Rodzina katolicka - W obronie Konopnickiej

Rodzina katolicka - W obronie Konopnickiej

Rodzina katolicka - W obronie Konopnickiej
piątek, 30 listopada 2012 21:43
Walka semantyczna, prowadzona przez środowiska homoseksualne, ma na celu zmianę
świadomości społecznej. Dokonuje się to także poprzez zaszczepianie odpowiedniej
nomenklatury. Stąd słowo „gej”. Albo „orientacja homoseksualna”. Tymczasem sam termin
„orientacja” oznacza zwrócenie się tylko w jednym, właściwym kierunku.
W „Godzinie myśli” Juliusz Słowacki pisał o przyjaźni dwóch chłopców. Jednym był on sam.
Drugim – kolega „ze szkolnej sali” – Ludwik Spitznagel. Łączyło ich serdeczne przywiązanie,
bliskość wewnętrzna wywodząca się z pokrewieństwa romantycznych dusz. Razem spędzali
czas na zabawach i snuciu wspólnych marzeń o podróżach, przygodach lub wielkiej
przyszłości. Julek został słynnym poetą. Ludwik skończył źle. Utalentowany, mówiący wieloma
językami (czytał w oryginale „Odyseję” i „Iliadę”, Wergiliusza po łacinie, „Raj Utracony” Miltona
po angielsku), zdolny orientalista, podróżnik, poeta, popełnił samobójstwo. Domniemywano, że
przyczyną mógł być zawód miłosny. Autor współczesnej biografii Słowackiego zasugerował
wręcz, że Spitznagel zabił się, gdyż został „odrzucony” przez Juliusza. A takie „odrzucenie”
nabiera w narracji wyraźnego klimatu insynuującego homoseksualizm wieszcza. W tym miejscu
wypadałoby zapytać działaczy środowisk homoseksualnych, dlaczego nie wezmą Słowackiego
na sztandary, jeśli robią lesbijkę z Marii Konopnickiej? Skoro autorkę „Roty” czynią bojowniczką
o tęczową szczęśliwość świata i – nie mając na to żadnych dowodów – sugerują jej zboczenie,
to czemu nie sięgną po inne, może i większe nazwiska? Jeśli bowiem zastosować ten sam
sposób myślenia, wyciągania logicznych wniosków, dowodzenia i przedstawiania światu
wyników swoich „badań”, to homoseksualistą można zrobić każdego.
Nawet Michała Wołodyjowskiego z sienkiewiczowskiej Trylogii. W końcu Mały Rycerz zakochał
się w Basieńce, która nosiła się po chłopięcemu, a ksywkę miała męską – Hajduczek. Brzmi
zabawnie? Nie bardziej niż to, że przyjaźń dwóch pań „M” – Marii Konopnickiej i Marii
Dulębianki miałaby się okazać lesbijską jedynie przez fakt, że była to relacja bardzo bliska i
przyjacielska, Dulębianka zaś „nosiła się po męsku”, miała krótsze niż zwykle włosy, a w oku
nosiła monokl. Z monokla jednym ruchem robi się homonokl, czyli narzędzie optyczne do
jednostronnego i skrzywionego spojrzenia, które ma uzasadniać wygodną tezę. Tę mianowicie,
że wielka patriotka, emblemat narodowy, Maria Konopnicka, była… lesbijką. Takie
potraktowanie poetki nie jest tylko jednorazowym wyskokiem homoseksualnych środowisk. To
część od dawna prowadzonej i zataczającej coraz szersze kręgi propagandy pederastów,
mającej na celu przekonanie społeczeństwa, że zboczenie to norma, a nawet wzorzec.
Juliusz Słowacki homoseksualistą i satanistą
1/6
Rodzina katolicka - W obronie Konopnickiej
piątek, 30 listopada 2012 21:43
Taką tezę postawił w biografii, zatytułowanej „Szatanioł”, Jan Zieliński. Według niego, Słowacki
już jako młody, „skrajnie ambitny” chłopak marzył o sławie. Poszedł do wileńskiego kościoła (to
jakoś biografa nie dziwi, ale cóż, widać pakty z diabłem najlepiej udają się w kościele) i tam miał
zawrzeć przymierze z księciem ciemności, sprzedając duszę za chwałę po śmierci, niczym
Faust. „O Boże! Daj mi sławę po śmierci, a za to niech będę najnieszczęśliwszym,
pogardzonym i nie poznanym w moim życiu”. Zieliński nie zwraca uwagi na fakt, że modlitwa
jest skierowana do Boga. Nie myśli o tym, że Słowacki był zakochany w „Naśladowaniu
Chrystusa” Tomasza à Kempis, u którego – we wskazówkach do duchowego życia – co rusz
znajdują się wskazania, by nie cieszyć się ziemską sławą, lecz myśleć o nagrodzie w niebie.
