Gambit turecki

Boris Akunin
Gambit turecki
(Turieckij Gambit)
Przełożył Jerzy Czech
Rozdział pierwszy,
w którym postępowa kobieta znajduje się w położeniu bez wyjścia
„Revue Parisienne”
14 (2 wg kalendarza rosyjskiego) lipca 1877 roku
Jak donosi nasz korespondent, towarzyszący rosyjskiej armii dunajskiej już od dwóch
tygodni, w rozkazie z 1 lipca (13 wg kalendarza zachodniego) cesarz Aleksander składa
podziękowanie swoim zwycięskim wojskom, które z powodzeniem przebyły Dunaj i weszły
w granice państwa Osmanów. W rozkazie Jego Cesarskiej Mości mowa jest o tym, że wróg został
całkowicie rozbity i najdalej za dwa tygodnie krzyż prawosławny zostanie zatknięty na kopule
Świętej Zofii w Konstantynopolu. Nacierające wojska nie napotykają prawie żadnego oporu,
chyba że liczyć nie bardziej niż komary dokuczliwych tak zwanych baszybuzuków („szalone
głowy”) – pół rozbójników, pół partyzantów, słynących z dzikich obyczajów i niesłychanego
okrucieństwa.
Kobieta to stworzenie słabe i chwiejne, powiada święty Augustyn. I ma rację ów mizogin
i reakcjonista, po stokroć ją ma. Przynajmniej jeśli chodzi o pewną osobę, która nazywa się
Warwara Suworow.
Wszystko zaczynało się jak zabawna przygoda, a tu proszę, czym się kończy! Idiotka,
zasłużyła sobie na to. Mama zawsze powtarzała: doigrasz się, Waria, prędzej czy później; no
i Waria się doigrała. Ojciec zaś, człowiek nieprzeciętnego umysłu i anielskiej cierpliwości,
podczas jednej z wielu burzliwych rozmów podzielił drogę życiową córki na trzy okresy:
diabełek w spódnicy – bicz boży – zbzikowana nihilistka. Do dnia dzisiejszego Waria była
dumna z powyższej diagnozy i mówiła, że nie zamierza poprzestać na dotychczasowych
osiągnięciach, ale ta zarozumiałość okrutnie się na niej zemściła.
No i dlaczego właściwie zgodziła się zrobić postój w karczmie, czy jak się tu u nich nazywa
ta ohydna nora? Woźnica, podły złodziej Mitko, zaczął marudzić: Da zapoim konete, da zapoim
konete. No i napoili konie. Boże, co tu teraz robić...
Waria siedziała w kącie plugawej, ciemnej szopy, za stołem z nieheblowanych desek,
i śmiertelnie się bała. Takiego dojmującego, beznadziejnego lęku doświadczyła tylko raz,
w wieku sześciu lat, kiedy rozbiła ulubioną filiżankę babci i w oczekiwaniu nieuchronnej kary
schowała się pod kanapę.
Warto byłoby się pomodlić, ale kobiety postępowe się nie modlą. A tymczasem wyglądało na
to, że sytuacja jest absolutnie bez wyjścia.
Ale po kolei. Odcinek trasy Petersburg-Bukareszt przebyła szybko, a nawet komfortowo.
Pociąg pospieszny (dwa wagony pasażerskie i dziesięć platform z działami) w trzy dni dowiózł ją
do stolicy księstwa rumuńskiego. O czarne oczka ostrzyżonej panny, która paliła papierosy
i pryncypialnie zabraniała całować się w rękę, oficerowie i urzędnicy wojskowi, podążający
w stronę teatru działań wojennych, mało się nawzajem nie pozabijali. Na każdym przystanku
przynosili jej bukiety i koszyki truskawek. Waria wyrzucała bukiety przez okno, bo to takie
banalne, z truskawkami też trzeba było dać sobie spokój, gdyż dostawała od nich wysypki.
Podróż spędziła wesoło i przyjemnie, chociaż pod względem umysłowym i ideowym wszyscy ci
kawalerowie przypominali pierwotniaki. Jeden kornet, co prawda, czytał Lamartine’a, ba, słyszał
nawet coś o Schopenhauerze, a w dodatku zalecał się delikatniej niż reszta, ale Waria
koleżeńskim tonem wytłumaczyła mu, że jedzie do narzeczonego, i potem już kornet
zachowywał się nienagannie. Był zresztą nawet bardzo przystojny, podobny do Lermontowa. No,
ale Bóg z nim.
Drugi etap podróży też przebiegi bez najmniejszych kłopotów. Z Bukaresztu do Turnu
Măgurele kursował dyliżans. Musiała się wytrząść i nałykać kurzu, ale za to cel wyprawy był już
teraz na wyciągnięcie ręki – według tego, co mówiono, kwatera główna armii dunajskiej mieściła
się na drugim brzegu rzeki, w Carewicach.
Pozostawało teraz urzeczywistnić ostatnią, najpoważniejszą część Planu, opracowanego
jeszcze w Petersburgu (Waria tak go w myślach nazywała – Plan, z dużej litery). Wczoraj
wieczorem, pod osłoną ciemności, przeprawiła się łódką przez Dunaj; trochę powyżej Zimnicy,
gdzie dwa tygodnie wcześniej bohaterska czternasta dywizja generała Dragomirowa forsowała tę
nieprzebytą zaporę wodną. Tutaj zaczynało się terytorium Turcji, strefa działań bojowych
i zwyczajnie mogli człowieka aresztować. Na drogach myszkowały kozackie patrole,
wystarczyło się trochę zagapić i wszystko na nic, raz-dwa odstawiliby z powrotem do
Bukaresztu. Ale Waria, zmyślna dziewczyna, przewidziała to i odpowiednio się przygotowała.
W bułgarskiej wiosce, położonej na południowym brzegu Dunaju, w samą porę znalazła
zajazd. Co więcej, gospodarz rozumiał po rosyjsku i za jedyne pięć rubli obiecał dać
sprawdzonego wodacza, przewodnika. Waria kupiła szerokie portki, coś w rodzaju szarawarów,
koszulę, buty, kurtkę bez rękawów i idiotyczną sukienną czapkę, przebrała się i od razu zmieniła
z europejskiej panny w chudego bułgarskiego wyrostka. Na takiego żaden patrol nie zwróci
uwagi. Specjalnie poprosiła o zawiezienie okrężną drogą, bo chciała ominąć kolumny marszowe
i trafić do Carewic nie od północy, tylko od południa. Tam, w głównej kwaterze wojsk,
przebywał Pietia Jabłokow, Warii... nie do końca właściwie było jasne kto. Narzeczony? Kolega?
Mąż? Powiedzmy tak: były mąż i przyszły narzeczony. No i oczywiście kolega.
Wyjechali, zanim się jeszcze rozjaśniło, skrzypiącą, trzęsącą karucą. Wodacz, milkliwy
Mitko z siwymi wąsami, bez końca żujący tytoń i spluwający na drogę długim brunatnym
strumieniem (za każdym razem Warię skręcało z obrzydzenia), początkowo wyśpiewywał coś
egzotycznego, bałkańskiego, a potem ucichł i głęboko się zamyślił – teraz już wiadomo nad
czym. Mógł ją nawet zabić, pomyślała Waria i wzdrygnęła się. Albo coś jeszcze gorszego. Prosta
sprawa, kto tam potem dojdzie, jak było. Przypisaliby wszystko tym... jak im tam...
baszybuzukom.
Ale nawet bez zabójstwa dalszy ciąg był paskudny. Zdrajca Mitko zaprowadził towarzyszkę
podróży do karczmy, podobnej raczej do jaskini zbójców, usadził za stołem, kazał podać ser
i dzban wina, a sam zawrócił w stronę drzwi, pokazując na migi, że zaraz przyjdzie. Waria
rzuciła się za nim, nie mając najmniejszej ochoty zostawać w tej brudnej, ciemnej i śmierdzącej
norze, ale Mitko powiedział, że koniecznie musi się oddalić... jak by to powiedzieć... za potrzebą
fizjologiczną. Kiedy nie zrozumiała, wyjaśnił to gestami, więc zawstydzona wróciła na miejsce.
Załatwianie potrzeby przeciągnęło się poza wszelkie dopuszczalne granice. Waria zjadła
trochę niesmacznego słonego sera, łyknęła kwaśnego wina, po czym, nie mogąc już znieść
uwagi, jaką zaczęli ją darzyć dosyć straszni goście instytucji gastronomicznej, wyszła na dwór.
Wyszła i stanęła jak wryta.
Po karucy zniknął wszelki ślad. A razem z nią zniknęła walizka z rzeczami. W walizce była
apteczka podróżna. W apteczce – między szarpiami i bandażami – paszport i wszystkie
pieniądze.
Waria chciała wybiec na drogę, a wtedy z karczmy wyskoczył gospodarz w czerwonej
koszuli, z purpurowym nosem, z brodawkami na policzku, krzyknął coś ze złością i zaczął
gestykulować: najpierw płać, potem możesz sobie iść. Waria zawróciła, bo przestraszyła się
gospodarza, a zapłacić nie miała czym. Cicho usiadła w kącie i usiłowała potraktować to, co się
stało, jak przygodę. Nic z tego nie wyszło.
W karczmie nie było ani jednej kobiety. Brudni, krzykliwi wieśniacy zachowywali się
zupełnie inaczej niż rosyjscy chłopi, którzy są spokojni i rozmawiają półgłosem, dopóki się nie
upiją; ci natomiast głośno się darli, pili z kubków czerwone wino i co rusz wybuchali lubieżnym
(tak się Wani wydało) rechotem. Przy oddalonym długim stole grali w kości i po każdym rzucie
podnosili straszną wrzawę. Raz zaczęli sobie wymyślać głośniej niż zwykle, po czym glinianym
kubkiem walnęli w łeb jednego, małego i mocno pijanego. Leżał potem pod stołem i nikt się nim
nie interesował.
Gospodarz pokazał głową w stronę Warii i z wyraźną lubością powiedział coś takiego, że
wieśniacy przy sąsiednich stołach zaczęli się odwracać i nieżyczliwie rechotać. Waria się skuliła,
nasunęła czapkę na oczy. Poza nią nikt w karczmie nie siedział w czapce. Ale zdjąć jej nie
mogła. Nie, włosy nie były znowu takie długie – jak przystało na nowoczesną kobietę, Waria
strzygła się krótko – lecz mimo wszystko od razu wyszłaby na jaw jej przynależność do płci
słabej. Ohydne, przez mężczyzn wymyślone określenie „słaba płeć”. Niestety, najwyraźniej
trafne.
Teraz na Warię gapili się ze wszystkich stron, a spojrzenia te były lepkie, niedobre. Nie
obchodziła tylko graczy w kości, no i przy sąsiednim stole, bliżej bufetu, odwrócony plecami
siedział jakiś posępny człowiek, z nosem utkwionym w kubku wina. Widać było jedynie
ostrzyżone czarne włosy i siwawe skronie.
Waria poczuła się po prostu strasznie. Nie rozklejaj się – powiedziała sobie w duchu. Jesteś
dorosłą, silną kobietą, a nie panienką z morskiej pianki. Powiesz, że jesteś Rosjanką, że jedziesz
do narzeczonego, żołnierza. Wyzwalamy Bułgarię, więc wszyscy tu są nam życzliwi. Po
bułgarsku mówi się bardzo prosto, trzeba tylko do wszystkiego dodawać „ta”. Ruska armiata.
Nareczonata. Nareczonata na ruski sołdat. Coś w tym rodzaju.
Odwróciła się do okna – a może zjawi się Mitko? Może zaprowadził konie do wodopoju
i teraz wraca? Ale ani Mitki, ani karucy na zakurzonej drodze nie było widać, za to Waria
dostrzegła coś, na co wcześniej nie zwróciła uwagi. Nad domami sterczał niewysoki odrapany
minaret. Oj! Czyżby to była wieś muzułmańska? Ale przecież Bułgarzy to chrześcijanie,
prawosławni, wszyscy o tym wiedzą. Poza tym piją wino, a muzułmanom Koran zabrania pić.
Ale skoro wieś jest chrześcijańska, to co tutaj robi minaret? A jeśli muzułmańska, to za kim są –
za naszymi czy za Turkami? Chyba nie za naszymi. Wyglądało na to, że „armiata” jej nie
pomoże.
Boże, co tu robić?!
Kiedy Warieńka Suworow miała lat czternaście, podczas lekcji religii świętej przyszła jej do
głowy myśl obezwładniająca w swej oczywistości; że też wcześniej nikt na nią nie wpadł! To, że
Bóg stworzył najpierw Adama, a potem Ewę, nie dowodzi bynajmniej, że mężczyźni są
ważniejsi, tylko że kobiety są doskonalsze. Mężczyzna jest próbnym okazem człowieka, szkicem,
podczas gdy kobieta – wariantem ostatecznie zatwierdzonym, poprawionym i dopełnionym.
Przecież to jasne jak słońce! Tyle że całe prawdziwe i ciekawe życie nie wiadomo czemu dostaje
się mężczyznom, a kobiety tylko rodzą i wyszywają, rodzą i wyszywają. Skąd taka
niesprawiedliwość? Stąd, że mężczyźni są silniejsi. A to znaczy, że trzeba być silną.
Dlatego Warieńka postanowiła żyć inaczej. Na przykład w amerykańskich Stanach jest już
pierwsza kobieta lekarz, Mary Jacoby, i nawet pierwsza kobieta kapłan, Antoinette Blackwell,
a w Rosji ciągle zacofanie i azjatycka niewola. Ale to nic, dajcie nam tylko trochę czasu.
Po ukończeniu gimnazjum Waria, wzorem Stanów Zjednoczonych, stoczyła zwycięską
wojnę o niepodległość (tatuś, mecenas Suworow, okazał się mięczakiem) i wstąpiła na kursy dla
akuszerek, zmieniając się tym samym z „bicza bożego” w „zbzikowaną nihilistkę”.
Na kursach poszło jej nie najlepiej. Część teoretyczną opanowała bez trudu, chociaż niejedno
w procesie powstawania istoty ludzkiej wydało jej się zdumiewające i nieprawdopodobne, ale
kiedy trzeba było asystować przy prawdziwym porodzie, najadła się wstydu. Przeraźliwe wrzaski
położnicy i okropny widok spłaszczonej główki noworodka, wyłażącej z umęczonego,
okrwawionego ciała, sprawiły, że Waria nie zdzierżyła i haniebnie zemdlała, wskutek czego nie
pozostało jej nic więcej, jak pójść na kursy dla telegrafistów. Z początku czuła się zaszczycona
faktem, że jest jedną z pierwszych rosyjskich telegrafistek: napisali o niej nawet
w „Petersburskich Wiedomostiach” (numer z 28 listopada 1875 roku, artykuł Był już najwyższy
czas), ale potem praca okazała się niemożliwie nudna i nie wróżyła nic lepszego.
Ku uldze rodziców Waria pojechała zatem do majątku w okolicach Tambowa, ale nie po to,
by próżnować, tylko żeby uczyć i wychowywać dzieci chłopskie. Tam właśnie, w nowiutkiej,
pachnącej sosnowymi trocinami szkole, poznała studenta z Petersburga, Pietię Jabłokowa. Pietia
uczył arytmetyki, geografii i podstaw nauk przyrodniczych, Waria – wszystkich pozostałych
dziedzin. Dosyć szybko chłopi zrozumieli, że ani pieniędzy, ani żadnych innych korzyści
z chodzenia do szkoły nie będzie, toteż pozabierali z niej dzieci (po co sobie głowę łamać, kiedy
trzeba pracować?), ale Waria i Pietia zdążyli już tymczasem zaplanować dalsze życie – wolne,
nowoczesne, zbudowane na wzajemnym szacunku i rozumnym podziale obowiązków.
Skończyli z poniżającą zależnością od rodzicielskich zasiłków. Na Wyborskiej wynajęli
mieszkanie – trzypokojowe, chociaż z myszami. Żeby mieszkać jak Wiera Pawłówna
i Łopuchow z Co robić Czernyszewskiego: każde ma swoje terytorium, a w trzecim pokoju
wspólnie dyskutują i przyjmują gości. Gospodarzom przedstawili się jako mąż i żona, ale żyli na
stopie wyłącznie koleżeńskiej: wieczorem czytali, pili herbatę i rozmawiali we wspólnej
bawialni, potem życzyli sobie nawzajem dobrej nocy i każde wracało do siebie. Tak przeżyli
prawie rok i przeżyli go pięknie, w prawdziwym pokrewieństwie dusz, bez trywialności i brudu.
Pietia uczęszczał na uniwersytet i dawał lekcje, a Waria ukończyła kursy stenografii i zarabiała
do stu rubli miesięcznie. Sporządzała protokoły w sądzie, spisywała wspomnienia
zdziecinniałego generała, dawnego zdobywcy Warszawy, a potem, dzięki rekomendacji
przyjaciół, zaczęła stenografować powieść Wielkiego Pisarza (pomińmy nazwisko, bo wszystko
skończyło się dość nieładnie). Do Wielkiego Pisarza odnosiła się z uwielbieniem i zdecydowanie
odmówiła brania zapłaty, bo i tak poczytała sobie tę pracę za szczęście; wszelako rządca dusz
opacznie pojął jej odmowę. Okropnie stary, z szóstym krzyżykiem i liczną rodziną na karku, był
w dodatku bardzo brzydki. Za to pięknie i przekonująco mówił, trudno zaprzeczyć: rzeczywiście
niewinność to śmieszny zabobon, buruazyjna moralność jest wstrętna, a w naturze ludzkiej nie
ma nic wstydliwego. Waria słuchała, potem długo, godzinami naradzała się z Piotrusiem, co
robić. Piotruś zgadzał się, że cnota i obłuda są kajdanami narzuconymi kobiecie, ale
zdecydowanie odradzał wstępować w fizjologiczny związek z Wielkim Pisarzem. Gorączkował
się, tłumaczył, że pisarz nie jest znowu taki wielki, chociaż kiedyś miał zasługi, i że liczni
postępowi ludzie uważają go za wstecznika. Sprawa skończyła się, jak już mówiliśmy, brzydko.
Pewnego razu Wielki Pisarz przerwał dyktowanie sceny o niesamowitej sile (Waria zapisywała ją
ze łzami w oczach), zaczął głośno dyszeć, pociągać nosem, niezdarnie objął jasnowłosą
stenografkę i zaciągnął ją na kanapę. Przez jakiś czas znosiła jego niezrozumiałe szepty
i dotknięcia roztrzęsionych rąk, które całkiem pogubiły się w haftkach i guzikach, a potem nagle
zrozumiała – nie tyle nawet zrozumiała, ile poczuła, że to złe i absolutnie niedopuszczalne.
Odepchnęła Wielkiego Pisarza, wybiegła z jego mieszkania i więcej nie wróciła.
