Historia OSP w Siewierzu

-1-
ZARYS HISTORYCZNY OSP W SIEWIERZU
-Czasy Księstwa Siewierskiego:
Pożary zabudowań drewnianych i krytych słomą od najdawniejszych lat były zjawiskiem powszechnym i zawsze
powodowały trwogę, straty i łzy. Pożary częściej wybuchały w czasie wojny, różnych konfliktów, nieco rzadziej w okresie
pokoju. Zawsze były one niebezpieczne i tragiczne w skutkach, niszczyły zabytkowe budowle, księgi archiwalne, bezcenne
dokumenty historyczne. Swego czasu żywioł ognia zniszczył nawet potężny zamek siewierski.
Dotkliwe były straty poniesione przez mieszkańców na skutek pożarów jakie miały miejsce w naszym mieście. W roku
1535 spłonęły w Siewierzu niemal wszystkie domy. Szkody były ogromne, dlatego też na mocy specjalnego zarządzenia
zwolniono Siewierzan na 10 lat od płacenia podatków, a także innych świadczeń na rzecz biskupów krakowskich.
W roku 1578 znów wybucha duży pożar, który niszczy znaczną część miasta wraz z ratuszem.
Ludzie usiłowali bronić się różnymi sposobami, dlatego też już na początku XVIII w. mieszczanie siewierscy zaczęli się
przysposabiać do wspólnej obrony przed żywiołem ognia, o czym świadczy posiadany do dziś dzwon alarmowy z 1739 r., który,
był ustawiony na słupie w rynku. Na dzwonie tym, odlanym z brązu, widnieje napis „Ten dzwon pospólstwu siewierskiemu dla
wygody i dla przestrogi. Rok 1793”. Jako cenną pamiątkę dzwon ten OSP w Siewierzu wypożyczył do Muzeum Pożarnictwa
w Mysłowicach.
-Pod zaborami:
Po III rozbiorze Polski ziemia siewierska dostaje się pod panowanie Prus (pod nazwą) jako część tzw. Nowego Śląska. W
roku 1813 po klęsce Napoleona wojnie z Rosją ziemia siewierska przechodzi pod panowanie carskie.
W drugiej połowie XIX w. w Siewierzu było około 280 zabudowań, w których zamieszkiwało 1800 mieszkańców. Miasto
stanowiło zwartą budowę, a domy znajdowały się głównie w okolicy Rynku, ulic: Bytomskiej, Będzińskiej, Krakowskiej,
Podrzecznej, Częstochowskiej, Zawierciańskiej, Myszkowskiej, Szkolnej oraz w rejonie tzw. „Przełajki” dzisiejszej ul. Strumień i
Placu Grójeckiego.
Stodoły budowane były poza zabudowaniami mieszkalnymi, ale również w skupiskach, przeważnie z drewna i były kryte
słomą. Wznoszone na terenach Wspólnoty Leśno Gruntowej były narażone też na częste pożary.
Gęsta zabudowa XIX- wiecznego Siewierza ułatwiała rozprzestrzenianie się ognia i stanowiła wyjątkowo duże zagrożenie
pożarowe. Dlatego też na początku XIX stulecia burmistrz Siewierza o nazwisku Przystański doceniając stopień zagrożenia, dał
się poznać jako gorącu orędownik ochrony przeciwpożarowej na terenie miasta. Zasługuje on na uwagę i uznanie, gdyż już w
tym czasie zorganizował mieszkańców Siewierza do czynnej walki z pożarami.
Zgodnie z jego zarządzeniem z 11 czerwca 1822 r. zostaje powołanych do walki z pożarami 261 obywateli miasta, którzy
podzieleni byli na „setki” i „dziesiątki”. Na setników wyznaczył m.in. Mateusz Zaręba, Walentego Goździewicza, Karola Kubika.
Tak zorganizowana Straż Ogniowa, bo tak się nazywała, w 1824 r. posiadła odpowiedni sprzęt niezbędny do gaszenia
pożarów: 44 sikawki pojedyncze, 25 drabin, 20 sikawek podwójnych, 26 beczek, 14 osęków, 90 werborków, 22 siekiery.