Autor „Szatanioła” wyciąga wniosek następujący: „Modlił się do Boga i aniołów, ale kto inny
wysłuchał tej żarliwej prośby. Nie był to pakt z Panem Zastępów czy aniołami, tylko z aniołem
upadłym, z Szatanem”. Jeśli ktoś sądzi, że w tej jawnej manipulacji nie da się pójść jeszcze
dalej, to się myli. Można. I w zupełnie swobodny sposób dodać Juliuszowi Słowackiemu
homoseksualizm jako nutę, która biografię artysty nie tylko wzbogaci, ale wręcz ją uniesie do
jakiejś wyższej, uskrzydlonej sodomiczną skazą rangi.
Pojawiają się więc w tej biografii nie tylko sugestie dotyczące „dziwnej” przyjaźni ze
Spitznaglem, ale wręcz bezpośrednie wskazania, jakoby Słowacki miał doświadczenia
homoseksualne. Sposób zaś wyciągania wniosków i prezentowania ich jest identyczny jak w
przypadku przypisywanego poecie satanizmu.
Niech wystarczy choćby opis znajomości z malarzem o nazwisku Charles Guigon, z którym
podobno Słowacki wyprawił się w Alpy. Guigon poszukiwał bratniej duszy i tę właśnie miał
znaleźć w osobie naszego wieszcza. Zieliński konkluduje: „Teza moja brzmi tak: S. [Słowacki –
przyp. TŁ] zrealizował swój plan i pojechał do Veytaux z Guigonem. Jeśli przemilczał obecność
malarza w (skąpej w tym okresie) korespondencji z matką, to może dlatego, że jego przyjaźń z
Charles’em Guigonem zbytnio się zacieśniła i nie chciał pani Salomei niepokoić wynaturzeniami
natury skrycie lub jawnie homoseksualnej. Może właśnie dlatego podkreślał kilka razy swoją
samotność…”.
Proszę zwrócić uwagę, co się dzieje. Autor biografii wieszcza narodowego, przygotowanej
przez renomowane wydawnictwo WAB, zarzuca jawnie Juliuszowi Słowackiemu, że był
homoseksualistą. A dowodem na to ma być fakt, że… nie wspomniał o tym ani słowem matce!
Gdy zaś Słowacki pisze do rodzicielki o pewnej młodej Angielce, która „tu mieszkała, przez
drzwi tylko oddalona ode mnie, i z którą po całych dniach szaleliśmy”, to Zieliński, rozpędzony w
swoim homodetektywistycznym śledztwie, odczytuje to tak: „Jeśli prawidłowo interpretuję
opisaną w tym konkretnym liście sytuację, młoda Angielka jest tylko pseudonimem młodego,
2/6
Rodzina katolicka - W obronie Konopnickiej
piątek, 30 listopada 2012 21:43
wysokiego Anglika o »dość przystojnej twarzy« który pozostał w pensjonacie po odjeździe
swoich rodaków…”. Nic dodać, nic ująć.
Homobiografie
Wydana w 2010 r. książka Krzysztofa Tomasika pt. „Homobiografie” to doskonały przykład
propagandy homoseksualnej prowadzonej poprzez słowo drukowane i w dodatku pretendującej
do „pseudonaukowości”. Co prawda nie jest to w żadnym razie praca naukowa, lecz pisana w
klimacie książek popularyzatorskich, powołująca się co chwilę na rozmaite źródła i autorytety.
Tak, żeby czytelnik miał wrażenie, że obcuje z myślą podawaną w przystępnej formie, lecz
wynikłą z dobrze udokumentowanej, rzeczowej i „profesjonalnej” pracy, którą autor wykonał.
Nie będę analizował wszystkich potknięć w szesnastu homobiogramach, gdyż chcę skupić się
na temacie najważniejszym – czyli Marii Konopnickiej. Gdyż to książka Tomasika przyczyniła
się do surrealistycznej sytuacji, w której autorka „Sierotki Marysi” zaczyna być przedstawiana
jako lesbijka.
Koronnym dowodem na jej odmienność seksualną ma być głęboka przyjaźń, zażyłość, relacja o
bardzo bliskim charakterze, jaką Konopnicka miała z Dulębianką. Faktem jest, że obie panie
popierały ruchy emancypacyjne (przy czym Dulębianka w sposób bardzo wyrazisty), że
spędzały ze sobą wiele czasu, jeździły po Europie i spały w hotelach w jednym pokoju. Jednak
nawet najbliższa relacja, a nawet bardzo ciepłe uczucia, jakie się do siebie żywi, nie są
dowodem na kontakty o charakterze erotycznym.