Ta historia fatalnie wpłynęła na Pietię. Był marzec, wiosna zaczęła się wcześnie, od Newy
pachniało swobodą i spływającą krą. Pietia postawił więc ultimatum: tak dłużej być nie może,
zostali stworzeni dla siebie nawzajem, ich związek wytrzymał próbę czasu. Oboje są żywymi
ludźmi, a natury nie da się oszukać. On oczywiście zgadza się na cielesną miłość nawet bez
ślubu, ale lepiej pobrać się naprawdę, bo to ich uwolni od wielu komplikacji. I jakoś tak zręcznie
sprawę pokierował, że dalej dyskutowali wyłącznie o jednym: jakie ma być to małżeństwo –
cywilne czy cerkiewne? Spory ciągnęły się do kwietnia, a w kwietniu zaczęła się długo
oczekiwana wojna o wyzwolenie braci Słowian, toteż Pietia Jabłokow jako człowiek przyzwoity
zgłosił się do wojska na ochotnika. Zanim wyjechał, Waria obiecała mu dwie rzeczy: że prędko
da ostateczną odpowiedź i że walczyć będą razem – już ona coś wymyśli.
No i wymyśliła. Nie od razu, ale wymyśliła. Nie dostała się jako siostra do polowego szpitala
czy lazaretu – nie zaliczono jej nieukończonych kursów akuszerskich. Kobiet telegrafistek do
wojska nie brano. Waria wpadła w ostateczną rozpacz, ale wtedy z Rumunii nadszedł list: Pietia
żalił się, że z powodu płaskostopia nie przyjęto go do piechoty, tylko zostawiono przy sztabie
wodza naczelnego, wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza, ochotnik Jabłokow był bowiem
matematykiem z wykształcenia, a wojsko na gwałt potrzebowało szyfrantów.
Ej, chyba nie będzie trudno wkręcić się do jakiejś pracy przy kwaterze głównej albo
w najgorszym razie wykorzystać bałagan i ukryć się gdzieś na tyłach – stwierdziła Waria
i niezwłocznie ułożyła Plan, którego pierwsze dwa etapy były po prostu cudowne, trzeci
natomiast skończył się katastrofą.
Tymczasem zbliżał się koniec. Purpurowonosy karczmarz burknął coś groźnym tonem
i wycierając ręce szarym ręcznikiem, ruszył kaczkowatym krokiem w stronę Warii, a w swojej
czerwonej koszuli przypominał kata podchodzącego do szafotu. Waria poczuła suchość w ustach,
a nawet z lekka ją zemdliło. Może udać głuchoniemą? To znaczy głuchoniemego.
Siedzący tyłem ponury człowiek niespiesznie się podniósł, podszedł do stołu Warii
i w milczeniu usiadł naprzeciwko. Zobaczyła bladą i pomimo siwawych skroni bardzo młodą,
prawie chłopięcą twarz, z zimnymi błękitnymi oczami, cienkim wąsikiem i ustami nieskorymi do
uśmiechu. Twarz była dziwna, zupełnie inna niż u reszty chłopów, chociaż nieznajomy ubrany
był tak samo; może kurtkę miał trochę nowszą i nieco czystszą koszulę.
Na karczmarza błękitnooki nawet nie spojrzał, tylko machnął lekceważąco ręką i groźny kat
szybko zrejterował za kontuar. Ale Warii wcale to nie uspokoiło. Przeciwnie, pomyślała, że teraz
nastąpi rzecz najstraszniejsza.
Zmarszczyła czoło, spodziewając się usłyszeć obcy język. Lepiej nic nie mówić, tylko kiwać
i kręcić głową. Byle nie zapomnieć, że u Bułgarów jest wszystko na odwrót: kiedy się potakuje,
to znaczy „nie”, a kiedy kręci głową – „tak”.
Ale błękitnooki o nic nie pytał. Westchnął i zmęczonym głosem, z lekka się zacinając,
powiedział czystą ruszczyzną:
– Oj, m-m-mademoiselle, lepiej było poczekać w domu na narzeczonego. To nie romans
Mayne Reida. Źle to się mogło dla pani s-skończyć.
Rozdział drugi,
w którym pojawia się wielu interesujących mężczyzn
„Russkij Inwalid”
2 (14 wg kalendarza zachodniego) lipca 1877 roku
...Po zawarciu pokoju między Portą a Serbią liczni entuzjaści sprawy słowiańskiej, waleczni
rycerze matki Rosji, którzy jako ochotnicy służyli pod rozkazami dzielnego generała Czerniajewa,
podążyli na wezwanie Cara Wyzwoliciela i ryzykując życie, przedzierają się przez dzikie góry
i ciemne lasy na ziemię bułgarską, ażeby połączyć się z prawosławnym wojskiem i swój święty
czyn wojenny zakończyć długo oczekiwanym zwycięstwem.
Sens wypowiedzianych słów nie od razu dotarł do Warii. Siłą bezwładu najpierw skinęła,
potem pokręciła głową i dopiero potem zdumiona otworzyła usta.
– Proszę się nie dziwić – powiedział znudzonym głosem dziwny wieśniak. – To, że jest
p-pani dziewczyną, widać od razu, o proszę, lok wychynął pani spod czapki – to raz. – Spłoszona
Waria schowała zdradziecki lok. – Że jest pani Rosjanką, też oczywiste: zadarty nos,
wielkoruskie kości policzkowe, jasne włosy, a co n-najważniejsze, brak opalenizny – to dwa.
Z narzeczonym też nic trudnego: p-przekrada się pani po kryjomu – to znaczy w sprawie
prywatnej. No, a jaką prywatną sprawę może dziewczyna w pani wieku mieć do wojska? Tylko
romantyczną. To trzy. T-teraz cztery: ten wąsacz, który panią tutaj przyprowadził, był pani
przewodnikiem? A pieniądze oczywiście schowała pani między rzeczami? G-głupio. Wszystko,
co ważne, trzeba t-trzymać przy sobie. Jak się pani nazywa?
– Waria Suworow. Warwara Andriejówna – wyszeptała przestraszona Waria. – Kim pan
jest? Skąd pan przybył?
– Erast Pietrewicz Fandorin. Serbski ochotnik. Wracam z t-tureckiej niewoli.
Bogu dzięki, bo Waria już zaczęła myśleć, że to jakaś halucynacja. Serbski ochotnik!
Z niewoli tureckiej! Z szacunkiem spojrzała na siwe skronie i nie wytrzymała. Spytała,
w dodatku jeszcze nietaktownie pokazując palcem:
– Męczyli tam pana, prawda? Czytałam o okropnościach tureckiej niewoli. A jąka się pan też
pewnie z tego powodu.
Erast Pietrowicz Fandorin nachmurzył się i niechętnie odpowiedział:
– Nikt mnie nie męczył. Od rana do nocy pojono mnie kawą i rozmawiano wyłącznie po
francusku. Żyłem na prawach gościa u k-kajmakama w Widyniu.
– U kogo? – nie zrozumiała Waria.
– Widyń to miasto na granicy rumuńskiej. A kajmakam – gubernator. Co zaś się t-tyczy
jąkania, jest skutkiem dawnej kontuzji.
– Uciekł pan, prawda? – spytała z zazdrością. – Przedziera się pan do naszych wojsk, żeby
walczyć?
– Nie. Nawojowałem się aż nadto.
Na twarzy Warii musiało się odmalować całkowite niedowierzanie. W każdym razie
ochotnik uznał za konieczne dodać:
– Wojna, Warwaro Andriejówno, to po prostu ohyda. Nie ma na niej ani s-sprawiedliwych,
ani winnych. A dobrzy i źli są po obu stronach. Tylko ci dobrzy zwykle giną p-pierwsi.
– To po co w takim razie wyruszył pan jako ochotnik do Serbii? – spytała zapalczywie. –
Przecież nikt pana tam nie wyganiał?
– Z egoistycznych powodów. Byłem chory, musiałem się leczyć.
Waria zdziwiła się.
– Czyżby na wojnie leczono?
– Tak. Widok cudzego b-bólu pozwala łatwiej znosić własny. Na pierwszą linię dotarłem
dwa tygodnie przed klęską armii Czerniajewa. A potem jeszcze do syta nałaziłem się po górach,
nastrzelałem. Chwała Bogu, z-zdaje się, że nikogo nie trafiłem.
Albo się popisuje, albo to zwykły cynik – z niejakim rozdrażnieniem pomyślała Waria
i złośliwie zauważyła:
– No, to trzeba było siedzieć u swojego makama do końca wojny. Po co pan uciekł?
– Nie uciekłem. Jusuf-pasza mnie wypuścił.
– A czegóż pana zaniosło do Bułgarii?
– Mam sprawę – odrzekł krótko Fandorin. – Dokąd w-właściwie pani chciała jechać?
– Do Carewic, do sztabu wodza naczelnego. A pan?
– Do Beły. Podobno jest tam kwatera jego c-cesarskiej mości. – Ochotnik zamilkł,
z niezadowoleniem poruszył cienkimi brwiami, westchnął. – Ale można i do naczelnego wodza.
– Prawda? – ucieszyła się Waria. – Oj, pojedźmy razem, dobrze? Po prostu nie wiem, co bym
zrobiła, gdybym pana nie spotkała.
– D-drobiazg. Kazałaby pani właścicielowi odwieźć się do najbliższego rosyjskiego oddziału
i byłoby po wszystkim.
– Kazałabym? Właścicielowi karczmy? – spytała bojaźliwie Waria.
– To nie karczma, tylko mechana.
– Niech będzie mechana. Ale wieś jest przecież muzułmańska?
– Muzułmańska.
– No to wydaliby mnie Turkom!
– Nie chciałbym pani obrażać, pani Warwaro, ale Turkom nie jest pani do niczego potrzebna,
za to pani narzeczony niezawodnie wynagrodziłby karczmarza.
– Ja już wolę z panem – zaczęła błagać Waria. – Bardzo proszę!
– Mam jedną kobyłę, w dodatku ledwie żywą. Na takiej we dwójkę nie pojedziemy.
P-pieniędzy – trzy kurusze. Wystarczy, żeby zapłacić za wino i ser, ale już na nic więcej...
Potrzebny jest jeszcze koń czy choćby osioł. A to co najmniej setka.
Nowy znajomy Warii zamilkł i coś obmyślając, obejrzał się na grających w kości. Znowu
ciężko westchnął.
– Niech pani tu posiedzi. Zaraz wrócę.
Powoli zbliżył się do grających, zatrzymał się przy stole i przez pięć minut obserwował grę.
Potem powiedział coś (Waria nie dosłyszała), co sprawiło, że wszyscy naraz przestali rzucać
kości i zwrócili się w jego stronę. Fandorin wskazał Warię, a ta zaczęła się wiercić na ławce,
czując skierowane na siebie spojrzenia. Potem zabrzmiał zgodny rechot – wyraźnie
nieprzyzwoity i obraźliwy dla Warii, ale Fandorin ani myślał występować w obronie czci
niewieściej. Uścisnął tylko rękę jakiemuś wąsatemu grubasowi i usiadł na ławie. Reszta ustąpiła
mu miejsca, a wokół stołu od razu zebrała się grupka ciekawskich.
No cóż, ochotnik, jak się zdaje, zaproponował grę. Ale o jaką stawkę? Trzy kurusze? Będzie
musiał długo grać, żeby wygrać konia. Waria zaniepokoiła się, uświadomiwszy sobie, że zaufała
człowiekowi, którego wcale nie zna. Wygląda dziwnie, dziwnie mówi, dziwnie się zachowuje.
Z drugiej strony, czy miała jakiś wybór?
W tłumie gapiów podniósł się szum – to grubas rzucił kości. Potem jeszcze raz rozległ się
stukot, a ściany karczmy zatrzęsły się od chóralnego krzyku.
– D-dwanadeset – spokojnie oznajmił Fandorin i wstał. – Gde magareto?
Grubas też się zerwał, złapał ochotnika za rękaw i pospiesznie zaczął coś mówić, z rozpaczą
wybałuszając oczy.
– Oszte wednaż, oszte wednaż!
Fandorin wysłuchał i zdecydowanie przytaknął, ale przegrywający jakoś się tym nie
zadowolił. Zaryczał jeszcze głośniej niż przedtem, zamachał rękami. Fandorin znowu kiwnął
głową, jeszcze energiczniej niż poprzednio, a wtedy Waria przypomniała sobie bułgarski
paradoks: kiedy się kiwa głową, to znaczy „nie”.
Wówczas niefortunny gracz postanowił przejść od słów do czynów – wziął szeroki zamach,
a gapie odskoczyli na boki. Jednakże Erast Pietrowicz ani drgnął, tylko jego prawa ręka jak
gdyby niechcący powędrowała do kieszeni. Gest był prawie niedostrzegalny, ale na grubasa
podziałał w sposób magiczny. Gracz od razu zmiękł, zaszlochał i zamruczał coś żałośnie. Tym
razem Fandorin pokręcił głową, karczmarzowi, który w mig się pojawił, rzucił parę monet
i skierował się do wyjścia. Na Warię nawet nie spojrzał, ale nie trzeba było jej zapraszać –
zerwała się z miejsca i momentalnie znalazła przy swoim wybawcy.
– Drugi z b-brzegu. – Erast Pietrowicz zmrużył oko, zatrzymując się na schodach.
Waria podążyła spojrzeniem za jego wzrokiem i zobaczyła rząd przywiązanych do belki
koni, osłów i mułów, które spokojnie żuły siano.
– To właśnie jest pani b-bucefał. – Ochotnik wskazał burego osiołka. – Niepokaźny, ale
w razie upadku będzie pani miała blisko do ziemi.
– Pan go wygrał, tak? – domyśliła się Waria. Fandorin skinął w milczeniu, odwiązując chudą
siwą kobyłę.
Pomógł towarzyszce usadowić się w drewnianym siodle, dosyć zręcznie wskoczył na swoją
siwoszkę, po czym wyjechali na wiejską ulicę, jaskrawo oświetloną południowym słońcem.
– Daleko do Carewic? – spytała Waria, trzęsąc się w takt drobnych kroczków kłapouchego
środka transportu.
– Jeśli nie z-zbłądzimy będziemy przed nocą – popłynęła z góry majestatyczna odpowiedź.
Całkiem sturczył się w niewoli – pomyślała ze złością Waria. Mógłby damę posadzić na
konia. Typowo męski narcyzm. Paw! Indor! Nic, tylko by się pysznił przed indyczką. I tak
przypominam Bóg wie kogo, a tu jeszcze muszę grać Sanczo Pansę przy Rycerzu Smętnego
Oblicza.
– A co ma pan w kieszeni? – przypomniała sobie. – Pistolet, tak?
Fandorin się zdziwił.
– W jakiej kieszeni? A, w k-kieszeni. Niestety, nic.
– No, a gdyby się nie przestraszył?
– Z takim, co by się nie przestraszył, nie siadłbym do gry.
– Ale jakimże cudem za pierwszym razem wygrał pan osła – ciekawiło Warię. – Czyżby ten
człowiek postawił osła przeciw trzem kuruszom?
– Jasne, że nie.
– To o co pan grał?
– O panią – odparł niewzruszenie Fandorin. – Dziewczyna za osła to korzystna stawka.
Proszę o w-wybaczenie, pani Warwaro, ale nie miałem innego wyjścia.
– Wybaczenie?! – Waria aż się zachwiała w siodle i omal nie zjechała na bok. – A gdyby pan
przegrał?
– Posiadam, pani Warwaro, pewną dziwną cechę. Nie z-znoszę gier hazardowych, ale kiedy
wypada mi grać, nieodmiennie wygrywam. Les caprices de la f-fortune. Własną wolność też
wygrałem w nardy.
Waria nie wiedziała, co odpowiedzieć na to lekkomyślne oświadczenie, i postanowiła
śmiertelnie się obrazić. Dlatego dalszą drogę odbywali w milczeniu.
Barbarzyńskie siodło, narzędzie tortur, przysparzało Warii mnóstwa niewygód, ale znosiła to,
zmieniając od czasu do czasu środek ciężkości.
– Twardo? – spytał Fandorin. – Chce pani p-podłożyć sobie moją kurtkę?
Waria nie odpowiedziała, bo po pierwsze, propozycja nie wydała jej się zbyt przyzwoita,
a po drugie, dla zasady.
Droga długo wiła się pośród niewysokich zalesionych wzgórz, potem zeszła na równinę.
Przez cały czas podróżni nikogo nie napotkali, co zaczynało budzić ich niepokój. Waria kilka
razy popatrywała z ukosa na Fandorina, ale ten bałwan pozostawał absolutnie niewzruszony i nie
próbował nawiązać rozmowy.
No i jak też będzie wyglądała, kiedy zjawi się w Carewicach w takim stroju! Powiedzmy, że
Pieti nie zrobi to różnicy – nawet gdyby się ubrała w worek, nic by nie zauważył, ale przecież
tam jest sztab, całe towarzystwo! A tu ona jak strach na wróble... Waria zerwała czapkę,
przeciągnęła ręką po włosach i całkiem się załamała. Włosy i tak były nieszczególne – tego
niewyraźnego mysiego odcienia, który po rosyjsku nazywa się rusyj – a teraz przez tę maskaradę
jeszcze się splątały i wisiały w kosmykach. Ostatni raz myła je trzeciego dnia, w Bukareszcie.
Nie, już lepiej pozostać w czapce. Za to ubiór bułgarskiego wieśniaka całkiem niezły –
praktyczny i po swojemu efektowny. Szarawary trochę przypominają sławne „bloomersy”,
w których niegdyś chodziły angielskie sufrażystki, walczące z niezgrabnymi i poniżającymi
pantalonami i halkami. Gdyby w talii przepasać się szerokim czerwonym pasem, jak
w Uprowadzeniu z seraju (ubiegłej jesieni widzieli to z Pietią w Teatrze Maryjskim), byłoby
nawet malowniczo.
Rozmyślania Warwary Andriejewny zostały przerwane nagle i zupełnie bezceremonialnie.
Wolontariusz schylił się, złapał osła za uzdę, głupie stworzenie gwałtownie przystanęło, a Waria
omal nie przeleciała przez łeb kłapoucha.
– Oszalał pan, czy co?!
– Teraz, cokolwiek się zdarzy, proszę milczeć – cicho i bardzo poważnie powiedział
Fandorin, patrząc gdzieś przed siebie.
Waria podniosła głowę i zobaczyła, że z naprzeciwka, w obłoku kurzu, nadjeżdża bezładną
gromadą jakichś dwudziestu konnych. Widać było włochate czapy, słoneczne gwiazdki migotały
na rynsztunku jeźdźców. Jeden z nich wysforował się do przodu; Waria dostrzegła zieloną
szmatę, którą owinął papachę.
– Kto to, baszybuzucy? – spytała głośno Waria, a głos jej zadrżał. – Co teraz będzie? Już
koniec? Zabiją nas?
– Jeśli będzie pani cicho, chyba nie – jakoś bez przekonania odparł Fandorin. – Bardzo nie
w porę zrobiła się pani rozmowna.