Wprawdzie był to sprzęt prymitywny i ręczny, ale to musiało wtedy wystarczyć do walki z żywiołem ognia. Specjalnym
zarządzeniem byli wyznaczeni wozacy z końmi do zaprzęgów beczek dwó- i czterokołowych oraz sikawki ręcznej na kołach. W
przypadku nie wywiązania się z obowiązku setników lub dziesiętników burmistrz zawsze na ich miejsce powoływał ludzi nowych,
bardziej rozgarniętych, dających gwarancję dobrej organizacji przy likwidacji pożaru.
Po każdym pożarze burmistrz Przystański nakazywał brakujący sprzęt uzupełnić, a w przypadku zmiany setnika sprzęt
musiał być dokładnie, protokolarnie przekazany następcy. Specjalnym zarządzeniem burmistrz nakazywał mieszkańcom
zaopatrzenie się w odpowiedni sprzęt do gaszenia pożarów, a setników zobowiązywał do przeprowadzenia stałej kontroli
posesji. W przypadku wykrycia zaniedbań w zakresie ochrony przeciwpożarowej ze strony mieszkańców stosowane były
surowe kary.
W latach 1909 i 1911 Siewierz znów nawiedziły duże pożary, podczas których spłonęło 50 stodół i 120 zabudowań
gospodarczych. Wydarzenia te spowodowały, że Siewierzanie dobrowolnie zaczęli się aktywizować i organizować do obrony
własnego dobytku. Dlatego też 4 maja 1911 roku grupa obywateli zainicjowała powstanie dobrowolnej Straży Ogniowej. Datę
tę przyjmuje się za początek istnienia Ochotniczej Straży Pożarnej w Siewierzu o czym świadczą posiadane dokumenty.
Do głównych inicjatorów i założycieli siewierskiej straży należą: Paweł Bronikowski, Ludwik Bacia, Teodor Barez, Jan
-2-
Kolasiński, Edmund Korusiewicz, Hipolit Orłowski, Roman Piekarski, Tomasz Stefański, Wincenty Szulakowski, Eugeniusz
Rusek i inni.
Straż Ogniowa w tym okresie liczyła w Siewierzu 25 członków czynnych i 30 wspierających. Należała ona do pożarniczego
stowarzyszenia – Związku Floriańskiego, który po połączeniu ze związkami strażackimi z Galicji i Wielkopolski przybrał nazwę
Związek Ochotniczych Straży Pożarnych RP., na czele którego stanął jako pierwszy prezes Bolesław Chomicz.
W 1911 roku na wyposażeniu siewierskiej straży ogniowej znajdowały się następujące sprzęty: 1 sikawka ręczna, 2 żelazne
beczki na kołach, 4 drabiny, kilka łopat, wiader i osęków.
Pierwszą murowaną strażnicę – remizę – przekazano straży ogniowej w 1912 r. Nie była ona zbyt duża, ale pomieściła
niezbędny sprzęt gaśniczy.
Należy podkreślić, że nie przestrzeni dziejów strażacy siewierscy aktywnie uczestniczyli nie tylko w zwalczaniu pożarów i
innych zagrożeń oraz klęsk żywiołowych, ale także aktywnie brali udział w walce o wolność i niepodległość naszej Ojczyzny.
Strażaków siewierskich, bardzo patriotycznie nastawionych, dobrze wyszkolonych i zdyscyplinowanych, nie brakowało
w różnych organizacjach niepodległościowych w czasie I wojny światowej. Wchodzili oni w skład konspiracji Polskiej
Organizacji Wojskowej. Brali udział w wojnie polsko- bolszewickiej w latach 1919-1920, w powstaniach śląskich. Większość z
nich po zjednoczeniu ziem polskich i ustaleniu granic państw powróciło do pracy nad odbudową Polski. Wielu poległo, w śród
nich m. in. Stefan Kolasiński, Ignacy Korusiewicz, Antoni Zaręba, Jan Kubisa, Bolesława Rusek.
-W II Rzeczpospolitej:
Sprawność działania straży pożarnej zawsze zależy od aktywności wszystkich strażaków, ale chyba najbardziej od
prezesów i naczelników jednostek. Wymienić bo należało by w tym miejscu tych prezesów i naczelników, którzy najdłużej pełnili
społecznie te funkcje.