Należy zwrócić uwagę na zupełnie inną specyfikę czasów, w jakich żyły dwie Marie, i obyczajów
tamtej epoki. Do standardów należało goszczenie różnych osób w domach, często wieloletnie,
tak że stawały się one „domownikami”, przyszywanymi członkami rodziny. W dzisiejszym
świecie rzadko spotyka się prawdziwe przyjaźnie. A kiedyś miały one charakter głęboki, czasem
prawie rodzinny, a sposób wyrażania uczuć był często związany z afektacją i emfazą. Taki był
styl. Próba opisywania dawnego świata obyczajów dzisiejszymi kryteriami to próba fałszywa.
Choć na poprawność polityczną cierpią nawet znawcy historycznej obyczajowości. Sławomir
Koper, autor serii świetnych książek o życiu codziennym w okresie dwudziestolecia
międzywojennego, napisał np.: „Gejem był też Lechoń, Iwaszkiewicz, Borman (wspólnik
3/6
Rodzina katolicka - W obronie Konopnickiej
piątek, 30 listopada 2012 21:43
Grydzewskiego), lesbijką Maria Dąbrowska”.
Otóż nie byli oni „gejami”. Byli homoseksualistami. A słowo „gej” zostało przez Kopera użyte
niewłaściwie. „Bycie gejem” to wynalazek współczesny, zarówno słownikowy, semantyczny, jak
i ontologiczny. Bo „bycie gejem” to nie tylko kwestia homoseksualizmu, ale jednocześnie
wyznawania pewnej filozofii życiowej, a także kwestia stosunku do własnej seksualności.
Jan Lechoń, genialny poeta o konserwatywnych przekonaniach, antykomunista niemogący
zaakceptować postaw Tuwima czy Słonimskiego (dogadujących się z reżimem), przez całe
życie zmagał się z demonami. Jednym z nich był właśnie homoseksualizm. Pojmowany jako
nieszczęście. A nie jako odmienna „orientacja”.
Walka semantyczna, prowadzona przez środowiska homoseksualne, ma na celu zmianę
świadomości społecznej. Dokonuje się to także poprzez zaszczepianie odpowiedniej
nomenklatury. Stąd słowo „gej”. Albo „orientacja homoseksualna”. Tymczasem sam termin
„orientacja” oznacza zwrócenie się tylko w jednym, właściwym kierunku. Orient, czyli Wschód,
był w dawnych wiekach kierunkiem nie tylko wschodzącego Słońca, ale także Boga,
rozumianego jako Nieskończoność i Kosmiczna Tajemnica. Kościoły były „orientowane”, czyli
ustawiane względem Wschodu. „Górna” część średniowiecznych map to była także krawędź
wschodnia, a nie północna, jak obecnie. Mapę się „orientowało”, czyli ustawiało w stronę
Orientu. Zatem „orientacja” to skierowanie tylko w jedną, słuszną, prawidłową stronę.
Homoseksualiści postanowili przekonać świat, że związek dwóch mężczyzn jest przecież tak
samo naturalny jak wschód Słońca na Biegunie Północnym i Południowym jednocześnie.
Lechoń do końca swoich dni nie mógł się pogodzić ze swoim losem. Niektórzy uważają, że
homoseksualizm był powodem, dla którego pewnego dnia w 1956 r. przerwał wywiad radiowy,
jakiego udzielał w Hotelu Hudson w Nowym Jorku, wjechał na dwunaste piętro i wyskoczył
przez okno…
Manipulacje Konopnicką
W „Homobiografiach” można – jak pod szkłem laboratoryjnym – obejrzeć, w jaki sposób
dokonuje się manipulacji, aby odpowiednio ukazać cel. Tomasik przywołuje anegdotę
opisywaną przez Boya-Żeleńskiego w liście do Izabeli Moszczeńskiej. To historia o zamówieniu
4/6
Rodzina katolicka - W obronie Konopnickiej
piątek, 30 listopada 2012 21:43
przez „Tygodnik Ilustrowany” tekstu po śmierci Konopnickiej. Napisał go Kazimierz
Przerwa-Tetmajer. Zaczynał się pompatycznie: „Jak grom z jasnego nieba spadła hiobowa
wieść…”.
