Michelle - Chopin Piano Competition

04.
no.
2015
październik / October
ISSN 2450-2723
Warszawa / Warsaw
Egzemplarz bezpłatny / Free Copy
Rywalizacja rozpoczęta.
Andrzej Sułek i Jacek
Marczyński o pierwszym dniu
przesłuchań konkursowych
The Rivalry Has Begun.
Andrzej Sułek and Jacek
Marczyński on the first day of
Competition auditions
Karol Radziwonowicz:
Dlaczego I etap
jest najważniejszy?
Karol Radziwonowicz:
Why is the first round
the most important?
O poznawaniu Chopina.
Felieton Rafała Augustyna
On Knowing Chopin.
Commentary
by Rafał Augustyn
Michelle
Rozważna i romantyczna
Sense and Sensibility
The 17th International Fryderyk Chopin
Piano Competition
chopincompetition2015.com
FOT./PHOTO: Bartek Sadowski
Candotti
XVII Międzynarodowy Konkurs
Pianistyczny im. Fryderyka Chopina
Wydawca/Publisher: Narodowy
Instytut Fryderyka Chopina
Redaktor Naczelna/Editor
-in-Chief: Agata Kwiecińska
Redaktor Prowadząca
/Commissioning Editor:
Dorota Kozińska
Redakcja/Editorial Staff:
Magdalena Romańska,
Krzysztof Komarnicki
Projekt graficzny/Layout:
Joanna Cymkiewicz (INFOR IT)
Tłumacze/Translators:
Cara Thornton, Michał Szostało
Skład/DTP: Agora S.A.
Korekta/Proofreading: Agora S.A.
Druk/Print: Perfekt S.A.
F jak Fazioli
Fazioli jest bardzo młodą firmą w porównaniu z innymi producentami fortepianów – w przyszłym roku będziemy obchodzić 35-lecie istnienia. Założyciel
wytwórni, Paolo Fazioli, nadal stoi na jej czele. Wiele nas wyróżnia na tle konkurentów. Przede wszystkim skala działalności – jesteśmy niewielkim przedsiębiorstwem. Dla porównania: Steinway produkuje 25 razy więcej instrumentów.
Do dziś powstało niespełna 2500 instrumentów Fazioli. Steinway wytwarza tyle
fortepianów w ciągu roku.
/ Morning session
10.00 Aljoša Jurinić
Chorwacja/Croatia
10.25 Joo-Yeon Ka
Korea Płd./South Korea
Gdybym miał porównać fortepiany Fazioli do jednego z żywiołów, wybrałbym powietrze. Mówiliśmy o czystości dźwięku naszych fortepianów. Czystość,
przejrzystość są bardzo ważne – i te cechy ma właśnie powietrze.
13.00 Dinara Klinton
F for Fazioli
GCC Goniec Chopinowski / Chopin Courier
Sesja poranna
Nasze instrumenty są jedyne w swoim rodzaju: Fazioli założył firmę dlatego,
że był niezadowolony z fortepianów dostępnych w latach 80. Zależało mu na
instrumencie o bardzo czystym dźwięku, w którego widmie nie ma przypadkowych alikwotów. Chciał zadbać o mechanikę umożliwiającą maksymalną
płynność gry. Fortepiany Fazioli nie są więc imitacją żadnego z istniejących
wcześniej instrumentów, to bardzo ważne. 130 lat temu Steinway ustanowił
standard w budowie fortepianów i wielu producentów poszło jego śladem. Fazioli nigdy tego nie chciał, przeciwnie, postanowił znaleźć własną, wyjątkową
ścieżkę. Rezultaty można ocenić także w Warszawie. Ponieważ jesteśmy małą
firmą, wielu pianistów styka się z naszym instrumentem po raz pierwszy i dlatego rzadko decyduje się na wybór faziolego. Na to jesteśmy przygotowani.
W poprzednim Konkursie Chopinowskim jedynie czworo uczestników grało na
faziolim. Ci, którzy decydują się grać na naszych instrumentach, są zwykle ludźmi nietuzinkowymi.