Do takich prezesów należy zaliczyć:
 Pawła Bronikowskiego
 Wincentego Bronikowskiego
Do naczelników należy zaliczyć:
 Eugeniusza Ruska
 Teofila Żurka
 Stefana Wochanko
 Jana Serwę
 Jana Troczyńskiego
 Jana Kolasińskiego
 Pawła Dziąbka
 Wincentego Mańkę
 Edmunda Kubisę
 Stanisława Tomasika
 Cz. Łukasika
Dowodem należytego wyszkolenia i dyscypliny strażaków siewierskich było zajęcie przez nich I miejsca w zawodach
okręgowych zorganizowanych w 1920 r. w Dąbrowie Górniczej, gdzie otrzymują w nagrodę czterokołową sikawkę ręczną,
którą do dziś jednostka OSP w Siewierzu przechowuje jako cenny zabytek.
Ambicją każdej dobrej jednostki straży było posiadanie orkiestry dętej i własnego sztandaru, dlatego też z inicjatywy
prezesa OSP Pawła Bronikowskiego przystąpiono do organizowania własnej orkiestry strażackiej. Zaczęto gromadzić sprzęt i
zbierać pieniądze na zakup instrumentów, a kiedy już została zakupiona część instrumentów do orkiestry zapisało się 30 młodych
chłopców w wieku od 13 do 18 lat. Tak powstała orkiestra dęta przy OSP w Siewierzu. Decyzją Zarządu Straży Ogniowej z 29
lipca 1923 r. cały zespół orkiestry został wcielony do OSP w Siewierzu. Ten dzień uważa się za datę powstania orkiestry dętej
przy OSP w Siewierzu.
Przystąpiono do intensywnego szkolenia i prób. Na kierownika orkiestry wyznaczony został druh Jan Michalski, a do
Zarządu Straży dokooptowano przedstawicieli orkiestry druhów Jana Kubisę i Stanisława Kańtocha. Na uwagę zasługuje fakt,
że osoby chcące należeć do orkiestry musiały czynnie uczestniczyć w ćwiczeniach przeciwpożarowych, a w razie potrzeby czynie
uczestniczyć w akcjach gaśniczych.
Orkiestra już od początku swego istnienia brała czynny udział w zyciu społecznym miasta. Od 1925 roku orkiestra
-3-
regularnie grała na zabawach i festynach organizowanych na Rejentowskich Górkach, których to celem było zasilenie kasy
strażackiej, która za te pieniądze uzupełniała niezbędny brakujący sprzęt dla orkiestry.
W okresie międzywojennym orkiestra siewierskiej straży brała udział w wielu konkursach zdobywając liczne pierwsze
miejsca oraz wyróżnienia w postaci pucharów.
OSP w Siewierzu w 1927 r. z racji utworzenia nowego powiatu zawierciańskiego bierze czynny udział w zawodach
pożarniczych w Zawierciu, gdzie mimo silnej konkurencji zdobywa pierwsze miejsce, a w dowód uznania jako nagrodę
otrzymuje przenośną sikawke ręczną.
Wielkim pragnieniem jednostki było oprócz własnej orkiestry posiadanie własnego sztandaru. Stwierdzić należy, że i tu
nie zabrakło dobrych chęci, ludzi i działania czego dowodem jest, że dnia 10 maja 1929r. odbywa się w Siewierzu podniosła, w
czasie której jednostce OSP w Siewierzu przekazano po raz pierwszy sztandar ufundowany przez społeczeństwo, który stał się
symbolem OSP.
Są też w okresie międzywojennym i chwile tragiczne. W 1933 r. wybucha w Siewierzu duży pożar, palą się stodoły.
Mimo energicznej akcji gaśniczej spłonęło ich 36.
W latach międzywojennych OSP Siewierz nie tylko gasiła pożary oraz brała udział w akcjach zapobiegawczych, ale
również prowadziła aktywną działalność kulturalno-rozrywkową, organizując różne festyny, zabawy – znaczącą rolę odgrywała w
nich orkiestra. Do 1939 r. było w orkiestrze wielu kierowników i dyrygentów. Należy wspomnieć o takich druhach, jak: Rudolf
Malec, Kazimierz Świerczyński, druh Słowiński, Stanisław Kotarski i wielu innych.
-II Wojna Światowa:
W dziesięć lat od uroczystości siewierscy strażacy przezywają dramatyczne chwile, szczególnie bolesne i tragiczne, bowiem
na ziemię siewierską 4 września 1939 r. wkraczają wojska hitlerowskie. Wielu strażaków w 1939 r. wcielono w szeregi Wojska
Polskiego. Mężnie walczyli oni w obronie ojczyzny, a niektórzy z nich zginęli.