Zupełnie przestał się jąkać, przez co Waria poczuła się już całkiem nieswojo.
Erast Pietrowicz znowu wziął osła za uzdę, zjechał na pobocze drogi, nacisnął Warii czapkę
głęboko na oczy i szepnął:
– Proszę patrzeć pod nogi i ani mru-mru.
Dziewczyna jednak nie wytrzymała – rzuciła spode łba spojrzenie na sławnych oprawców,
o których już drugi rok rozpisywały się gazety.
Ten, który jechał na czele (z pewnością bek), miał rudą brodę, poszarpany i brudny beszmet,
za to broń – srebrną. Przejechał obok, nawet nie rzuciwszy okiem na nędznych wieśniaków. Jego
banda była jednak mniej wyniosła. Kilku konnych zatrzymało się przy Warii i Fandorinie,
rozprawiając o czymś gardłowym głosem. Fizjonomie baszybuzucy mieli takie, że Warwara
Andriejówna chciała zamknąć oczy – nawet nie podejrzewała, że mogą istnieć podobne
maszkary. Wśród tych ohydnych gąb nieoczekiwanie zobaczyła też ludzką twarz. Twarz była
blada, jedno oko miała zapuchnięte od krwiaka, za to drugie, czarne i pełne śmiertelnego smutku,
patrzyło wprost na Warię.
Między rozbójnikami, twarzą do końskiego ogona, siedział w siodle rosyjski oficer
w zakurzonym, rozdartym mundurze. Ręce miał skrępowane z tyłu, na szyi nie wiadomo po co
zawieszoną pustą pochwę od szabli, a w kącikach ust zakrzepłą krew. Waria zagryzła wargę,
żeby nie krzyknąć, i nie mogąc znieść beznadziejności, którą wyczytała w oczach jeńca, spuściła
wzrok. Ale krzyk, a dokładniej histeryczny szloch, mimo wszystko wyrwał się z jej zaschniętego
ze strachu gardła – jeden z bandytów wiózł przytroczoną do siodła ludzką głowę z jasnymi
włosami i długimi wąsami. Fandorin ścisnął mocno łokieć Warii i krótko powiedział coś po
turecku. Waria rozróżniła słowa „Jusuf-pasza” i „kajmakam”, ale na rozbójnikach nie zrobiło to
wrażenia. Jeden, ze szpiczastą brodą, podniósł górną wargę klaczy Fandorina i obnażył jej długie,
zgniłe zęby. Splunął pogardliwie i powiedział coś, co rozśmieszyło resztę. Potem chlasnął kobyłę
nahajką po kłębach, ta zaś, wystraszona, odskoczyła, od razu przechodząc w nerwowy kłus.
Waria uderzyła osła obcasami w rozdęte boki i truchtem ruszyła w ślad za nią, nie śmiejąc
wierzyć, że niebezpieczeństwo minęło. Wszystko dookoła pływało, koszmarna głowa
z męczeńsko zamkniętymi oczami i zaschniętą krwią w kącikach ust nie dawała Warii spokoju.
„Szalone głowy” ucinają głowy – nie mogła uwolnić się od tej natrętnej niedorzecznej frazy.
– Proszę, tylko bez omdleń – powiedział cicho Fandorin. – Oni mogą wrócić.
No i wykrakał! Po chwili usłyszeli za sobą zbliżający się stukot kopyt.
Erast Pietrowicz obejrzał się i szepnął:
– Niech się p-pani nie odwraca. Jazda.
Ale Waria mimo wszystko się odwróciła, chociaż lepiej było tego nie robić. Od
baszybuzuków zdążyli się oddalić o jakieś dwieście metrów, ale jeden z jeźdźców – ten, który
wiózł głowę – zawrócił i szybko ich doganiał, a straszliwe trofeum wesoło podskakiwało na
końskim zadzie.
Waria z rozpaczą spojrzała na swego towarzysza. Ten chyba stracił zwykłą dlań zimną krew,
bo odchylił głowę i nerwowo pił wodę z wielkiej miedzianej butli.
Przeklęte oślisko melancholijnie przebierało nogami, za nic w świecie nie zamierzając
przyspieszyć kroku. Po minucie energiczny jeździec zrównał się z bezbronnymi podróżnikami
i osadził niecierpliwiącego się gniadosza. Nachylił się, ściągnął czapkę z głowy Warii i łakomie
zarechotał na widok wyswobodzonych płowych włosów.
– Gogol – zawołał, błyskając białymi zębami.
Posępny i skupiony Erast Pietrowicz szybkim ruchem lewej ręki zerwał rozbójnikowi
kosmatą czapę i z rozmachem walnął go ciężką flachą w ogolony łeb. Rozległ się przyprawiający
o mdłości dźwięk, we flaszce zabulgotało, a baszybuzuk zwalił się na ziemię.
– Osła precz! Rękę proszę. I na konia. Teraz jazda. I nie odwracać się. – Fandorin, który
znowu przestał się jąkać, wyrzucał z siebie szybkie, urywane zdania.
Pomógł oniemiałej Warii wsiąść na gniadosza, wyszarpnął strzelbę z przytroczonego do
siodła futerału, po czym oboje pognali cwałem.
Zdobyczny koń od razu wyrwał się naprzód, a Waria skuliła się, w obawie, że zaraz z niego
spadnie. W uszach jej świszczało, lewa noga nieszczęśliwie wyskoczyła ze zbyt długiego
strzemienia, za plecami huczały salwy, coś ciężkiego boleśnie uderzało ją w prawe biodro.
Waria mimo woli spojrzała w dół, zobaczyła tańczącą cętkowaną głowę i ze zdławionym
krzykiem wypuściła wodze, czego w żadnym wypadku nie należało robić.
W następnej chwili wyleciała z siodła, zatoczyła w powietrzu łuk i pacnęła na coś zielonego,
miękkiego, trzeszczącego – na przydrożny krzak.
Nieźle byłoby teraz stracić przytomność, ale jakoś się nie udało. Siedziała na trawie,
trzymając się za podrapany policzek, a wokół chwiały się połamane gałązki.
Na drodze tymczasem działy się rzeczy następujące: Fandorin okładał kolbą nieszczęsną
kobyłę, która starała się, jak mogła, wyrzucając naprzód kościste nogi. Zbliżał się do krzewu,
gdzie siedziała ogłuszona upadkiem Waria, a jakieś sto metrów z tyłu, strzelając co chwila, gnała
sfora prześladowców. Było ich co najmniej dziesięciu. Nagle siwa kobyła zmyliła krok, żałośnie
targnęła łbem, zaczęła się pochylać na bok, aż w końcu płynnie upadła, przygniatając jeźdźcowi
nogę. Waria jęknęła. Fandorin jakoś wylazł spod usiłującej się podnieść szkapy i całkiem się
wyprostował. Obejrzał się na Warię i zaczął mierzyć do baszybuzuków.
Ze strzałem się nie spieszył, celował uważnie, a jego poza budziła tyle respektu, że żaden
z rozbójników nie palił się do tego, żeby zginąć jako pierwszy. Oddział zjechał z drogi na łąkę
i rozproszył się, okrążając uciekinierów półkolem. Wystrzały ucichły, a Waria domyśliła się, że
chcą ich wziąć żywcem.
Fandorin cofał się drogą, kierując strzelbę to na jednego jeźdźca, to na drugiego. Odległość
z wolna się zmniejszała. Kiedy wolontariusz prawie zrównał się z krzakiem, Waria krzyknęła:
– No, co pan, proszę strzelać!
Nie oglądając się, Erast Pietrowicz wycedził:
– Ten partyzant nie nabił broni.
Waria popatrzyła w lewo (tam byli baszybuzucy), w prawo (tam też majaczyli konni
w papachach), obejrzała się do tyłu – i poprzez rzadkie zarośla dostrzegła coś naprawdę godnego
uwagi.
Po łące pędzili galopem jeźdźcy: na przedzie, na tęgim wronym ogierze, odchylając łokcie
jak dżokej, gnał, a raczej leciał w powietrzu, osobnik w amerykańskim kapeluszu z szerokim
rondem; kłusem gonił go biały mundur ze złotymi ramionami; potem zgodną gromadą pospieszał
na rysakach dziesiątek kozaków kubańskich, a z tyłu, znacznie od nich oddalony, podskakiwał
w siodle jakiś jegomość nie z tej ziemi, w cylindrze i długim redingocie.
Waria patrzyła na długą kawalkadę jak zaczarowana, a tymczasem kozacy zaczęli gwizdać
i pohukiwać. Baszybuzucy też krzyknęli i zbili się w kupkę – pozostali, z rudobrodym bekiem na
czele, pospieszyli im z pomocą. O Warii i Fandorinie ci przerażający ludzie zapomnieli – nie
pościg był im teraz w głowie.
Zanosiło się na niezłą jatkę. Waria zapomniała o niebezpieczeństwie, kręcąc głową to tu, to
tam – widowisko było straszne i piękne.
Ale walka skończyła się, zanim na dobre się zaczęła. Jeździec w amerykańskim kapeluszu
(teraz był zupełnie blisko, a Waria dojrzała opaloną twarz, bródkę à la Ludwik Napoleon
i podkręcone wąsy pszenicznej barwy) ściągnął wodze, zatrzymał się, a w jego ręce nie wiadomo
skąd pojawił się pistolet z długą lufą. Pistolet – bach! bach! – wypluł dwa solidne obłoczki i bek
w podartym beszmecie zakołysał się w siodle jak pijany. Jeden z baszybuzuków podtrzymał go,
przewiesił przez swojego konia, a potem cała zgraja, rezygnując z walki, jęła uciekać.
Koło Warii i zmęczonego, wspartego na bezużytecznej strzelbie Fandorina przemknęli
kolejno: cudowny strzelec, jeździec w śnieżnobiałym mundurze (na ramieniu błysnął złotem
generalski pagon) i najeżeni pikami kozacy.
– Oni mają naszego oficera! – krzyknął za nimi wolontariusz.
Tymczasem nadjechał bez pośpiechu ostatni z niezwykłej kawalkady, cywil. Zatrzymał się –
pościg najwyraźniej go nie nęcił.
Okrągłe jasne oczy znad okularów przyjaźnie wpatrywały się w ocalonych.
– Czetnisy? – spytał cywil z silnym angielskim akcentem.
– No, sir – odrzekł Fandorin i dodał jeszcze coś w tym samym języku, ale Waria nie
zrozumiała, bo w gimnazjum uczyła się francuskiego i niemieckiego.
Niecierpliwie szarpnęła wolontariusza za rękaw, ten zaś skruszony wyjaśnił:
– M-mówię, że nie jesteśmy czetnikami, tylko Rosjanami, i przedzieramy się do swoich.
– Kto to są czetnicy?
– Bułgarscy powstańcy.
– Ou, tu jes dama! – Na mięsistej, dobrodusznej twarzy odbiło się zdumienie. – Ale co za
maskarada! Nie wiedzialem, że Rosjanie uszywajo kobiety jako szpiegi. Jes pani kobieta bohater,
madam. Jak się pani nazywa? To bendzie barzo interesujonce dla moich szytelników.
Wyciągnął z podróżnej torby notes, a Waria dopiero teraz dostrzegła na rękawie trójkolorową
opaskę z numerem „48” i napisem „Korespondent”.
– Nazywam się Warwara Andriejówna Suworow i nie jestem żadnym szpiegiem. Mam
w sztabie narzeczonego – odrzekła z godnością. – A to mój towarzysz, ochotnik z wojny
serbskiej, Erast Pietrowicz Fandorin.
Skonfundowany korespondent zerwał z głowy cylinderek i przeszedł na francuski.
– Proszę o wybaczenie, mademoiselle. Seamus McLaughlin, wysłannik londyńskiej gazety
„Daily Post”.
– Jest pan tym Anglikiem, który pisał o tureckich bestialstwach w Bułgarii? – spytała Waria,
zdejmując czapkę i usiłując jakoś doprowadzić włosy do porządku.
– Irlandczykiem – poprawił surowo McLaughlin. – To niezupełnie to samo.
– A tamci to kto? – Waria wskazała głową tumany kurzu, skąd dobiegały odgłosy strzałów. –
Kim jest ten w kapeluszu?
– Ten niezrównany kowboj to sam monsieur d’Evrait, znakomite pióro, ulubieniec
francuskich czytelników i as atutowy gazety „Revue Parisienne”.
– „Revue Parisienne”?
– Tak, to paryska gazeta codzienna. Nakład sto pięćdziesiąt tysięcy, niebywale wysoki jak na
Francję – wyjaśnił lekceważąco korespondent. – Ale moja „Daily Post” codziennie sprzedaje,
proszę pani, dwieście czterdzieści tysięcy egzemplarzy.
Waria pokręciła głową, żeby włosy lepiej się ułożyły, po czym rękawem zaczęła ścierać kurz
z twarzy.
– Ach, proszę pana, nie mogliście się zjawić o lepszej porze. Opatrzność was chyba zesłała.
– Ściągnął nas tutaj Michel. – Brytyjczyk, a ściśle mówiąc Irlandczyk, wzruszył ramionami.
– Pozostaje w stanie nieczynnym, przydzielili go do sztabu i teraz wścieka się z nudów. Dzisiaj
rano baszybuzucy pohulali na tyłach Rosjan, więc Michel sam popędził ich ścigać. A ja i d’Evrait
towarzyszymy mu jak dwa pieski bolończyki – gdzie on, tam i my. Po pierwsze, jesteśmy starymi
przyjaciółmi, jeszcze z Turkiestanu, a po drugie, gdzie jest Michel, tam z pewnością znajdzie się
dobry temat do artykułu... O, właśnie wracają, no i oczywiście, jak to mówią Rosjanie,
z kwitkiem.
– Dlaczego oczywiście? – spytała Waria.
Korespondent lekceważąco się uśmiechnął i nie odpowiedział. Uczynił to za niego Fandorin,
który dotąd prawie nie brał udziału w rozmowie.
– Widziała pani przecież, mademoiselle, że b-baszybuzucy mieli konie wypoczęte,
a ścigający – zmęczone.
– Absolutely so. – McLaughlin kiwnął głową.
Waria łypnęła na obu nieżyczliwym okiem: jak to chętnie się godzą, kiedy jest okazja, by
zrobić z kobiety idiotkę. Ale Fandorin od razu zasłużył na przebaczenie – wyjął z kieszeni
zdumiewająco czystą chustkę i przyłożył Warii do policzka. Oj, zapomniała nawet
o zadraśnięciu!
Korespondent się omylił, bo ścigający wracali bynajmniej nie z kwitkiem. Waria z radością
zobaczyła, że mimo wszystko odbili jeńca: dwaj kozacy wieźli omdlałego oficera trzymając go
za ręce i nogi. A może, nie daj Bóg, już nie żył?
Na przedzie tym razem jechał frant, którego Brytyjczyk nazwał Michelem. Był to młody
generał o wesołych ciemnoniebieskich oczach i ze szczególną brodą – zadbaną, puszystą
i rozczesaną tak, że przypominała skrzydła.
– Uciekli, dranie! – krzyknął z daleka i dodał wyrażenie, którego sens Waria niezupełnie
zrozumiała.
– There’s a lady here. – McLaughlin pogroził palcem, zdejmując cylinderek i wycierając
różową łysinę.
Generał wyprostował się, spojrzał na Warię, ale od razu posmutniał, co zresztą było
zrozumiałe: niemyte włosy, zadraśnięty policzek, niechlujny ubiór.
– Generał-major ze świty jego cesarskiej mości, Sobolew Drugi – przedstawił się Michel
i pytająco spojrzał na Fandorina.
Rozzłoszczona jednak obojętnością generała, Waria spytała zuchwale:
– Drugi? A kto jest pierwszym?
Sobolew zdziwił się.
– Jak to kto? To mój tatko, generał-lejtnant, Dmitrij Iwanowicz Sobolew, dowódca
Kaukaskiej Dywizji Kozaków. Czyżby pani nie słyszała?
– Nie. Ani o nim, ani o panu – skłamała Waria, bo Sobolewa Drugiego, bohatera
Turkiestanu, pogromcę Chiwy i Machramu, znała cała Rosja.
Różne rzeczy mówiono o generale. Jedni wychwalali go jako niesłychanego śmiałka, rycerza
bez zmazy i lęku, nazywali drugim Suworowem, a nawet Bonapartem, inni, przeciwnie –
pozerem i człowiekiem nadmiernej ambicji. Gazety pisały o tym, jak Sobolew w pojedynkę
bronił się przed całą ordą Turkmenów, odniósł siedem ran, ale się nie cofnął; jak z małym
oddziałem przebrnął przez pustynię i rozgromił dziesięciokroć liczniejsze zastępy groźnego
Abdurachman-beka. Niektórzy znajomi Warii powtarzali jednak wieści całkiem innego rodzaju –
o rozstrzelaniu zakładników i jeszcze coś o przywłaszczeniu skarbu chana Kokandu.
Patrząc w jasne oczy pięknego generała, Waria zrozumiała: z tymi siedmioma ranami
i Abdurachman-bekiem to czysta prawda, a z zakładnikami i skarbem chana – potwarz, wymysły
zawistników.
Tym bardziej że Sobolew znowu zaczął się Warii przypatrywać i teraz dostrzegł w niej mimo
wszystko coś interesującego.
– Ale jakież to wiatry, droga pani, przywiały panią tutaj, gdzie leje się krew? I to w takim
stroju? Intryguje mnie to.
Waria wymieniła nazwisko i krótko opowiedziała o swoich przygodach, czując
instynktownie, że jej Sobolew nie wyda i nie odstawi pod eskortą do Bukaresztu.
– Zazdroszczę pani narzeczonemu, Warwaro Andriejówno – rzekł generał, pieszcząc ją
wzrokiem. – Nietuzinkowa z pani dziewczyna. Pozwoli pani wszakże, że przedstawię jej swoich
towarzyszy. Zna już pani, jak sądzę, mister McLaughlina, a to mój adiutant, Sierioża
Bierieszczagin, brat owego znanego malarza. – Chudy, miło wyglądający młodzieniec
w kozackiej czerkiesce ukłonił się Warii z zawstydzoną miną. – Sam zresztą jest znakomitym
rysownikiem. Nad Dunajem w czasie zwiadu tak przedstawił tureckie pozycje, że oczu nie można
było oderwać. A gdzie jest d’Evrait? Hejże, d’Evrait, pozwól pan tutaj, przedstawię pana
interesującej damie.
Waria z ciekawością patrzyła na Francuza, który podjechał ostatni, z opaską „Korespondent
nr 32” na rękawie. Był niebywale przystojny, w swoim rodzaju wcale nie brzydszy od Sobolewa:
nos cienki, z garbkiem, podkręcone jasne wąsy i rudawa hiszpańska bródka, rozumne szare oczy,
w których, nawiasem mówiąc, czytało się złość.
