VI P 323/09 - Sąd Rejonowy w Białymstoku
Transkrypt
VI P 323/09 - Sąd Rejonowy w Białymstoku
WYROK SĄDU REJONOWEGO SĄDU PRACY W BIAŁYMSTOKU z dnia 19 marca 2010 r., Sygn. akt VI P 323/09 Przewodniczący: SSR Karolina Szerel Ławnicy: Bogumiła Borowska Barbara Zajkowska Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Białymstoku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2010 roku w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa X przeciwko Y spółce akcyjnej z siedzibą w W. I. II. Oddala powództwo. Zasądza od powoda X na rzecz pozwanego Y Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 467 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. UZASADNIENIE Powód X w pozwie skierowanym przeciwko Y Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie kwoty 4500 zł tytułem odszkodowania za bezprawne rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp oraz o zasądzenie kosztów procesu. Podniósł, że w czasie zatrudnienia u pozwanego nigdy nie otrzymał żadnego upomnienia i szybko awansował. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 §1 pkt 1 z lakonicznym powołaniem się na utratę zaufania było dla niego zaskoczeniem. Pozwana Y Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podniosła, że powód będąc zatrudnionym na stanowisku kierowniczym, został wspólnikiem spółki o nazwie „Z i Wspólnicy Spółka Jawna”. Zakres działalności tej spółki pokrywa się z zakresem działalności spółki Y. Powód swą działalnością stworzył zagrożenie dla interesów swego pracodawcy, zaniechał dbałości o dobro pracodawcy, co skutkowało utratą zaufania i rozwiązaniem stosunku pracy. Sąd ustalił i zważył, co następuje: Umową o pracę z dnia 30 marca 2007 r. powód został zatrudniony w pozwanej spółce początkowo na podstawie umowy o pracę na czas określony , a następnie na czas nieokreślony na stanowisku kierownika sprzedaży – sektor telekomunikacyjny (k.10 akt osobowych, część B). Porozumieniem zmieniającym od dnia 1 września 2008 r. powoda zatrudniono na stanowisku dyrektora sprzedaży – dostęp multimedialny (k.16 akt osobowych, część B). W roku 2008 r. powód został wspólnikiem spółki jawnej „Z” z siedzibą w B. (wyjaśnienia powoda k.87, 38-39). Spółka ta – w okresie zatrudnienia powoda w Y Spółce Akcyjnej - wykonała na rzecz M.N. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Zakład Instalacji Elektrycznych w B. instalację systemów SSWiN i P.Poż. w budynku O. P. K. W.P w B. za kwotę 37 210 zł (faktura VAT - 42) oraz wykonała systemy teletechniczne w budynku BSW w Białymstoku za kwotę 168 604 zł (faktura VAT – 43). Nadto, już po ustaniu zatrudnienia powoda w Y S.A.- spółka ta wykonała instalację teletechniczną w budynku CE w Białymstoku (zeznania M. N. k.86). W dniu 5 czerwca 2009 r. powód otrzymał na piśmie oświadczenie woli pracodawcy w przedmiocie rozwiązania z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, co spowodowało całkowitą utratę zaufania. W piśmie tym wskazano, że ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych polegało na: 1 - podjęciu działalności konkurencyjnej w stosunku do pracodawcy w ramach „Z i Wspólnicy Spółka Jawna” jako wspólnik tej spółki, - naruszeniu obowiązku lojalności wobec pracodawcy, - wykorzystywaniu informacji poufnych pracodawcy w celu osiągnięcia własnych korzyści, co stanowiło naruszenie art. 100 § 2 pkt 4 kp, § 5 ust. 1 pkt a oraz § 8 umowy o pracę (k. 1 akt osobowych powoda, część C). Powyższe okoliczności były bezsporne. Bezspornym było także to, że powoda nie łączyła z pozwaną spółką umowa o zakazie konkurencji. W myśl art. 52 § 1 pkt 1 kp pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego ( np. wyrok z dnia 23.09.1997 r., I PKN 274/97, OSNAP 98/13/396 ) przyczyną rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp mogą być szczególnego rodzaju, zawinione uchybienia pracownicze, które spowodowały zagrożenie interesów lub istotną szkodę w mieniu pracodawcy. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy musi być przez pracodawcę stosowany wyjątkowo i z ostrożnością, działanie pracownika stanowiące podstawę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno też być rezultatem złej woli pracownika w postaci winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa a nie jedynie zwykłym zaniedbaniem pracownika lub działaniem poniżej oczekiwań pracodawcy ( tak wyroki SN z dnia 2.06.1997 r., I PKN 191/97, OSNAP 1998/9/268; 2.06.1997 r., I PKN 193/97, OSNAP 1998/9/269 ). Czyn pracownika uznaje się za bezprawny, gdy jest sprzeczny z jego obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy. Winę można przypisać pracownikowi zarówno wtedy, gdy jego stosunek psychiczny do czynu (stanowiącego działanie lub zaniechanie) jest świadomy, jak i wówczas, gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ów skutek się godzi. W konsekwencji o zakwalifikowaniu działania lub zaniechania pracownika jako odpowiadającego art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie decyduje wysokość szkody majątkowej (chociaż w pewnych sytuacjach nie jest ona bez znaczenia), lecz okoliczność, że postępowanie pracownika przedmiotowo bezprawne i podmiotowo zawinione - stanowi zagrożenie interesów pracodawcy (Komentarz do art. 52 kodeksu pracy [w:] U. Jackowiak (red.), M. Piankowski, J. Stelina, W. Uziak, A. Wypych-Żywicka, M. Zieleniecki, Kodeks pracy z komentarzem, Fundacja Gospodarcza, 2004, wyd. IV). W orzecznictwie za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych uznano utworzenie konkurencyjnej spółki i prowadzenie przez nią działalności. Zgodnie bowiem z art. 100 § 2 pkt 4 k.p. pracownik ma obowiązek dbania o dobro zakładu pracy, chronienia jego mienia oraz zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Prowadzenie interesów konkurencyjnych w stosunku do spółki, w której pracownik jest zatrudniony stanowi podstawę uzasadniającą rozwiązanie stosunku pracy (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2001, I PKN 263/00, Lex 551039). Analiza okoliczności sprawy doprowadziła Sąd do wniosku, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Trzeba bowiem zgodzić się z pozwanym pracodawcą, że działalność powoda w spółce jawnej „Z i Wspólnicy” było zachowaniem nielojalnym wobec pracodawcy, godzącym w jego dobro i stanowiącym istotne zagrożenie jego interesów. Potwierdzają to zeznania świadka M.N.(k.86), który trzykrotnie zlecił w/w spółce wykonanie różnego rodzaju instalacji. Jak wynika z tych zeznań, prace te mogłaby wykonać spółka Y ale spółka „Z i Wspólnicy” zaproponowała najniższą cenę. Wcześniej świadek podobne prace zlecił spółce Y. Dodatkowo z zeznań tych płynie wniosek, że gdy to spółka Y zlecała 2 świadkowi różne prace, to powód wraz ze swoim bratem reprezentował tę spółkę, negocjował ich zakres oraz cenę. Zeznania te uprawniają konkluzję, że to z racji zatrudnienia w pozwanej spółce i reprezentowania jej w kontaktach handlowych z M.N., powodowi znane były ceny poszczególnych prac. Stąd właśnie powód był w stanie później przedstawić świadkowi taką ofertę, która mogła wzbudzić jego zainteresowanie. Nie można się zgodzić z powodem, że podjęte przez niego prace w ramach spółki jawnej nie mogły być z punktu widzenia pozwanej intratne z uwagi na ich niską wartość. Wszak kwota 168 604 zł tytułem budowy systemów teletechnicznych (faktura –k.43) nie jest bagatelna. Analizując przedmiotową sprawę nie można było tracić z pola widzenia tego, że powód w pozwanej spółce zajmował stanowisko dyrektora. Pracodawca od pracowników zajmujących wysokie stanowiska ma prawo wymagać i oczekiwać więcej