GS 06 - Droga miłosierdzia

Godzina święta
DROGA MIŁOSIERDZIA
Modlitwa
Śpiew: Upadnij na kolana lub inny śpiew.
P: Panie Jezu, kiedy w Ogrójcu oddaliłeś się nieco od uczniów, aby się modlić, upadłeś
na ziemię (por. Mk 14,35). W tej niezwykłej pozycji rozmawiałeś z Ojcem. Nie śpiewałeś
pieśni uwielbienia, a Twoja dusza nie unosiła się z radości ku niebu. Przeciwnie. Cały byłeś
pogrąŜony w ciemności, w samotności i w smutku. Wchodziłeś w świat ludzkiego grzechu, w
okrucieństwa, jakich dopuścili się ludzie wszystkich epok, w ogromne spustoszenia, jakie w
Ŝyciu ludzi poczynił upadek.
Wpatrując się w Ciebie, o Panie, padającego przed Ojcem na ziemię, klękamy z pokorą
obok. Chcemy być blisko Ciebie, przeŜywać Twoją walkę, coraz lepiej rozumieć, co dla nas
uczyniłeś. W dzisiejszym czuwaniu pragniemy rozwaŜać tajemnicę Twego miłosierdzia.
Wszystkie Twoje czyny były naznaczone tą postawą. RównieŜ modlitwa w Ogrójcu jest czynem miłosiernej miłości. Widzimy jak jesteś zatroskany o człowieka, jak o niego walczysz,
ile jesteś gotów dla niego wycierpieć. Poszedłeś do Ogrójca, a potem na krzyŜ, dla nas, dla
ludzi wszystkich pokoleń, dla kaŜdego człowieka, który pojawił się na tej ziemi.
Prosimy Cię, miłosierny Jezu, ześlij na nas swego Ducha, abyśmy przez Niego prowadzeni, bardziej zbliŜyli się do Ciebie i lepiej zrozumieli niezgłębioną tajemnicę miłosierdzia,
jakim kierowałeś się w swoim postępowaniu. PomóŜ nam to jeszcze wyraźniej zobaczyć
Twoją miłosierną miłość. Prosimy o to w cichej modlitwie, a potem we wspólnym błaganiu.
Chwila modlitwy w ciszy.
Dziesiątek róŜańca, tajemnica modlitwy w Ogrójcu.
Śpiew: Kochajmy Pana albo Misericordias Domini lub inny śpiew.
Część I – Kontemplacja tajemnicy Jezusa
P: Umocnieni łaską Pana skierujmy nasze myśli i serca ku tajemnicy miłosierdzia, którym wypełnione jest serce Jezusa, modlącego się w Ogrójcu. Tą postawą naznaczone było
całe Jego Ŝycie.
L1: Droga Ŝycia Jezusa, od początku do końca, moŜe być nazwana „drogą miłosierdzia”. Przyszedł bowiem do ludzi kierowany miłością spieszącą z pomocą, miłością walczącą
o umiłowaną osobę, miłością niosącą pomoc w potrzebie. Miłość nie pozwoliła Mu pozostać
obojętnym na los człowieka, który odwrócił się od Niego, a przez to wpadł w sidła zła i nie
potrafi się o własnych siłach wyzwolić z tych uzaleŜnień.
Gdy Syn BoŜy stał się człowiekiem, świat zobaczył niezwykły czyn miłości. Oto
Stwórca wszedł w świat swoich stworzeń. Nieskończony Bóg stał się człowiekiem. Wszechmocny przyjął na siebie wszelkie ograniczenia, jakie są udziałem mieszkańców ziemi. Chciał
dzielić z nimi wszystko, z wyjątkiem grzechu. Postanowił wziąć na siebie grzech i pokonać
go mocą swej nieskończonej miłości.
W całym swoim Ŝyciu Jezus spełniał czyny miłosierdzia wobec ludzi. Najpierw miały
one postać zwyczajnej Ŝyczliwości i pomocy w Ŝyciu rodzinnym i sąsiedzkim, w ciągu trzydziestu lat Ŝycia w Nazarecie. Potem, podczas publicznej działalności, spełniane przez Niego
czyny miłosierdzia poszerzyły się o wielorakie cuda. Uzdrawiał chorych, karmił głodnych,
przywracał wzrok niewidomym, otwierał oczy głuchym, niósł wszystkim pociechę i wlewał w
ich serca nadzieje.