– Ci łajdacy to zakała armii tureckiej! – wykrzyknął zapalczywie po francusku. – Potrafią
tylko wyrzynać spokojnych mieszkańców, a jak zaczyna się walka – od razu w krzaki. Na
miejscu Kerim-paszy wszystkich bym rozbroił i powywieszał!
– Niech się pan uspokoi, dzielny chevalier, tu jest dama – przerwał mu z kpiną McLaughlin.
– Ma pan szczęście, poznała pana jako romantycznego bohatera, więc niech pan teraz nie pogrąża
się w jej oczach. O, proszę, jak na pana patrzy.
Waria zarumieniła się i rzuciła na Irlandczyka spojrzenie pełne złości, ale ten tylko
dobrodusznie się roześmiał. Za to d’Evrait zachował się, jak przystało na prawdziwego Francuza:
zsiadł z konia i złożył ukłon.
– Charles d’Evrait, do pani usług, mademoiselle.
– Warwara Suworow – powiedziała przyjaźnie. – Cieszę się, że pana poznałam. I dzięki wam
wszystkim, panowie. Zjawiliście się w samą porę.
– Pozwoli pan, że spytam też o pańskie nazwisko – powiedział d’Evrait, z uwagą
spojrzawszy na Fandorina.
– Erast Fandorin – odrzekł wolontariusz, nie patrząc zresztą na Francuza, tylko na Sobolewa.
– Walczyłem w Serbii, a teraz udaję się do sztabu g-głównego z ważną informacją.
Generał obejrzał Fandorina od stóp do głów.
– Chyba musiał się pan nacierpieć? – zapytał z szacunkiem. – Co pan robił przed wojną?
Z pewnym wahaniem Erast Pietrowicz odparł:
– Pracowałem w ministerstwie spraw zagranicznych. Radca tytularny.
Tego się nie spodziewała. Dyplomata? Prawdę mówiąc, nowe przeżycia trochę osłabiły
niemałe (cóż tu kryć!) wrażenie, jakie zrobił na Warii małomówny towarzysz podróży, ale teraz
znowu się nim zainteresowała. Dyplomata, który idzie na wojnę jako ochotnik – to, trzeba
przyznać, nieczęsto się zdarza. Nie, zdecydowanie wszyscy trzej byli niezwykle przystojni, każdy
na swój sposób: i Fandorin, i Sobolew, i d’Evrait.
– Jaka to informacja? – nachmurzył się Sobolew.
Fandorin zawahał się, wyraźnie nie chcąc odpowiadać.
– Niechże pan skończy z tajemnicami dworu madryckiego – ofuknął go generał. – W końcu
to nieuprzejme w stosunku do wybawców.
Wolontariusz mimo wszystko ściszył głos, toteż korespondenci nadstawili uszu.
– Przedzieram się z Widynia, p-panie generale. Osman-pasza przed trzema dniami ruszył
z korpusem w kierunku P-plewny.
– Jaki znowu Osman? Jaka Plewna?
– Osman Nuri-pasza to najlepszy dowódca w armii tureckiej, pogromca Serbów. Ma ledwie
czterdzieści pięć lat, a jest już muszirem, to znaczy marszałkiem polnym. A i żołnierzy ma
lepszych niż ci, którzy pilnowali Dunaju. Plewna to miasteczko t-trzydzieści wiorst na zachód
stąd. Trzeba wyprzedzić paszę i zająć ten strategicznie ważny p-punkt. Plewna zamyka drogę na
Sofię.
Sobolew klepnął się dłonią po kolanie; jego koń nerwowo przestąpił z nogi na nogę.
– Ej, gdybym miał bodaj pułk! Ale cóż, Fandorin, jestem w stanie nieczynnym. Musi pan
jechać do sztabu, do naczelnego wodza. Ja powinienem skończyć rekonesans, a panu przydzielę
eskortę do Carewic. Wieczorem uprzejmie zapraszam, Warwaro Andriejówno. W namiocie
u panów korespondentów bywa wesoło.
– Chętnie skorzystam z zaproszenia – powiedziała Waria i bojaźliwie popatrzyła w bok, tam
gdzie na trawie leżał odbity oficer. Dwaj kozacy przysiedli obok w kucki i coś z nim robili.
– Ten oficer nie żyje, prawda? – spytała szeptem Waria.
– Zdrów jak rydz – odrzekł generał. – Miał, łobuz, szczęście; teraz pożyje sto lat. Kiedyśmy
wsiedli na ogon baszybuzuków, palnęli mu w łeb i dalej uciekać. Ale kula tylko go drasnęła
i zdarła płat skóry, bo kule, jak wiadomo, Pan Bóg nosi. No co, braciszkowie, opatrzyliście
kapitana?! – zawołał głośno do kozaków.
Kozacy pomogli oficerowi się podnieść. Ten zachwiał się, ale utrzymał na nogach,
a kozaków, którzy chcieli mu pomóc, stanowczo odtrącił. Na uginających się nogach zrobił kilka
nierównych kroków, po czym stanął na baczność i wychrypiał:
– Wasza ekscelencjo, ka... kapitan sztabu generalnego Jeriemiej Pieriepiołkin. Jechałem
z Zimnicy do miejsca służby, do sztabu Wojsk Zachodnich. Przydzielony do wydziału
operacyjnego, do generała-lejtnanta Krüdenera. W drodze zostałem zaatakowany przez oddział
nieprzyjacielskiej konnicy regularnej i wzięty do niewoli. Moja wina... Absolutnie się nie
spodziewałem, że na tyłach naszych wojsk... Nawet pistoletu przy sobie nie miałem, tylko szablę.
Teraz Waria obejrzała nieszczęśnika trochę lepiej. Był niewysoki, krzepki, miał
rozwichrzone kasztanowe włosy, wąskie, prawie pozbawione warg usta, surowe czarne oczy.
Ściśle mówiąc, jedno oko, bo drugie nadal zasłaniała opuchlizna; za to we wzroku kapitana już
nie było śmiertelnego smutku ani rozpaczy.
– Żyje pan, to znakomicie – rzekł łagodnie Sobolew. – A oficerowi, nawet sztabowemu, nie
wolno się ruszać bez pistoletu. To tak, jakby dama wyszła z domu bez kapelusza. Za ulicznicę ją
wezmą. – Roześmiał się, ale zagryzł wargi, kiedy dostrzegł gniewne spojrzenie Warii. – Pardon,
mademoiselle.
Do generała podszedł dziarski uriadnik i pokazał palcem gdzieś w bok.
– Wasza ekscelencjo, to chyba Siemionow!
Waria obejrzała się i zmartwiała: pod krzakiem, nie wiadomo skąd, zjawił się gniadosz, na
którym dopiero co cwałowała tak niefortunnie. Koń bandyty skubał trawkę jak gdyby nigdy nic,
a przy siodle, jak przedtem, kołysał się przyprawiający o mdłości bagaż.
Sobolew zeskoczył na ziemię, podszedł do konia, zmrużył oko z powątpiewaniem, poobracał
koszmarną bryłę w jedną, drugą stronę.
– Na pewno Siemionow? – chciał się upewnić. – Bzdura, to Nieczitajło. Siemionow miał
całkiem inną twarz.
– Jakżeż to, Michaile Dmitryczu – zirytował się uriadnik. – Jest i ucho naderwane, no a tutaj,
niech pan popatrzy. – Rozwarł głowie fioletowe usta. – Zęba na przedzie też nie ma. Siemionow,
nikt inny!
– A może. – Generał z zadumą pokiwał głową. – No i patrzcie, jak go wykrzywiło. To,
Warwaro Andriejówno, kozak z drugiej sotni, którego Meschetyńcy Daud-beka złapali dzisiaj
rano – wyjaśnił, zwracając się do Warii.
Ale Waria tego nie słyszała: ziemia i niebo wykonały salto, zamieniły się miejscami, tak że
d’Evrait i Fandorin ledwo zdążyli podtrzymać zemdloną pannę.
Rozdział trzeci,
prawie całkowicie poświęcony wschodniej przebiegłości
„Revue Parisienne”
15 (3 wg kalendarza rosyjskiego) lipca 1877 roku
Herb cesarstwa rosyjskiego, dwugłowy orzeł, znakomicie oddaje system rządów w tym kraju,
gdzie każda choćby trochę ważna sprawa zostaje powierzona nie jednej, ale co najmniej dwóm
instancjom, które przeszkadzają sobie wzajemnie i absolutnie za nic nie odpowiadają. To samo
dzieje się w armii czynnej. Formalnie naczelnym wodzem jest wielki książę Mikołaj Mikołajewicz,
obecnie przebywający we wsi Carewice, jednakże w bezpośredniej bliskości jego sztabu,
w miasteczku Beła, znajduje się kwatera cesarza Aleksandra II, któremu towarzyszą: kanclerz,
minister wojny, szef żandarmerii i reszta najwyższych urzędników. Jeśli się uwzględni, że
sojusznicza armia rumuńska podlega własnemu dowództwu w osobie księcia Karola
Hohenzollerna-Sigmaringena, na myśl przychodzi już nie dwugłowy król ptactwa, tylko dowcipna
rosyjska bajka o łabędziu, raku i szczupaku, nieopatrznie zaprzężonych do jednego wozu...
– No to jak się mam właściwie do pani zwracać, madame czy mademoiselle? – zapytał
czarny jak żuk podpułkownik żandarmów, niemile krzywiąc usta. – Nie jesteśmy na balu, tylko
w sztabie, a ja nie prawię komplementów, tylko panią przesłuchuję, więc proszę mi tu nie kręcić.
Podpułkownik nazywał się Iwan Charitonowicz Kazantzakis. Sytuacja Warii absolutnie go
nie wzruszała wyraźnie więc zanosiło się na przymusowy powrót do Rosji.
Wczoraj do Carewic dotarli dopiero późnym wieczorem. Fandorin niezwłocznie udał się do
sztabu, a Waria, chociaż padała z nóg ze zmęczenia, zajęła się niezbędną toaletą. Siostry
miłosierdzia z oddziału sanitarnego baronowej Wriejskiej dały jej ubranie, nagrzały wody i Waria
najpierw doprowadziła się do porządku, a potem zwaliła na łóżko w lazarecie – szczęściem
w szpitalnych namiotach prawie nie było rannych. Spotkanie z Pietią odłożyła do jutra, jako że
podczas czekającej ją zasadniczej rozmowy musiała być w pełnym rynsztunku.
Tylko że rankiem nie dano się Warii wyspać. Zjawili się dwaj żandarmi w kaskach,
z karabinami, i odstawili „osobę, która przedstawiła się jako panna Suworow”, prościutko do
oddziału specjalnego zachodniego ugrupowania wojsk, nie pozwalając jej nawet uczesać się jak
należy.
Teraz więc już kolejną godzinę starała się wyjaśnić dręczycielowi o gęstych brwiach, choć
ogolonemu, jakiego rodzaju stosunki łączą ją z szyfrantem Piotrem Jabłokowem.
– O Boże, niech pan zawezwie Piotra Afanasjewicza, on panu wszystko potwierdzi –
powtarzała Waria.
A podpułkownik znowu na to odpowiadał:
– Na wszystko przyjdzie czas.
Żandarma interesowały przede wszystkim szczegóły jej spotkania z „osobą, która
przedstawia się jako radca tytularny Fandorin”. Kazantzakis zapisał i to o widyńskim
Jusuf-paszy, i o kawie, i o francuskim, i o wolności wygranej w nardy Podpułkownik najbardziej
się ożywił, kiedy wyszło na jaw, że wolontariusz rozmawiał z baszybuzukami po turecku,
i koniecznie chciał się dowiedzieć, jak mianowicie mówił – zacinając się czy nie. O ten jeden
drobiazg wypytywał Warię co najmniej pół godziny.
A kiedy dziewczyna znajdowała się już na granicy histerii, drzwi glinopacowej chatynki,
w której mieścił się oddział specjalny, nagle się otwarły i wszedł, a raczej wbiegł, bardzo ważny
generał, z wybałuszonymi, jak przystało na dowódcę, oczami i wspaniałymi, przedłużonymi
zarostem wąsami.
– Generał-adiutant Mizinow – donośnie oznajmił od progu, surowo spoglądając na
podpułkownika. – Kazantzakis?
Zaskoczony żandarm wyciągnął się jak struna i zaczął bezgłośnie poruszać ustami, a Waria
wlepiła wzrok w głównego satrapę i kata wolności, za jakiego postępowa młodzież uważała
naczelnika Trzeciego Oddziału i szefa korpusu żandarmerii, Ławrientija Arkadjewicza
Mizinowa.
– Tak jest, wasza ekscelencjo – wychrypiał prześladowca Warii. – Podpułkownik korpusu
żandarmów Kazantzakis. Uprzednio w Kiszyniowie, obecnie mianowany naczelnikiem oddziału
specjalnego przy sztabie ugrupowania zachodniego. Przesłuchuję zatrzymaną.
– Kto to jest? – Generał podniósł brwi i nieżyczliwie spojrzał na Warię.
– Warwara Suworow. Twierdzi, że przybyła prywatnie w celu zobaczenia się z narzeczonym,
szyfrantem oddziału operacyjnego Jabłokowem.
– Suworow? – zainteresował się Mizinow. – Czy aby nie jesteśmy spokrewnieni? Moim
pradziadem po kądzieli był marszałek Aleksandr Suworow.
– Mam nadzieję, że nie jesteśmy – odpaliła Waria.
Satrapa uśmiechnął się ze zrozumieniem i przestał odtąd interesować się zatrzymaną.
– Kazantzakis, niech mi pan tutaj nie zawraca głowy bzdurami. Gdzie Fandorin? Z raportu
wynika, że u was.
– Tak jest, znajduje się pod strażą – zameldował zuchowato podpułkownik, po czym,
zniżając głos, dodał: – Mam podstawy, by przypuszczać, że to właśnie on jest długo
oczekiwanym gościem, Anwar-efendim. Wszyściutko się zgadza, wasza ekscelencjo.
Z Osman-paszą i Plewną to jawna dezinformacja. I jak to sprytnie wymyślił...
– Dureń! – ryknął Mizinow, i to tak, że podpułkownik aż wciągnął głowę w ramiona. –
Natychmiast dajcie go tutaj! Żywo!
Kazantzakis wybiegł pędem, a Waria wcisnęła się w krzesło. Wzburzony generał jednak
o niej zapomniał. Hałaśliwie sapał i nerwowo bębnił palcami po stole, dopóki podpułkownik nie
wrócił z Fandorinem.
Ochotnik wyglądał na wyczerpanego, pod oczami miał ciemne kręgi – najwyraźniej nie
zasnął minionej nocy.
– Dzień d-dobry, Ławrientiju Arkadjewiczu – powiedział słabym głosem, a Warii lekko się
skłonił.
– Boże, Fandorin, to naprawdę pan? – jęknął satrapa. – Z trudem pana poznałem. Postarzał
się pan o dziesięć lat! Siadaj, kochany, bardzo się cieszę, że pana widzę.
Posadził Erasta Pietrowicza i sam usiadł, tak że Waria znalazła się za plecami generała,
a Kazantzakis zastygł na progu, stojąc cały czas na baczność.
– No, jak pan się czuje? – spytał Mizinow. – Chciałbym złożyć panu najgłębsze...
– Nie warto o tym mówić, wasza ekscelencjo – grzecznie, ale stanowczo uciął Fandorin. – Ze
mną wszystko w p-porządku. Proszę lepiej powiedzieć, czy ten p-pan – niedbale kiwnął głową
w stronę podpułkownika – przekazał panu wiadomość o Plewnie. Przecież każda godzina jest
droga.
– Tak, tak. Mam ze sobą rozkaz naczelnego wodza, ale przedtem chciałem się upewnić, że to
rzeczywiście pan. Proszę posłuchać. – Wyjął z kieszeni kartkę, włożył monokl i przeczytał: –
„Do komendanta ugrupowania zachodniego armii, generała-lejtnanta barona Krüdenera. Siłami
przynajmniej jednej dywizji rozkazuję zająć Plewnę i umocnić się tam. Mikołaj”.
Fandorin przytaknął.
– Podpułkowniku, proszę to niezwłocznie zaszyfrować i przetelegrafować do Krüdenera –
rozkazał Mizinow.
Kazantzakis z szacunkiem wziął kartkę i dzwoniąc ostrogami, pobiegł wykonać rozkaz.
– To znaczy, że może pan pracować? – zapytał generał.
Erast Pietrowicz zmarszczył czoło.
– Ławrientiju Arkadjewiczu, zdaje się, że s-spełniłem swój obowiązek, zameldowałem
o oskrzydlającym manewrze Turków. Ale od walki z nieszczęsną Turcją, która i bez naszych
bohaterskich czynów by się rozpadła, proszę mnie uwolnić.
– Nie uwolnię, szanowny panie, nie uwolnię! – rozzłościł się Mizinow – Jeśli dla pana
patriotyzm jest pustym słowem, to pozwolę sobie przypomnieć, panie radco tytularny, że nie
dano panu dymisji, tylko bezterminowy urlop, i chociaż pracuje pan w dyplomacji, podlega jak
dawniej nam. Trzeciemu Oddziałowi!
Waria z cicha jęknęła. Fandorin, którego uważała za przyzwoitego człowieka, agentem
policji? A jeszcze odgrywa bajronicznego bohatera! Interesująca bladość, melancholijne
spojrzenie, szlachetna siwizna. No i wierz tu potem ludziom!
– W-wasza ekscelencjo – rzekł cicho Erast Pietrowicz, który nawet nie podejrzewał, że
nieodwołalnie przepadł w oczach Warii. – Służę nie wam, tylko Rosji. Toteż w wojnie, która jest
dla Rosji nie dość że bezpożyteczna, to jeszcze zgubna, uczestniczyć nie zamierzam.
– Decyzje w sprawie wojny to już nie pan podejmuje ani nie ja. O tym decyduje Jego
Cesarska Mość – odciął się Mizinow.
Zapadło kłopotliwe milczenie. Kiedy szef żandarmerii znowu się odezwał, jego głos brzmiał
już całkiem inaczej.
– Kochany panie Eraście – powiedział z przejęciem. – Setki tysięcy Rosjan narażają życie,
kraj ugina się pod ciężarem wojny... Mam złe przeczucia. Jakoś zanadto gładko wszystko nam
idzie. Boję się, że to się dobrze nie skończy...
Nie było żadnej odpowiedzi, toteż generał zmęczonym gestem przetarł oczy.
– Ciężko mi, Fandorin – przyznał się – bardzo ciężko. Dookoła tylko zamęt, bajzel.
Pracowników, zwłaszcza zdolnych, brakuje. Nie zamierzam przecie obciążać pana rutynową
robotą. Mam niezwykle trudną zagadkę, w sam raz dla pana.
Wówczas Erast Pietrowicz pytająco nachylił głowę, a generał spytał przypochlebnie:
– Pamięta pan Anwar-efendiego? Sekretarza sułtana Abdulhamida. No, tego, który pokazał
się przez moment w sprawie „Azazela”?