aniżeli od pracowników szeregowych. Powód w umowie o pracę zobowiązał się do dbania o interesy pracodawcy, art. 100 § 2 pkt 4 kp nałożył na pracowników obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy. Zdaniem Sądu powód naruszył te obowiązki. Okoliczności sprawy uzasadniają przypisanie powodowi winy w stopniu co najmniej rażącego niedbalstwa. Powód podjął się bowiem działalności w spółce, której zakres działalności pokrywał się z działalnością pozwanej spółki i w ramach tej spółki trzykrotnie wykonywał prace, podobne do tych, jakie wykonywał jego pracodawca. Trudno w takiej sytuacji jest przyjąć, że powód nie miał świadomości szkodliwości swego działania z punktu widzenia pracodawcy. W ocenie Sądu powód godził się na to, że swoim postępowaniem stworzy zagrożenie dla interesów pracodawcy. Przy podobnych profilach działalności obu spółek i tym samym kliencie trudno o inny wniosek. Trzeba się zgodzić ze stanowiskiem S.K. (k.87), że prowadzenie przez powoda z M.N. negocjacji z ramienia spółki Y i jednocześnie z ramienia spółki Z i Wspólnicy kolidowało ze sobą. Takie zachowanie ewidentnie godziło w interesy pozwanej. Działalność powoda w istocie stanowiła konkurencję dla pozwanej. Nie da się ukryć, że powód wykorzystał zdobytą u pozwanej wiedzę i kontakty dla własnych spraw. Takie zachowanie nie mogło się spotkać z aprobatą pracodawcy. Okoliczność braku związania powoda umową o zakazie konkurencji nie mogła zmieniać powyższej oceny. Obowiązek dbałości o dobro pracodawcy, wyrażony w art. 100 § 2 pkt 4 kp ciąży na pracowniku niezależnie od umowy o zakazie konkurencji. Jednym z przejawów tego obowiązku jest niepodejmowanie przez pracownika działalności konkurencyjnej wobec działalności pracodawcy. Jeżeli umowy o zakazie konkurencji nie zawarto, to w kontekście naruszenia pracowniczego obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy należy ocenić, czy podjęcie przez pracownika działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy stanowi naruszenie jego interesów, godzi w dobro zakładu pracy lub wyrządza (może wyrządzić) szkodę. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 25 sierpnia 1998r I PKN 265/98 uznał, że po ujawnieniu dodatkowego zatrudnienia u innego pracodawcy, gdy nie zawarto umowy o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy , są podstawy do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia ( art.52 par.1 kp) jeżeli zostało wykazane, że pracownik nie wywiązał się z tego powodu ze swoich obowiązków pracowniczych, a kwestia jego dodatkowego zatrudnienia miała niekorzystny wpływ dla interesów pracodawcy. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 par.1 kp jest zasadne wtedy, gdy oprócz wskazanych w przepisie przesłanek zachowanie pracownika jest zagrożeniem dla interesów pracodawcy (pogląd SN wyrażony w sprawie I PK 153/2004). Okoliczności przedmiotowej sprawy nie mogły budzić wątpliwości, że działalność powoda była sprzeczna z interesami pozwanej spółki, godziła w jej dobro. Zdaniem Sądu nie 3 można wykluczyć, że to wskutek konkurencyjnych działań powoda, pozwana nie zyskała zlecenia na budowę systemów teletechnicznych od M.N. Wszak wcześniej pozwana z nim współpracowała, a przeszkodą do kolejnych zleceń okazała się niższa cena zaproponowana przez powoda. Ostatecznie, w ocenie Sądu, brak jest w tej sprawie podstaw do przyjęcia, że rozwiązanie stosunku pracy z powodem w trybie art. 52 § 1 pkt1 kp było bezprawne czy nieuzasadnione. Z powyższych motywów powództwo oddalono. O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 kpc. Na koszty te składają się koszty zastępstwa procesowego ustalone na mocy § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2002, nr 163, poz. 1349) oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. 4