaczenie człowieka, przędły nić jego życia. Nawet bogowie Olimpu
wierzyli, że istnieje coś, jak Przeznaczenie i nie mają na nie wpływu. Bo oto Kurpianka na ilustracji
1. to Kloto, jedna z sióstr, trzyma
wrzeciono niezbędne, by prząść
nić ludzkiego żywota. W chacie
kurpiowskiej natomiast jej siostra
Lachezis nad niemowlęciem przepowiada mu przyszłość, tocząc
puszczoną w ruch kołowrotka nitkę. Najbardziej okrutna z sióstr –
Atropos – najbardziej zwodząca –
nie sznuruje bucika, który jest bez
zarzutu. Teraz wyraźnie widzimy,
że nitka ma początek i koniec, tak
jak ludzkie życie. To wiotka pełna
harmonii Atropos rwie nić, decydując o śmierci.
Po tej uwadze trudno spoglądać na Kurpianki Stryjeńskiej inaczej jak na prządki naszego przeznaczenia, troiste boginie, triadę
panien przędących welon żywota.
Warstwa znaczeniowa, nie jedyna
przecież w egzemplifikowanych tu
ilustracjach, powoduje, że Stryjeńską postrzegamy zupełnie inaczej.
Przedzierając się przez ów „fioł etnograficzny”, który przeszkadzał
artystce, a udzielił się też odbiorcom jej twórczości, dostrzegamy
rzeczy znacznie ważniejsze. Twórczość Zofii Stryjeńskiej może pozostawać poza modą, może nie odpowiadać współczesnym gustom, ale
jest ponadczasowa dzięki ukrytej
treści, do poszukiwań której najgoręcej zachęcam. ■
BARBARA KALINOWSKA
Z. STRYJEŃSKA, W CHACIE KURPIOWSKIEJ.
ILUSTRACJA ZE ZBIORÓW B. KIELAKA.
Z. STRYJEŃSKA, POLSKIE TYPY LUDOWE, KURPIE.
ILUSTRACJA ZE ZBIORÓW MUZEUM KULTURY KURPIOWSKIEJ.
12
13
Co słychać u Elizy Łosiewicz-Kowalczyk
Dżepetto z ostrołęckiej starówki
Przez wiele lat dzieliła się
z ostrołęczanami swoim talentem, prowadząc galerię AUtoPORTRET. Oddając na płótnie i papierze swe natchnienia zyskała sympatię i uznanie w oczach mieszkańców miasta. Eliza Łosiewicz
–Kowalczyk dziś tworzy w Gostyninie. Nie zapomniała jednak
o Kurpiowszczyźnie.
Mimo, że pracownię przeniosła
do innego miasta, nadal współpracuje z artystami z regionu. Całkiem
niedawno prezentowała plakaty Zenona Kowalczyka, wcześniej prace
twórczyni ludowej Wiesławy Bogdańskiej z Kadzidła.
– Ostrołęka, to wieloletni, na
trwałe zapisany etap w moim życiu – podkreśla artystka. – Zostawiłam tu kawał serca, poznałam wiele wartościowych osób, dużo się nauczyłam. Co kilka miesięcy odwiedzam stare kąty. Niezwykle miłe
jest, że i „Ostrołęka nadal mnie pamięta”, wciąż zamawiają u mnie
klienci z Kurpi. Potrzebne informacje znajdują na mojej stronie www.
autoportret.net, a portrety lub karykatury wysyłam kurierem.
To już trzeci rok od czasu gdy Galeria Sztuki AUtoPORTRET została
przeniesiona z ostrołęckiej starówki
do Gostynina. Właścicielka marzyła,
by prezentować tam również twórczość artystów z naszego regionu.
– Na przełomie lutego i marca ubiegłego roku zorganizowałam
wystawę wycinanek pani Wiesławy Bogdańskiej. Znana i wybitna
twórczyni ludowa z Kadzidła zrobiła pokaz warsztatowy. Goście byli pod wrażeniem jej kunsztu i talentu, a w ramach poczęstunku skosztowali regionalnych specjałów: piwa kozicowego, swojskiego chleba
ze smalcem i fafernuchów. To był
niezwykły powiew sztuki kurpiowskiej na drugim skraju Mazowsza –
podkreśla Eliza. – Czuję się też zaszczycona, ponieważ z mojego zaproszenia skorzysta wybitny artysta Zenon Kowalczyk. Jego plakaty
prezentowałam w listopadzie.
Śmiało można powiedzieć, że Eliza wprowadziła do Ostrołęki nowe
spojrzenie na sztukę. Wcześniej mało
popularne, a po jej przybyciu robią-
Więcej informacji pod numerem
693 113 060
ce furorę portrety, karykatury zdobią
ściany wielu mieszkań. Stały się symbolem jej pracy twórczej. Ostatnio do
swojej kolekcji dołączyła kilka kukiełek, marionetek, które własnoręcznie
wykonała.
– Niewiele osób na świecie się tym
zajmuje – zauważa. – Natknęłam się
w internecie na zdjęcie marionetki portretowej. To był impuls, by odżyły pragnienia sprzed lat – lalkarstwo i animacja w jednym. Niewiele
myśląc powiedziałam sobie: „Start!”.
Autoportretowa marionetka powstała jako wersja demo. Czy byłam bardziej wymagająca? Hmm… Rzeczywiście jestem w stosunku do siebie
wymagająca, niezależnie czy tworzę
na zlecenie, czy do szuflady. Wykonując tę portretową lalkę byłam mocno skupiona i podekscytowana. Metodą prób i błędów testowałam różne
rozwiązania techniczne.
Teraz oprócz małej Elizy na półce
z marionetkami zasiada m.in. Zbigniew Wodecki.
– Wykonuję lalki na indywidualne zamówienia, jest to świetny pomysł na ekskluzywny prezent. Re-
akcję osoby „zminiaturyzowanej”
do gabarytów marionetki mogę opisać tak: zachwyt, brak oddechu, radość, zaduma. Mówiąc ogólnie, pozytywny szok.
AUtoPORTRET to przede wszystkim pracownia portretu i karykatury, ale ekspozycja to również rękodzieło artystyczne: rzeźba ludowa, wyroby ceramiczne, batik rodem
z Ostrołęki, ręcznie szyte pluszowe
koty, biżuteria itp. Praca artysty daje Elizie duży komfort wewnętrzny
i spełnienie. Najbardziej kocha to, że
jej twory wywołują emocje.
– To prawda, że tworząc na zamówienia najczęściej nie mogę uwolnić stu procent potencjału, który we
mnie drzemie. Niemniej kocham wyzwania, przed jakimi niekiedy staję podejmując się zleceń niestandardowych, np. wykonania scenografii,
malowidła wielkoformatowego, renowacji ramy lub obrazu. To bardzo
rozwojowe – komentuje „Dżepetto
z ostrołęckiej starówki”. ■
TEKST. MM.
FOT. ARCH. ARTYSTKI.
14
Wbrew powszechnemu przekonaniu liczba oszustw przy transakcjach
internetowych wcale nie jest większa niż w handlu tradycyjnym
Kupuj taniej w Internecie
Nieznajomość zasad rynku szkodzi, podobnie jak nieznajomość
prawa, tyle że skutki tych szkód są
znacznie bardziej doraźne i nieprzyjemne, a polegają na gwałtownym zmniejszaniu się kwoty gotówki w naszych portfelach. Wiedzą
o tym dobrze przedstawiciele wielkich korporacji, których zysk powstaje przede wszystkim dzięki naszej przyrodzonej cesze – wrodzonemu lenistwu i niechęci do nowości.
W naszych budżetach domowych
znajduje się grupa wydatków, które przyprawiają nas co miesiąc o zawrót głowy. Są wśród nich takie, których znaczne obniżenie nie jest możliwe, jak na przykład żywność, energia
elektryczna, bieżąca woda czy śmieci.
Niektóre inne można jednak obniżyć
i to znacznie. Wystarczy trochę zachodu i sprytu oraz przełamanie własnego strachu przed nowościami. Oto
jak sobie z nimi radzić.
AGD w Internecie
Kupowania przez Internet boją się
ci wszyscy, którzy nigdy w ten sposób z niego nie korzystali. Ich strach
jest podsycany doniesieniami o kradzieży pieniędzy z kart kredytowych
i nieuczciwych sprzedawcach nieprzysyłających zakupionych towarów. Dodatkowym problemem jest to,
że w sklepie internetowym towar widzimy co najwyżej na obrazku. Jeśli to
obuwie albo ubranie, dużą wadą jest
to że nie można go dotknąć i nie wiadomo jaki dokładnie ma odcień koloru. Jeśli to sprzęt AGD, nie można ocenić czy jest solidnie wykonany.
Tymczasem, gdy chodzi o bezpieczeństwo finansowych transakcji internetowych, nie jest ono wcale mniejsze niż tych wykonywanych „analogowo” czyli gdy płacimy żywą gotówką w sklepie. Jeśli zaś chodzi
o wyłudzenie pieniędzy z kart kredytowych lub płatniczych, to praktycznie zawsze są one skutkiem nierozważnego korzystania z nich w Internecie. W zasadzie wystarczy pamiętać, że połączenie z portalem
obsługującym kadry kredytowe musi
być połączeniem szyfrowanym (którego adres zaczyna się od „https”)
oraz że żaden bank nigdy nie prosi
nas o podanie przez Internet pinu do
naszej karty bankomatowej, ani z zasady nie wysyła maili z prośbą o zalogowanie się na stronę banku. Jeśli
ktoś mimo to boi się stracić pieniądze płacąc przez Internet, może skorzystać z kart kredytowych oferowanych przez niektóre banki. Weryfikacja transakcji przeprowadzanych
tymi kartami wymaga dodatkowej
autoryzacji, na przykład za pomocą
smsa wysłanego z konkretnego (waszego) numeru telefonu.
Podobnie ma się sprawa z zakupami w internetowych sklepach. Ewentualni, nieuczciwi sprzedawcy mogą
się oczywiście pojawiać w sieci, jednak ogromna większość ich ofiar dała się oszukać w ten sposób, że zwyczajnie połaszczyli się na ofertę niewspółmiernie niską w stosunku do
rynkowej ceny produktu. Jeśli ktoś
widzi w portalu Allegro telefon komórkowy za jedną dwudziestą jego
ceny rynkowej, to trzeba się wykazać zwyczajną w takich sprawach podejrzliwością i nie płacić za niego z góry, ale wybrać opcję przesyłki za zaliczeniem pocztowym. W sumie czy
bezpiecznie jest kupować przez Internet? Sam kupiłem przez Internet setki rzeczy i nigdy nie zostałem oszukany. Nie znam też nikogo, kto na takich zakupach dał się oszukać. Znam
natomiast wielu, którzy dali się oszukać kupując różne rzeczy za gotówkę,
na ostrołęckim ryneczku…
Najbardziej opłaca się kupowanie
w sieci towarów AGD, ubrań, butów
i książek. W przypadku tych ostatnich prawdopodobieństwo, że kupimy coś co nie spełnia naszych oczekiwań jest naprawdę niewielkie zwłaszcza jeśli kupujemy książki nowe. A co
z artykułami AGD, ubraniami i obuwiem? Tu radzimy sobie tak, że idziemy do sklepu obejrzeć towar, przymierzyć go, sprawdzić który wzór koloru i rozmiar nam odpowiada. Trzeba te dane zapamiętać i zamówić
następnie dokładnie ten sam artykuł
przez Internet. Cena, liczona razem
z kosztem przesyłki, jest wtedy zazwyczaj niższa nawet o 20 – 40 procent. W przypadku jakichś niewiel-
kich i mało wartościowych przedmiotów nie warto sobie oczywiście
zawracać głowy internetowym zakupem. Ale w przypadku telewizora, pralki, lodówki, zmywarki, zimowej kurtki czy butów – oszczędność
może wynosić nawet kilkaset złotych.
Z istnienia procederu polegającego na tym, że do sklepu idziemy tylko
obejrzeć towar a kupimy go w Internecie zaczęli zdawać sobie już sprawę
właściciele dużych sieci sklepowych.
Jedna z nich znacznie zmniejszyła
właśnie powierzchnię, która zamierzała wynająć w nowobudowanej galerii handlowej w Ostrołęce. Jako argument podano, że potrzebna jest im
tylko powierzchnia wystawowa, żeby
klient mógł przyjść i zobaczyć jak towar wygląda. Sprzedaż i tak w większości wypadków odbywa się przez
Internet – argumentowano.