Erast Pietrowicz ledwie dostrzegalnie drgnął, ale nic nie powiedział.
Mizinow chrząknął.
– Dalibóg, przecież ten idiota Kazantzakis wziął pana za niego! Mamy wiadomości, że ów
interesujący Turek osobiście kieruje tajną operacją przeciwko naszym wojskom. To jegomość
zuchwały, z awanturniczą żyłką. Zupełnie możliwe, że zjawi się pośród nas we własnej osobie,
jest do tego zdolny. No jak, ciekawi to pana?
– S-słucham pana, Ławrientiju Arkadjewiczu – powiedział Fandorin, zerkając na Warię.
– To znakomicie – ucieszył się Mizinow i zawołał: – Nowgorodcew! Teczkę!
Cicho stąpając, wszedł niemłody major z adiutanckimi akselbantami, podał generałowi
oprawną w czerwone płótno tekę i zaraz się oddalił. Waria zobaczyła w drzwiach spocone
oblicze podpułkownika Kazantzakisa i zrobiła pogardliwą, szyderczą minę: dobrze ci tak,
sadysto, kiśnij za drzwiami.
– A więc, czym dysponujemy, jeśli chodzi o Anwara. – Generał zaszeleścił kartkami. – Nie
zapisze pan?
– Zapamiętam – odparł Erast Pietrowicz.
– Dane o wczesnym okresie życia są nadzwyczaj skąpe. Urodził się mniej więcej trzydzieści
pięć lat temu. Według niektórych doniesień: w Hewrais, muzułmańskim miasteczku w Bośni.
Rodzice nieznani. Wychowywał się gdzieś na Zachodzie, w jednym ze sławnych zakładów
dydaktycznych lady Astair, którą oczywiście pamięta pan z historii z „Azazelem”.
Po raz drugi Waria usłyszała tę dziwną nazwę i po raz drugi Fandorin zareagował dziwnie –
targnął podbródkiem, jakby kołnierzyk zrobił się za ciasny.
– Na szersze wody Anwar-efendi wypłynął dziesięć lat temu, kiedy w Europie zaczęto
mówić o wielkim tureckim reformatorze, Midhat-paszy. Nasz Anwar, wówczas jeszcze nie
efendi, pracował u niego jako sekretarz. Proszę posłuchać, jaki był przebieg służby Midhata. –
Mizinow wyjął osobną kartkę i odkaszlnął. – W tamtym czasie był gubernatorem generalnym
wilajetu dunajskiego. Pod jego protekcją Anwar rozwinął tu komunikację dyliżansową, zbudował
koleje żelazne, a także założył sieć islahhane – dobroczynnych instytucji wychowawczych dla
sierot zarówno muzułmańskich, jak i chrześcijańskich.
– N-naprawdę?
– Tak. Chwalebne przedsięwzięcie, nieprawdaż? W ogóle Midhatpasza i Anwar zrobili tu
tyle, że zaczęliśmy się poważnie obawiać wyjścia Bułgarii ze strefy wpływów rosyjskich. Nasz
poseł w Konstantynopolu, Nikołaj Pawłowicz Gnatjew, zrobił, co mógł, żeby nakłonić sułtana
Abdulaziza do odwołania nadgorliwego gubernatora. Następnie Midhat został przewodniczącym
rady stanu i wprowadził ustawę o powszechnym ludowym wykształceniu – ustawę znakomitą,
jakiej, nawiasem mówiąc, w Rosji do tej pory nie mamy. Niech pan zgadnie, kto opracował
ustawę? Tak jest, Anwar-efendi. Wszystko to byłoby bardzo wzruszające, gdyby poza
krzewieniem oświaty nasz przeciwnik nie zajmował się także intrygami dworskimi, i to na
całego, bo też jego protektor wrogów miał aż nadto. Na Midhata nasyłano zabójców, sypano mu
truciznę do kawy, kiedyś nawet podsunięto zarażoną trądem nałożnicę, Anwar zaś w ramach
obowiązków musiał chronić wielkiego człowieka przed tymi wszystkimi miłymi psikusami.
Naówczas partia rosyjska na dworze okazała się silniejsza i dlatego w sześćdziesiątym
dziewiątym roku zesłano paszę jako gubernatora generalnego w zupełną głuszę, do dzikiej
i biednej Mezopotamii. Kiedy Midhat spróbował wprowadzić tam reformy, w Bagdadzie
wybuchło powstanie. Wie pan, co wtedy zrobił? Zwołał starszyznę miejską i duchowieństwo, po
czym wygłosił do nich krótką mowę. Przytoczę ją dosłownie, bo jej siła i styl budzą we mnie
szczery podziw. „Czcigodni mułłowie i starcy! Jeżeli w ciągu dwóch godzin nieporządki się nie
skończą, wszystkich was każę powiesić, sławne miasto Bagdad podpalę z czterech stron, a potem
niech wielki padyszach, oby Allach miał go w swej opiece, powiesi i mnie za tę niesłychaną
zbrodnię”. Naturalnie po dwóch godzinach w mieście zapanował spokój. – Mizinow chrząknął,
pokiwał głową. – Teraz więc można było przystąpić do reform. Przez niecałe trzy lata
gubernatorstwa Midhata jego wierny pomocnik Anwar-efendi zdążył zbudować telegraf,
uruchomić w Bagdadzie tramwaj konny, zorganizować żeglugę parową na Eufracie, założyć
pierwszą iracką gazetę i zebrać chętnych do nauki w szkole handlowej. Nieźle, prawda? Nie
mówię już o takiej bagatelce jak stworzenie akcyjnego Osmano-Osmańskiego Towarzystwa
Okrętowego, którego jednostki docierają przez Kanał Sueski aż do Londynu. Następnie za
pomocą niezwykle chytrej intrygi udało się Anwarowi obalić wielkiego wezyra Mahmuda
Nedima, który tak bardzo był zależny od posła rosyjskiego, że Turcy przezwali go „Nedimow”.
Midhat stanął na czele rządu sułtańskiego, ale na tym wysokim stanowisku utrzymał się zaledwie
dwa i pół miesiąca – nasz Gnatjew znowu go przechytrzył. Główną i z punktu widzenia
pozostałych paszów absolutnie niewybaczalną wadą Midhata jest nieprzekupność. Rozpoczął
walkę z łapówkarstwem i w obecności zagranicznych dyplomatów wypowiedział zdanie, które
go zgubiło: „Czas pokazać Europie, że nie wszyscy Turcy są nędznymi prostytutkami”. Za
„prostytutki” wyrzucono go ze Stambułu i wysłano jako gubernatora do Salonik. To greckie
miasteczko niezwłocznie zaczęło rozkwitać, a na dworze sułtana znowu zapanowały błogi
spokój, bezczynność i kradzież grosza publicznego.
– Widzę, że pan po prostu z-zakochał się w tym człowieku – przerwał generałowi Erast
Pietrowicz.
– W Midhacie? Bez wątpienia. – Mizinow wzruszył ramionami. – No i byłbym szczęśliwy,
widząc go na czele rządu rosyjskiego. Ale nie jest Rosjaninem, tylko Turkiem. Na domiar złego
Turkiem skłaniającym się ku Anglii. Nasze dążenia są przeciwstawne, Midhat jest przeto naszym
wrogiem. Najbardziej niebezpiecznym z wrogów. Nas Zachód nie lubi i boi się, Midhata zaś nosi
na rękach, zwłaszcza odkąd nadał Turcji konstytucję. A teraz, panie Eraście, proszę uzbroić się
w cierpliwość. Przeczytam panu obszerny list, który dostałem jeszcze w ubiegłym roku od
Nikołaja Gnatjewa. List ów da panu jasne pojęcie o przeciwniku, z którym będziemy mieli do
czynienia.
Szef żandarmerii wyciągnął z teki zapisane równym maczkiem karty i zaczął czytać.
Drogi Ławrientiju! Wydarzenia w naszym cieszącym się względami Allacha Stambule
rozwijają się na tyle gwałtownie, że nawet ja za nimi nie nadążam, a przecie twój uniżony sługa,
bez fałszywej skromności, niejeden rok trzymał rękę na pulsie Chorego Człowieka Europy. Puls
ten nie bez moich starań stopniowo zamierał i wydawało się, że wkrótce zatrzyma się zupełnie,
ale począwszy od maja...
– Mowa jest o ubiegłym, siedemdziesiątym szóstym roku – Mizinow uznał, że trzeba wtrącić
tę uwagę.
...ale począwszy od maja, chory zaczął gorączkować tak, że tylko patrzeć, jak Bosfor wystąpi
z brzegów, runą mury Carogrodu, tak że nie będziesz miał gdzie zawiesić swej tarczy.
A cała rzecz w tym, że w maju do stolicy wielkiego i niezrównanego sułtana Abdulaziza,
Cienia Wszechmogącego Allacha i Obrońcy Wiary, triumfalnie wrócił z zesłania Midhat-pasza
i przywiózł ze sobą przemyślnego Anwar-efendiego, swoją szarą eminencję.
Anwar, który tym razem był mądrzejszy, działał na pewniaka – na sposób i zachodni,
i wschodni. Zaczął po europejsku: jego agenci jęli nawiedzać stocznię, arsenał, mennicę – po
czym lud, któremu od dawna nie wypłacano poborów, ruszył na ulice. Następny trik był iście
wschodni. Dwudziestego piątego maja Midhat-pasza powiadomił prawowiernych, że we śnie
objawił mu się Prorok (kto to sprawdzi?), i nakazał swemu słudze ratować ginącą Turcję.
A tymczasem mój stary przyjaciel Abdulaziz jak zazwyczaj siedział u siebie w haremie,
rozkoszując się towarzystwem ukochanej żony, pięknej Michry-chanum, która wkrótce miała
rodzić, toteż bardzo kaprysiła i żądała, żeby władca ani na chwilę jej nie odstępował. Ta
złotowłosa, niebieskooka Czerkieska oprócz nieziemskiej piękności wsławiła się jeszcze i tym, że
do szczętu opróżniła skarb sułtana. Tylko w ciągu ostatniego roku zostawiła we francuskich
sklepach na Perze ponad dziesięć milionów rubli, całkiem więc zrozumiałe, że mieszkańcy
Konstantynopola nie darzyli jej, jak powiedzieliby skłonni do „understatements” Anglicy,
przesadną miłością.
Uwierz mi, Ławrientiju, nie byłem w stanie nic zmienić. Zaklinałem, groziłem, intrygowałem
jak eunuch w haremie, ale Abdulaziz był niemy i głuchy. Dwudziestego dziewiątego maja wokół
pałacu Dołmabachcze (przeokropny budynek w zachodnio-wschodnim stylu) wrzeszczał
wielotysięczny tłum, a padyszach nawet nie podjął próby uspokojenia poddanych – zamknął się
w kobiecej części rezydencji, dokąd wstęp jest mi wzbroniony, i słuchał, jak Michry-chanum
wygrywa na fortepianie walce wiedeńskie.
W tym czasie Anwar nie wychodził od ministra wojny, nakłaniając owego ostrożnego
i zapobiegliwego jegomościa do zmiany orientacji politycznej. Zgodnie z doniesieniem mojego
agenta, który u paszy był kucharzem (stąd specyficzny charakter meldunku), decydujące rozmowy
wyglądały w taki sposób: Anwar przyjechał do ministra dokładnie w południe, kiedy rozkazano
podać kawę z czurekami. Kwadrans później z gabinetu ministra rozległ się wściekły ryk jego
ekscelencji, po czym adiutanci odprowadzili Anwara do aresztu. Przez następne pół godziny
pasza chodził samotnie po komnacie i zjadł dwa talerze chałwy, którą bardzo lubi. Później
zapragnął przesłuchać zdrajcę osobiście, udał się więc na odwach. O wpół do trzeciej rozkazano
podać owoce i słodycze. Za kwadrans czwarta – koniak i szampan. O piątej pasza wypił kawę
i wraz z gościem pojechał do Midhata. Krążą słuchy, że za udział w spisku ministrowi obiecano
godność wielkiego wezyra i milion funtów szterlingów od angielskich protektorów.
Pod wieczór dwaj główni spiskowcy doszli do całkowitej zgody i jeszcze tejże nocy nastąpił
przewrót państwowy. Flota zablokowała pałac od strony morza, komendant stołecznego
garnizonu obsadził wartę swoimi ludźmi, a sułtana razem z matką i brzemienną Michry-chanum
przewieziono łódką do pałacu Ferije.
W cztery dni później sułtan przystrzygał sobie brodę nożyczkami do manicure, i to tak
nieszczęśliwie, że przeciął sobie żyły u obu rąk i wkrótce umarł. Zaproszeni lekarze ambasad
europejskich dokonali oględzin trupa i jednomyślnie uznali, że mają do czynienia
z samobójstwem, albowiem żadnych śladów walki na ciele nie stwierdzono. Krótko mówiąc,
wszystko rozegrano w sposób prosty i elegancki jak w dobrej partii szachów – taki już jest styl
Anwar-efendiego.
Ale to było jedynie otwarcie partii, potem nastąpiła gra środkowa.
Minister wojny zrobił swoje i teraz stanowił poważną przeszkodę, nie przejawiał bowiem
najmniejszej skłonności do reform ani konstytucji, najbardziej zaś go interesowało, kiedy
wreszcie otrzyma obiecany przez Anwara milion. W ogóle minister zachowywał się tak, jak gdyby
był najważniejszą osobą w rządzie, nie przestając dowodzić, że to nie Midhat, tylko właśnie on
obalił Abdulaziza.
W tym też przekonaniu Anwar-efendi utwierdzał pewnego dzielnego oficera, który wcześniej
służył jako adiutant u zmarłego sułtana. Oficer nazywał się Hasan-bej, był bratem pięknej
Michry-chanum i wśród pałacowych pań cieszył się niebywałą popularnością, jako że był wielce
urodziwy, odważny i znakomicie wyśpiewywał arie włoskie. Hasan-beja wszyscy nazywali po
prostu Czerkiesem.
Kilka dni po tym, jak Abdulaziz niezręcznie skrócił sobie brodę, nieutulona w żalu
Michry-chanum wydała na świat martwe dziecię i skonała w strasznych męczarniach. Akurat
wtedy Anwar i Czerkies byli już przyjaciółmi na śmierć i życie. Pewnego razu Hasan-bej wstąpił
do rezydencji Midhat-paszy, żeby odwiedzić druha. Anwara akurat nie było, za to do paszy
zjechali się ministrowie na naradę. Do Czerkiesa wszyscy tam przywykli i przyjmowali go jak
swego. Wypił więc z adiutantami kawę, zapalił fajkę, pogawędził o tym i o owym. Potem leniwie
przespacerował się po korytarzu i nagle rzucił się do sali, gdzie odbywało się posiedzenie.
Midhata i pozostałych dygnitarzy Hasan-bej nie tknął, ale ministrowi wojny wpakował w pierś
dwie kule z rewolweru, a następnie dobił starca jataganem. Ci z ministrów, którzy mieli więcej
rozumu, rzucili się do ucieczki, dwaj wszakże zapragnęli popisać się bohaterstwem. Zupełnie
niepotrzebnie, bo jednego szalony Czerkies położył trupem, a drugiego ciężko ranił. Wówczas
powrócił dzielny Midhat-pasza ze swoimi dwoma adiutantami. Hasan-bej zastrzelił obu,
a Midhata znowu nie ruszył. W końcu związano mordercę, który zdążył jeszcze zabić oficera
policji i ranić siedmiu żołnierzy. Nasz Anwar w tym czasie żarliwie modlił się w meczecie, co
poświadczyć może wiele osób.
Hasan-bej spędził noc zamknięty w pomieszczeniu wartowniczym, głośno wyśpiewując arie
z „Łucji z Lammermooru”, czym, jak powiadają, wprawił Anwar-efendiego w absolutny zachwyt.
Anwar usiłował nawet wyprosić zmiłowanie dla dzielnego złoczyńcy, ale rozwścieczeni
ministrowie byli nieugięci i nazajutrz morderca zawisł na stryczku. Damy z haremu, które tak
bardzo lubiły Czerkiesa, asystowały przy jego kaźni, gorzko płacząc i posyłając mu pocałunki.
Odtąd więc nic już nie stało Midhatowi na przeszkodzie oprócz losu, który zadał mu cios
z całkiem nieoczekiwanej strony. Wielkiego polityka zawiodła jego marionetka, nowy sułtan
Murad.
Jeszcze rankiem trzydziestego pierwszego maja, od razu po przewrocie, Midhat-pasza złożył
wizytę siostrzeńcowi obalonego sułtana, księciu Muradowi, czym tego ostatniego niebywałe
przeraził. Tutaj muszę wtrącić niedużą dygresję, żeby wyjaśnić, jak żałosną figurą jest
w imperium osmańskim następca tronu.
Chodzi o to, że prorok Mahomet, żon mając co prawda aż piętnaście, nie doczekał się ani
jednego syna i żadnych instrukcji w sprawie dziedziczenia tronu nie zostawił. Dlatego też od
wieków każda z licznych sułtanek marzyła o wprowadzeniu swego syna na tron, a synów rywalek
na wszelkie sposoby starała się zlikwidować. Przy pałacu znajduje się specjalny cmentarz dla
niewinnie zgładzonych książąt, tak że my, Rosjanie, z naszym Borysem i Glebem oraz carewiczem
Dymitrem, w porównaniu z Turkami wyglądamy po prostu śmiesznie.
Tron w imperium Osmanów przechodzi nie z ojca na syna, ale ze starszego brata na
młodszego. Kiedy zasób braci się wyczerpie, prawa nabywa następne pokolenie, a potem znowu
młodszy brat dziedziczy po starszym. Każdy sułtan śmiertelnie obawia się młodszego brata albo
najstarszego bratanka, tak że szanse, by następca dożył wstąpienia na tron, są nader niewielkie.
Księcia następcę tronu trzymają w całkowitej izolacji, nikogo do niego nie dopuszczają, a nawet,
łajdacy, starają się dobierać mu nałożnice niezdolne do rodzenia dzieci. Zgodnie z dawną
tradycją przyszłemu padyszachowi usługują niewolnicy z uciętymi językami i przekłutymi
bębenkami w uszach. Możesz sobie wyobrazić, jak przy takim wychowaniu wygląda kondycja
duchowa ich sułtańskich wysokości. Na przykład Sulejman II trzydzieści dziewięć lat spędził
w zamknięciu, przepisując Koran i zdobiąc go malunkami. A kiedy w końcu został sułtanem,
wkrótce zatęsknił do poprzedniego stanu i abdykował. Doskonale go rozumiem – malować
obrazki jest o wiele przyjemniej.