Alec Weil, dyrektor naczelny Fazioli Pianoforti Co Ltd
Wysłuchał Krzysztof Komarnicki
2
Harmonogram dnia
/ Schedule of the day
In comparison with other companies, Fazioli is a very young company: next
year it will be 35 years old. The founder, Paolo Fazioli, is still President of the
company. There are many things about it that are unique. First, it is very small in
comparison with the other pianos on the stage. For instance, the number of units
Fazioli produces: the next biggest company is Steinway and Steinway produces
25 times as many pianos. Fazioli has produced less than 2,500 pianos up to now.
Steinway produces about that many in a single year nowadays.
10.50 Honggi Kim
Korea Płd./South Korea
11.15 Su Yeon Kim
Korea Płd./South Korea
12.10 Yedam Kim
Korea Płd./South Korea
12.35 Yurika Kimura
Japonia/Japan
Ukraina/Ukraine
13.25 Aimi Kobayashi
Japonia/Japan
Sesja popołudniowa
/ Afternoon session
17.00 Qi Kong
Chiny/China
17.25 Marek Kozák
Czechy/Czech Republic
17.50 Łukasz Krupiński
Polska/Poland
The piano itself is very unique, because basically Paolo Fazioli conceived
the Fazioli piano out of dissatisfaction with current instruments available on the
market. He wanted the piano to have a very clear tone, where the overtones are
very controlled, with very fluid action. Fazioli is not an imitation of any other
instrument – that is very important. To be very honest, Steinway set a very high
standard about 130 years ago and many piano manufacturers have tried to go in
this direction. The Fazioli piano is not intended to do that; it is intended to do
something very individual, very special. And you see that, for instance, here. Because it is a very small company, many pianists are not familiar with this piano. So
as a result, the number of people that select Fazioli pianos during competitions is
always very few. We know this. During the last competition, there were only four
participants. But those who select it are usually very special people.
If Fazioli were an element it would be air. Because if we talk about the Fazioli
tone, it is a very clear one. Clarity of tone is so important – the air has this clarity.
Alec Weil, Managing Director, Fazioli Pianoforti Co. Ltd.
Recorded by Krzysztof Komarnicki
18.15 Krzysztof Książek
Polska/Poland
19.10 Rachel Naomi Kudo
Stany Zjednoczone/USA
19.35 Kate Liu
Stany Zjednoczone/USA
20.00 Eric Lu
Stany Zjednoczone/USA
20.25 Tian Lu
Chiny/China
Recenzje / Reviews
Innych problemów nastręczają pianistom Chopinowskie wielkie formy. Tu musi dojść do głosu
umiejętność budowania wielowątkowej, wymykającej się schematom narracji. Z Polaków najlepiej
z tym sobie poradził Byrdy.
Michelle Candotti pokazała naturalną muzykalność i kulturę gry. Zaproponowana przez nią Ballada F-dur zyskałaby jednak na większym zróżnicowaniu emocji.
Mniej spójną koncepcję pokazała jej siostra
Irina. Ona też miała kłopot z odczytaniem istoty
przekazu emocjonalnego Etiudy Tercjowej; Balladę f-moll zagrała z kolei z temperamentem, nie
do końca jednak panując nad przebiegiem napięć
i formą.
Koreańczyk Seong-Jin Cho przyniósł wyraźny
skok jakościowy w stosunku do poprzedników:
objawił się jako rasowy, inteligentny pianista.
W Nokturnie op. 48 nr 1 mistrzowsko budował napięcie kameralnymi środkami. Etiuda C-dur z op.
10 była godna wzorca stworzonego przez Polliniego, Fantazja – rozwichrzona, ale w najwyższym
stopniu ustrukturyzowana, zawieszona między
bohaterstwem a mistycyzmem chorału-modlitwy.