Dzwoń przez Internet
„Telefon kup w sieci komórkowej,
ale dzwoń nim przez Internet”. Tak
brzmi nowa zasada stosowana głównie przez młodych ludzi. Nowoczesny telefon komórkowy, czyli smartfon, stał się dla pokolenia dwudziestolatków swoistym centrum do kontaktowania się przez sieć. Za pomocą
takiego telefonu piszą oni maile i robią wpisy na facebooku albo twitterze. Służy on także do nagrywania filmów, robienia zdjęć, jest latarką, kalkulatorem, odbiornikiem GPS
i czym tylko dusza zapragnie, bo
możliwe jest zainstalowanie na nim
tysięcy dodatkowych (także darmowych) programów umożliwiających
korzystanie z najróżniejszych danych znajdujących się w sieci. Od jakiegoś czasu popularny jest program
Viber, umożliwiający rozmowy telefoniczne przez Internet. Tam, gdzie
można korzystać z darmowego dostępu do Internetu (czyli tam gdzie
mamy dostęp do jakiejś sieci Wi –Fi)
te rozmowy rzeczywiście są darmowe. Po za zasięgiem sieci Wi –Fi trzeba korzystać z transferu internetowego zakupionego od swojego dostawcy GSM. Ale ponieważ wiele osób
w pracy i w domu ma dostęp do lokalnej sieci Wi –Fi gadanie przez tele-
Erynie pilnują
Jonathan Littel II wojnę światową
zna z dwóch źródeł. Jak francuskojęzyczny Amerykanin po czterdziestce
nie mógł jej oczywiście przeżyć, ale
skorzystał z archiwów. Przekopał się
przez tony dokumentów, raportów,
meldunków, zdjęć, ocalałych z czasu
Zagłady. Skupił się na tropieniu odpowiedzi na pytanie: skąd zło? Jak
to się stało, że ktoś najpierw wymiotował, gdy musiał zastrzelić mężczyznę bez broni, żeby za tydzień pchać
się na ochotnika do zabijania matek
z niemowlakami na rękach i fotografować egzekucje? Drugie źródło wiedzy pisarza o wojnie pochodziło z samej wojny. Pojechał z misją do Czeczenii. Zatem nie miał złudzeń, jakie
miewa reszta ludzkości: że zbrodnie
hitlerowskie to był epizod, nieszczęsna pomyłka, do której już nikt nigdy
nie wróci…
Zanim powstała 1000 –stronicowa
powieść „Łaskawe”, pisarz szperał
w dokumentacji kilka lat. Jego wiedza jest imponująca i spowalnia proces czytania. Trzeba się zatrzymywać,
zaglądać do słownika, zamieszczonego na końcu. Przykład: w świadomości Polaków, przecież nieźle zaznajomionych z realiami II wojny światowej, istnieje kilka głównych formacji
hitlerowskich: Gestapo, SS –Waffen,
Wehrmacht, kojarzymy niemieckie
nazwy stopni wojskowych. Jednak
na kartach „Łaskawych” występuje
ich kilkadziesiąt. Nie da rady spamiętać, trzeba korzystać ze ściągi. Warto też mieć pod ręka mapy, bo akcja
dzieje się w kilku krajach. Czytelnik
może mieć kłopot z pewnym zabiegiem stylistycznym, znanym acz niechętnie stosowanym. Powieść to ciąg
myślowy bohatera. Nie ma dialogów.
Wszystkie wypowiedzi są cytowane, w cudzysłowie. Czytelnik otwiera książkę a tam zbita masa słów, bez
odrobiny powietrza, wprowadzane-
go zwykle przez dialogi i rozdziały.
Zatem, nie ma litości. Temat trudny,
forma wymagająca. Nikt nie może się
czuć dobrze, czytając tę książkę.
W pewnej reklamie w dosadny sposób pokazano rozmaite formy bólu. Tępy, kąsający, rwący. Pulsujący zgadza się z moim wyobrażeniem: ktoś stoi obok i tyka mi głowę
paluchem. Tyk, tyk, tyk. Mijają minuty i dalej jest tyk, tyk. W tempie dyktowanym przez krążącą w żyłach krew.
Ból może być nawet słaby, ale przez
swoją nieustępliwość i nieuchronność zwiększa poczucie dyskomfortu. Właśnie brak możliwości ucieczki
jest tu największym problemem. Tak
było z nazistami, opisanymi w „Łaskawych”. Bohater, doktor Aue, czę-
fon, i to z całym światem, wychodzi
naprawdę tanio.
Apteka w Internecie
Oferty handlowa tradycyjnych aptek składają się – wbrew powszechnemu mniemaniu – nie tylko z leków. Oprócz nich można w aptekach
kupić także kosmetyki i suplementy
diety. Polska jest w Europie jednym
z najlepszych rynków farmaceutycznych, najlepszych oczywiście dla farmaceutycznych koncernów. Jest to
skutkiem wyjątkowej ochoty Polaków do korzystania z leków sprzedawanych bez recepty oraz suplementów diety. Te ostatnie są przez
nas notorycznie mylone z „prawdziwymi” lekami. Suplementami diety są różnego rodzaju substancje: witaminy, mikroelementy, pierwiastki,
związki chemiczne, których niedobory mogą wywoływać u człowieka różnego rodzaju objawy i sprzyjać
powstawaniu różnych schorzeń i niedomagań. Lecznicze działanie części
z suplementów w ogóle nie jest udowodnione. W przypadku wielu innych nie jest do końca znany mechanizm ich działania. Ale wiele osób
twierdzi że suplementy te usuwają
u nich pewne dolegliwości albo zapobiegają jakimś potencjalnym schorzeniom. No i niech tak jest – mówi
część środowiska medycznego – skoro przyjmowanie jakiegoś suplementu pomaga ci, czujesz się po nim lepiej, masz lepsze samopoczucie,
uważasz, że chorowałeś krócej, albo
twoja choroba przebiegła łagodniej,
to bierz ten suplement, zwłaszcza
jeśli jego przedawkowanie jest nieszkodliwe, albo niemożliwe.
Problem z tym, że suplementy te,
aby działały powinny być zazwyczaj przyjmowane przez kilka miesięcy a są horrendalnie drogie. Weźmy na przykład suplement diety, którego składnik ma poprawić ostrość
widzenia, albo uzupełnić niedobory
witamin i mikroelementów, albo poprawić samopoczucie kobiecie przyjmującej doustne środki antykoncepcyjna, albo zapobiec przerostowi
gruczołu krokowego u mężczyzny.
Opakowanie markowego suplemen-
ściej jest zniesmaczony, niż zrozpaczony. Z ulgą przyjmuje nowy system
eksterminacji Żydów, który nie wymaga rozstrzeliwania ludzi. Nawet
po doprowadzeniu poprzedniej metody do perfekcji (np. ludzie musieli
kłaść się na zwłokach poprzedników
w rowach, bo po zabiciu na stojąco ich
ciała wpadały do środka chaotycznie
i zajmowały więcej miejsca), pozostawała brudna i czasochłonna. Tymczasem komory gazowe były szybkie,
ekonomiczne i szczelnie zamknięte,
zatem nie patrzyło się w oczy pewnej urodziwej dziewczynie z przestrzelonym płucem i nie trzeba było
opróżniać magazynka, żeby ją dobić.
Czyli eliminacja elementów niepożądanych, choćby były niemowlętami
tu z każdej z tych grup do przyjmowania przez miesiąc, to koszt około
50 –80 złotych, czasem nawet więcej.
W ten sposób, dla grupy osób powyżej czterdziestego roku życia najdroższą grupą wydatków łatwo może się
stać zakup w aptekach leków, a właściwie suplementów diety. To dlatego
w Ostrołęce nie ma większej ulicy, na
której nie byłoby 2 –3 aptek.
Tymczasem w Polsce, bez trudu
można znaleźć apteki oferujące takie preparaty po znacznie niższych
cenach. Jest osobną sprawą odpowiedź na pytanie dlaczego preparat kosztujący w ostrołęckich apteka
np. ok 75 złotych za opakowanie może w niektórych warszawskich aptekach kosztować 21 złotych. Tu wystarczy stwierdzenie że tak po prostu jest oraz to, że wysokie ceny wielu
suplementów diety w naszych aptekach to skutek całkowicie lichwiarskiej marży doliczanej przez cały łańcuszek pośredników hurtowych i na
końcu przez zachłannego detalistę.
Trudno oczywiście jeździć do Warszawy po leki przeciw przeziębieniu
albo witaminy, ale wiele tanich aptek
ma przecież swoje sklepy także w Internecie i tam należy szukać ich taniej oferty. W przypadku drogich suplementów diety wystarczy wpisać
w wyszukiwarce google nazwę suplementu i dodać zwrot „apteka internetowa”. Można też skorzystać
z licznych porównywarek cenowych.
Kiedy już znajdziecie tanią internetową aptekę okaże się, że zakup suplementów diety i leków przeciwprzeziębieniowych na zimę dla całej waszej rodziny to wraz z kosztem przesyłki zaledwie 20 –30 procent tego co
dotąd płaciliście w aptece na swojej
ulicy. W gotówce oszczędność można liczyć w setkach złotych.
Oczywiście masowe korzystanie z internetowych aptek, sklepów
AGD czy odzieżowych to zabójstwo
dla naszych, rodzimych sklepów,
zwłaszcza małych. Ale to zabójstwo
i tak im przecież grozi. Lada chwila
otworzy się w Ostrołęce duża galeria handlowa i uruchomią sprzedaż
dwa duże hipermarkety, a to otwiera drogę do powstania następnych.
Rodzimi przedsiębiorcy i tak nie wytrzymają konkurencji na rynku i będą musieli zmienić swoją handlową
ofertę. Możliwości jest przecież wiele. ■
TED
– nie ma pytań. Sposób jej przeprowadzenia – owszem, pokombinujmy,
zracjonalizujmy. Jest na kartach powieści parę osób, o których wiadomo,
że nie wytrzymały, musiały odejść do
papierkowej roboty. Ktoś zaczął strzelać do kolegów i zabił paru, zanim
sam dostał serię, ktoś się niemal zapił na śmierć. Jednak pozostali wykonywali swoją robotę. Zupełnie, jakby
budowali dom albo strzygli owce. Nawet nie chodzi tu o jakąś nienawiść
czy pogardę dla Żydów, Cyganów,
Polaków, komunistów, inteligentów
czy psychicznie chorych: strzela się
również do rannych żołnierzy niemieckich, jeśli spowalniają marsz.
Doktor Aue po wojnie zakamuflował się i dożył starości. Nie czuje się
dobrze. Zawsze oglądał się za siebie, czy nie dopadły go tytułowe Łaskawe, czyli Erynie. Boginie zemsty
i słusznej kary, personifikacja wyroków sprawiedliwości. Doktor jest
wielbicielem starożytnych, stąd taka forma głosu sumienia. Wbrew nazwie, nie udzielą łaski. Świat wróci
na swoje tory a my, czytelnicy, znów
uwierzymy, że „nigdy więcej wojny”
jest realne.. ■
ANNA WOŁOSZ
15
„Stary Żyd”, olejna praca Picassa,
powstała na początku minionego
stulecia. To niebieskie płótno, przechowywane w moskiewskim Muzeum im. Puszkina, jest ascetyczną opowieścią o ludzkim losie, być
może jest także artystyczną przepowiednią, przeczuciem kresu,
przesuniętym w czasie podzwonnym dla europejskich Żydów. Za
czterdzieści lat Niemcy dokonają
dzieła zniszczenia. Holocaust, pozostający tryumfem najciemniejszych sił, podważy fundamenty
naszej cywilizacji, przypięty diaboliczną nicią do bolszewickiego
terroru, odejmie wielu myślicielom wolę formowania świata wedle tradycyjnych wartości. Po Auschwitz i Katyniu wszystko musiało wydać się wątłe, zaś sama sztuka
nazbyt pretensjonalna i pozbawiona jakiegokolwiek znaczenia. Sam
obraz nie jest jednoznaczny. Wspomniany tytuł wywraca pozornie, to, co zdajemy się widzieć. Być
może za równoważnego bohatera
uznać możemy samo tło, domknięte wprawdzie, ale przez swą sterylną niebieskość dosyć niesforne,
gotowe uciekać głębiej i głębiej, aż
do jakiegoś metafizycznego przemieszania z bezkresnym Kosmosem. Postacią centralną jest wprawdzie stary człowiek, znużony, odrętwiały, źle ubrany, z nienaturalnie
wychudzonymi stopami, z tępym,
bezrefleksyjnym spojrzeniem, zaniedbaną brodą i dosyć tajemniczą chustą na głowie. Słowem: stary Żyd. Żałosne są te postrzępione
nogawki, krótkie, z nienaturalnie
cienkiego materiału, podkreślające
doskonale tak niedoskonałe kolana,
zdeformowane starością, może głodem, zgodą na śmierć i ostateczny
rozpad. Ale Picasso utrwalił jeszcze jedną postać, którą tytuł pracy pomija. Tuż obok przysiadł żydowski chłopiec, szczelnie okryty
jakąś szatą (przychodzi mi na myśl
całun). Chłopiec ma wielkie, czarne oczy, grube brwi, w lewej dłoni trzyma jabłko, albo pomarańczę,
próbuje zjeść ten owoc, ale jakaś kapryśna stop –klatka, udaremnia tę
prostą czynność. Głowę chłopca
zdobi beret, szyję owija chusta, bardziej bogata od swej tekstylnej kuzynki, którą stary Żyd przewiązał
swą starą głowę, chroniąc ją pewnie przed słońcem, a może upartym wiatrem, wiejącym zapewne
od Sahary. Mam wrażenie, chociaż
mogę się mylić, nie są łatwe inter-
pretacje, szczególnie, gdy dni pędzą za dniami, a mnogość spraw,
nie pozwala na wnikliwsze patrzenie, mam zatem wrażenie, że i starzec, i młodzian, to jedna i ta sama
osoba. Picasso namalował alegorię
naszego życia, a ta nieszczęsna żydowskość, przeklęta i niemal przeznaczona na śmierć, nieodwracalną
Zagładę, musi, przy odrobinie odwagi, przemienić się w jeszcze jedną Księgę, jedynie przez nieuwagę,
oddaloną od Kanonu. Cisza i bezruch wypełniają tę wczesną, niebieską twórczość genialnego malarza. Możemy pójść nieco dalej i pomówić o inercji, bolesnej obojętności, tej z Auschwitz, gdy tak zwani
Może warto porozmawiać, by łuski
spadły z oczu i zmarłego poetę nie
osaczały demony naszej narodowej
małości.