Wróćmy jednak do Murada. Był to przystojny, niegłupi i nawet nieźle oczytany młodzieniec,
skłonny wszelako do nadmiernego pijaństwa i owładnięty usprawiedliwioną skądinąd manią
prześladowczą. Z radością powierzył mądremu Midhatowi ster władzy, tak że wszystko u naszych
chytrusów szło zgodnie z planem. Ale nagły wzlot i zadziwiająca śmierć stryja tak podziałały na
biednego Murada, że zaczął gadać od rzeczy i urządzać awantury. Zachodni psychiatrzy, którzy
potajemnie odwiedzili padyszacha, doszli do wniosku, że jest nieuleczalnie chory i odtąd jego
stan będzie się tylko pogarszał.
Zauważ niewiarygodną dalekowzroczność Anwar-efendiego. Już w pierwszym dniu
panowania Murada, kiedy wszystko rysowało się wręcz sielankowo, „our mutual friend” wprosił
się nagle jako sekretarz do księcia Abdulhamida, brata sułtana i następcy tronu. Kiedy się o tym
dowiedziałem, nabrałem pewności, że Midhat-pasza nie jest pewien Murada V. Anwar przyjrzał
się nowemu następcy i widocznie uznał, że się nadaje, Midhat zaś postawił wtedy Abdulhamidowi
warunek: obiecaj, że wprowadzisz w kraju konstytucję, a zostaniesz padyszachem. Książę
oczywiście się zgodził.
Dalsze wypadki są ci znane. Trzydziestego pierwszego sierpnia na tron zamiast szalonego
Murada V wstąpił Abdułhamid II, Midhat-pasza otrzymał godność wielkiego wezyra, a Anwar
pozostał zakulisowym manipulatorem przy nowym sułtanie i nieoficjalnym szefem tajnej policji –
to znaczy twoim (cha, cha), Ławrientij, kolegą.
Charakterystyczne jest, że w Turcji prawie nikt nie zna Anware-fendiego. Nie wysuwa się na
pierwszy plan, nie pokazuje ludziom. Ja na przykład widziałem go jedynie raz, kiedy
przedstawiałem się nowemu padyszachowi. Anwar siedział z dala od tronu, w cieniu, miał
olbrzymią czarną brodę (moim zdaniem fałszywą) i ciemne okulary, co w ogóle jest niesłychanym
naruszeniem dworskiej etykiety. W czasie audiencji Abdulhamid kilka razy oglądał się na niego,
jak gdyby szukał wsparcia albo rady.
Oto z kim będziesz odtąd miał do czynienia... Jeśli mnie przeczucie nie myli, Midhat i Anwar
będą nadal kręcić sułtanem, jak im tylko przyjdzie ochota, i już po roku czy dwóch...
*
– No, dalej nie ma niczego ciekawego. – Mizinow przerwał przedłużającą się lekturę i wytarł
chustką spocone czoło. – Tym bardziej że przeczucie mimo wszystko omyliło mądrego Nikołaja
Pawłowicza. Midhat-pasza nie utrzymał się przy władzy i został wygnany.
Erast Pietrowicz, który słuchał bardzo uważnie i przez cały czas ani razu się nie poruszył (w
przeciwieństwie do Warii, wiercącej się bez przerwy na twardym krześle), rzucił krótko:
– Co do otwarcia rozumiem, gry środkowej także. A gdzie końcówka partii?
Generał z aprobatą skinął głową.
– O to właśnie chodzi. Końcówka była do tego stopnia skomplikowana, że zaskoczyła nawet
wielce doświadczonego Gnatjewa. Siódmego lutego tego roku Midhat-paszę wezwano do
sułtana, wzięto pod straż i wsadzono na parostatek, który zabrał odsuniętego od łask premiera
w podróż po Europie. A nasz Anwar, zdradziwszy swego dobroczyńcę, został szarą eminencją
już nie przy szefie rządu, ale przy samym sułtanie. Zrobił wszystko, co się da, żeby stosunki
między Portą a Rosją zostały zerwane. No i właśnie jakiś czas temu, kiedy los Turcji zawisł na
włosku, nasi agenci donieśli, że Anwar-efendi wyruszył na teren działań wojennych, żeby
zmienić bieg wydarzeń, przeprowadzając tajne operacje, których istoty możemy się tylko
domyślać.
Wówczas Fandorin przemówił jakoś dziwnie.
– Żadnych obowiązków – to raz. Zupełna s-swoboda działania – to dwa. Odpowiedzialność
tylko przed panem – to trzy.
Waria nie zrozumiała, co oznaczają te słowa, ale szef żandarmerii bardzo się ucieszył
i szybko powiedział:
– To znakomicie! Poznaję dawnego Fandorina. No bo pan, kochaneczku, jest jakiś
zamrożony. Niechże mi pan wybaczy, to już nie służbowo, tylko po ojcowsku, jako starszy
wiekiem... Nie można się żywcem zagrzebywać w grobie, groby są dla umarłych. Słyszane to
rzeczy, w pańskim wieku! Przed panem przecież, jak to śpiewają w arii, toute la vie devant soi.
– Ławrientiju Arkadjewiczu! – Blade policzki wolontariusza-dyplomaty-szpiega w jednej
chwili spąsowiały, w głosie zadźwięczała stal. – Z-zdaje się, że nie narzucałem się p-panu ze
zwierzeniami...
Waria uznała tę uwagę za ordynarną w najwyższym stopniu i wtuliła głowę w ramiona: za
chwilę dotknięty Mizinow z pewnością wybuchnie i jak nie wrzaśnie...!
Ale satrapa tylko westchnął i dość sucho rzekł:
– Pańskie warunki przyjmuję. Niech będzie swoboda działań. To właśnie miałem na myśli.
Po prostu niech pan patrzy, słucha i jeśli zauważy pan coś godnego uwagi... No, zresztą nie będę
pana uczył.
– Apsik! – kichnęła Waria i skuliła się przestraszona.
Generał jednak przestraszył się jeszcze bardziej. Wzdrygnął się, odwrócił i oszołomiony,
skierował wzrok na mimowolnego świadka poufnej rozmowy.
– A panna skąd się tutaj wzięła? To pani nie wyszła z pułkownikiem? Jak pani śmiała?!
– Trzeba było uważać – odparła z godnością Waria. – Nie jestem komarem czy muchą, żeby
mnie ignorować. Poza tym zostałam aresztowana i nikt mnie nie zwolnił.
Usta Fandorina jakby ledwo drgnęły. Ależ nie, przywidziało się jej – ten osobnik nie potrafi
się uśmiechać.
– Ano cóż, niech tak będzie. – W głosie Mizinowa zabrzmiała cicha groźba. – Droga panno
niekrewna, dowiedziała się pani o rzeczach, o których wiedzieć absolutnie nie powinna. Ze
względów bezpieczeństwa państwa biorę panią pod tymczasowy areszt administracyjny. Zostanie
pani odstawiona pod konwojem do garnizonu kiszyniowskiego i przetrzymana tam do
zakończenia kampanii. Może więc pani mieć żal tylko do siebie.
Waria zbladła.
– Ależ ja nawet nie zobaczyłam się z narzeczonym...
– Po wojnie się pani zobaczy – odparł Iwan Groźny i odwrócił się w stronę drzwi, żeby
zawołać swoich opryczników, ale do rozmowy wtrącił się Erast Pietrowicz.
– Ławrientiju Arkadjewiczu, myślę, że w zupełności w-wystarczy wziąć od pani Suworow
słowo honoru.
– Daję słowo honoru! – zakrzyknęła od razu Waria, zachęcona nieoczekiwanym
wstawiennictwem.
– Wybaczy pan, kochaneczku, ale ryzykować nie możemy – odrzekł generał, nawet na nią
nie spojrzawszy. – Jeszcze ten narzeczony! No i czy można ufać dziewczynie? Sam pan wie:
warkocz długi, rozum krótki.
– Nie mam żadnego warkocza! A co do rozumu, to podłe! – Głos Warii zdradziecko zadrżał.
– Co mnie obchodzą pańskie Anwary i Midhaty!
– Na moją odpowiedzialność, w-wasza ekscelencjo. Ręczę za Warwarę Andriejównę.
Mizinow milczał pochmurny i niezadowolony, a Waria pomyślała, że widocznie nie
wszystkich agentów policji należy spisać na straty. Mimo wszystko to ochotnik z Serbii.
– Głupio – burknął generał. Odwrócił się do Warii i nieżyczliwym głosem spytał: – Umie
pani coś robić? Charakter pisma ładny?
– Przecież ukończyłam kursy stenografii! Pracowałam jako telegrafistka! I akuszerka! –
Waria nie wiadomo czemu trochę podkoloryzowała.
– Stenografka i telegrafistka? – zdziwił się Mizinow. – No, to tym bardziej. Eraście
Pietrowiczu, zostawię tutaj tę pannę, ale pod jednym warunkiem: będzie pełnić obowiązki
pańskiego sekretarza. Tak czy owak, przyda się panu jakiś kurier albo łącznik, niebudzący
zbędnych podejrzeń. Tylko niech pan pamięta: poręczył pan za nią.
– Nie, co to, to nie! – zawołali jednogłośnie Waria i Fandorin. A zakończyli też chórem, ale
już każde inaczej.
Erast Pietrowicz powiedział:
– Nie potrzebuję sekretarzy.
A Waria:
– Nie będę pracować u tajniaków.
– Jak sobie życzycie. – Generał wzruszył ramionami i wstał. – Nowgorodcew, eskorta!
– Zgadzam się! – krzyknęła Waria.
Fandorin milczał.
Rozdział czwarty,
w którym nieprzyjaciel zadaje pierwszy cios
„Daily Post”
15 (3 wg kalendarza rosyjskiego) lipca 1877 roku
...Straż przednia energicznego generała Hurki zdobyła miasto Tyrnowo, dawną stolicę
carstwa bułgarskiego, i wspina się na przełęcz Szypka, za którą leżą pozbawione obrony równiny,
ciągnące się aż do Konstantynopola. Wezyr wojskowy Redif-pasza i głównodowodzący Abdul
Kerim-pasza zostali pozbawieni urzędów i postawieni przed sądem. Teraz jedynie cud może
uratować Turcję.
Zatrzymali się przed wejściem. Musieli się w końcu rozmówić. Fandorin odkaszlnął
i powiedział:
– Żałuję bardzo, pani Warwaro, że t-tak to wyszło. Oczywiście jest pani zupełnie wolna i do
żadnej współpracy przymuszać Pani nie mam zamiaru.
– Dziękuję panu – odrzekła sucho. – To bardzo szlachetne. Przyznaję, że już myślałam, że
pan to wszystko specjalnie urządził. Przecież doskonale mnie pan widział i z pewnością domyślał
się, jak to się skończy. Co, bardzo potrzebuje pan sekretarki?
W oczach Erasta Pietrowicza znowu mignęła iskierka, którą u normalnego człowieka można
byłoby wziąć za oznakę wesołości.
– Jest pani d-domyślna. Ale niesprawiedliwa. Rzeczywiście postąpiłem tak nie bez ukrytego
celu, wyłącznie jednak w pani interesie. Ławrientij Arkadjewicz niezawodnie wyrzuciłby p-panią
z armii czynnej. A pan Kazantzakis jeszcze przystawiłby żandarma. Teraz zaś ma pani p-pełne
prawo tu zostać.
Temu Waria w żaden sposób nie mogła zaprzeczyć, ale też nie miała ochoty dziękować
żałosnemu szpiegowi.
– Widzę, że pan naprawdę znakomicie opanował swoją mało zaszczytną profesję –
powiedziała zjadliwie. – Przechytrzył pan nawet naczelnego ludożercę.
– Ławrientij Arkadjewicz ma być tym ludożercą? – zdziwił się Fandorin. – Według mnie nie
wygląda na takiego. A w ogóle – co jest niegodnego w tym, że się b-broni interesów państwa?
No i o czym z takim rozmawiać?
Waria demonstracyjnie się odwróciła, obrzucając spojrzeniem obóz: domki o białych
ścianach, równe szeregi pałatek, nowiuteńkie słupy telegraficzne. Ulicą biegł żołnierz,
w znajomy sposób wymachując długimi, niezgrabnymi rękami.
– Waria, Warieńko! – zawołał z daleka i zerwał z głowy kepi z długim daszkiem. – A jednak
przyjechałaś!
– Pietia! – krzyknęła i od razu zapomniała o Fandorinie, biegnąc na spotkanie człowiekowi,
dla którego przebyła półtora tysiąca wiorst.
Objęli się i ucałowali zupełnie naturalnie, bez niezręczności, jak nigdy wcześniej. Ucieszył ją
widok nieładnej, ale miłej, promieniejącej szczęściem twarzy Pieti. Pietia był wychudzony,
ogorzały i garbił się jeszcze bardziej niż dawniej. Czarny mundur z czerwonymi pagonami wisiał
na nim jak worek, uśmiech jednak pozostał ten sam – szeroki, pełen uwielbienia.
– To znaczy, że się zgadzasz? – spytał.
– Tak – powiedziała po prostu Waria, chociaż zamierzała zgodzić się nie od razu, tylko
dopiero po długiej i poważnej rozmowie, w której by postawiła zasadnicze warunki.
Pietia zagwizdał jak sztubak i znowu zaczął ją obejmować, ale Waria już oprzytomniała.
– Musimy jednak wszystko dokładnie omówić. Po pierwsze...
– Omówimy, z pewnością omówimy. Ale nie teraz, wieczorem. Spotkamy się u dziennikarzy
w namiocie, dobrze? Mają tam coś w rodzaju klubu. Przecież znasz Francuza? No, tego d’Evrait?
Wspaniały człowiek. To właśnie on mi powiedział, żeś przyjechała. Jestem teraz strasznie zajęty,
wyszedłem tylko na chwilę. Jak się wyda, to po mnie. Wieczorem, wieczorem!
I zaraz pobiegł z powrotem, wznosząc buciskami tumany kurzu i co chwila się oglądając.
Ale wieczorem nie udało im się spotkać. Ordynans przyniósł kartkę ze sztabu: „Służba całą
noc. Jutro. Kocham. P”.
No cóż, służba nie drużba. Waria zaczęła się więc urządzać. Siostry miłosierdzia – niewiasty
dobre i uczynne, ale już starsze, trzydziestopięcioletnie, no i nieco nudne – wzięły ją do siebie na
kwaterę. Zebrały wszystko co niezbędne, by jakoś jej powetować stratę bagażu, którym
zawładnął przedsiębiorczy Mitko – odzież, obuwie, flakon wody kolońskiej (a miała cudowne
paryskie perfumy!), pończochy, bieliznę, grzebyk, spinki, pachnące mydło, puder, smarowidło
przeciwsłoneczne, cold-cream, mleczko chroniące skórę przed wiatrem, esencję rumiankową do
mycia włosów i inne potrzebne rzeczy. Sukienki oczywiście były okropne, z wyjątkiem może
jednej, błękitnej, z białym koronkowym kołnierzykiem. Po usunięciu mankietów, które wyszły
z mody, wyglądała dosyć ładnie.
Ale rankiem zrobiło się nudno. Siostry udały się do lazaretu, bo spod Łowczy przywieziono
dwóch rannych. Waria popiła w samotności kawy, poszła nadać depeszę do rodziców: po
pierwsze, żeby nie odchodzili od zmysłów, a po drugie, żeby przysłali pieniądze (chodzi
wyłącznie o pożyczkę, niech się nie spodziewają, że wróci do klatki). Pospacerowała po obozie,
przyjrzała się dziwacznemu pociągowi bez szyn: z tamtego brzegu przybył tabor o napędzie
mechanicznym. Buchające parą żelazne lokomobile na olbrzymich kołach wlokły za sobą ciężkie
armaty i fury z amunicją. Widok ten robił wrażenie: prawdziwy triumf postępu.
Potem, nie mając nic do roboty, wstąpiła w odwiedziny do Fandorina, któremu w sektorze
sztabowym wydzielono osobny namiot. Erast Pietrowicz też nic nie robił: leżał na łóżku
polowym z turecką książką i wypisywał z niej jakieś słowa.
– Broni pan interesów państwa, panie policjancie? – spytała Waria, uznając, że w stosunku
do agenta najwłaściwszy będzie ton lekceważący z domieszką kpiny.
Fandorin wstał i narzucił na ramiona wojskowy surdut bez epoletów (też widocznie gdzieś
się umundurował). Pod rozpiętym kołnierzykiem koszuli Waria dostrzegła srebrny łańcuszek.
Krzyżyk? Nie, zdaje się, że medalion. Ciekawe byłoby zajrzeć, co tam jest. Czyżby pan szpicel
miał romantyczne skłonności?
Radca tytularny zapiął kołnierzyk i odpowiedział poważnie:
– Jeśli żyje się w jakimś p-państwie, to trzeba albo się o nie troszczyć, albo je opuścić –
inaczej jest się skazanym na pasożytnictwo albo lokajskie narzekanie.
– Jest i trzecia możliwość – odparowała Waria, urażona „lokajskim narzekaniem”. –
Niesprawiedliwe państwo można zburzyć i zamiast niego zbudować inne.
– Niestety, pani Warwaro, państwo to nie d-dom, tylko raczej drzewo. Drzewa się nie buduje,
rośnie samo, zgodnie z prawami przyrody, i to jest dłuższa sprawa. Nie murarz jest tu potrzebny,
ale ogrodnik.
Zapominając o właściwym tonie, Waria krzyknęła zapalczywie:
– Żyjemy w takich trudnych, ciężkich czasach! Uczciwi ludzie jęczą pod brzemieniem tępoty
i samowoli, a pan wygaduje jak staruch, opowiada tu o jakichś ogrodnikach.
Erast Pietrowicz wzruszył ramionami.
– Kochana Warwaro Andriejówno, zmęczyło mnie wysłuchiwanie jęków o n-naszych
„ciężkich czasach”. Za cara Mikołaja, kiedy czasy były troszkę cięższe niż obecne, pani „uczciwi
ludzie” stali na baczność i nieustannie wychwalali swoje szczęśliwe życie. A skoro wolno już się
skarżyć na tępotę i samowolę, to widać czasy są l-lepsze.
– Ależ pan jest zwyczajnym... zwyczajnym... s ł u g ą t r o n u! – wycedziła Waria najgorszą
z obelg, a ponieważ Fandorin ani drgnął, wyjaśniła w dostępnym dlań języku. – Nędzny rab, bez
rozumu i sumienia!
Wypaliła – i przeraziła się własnego grubiaństwa, ale Erast Pietrowicz ani trochę się nie
rozzłościł, tylko westchnął i powiedział:
– Nie wie pani, jak mnie t-traktować – to raz. Nie chce pani być wdzięczna i dlatego się pani
złości – to dwa. Niech pani pośle do diabła wdzięczność, a świetnie się porozumiemy – to trzy.
Taka protekcjonalność dodatkowo rozeźliła Warię, tym bardziej że agent ze swoim rybim
temperamentem miał absolutną rację.