Andrzej Sułek
Luigi Carroccia wzbudził mój szacunek wykonaniem Barkaroli. Zrozumiał, że nie jest to sentymentalna piosenka gondoliera, a wody laguny nie
są oazą spokoju. W Nokturnie H-dur op. 62 nr 1
dowiódł, że nie jest mu obca świadomość roli obu
rąk i planów brzmieniowych. Pauzy i fermaty są
dla niego narzędziem budowania dramaturgii.
An (Almost)
Hitchcock-Like
Beginning
Wysoko oceniam warsztat i osobowość Rosjanki Galiny Chistiakovej. Ten sam Nokturn H-dur
zagrała z mniejszym rozmachem, ale za to bardzo
dojrzale. Jej grę cechował spokojny liryzm, nie-
The day began with fluttering hearts when three
Poles walked onstage. Tymoteusz Bies, Rafał
Błaszczyk and Łukasz Piotr Byrdy did not trigger
an earthquake worthy of Hitchcock, but it was cer-
tainly a good beginning. They played to the best
of their ability and did not give in to performance
anxiety. All of them, however, lacked conviction
regarding the etudes as a task also artistic in nature.
Other problems for pianists are posed by Chopin’s large forms. Here, they must give voice to the
ability to build a multi-layered narrative escaping
set patterns. Among the Poles, the one who managed that best was Byrdy.
Michelle Candotti displayed natural musicality
and refinement of playing. The Ballade in F major
that she offered up would have benefited, however,
from a greater diversification of emotions.
Luigi Carroccia inspired my respect with his
performance of the Barcarolle. He understood that
it is not the sentimental song of a gondolier, and
that the waters of the lagoon are not an oasis of
peace. In the Nocturne in B major op. 62 no. 1,
he proved that an awareness of the role of both
hands and of sound planes is nothing foreign to
him. Rests and fermatas, for him, are a tool to build
the dramaturgy.
I give a high rating to the technique and personality of the Russian Galina Chistiakova. She played
the same Nocturne in B major with less momentum, but very maturely. Her playing is characterized by a calm lyricism, fortunately not colored by
any sentimental mannerisms. However, I think she
could have done with a bit more conscious delivery
in the left hand. The same applies to the Scherzo
in E major. Even if I am not fully convinced by
her interpretations, I must admit that she is a very
expressive pianist.
A less coherent concept was shown by her sister
Irina. She also had trouble discerning the essence
of the emotional message in the Double Third
Etude; in turn, she played the Ballade in F minor
with temperament, but was not completely in control of the progression of tensions and form.
The Korean Seong-Jin Cho brought a clear
jump in quality relative to those before him: he
revealed himself to be a refined, intelligent pianist. In the Nocturne op. 48 no. 1, he built the
tension masterfully with the small-scale means
proper to a solo instrument. The Etude in C major from op. 10 was worthy of the model created
by Pollini; and the Fantasy – stormy, but structured to the highest possible degree, suspended
between heroism and the mysticism of a chanted prayer.
Seong-Jin Cho. Fot./Photo Bartek Sadowski
GCC Goniec Chopinowski / Chopin Courier
Dzień rozpoczął się trzepotem serc, gdy na estradę wchodziło trzech Polaków. Tymoteusz Bies,
Rafał Błaszczyk i Łukasz Piotr Byrdy nie wywołali trzęsienia ziemi na miarę Hitchcocka, ale z pewnością był to dobry początek. Zagrali na miarę
swoich możliwości, nie dali się tremie. Wszystkim
jednak zabrakło przekonania do etiud – jako zadania także artystycznego.
zabarwiony na szczęście sentymentalną manierą.
Zabrakło mi jednak świadomego prowadzenia lewej ręki. To samo dotyczy Scherza E-dur. Nawet
jeśli nie w pełni przekonują mnie jej interpretacje,
muszę przyznać, że to pianistka bardzo wyrazista.
3
Początek (prawie)
jak z Hitchcocka
Zhi Chao Julian Jia.