Ukazał się właśnie kolejny tom
rozmów z Czesławem Miłoszem.
Na ponad czterystu stronach rozmawiają z poetą eseiści, krytycy, poeci, tłumacze, dziennikarze,
uczeni, badacze, studenci, Amerykanie, Rosjanie, Polacy, Serbowie,
Albańczycy, Estończycy, Francuzi, Austriacy, Włosi, Węgrzy, Karelowie, Duńczycy, Słoweńcy, także
uparty piewca Karaibów, obywatel egzotycznej wyspy Saint Lucia,
którą znajdziesz, rzetelny czytelniku, w archipelagu Wysp Nawietrz-
nika „Tikkun”. To lewicowe pismo
ukazuje się w Nowym Jorku, w którym tak często mówi się o polskim
antysemityzmie i polskich obozach
koncentracyjnych. Miłosz daje w tej
rozmowie odpór wielu uproszczeniom. Dosyć niespodziewanie, bo
przecież nie należał do chwalców
przedwojennej Polski, kreśli intensywne życie Żydów w międzywojniu, dotyka bolesnych ran w stosunkach polsko –żydowskich, ale
emocje trzyma wyraźnie w karbach, zbija nie raz zbyt płytkie tropy swoich rozmówców i jest niezwykle uważny na każde słowo definiujące problem. Pyta dziennikarz
nowojorski: „Czy zatem te czynni-
O Miłoszu, lichych
prześladowcach
i litewskim genomie
„muzułmanie” tracili okruchy woli, wyzbywali się resztek nadziei,
dogorywali na oczach innych, pozbawieni jakiegokolwiek ludzkiego
temperamentu. Gdybyśmy bardziej
cenili artystów bylibyśmy nieco
odporniejsi na szaleństwa historii
i skarlałą politykę, próbującą sprowadzić wszystko do biologicznego instynktu panowania nad bliźnim i objedzenia go ze wszelkich
walorów, także ze wszelkich zwyczajności przypisanych człowiekowi. Rzecz w swego rodzaju uważności, także odwadze, wiedzy oraz
intelektualnej dyscyplinie. Oglądając wspomniany obraz pomyślałem niepostrzeżenie o Czesławie
Miłoszu. Napisał jakiś troglodyta na portalu, że antypolski z Niego pisarz, na domiar złego antykatolicki, co zdaje się być, dla znacznej części rodaków, jedynym kryterium przydatności każdego z nas,
dla wspólnoty narodowej (państwo jakby na marginesie, któż tam
upominałby się o państwowców,
instynkt państwowy, powinności
wobec państwa). Zatem poszukajmy, poczytajmy, pomyślmy chwilę.
nych. Wszyscy ci Miłoszowi rozmówcy, czegoś dociekali, byli ciekawi świata i zjawisk, dostrzegli
w Miłoszu niesłychanie intrygującego rozmówcę, zgadzali się z Nim,
czasami nie zgadzali, zaznaczali
zdania odrębne, dopowiadali, milkli, wpadali w złość i zniecierpliwienie. Słowem: toczyła się ważna rozmowa, na którą nie mamy
zazwyczaj czasu. Lepiej zbyć rozmówcę niźli się czegoś dowiedzieć.
Stereotypy nie potrzebują wiedzy.
Biorą się z zasłyszanych opinii i nigdy konfrontowanych z czymkolwiek uproszczeń. Rozmowy zredagowało pysznie Wydawnictwo Literackie. W Komitecie Naukowym
„Dzieł zebranych” Miłosza zasiada, między innymi, Andrzej Franaszek, goszczący niedawno w Kadzidle oraz w Wachu (dojechał z Krakowa, przez Wrocław, gdzie zbierał skrupulatnie materiały do swej
nowej książki, podróż długa, spotkanie krótkie, dziękujemy!!) . Ale
powróćmy do naszych rozmyślań.
Odnalazłem w tym ceglanym tomie niezwykłą rozmowę. Przepytywali Miłosza redaktorzy kwartal-
ki (polski antysemityzm) przygotowały odpowiedni grunt pod przyszłą kolaborację Polaków z Niemcami w kwestii żydowskiej”? Noblista
odpowiada: „Nie mogę się zgodzić
ze stwierdzeniem, że naziści usytuowali obozy koncentracyjne w Polsce ze względu na obecność w tym
kraju antysemityzmu. Nie zgadzam się z taką tezą. Stało się tak
dlatego, że to właśnie w Polsce żyło
najwięcej Żydów”. Gdy niedouczony i przewrażliwiony dziennikarz
zabrnął raz jeszcze w bezmyślne
dywagacje o kolaboracji, Miłosz pozostał konsekwentny: „Polacy nie
kolaborowali z nazistami. Nie było mowy o takiej kolaboracji. Trzeba to powiedzieć wyraźnie. Podczas okupacji nazistowskiej nie
funkcjonował żaden fasadowy polski rząd. Ludności polskiej groziła zagłada w następnej kolejności”.
Gdy redaktorzy próbują budować
swoje wypowiedzi wedle utartego
schematu Żydzi pokrzywdzeni –
Polacy krzywdzący, Miłosz ironizuje: „Wie pan, odnoszę wrażenie,
że jest pan w tej sprawie zwolennikiem drobiazgowej buchalterii – je-
żeli tak rzeczywiście jest, zastanawiam się, jak może pan jeździć do
Niemiec”. Te niespodziewane tonacje kierują rozmowę na inne tory. Padają pytania o polskie zarzuty wobec Żydów. Miłosz nie unika odpowiedzi. Nie podpiera się jakąś koślawą polityką poprawności.
Podnosi argumenty, które nawet
dzisiaj wielu komentatorów, o politykach nie wspominając, przechowuje w skarbczyku kwestii nie do
wypowiedzenia. Posłuchajmy Miłosza, oskarżanego z taką bezmyślną łatwością o grzechy śmiertelne wobec narodowych cnót: „Młode pokolenie Żydów przychylnie
podchodziło do Związku Sowieckiego i kiedy bezpośrednio po podpisaniu paktu przez Stalina i Hitlera Armia Czerwona zajęła wschodnią Polskę, młodzi Żydzi witali ją
entuzjastycznie”. I dalej, o sytuacji
Żydów, wracających, tuż po wojnie,
do Polski: „Drugą kategorię stanowili ci, którzy chcieli zostać: komuniści. Objęli oni wszystkie wysokie
urzędy w Polsce, zasilili też szeregi niezwykle brutalnych służb bezpieczeństwa”. Może jeszcze słowo
o dziennikarskich próbach łączenia antysemityzmu z chrześcijaństwem: „To absurd, ponieważ antysemityzm nie narodził się wraz
z chrześcijaństwem. Jest dużo starszy. Ostatnio pracowałem nad przekładem z greki Księgi Mądrości.
Napisał ją Żyd z Aleksandrii, miasta, w którym istniały ogromne napięcia pomiędzy Grekami a w pełni
zasymilowanymi Żydami, mówiącymi po grecku. Starajmy się zatem patrzeć na te sprawy z właściwej perspektywy (…). Zupełnie się
z tym nie zgadzam. Nie sposób mówić tu o stopniowym rozwoju. Holokaust stanowił przeskok jakościowy, do którego doprowadził pogański ruch nazistowski. Nazizm
nie miał w żadnym wypadku charakteru chrześcijańskiego”. Miłosz
jak nikt poznał słabości ludzkiej natury. Kochał whisky, piękno kobiecego ciała, przyrodę, barok i metafizykę. Bał się podszewki świata i nigdy nie uległ złotemu jarzmu
ortodoksji. Nie raz, drastycznie zaznaczał, że nie lubi Lechitów, ich
swarliwości, skłonności do anarchii, tego „dojutrkowania”, czyli odkładania spraw pilnych na zawsze. Litewskim genomem drażnił,
nie dawał spokoju tym wszystkim,
DOKOŃCZENIE NA STR. 16
Najlepsza siłownia w Ostrołęce
Centrum Kulturystyczne Genetic
ul. Piłsudskiego 40 / Ostrołęka
TRENINGI PERSONALNE
PORADY DIETETYCZNE
SKLEP
tel: 515 919 440
16
O Miłoszu, lichych prześladowcach
i litewskim genomie
DOKOŃCZENIE ZE STR. 15
którym sen o potędze od morza do
morza, zdawał się fragmentem rzeczywistego świata. Błądził i podpisał bolesny cyrograf z czerwonym
carem podbitej Polski. Obsesyjnie
bał się wschodu i Moskwy. Gardził polskim kołtunem i antysemityzmem. Haniebne praktyki oenerowskiej młodzieży, ale także ideologiczne wygłupy piłsudczykowskiej elity, wprowadzenie numerus
clausus i getta ławkowego, na zawsze odsunęły Miłosza od prawicy.
Może stąd bezmyślne oskarżenia
wobec noblisty, wytaczane w wolnej Polsce, deformowanej politycznym jazgotem i nonszalancją elit.
Jest Miłosz autorem dwóch wstrząsających wierszy rozliczeniowych:
„Campo di Fiori” i „Biedny chrześcijanin patrzy na getto”. Oddaje
w nich hołd Żydom, właściwie ich
samotnej, heroicznej śmierci. Karuzela obok murów getta pozostanie naszym polskim wyrzutem sumienia. Ale tę bolesną wiwisekcję
przeprowadza poeta bez histerii,
podobnie jak bez histerii edukuje
żydowskich dziennikarzy z pisma
„Tikkun” i bez histerii unieważnia ich stereotypowe pytania. Moglibyśmy dostrzec w tej wewnętrznej uczciwości przebrzmiały już
dzisiaj etos inteligencki, obsesyjną
niezgodę na trumf żołdactwa. We
wspomnianej rozmowie Miłosz podejmuje i ten wątek. Pisze szczerze:
„Kiedy jestem wśród Żydów, bronię Polaków, a kiedy jestem wśród
Polaków, bronię Żydów. Staram się
być sprawiedliwy”. Chwilę potem
raczy nas odważną konstatacją,
której dzisiaj nie wypowiedzieliby
najradykalniejsi politycy partii prawicowych, samozwańczy obrońcy wartości, przestraszeni politycy,
wyznawcy poprawności, będącej,
co najwyżej, mieszanką ignorancji
i konformizmu: „Odnoszę wrażenie, że Żydzi nie dążą do poważnej
refleksji nad nazizmem. Z tego właśnie powodu przedstawiają Holokaust jako konsekwencję i ostateczny efekt kolejnych stuleci chrześcijańskiego antysemityzmu. Paradoksy, paradoksy, paradoksy”.
Na obrazie Picassa stary Żyd jest
samotny. Obywa się bez złudzeń.
Przed nim już tylko kres. Andrzej
Franaszek wspominał, że Miłoszowi towarzyszyło nieustannie,
chroniczne, paraliżujące poczucie
grzeszności. Na jednym z ostatnich
zdjęć stary Miłosz jest także samotny. Patrzy nigdzie, gdziekolwiek,
i nie dowierza sobie, własnej sławie, swojemu życiu, zebranym nagrodom, poklaskowi. Wyzbył się
wszystkich, niezbędnych przecież,
uważności, i czeka już tylko na
śmierć. Poeta wysokiego sumienia
i wysokiej odwagi, poeta nazwanych lęków, zaprzepaszczonych
i wykorzystanych szans, poraniony
mocno w życiu osobistym, wywyższony ponad swych lichych, cynicznych, prymitywnych prześladowców, zapisany dostojnie w kruchych, z czego zdawał sobie sprawę
(O tak, nie cały zginę, zostanie po
mnie Wzmianka w XIV tomie encyklopedii, W pobliżu setki Mille-
rów i Mickey Mouse), annałach poezji . Niestety, odwaga dzisiaj staniała. Więcej chamstwa i bezczelności niźli sensu. Stary Żyd. Stary
Miłosz. Stary ja. Stary ty. Stara Matka, która już zmarła. Stary Ojciec,
który także umrze. Doprawdy,
wnikliwe, fascynujące, owocne, bywają duchowe, intelektualne korespondencje, tak odległe od pompatycznego bredzenia, politycznych
harców, które nie wiedzieć z jakiego, niejasnego powodu, nazywamy pompatycznie debatą, polemiką, orędziem. Lubię opowieść o starym Miłoszu, bardzo już chorym,
gasnącym, który prosił, by zawieźć
go do otwartego akurat akwaparku. Z chciwością dziecka patrzył
na radosne zabawy, figle, dziewczęco –chłopięce trele morele, bezwstydnie odsłonięte brzuchy i nogi, całą tę szczerą werwę, młodzieńcze szaleństwa, podróże w kolorowych tunelach, kończone wielkim
pluskiem. Wszystko to, na przekór
trupiobladej Historii i postępującej
starości, poza którą już tylko niepewna podszewka świata, bardziej
intuicyjna niźli potwierdzona empirycznym muśnięciem.
