CO DZIECI WIEDZĄ O SZTUCE

PROGRAM POETYCKO – MUZYCZNY
„CO DZIECI WIEDZĄ O SZTUCE”
Scenografia: kotara teatralna, obrazy w starych ramach, adapter, akordeon, rozwieszone klisze
fotograficzne, kukiełki, księgi w twardych oprawach oraz nastrojowe oświetlenie
np. świeczniki.
Program rozpoczyna się fragmentem muzyki refleksyjnej stopniowo wyciszanej (np.
zespołu „Mizemor” ).
Dziecko I: Muzyka jest jak powietrze, jest wszędzie:
i w tobie, i we mnie, i w zbożach na wietrze.
Jest w dźwiękach, które słyszysz na ulicy,
w stukocie kół na drodze wśród pól.
I w kołysaniu drzew jest muzyka i śpiew.
Tyle jej w głosie ptaka i w słowach, jakie na dobranoc mówi mama.
Tylko posłuchaj, ile jest piękna w tych zwyczajnych dźwiękach.
Weź je do ucha,
weź je do serca.
„Muzyka jest wszędzie” – Elżbieta Zechenter-Spławińska
Dziecko II: Czy śpiewanie czajnika to też muzyka?
A mruczenie kota, a granie na plotach?
A płacz niegrzecznych dzieci? A szelest śmieci?...
Nie dowiesz się z wierszyka, gdzie się chowa muzyka.
Może w tobie jest właśnie?
Zanuć, zanim zaśniesz…
„Muzyka” – Ewa Żylińska
Wszystkie dzieci: Śpiew z akompaniamentem gitary i instrumentów perkusyjnych.
„Muzykalny zastęp” muz. J. Wasowski, sł. R. Pisarski
1. Jeden druh w zastępie gra na okarynie,
Drugi w całym hufcu z gry na flecie słynie.
Taki talent chłopak ma, że na flecie pięknie gra!
Raz, dwa, trzy, cztery, taki talent ma.
2. Trzeci ma klarnecik, czwarty wiolonczelę,
Piąty swój kontrabas przynosi w niedzielę.
Taki talent chłopak ma, że na basie pięknie gra!
Raz, dwa, trzy, cztery, taki talent ma.
3. Szósty dmucha w trąbkę co ma w płucach siły,
Puchną mu policzki, wzdymają się żyły.
Taki talent chłopak ma, że na trąbce pięknie gra!
Raz, dwa, trzy, cztery, taki talent ma.
Dziecko III: W filharmonii, w filharmonii jedna nutka drugą goni,
jeden temat goni drugi, aż się z tego złożą fugi i koncerty.
I sonaty. Przeplatają się tematy. Pełno nutek w całej sali.
Już się wszyscy zasłuchali. A szczęśliwe instrumenty nowych nutek ślą zastępy.
Każdy chce ich dać najwięcej.
(Gdyby tak mieć cztery ręce!) Pędzą dźwięki jak lawina!
Dziecko IV: Już wydawać się zaczyna, że rozsadzą całą salę
i polecą wyżej, dalej… Porwą widzów wraz z orkiestrą…
A wtem… Cisza! To maestro minimalnym ruchem ręki
rozbrykane ściszył dźwięki i znów grzecznie i wesoło
kilka nutek biega w koło. To dyrygent. Wiem od mamy,
zwykły pan we frak ubrany, co batutę trzyma w ręku…
Ale myślę (nie bez lęku), że to jednak jest czarodziej,
który z bajek tu przychodzi, by swą różdżką, wciąż od nowa,
krąg słuchaczy zaczarować.
A muzyka to jest właśnie tajemnicza wyspa baśni.
„W filharmonii”- Marek Majewski
Wszystkie dzieci: Śpiew z akompaniamentem pianina.
„Teatrzyk cieni” muz. W. Rudziński, sł. S. Karaszewski
1. Promyk słoneczny świat opromienił
i ścianę zmienił w teatrzyk cieni.
Wystarczy zmyślnie złożyć swe dłonie,
a już zajączek po ścianie goni.
Ref.: Baw się z nami, baw się z nami
w teatr słońcem malowany,
aktorami dłonie dwie,
każdy może jeśli chce,
w teatrzyku grać, przedstawienie dać.