Photo: Wojciech Grzędziński
4
GCC Goniec Chopinowski / Chopin Courier
Osiem prób
z mocnym finałem
Każdy z ósemki występujących w sobotę po południu przyjechał z innego kraju i reprezentuje inne podejście do muzyki Chopina, więc chyba współczesny
świat nie do końca uległ globalizacji. Ten wniosek
rekompensuje smutniejszą konstatację, że nie każdy
wie, jak Chopina odczytać, zrozumieć, przeżyć.
Ashley Fripp z Wielkiej Brytanii mógł zainteresować początkowymi taktami Nokturnu Des-dur
op. 27 nr 2, potem się jednak okazało, że wszystko
wykonał w podobnej, salonowej manierze. Yasuko
Furumi dysponuje niezłą techniką, ale 17-letnia pianistka japońska wie niewiele o Chopinie i jego epoce,
z Fantazji f-moll op. 49 zostały więc tylko starannie
zagrane nuty. Bardziej doświadczona Saskia Giorgini
ma większe wyczucie formy, ale jej z kolei brakuje osobowości. Na takim tle błysnął więc niespełna
19-letni Adam Mikołaj Goździewski. Rozpoczął oryginalnie – od Etiudy cis-moll op. 25 nr 5, zakończył
efektownie – Scherzem h-moll. Młodzieńczy temperament czasami zbyt go ponosi, ale gra sprawia mu
przyjemność i jest w niej osobisty ton.
Druga część sesji była ciekawsza, jedynie Ivett
Gyöngyösi okazała się bezbarwna wyrazowo. Tę
samą co Goździewski Etiudę cis-moll zagrał Francuz
Olof Hansen, pianista liryczny i nazbyt może introwertyczny, warto jednak wsłuchać się w jego interpretacje. Pianistykę na świetnym poziomie przedstawił
Koreańczyk Chi Ho Han, mocny finał zapewnił Zhi
Chao Julian Jia. Tacy pianiści sprawiają jurorom kłopot, bo Chopina traktują po swojemu. Chińczyk, choć
niesforny, potrafi szanować tradycję, dlatego Fantazja
f-moll op. 49 w jego ujęciu była tak ciekawa.
Jacek Marczyński
Eight Attempts with
a Strong Finish
Each of the eight people performing on Saturday
afternoon came from a different country and represents a different approach to the music of Chopin, so
perhaps the contemporary world has not completely
succumbed to globalization. This realization makes
up for the sadder observation that not everybody
knows how to read, understand, experience Chopin.
Ashley Fripp from Great Britain may have
aroused interest with the first bars of the Nocturne
in D-flat major op. 27no. 2, but then it turned out
that he performed everything in a similar salon
manner. Yasuko Furumi has decent technique at her
disposal, but the 17-year-old pianist does not know
much about Chopin and his era, so all that remained
of the Fantasy in F minor op. 49 were carefully
played notes. The more experienced Saskia Giorgini
has a better sense of form, but she in turn lacks
personality. Against this backdrop, Adam Mikołaj
Goździewski, barely 19, was able to shine. He started in an original manner – with the Etude in C-sharp
minor op. 25 no. 5; and finished effectively – with
the Scherzo in B minor. His youthful temperament
sometimes causes him to get carried away, but playing brings him pleasure and he has a personal sound.
The second part of the session was more interesting, only Ivett Gyöngyösi turned out to be colorless in her expression. Olof Hansen – a lyrical and
perhaps overly introverted French pianist – played
the same Etude in C-sharp minor as Goździewski,
and it was worth it after all to listen closely to his
interpretation. The Korean Chi Ho Han presented
pianism at an excellent level, while Zhi Chao Julian
Jia provided a strong finale. Such pianists create
a problem for jurors, because they treat Chopin in
their own way. The Chinese pianist, though unruly, knew how to respect tradition; for this reason,
the Fantasy in F minor op. 49 was so interesting in
his interpretation.