Pamiętajmy o przenikliwym Miłoszu. Polska nie była dla Niego biblijnym cielcem. I chwała Bogu.
Stanowiła jednak wyraźny punkt
odniesienia dla wszelkiej aktywności, także całego życia, wszystkich
przedsięwzięć udanych i gorzkich
klęsk. To niezwykle ważne dziedzictwo. ■ DARIUSZ ŁUKASZEWSKI
Kopia obrazu „Stary Żyd i chłopiec”
Autor obrazu - Pablo Picasso
17
Modna kocha poligamię
Od kilku sezonów w modzie królują printy. Pokochały je domy mody, blogerki i zwykłe kobiety. W sezonie wiosna – lato 2014 będziemy mieć ich prawdziwe bogactwo.
Od kwiatów, pasków po etniczne kalejdoskopy i nieśmiertelną pepitkę.
Modę na printy zapoczatkowała blogerka Susie Lau. Zaczęła pokazywać się we wzorzystych kompozycjach Mary Katrantzou, spódnicach Marni i żakietach od Stelli
McCartney. Za jej przykładem ruszyła reszta. Dziś możemy nosić
właściwie wszystko, byle rzucało
się w oczy.
Miłośniczka sztuki nowoczesnej
Jednym z najmodniejszych printów w tym sezonie będą nadruki obrazów. Duże, kolorowe. Znajdziemy je na koszulach, topach, tunikach i sukienkach. Inspiracji szukajmy na pokazach Chanel. Tam
królował pop art w najlepszym wydaniu. Na wybiegach dom mody
postawił na total look. Taki zestaw
jest jednak zarezerwowany jedynie
dla dziewczyn szczupłych i wysokich, których to nie przytłoczy. Jeśli masz inny typ figury postaw na
jeden akcent, np. tunika z obrazem
Picasso.
Coś w ten deseń
Opuszczamy Saint-Tropez i wędrujemy na dziką sawannę ale na-
dal nosimy paski. Brązowo-beżowe pasy (także w wersji XL) pojawiają się na eleganckich żakietach
i garsonkach oraz na szyfonowych
bluzkach. Nachodzące na siebie pasy to idealna propozycja dla dziewczyn, które chcą ukryć niedoskonałości sylwetki. Pamiętajmy, żeby pasy były podłużne, wówczas
optycznie się wydłużymy.
Kwiaty nie tylko we włosach
W wiosennych kolekcjach królują kwiaty. Tkaniny nimi upstrzone
mogłyśmy podziwiać na najważniejszych tygodniach mody - w Paryżu, Nowym Jorku, Mediolanie
i Londynie. Zachwycone będą nie
tylko te z nas, które kochają rozmantyczne stylizacje. Dla pozostałych też się coś znajdzie. Jeśli masz
niebieskie oczy i różową cerę inspiracji szukaj w kolekcji Oscara de la
Renty. Lubisz eksperymenty – sięgnij po kwiaty w wersji z atlasów
do botaniki. Chcesz zrobić furorę
na ulicy? Spraw sobie marynarkę z
nadrukiem wielkich, egzotycznych
roślin.
Pepitka powraca
Pepitka jest w modzie już od stu
lat. To ukochany wzór królowej stylu i elegancji - Coco Chanel, która
uczyniła z niego swój znak rozpoznawczy. Wraca regularnie co kilka
lat, a nic w tym dziwnego, bo pasuje prawie każdemu. Możesz ją nosić
w stylu rodem z lat 60. - na słodko i
geometrycznie, możesz uzupełniać
nią rockowe stylizacje, (spodnie w
pepitkę założone do parki i trampek wyglądają wręcz punkowo) albo wybrać klasyczną stylizację.
GABINET REHABILITACYJNY
MASAŻE I ZAJĘCIA RUCHOWE DLA KAŻDEGO
mgr Tomasz Perzanowski
tel. 606886631
Postaw na detale
Nie fascynują Cię printy, a chcesz
wyglądać modnie tej wiosny? Postaw na dodatki. Modna będzie duża,
przyciągająca wzrok biżuteria. Kup
sobie naszyjnik, podobny do tego jaki nosili szamani, albo pasek z klamrą jak wielka moneta. Nie lubisz etno? Modna kocha poligamię i nie jest
wierna jednemu wzorowi. Połącz modernistyczne printy z plastikową biżuterią. Może np. kolczyki w kształcie
kostki rubika, jak z wybiegu Chanel? ■
ANNA SIUDAK
BADANIA
PSYCHOLOGICZNE
KIEROWCÓW
Bartosz
Podolak
Wykładowca
prawa
Pytania prawne prosimy przesyłać na adres:
[email protected]
Kilka lat temu przeprowadziliśmy się
razem z rodziną do naszego wymarzonego domu. Niestety trafił nam się bardzo uciążliwy sąsiad. Jednym z problemów, jaki nas trapi, jest dym. Sąsiad regularnie rozpala ogniska wprost pod
naszymi oknami. Często zdarza się, że
jest to zaraz po umyciu okien – co uważam za czystą złośliwość. Czasami ognisko zadymia całą okolicę do tego stopnia, że nie tylko nie można uchylić okna,
ale w ogóle wyjść na zewnątrz. Niestety rozmowy z sąsiadem nie pomagają.
Sąsiad twierdzi, że są przepisy mówiące, że na swojej posesji może palić ogniska i nikt nie jest w stanie mu nic zrobić.
Proszę mi napisać czy to prawda?
Sąsiad ma rację, ale tylko częściowo. Jako właściciel posesji, na podstawie art. 140 Kodeksu cywilnego,
może korzystać z rzeczy zgodnie ze
społeczno –gospodarczym przeznaczeniem swego prawa. Mniej czy
więcej oznacza to tyle, że sąsiad może palić ognisko, jednakże w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego. Jednocześnie sąsiad ma obowiązek przestrzegać przepisów art. 144 Kodeksu
cywilnego zgodnie z którym „właściciel nieruchomości powinien przy
wykonywaniu swego prawa (prawa
Między nami,
sąsiadami
do palenia ogniska) powstrzymać się
od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich
ponad przeciętną miarę”.
Oba powyższe przepisy, nie wyznaczają tu ostrych granic dotyczących tego, co wolno, a czego nie, korzystając ze swojej własności. Czasami sposób używania nieruchomości
precyzują przepisy miejscowe, które
wprost zakazują spalania odpadów
ulegających biodegradacji. W niektórych miastach właściciele nieruchomości posiadający odpady biodegradalne, są zobowiązani przekazywać
je do kompostowni lub samodzielnie
dokonywać kompostowania. Niestety nie w każdej miejscowości takie
przepisy są.
Podsumowując, sąsiad może palić ogniska co stanowi jego prawo do
korzystania z rzeczy (działki), której
jest właścicielem. Jednak palenie wilgotnych roślin, które powodują nadmierne zadymienie okolicy do tego
stopnia, że sąsiedzi nie mogą korzystać ze swojej nieruchomości, bo fizycznie nie mogą na nią wyjść, stając
się równocześnie więźniami w swoim domu, to w moim przekonaniu
przekroczenie swojego prawa.
Jak zawsze apeluję o rozwagę, na
swoich posesjach można rozpalać
ogniska i w ten sposób utylizować
odpady naturalne (np. trawa, gałęzie
etc.) jednak należy robić to z rozwagą i zawsze postawić się z roli swojego sąsiada, czasami uwięzionego we
własnym domu, czasami zmuszanego do ponownego mycia okien, czasami podtruwanego palonymi substancjami szkodliwymi. Myślę, że
rozwaga pozwoli uniknąć sytuacji
kłopotliwych, a takimi może być wezwanie służb mundurowych. ■
We wspólnocie mieszkaniowej jeden
z właścicieli lokalu wynajął go pewnemu panu. Ten lokator wyrządził szkody
w kwocie ok. 3 tysięcy złotych w mieniu wspólnym. Niestety lokator nie
jest wypłacalny. Proszę mi napisać czy
w takim wypadku koszty remontu powinien pokryć właściciel?
Jeżeli szkoda jest deliktowa (np.
najemca pomazał klatkę schodową,
wybił szyby, powyginał barierki),
co do zasady odpowiada ten, kto ze
swojej winy ową szkodę wyrządził.
Jeżeli jednak szkoda spowodowana została np. niewłaściwym stanem
urządzeń w lokalu, odpowiada ten,
kto wedle treści umowy najmu jest
odpowiedzialny za ich stan. ■
Ostrołęka, ul. Kościuszki 18
tel. 662 007 521
[email protected]
psychotestymodus.pl
18
SPORT
Szykują się do
wiosennych batalii
Narew Ostrołęka i Korona HiD Ostrołęka, to dwa kluby z naszego miasta, których drużyny seniorów występują
w rozgrywkach IV ligi mazowieckiej – grupie północ. Wiosną oba zespoły czeka walka o utrzymanie i szansa na
budowę silniejszej drużyny.
Zainteresowanie futbolem w naszym regionie wciąż jest duże, chociaż znacznie spadła frekwencja na
stadionach. Spowodowane jest to
kilkoma czynnikami, w tym zdecydowanie słabszym poziomem sportowym, jakie prezentują zespoły na
czwartoligowym poziomie. Mimo
to kibice wierzą, że w Ostrołęce uda
się jeszcze zbudować drużynę, która
w kolejnych latach wywalczy awans
do wyższej klasy rozgrywkowej.
Na razie zadanie wydaje się być
wyjątkowo trudne. Zarówno w Narwi, jak i Koronie HiD ponownie zakończyła się już dyskusja na temat
połączenia klubu, a działacze Narwi
w liście nadesłanym do naszej redakcji, pod którym nikt nie chciał się
podpisać, udowadniają swoją wyższość nad lokalnym rywalem.
Prawda jest taka, że drużyny seniorów ostrołęckiej Narwi i Korony
HiD prezentują bardzo zbliżony poziom. Pokazało to również spotkanie
derbowe, które zakończyło się na stadionie przy ulicy Witosa bezbramkowym remisem. Słabnący poziom
sportowy ma również odzwierciedlenie w dotacjach dla obu klubów.
W tym roku prezydent Janusz Kotowski przeznaczył na ich działalność po 130.000 zł. Z pewnością nie
jest to duża kwota, jeśli myśli się
o budowie drużyny na miarę chociażby III ligi. Korona HiD Ostrołęka ma łatwiej, bo prezesem jest zapalony miłośnik piłki nożnej, były piłkarz, a obecnie przedsiębiorca
Roman Szkopek. Ile pieniędzy zainwestował już w drużynę seniorów?
Tego dokładnie nie wiadomo, ale
z pewnością w ciągu ponad dziesięciu lat działalności klubu jest grubo
ponad milion złotych. Takich możliwości z pewnością nie mają działacze ostrołęckiej Narwi. Po odejściu
poważnego sponsora, jakim był Roman Wargulewski, drużynie z Witosa ciężko stanąć na nogi.
Kolejni prezesi, Rafał Kamionowski, Dariusz Maciak i obecnie urzędujący Robert Bartkowski nie potrafili zbudować solidnej drużyny, walczącej o awans do wyższej klasy rozgrywkowej. Do tego klub wciąż ma
duże problemy finansowe, z których nie widać możliwości szybkiego wyjścia. Słabnące poparcie prezydenta i lokalnych firm może ten problem tylko pogłębić.
Piłkarze robią jednak swoje i chcą
jak najlepiej przygotować się do rundy wiosennej rozgrywek IV ligi. Zarówno Narew, jak i Korona HiD czeka
walka o utrzymanie, bo dorobek po
rundzie jesiennej jest dość mizerny.
Narwianie w osiemnastu spotkaniach zdobyli 22 punkty, co okazało
się wynikiem zbyt słabym, aby posadę trenera utrzymał trener Marcin
Roman. Po spotkaniu z prezesem
Robertem Bartkowskim, doszło do
rozwiązania umowy, a dotychczasowy szkoleniowiec niebiesko –czerwonych zajął się pracą z młodzieżą.
Od kilku lat Marcin Roman z powodzeniem prowadzi Akademię Piłki
Nożnej, a jego młodzi podopieczni
osiągają coraz lepsze wyniki.
Nowym szkoleniowcem Narwi
został z kolei 41–letni Dariusz Narolewski, który pracował wcześniej
w kilku klubach w naszym regionie, a ostatnio skupił się głównie na
prowadzeniu grup młodzieżowych
ŁKS Łomża. Obecny szkoleniowiec
Narwi pełni obecnie również funkcję trenera Podlaskiego Związku
Piłki Nożnej, a wcześniej pracował
m.in. Sokole Aleksandrów Łódzki,
ŁKS Łomża, MKS Małkinia, czy Orle Kolno.