– Jeszcze wczoraj zauważyłam, że pan ciągle jak nauczyciel tańca: raz-dwa-trzy,
raz-dwa-trzy. Kto pana nauczył tej głupiej maniery?
– Miałem takich nauczycieli – odrzekł mgliście Fandorin i niezbyt uprzejmie wetknął nos
w swoją turecką książkę.
Namiot, gdzie zbierali się akredytowani przy kwaterze głównej żurnaliści, widać było
z daleka. Przed wejściem wisiały na długim sznurze flagi różnych krajów, proporce pism i gazet,
a także, nie wiadomo czemu, czerwone szelki w białe gwiazdki.
– Widocznie wczoraj święcili sukces batalii pod Łowczą – wyraził przypuszczenie Pietia. –
Ktoś tak święcił, że zgubił szelki.
Odchylił zasłonę, a Waria zajrzała do środka. Klub wyglądał niechlujnie, ale na swój sposób
sympatycznie: drewniane stoły, płócienne krzesła, kontuar z rzędami butelek. Pachniało dymem
tytoniowym, woskowymi świecami i męską wodą kolońską. Na oddzielnym długim stole leżały
sterty rosyjskich i zagranicznych gazet. Gazety były niezwykłe – całe sklejone ze wstęg
telegraficznych. Waria przyjrzała się londyńskiej „Daily Post” i ze zdziwieniem stwierdziła, że to
dzisiejsze poranne wydanie. Widocznie przesyłają im z redakcji telegrafem. Brawo!
Szczególnie ukontentował Warię fakt, że były tylko dwie kobiety, przy czym obie
z pince-nez i nie pierwszej młodości. Za to mężczyzn było mnóstwo, wśród nich dostrzegła też
znajomych.
Przede wszystkim Fandorina, znowu z książką. To już całkiem głupio, przecież czytać można
i u siebie.
W przeciwległym natomiast kącie rozgrywano szachową symultanę. Z jednej strony stołu,
ćmiąc cygaro, przechadzał się McLaughlin i patrzył pobłażliwie na drugą stronę, gdzie
w skupieniu siedzieli Sobolew, d’Evrait i jeszcze dwaj.
– Ha, oto i nasz mały Bułgar! – zakrzyknął generał Michel, z ulgą wstając od szachownicy. –
Ledwie panią poznałem! Świetnie, Seamus, zgódźmy się na remis.
D’Evrait przyjaźnie uśmiechnął się do wchodzących i (to było miłe) zatrzymał wzrok na
Warii, ale kontynuował grę. Do Sobolewa zaś podleciał smagły oficer w olśniewającym zaiste
mundurze, dotknął uczernionego ponad wszelką miarę wąsa i zawołał po francusku:
– Generale, błagam, niech mnie pan przedstawi swojej czarującej znajomej! Gaście świece,
panowie! Już są nieprzydatne – wzeszło słońce!
Obie starsze panie nieżyczliwie spojrzały na Warię, którą zresztą też trochę speszyło takie
natarcie.
– To podpułkownik Lucan, osobisty wysłannik naszego drogiego sojusznika, jego wysokości
księcia Rumunii, Karola. – Sobolew się uśmiechnął. – Ostrzegam, Warwaro Andriejówno, dla
kobiecych serc pułkownik jest groźniejszy niż zatrute strzały.
Waria domyśliła się z jego tonu, że Rumuna nie należy zanadto hołubić, zatem z ostentacją
wspierając się na ramieniu Pieti, odrzekła powściągliwie:
– Bardzo mi miło. Mój narzeczony, ochotnik Piotr Jabłokow.
Lucan z galanterią wziął Warię palcami (błysnął pierścień ze sporym brylantem) za
nadgarstek i pochylił się, chcąc ucałować dłoń, ale otrzymał należną odprawę.
– W Petersburgu nowoczesnym kobietom nie całuje się rąk.
A poza tym ludzie byli ciekawi, toteż Warii spodobało się w klubie korespondentów.
Złościło ją tylko, że d’Evrait nadal gra w swoje idiotyczne szachy. Ale widocznie partia miała się
ku końcowi – wszyscy pozostali rywale McLaughlina już skapitulowali, więc porażka Francuza
była przesądzona. Tyle że to go wcale nie smuciło; często popatrywał na Warię, beztrosko się
uśmiechał i melodyjnie pogwizdywał modną szansonetkę.
Sobolew stanął obok, spojrzał na szachownicę, z roztargnieniem podchwycił refren.
– Folichon-folichonette... Poddaj się pan, d’Evrait, przecież to istne Waterloo.
– Gwardia umiera, ale się nie poddaje. – Francuz targnął się za wąską, spiczastą bródkę
i zrobił ruch, po którym Irlandczyk zafrasował się i zaczął posapywać.
Waria wyszła na zewnątrz, żeby podziwiać zachód słońca i napawać się chłodem; kiedy
wróciła do namiotu, szachy już uprzątnięto, a rozmowa toczyła się ni mniej, ni więcej, tylko
o wzajemnych stosunkach człowieka i Boga.
– Tutaj nie może być żadnego wzajemnego szacunku – mówił z zapałem McLaughlin,
oczywiście w odpowiedzi na replikę d’Evraita. – W relacjach człowieka z Wszechmogącym
z góry przyjęta jest nierówność. Przecież dzieciom na myśl nie przyjdzie pretendować do
równości z rodzicami! Dziecko bez zastrzeżeń uznaje wyższość rodziców, swoją zależność od
nich, szanuje ich, kocha i dlatego jest posłuszne – dla własnego dobra.
– Pozwolę sobie użyć pańskiej metafory. – Francuz się uśmiechnął, zaciągając się z długiego
tureckiego cybucha. – Wszystko to jest słuszne tylko w odniesieniu do małych dzieci. Gdy zaś
dziecko podrasta, niechybnie podaje w wątpliwość autorytet rodziców, chociaż ci są jeszcze
nieporównanie mądrzejsi i potężniejsi. To jest naturalne, zdrowe, bez tego człowiek na zawsze
pozostanie malcem. Ten sam okres przeżywa obecnie ludzkość, która już trochę podrosła.
Później, gdy podrośnie jeszcze bardziej, jej stosunek do Boga niezawodnie będzie się opierał na
równości i wzajemnym poszanowaniu. A kiedyś dziecię wydorośleje tak, że ojciec przestanie mu
w ogóle być potrzebny.
– Brawo, d’Evrait, mówi pan tak samo gładko, jak pisze! – krzyknął Pietia. – Cały problem
w tym, że żadnego Boga nie ma, istnieje natomiast materia, a poza tym elementarne zasady
przyzwoitości. Panu zaś radzę ze swojej koncepcji zrobić felieton dla „Revue Parisienne” – to
świetny temat.
– Do tego, żeby napisać dobry felieton, temat nie jest potrzebny – oświadczył Francuz. –
Trzeba po prostu umieć dobrze pisać.
– No, tutaj to już pan przesadził – oburzył się McLaughlin. – Bez tematu nawet taki
ekwilibrysta słowny jak pan nic mądrego nie wymyśli.
– Proszę wymienić dowolny przedmiot, niechby najbardziej trywialny, a napiszę o nim
artykuł, który moja gazeta z przyjemnością wydrukuje. – D’Evrait wyciągnął rękę. – Założymy
się? Moje siodło hiszpańskie przeciwko pańskiej lornecie Zeissa.
Wszyscy nadzwyczajnie się ożywili.
– Stawiam dwieście rubli na d’Evraita! – objawił Sobolew.
– Na dowolny temat? – powtórzył Irlandczyk. – Na pewno dowolny?
– Absolutnie dowolny. O, choćby o tej musze, która usiadła pułkownikowi Lucanowi na
wąsach.
Rumun pospiesznie strzepnął muchę i rzekł:
– Stawiam trzysta na monsieur McLaughlina. Ale jaki przedmiot weźmiemy?
– A choćby te stare buty. – McLaughlin pokazał palcem zakurzone juchtowe buty Francuza.
– Niech pan napisze o nich tak, żeby publiczność paryska wpadła w zachwyt.
Sobolew uniósł ręce.
– Zakład jeszcze nieprzyjęty, ja – pas. Stare buty to już przesada.
W rezultacie na Irlandczyka postawiono tysiąc, nikt natomiast nie zechciał postawić na
Francuza. Warii żal się zrobiło biednego d’Evraita, ale pieniędzy ani ona, ani Pietia nie mieli.
Podeszła więc do Fandorina, ciągle przewracającego kartki z tureckimi kulfonami, i ze złością
szepnęła:
– No, co pan? Proszę na niego postawić. Co panu zależy! Na pewno ma pan jakieś srebrniki
od swojego satrapy. Potem panu oddam.
Erast Pietrowicz zmarszczył się i znudzonym głosem powiedział:
– Sto rubli na monsieur d’Evraita.
Po czym znowu pogrążył się w lekturze.
– No więc mamy dziesięć do jednego – podsumował Lucan. – Panowie, wygrana nieduża, ale
pewna.
W tym momencie do namiotu energicznie wkroczył kapitan Pieriepiołkin. Waria z trudem go
poznała: mundur jak spod igły, lśniące buty, na oku imponująca czarna przepaska (siniak
widocznie jeszcze nie zszedł), głowa obwiązana białym bandażem.
– Wasza ekscelencjo, panowie, przychodzę od barona Krüdenera! – obwieścił solennym
głosem kapitan. – Mam ważną wiadomość dla prasy. Możecie zapisać: kapitan Pieriepiołkin,
sztab generalny, oddział operacyjny. Pie-rie-pioł-kin. Nikopol zdobyty szturmem! Wzięliśmy do
niewoli dwóch paszów i sześć tysięcy żołnierzy! Nasze straty – zupełnie znikome. Panowie,
zwycięstwo!
– Do diabła! Znowu beze mnie! – jęknął Sobolew i wybiegł z namiotu, nawet się nie
żegnając.
Kapitan odprowadził generała nieco zakłopotanym wzrokiem, ale już ze wszystkich stron
obstąpili posłańca dziennikarze. Pieriepiołkin z widocznym zadowoleniem zaczął odpowiadać na
pytania, popisując się znajomością francuskiego, angielskiego i niemieckiego.
Warię zdziwiło zachowanie Erasta Pietrowicza.
Rzucił książkę na stół, energicznie roztrącił korespondentów i cicho spytał:
– W-wybaczy pan, kapitanie, ale czy to nie pomyłka? Przecież Krüdener otrzymał rozkaz
zajęcia Plewny. Nikopol leży w zupełnie p-przeciwnym kierunku.
W jego głosie było coś takiego, co sprawiło, że kapitan się zaniepokoił i przestał zwracać
uwagę na dziennikarzy.
– Nie ma mowy o pomyłce, szanowny panie. Osobiście odebrałem depeszę z naczelnego
sztabu, byłem obecny przy deszyfracji i sam odniosłem ją panu baronowi. Doskonale pamiętam
tekst:
„Do komendanta ugrupowania zachodniego armii, generała-lejtnanta barona Krüdenera.
Siłami przynajmniej jednej dywizji rozkazuję zająć Nikopol i umocnić się tam. Mikołaj”.
Fandorin zbladł.
– Nikopol? – zapytał jeszcze ciszej. – A co z Plewną?
Kapitan wzruszył ramionami.
– Nie mam pojęcia.
Przy wejściu rozległo się stukanie butów i szczęk broni. Zasłona gwałtownie się uniosła, a do
namiotu zajrzał... a niech go licho porwie!... podpułkownik Kazantzakis! Za jego plecami
błyskały bagnety eskorty. Żandarm zatrzymał przez chwilę wzrok na Fandorinie, spojrzał na
Warię, jakby była przezroczysta, a do Pieti radośnie się uśmiechnął.
– Aaa, jest gołąbeczek! Tak właśnie myślałem. Wolontariuszu Jabłokow, jest pan
aresztowany. Brać go – rozkazał, zwracając się do konwojentów.
Do klubu wkroczyli żwawo dwaj żandarmi w niebieskich mundurach i chwycili pod ręce
sparaliżowanego strachem Pietię.
– Ależ pan zwariował! – krzyknęła Waria. – Proszę natychmiast zostawić go w spokoju!
Kazantzakis nie zaszczycił jej nawet spojrzeniem. Strzelił palcami, po czym aresztowanego
wyprowadzono z namiotu. Podpułkownik przystanął, z niewyraźnym uśmieszkiem rozglądając
się dokoła.
– Eraście Pietrewiczu, cóż to znowu! – Waria dźwięcznym głosem zaapelowała do
Fandorina. – Niech pan mu coś powie!
– Jakie podstawy? – spytał ponuro Fandorin, błądząc wzrokiem po kołnierzu żandarma.
– W szyfrowanej depeszy, którą sporządził Jabłokow, zamieniono jedno słowo. Zamiast
Plewny – Nikopol, tylko tyle. A tymczasem przednia straż Osman-paszy trzy godziny temu zajęła
pustą Plewnę i zagroziła naszej flance. Takie podstawy, panie obserwatorze.
– Ma pan, McLaughlin, swój cud, któhy może uhatować Tuhcję – doleciał do Warii głos
d’Evraita. Francuz dosyć czysto mówił po rosyjsku, ale uroczo grasejował.
– Nie cud, monsieur le correspondent, tylko najzwyklejszą zdradę. – Podpułkownik się
uśmiechnął, patrząc przy tym na Fandorina. – Po prostu nie wyobrażam sobie, panie
wolontariuszu, jak będzie się pan tłumaczył przed jego ekscelencją.
– Dużo pan m-mówi, pułkowniku. – Wzrok Erasta Pietrewicza powędrował jeszcze niżej, do
górnego guzika munduru żandarma. – Ambicja nie p-powinna szkodzić sprawie.
– Co takiego?! – Drobny tik wprawił w drżenie smagłą twarz Kazantzakisa. – Morały
prawić? Pan – mnie? Też mi coś! Ja przecież o panu, panie wunderkindzie, zdążyłem się tego
i owego dowiedzieć. W ramach obowiązków służbowych. Oblicze moralne nie przedstawia się
zbyt budująco. Sprytnyś pan jak na swój wiek. Raczył się pan korzystnie ożenić, nieprawdaż?
Przy czym korzyść podwójna: i tłuściutki posażek dostał, i swobodę zachował. Nieźle
pomyślane! Gratu...
Nie dokończył, bo Erast Pietrowicz bardzo zgrabnie, jak kot łapą, pacnął go dłonią po
mięsistych ustach. Waria jęknęła, a któryś z oficerów złapał Fandorina za rękę, ale od razu puścił,
bo napastnik nie przejawiał żadnych oznak szaleństwa.
– Na pistolety – obojętnym głosem powiedział Erast Pietrowicz i teraz już patrzył
podpułkownikowi prosto w oczy. – Zaraz, teraz, zanim dowództwo się wtrąci.
Kazantzakis był purpurowy. Oczy, wyglądające jak czarne śliwki, nabiegły krwią. Po chwili
przełknął ślinę i powiedział:
– Z rozkazu jego cesarskiej mości na czas wojny pojedynki są jak najsurowiej zabronione.
I pan, Fandorin, doskonale o tym wie.
Wyszedł z namiotu, za nim raptownie załopotała płócienna zasłona.
– Panie Eraście, co teraz robić? – spytała Waria.
Rozdział piąty,
w którym poznajemy tajemnice haremu
„Revue Parisienne”
18 (6 wg kalendarza rosyjskiego) czerwca 1877 roku
STARE BUTY
Obrazek z wojny
Skóra na nich popękała i zrobiła się miększa od końskiej wargi. W takich butach nie wypada
pokazać się w przyzwoitym towarzystwie. Wcale zresztą nie mam takiego zamiaru – buty mają
inne przeznaczenie.
Uszył mi je dziesięć lat temu stary Żyd z Sofii. Zdarł ze mnie dziesięć lir i powiedział: „Na
mnie już dawno wyrosną łopiany, a pan będzie jeszcze nosił te buty i wspominał Izaaka dobrym
słowem”.
Nie minął nawet rok, jak od lewego buta odleciał mi obcas. To było na wykopaliskach
w dawnym asyryjskim mieście w Mezopotamii. Musiałem wrócić sam do obozu. Brnąłem
w rozpalonym piasku, kląłem ostatnimi słowy starego sofijskiego łotra i przysięgałem sobie, że
jego przeklęte buty wrzucę do ogniska.
Moi koledzy, brytyjscy archeolodzy, nie dotarli na miejsce wykopalisk – zostali napadnięci
i co do jednego wymordowani przez jeźdźców Rifat-beka, który giaurów ma za dzieci Szejtana.
Nie spaliłem więc butów, wymieniłem obcas i zamówiłem srebrne podkówki.
W 1873 roku, w maju, kiedy wyruszałem do Chiwy, przewodnik imieniem Asaf postanowił
zawładnąć moim zegarkiem, strzelbą i wronym achałtekińcem Jataganem. Nocą, kiedy spałem
w namiocie, do mojego lewego buta wrzucił żmiję, której ukąszenie jest śmiertelne. Ale but
„wolał jeść”, przeto żmija wypełzła przez dziurę na pustynię. Rankiem Asaf, widząc w owym
zdarzeniu rękę Allacha, sam mi wszystko opowiedział.
Pół roku później płynąłem statkiem „Adrianopol”, który rozbił się o skałę w Zatoce
Termajskiej. Do brzegu miałem dwa i pół lieue. Buty ciągnęły mnie na dno, ale ich nie zrzuciłem.
Wiedziałem, że to byłaby kapitulacja, że wtedy bym nie dopłynął. Buty pomogły mi wytrwać. Do
brzegu dotarłem sam jeden, reszta pasażerów utonęła.
Teraz przebywam tu, gdzie się zabija. Każdego dnia wokół mnie szaleje śmierć. Ale ja jestem
spokojny. Wzuwam buty, które przez dziesięć lat z czarnych stały się rude, i pośród gradu kul
czuję się w nich jak w balowych trzewikach na lustrzanym parkiecie.
Nigdy też nie pozwalam koniowi tratować łopianów – a nuż wyrastają z prochów starego
Izaaka?
Charles d’Evrait
Trzeci dzień Waria pracowała z Fandorinem. Musiała uwolnić Pietię, a jak twierdził Erast
Pietrowicz, zrobić to można było tylko w jeden sposób: ustalić, kto naprawdę jest winien temu,
co się stało. Waria zatem sama ubłagała radcę tytularnego, żeby zaangażował ją jako pomocnicę.