Jacek Marczyński
Oswajanie klawiatury
Pierwsze przesłuchania są dla kandydatów etapem prawdy. Twardy orzech do zgryzienia mają też jurorzy,
którzy muszą ocenić nie tylko biegłość techniczną uczestników, ale też ich muzyczną i emocjonalną dojrzałość.
Wśród pianistów krąży powiedzenie: „Pierwszy etap gra się na pewno”. Jest on najważniejszy z punktu
widzenia uczestników, którzy muszą
tak się zaprezentować, żeby mieć
szansę przejść dalej. Wrażenie po
pierwszym etapie pozostaje często
w jurorach na cały Konkurs i rzutuje na ich późniejsze oceny. Nie
chcę przez to powiedzieć, że pierwszy etap jest najciekawszy, ale na
pewno jest najważniejszy i najbogatszy. Kandydat musi udowodnić
słuchaczom i jurorom, że zasługuje
na miano wielkiego pianisty. Dlatego po pierwszych przesłuchaniach
odpadnie aż połowa uczestników.
Weźmy pod uwagę, że nie będzie
wśród nich pianistów słabych: to
jest 78 pieczołowicie wyselekcjonowanych artystów. Wszystkie wykonania będą na pewno znakomite.
Ale Konkurs jest nieubłagany, najmniejsze potknięcie może zaważyć
na losach kandydata.
Są pianiści, którzy lubią duże
formy, są też miniaturzyści. Dlatego w programie pierwszego etapu
uwzględniono zderzenie form większych i miniatur. Można się wówczas upewnić, czy mamy do czynienia z pianistą szerokiego formatu,
który jest w stanie udźwignąć formę,
kantylenę, frazę i rubato chopinowskie, czy też z takim, który na przykład czuje się dobrze w etiudzie,
ale już w nokturnie nie umie się
odnaleźć emocjonalnie. Lub zagrał
dobrze nokturn, balladę zaś – bez
wyczucia formy, jako zbiór kawałków-epizodów. Trzeba pamiętać,
że ballada to opowieść epicka. Jakbyśmy czytali powieść – nie zbiór
esejów albo opowiadań. Pianiści
często o tym zapominają. Powtarzam adeptom sztuki pianistycznej,
że u Chopina koniec frazy jest początkiem następnej. Na tym polega
piękno i zarazem trudność wielkich
form Chopina.
Szpinalski mówił na to biegalitas. Airi Katada
w I etapie XVI Konkursu Chopinowskiego.
Fot. Bartek Sadowski
U Chopina
koniec frazy
jest początkiem
następnej.
Zapewne większość pianistów
rozpocznie swój występ od nokturnu.
Już kilka pierwszych dźwięków pozwala wyczuć klawiaturę i akustykę
sali (która diametralnie się zmienia,
kiedy na widowni pojawia się publiczność). Dlatego najbezpieczniej zacząć tą formą. Ma to również
znaczenie psychiczne. Pianista, który wchodzi na
estradę konkursową, ma pełną świadomość, że to
występ jego życia. Mierzy się ze stresem, jakiego przeciętny człowiek w ogóle nie potrafi sobie
wyobrazić: nie jest w stanie pojąć, jaki to wysiłek
psychiczny i fizyczny. Pianista siada więc do fortepianu i w nokturnie może się zachwycić Chopinem,
a z chwilą wpadnięcia w ten zachwyt zyska pewien
komfort. Odnajdzie się w przestrzeni dźwiękowej.
Odnajdzie fortepian, który jest jego sprzymierzeńcem, odnajdzie własnego Chopina, odnajdzie się
w przyjaznej sali.
Karol Radziwonowicz
Wysłuchał Krzysztof Komarnicki
GCC Goniec Chopinowski / Chopin Courier
Nokturny: jeśli ktoś nie czuje materii nokturnowej, trudno mu pretendować do miana chopinisty. Nic dziwnego, że utwór z tej grupy trzeba
zagrać w pierwszym etapie. Jurorzy sprawdzają
gatunek dźwięku, piękno kantyleny, frazy chopinowskiej, chopinowskiego rubata, które jest
właściwie niewytłumaczalne dla kogoś, kto nie
zetknął się z muzyką tego kompozytora. Do grupy nokturnowej zaliczono wolne etiudy, w których również kantylena odgrywa doniosłą rolę.