Przed trenerem Dariuszem Narolewskim trudne zadanie budowy silnego zespołu, który najpierw powalczy o spokojne utrzymanie w rozgrywkach IV ligi, a w przyszłym
sezonie o zdecydowanie bardziej
ambitne cele. Początek pracy szkoleniowca jest obiecujący, bo Narwianie po raz kolejny wygrali prestiżowy w naszym regionie turniej o puchar wójta gminy Rzekuń, w którym
w finale pokonali również czwartoligowy MKS Przasnysz 2:0. Nowy szkoleniowiec Narwi na starcie
przygotowań potrafił również zmobilizować grupę ponad dwudziestu zawodników do regularnych treningów, bez których trudno solidnie
przygotować się do szesnastu spotkań czekających zespołów w rozgrywkach IV ligi.
Pod wodzą trenera Dariusza Narolewskiego Narew w okresie przy-
gotowawczym rozegrała już cztery sparingi. W pierwszym z nich
niebiesko –czerwoni zremisowali na boisku ze sztuczną nawierzchnią w Ostrołęce z Makowianką Maków Mazowiecki 2:2. Na listę strzelców w tym starciu wpisali się Dominik Dzwonkowski i Mateusz
Sowa. W kolejnym starciu rozegranym w Łomży, ostrołęccy piłkarze
wygrali z miejscowym ŁKSem 2:1.
Bramki dla podopiecznych trenera
Dariusza Narolewskiego tym razem
strzelili Piotr Strzeżysz i Piotr Kubat.
Kolejne sparingowe starcie Narew
rozegrała w Warszawie, tym razem
korzystając z zaproszenia drugiego
zespołu Legii. Narwianie dobrze radzili sobie do przerwy i prowadzili
po trafieniu Dominika Dzwonkowskiego. W drugiej odsłonie meczu
Legia dysponowała silniejszym zespołem, ale licznie dokonane zmiany w naszej ekipie sprawiły, że inicjatywę zdecydowanie przejęli gospodarze. Trzy bramki strzelone
przez Bartłomieja Czarneckiego,
oraz trafienia Patryka Sokołowskiego i Rafała Parobczyka, sprawiły, że
to gospodarze wygrali wysoko 5:1.
Narew miała także w sparingu
spotkać się z GKP Targówek oraz
WKS Rząśnik, ale te mecze z różnych przyczyn nie doszły do skutku. Dobrą dyspozycję strzelecką niebiesko –czerwoni udowodnili z kolei
w starciu z Iskrą Krasne. Narew wygrała starcie z zespołem występują-
cym w lidze okręgowej 6:1, a cztery bramki na swoim koncie zapisał
powracający do wysokiej dyspozycji Tomasz Niedźwiecki. Podopieczni trenera Dariusza Narolewskiego
w planach mają rozegranie jeszcze
czterech sparingów. Ich rywalami
będą zespoły: KS Śniadowo, Wissa
Szczuczyn, ŁKS Łomża oraz Jagiellonia II Białystok.
Zmiana w sztabie szkoleniowym
nastąpiła również w ostrołęckiej Koronie HiD. Jeszcze w trakcie rundy
jesiennej z roli drugiego trenera zrezygnował Robert Sokół, który z przyczyn zawodowych wziął rozbrat
z piłką. Po zakończeniu pierwszej
części sezonu, władze klubu doszły
do wniosku, że trzeba dać szanse
występów zdolnej młodzieży z roczników 1994 –1995. W efekcie seniorzy
trenują wraz z juniorami, a zespół
poprowadzą wspólnie dotychczasowy szkoleniowiec pierwszej drużyny Tomasz Słowik i trener grup młodzieżowych Mariusz Szymczyk.
To połączenie może dać ciekawe
efekty podczas rundy wiosennej, bo
w ekipie żółto –niebieskich jest kilku naprawdę solidnie prezentujących się zawodników. W pierwszych
sparingach Korona HiD prezentowała się naprawdę nieźle, chociaż
nie ustrzegła się również wpadek.
Na starcie przygotowań podopieczni trenera Tomasza Słowika i Mariusza Szymczyka pokonali Orzyc Chorzele 5:0. Dwukrotnie do siatki ry-
wali w tej konfrontacji trafiali Kamil
Orzoł i Paweł Kuzia, a jedną bramkę
dołożył Piotr Kamionowski.
W kolejnym sparingowym starciu Korona HiD pokonała KS Śniadowo 3:0, a tym razem do bramki rywali trafiali: Piotr Karczewski, Krzysztof Majewski i Paweł Trojnar. Ostatni z wymienionych zawodników był
testowany i być może wiosną zobaczymy go na ligowych boiskach. Do
tej po pory Paweł Trojnar występował
jedynie w amatorskich rozgrywkach,
ale widać, że to zawodnik, który poradziłby sobie na czwartoligowych boiskach.
Ciężkie treningi dały się we znaki piłkarzom ostrołęckiej Korony
HiD w starciu z Omulwią Wielbark.
Podopieczni trenera Tomasza Słowika i Mariusza Szymczyka przegrali nieoczekiwanie 1:3. Jedyną bramkę
dla żółto –niebieskich zdobył Krzysztof Majewski. Niepowodzenie piłkarze Korony HiD odbili sobie na kolejnym rywalu. Tym razem podopieczni trenerów Tomasza Słowika i Mariusza Szymczyka pokonali wysoko
na boisku ze sztuczną nawierzchnią
ŁKS Łochów 5:2. Po dwie bramki dla
żółto –niebieskich strzelili tym razem
Paweł Dzbeński i Krzysztof Majewski. Jedno trafienie dołożył Karol Kamionowski.
Korona HiD ma zaplanowane jeszcze pięć sparingów. Kolejnymi rywalami będą: Orzeł Sypniewo, Nadnarwianka Pułtusk, Iskra Krasne, KS
CK Troszyn i KS Wąsewo. Drużynę
prowadzoną przez trenerów Tomasza Słowika i Mariusza Szymczyka
wiosną w rozgrywkach IV ligi czeka
trudne zadanie. Korona HiD Ostrołęka musi wydostać się ze strefy spadkowej. Obecnie żółto –niebiescy mają zaledwie jeden punkt mniej od Narwi, która w tabeli plasuje się trzy lokaty wyżej.
Niezwykle ciekawie zapowiada się
również walka o awans do III ligi. Na
czele grupy północnej IV ligi mazowieckiej znajduje się Bug Wyszków
– 43 pkt., który wyprzedza MKS Ciechanów – 41 pkt. i Polonię Warszawa – 38 pkt. To właśnie pomiędzy
tymi trzema zespołami powinna się
rozstrzygnąć batalia o wymarzony
awans. Jedno jest pewne. Emocji na
piłkarskich boiskach wiosną nie zabraknie! ■
ARKADIUSZ DOBKOWSKI
17-LETNI KRZYSZTOF MAJEWSKI TO NAJWIĘKSZY OBECNIE TALENT W OSTROŁĘCKIEJ KORONIE HID
19
Konkurs
Rozmaitości
Ostrołęckich
Pod lupą
Zapraszamy do wzięcia udziału w konkursie
Rozmaitości Ostrołęckich "Pod lupą".
Nasza zabawa polega na wskazaniu pięciu różnic w zamieszczonych obok
fotografiach.
Odpowiedzi należy przesłać do środy 05.03.2014 r. na adres mailowy:
[email protected] w tytule wpisując hasło "pod lupą" oraz imię
i nazwisko, adres zamieszkania i nr kontaktowy.
Wśród wszystkich Czytelników, którzy nadeślą prawidłowe odpowiedzi
wylosujemy podwójne zaproszenie do kina "Jantar".
Nagrodę wylosowała:
Katarzyna Prosińska z Ostrołęki
FOT. ADAM WOŁOSZ
KĄCIK
DOWCIPY
poetycki
Przedstawiamy kolejne wiersze naszych Czytelników. Jeżeli chcą Państwo pochwalić się
dotąd nigdzie niepublikowanymi utworami, prosimy o kontakt z redakcją lub przesłanie
ich na adres: [email protected].
Dla Kochanej Wioli
Nim zgaśnie noc
nim wróci dzień
posłuchaj mnie
co powiem Ci
Nim powiesz - nie
zastanów się
kto bardziej niż ja
będzie kochał Cię ?
Kto gwiazdkę z nieba
Ci da ?
gdy zapragniesz jej
kto zakazany zerwie kwiat ?
Gdy daleko będziesz
gdy pójdziesz sobie w świat
kto bardziej tęsknił za Tobą
będzie niż ja ?
Kto Cię będzie
do piersi tulić ?
kto od mrozu
Twe dłonie ogrzewać ?
Kto od wiatru
będzie Cię chronić ?
kto o miłości
będzie Ci śpiewać ?
Kto o Tobie będzie myślał tak
godzinami dniami nocami ?
że przejdzie za Tobą drogi szmat
byśmy wreszcie mogli być razem
mogli być sami ?
Kto MIŁOŚĆ Ci da ?
i to co SZCZĘŚCIEM się zwie ?
Zastanów się proszę KOCHANA
nim powiesz mi – nie
ANDRZEJ KRYSIAK
Żona miała problem z mężem, gdyż ten zawsze
zasypiał na niedzielnej mszy.
Postanowiła więc temu zaradzić i na kolejną
mszę zabrała długą szpilkę od kapelusza, którą to
postanowiła dźgnąć męża, jak tylko ten zaśnie.
Gdy ksiądz, mówiąc kazanie, doszedł do słów: „...
i któż jest naszym największym Zbawcą?”, mąż
właśnie przysnął. Żona dźgnęła go z całej siły
w pośladek. Ten zerwał się z krzykiem:
– Jeeezuuu!
– Właśnie tak, mój synu – odpowiedział ksiądz
i kontynuował kazanie.
Mąż, zły na żonę i nieco zawstydzony, skulił się i po
chwili znów zapadł w drzemkę.
Gdy ksiądz rzekł: „... i któż umarł za nas na krzyżu?
– Jeeezuuu Chryste! – podskoczył i wrzasnął, znów
dźgnięty szpilką mąż.
– Właśnie tak, mój synu – odpowiedział ksiądz
i dalej ciągnął mszę.
Mąż usiadł spokojnie i udawał, że śpi ale tym razem
uważnie obserwował żonę.
Żona zamierzyła się szpilką, gdy ksiądz właśnie
mówił: „... i cóż Ewa rzekła Adamowi, gdy poczęła mu
drugiego syna?”.
– Jak mnie jeszcze raz, kolniesz, to ci tak przyłożę, że
nie wstaniesz! – wrzasnął mąż.
***
Biedny, samotny Żyd, mieszkający
w kwaterunkowym mieszkaniu ze swoją niewidomą
matką, w swoich codziennych modlitwach błagał
Boga o poprawę swego losu. W końcu Bóg postanowił
odpowiedzieć na jego modlitwy. Objawił się Żydowi
i powiedział, że spełni jedno jego życzenie. Ten
zamyślił się i powiedział:
– Boże, chciałbym, żeby moja matka zobaczyła,
jak moja żona wiesza na szyi mojej córki wart
dwadzieścia milionów dolarów brylantowy naszyjnik
w czasie, gdy siedzimy w naszym Mercedesie 600
zaparkowanym obok basenu zaraz obok naszej
rezydencji w Beverly Hills.
Bóg (do siebie)
– Muszę się jeszcze od tych Żydów wiele nauczyć...
***
Ancelotti wybrał się do Barcelony, aby podejrzeć
metody treningowe Gerardo Martino.
– Jak ty to robisz, że oni tak świetnie grają?
– Zadaję im pytanie na myślenie, a to pomaga – mówi
Martino, po czym woła do siebie Messiego.
– Messi, kto to jest: syn twojego ojca, ale nie twój brat?
– Eee, proste! To przecież ja!
Ancelotti zastanowił się chwilę i wrócił na swój
stadion. Zwołał wszystkich zawodników i objaśnił im
cudowną metodę Barcelony.
– Dobra kolego – zwrócił się do Cristiano Ronaldo. –
Kto to jest syn twego ojca, ale nie twój brat?
– Trenerze, zaskoczył mnie pan! To niesprawiedliwe!
Proszę o czas do namysłu.
– OK. Masz czas do jutra.
Po treningu Ronaldo podchodzi do Garetha
Bale’a i pyta się go:
– Kto to jest syn twego ojca, ale nie twój brat?
– Nie wiesz? To przecież ja!
Następnego dnia Ancelotti woła do siebie Ronaldo
i pyta:
– Zastanowiłeś się?
– Tak! Chodziło o Bale’a! – odpowiada pewny siebie
Ronaldo.
Ancelotti wściekł się i mówi:
– Ty głąbie! To przecież Messi!
***
Premier przechadza się po Warszawie wraz ze swoją
żoną. Oglądając wystawy sklepowe mówi do żony:
– Popatrz! Spodnie 50zł, koszulka 40zł, futro 150zł.
Nie wiem o co ludziom chodzi, że jest tak źle, jest dość
tanio. Wszyscy mówią, że nikogo na nic nie stać.
Żona popatrzyła na męża z ogromną czułością, jak
tylko kobieta potrafi i mówi:
– Kochanie. To jest pralnia.
20
Og³oszenia
sms
w Rozmaitoœciach
Ostro³êckich
– gazecie o najwiêkszym
nak³adzie w powiecie
– kosztuj¹ ju¿
od 3 z³otych netto
Wyœlij sms na jeden z numerów.
P³acisz tylko za tyle znaków
ile chcesz wykorzystaæ!