Chwila ciszy.
L2: Jezus przez całe swe Ŝycie kierował się miłosierną miłością. Odsłaniał coraz wyraźniej, w swoich słowach i czynach, jak wielkie jest BoŜe miłosierdzia. Pełnia tego objawienia i pełnia obdarowania miłosierdziem, nastąpiła w czasie paschalnych wydarzeń. Bł. Jan
Paweł II uczył, Ŝe „Misterium paschalne stanowi szczytowy punkt tego właśnie objawienia i
urzeczywistnienia miłosierdzia, które jest zdolne usprawiedliwić człowieka, przywrócić
sprawiedliwość w znaczeniu owego zbawczego ładu, jaki Bóg od początku zamierzył w
człowieku, a przez człowieka w świecie. Chrystus cierpiący przemawia w sposób szczególny
do człowieka, i to nie tylko do ludzi wierzących. RównieŜ człowiek niewierzący potrafi w
Nim odkryć całą wymowę solidarności z ludzkim losem, a takŜe doskonałą pełnię bezinteresownego poświęcenia dla sprawy człowieka: dla prawdy i miłości. Boski wymiar tajemnicy
paschalnej sięga jednak jeszcze głębiej. KrzyŜ pozostawiony na Kalwarii, krzyŜ, na którym
Chrystus toczy ostatni swój dialog z Ojcem, wyłania się z samej głębi tej miłości, jaką człowiek, stworzony na obraz i podobieństwo Boga, został obdarzony w odwiecznym BoŜym
zamierzeniu. Bóg, którego objawił Chrystus, pozostaje nie tylko w stałej łączności ze światem
jako Stwórca, ostateczne źródło istnienia. Jest On Ojcem: z człowiekiem, którego powołał do
bytu w świecie widzialnym, łączy Go głębsza jeszcze więź niŜ sama stwórcza więź istnienia.
Jest to miłość, która nie tylko stwarza dobro, ale doprowadza do uczestnictwa we własnym
Ŝyciu Boga: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Ten bowiem, kto miłuje, pragnie obdarzać sobą”
(Encyklika Dives in misericordia 7).
Chwila ciszy.
P: Pan Jezu powiedział do św. Faustyny: „Powiedz, Ŝe miłosierdzie jest największym
przymiotem Boga. Wszystkie dzieła rąk moich są ukoronowane miłosierdziem” (Dz 301).
Zatrzymajmy się w dłuŜszej chwili ciszy przy tych słowach. Spróbujmy zrozumieć, dlaczego
wszystkie dzieła, dokonane przez Jezusa, są ukoronowane miłosierdziem? Dlaczego w kaŜdym czynie to miłosierdzie jest obecne i ono właśnie objawia w sposób szczególnie czytelny
tajemnicę miłości Boga do człowieka? Wpatrujmy się w Jezusa, który modli się w Ogrójcu, u
progu swej męki, a czyni to dlatego, Ŝe che pomóc człowiekowi.
DłuŜsza chwila ciszy.
P: Zwróćmy się teraz z wiarą do miłosierdzia BoŜego słowami litanii, którą przekazała
nam św. Faustyna.
L1: Miłosierdzie BoŜe, wtryskujące z łona Ojca, W: Ufamy Tobie.
Miłosierdzie BoŜe, największy przymiocie Boga.
Miłosierdzie BoŜe, tajemnico niepojęta.
Miłosierdzie BoŜe, źródło tryskające z Trójcy Przenajświętszej.
Miłosierdzie BoŜe, niezgłębione przez Ŝaden umysł ludzki ni anielski.
Miłosierdzie BoŜe, z którego tryska wszelkie Ŝycie i szczęście.
Miłosierdzie BoŜe, ponad niebiosa.
Miłosierdzie BoŜe, źródło cudów i dziwów.
Miłosierdzie BoŜe, ogarniające wszechświat cały.
Miłosierdzie BoŜe, zstępujące na świat w Osobie Słowa Wcielonego.
Miłosierdzie BoŜe, które wypłynęło z otwartej rany Serca Jezusowego.
Miłosierdzie BoŜe, zawarte w Sercu Jezusa dla nas, a szczególnie dla grzeszników.
Miłosierdzie BoŜe, niezgłębione w ustanowieniu Hostii świętej.
Miłosierdzie BoŜe, w ustanowieniu Kościoła świętego.