W Etiudzie es-moll op. 10 nr 6 najistotniejsza jest
W balladach, scherzach, Barkaroli oraz Fantazji są problemy techniczne, kantylenowe oraz związane
z rubatem chopinowskim, a wszystko
to w ramach jednej wielkiej formy.
Jej zrozumienie jest rzeczą istotną.
W etiudach i nokturnie każdy element
był zawarty osobno, niejako w pigułce, tutaj jest wszystko naraz, w pojedynczym dużym utworze. Trzeba go
właściwie skonstruować, zbudować
narrację, zaplanować kulminację.
5
Co sprawdzają jurorzy w pierwszym etapie? Powiedziałbym, że czystą pianistykę kandydata. Po pierwsze
– trzeba wykonać dwie etiudy, po jednej z kilku grup. Pierwsza wymaga od
pianisty tego, co Stanisław Szpinalski
nazywał biegalitasem. Drugą grupę młodzi pianiści nazywają z kolei
„grupą śmierci”, dlatego że obejmuje całe spektrum problemów pianistycznych. Są tu etiudy na podwójne
dźwięki (tercje, oktawy), są też etiudy na skoki w akordach, jest etiuda
„arpeggiowa”, jest Etiuda a-moll op.
10 nr 2, która teoretycznie polega na
graniu gamy chromatycznej, ale trzecim, czwartym i piątym palcem, a towarzyszące dwudźwięki trzeba zagrać
pozostałymi. W Etiudzie e-moll op. 25
nr 5 trzeba przede wszystkim ukazać
ten sam temat w rozmaitym oświetleniu. Pierwsza grupa etiud pozwala sprawdzić, czy
kandydat włada fortepianem. Druga – ukazuje artystę dojrzałego, który gra rzeczy trudne nie tylko
technicznie, ale także i muzycznie, który potrafi
zróżnicować muzykę etiud.
wyprzedzająca epokę harmonika – te
cudowne sekundowe opóźnienia!
Taming the Keyboard
6
GCC Goniec Chopinowski / Chopin Courier
The first auditions are a moment of truth for candidates. The jurors – who must assess not only participants’
technical proficiency, but also their musical and emotional maturity – also have a tough nut to crack.
There is a saying that circulates among pianists:
‘You play the first round for sure.’ It is most important from the point of view of participants, who
must present themselves in such a way as to have
the chance to advance further. The impression from
the first round often remains with the jurors for the
entire competition, and influences their later assessments. I do not mean here that as a result, the first
round is the most interesting, but it is certainly the
most important and the richest. The candidate must
prove to the audience and the jury that s/he deserves
the appellation of a great pianist. This is why half of
the participants are eliminated after the first round.
Let us bear in mind that there will be no weak pianists among them: these are 78 carefully selected
artists. All of the performances will certainly be excellent. But the competition is merciless; the smallest slip can decide the candidate’s fate.
test whether the candidate commands the piano. The
second displays a mature artist who plays things that
are not only technically difficult, but also musically
– who can add variety to the music of the etudes.
What do the jurors judge in the first round?
I would say that it is the candidate’s pure pianism.
First – one must perform two etudes, one each from
several groups. The first requires from the pianist
what Stanisław Szpinalski called facilitas. The second group is referred to by young pianists as ‘the
group of death’, because it encompasses the whole
range of pianistic problems. There are etudes here
for double notes (thirds, octaves), there are also
etudes for chordal leaps, there is an arpeggio etude,
there is the Etude in A minor op. 10 no. 2, which theoretically depends on playing a chromatic scale, but
with the third, fourth and fifth fingers, while the accompanying dyads must be played with the remaining fingers. In the Etude in E minor op. 25 no. 5,
one must above all present the same theme in diverse
settings. The first group of etudes allows the jury to
In the ballades, scherzi, the Barcarolle and the
Fantasy, there are technical problems, as well as
problems associated with cantilena and Chopin
rubato, all within the framework of one large form.