Jeœli chcesz zleciæ og³oszenie
drobne to wyœlij sms na jeden
z numerów:
nr tel. 73480 – Og³oszenia SMS
– za 3,69 z³ netto do 35 znaków
(1 linia)
(2 linie)
(4 linie)
nr tel. 91900 – Og³oszenie SMS
(2 linie, og³oszenie wyró¿nione)
Wpisz w telefonie komórkowym
SMS z treœci¹ og³oszenia.
Pamiêtaj o podaniu prefiksu
naszej gazety MPLR0 i numeru
rubryki, w której ma siê znaleŸæ
og³oszenie, np. 01, a dalej
– po spacji – jego treœæ np.
sprzedam M3 w centrum miasta,
tel. 1234567.
Treœæ SMS powinna wygl¹daæ tak:
MPLR0.01 sprzedam M3
w centrum miasta. Tel. 1234567
Wyœlij SMS z treœci¹ og³oszenia
na jeden z trzech podanych
numerów.
Otrzymasz potwierdzenie
przyjêcia og³oszenia, które
sprawdzi czy jest ono zgodne
z zasadami okreœlonymi
w regulaminie przyjmowania
og³oszeñ.
Twoje og³oszenie znajdzie siê
w najbli¿szym wydaniu
Rozmaitoœci, jeœli wyœlesz sms
do wtorku 04.02.2014 r.,
do godz. 12.00.
Prefiksy z numerami rubryk:
nieruchomoœci MPLR0.01
budownictwo MPLR0.02
finanse MPLR0.03
gastronomia MPLR0.04
komisy, lombardy MPLR0.05
komunikaty MPLR0.06
komputery MPLR0.07
maszyny, urz¹dzenia MPLR0.08
matrymonialne MPLR0.09
meble MPLR0.10
motoryzacja MPLR0.11
naprawa, serwis MPLR0.12
nauka MPLR0.13
agd/rtv MPLR0.14
ogrodnictwo MPLR0.15
poligrafia/reklama MPLR0.16
praca MPLR0.17
rozrywka MPLR0.20
ró¿ne MPLR0.21
transport MPLR0.22
turystyka MPLR0.23
ubezpieczenia MPLR0.24
uroczystoœci MPLR0.25
uroda MPLR0.26
weterynaria MPLR0.27
zabawki MPLR0.28
zdrowie MPLR0.29
zguby MPLR0.30
OGŁOSZENIA drobne
UWAGA! Wszelkie reklamacje są przyjmowane w ciągu 14 dni od ukazania się numeru wyłącznie w siedzibie redakcji.Adres: Ostrołęka, ul. Hallera 13, tel. 029 760 91 92
PRACA – dam
Zmień zawód - kosmetyka za darmo.
Tel. 660 459 369.
Zmień swój zawód w rok - opiekun
medyczny. Tel. 660 459 369.
Zatrudnię kierowcę C + E z
doświadczeniem minimum rok na
trasie Niemcy-PL-Rosja.
Tel. 600 946 391.
Diagnostę na OSKP. Tel. 602 301 498.
Zatrudnię murarza. Tel. 698 626 478.
Szukam opiekunki do 7miesięcznego
dziecka. Praca od 9.00 do 17.00, okolice
Rzekunia i Troszyna. Tel. 790-468-600,
proszę o kontakt po 18.00
Grafik komputerowy
– staż z możliwością zatrudnienia
zapraszamy młode, kreatywne
i uzdolnione plastycznie osoby do
składania aplikacji na adres
[email protected]. Mile widziane
portfolio.
Z językiem słowackim lub czeskim.
Tel. 606 588 666. www.szamba24.pl
Zatrudnię tokarza frezera metalowca
CNC. Łomża. Tel. 606 416 991.
PRACA – szukam
Zaopiekuję się dzieckiem. Tel. 536
371 446.
Technik budowlany z uprawnieniami
szuka pracy. Tel. 513 023 196.
Podejmę pracy dozorcy.
Tel. 694 890 549.
NAPRAWA/SERWIS
Montaż anten satelitarnych i telewizji
naziemnej cyfrowej. Tel. 504 875 401.
NAUKA
Język niemiecki - doświadczona
nauczycielka pomoże w nauce
- 30 zł/60 min. Tłumaczenia zwykłe,
pomoc w pisaniu prac. Tel. 509 057 990.
NIERUCHOMOŚCI
Zamienię dom w stanie surowym w
Ostrołęce na gospodarstwo rolne. Tel.
693 113 060.
Administrowanie nieruchomości:
wspólnot, spółdzielni i innych.
Tel. 510 370 041. www.zador.pl.
Świadectwa energetyczne, audyty.
Tel. 510 370 041, www.zador.pl.
Świadectwa energetyczne.
Pomiary elektryczne. Tel. 509 961 824.
NIERUCHOMOŚCI – kupię
Kupię działkę w Dzbeninie,
tel. 693 113 060
Kupię gospodarstwo lub dom pod
Ostrołęką. W rozliczeniu mieszkanie
po remoncie, I piętro 60 m2.
Tel. 693 113 060.
Kupię gospodarstwo rolne. Możliwa
zamiana na mieszkanie po remoncie
1 piętro. Tel. 693 113 060.
NIERUCHOMOŚCI – sprzedam
Sprzedam działkę budowlaną w Łęgu
Przedmiejskim, 10 arów, pięknie
położoną przy lasku na nowo
powstającym osiedlu domów
jednorodzinnych, na początku ulicy
Ostrołęckiej, jadąc od Ostrołęki. Działka
uzbrojona, równy prostokąt idealna
pod budowę domu. Cena - 49 tys. zł. do
małej negocjacji. Tel. 606 922 540.
Idealnie położone, 3-pokojowe
mieszkanie 69 m2 na ul. H. Sawickiej, 3
piętro. Mieszkanie bardzo ustawne.
Kuchnia w pełnej zabudowie wraz ze
sprzętem AGD. W przedpokoju
obszerna szafa Komandor, na
podłogach parkiet dębowy, w kuchni
marmur. Antywłamaniowe drzwi
wejściowe Gerda. Ocieplany budynek z
pustaka. Tylko 10 mieszkań w pionie
klatkowym, dwa mieszkania na piętrze.
Rewelacyjna lokalizacja. Centrum
miasta ale w spokojnej okolicy,
wszędzie blisko. W pobliżu pełna
infrastruktura. Cena za m2 - 3900 zł. do
małej negocjacji. Tel. 600 069 952.
Sprzedam mieszkanie 39,02 m2. Tel.
536 371 446.
Sprzedam dom piętrowy,
wykończony w Olszewie-Borkach. Tel.
788 486 301.
Mieszkanie, 3 pokoje, po remoncie, II
p. - ul. Dzieci Polskich. Tel. 696 700 414.
Sprzedam piękną działkę w
Białobrzegu Dalszym, tel. 693 113 060
Sprzedam działkę budowlaną
2100 m2 na podborzu. Wszystkie media.
Tel. 884 100 496.
Sprzedam działkę budowlaną 1800m,
okolice Tłuszcza. Tel. 664 744 051.
Sprzedam mieszkanie 53 m2, Ostrów,
2 piętro. Tel. 602 605 028.
Sprzedam las żwirowy z koncesją.
Tel. 510 539 985.
Mieszkanie, 3 pokoje. Tel. 694 453 229.
Dom drewniany- Ostrów Centrum.
Tel. 602 518 898.
Sprzedam działki budowlane,
Rzekuń. Tel. 600 993 715
Sprzedam dom 280 m2 w Ostrołęce,
doskonała lokalizacja, Śródmieście,
zielony zakątek, stan surowy.
Tel. 693 866 200
Piętro domu z oddzielnym wejściem,
działka 3 ary + garaż, śródmieście,
dobra lokalizacja. Tel. 530 909 409.
Sprzedam działki budowlane,
12-arowe, obrzeża Ostrołęki, wszystkie
media, tel. 535 405 105
Sprzedam ziemię żwirową 2 ha
z koncesją gm. Szumowo
woj. podlaskie. Tel. 662 577 476.
Sprzedam dom 100 m2 w Ostrowi,
wszystkie media 18 arów.
Tel. 662 188 273.
Sprzedam wyposażenie lokalu
gastronomicznego, Ostrów.
Tel. 602 253 045.
Sprzedam atrakcyjną działkę
budowlaną w okolicach Ostrowi.
Tel. 692 787 133.
Sprzedam działkę zagospodarowaną,
wszystkie media 17 arów.
Tel. 512 146 799.
Sprzedam działkę 13 arów, uzbrojona
w Olszewo-Borkach, w zacisznym
miejscu - okazyjna cena.
Tel. 515 719 555.
Działka budowlana 0,9797 ha,
Grabownica Stara. Tel. 22-215-10-82.
NIERUCHOMOŚCI – wynajem
Do wynajęcia kawalerka w centrum
Ostrowi. Tel. 884 100 496.
Wynajmę lub zamienię mieszkanie na
mniejsze do 50 m2. Tel. 884 100 496.
Do wynajęcia mieszkanie 50 m2
w bloku w centrum Ostrowi
o wysokim standardzie i kawalerka
22 m2 po remoncie oraz wynajmę lub
sprzedam mieszkanie 62 m2 na
ul. Lipowej. Tel. 884 100 496.
Wynajmę lokal usługowy o pow. 50
m2 przy ul. Gen. S. Grota - Roweckiego
7/1 na Os. Centrum w Ostrołęce.
Tel. 503 367 947.
Niemiec pod adres. Tel. 693 369 159.
Transport - bus. Tel. 503 499 176.
Usługi transportowe, ziemia,
drewno, piasek itp. Tel. 608 615 268.
Wyjazdy Polska Niemcy Holandia.
Tel. 506 076 147.
AGD / RTV
BUDOWNICTWO
Kuźnia – Pracownia kowalstwa
artystycznego Steel-Art,
Tel. 506 187 560.
Promocja-kupując okna rolety gratis.
Tel. 668 502 456.
Kominki, glazura, terakota,
wykończenia wnętrz. Tel. 696 437 286.
Kowal – kute balustrady schodowe,
balkonowe, bramy wjazdowe, kominki,
elementy dekoracyjne. Tel. 506 187 560.
Elektryk. Tel. 503 163 260.
Czarnoziem, piach, ziemia, żwir,
transport. Tel. 29 761 30 07.
Świadectwa energetyczne.
Tel. 503 163 260.
Cekol, malowanie, fachowo.
Tel. 698 951 851.
Odkurzacze centralne.
Tel. 503 163 260
Usługi remontowo-budowlane.
Tel. 667 331 105.
MEBLE
Meble na wymiar. tel. 29 764 76 08/
600 243 919. meblekobalczyk.com.
Sprzedam meble biurowe i
ekspozytory telefonów komórkowych.
tel. 693 866 202
Sprzedam pralko-suszarkę Ariston,
do zabudowy, w bardzo dobrym
stanie. Tel. 600 836 313.
Złom AGD, RTV odbiór.
Tel. 503 499 176
KOMPUTERY
Internet bezprzewodowy, korzystne
ceny dla firm. Tel. 516 224 222.
„NET – PLANET” Ostrołęka,
ul. Gomulickiego 22, Tel. 609 504 307.
e-mail: [email protected]
„ALTERINFO” Serwis i sklep
komputerowy, ul. Sikorskiego 27.
Tel. 698 398 308.
MASZYNY/URZĄDZENIA
Sprzedam części z prasy WELGER AP
40. Tel. 787 893 082.
Sprzedam pilarko-frezarko-wiertarkę
Jaroma. Tel. 504 411 635.
Tokarka pociągowa TSS-150,
uniwersalna. Tel. 29 746 28 75.
Sprzedam kombajn zbożowy bizon
79 r., cena do uzgodnienia.
Tel. 668 407 316.
POLIGRAFIA, REKLAMA
MOTORYZACJA – sprzedam
Sprzedam Seata Toledo rok 1994,
w gazie, sprowadzony, cena 1300 zł.
Tel. 507 677 383.
Peugeot 407, I wł. Tel. 602 106 776.
Sprzedam Opel Astra 1,6 benzyna +
gaz, 94 r. Tanio. Tel. 660 147 385.
Volkswagen Transporter, 1.9, D, 1996,
3-osobowy. Tel. 600 601 711.
Renault Twingo 1997, benzyna, złoty,
2400 do negocjacji. Tel. 609 522 196.
Sprzedam Golf II, 1990, 2000 zł., gaz,
hak, dzwonić po 17. Tel. 692 970 735.
MOTORYZACJA – różne
Awaryjne otwieranie drzwi
(mieszkania oraz samochody)
RYGIELEK – tel.: 29 767 40 75,
503 010 174.
Autoholowanie tel. 603 125 886.
Przyczepy kempingowe wypożyczalnia. Tel. 29 764 96 10,
603 125 886.
Skup katalizatorów. Tel. 503 499 176.
MOTORYZACJA – kupię
Kupię każde AUTO. Stan techniczny
bez znaczenia. Starsze i nowsze.
Przyjazd i odbiór własnym transportem.
Gotówka i umowa od ręki.
Tel. 533 730 695
TRANSPORT
Busy 9-cio osobowe.
Wynajemprzewozy po kraju i do
Druk zaproszeń, ulotek, wizytówek,
folderów, plakatów, projekty graficzne
i wiele innych. www.informedia.pl,
Ostrołęka, ul. Hallera 13.