Sztandar strażacki został zabrany i zniszczony przez okupantów.
W okresie okupacji niemieckiej działała w Siewierzu przymusowa straż pożarna, której naczelnikiem był Jan Troczyński.
Straż ta na wyposażeniu miała Mercedesa z przyczepką, na której była umocowana motopompa. Prócz tego pożarnicy
dysponowali beczkami dwu- i czterokołowymi, sikawką ręczną, drabinami, bosakami, łopatami.
W latach 1941-41 w Siewierzu mają miejsce duże pożary podczas których spłonęło 20 stodół w regionie „Stoczkowa” i
„Kapliczki”.
Orkiestra w czasie okupacji nie prowadziła żadnej działalności.
-Lata czterdzieste:
20 stycznia 1945 roku do Siewierza wkroczyły wojska sowieckie. Również tym razem pożary objęły miasto. W ich czasie
spłonęły doszczętnie m. in. dom pana Hądza. Zniszczeniu od ognia legły również budynek Wiktora Korusiewicza oraz
zabudowania panów Płazaka i Michalskiego.
Wraz z zakończeniem okupacji hitlerowskiej wśród mieszkańców Siewierza zaczęły się rodzić nowe marzenia, nadzieje i
plany.
Pierwszym naczelnikiem odtworzonej Ochotniczej Straży Pożarnej zostaje Paweł Dziąbek, który był wówczas jednocześnie
komendantem posterunku MO. Prezesem został druh Wincenty Bronikowski, a kapelmistrzem Stanisław Skotarski. Wśród
organizatorów powojennej straży pożarnej należy wymienić takich druhów jak: Jan Kolasiński, Józef Korusiewicz, Jan Serwa,
Roman Orłowski, Tomasz Nawrot, Stanisław Lenarczyk, Jan Kosteczka, Tomasz Sołtysik, Walenty Majczak, Jan Zaręba, Jan
Łukasik, Marceli Kosteczka, Tomasz Grochalski, Stanisław Wacowski oraz druh Matuszczyk i inni.
To dzięki nim przejęto starą strażnice oraz część sprzętu poniemieckiego, a wśród nich m. in. Mercedesa wraz z przyczepą i
motopompą oraz ręczną sikawkę. Do dyspozycji OSP przejęto budynki – spinalnię oraz suszarnię wieży, która znajdowała się na
placu Strażackim.
W pierwszych latach po wyzwoleniu do OSP do orkiestry wstępuje wielu młodych chętnych i aktywnych chłopaków, a
wśród nich między innymi: Wacław Zaręba, Cyryl Małota, Stanisław Tomasik, Eugeniusz Nowak, Stefan Niedbał, Wincenty
Mańka, Edmund Kubisa, Franciszek Korusiewicz, Eugeniusz Grochalski i wielu innych.
7 maja 1947 r. odbywa się w naszym mieście podniosła uroczystość. Dzięki wspomnianym druhom i społeczeństwu
Siewierza Ochotnicza Straż Pożarna otrzymuje nowy sztandar, którego matką Chrzestną jest Urszula Adamczyk, a pierwszym
chorążym pocztu – dh Stanisław Lenarczyk.
-4-
W 1950 r. OSP w Siewierzu otrzymuje nowy samochód bojowy marki Dodge i drógą motopompę M800.
Zarówno w śród strażaków jak i druhów będących członkami orkiestry prowadzone są intensywne szkolenia i próby.
Jednostka bierze udział w zawodach sportowo-pożarniczych oraz akcjach zapobiegawczych i gaśniczych. Wyjeżdża wiele razy
do pożarów zarówno w mieście jak i do sąsiednich wsi w gminie. Uczestniczy w zawodach sportowo- pożarniczych, gdzie
zajmuje czołowe miejsca.
Orkiestra strażacka uczestniczy we wszystkich świętach państwowych i kościelnych. Jej kapelmistrzem od 1948 r. był dh
prof. Józef Budzynowski, od 1946 r. Józef Cymer – organista z parafii św. Macieja Apostoła, a od 1994 r. dh Alfred Kępski.