Miłosierdzie BoŜe, w sakramencie chrztu świętego.
Miłosierdzie BoŜe, w usprawiedliwieniu nas przez Jezusa Chrystusa.
Miłosierdzie BoŜe, towarzyszące nam przez całe Ŝycie.
2
Miłosierdzie BoŜe, ogarniające nas szczególnie w godzinie śmierci.
Miłosierdzie BoŜe, darzące nas Ŝyciem nieśmiertelnym.
Miłosierdzie BoŜe, towarzyszące nam w kaŜdym momencie Ŝycia.
Miłosierdzie BoŜe, chroniące nas od ognia piekielnego.
Miłosierdzie BoŜe, w nawróceniu grzeszników zatwardziałych.
Miłosierdzie BoŜe, zdziwienie dla aniołów, niepojęte dla świętych.
Miłosierdzie BoŜe, niezgłębione we wszystkich tajemnicach BoŜych.
Miłosierdzie BoŜe, dźwigające nas z wszelkiej nędzy.
Miłosierdzie BoŜe, źródło naszego szczęścia i wesela.
Miłosierdzie BoŜe, w powołaniu nas z nicości do bytu.
Miłosierdzie BoŜe, ogarniające wszystkie dzieła rąk Jego.
Miłosierdzie BoŜe, korono wszystkich dzieł Boga.
Miłosierdzie BoŜe, w którym wszyscy jesteśmy zanurzeni.
Miłosierdzie BoŜe, słodkie ukojenie dla serc udręczonych.
Miłosierdzie BoŜe, jedyna nadziejo dusz zrozpaczonych.
Miłosierdzie BoŜe, odpocznienie serc i pokoju wśród trwogi.
Miłosierdzie BoŜe, rozkoszy i zachwycie dusz świętych.
Miłosierdzie BoŜe, budzące ufność wbrew nadziei.
Baranku BoŜy, który okazałeś największe miłosierdzie w odkupieniu świata na krzyŜu –
przepuść nam, Panie.
Baranku BoŜy, który się miłosiernie ofiarujesz za nas w kaŜdej Mszy św. – wysłuchaj
nas, Panie.
Baranku BoŜy, który z nieprzebranego miłosierdzia gładzisz grzechy nasze – zmiłuj się
nad nami.
P: Miłosierdzie BoŜe ponad wszystkie dzieła Jego.
W: Przeto Miłosierdzie Pańskie na wieki wychwalać będę.
Módlmy się:
BoŜe, którego Miłosierdzie jest niezgłębione, a skarby litości nieprzebrane, wejrzyj na
nas łaskawie i pomnóŜ w nas ufność w miłosierdzie Swoje, byśmy nigdy w największych
nawet trudnościach nie poddawali się rozpaczy, lecz zawsze ufnie zgadzali się z wolą Twoją,
która jest samym miłosierdziem. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Króla Miłosierdzia,
który z Tobą i Duchem Świętym okazuje nam miłosierdzie na wieki wieków. Amen.
Śpiew: Misericordias Domini lub Jezu, ufam Tobie albo inny śpiew.
Część II – Nasze czyny miłosierdzia
P: Wpatrując się w przykład Jezusa Chrystusa, a takŜe wszystkich, którzy za Nim poszli, uczymy się czynić naszą Ŝyciową drogę „drogą miłosierdzia”. Spełniamy takie czyny
najpierw wobec swoich najbliŜszych w domu, w rodzinie, w środowisku pracy, spełniamy je
takŜe wobec innych ludzi, na miarę naszych moŜliwości. Ciągle doskonalimy tę umiejętność,
bez której nie moŜna upodobnić się do Chrystusa. On bowiem Ŝył w taki sposób, Ŝe „miłosierdzie było ukoronowaniem wszystkich Jego czynów”.
L2: O dar takiego Ŝycia dla nas i dla wszystkich ludzi pragniemy z wiarą prosić Boga.