Tel. 29 760 91 92
KOMISY/LOMBARDY
Zapraszamy wszystkich do nowo
powstałego Lombardu. Oferujemy
m.in. skup złota i srebra oraz pożyczki
pod zastaw. Okazyjne ceny! Ostrołęka,
ul. Głowackiego 27. Te. 602 221 671.
Lombard Dukat, pożyczki
pod zastaw, skup, sprzedaż, złoto,
srebro, tel. kom. ul. Kilińskiego 34,
tel.29 764 61 68, ul. Bogusławskiego 32.
Tel. 29 694 30 30.
FINANSE
Kredyty - oferta wielu banków.
Tel. 29 764 63 82.
Windykacja długów. Tel. 504 257 386.
Atrakcyjne kredyty hipoteczne
na zakup mieszkania, domu, działki,
oferta wielu banków. Tel. 504 257 386.
Chwilówka na dowód.
Tel. 504 257 386.
Windykacja- odzyskam Twoje
pieniądze skutecznie! Tel. 668 195 439.
KREDYT HIPOTECZNY
Z GWARANCJĄ NISKIEJ RATY!
Długi okres kredytowania, minimum
formalności. Akceptacja wszystkich
źródeł dochodowych - nawet z
zagranicy! Oferty wielu banków.
Ostrołęka, ul. Kilińskiego 29, II p.
(nad salonem Orange).
Tel. 29 764 26 00, kom. 609 504 502
21
Wiele banków w jednym miejscu.
Kredyty gotówkowe i konsolidacyjne.
Ostrów Mazowiecka ul. 3 go Maja 15.
Tel. 694 485 989, Ostrołęka ul.
Kopernika 6. Tel. 784 989 943.
RÓŻNE
Sprzedam maszyny do szycia
z gwarancją, tel. 606 924 053
Oddam 2 suczki kundel.
Tel. 509 564 706.
Sprzedam kucyki. Tel. 692 304 423.
Firma sprzątająca Clean-Service oferuje
tanie, profesjonalne i szybkie sprzątanie.
Wystawiamy faktury VAT. Ostrołęka, ul.
Szpitalna 19A. Tel. 795 660 683.
GASTRONOMIA
SMAKOSZ zaprasza na zestawy
obiadowe – każdy TYLKO 10 zł!!
Dowóz do klienta – catering dla osób
indywidualnych i firm, wynajem sali
na imprezy okolicznościowe. Benzol,
ul. Graniczna 7, codziennie 11.0019.00, tel. 516 729 716
OGRODNICTWO
Meble ogrodowe, altany, huśtawki,
sztachety itp. Tel. 608 615 268.
Zakładanie Ogrodów.
Tel. 793 100 422.
UBEZPIECZENIA
Ubezpieczenia komunikacyjne
OC i AC promocje. Tel. 29 764 63 82.
Autoryzowany Agent
Ubezpieczeniowy Antoni Krupka,
4-krotny zwycięzca konkursu na
najlepszego agenta Warty w kraju.
Ostrołęka ul. Papiernicza 7/8.
Tel. 29 766 60 31, 502 054 120, ubezp.
OC, AC, NW, majątkowe, mieszkania,
domy jednorodzinne, 15 firm ubezp.
do wyboru. Możliwość uzyskania
największych promocji.
Przedłużanie paznokci.
Zapraszam. Tel. 788 919 657.
Firma branży elektroenergetycznej
poszukuje osób do odbycia stażu w Ostrołęce
na stanowisku: asystent projektanta
ROLNICTWO
Zakres obowiązków:
-udział w wykonywaniu projektów sieci elektroenergetycznych,
-uzgadnianie przebiegu projektowanych linii elektroenergetycznych,
-kompletowanie dokumentacji projektowej,
Wymagania:
- znajomość oprogramowania typu CAD,
-prawo jazdy kat. B,
- komunikatywność,
SPRZEDAM SIANOKISZONKI,
KOMBAJN ZIEMNIACZANY - ANNA,
TEL. 29 767 17 30, 721 596 066
Sprzedam 2 krowy, jałówkę,
wysokocielne. Tel. 608 635 751
Zainteresowane osoby prosimy o przesłanie aplikacji (CV+ list motywacyjny ) na adres: [email protected]
ZDROWIE
ROZRYWKA
www.zespolskarabeusz.pl
Tel. 603 050 564.
UROCZYSTOŚCI
Zawiozę do ślubu Peugeot 508.
Tel. 608 341 184.
Auta do ślubu. Tel. 606 249 729.
Fotografia ślubna. Tel. 506 950 173.
Fotografia okolicznościowa, tanio.
Tel. 501 157 482.
Foto Expres „Kupiec”, ul. Kopernika 7
lokal 10 zaprasza na zdjęcia do
dokumentów. Najtaniej w mieście!!!
DJ - Tel. 604 219 103.
WETERYNARIA
URODA
Tel. 606 450 212. ul. Goworowska 5.
Tel. 29 764 21 77.
Codziennie 9 - 19, sobota 9-14.
www.kameleon-wet.pl
Gabinet weterynaryjny Kameleon Wet. lek. wet. Jacek Antoszewski: Tel.
606 609 095. lek. wet. Joanna Komuda
- Pruszko:
Badania psychologiczne kierowców,
psycholog transportu Andrzej
Zalewski, Modus, ul. Kościuszki 18,
Ostrołęka. Tel. 662 007 521.
Alkoholizm - leczenie, odtruwanie detoks, esperal. Profesjonalnie.
www.deto24.pl. Tel. 606 501 591.
Gabinet stomatologiczny Remigiusz
Makowiecki, ul. Kurpiowska 5.
Tel.: 29 760 81 32, 29 764 29 72,
kom. 600 815 380.
Medycyna naturalna - różne
dolegliwości, biomasaż, dojazd.
Tel. 603 291 770.
Masaż - różne rodzaje, rehabilitacja,
zabiegi fizykalne, wizyty domowe.
Tel. 603 291 770
Gabinet Stomatologiczny Witold
Białobrzeski, Ostrołęka, ul. Kołłątaja 13.
Tel. 502 537 486, 29 766 71 69.
Badania psychologiczne - kierowcy,
operatorzy, broń, ochrona,
odszkodowania, renty. Wsparcie
psychologiczne, porady mgr Agata
Demska. Ostrołęka, ul. Cicha 10.
Tel. 603 251 801.
Grafika komputerowego
Oczekujemy znajomości obsługi programów graficznych:
- Photoshop,
- Illustrator,
- Corel,
- InDesign,
- Flash.
Aplikację (CV wraz z listem motywacyjnym) prosimy przesłać na adres:
[email protected]
OSIEDLE
WOJCIECHOWICE
OSIEDLE
TRAUGUTTA
OSIEDLE
ŁAZEK
BEMOWO
PODRĘŻEWO
OSIEDLE
LEŚNE
GRABOWO
OSIEDLE
PARKOWE
OSIEDLE
WITOSA
OSIEDLE
OSIEDLE DZIECI POLSKICH
ŚRÓDMIEŚCIE I
OSIEDLE
STARE
MIASTO
OSIEDLE
ŁĘCZYSK
OSIEDLE
ŚRÓDMIEŚCIE II
OSIEDLE
SIENKIE- OSIEDLE
WICZA BURSZTYNOWE
OSIEDLE
CENTRUM
OSIEDLE
KWIATOWE
OSIEDLE
POMIAN
Tu nas
znajdziesz!
Biuro ogłoszeń Rozmaitości Ostrołęckich:
ul. Hallera 13, tel. 29 760 91 92, [email protected]
OSIEDLE
STACJA
22
Ludzie Boga
Film
24.02, godz. 19.00 (Klub Kina Niezależnego)
Francja, reż. Xavier Beauvois, dramat
Film jest historią mnichów, którzy musieli zdecydować czy opuszczą miejsce,
które zajmowali od wieków czy zostaną w pogrążonym w chaosie kraju. Mnisi
mieszkają u podnóża gór Atlas w algierskim Tibhirinie. Do czasu konfliktu
z islamskimi ekstremistami żyją w zgodzie z ludnością muzułmańską, nie
próbując ich nawracać a jedynie pomagając w codziennym życiu. Kiedy
sytuacja ulega zaognieniu i coraz częściej władze szukają rozwiązań siłowych
mnisi zostają postawieni przed wyborem – odejść czy zostać. Film zdobył
Grand Prix na tegorocznym Festiwalu w Cannes.
Pawe
Trzemkowski
Dziennikarz,
historyk literatury,
amator kina.
Piłkarzyki rozrabiają
Facet (nie)potrzebny od zaraz
25.02- 27.02, godz. 16.00
Argentyna, reż. Juan Jose Campanella, animowany
25.02-27.02. godz. 18.00
Polska, komedia, Reżyseria: Weronika Migoń
Jest to bajka z tych bajek, gdzie bohaterem może zostać
każdy, nawet piłkarzyki z ulubionej gry. Tymek to niepozorny
chłopiec, który kocha piłkę nożną. Kiedy jego miastu zagraża
inwazja okropnego Kosmosa postanawia stanąć do walki.
O dziwo do pomocy zgłaszają się jego ulubione piłkarzyki
z gry. Ożywają i tworzą drużynę, która pokona wszystko.
W między czasie Tymek poznaje co to przyjaźń i współpraca.
Zosia rozstaje się z chłopakiem po tym, jak nakrywa go w swoim mieszkaniu
z inną dziewczyną. Zdradzona, staje przed koniecznością ułożenia sobie życia na nowo.
Dodatkowo sytuację świeżo upieczonej singielki komplikuje stary zakład, zgodnie
z którym Zosia, uważana za typową kandydatkę na „starą pannę”, nie może przyjść
samotnie na ślub Anny – koleżanki z lat szkolnych. Za namową przyjaciółki – Patrycji,
postanawia odszukać facetów, którzy byli kiedyś ważni w jej życiu i sprawdzić, czy gdzieś
po drodze nie przegapiła wielkiej miłości i czy któryś z „byłych” nie jest tym jedynym.
Jack Strong
25.02-27.02, godz. 20.00; 28.02., godz. 18.00
Polska, dramat, Reżyseria: Władysław Pasikowski
Prawdziwa historia pułkownika Ryszarda Kuklińskiego – człowieka, który, tkwiąc w środku
systemu, podejmuje współpracę z CIA i staje się kluczowym (choć niewidocznym) aktorem czasu
zimnej wojny. Ryszard Kukliński (pseud. Jack Strong) był oficerem Ludowego Wojska Polskiego.
Uprzedził Amerykanów o zamiarze wprowadzenia w Polsce stanu wojennego, przekazał im plany
tej operacji oraz inne tajemnice Układu Warszawskiego. Kukliński został przerzucony do USA,
gdzie żył pod zmienionym nazwiskiem. W 1984 r. sąd w PRL wydał na niego wyrok śmierci, który
w 1995 r. uchylono. Kukliński zmarł 11 lutego 2004 r. w Tampie na Florydzie.
Rodzinka nie z tej ziemi
28.02. godz. 16.00; 1.03, godz. 14.00 i 16.00; 04- 06.03. godz. 16.00
Kanada, USA, reż.Callan Brunker, animowany
Astronauta Scorch Supernova uchodzi za bohatera narodowego populacji planety
Baab. Podczas kolejnej kosmicznej wyprawy jego celem staje się Ziemia, z której
odebrano tajemniczy sygnał S.O.S.. Międzyplanetarny podróżnik nie zdaje sobie
sprawy, że jej mieszkańcy nie zareagują przyjaźnie na widok przybysza z innej
planety. Tkwiącemu po uszy w tarapatach bohaterowi przychodzi z pomocą brat
Gary, a gdy on również wpadnie w pułapkę Ziemian, na ratunek ruszy cała rodzinna
flotylla Supernovych, która udowodni, że w rodzinie nieziemska wręcz siła!
Zniewolony. 12 years a slave.
28.02, godz. 20.15; 01.03, godz. 20.15; 04-06.03, godz. 20.15
USA, reż. Steve McQueen, dramat biograficzny
Jest rok 1841. Mieszkający w Waszyngtonie Salomon Northup – wolny i wykształcony
człowiek, ojciec dwojga dzieci, szczęśliwy mąż i szanowany obywatel – zostaje
podstępem porwany i sprzedany handlarzom niewolników. Tak rozpoczyna się trwająca
12 lat dramatyczna i niezwykła odyseja człowieka, który wbrew otaczającej go brutalnej
rzeczywistości próbuje przetrwać i nigdy nie stracić nadziei na wolność. Człowiek raz
wolny, pozostanie nim na zawsze.
— 1 –3 marca 2014
Kultura
O Żołnierzach Wyklętych
Z racji tego, że pierwszego marca przypada Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych, w Ostrołęce
przygotowano program trzydniowych obchodów tego święta. Na początek Marsz. Ruszy on
pierwszego marca o godzinie 18.30. Drugiego marca obchody przeniosą się do OCK, gdzie
o 18.00 rozpocznie się koncert Panien Wyklętych. Na koniec, trzeciego marca w ramach Klubu
Kina Niezależnego mieszkańcy Ostrołęki zobaczą film poświęcony Żołnierzom Wyklętym
i posłychają wykładu Leszka Żebrowskiego. Organizatorem akcji w Ostrołęce jest ostrołęckie
stowarzyszenie Historyczne Czwartacy, wspólnie z Muzeum Żołnierzy Wyklętych. Do akcji
włączyli się wolontariusze współpracujący ze Stowarzyszeniem Mazowieckie Inicjatywy
Społeczne Stowarzyszenie Historii Ziemi Ostrołęckiej im.A.Bednarczyka, radni i osoby prywatne.