2. Zbędne kostiumy i dekoracje,
słońce maluje na ścianie akcję,
zębatą paszczą wilczysko kłapie;
zmykaj zajączku, bo wilk cię złapie!
3. Już melodyjnie dźwięczy gitara,
na ścianie tańczy przy parze para!
Książę z Kopciuszkiem, z Małgosią Jaś
wtem – słońce zaszło i teatr zgasł.
Dziecko V: A w teatrze wszystko inaczej. Tu naprawdę żyje to, na co patrzę.
Aktor, co króla gra, wcale nie jest za szybą ze szkła.
Ta aktorka widzi mnie na pewno, chociaż jest złotowłosą królewną.
I ten książę, piękny szalenie, jest o krok ode mnie – choć na scenie.
Dziecko VI: Więc nie wierzę, że jak wejdę za kulisy
to królewna czarnowłosa będzie, książę łysy.
Bo jeżeli nie za szkłem, nie na taśmie,
to ta bajka musi być naprawdę TU WŁAŚNIE.
Obok mnie dzieją się te dziwy.
Kocham teatr, bo jest inny – żywy.
„Teatr żywy” – Joanna Kulmowa
Dziecko VII: Jeśli drewnianej łyżce dasz koronę ze srebra, będzie z łyżki król dostojny.
Jeśli drewnianej łyżce przypniesz długie warkocze, to będzie królewna.
Jeśli przykleisz do łyżki wióry, takie ze strugania deski, to z łyżki będzie
groźny smok wawelski. (dziecko pokazuje wykonane tą metodą kukiełki)
Dziecko VIII: Jeśli ozdobisz łyżkę odrobiną wełny, to będzie baran siarki pełny.
Jeśli dasz drewnianej łyżce miecz wystrugany z patyka,
będziesz miał dzielnego, krakowskiego szewczyka.
Teraz poproś mamę, tatę i brata do najpiękniejszego teatru świata.
(dziecko pokazuje wykonane tą metodą kukiełki)
„Teatr z łyżki”- Jadwiga Jałowiec
Wszystkie dzieci: Śpiew z akompaniamentem gitary.
„Pogoda drogę wskazuje” muz. Z. Pniewski, sł. J. Stachurski
1. Każda pora roku kredki ma w kieszeni.
Każdy miesiąc malarz zawsze coś w niej zmieni.
Każda pora roku nadąża za modą
I ubiera suknie z najlepszą pogodą.
Ref.: My chodzimy za nią, bo drogę wskazuje
I w naszych marzeniach słońce wciąż maluje.
My chodzimy za nią, bo drogę wskazuje
I w naszych marzeniach słońce wciąż maluje.
2. Każda pora roku pisze ptakom nuty,
Które zawsze do serc dzieci znają skróty.
Każda pora roku pióro wkłada w ręce
By alfabet przygód zapisać w piosence.
Dziecko IX: Idę z mamą na wystawę! To dopiero jest ciekawe!
Piękny pałac, wielka brama… „To muzeum!”- mówi mama.
Nie widziałem ani razu tyle ludzi i obrazów.
Samych sal ze sto tysięcy, a obrazów jeszcze więcej!
Co tu jest namalowane? Czy to człowiek? Czy to dzbanek?
Dziecko X: A tu jakaś dziwna plama… „Piękny obraz!”- mówi mama.
Jakieś konie depczą ludzi… Trochę mi się tutaj nudzi.
Mamo, chodź tu! Mamo, zobacz! To dopiero piękny obraz.
Kwitną kwiaty, słonce świeci, na ławeczce siedzą dzieci.
Tylko taka brzydka rama… „To jest okno”- mówi mama.
„Na wystawie” – Danuta Wawiłow
Dziecko XI: Lubię chodzić z tatą do kina, bo w kinie o wszystkim się zapomina!
O brzydkiej pogodzie na dworze, o bolącym zębie i o złym humorze.
Gdy siedzimy tak w sąsiednich fotelach, nie wiem, czy to dzień powszedni
czy niedziela i nie liczę godzin ani chwil, tylko bardzo, bardzo chcę,
żeby jak najdłużej trwał ten film.
„Film”- Marek Głogowski
Na zakończenie proponuję ogłoszenie konkursu plastycznego pod tym samym tytułem.
Katarzyna Staszczyk – nauczyciel kształcenia zintegrowanego
w Szkole Podstawowej w Witankowie