Bł. Jan Paweł II wzywał nas do wielkiej modlitwy. W encyklice o miłosierdziu BoŜym pisał:
„W Ŝadnym czasie, w Ŝadnym okresie dziejów – a zwłaszcza w okresie tak przełomowym jak
nasz – Kościół nie moŜe zapomnieć o modlitwie, która jest wołaniem o miłosierdzie Boga
wobec wielorakiego zła, jakie ciąŜy nad ludzkością, i jakie jej zagraŜa. To właśnie jest podstawowym prawem i zarazem powinnością Kościoła w Jezusie Chrystusie. Jest ono prawem i
3
powinnością Kościoła wobec Boga, a zarazem w stosunku do ludzi. Im bardziej świadomość
ludzka, ulegając sekularyzacji, traci poczucie sensu samego słowa „miłosierdzie” – im bardziej, odjadając się od Boga, oddala się od tajemnicy miłosierdzia – tym bardziej Kościół ma
prawo i obowiązek odwoływać się do Boga miłosierdzia „wołaniem wielkim” (por. Hbr 5, 7).
Takim „wielkim wołaniem” winno być wołanie Kościoła naszych czasów do Boga o miłosierdzie, którego pewność głosi on i wyznaje w Chrystusie ukrzyŜowanym i zmartwychwstałym – czyli w tajemnicy paschalnej. Tajemnica ta niesie w sobie najpełniejsze objawienie
miłosierdzia – czyli tej miłości, która jest potęŜniejsza od śmierci, potęŜniejsza od grzechu i
zła kaŜdego – miłości, która dźwiga człowieka z najgłębszych upadków i wyzwala z największych zagroŜeń”.
Chwila ciszy.
L1: „Człowiek współczesny czuje te zagroŜenia […]. Pyta nieraz z głębokim niepokojem o rozwiązanie straszliwych napięć, które spiętrzyły się w świecie i zaległy pomiędzy
ludźmi. A jeśli nieraz nie odwaŜa się juŜ wypowiedzieć tego słowa „miłosierdzie” albo nie
znajduje dla niego pokrycia w swojej świadomości, wypranej z treści religijnej, to tym bardziej trzeba, aŜeby Kościół wypowiedział to słowo w imieniu nie tylko własnym, ale takŜe w
imieniu wszystkich ludzi współczesnych”.
Chwila ciszy.
P: Jesteśmy wezwani do tego, aby naszą Ŝyciową drogę czynić „drogą miłosierdzia”, na
podobieństwo Jezusowej drogi Ŝycia. KaŜdy dzień powinien być naznaczony postawą miłosiernej miłości. W miarę dojrzewania w wierze i miłości, postawa ta będzie się stawać w naszym Ŝyciu coraz bardziej czytelna. Wpatrujmy się w oblicze Jezusa, pozostając przed Nim w
dłuŜszej chwili ciszy. Prośmy Go, aby nas nauczył być ludźmi pełnymi miłosierdzia.
DłuŜsza chwila ciszy.
P: Prośmy słowami Koronki do Miłosierdzia BoŜego, aby Bóg okazał miłosierdzie nam
i całemu światu. Módlmy się o dar naśladowania Jezusa w Jego miłosierdziu.
Koronka do Miłosierdzia BoŜego.
Śpiew: Bądź uwielbiony, miłosierny BoŜe lub inny śpiew.
Modlitwa za kapłanów i o powołania kapłańskie
P: Kończąc nasze czuwanie w ten czwartkowy wieczór, zawierzmy miłosiernemu Bogu
wszystkich kapłanów i prośmy Go o łaskę nowych powołań.
L2: Panie Jezu Chryste, Ty obdarowałeś szczególnym powołaniem apostołów, którzy
głosili orędzie Dobrej Nowiny o zbawieniu całemu światu. Spójrz Panie na potrzeby współczesnego świata i wezwij wielu młodych ludzi na Twoją apostolską słuŜbę w stanie kapłańskim i zakonnym. Daj im odczuć ogrom Twojej miłości, jaką będą mogli doświadczyć szukając Ciebie w drugim człowieku, zwłaszcza w ubogim, cierpiącym, załamanym, zagubionym,
nie znającym sensu Ŝycia, pogrąŜonym w nałogach. Jezu, wyzwól ich wolność, aby nie zwaŜali na trudności i idąc za Twoim wezwaniem wspaniałomyślnie i z radością oddali Tobie
swoje Ŝycie, przez wierną słuŜbę tym, do których ich poślesz. Matko Najświętsza oddaję Ci w
Twą matczyną opiekę wszystkich powołanych do kapłaństwa i Ŝycia zakonnego. Niechaj będą oddani sprawie BoŜego królestwa na wzór Twojego oddania się woli BoŜej w swym ziemskim Ŝyciu. Amen.
Śpiew: Przed tak wielkim lub inny śpiew.
4