— 28 lutego 2014 18.00
— 8 marca 2014
Ostrołęcka Scena Autorska przygotowała dwie jednoaktówki w reżyserii Wojciecha Kraszewskiego , traktujące o problemie manipulacji drugim człowiekiem. Pierwsza: „Filip wielki pan nad sobą”
Henryka Bardijewskiego. Obsada: Aleksandra Cichowska, Martyna Gniewska, Ania Kamińska, Klaudia Kołodziejczyk, Mateusz Młynarczyk, Klaudia Witkoś, Ewa Wnuk. Druga: „RIO” Marka Kochana.
Obsada: Karolina Wojsz, Piotr Puch. Scenografia: Grażyna Kulesik,
Marek Suski. Światło i dźwięk: Tomasz Bednarczyk.
Klub Oczko, godz. 18, wstęp wolny
Ostrołęckie Centrum Kultury postawiło sobie wysoko poprzeczkę
jeśli chodzi o koncerty w ramach
akcji Nastroje we
dwoje. Grupa Lemon na polskiej
scenie muzycznej pojawiła się
po udziale w programie rozrywkowym emitowanym w telewizji Polsat. Tam zostali zauważeni
i docenieni. Nie było w tym nic dziwnego, gdyż zespół gra na naprawdę wysokim poziomie. Założycielem jest Igor Herbut – wokalista i jego kuzyn Adam Horoszczak, który gra na gitarze. Kluczem do sukcesu stał się charakterystyczny
głos frontmana i niebanalne teksty. Ich muzyka to połączenie balladowych piosenek pop i rockowych gitar.
Sala widowiskowa OCK, godz. 17.00.
Bilety do nabycia od 15 lutego w cenie 25 zł.
Premiery teatralne
Koncert zespołu Lemon
Niewiele polskich filmów
w ostatnich latach wzbudziło tak szerokie zainteresowanie
i lawinę komentarzy, jak „Jack
Strong” Władysława Pasikowskiego – reżysera, który dzięki „Psom” na trwałe wpisał się
w historię polskiej kinematografii. Niewielu ostrołęczan też wie,
że przy produkcji filmu o współpracy pułkownika Kukllińskiego z amerykańskim wywiadem
pracowała nasza krajanka, Magdalena Dorobińska, od czasu do
czasu będąca gościem Dyskusyjnego Klubu Filmowego „Rejs”.
Są więc co najmniej dwa powody, dla których warto wybrać się
do Kina „Jantar”: po pierwsze
jest to jedna z bardziej udanych
propozycji filmowych, z wartką
akcją, historią trzymającą w napięciu do ostatnich minut i doskonałą grą aktorską. Po drugie – „Jack Strong” to wydarzenie kulturalne tej zimy, dyskutowane w różnych kręgach, więc
warto mieć na jego temat własne
zdanie.
W Klubie „Oczko” trwają
przygotowania do nowej premiery teatralnej. W piątek, 28
lutego br. o godz. 18.00 będzie
można obejrzeć dwie jednoaktówki: „Filip wielki pan nad sobą” Henryka Bardijewskiego
i „RIO” Marka Kochana, przygotowane przez młodych artystów
z Ostrołęckiej Sceny Autorskiej.
Zdaje się, że słusznie postąpił reżyser Wojciech Kraszewski sięgając po repertuar nie przynależący
do ścisłego kanonu dramatycznego, bo ten – zazwyczaj zgrany już przez różne zespoły w całym kraju – wymaga i większego
profesjonalizmu i większych nakładów pracy, finansów, zaplecza technicznego. Ostrołęcka Scena Autorska ma szansę na sukces jako lokalny zespół teatralny
dzięki utworom scenicznym, które są albo zapomniane, albo gdzie
indziej niedoceniane i niewystawiane. Droga nieprofesjonalnego teatru prowadząca do zdobycia uznania widowni i doskonalenia się w warsztacie nie powinna – moim zdaniem – prowadzić
przez Mrożka, Zapolską czy Głowackiego. O inscenizacjach obu
jednoaktówek i postępach Ostrołęckiej Sceny Autorskiej przeczytacie Państwo w kolejnych “Rozmaitościach”. ■
W. Pasikowski (fot. East News)
23
W wesołym PeGeErze (239)
Niektórzy twierdzą, że Lenin nie jest żywy. Są i tacy, którzy uważają, że nie ma już PeGeErów.
O święta naiwności! PeGeEry są i mają się świetnie. Tylko, że – tak jak krasnoludków –
często ich nie zauważamy. Redakcja przybliży Czytelnikom życie jednego z nich. Podobieństwo
do znanych osób, miejsc i faktów jest zamierzone i zupełnie nieprzypadkowe.
Proszę napisać w protokole,
że ja głosowałem najwyżej a na
dodatek pięcioma palcyma !
Śliczna Pani Joasia stała przy oknie
i z lękiem wyglądała na zewnątrz.
Mimo tego lęku nie mogła oderwać
wzroku od nowej armaty, którą Jasio ustawił niedawno na najważniejszym placu PeGeeRu. Armata skierowana była wprost w okna gabinetu Stasia Wiaderki, którego Jasio nie
darzył wielkim szacunkiem. Może
dlatego, że Wiaderko zrobił doktorat, a Jasio, tuż przed ich zakończeniem, rzucił studia. A może dlatego,
że od pewnego czasu zaczęły po PeGeeRze chodzić słuchy, że Wiaderko
knuje jakby tu zamienić swój gabinet na gabinet Jasia. Mniejsza zresztą o to, z jakich powodów Jasio nie
przepadał za Wiaderkiem, jakie by
one nie było, to jeszcze nie powód,
żeby celować w jego okna z nowiutkiej armaty. Tak mniej więcej myślała sobie Śliczna Pani Joasia, kiedy
z tego zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi.
– Proszę – powiedziała bez namysłu
Śliczna Pani Joasia. I dopiero wtedy uświadomiła sobie, cóż to było za
pukanie! Tak pukać mógł tylko on! –
Proszę, proszę, proszę!!! – wykrzyknęła Pani Joasi najserdeczniej i najczulej jak umiała, chcąc w ten sposób zatrzeć wrażenie jakie musiała
zrobić na nim tym pierwszym, zwykłym, banalnym „proszę”.
I chyba zatarła, bo wszedł do gabinetu uśmiechnięty.
– Witam cię – rzucił z właściwym
sobie czarem od drzwi.
Pani Joasia nie odpowiedziała. On,
prawdę powiedziawszy, odpowiedzi się nawet nie spodziewał. Wiedział jakie robi wrażenie na kobietach i zdawał sobie sprawę, że te muszą za każdym razem dochodzić do
siebie przez dłuższą chwilę. Dżentelmeńsko dał Ślicznej Pani Joasi taką właśnie dłuższą chwilę, by po
niej, przejść do rzeczy.
– Ja do Jasia – zakomunikował oficjalnie, niemal oschle, Aruś Diabelski, bo on to był właśnie w gabinecie
we własnej osobie.
– Przecież wiem, że nie do mnie! –
okazało się, że dłuższa chwila była jednak za krótką, żeby dziewczyna całkiem doszła do siebie. Wyraźnie jeszcze nie panowała nad sobą, na co wskazywał choćby ton jej
głosu, niebezpiecznie zbliżający się
do histerycznego. – Ty nigdy nie
przyjedziesz do mnie!!! Tylko Jasio
i Polska! Polska i Jasio! A ja? A moje uczucia?!
Aruś Diabelski uśmiechnął się tylko. Nie za bardzo jednak, żeby
dziewczyna przypadkiem nie zrozumiała tego opacznie.
– Nie zapominaj o prezesie! – niemal ją skarcił.
Śliczna Pani Joasia, która przed
chwilą wyrzuciła z siebie całą złość
i ból, była już tak pusta w środku,
że tylko machnęła ręką. W gabinecie zapanowała kłopotliwa cisza.
Na szczęście nie na długo, bo w tej
właśnie chwili drzwi otworzyły się
i stanął w nich Jasio Pieski.
– No jesteś wreszcie! – wykrzyknął na widok swojego najlepszego
przyjaciela. – No mów szybko! Załatwiłeś?
– Załatwiłem – Aruś Diabelski
uśmiechnął się jakby właśnie wrócił
z wygranej potyczki z Moskalami.
– Wszystko, o co prosiłem?
– Prawie wszystko...
– Wiedziałem! Wiedziałem! – Jasio
nieoczekiwanie wybuchł płaczem. –
Nawet na prezesa nie można liczyć!
Znikąd pomocy! A ja tu sobie żyły
wypruwam, a ja tu...
– Uspokój się – wszedł mu w słowo
Aruś Diabelski. – Przecież mówię,
że prawie wszystko załatwiłem!
Czy ty sobie wyobrażasz, że prezes
jest wszechmocny i może wysłuchać
Adres redakcji:
ul. Hallera 13, 07-410 Ostrołęka
tel./fax: 29 760 91 92
e-mail: [email protected]
Rozmaitości Ostrołęckie – niezależny dwutygodnik rozdawany bezpłatnie, wydawany w Ostrołęce. Nakład: 26,5 tys. egzemplarzy.
Wydawca: Agencja Informedia. Redaktor naczelny: Tomasz Decyk, tel. 609 609 019.
Współpracownicy: Sławomir Olzacki, Kinga Sawicka, Paweł Trzemkowski, Adam Wołosz, Anna Siudak,
Arkadiusz Dobkowski, Mirosław Dylewski, Justyna Fiedorczyk, Barbara Kalinowska, Wojciech Kulas-Boćkowski,
Małgorzata Laskowska, Marta Mierzejewska, Anna Wołosz, Adam Zadrożny.
Redakcja nie zwraca tekstów niezamówionych oraz zastrzega sobie prawo ich redagowania i skracania.
Korespondencję, rozwiązania konkursów prosimy kierować na adres redakcji
lub e-mailem: [email protected]. Redakcja nie odpowiada za treść reklam i ogłoszeń.
Reklamacje przyjmowane są w ciągu 14 dni od ukazania się numeru.
Biuro ogłoszeń: [email protected]
Pobierz aktualne wydanie Rozmaitości Ostrołęckich – www.rozmaitosci.com
każdego i każdego prośby spełnić?
– Tak właśnie myślę! – Jasio spojrzał swojemu przyjacielowi prosto
w twarz. – Tak właśnie myślę i w to
wierzę, i w tej wierze nie ustanę! –
wypowiedział uroczyście.
By po chwili zastanowienia, dodać
z nabożeństwem i z największą pokorą na jaką go było stać:
– Ale jako ten Hiob zaiste przyjmę każdy wyrok prezesa, choćby
z mojego, człowieczego i grzesznego punktu widzenia był niesprawiedliwy. Bo wiem, że dla Polski będzie
dobry! – zaakcentował. – Mów, czego ci się nie udało załatwić.
– Prezes nie zgodził się, żeby rząd,
po naszym oczywistym i spodziewanym zwycięstwie sfinansował
budowę kościoła na osiedlu Kwiatowym – Aruś wiedział, że trzeba ten
konieczny cios zadać Jasiowi szybko, żeby jak najmniej bolało.
Bolało jednak bardzo, bo Jasio aż się
skurczył.
– Ojej, ale dlaczego – wbrew wcześniejszym zapowiedziom nie przyjął tego jednak z pokorą.
– Dlaczego? Dlaczego? Nie wiem!
Może prezes uznał, że jego rząd nie
będzie budował kościołów.
– Jak nie będzie?! – Jasio był bardzo
daleki od pokory. – Przecież nawet
ten rząd, niech będzie przeklęty, dał
na świątynię opatrzności.
– No i może właśnie dlatego, następny nie będzie. Nie wiem zresztą.
Poza tym to może byś się w końcu
uspokoił i raczył wysłuchać co załatwiłem.
– No może i tak – zgodził się Jasio.
– Zresztą nic straconego. Basen sam
wybudowałem to i kościół wybuduję. Mów co prezes obiecał.
– Da pieniądze na muzuem! – Aruś
ogłosił triumfalnie. I żeby znów nie
dopuścić do jakiegoś porozumienia,
szybko mówił dalej. – Ale stawia jeden warunek.
– Jaki?
– Do czasu oczywistej i spodziewanej zmiany rządu musisz robić
tak, żeby niczego nie było. Bo na
razie wszystko idzie na konto tego rządu...
– Niech będzie przeklęty! – wtrącił
Jasio.
– Niech będzie! – przytaknął Diabelski. – Czyli mówiąc krótko, nic
nie rób i niczego nie buduj.
– Wydaje mi się, że to się da zrobić –
Jasio podrapał się w głowę. – I to nawet nie zmieniając przywyczajeń... ■
24

Str. 4 - Informedia

Transkrypt

Podobne dokumenty

Pilnie Sprzedam W Dobrej Cenie