Understanding it is crucial. In the etudes and in
the nocturne, every element existed alone, as if
in a nutshell; here everything happens at once, in
a single large work. One must construct it properly,
build the narrative, plan the culmination.
Nocturnes: if someone does not feel nocturne
material, it is difficult for him to pretend to the appellation of a Chopinist. It is nothing strange that
one must play a piece from this group in the first
round. The jurors assess the type of sound, the
beauty of the cantilena, the Chopinistic phrase, the
Chopinistic rubato that is essentially inexplicable to
someone who has not come across the music of this
composer. Also counted among the nocturnes are
slow etudes, in which cantilena also plays a significant role. In the Etude in E-flat minor op. 10 no. 6,
the most important thing is the harmony, ahead of
its era – those miraculous 2–1 suspensions!
There are pianists who like large forms, and
there are also miniaturists. For this reason, the program of the first round contains a juxtaposition of
large forms and miniatures. It is then possible to ascertain whether one is dealing with a broad-format
pianist, who is capable of handling form, cantilena,
phrasing and Chopin rubato; or one who, for in-
stance, feels at home in an etude but can no longer
find themselves emotionally in a nocturne; or who
played the nocturne well, but the ballade – without
a feel for the form, as a collection of pieces or episodes. One must remember that a ballade is an epic
story. As if we were reading a novel – not a collection of essays or short stories. Pianists often forget
this. I remind students of the art of piano playing
that in Chopin, the end of a phrase is the beginning
of the next one. Therein lies the beauty and the difficulty of his large forms.
Certainly most of the pianists will begin their
performance with a nocturne. The first few notes
allow them to feel out the keyboard and the acoustics of the hall (which change diametrically when
the audience appears). For this reason, it is safest
to begin with this form. There is also a psychological aspect to this. A pianist who walks onto
the competition stage is fully aware that this is
the performance of a lifetime, and confronts stress
which a normal person cannot even imagine: he or
she cannot comprehend what a psychological and
physical effort it is. So the pianist sits down at the
piano and in the nocturne, becomes enchanted with
Chopin and, at the moment of falling under that
spell, gains a certain comfort. She will find herself
in the sonic space. He will find the piano, which is
his co-conspirator; she will find her own Chopin;
he will find himself in a friendly hall.
Karol Radziwonowicz
Recorded by Krzysztof Komarnicki
Lukas Geniušas: Cross your fingers, they will come in
handy during the etudes. Photo: Bartek Sadowski
Menu “Chopin”
“Chopin” Menu
połączyli ulubione smaki kompozytora z jego doskonałą
muzyką. Dania kuchni dworskiej, smaki mieszczańskiej
Warszawy, aromaty XIX-wiecznego Paryża.
restaurant Chefs crafted a masterpiece of the Great
Composer’s favourite dishes.........................................
Zapraszamy na degustację wyjątkowego menu
We invite you for an exclusive dining experience
inspirowanego Chopinem.
inspired by Chopin.
Menu „Chopin” to unikalna kompozycja kulinarna
na czas Konkursu. Szefowie Kuchni restauracji Venti-tre
The „Chopin Menu” is an exclusive culinary offering on
the occasion of the Piano Competition. Venti-tre
REGENT WARSAW HOTEL, Belwederska 23, 00-761 Warsaw, Poland, T: +48 22 558 1234, F: +48 22 558 1235, regent-warsaw.com
Last but not least ...