Problem w tym, że Tomasik nie tylko wyrywkowo cytuje Boya (ucinając kwestię o „anegdocie,
którą świeżo usłyszał”), ale nie sprawdza nawet, co tak naprawdę napisał Przerwa-Tetmajer w
„Tygodniku”. A tymczasem artykuł zaczynał się od słów: „Śmierć nielitościwa zabiera u nas ludzi
– jakby ich za wiele było, a jest ich przecie tak mało…”. Sformułowania „Jak grom z jasnego
nieba…” po prostu tam nie ma!
Nie inaczej wyglądają inne kwestie złożone z domysłów, insynuacji i przemilczeń.
Gdy Tomasik wspomina wiec sufrażystek z 1905 r., to jedynie prześlizguje się po temacie.
Tymczasem właśnie wtedy miało miejsce niezwykle ważne zdarzenie. Zofia Nałkowska
wygłosiła słynny referat o równouprawnieniu kobiet, w tym także seksualnym. W reakcji na to
wystąpienie Maria Konopnicka demonstracyjnie opuściła salę. Z zemsty działaczki ruchów
emancypacyjnych zaczęły potem obrzucać ją błotem, natychmiast próbując grać kwestią
bliskich kontaktów z Dulębianką. Całej tej historii Tomasik jednak po prostu nie zauważa. Bo nie
pasuje ona do tezy.
Zamiast tego wypisuje, że należy zastanowić się, „czy w ogóle kobiety homoseksualne żyjące
wówczas na polskich ziemiach były w stanie urefleksyjnić swoje preferencje i wytworzyć
lesbijską tożsamość”. A potem otwarcie zadaje pytanie: „Zresztą, co miałoby wynikać z tego, że
Dulębianki i Konopnickiej nie łączyła relacja erotyczna?”.
Otóż właśnie – dochodzimy do głównego punktu. Już nie kwestie seksualne mają zadecydować
o tym, czy ktoś jest homoseksualny, czy nie. Tylko jakiś arbitralny osąd.
Wedle tego sposobu myślenia, zboczeńcem byłby też Stanisław Wyspiański. I Józef Mehoffer.
Obu przez wiele lat łączyła szczególna przyjaźń. Mieszkali razem w Paryżu. Jak małżeństwo,
bo nawet zakupy robili wspólnie. Na dowód są zapisane rachunki. Pranie kosztowało ich 50
franków. Wyjścia do teatru po 3 franki. Na jedzenie wydawali 360 franków przez trzy miesiące.
A jak tak poczytać „Dzienniki Mehoffera”, wychodzi, że między malarzami była naprawdę pełna
emocji relacja… Jakże charakterystyczna dla artystycznych dusz, które wzajem karmią się
5/6
Rodzina katolicka - W obronie Konopnickiej
piątek, 30 listopada 2012 21:43
inspiracjami. A przecież takich przedziwnych „par” było więcej. W tym wypadku „gejem” byłby
Rilke, bo zakochał się w Rodinie. „Gejami” byliby Cézanne i Zola, bo razem przyjaźnili się jako
dzieci i w dodatku kąpali razem nad rzeką. Co gorsza – Cézanne to potem narysował, Zola zaś
malarza sportretował w swoim „L’Oeuvre”. Pytania o seksualność artysty z Aix-en-Provence
pojawiają się coraz częściej w związku z tym, że malował nie tylko kąpiące się kobiety, ale i…
mężczyzn.
Przyjaźń pomiędzy Konopnicką a dużo od niej młodszą Dulębianką także miała charakter
kontaktu między dwoma artystkami o silnych osobowościach. Jak napisała przedwojenna
biografka Dulębianki, Maria Jaworska: „oddawała się ona »kultowi« Konopnickiej”. Temu
samemu kultowi oddawało się wielu Polaków. I oddaje dalej – to ci, którzy ciągle śpiewają
„Rotę” ze wzruszeniem w sercu. Nie da się tego zniszczyć. Kiedy poetka zmarła, na pierwszej
stronie „Tygodnika Ilustrowanego” pojawił się wiersz. „Uderz, dzwonie starej Fary, grzmij w ulice
grodu,/Nad Warszawą się rozkołysz jak serce narodu!/Jak na krwawy zgon hetmański, graj
spiżowym słowem,/Zygmuntowi głos podawaj, co łka nad Krakowem!”. Mam nadzieję, że taki
dźwięk trudno będzie zagłuszyć. Bo ciągle go słychać. Człowiek zaś to nadal Homo sapiens. A
nie – Homo Homo.
Tomasz Łysiak
Źródło: Gazeta Polska
Za: Niezależna.pl
6/6