-Po październiku’56:
W 1957 r. Wojewódzka Komenda Straży Pożarnej w Katowicach w uznaniu wybitnych zasług OSP w Siewierzu dokonuje
wymiany wozu bojowego na samochód gaśniczy marki Star 20. Komenda Powiatowa Straży Pożarnej dokonuje natomiast
wymiany pompy DKW na nową o bardziej nowoczesnej konstrukcji i o wiele wydajniejszej.
Siewierska jednostka OSP w tym czasie liczy 45 członków czynnych i 26 wspierających. Sprzęt jest dalej przechowywany
w starej remizie, przypominającej zwykłą szopę.
Szczególnie należy zaakceptować rozwój Związku ochotniczych Straży Pożarnych po 1956 r. kiedy to w kraju nastąpiła
pewna odwilż polityczna wymuszona na stalinowskiej władzy po protestach robotników poznańskich oraz wydarzeniami
zagranicznymi.
Związek Ochotniczych Straży Pożarnych okazał się w końcu lat 50. najpotężniejszą organizacją społeczno-wychowawczą
w Polsce, realizującą szeroki program profilaktyki przeciwpożarowej. Druhowie z naszego miasta uczestniczyli w akcjach walki z
pożarami nie tylko w Siewierzu, ale także sąsiednich miejscowościach.
W latach 1958-59 następuje dalszy rozwój organizacji siewierskiej OSP, kiedy to przewodniczącym Rady Narodowej
Osiedla jest dh Zenon Korusiewicz, gorący zwolennik i aktywny członek ochotniczej straży pożarnych. Strażacy siewierscy
angażują się w tych latach wszędzie tam, gdzie się coś dzieje, wszędzie czują się potrzebni. Wielu z nich działało w Radzie
Narodowej i jej komisjach, m. in.: Wiesław Pyrzyk, Antoni duda, marian Gierakowski, Roman Orłowski, Marian Mizerski i inni.
W 1957 r. powstaje pomysł zbudowania remizy-świetlicy. Powołano specjalne komitet budowy, w skład którego weszli:
Roman Orłowski, Józef Korusiewicz, Wincenty Bronikowski, Tomasz Nawrot, Jan Kolasiński, Cyryl Małota, Wacław Zaręba,
Franciszek Korusiewicz.
Dzięki wytężonej pracy całej braci strażackiej, sponsorom i ofiarnemu społeczeństwu 17 maja 1959 r. następuje otwarcie
remizy-świetlicy, w czasie którego czynnie przygrywa orkiestra dęta.
Strażacy siewierscy osiągają wysoki poziom wyszkolenia odstawowego, a wielu z nich ukończyło kursy naczelników,
dowódców sekcji i mechaników, wśród nich byli między innymi: Stanisław Wacowski, Eugeniusz Nowak, Leopold Wójcik,
Lechosław Skrzypiec i inni.
Dowodem ich należytego wyszkolenia i przygotowania są osiągnięte wyniki w akcjach gaśniczych oraz zawodach
sportowo-pożarniczych jednostki, w tym także drużyn młodzieżowych, których opiekunką była nauczycielka Szkoły
Podstawowej, komendantka szczepu ZHP Maria Rosa. To dzięki niej i naczelnikowi Tomaszowi Nawrotowi drużyny
młodzieżowe zajmowały czołowe lokaty w zawodach, czego dowodem są posiadane puchary, przechowywane w siedzibie OSP
w Siewierzu.
W marcu 1960 następują zmiany we władzach siewierskiej straży. Z naczelnika rezygnuje druh Tomasz Nawrot. Na jego
miejsce zostaje powołany dh Wincenty Mańka, jego zastępcą pozostaje dh Zdzisław Adamski, a sekretarzem wybrany zostaje
dh Tadeusz Goły.
W 1960 r. roku mają miejsce w Siewierzu groźne pożary stodół – spaliło się ich wtedy 43 – o ratunku nie było mowy, gdyż
były to stodoły utytułowane w jednym skupisku, a w dodatku drewniane i kryte słomą.
Po tych pożarach jednostka OSP w Siewierzu otrzymuje nowy samochód bojowy wraz z motopompą.
W 1961 r. jednostka OSP Siewierz otrzymuje dyplom uznania za osiągnięcie dobrych wyników we współzawodnictwie
straży przyznany przez Zarząd Główny Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Warszawie.