„Znamy Chopina…” (wspomnienia niebieskiego mundurka)
Rafał Augustyn
„Nie myśl, że ludzie na całym świecie znają
na wyrywki utwory Chopina!…” – powiedział
Adrian Thomas, gdy pytałem go o detale jakiejś
kompozycji. A kiedy próbowałem odtworzyć
swoje chopinowskie poznawanie, tłukły mi się
po głowie wspomnienia z radia i koncertów,
sprasowane do Polonezów A i As, paru walców,
wyboru etiud i popularnych preludiów (broń
Boże, całości), pierwszej i czwartej ballady,
Sonaty b-moll, parunastu mazurków i scherz
w moll. I jeszcze Fantaisie-Impromptu. I Koncert f-moll bez ekspozycji orkiestry, „bo słaba”.
Gdy Edward Auer zagrał na pokonkursowym
recitalu Preludium As-dur, zaintrygowany kompozycją spytałem Ewę Kofin, wówczas dyrektorkę mojej szkoły, co to takiego. „Jak to, nie wie
pan?” (na wrocławskim Podwalu tak się mówiło do uczniów, bo wielu było starszych). „Preludium As-dur. Ale on je zamordował”. Pewnie
też bym tak pomyślał. Nieświadom zaś oryginału
mogłem dostrzec „autonomiczne” (?) przymioty
wykonania, które mogło być echem Erika Satie
albo minimalistów, fascynującym harmonią i sonorystyką.
„
Ale i tak czczę Ewę Kofin, bo moja jedyna
wizyta na Konkursie, anno MCMLXX, z wycieczką szkolną jej pomysłu, poszerzyła katalog
ogromnie.
Tylko że poznawanie Chopina, jeszcze bardziej niż innych, najlepiej wychodzi na klawiaturze, nawet kiedy się nie ma szansy na występ
na estradzie. Dlatego szkoda, że nawet mądrzy pedagodzy (może to się zmieniło?) unikali w szkole Chopina, „bo to dla dorosłych”.
Adult music?
Poznawanie Chopina najlepiej wychodzi
na klawiaturze, nawet kiedy się nie ma szansy
na występ na estradzie
Getting to know Chopin is best done
at the keyboard, even when one has
no chance to perform on stage.
„
‘We know Chopin’ (Reminiscences of a Blue Uniform)
‘Do not think that people all over the
world know the works of Chopin at random!…’ said Adrian Thomas, when I asked
him about the details of some composition.
And when I tried to reproduce my Chopin
studies, reminiscences from the radio and
concerts tumbled about my head, compressed
into the A major and A-flat major Polonaises, a few waltzes, a selection of etudes and
popular preludes (not the entirety thereof,
God forbid), the first and fourth ballades, the
Sonata in B-flat minor, perhaps a dozen mazurkas and the scherzi in minor keys. And on
top of that, the Fantasy Impromptu. And the
Concerto in F minor without the orchestral exposition, ‘because it’s weak’.
the Minimalists, with fascinating harmonies
and sonorities.
When Edward Auer played the Prelude in A-flat
major at a post-competition recital, intrigued by
the composition I asked Ewa Kofin, then principal
of my school, what it was. ‘What, you don’t know,
sir?’ (at Wrocław’s Podwale school, that’s how
they spoke to students, because many were older). ‘The Prelude in A-flat major. But he murdered
it.’ No doubt I would have thought so myself. But
unaware of the original, I could appreciate the
‘autonomous’ (?) attributes of the performance,
which could have been echoes of Erik Satie or
But I worship Ewa Kofin anyway, because my
only visit to the Competition, anno MCMLXX,
on a school trip thought up by her, broadened
the catalog tremendously.
Except that getting to know Chopin, even
more than others, is best done at the keyboard,
even when one has no chance to perform on stage.
That’s why it’s too bad that even wise teachers
(maybe this has changed?) avoided Chopin at
school, ‘because it’s for adults’. Adult music?
What was the name of the Japanese pianist
to whom an audience prize was
awarded at the 3rd Competition?
You will find the answer on chopincompetition2015.com and in the mobile app
chopincompetition2015.com
8
GCC Goniec Chopinowski / Chopin Courier
Rafał Augustyn