W 1962 r. Siewierz odzyskuje prawa miejskie co jeszcze bardziej mobilizuje strażaków i mieszkańców do jeszcze lepszej
pracy. Wielu obywateli znów wstępuje do OSP, a w śród nich są m. in. druhowie: Tadeusz Korusiewicz, Krzysztof Korusiewicz,
Maciej Urbańczyk, Stanisław Serwa, Józef Cymer. Na uroczystościach związanych z przywróceniem praw miejskich
Siewierzowi bierze czynny udział strażacka orkiestra.
W 1974 r. pali się las należący do Spółki Leśno-Gruntowej w Siewierzu. Mimo energicznej akcji gaśniczej jednostek OSP i
Straży Zawodowej spłonęło 153ha lasu. Trzeba tu powiedzieć, że tylko dzięki sprawnemu kierowaniu akcją gaśniczą przez kadrę
-5-
Komendy Rejonowej Straży Pożarnej udało się zlikwidować ogień i nie spłonęło więcej lasu.
W 1976 r. siewierska jednostka OSP uczestniczy w zawodach sportowo-pożarniczych na szczeblu gminy, w których
zajmują I miejsce, zdobywając puchar przechodni.
W latach osiemdziesiątych znów aktywizuje się młodzież. Wiele osób wstępuje do młodzieżowych drużyn pożarniczych. Ich
opiekunem technicznym zostaje druh Wincenty Mańka, a duchownym ks. Emil Ilków.
W skład drużyny męskiej wchodzą m. in.: Adam Wątrobski, Zygmunt Gruszka, Adam Serwa, Piotr Duda, Grzegorz Duda,
Artur Szymiec, Damazy Burzawa, Robert Burzawa, Leszek Wylon, Krzysztof Kolasa, Reniek Łapaj, Adam Biernacki, Zbigniew
Żmudzki, Grzegorz Chwalba, Marek Mańka. Drużyna bierze udział w zawodach sportowo-pożarniczych na szczeblu gminy,
gdzie zajmuje II miejsce.
W skład – bardzo aktywnej – żeńskiej młodzieżowej drużyny pożarniczej wchodziły m. in.: Bożena Michalska,
Małgorzata Jantas, Anna Myrta, Beata Nowak, Ilona Łabuś, Joanna Machura, Marzena Maltazar. Dziewczęta biorą liczny udział
w zawodach sportowo-pożarniczych, zajmując czołowe lokaty na szczeblu gminnym i rejonowym.
W 1983 r. następuje zmiana w składzie Zarządu. Prezesem pozostaje dh Roman Orłowski, a nowym naczelnikiem
wybrano dh Tadeusza Korusiewicza. Na zastępcę naczelnika powołano dh Macieja Urbańczyka. Dh Wincenty Mańka zostaje
skarbnikiem, a dh Krzysztof Korusiewicz – gospodarzem. Przewodniczącym komisji rewizyjnej zostaje dh Marian Gierakowski.
Funkcję komendanta rejonowego pełni dh Edmund Kubisa. Kierownikiem orkiestry wybrano Eugeniusza Chwalbę, a
kapelmistrzem – dh Józefa Cymera.
W latach 1984-86 drużyna młodzieżowa uzyskuje czołowe lokaty w zawodach sportowo-pożarniczych, czego dowodem
są otrzymane puchary znajdujące się w siewierskiej remizie.
W marcu 1986 r. dla należytego przygotowania 75-tej rocznicy powstania OSP w Siewierzu powołano Komitet
Honorowy, w skład którego oprócz Zarządu OSP weszli przedstawiciele organizacji społeczno-politycznych, zakładów pracy
oraz instytucji z terenu Siewierza.
20 września 1986 r. w 75-tą rocznicę powstania OSP w Siewierzu dokonano otwarcia świetlicy po rozbudowie remizy
oraz dokonano aktu odsłonięcia tablicy pamiątkowej na budynku remizy, którą ufundowali działacze OSP w Siewierzu, a
sztandar jednostki został odznaczony Złotą Wielką Odznaką Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego.
Z okazji rocznicy wielu druhów zostało uhonorowanych medalami „ Za Zasługi dla Pożarnictwa”. Na uroczystości tej
obecnych było 10 jednostek OSP z terenu gminy i sąsiednich okolic, które to jednostki wpisały się do księgi pamiątkowej.
Po oficjalnych uroczystościach odbyła się zabawa taneczna.
29 października 1986 r. odbyły się kolejne wybory do władz OSP w Siewierzu. W skład Zarządu siewierskiej straży
weszli druhowie: Roman Orłowski – prezes, Tadeusz Korusiewicz – naczelnik, Krzysztof Korusiewicz – zastępca naczelnika,
Mirosław Dyrda – skarbnik, Adam Wątrobski – sekretarz, Maciej Urbańczyk – gospodarz, Marian Mizerski – Przedstawiciel
Urzędu Miasta i Gminy, Edmund Kubisa – komendant miejsko-gminny oraz druhna Beata Nowak – członkini zarządu
odpowiedzialna za drużynę żeńską.
-W III Rzeczpospolitej:
W 1991 r. następują kolejne zmiany w składzie Zarządu OSP w Siewierzu. Początkowo funkcję prezesa pełni dh Stanisław
Serwa, a następnie dh Stanisław Czerwiński. Naczelnikiem zostaje dh Jarosław Dziąbek.
2 lutego 1992 r. odbywa się zebranie Sztabowe Straży, gdzie po dyskusji rezygnuje z funkcji naczelnik dh Jarosław
Dziąbek, a na jego miejsce powołano druha Stanisława Płazaka.
W kwietniu 1992 r. powstaje przy wydatnej pomocy dyrektora Szkoły Podstawowej w Siewierzu Zbigniewa Kosteczki –
nowa drużyna młodzieżowa, w skład której weszli: Marcin Kocot, Grzegorz Łapanowski, Tomasz Borysowski, Przemysław
Brzuska, Paweł Borys, Robert Kijanka, Krzysztof Majcherczyk, Marcin Łukasik, Adam Kwoka. Dowódcą drużyny został druh
Grzegorz Łapanowski. Podstawowym celem drużyny jest szkolenie teoretyczne i praktyczne na sprzęcie znajdującym się w
dyspozycji siewierskiej OSP oraz udział w miejsko-gminnych zawodach pożarniczych i olimpiadach z zakresu ochrony
przeciwpożarowej.
Już latem 1992 r. na polecenie komendanta rejonowego Państwowej Straży Pożarnej w Zawierciu oraz burmistrza
Siewierza – i jednocześnie miejsko-gminnego prezesa OSP – Janusza Majczaka jednostka OSP Siewierz uczestniczy w
zwalczaniu ogromnego (największego w Europie w latach 1991-94) pożaru lasów w okolicach Kuźni Raciborskiej. Po
zakończeniu tej akcji gaśniczej udział jednostki OSP Siewierz został wysoko oceniony, a naczelnik siewierskiej straży dh
Stanisław Płazak otrzymał złoty medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”.
W 1994 r. następuje zmiana na stanowisku prezesa Zarządu OSP w Siewierzu, na miejsce ustępującego druha Stanisława
-6-
Czerwińskiego zostaje wybrany druh Henryk Bętkowski, naczelnikiem nadal jest dh Stanisław Płazak. Pozostały skład Zarządu
przedstawia się następująco:
o dh Henryk Serwa – wiceprezes
o dh Marian Gierakowski – sekretarz
o dh Zbigniew Korusiewicz – skarbnik
o dh Konstanty Korusiewicz - gospodarz
o dh Rajmund Merta – zastępca naczelnika
o dh Krystyna Pałucha – członek zarządu
o dh Grzegorz Łapanowski – członek zarządu
Jednostka OSP w Siewierzu jest formacją typu „S” i należy do Kompanii Odwodowej. W kwietniu 1994 r. druhowie
OSP Siewierz biorą udział w manewrach kompanii odwodowej na Krąpie.
We wrześniu 1995 r. siewierska jednostka OSP w dowód uznania za wzorcową pracę decyzją komendanta głównego
Państwowej Straży Pożarnej zostaje włączona do Krajowego Systemy Ratownictwa Gaśniczego. Kilka miesięcy później – w
grudniu 1995 r. – Ochotnicza Straż Pożarna w Siewierzu otrzymuje samochód bojowy typu Jelcz z autopompą i działkiem
wodnym a posiadany samochód Star 224 zostaje przekazany jednostce OSP w Żelisławicach.
W tym samym czasie jednostka OSP Siewierz otrzymuje list gratulacyjny z Komendy Wojewódzkiej PSP w
Katowicach, wyrażający uznanie za dotychczasową wzorcową pracę jednostki.