Sprawa Pieti przedstawiała się marnie. Warii nie pozwolono się z nim zobaczyć, ale od
Fandorina wiedziała, że wszystkie poszlaki świadczyły przeciwko szyfrantowi. Jabłokow
otrzymał od podpułkownika Kazantzakisa rozkaz naczelnego wodza i niezwłocznie zajął się
szyfrowaniem depeszy, a następnie zgodnie z instrukcją osobiście odniósł ją do punktu
telegraficznego. Waria wcale nie wykluczała, że roztargniony Pietia mógł pomylić miasta, tym
bardziej że o twierdzy w Nikopolu wiedzieli wszyscy, a o miasteczku Plewna wcześniej mało kto
słyszał. Kazantzakis jednak nie wierzył w roztargnienie, a i sam Pietia uparł się i twierdził, że
doskonale pamięta, jak kodował właśnie Plewnę, bo nazwa go śmieszyła. Najgorsze, że według
słów Erasta Pietrowicza, obecnego na jednym z przesłuchań, Jabłokow wyraźnie coś ukrywał
i robił to bardzo nieumiejętnie. To, że Pietia zupełnie nie umie kłamać, Waria świetnie wiedziała.
A tymczasem wszystko pachniało trybunałem.
Prawdziwego winowajcy Fandorin szukał jakoś dziwnie. Rankami ubierał się w idiotyczny
pasiasty trykot i długo robił angielską gimnastykę. Całymi dniami leżał na łóżku polowym,
z rzadka tylko zjawiał się w klubie u dziennikarzy. Palił cygara, czytał książkę, pił wino, nie
upijając się, a rozmowy wszczynał niechętnie. Nie dawał Warii żadnych poleceń. Zanim
powiedział „dobranoc”, mówił tylko: „Jutro w-wieczorem zobaczymy się w klubie”.
Waria irytowała się, świadoma swojej bezradności. W dzień chodziła po obozie, bardzo
uważnie patrzyła, czy nie zobaczy czegoś podejrzanego. Niczego podejrzanego nie widziała,
toteż zmęczona szła do pałatki Erasta Pietrowicza, żeby go rozruszać i pobudzić do działania.
W barłogu radcy tytularnego panował zaiste przerażający nieład: wszędzie poniewierały się
książki, trójwiorstowe*[* Mapa wojskowa, na której jeden cal odpowiadał trzem wiorstom
(przyp. tłum.).] mapy, oplatane butelki po bułgarskim winie, ubrania, kule armatnie, które
oczywiście pełniły rolę ciężarków. Pewnego razu Waria nie spostrzegła się i usiadła na talerzu
z zimnym pilawem, nie wiadomo czemu postawionym na krześle. Okropnie się wtedy rozzłościła
i potem w żaden sposób nie mogła wyprać tłustej plamy na swojej jedynej przyzwoitej sukni.
Wieczorem siódmego lipca pułkownik Lucan urządził w klubie (tak na angielską modłę
zaczęto nazywać namiot dziennikarzy) przyjęcie urodzinowe. Z tego powodu z Bukaresztu
dostarczono trzy skrzynki szampana, przy czym jubilat twierdził, że zapłacił po trzydzieści
franków za butelkę. Wyrzucił pieniądze w błoto – szybko o nim zapomniano, prawdziwym
bohaterem dnia stał się bowiem d’Evrait.
Rano, uzbrojony w wygraną od pognębionego McLaughlina lunetę Zeissa (Fandorin,
nawiasem mówiąc, za swoją nędzną setkę dostał cały tysiąc – i wszystko to dzięki Warii),
Francuz puścił się w zuchwałą ekspedycję: w pojedynkę pojechał do Plewny dzięki swej opasce
korespondenta dostał się na przednią rubież wojsk nieprzyjaciela i nawet zdołał przeprowadzić
wywiad z tureckim pułkownikiem.
– Monsieur Pieriepiołkin wyjaśnił mi uprzejmie, jak najlepiej przedrzeć się do miasta, nie
dostając po drodze kuli w łeb – opowiadał otoczony przez zachwyconych słuchaczy d’Evrait. –
To w samej rzeczy okazało się nietrudne: Turcy nie raczyli nawet wystawić porządnych wart.
Pierwszego askara spotkałem dopiero na przedmieściu. „Czego się gapisz?! – krzyczę. – Prowadź
mnie co żywo do naczelnego wodza”. Na Wschodzie, panowie, trzeba przede wszystkim
zachowywać się jak padyszach. Jak ktoś się drze i wymyśla, to widać ma prawo. Prowadzą mnie
do pułkownika. Nazywa się Ali-bej – czerwony fez, czarne brodzisko, na piersi znaczek akademii
Saint-Cyr. Świetnie, myślę sobie, la belle France mi pomoże. Tak a tak, mówię, prasa paryska.
Wyroki losu rzuciły mnie do obozu Rosjan, ale tam – śmiertelna nuda, żadnej egzotyki, nic, tylko
pijaństwo. Czy dostojny Ali-bej nie zechciałby mi udzielić wywiadu dla paryskich czytelników?
Nie odmówił. Siedzimy, pijemy sorbet. Ali-bej pyta: „Czy jest tam jeszcze ta cudowna kawiarnia
na rogu bulwaru Raspaille i rue de Sèvres?” Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, czy jest, czy nie,
bo w Paryżu dawno nie byłem, ale mówię: „A jakże, i to nawet ładniejsza niż przedtem”.
Pogadaliśmy o bulwarach, o kankanie, o kokotkach. Pułkownik całkiem się rozczulił, brodę
zmierzwił... a miał potężną, istny marszałek de Rais... i wzdycha: „No nie, niech ta przeklęta
wojna się skończy, a wtedy do Paryża, do Paryża”. „Prędko się skończy, efendi?” „Prędko –
mówi Ali-bej. – Bardzo prędko. Rosjanie wyrzucą z Plewny mnie i moje nieszczęsne trzy tabory,
a wtedy naprawdę będzie koniec. Droga do Sofii stanie otworem”. „Ajajaj – użalam się. – Śmiały
z pana człowiek, Ali-beju. Z trzema batalionami przeciwko całej armii rosyjskiej! Z pewnością
napiszę o tym w swojej gazecie. Ale gdzież jest prześwietny Osman Nuri-pasza ze swoim
korpusem?” Pułkownik zdjął fez, machnął ręką. „Obiecał, że będzie jutro. Ale nie zdąży, bo
drogi złe. Nadejdzie najwcześniej pojutrze pod wieczór”. W sumie miło spędziliśmy czas.
I o Konstantynopolu pogadaliśmy, i o Aleksandrii. Siłą musiałem się stamtąd wyrywać, bo
pułkownik już kazał zarzynać barana. Stosownie do rady monsieur Pieriepiołkina z treścią
wywiadu zaznajomiłem sztab wielkiego księcia. Moją rozmowę z dostojnym Ali-bejem uznano
tam za interesującą – skromnie zakończył korespondent. – Przypuszczam, że jutro tureckiego
pułkownika czeka mała niespodzianka.
– D’Evrait, ty szalona głowo! – Sobolew ruszył ku Francuzowi, chcąc chwycić go w swe
generalskie objęcia. – Prawdziwy Gal! Chodź, to cię ucałuję!
Twarz d’Evraita ukryła się za wspaniałą brodą, a McLaughlin, który grał w szachy
z Pieriepiołkinem (kapitan już zdjął czarną opaskę i dwojgiem skupionych oczu wpatrywał się
w szachownicę), sucho zauważył:
– Kapitan nie powinien był wykorzystywać pana w charakterze zwiadowcy. Charles, mój
drogi nie jestem pewien, czy z punktu widzenia etyki dziennikarskiej pański wypad jest całkiem
bez zarzutu. Korespondent neutralnego państwa nie ma prawa w konflikcie stawać po
czyjejkolwiek stronie, a tym bardziej brać na siebie roli szpiega, ponieważ...
Ale wszyscy, z Warią włącznie, tak zgodnie rzucili się na celtyckiego nudziarza, że ten był
zmuszony zamilknąć.
– Oho, ależ tu wesoło! – rozległ się nagle donośny, pewny siebie głos.
Waria odwróciła się i zobaczyła w wejściu postawnego oficera huzarów, czarnowłosego,
z zawadiackimi wąsami, nieustraszonymi, lekko wypukłymi oczami i nowiutkim Świętym
Jerzym na mentyku*[* Krótki płaszcz huzarski (przyp. tłum.).]. To, że stał się przedmiotem
powszechnej uwagi, ani trochę wchodzącego nie speszyło – przeciwnie, huzar uznał to za rzecz
samą przez się zrozumiałą.
– Rotmistrz grodzieńskiego pułku huzarów, hrabia Zurow – przedstawił się oficer
i zasalutował Sobolewowi. – Nie pamięta pan, ekscelencjo? Razem zdobywaliśmy Kokand,
służyłem w sztabie Konstantina Pietrowicza.
– Pamiętam, a jakże. – Generał skinął głową. – Zdaje się, że oddano pana pod sąd za grę
w karty podczas marszu wojsk i pojedynek z jakimś intendentem.
– Bóg był łaskaw, upiekło mi się – beztrosko odrzekł huzar. – Mówiono mi, że jest tu mój
dawny przyjaciel, Erazm Fandorin. Mam nadzieję, że to prawda?
Waria szybko spojrzała na siedzącego w odległym kącie Erasta Pietrowicza. Ten wstał,
wydał męczeńskie westchnienie i smętnie rzekł:
– Ipolit? S-skąd się wziąłeś?
– Jest, niech ja skonam! – Huzar rzucił się na Fandorina i zaczął nim potrząsać, i to tak
mocno, że głowa Erasta Pietrowicza kiwnęła się w tył i w przód. – A mówili, że cię w Serbii
Turcy nabili na pal! Oj, zmizerniałeś mi, bratku, nie można cię poznać. Skronie farbujesz, żeby
poważniej wyglądać.
Nie ma co, krąg znajomych radcy tytularnego przedstawiał się coraz ciekawiej: pasza
Widynia, szef żandarmerii, a teraz jeszcze ten huzar jak malowanie, który zapędy miał wyraźnie
wyglądał na awanturnika. Waria jak gdyby niechcący podeszła trochę bliżej, żeby nie uronić ani
jednego słowa.
– Ano, rzuca nami los, rzuca. – Zurow przestał potrząsać rozmówcą i z kolei zaczął go klepać
po plecach. – O swoich przygodach opowiem ci na osobności, tête-à-tête, bo to opowiastka nie
dla pań – Filuternie łypnął okiem na Warię. – No, a finał znany: zostałem bez grosza, sam jeden,
z sercem rozbitym w kawałki. – Znowu spojrzenie w stronę Warii.
– Kto by p-pomyślał! – Fandorin, odsuwając się, skomentował tę wypowiedź.
– Jąkasz się? Kontuzja? Bzdura, to minie. Pod Kokandem fala wybuchu tak mną rąbnęła
o mur meczetu, że przez miesiąc szczękałem zębami. Czy uwierzysz – kieliszkiem do ust nie
mogłem trafić. A potem nic, przeszło.
– A jak t-trafiłeś tutaj?
– Oj, Erazm, bracie, to długa historia.
Huzar obrzucił wzrokiem bywalców klubu, popatrujących na niego z wyraźną ciekawością,
i powiedział:
– Nie krępujcie się, panowie, podejdźcie. Ja tutaj opowiadam Erazmowi swoją szecherezadę.
– Odyseję – poprawił półgłosem Erast Pietrewicz, rejterując za plecy pułkownika Lucana.
– Odyseja to w Grecji, a ja miałem właśnie szecherezadę. – Zurow narobił słuchaczom
apetytu dłuższą pauzą i zaczął opowiadać. – A zatem, panowie, wskutek pewnych okoliczności,
które znamy tylko ja i Fandorin, znalazłem się w Neapolu, po prostu na bruku. Pożyczyłem od
konsula rosyjskiego pięćset rubli... więcej, kutwa, nie dał... i popłynąłem morzem do Odessy. Ale
po drodze diabeł mnie skusił i zagrałem w banczek z kapitanem i sternikiem. Ograli mnie,
szelmy, do ostatniego grosza. Ma się rozumieć, narobiłem rabanu, nadwerężyłem nieco mienie
okrętowe, no i w Konstantynopolu mnie wywalili... to znaczy, chciałem powiedzieć, wysadzili na
ląd, bez pieniędzy, bez rzeczy i nawet bez kapelusza. A tu zima, panowie. Turecka wprawdzie,
ale zawszeć to zimno. Co było robić, poszedłem do naszego poselstwa. Przedarłem się przez
wszystkich cerberów do samego posła, Nikołaja Pawłowicza Gnatjewa. Dusza człowiek.
Pieniędzy, powiada, pożyczyć nie mogę, bo z zasady jestem wrogiem wszelkich pożyczek, ale
jeśli chcesz, hrabio, mogę pana wziąć do siebie jako adiutanta – dzielni oficerowie zawsze są mi
potrzebni. W tym wypadku otrzyma pan zwrot kosztów i całą resztę. No więc zostałem
adiutantem.
– Samego Gnatjewa? – Sobolew pokiwał głową. – Widać chytry lis dostrzegł w panu coś
szczególnego.
Zurow skromnie rozłożył ręce i ciągnął opowieść.
– Od razu pierwszego dnia nowej służby wywołałem konflikt międzynarodowy i wymianę
not dyplomatycznych. Nikołaj Pawłowicz wyprawił mnie z zapytaniem do znanego świętoszka
i rusofoba Hasana Hajrułły. To najważniejszy pop u Turków, coś jak papież.
– Szejch-ul-islam – uściślił notujący wszystko McLaughlin. – Raczej ktoś w rodzaju waszego
oberprokuratora Synodu.
– O to, to. – Zurow kiwnął głową. – Właśnie mówię. No i z tym Hajrułłą od razu się sobie
nie spodobaliśmy. Ja mu przez tłumacza klaruję, co i jak: „Wasza eminencjo, mam pilny list od
generała-adiutanta Gnatjewa”. A ten, sobaka, łypie oczami i odpowiada po francusku –
specjalnie, żeby dragoman*[* Na Wschodzie – tłumacz przy placówce dyplomatycznej (przyp.
tłum.).] nie złagodził: „Teraz pora na modlitwę. Czekaj”. Siada w kucki, twarzą do Mekki, i dalej
przygadywać: „O wielki i wszechmogący Allachu, okaż łaskę twemu wiernemu słudze, daj mu,
nim umrze, zobaczyć, jak smażą się w piekle podli giaurowie, niegodni deptać Twoją świętą
ziemię”. No, nieźle. Od kiedy to do Allacha modlą się po francusku? Dobra, myślę sobie, to ja
też wprowadzę nowinkę do naszej prawosławnej wiary. Hajrułła odwraca się do mnie, gębę ma
zadowoloną – no bo jakże: pokazał giaurowi, gdzie jego miejsce. „Dawaj list twego generała” –
mówi. „Pardonnez moi, eminence – odpowiadam. – My, Rosjanie, mamy teraz akurat poranne
nabożeństwo. Niech eminencja chwileczkę poczeka”. Buch na kolana i modlę się w języku
Corneille’a i hrabiego Monte Christo: „Boże wszechmogący, uraduj grzesznego sługę twego,
bojarzyna... chciałem powiedzieć, chevalier Ipolita... i pozwól mu oglądać, jak psy
muzułmańskie smażą się na patelni”. No, krótko mówiąc, nieco skomplikowałem i bez tego
niełatwe stosunki rosyjsko-tureckie. Hajrułła nie przyjął listu, głośno zaklął po swojemu
i wyrzucił mnie za drzwi razem z dragomanem. Nikołaj Pawłowicz, no cóż... dla przyzwoitości
mnie zbeształ, ale myślę, że był zadowolony. Wiedział pewnie, kogo posyłać, do kogo i po co.
– Brawo, po turkiestańsku – pochwalił Sobolew.
– Ale niezbyt dyplomatycznie – dociął kapitan Pieriepiołkin, niechętnie patrząc na
nonszalanckiego huzara.
– Toteż niedługo byłem dyplomatą – westchnął Zurow i w zadumie dodał: – Widać to nie
moja niwa.
Erast Pietrowicz dosyć głośno chrząknął.
– Idę kiedyś przez most Galacki, kłuję w oczy mundurem rosyjskim i popatruję na ślicznotki.
Chociaż są w czadorach, ale tkaninę, diablice, wybierają przezroczystą jak się tylko da, tak że
w sumie jeszcze bardziej kuszą. Nagle widzę, że w kolasce jedzie coś boskiego, aksamitne oczy
błyskają sponad woalki. Obok tłusty eunuch Abisyńczyk, prawdziwe wieprzysko, z tyłu jeszcze
kolaska ze służebnicami. Zatrzymałem się, ukłoniłem – z godnością, jak przystało na dyplomatę,
a ta zdjęła rękawiczkę i białą rączką posyła mi – tutaj Zurow złożył usta w trąbkę – pocałunek.
– Zdjęła hękawiczkę? – spytał z miną eksperta d’Evrait. – Ależ to nie byle co, panowie.
Phohok uważał ładne hączki za najbahdziej kuszącą część kobiecego ciała i suhowo zabhonił
dobrze uhodzonym muzułmankom chodzić bez hękawiczek, żeby nie wodzić mężczyzn na
pokuszenie. Tak więc zdjęcie hękawiczki c’est un grand signe, tak jakby Europejka zdjęła...
A zhesztą, dajmy spokój pohównaniom. – Stropił się, z ukosa spoglądając na Warię.
– No widzi pan – podchwycił huzar. – Czy po czymś takim mogłem obrazić damę brakiem
uwagi? Chwytam klacz za uzdę, zatrzymuję powóz, chcę się pasażerce przedstawić. A tu eunuch,
ten but glancowany jak nie chlaśnie mnie batem w pysk! Co miałem począć? Wyjąłem szablę,
przeszyłem gbura na wylot, wytarłem klingę o ten jego jedwabny kaftan i niewesoły wróciłem do
domu. Nie ślicznotka mi już była w głowie. Czułem, że to się dobrze nie skończy. No
i wykrakałem: koniec historii był paskudny.
– Tak, a jaki? – zaciekawiło tu Lucana. – Okazała się żoną paszy?
– Gorzej – westchnął Zurow. – Samej bisurmańskiej mości, Abdulhamida II. No, a eunuch,
naturalnie, też był sułtański. Nikołaj Pawłowicz bronił mnie, jak mógł. Samemu padyszachowi
powiedział: „Gdyby mój adiutant ścierpiał uderzenie batem z ręki niewolnika, to osobiście
zerwałbym mu epolety za obrazę honoru oficera rosyjskiego”. Ale skąd by oni mieli wiedzieć, co
znaczy obraza honoru! Wyrzucili mnie, dali dwadzieścia cztery godziny; na statek pocztowy i do
Odessy. Dobrze chociaż, że prędko zaczęła się wojna. Nikołaj Pawłowicz powiedział mi na
pożegnanie: „Dziękuj Bogu, Zurow, że to nie była pierwsza żona, a tylko «mała pani»,
kuczum-kadine”.
– Nie k-kuczum, tylko kuczuk – poprawił Fandorin i nagle poczerwieniał, co Warii wydało się
dziwne.
Zurow gwizdnął:
– Ho, ho! A ty skąd to wiesz?
Erast Pietrowicz milczał, w dodatku wyglądał na bardzo niezadowolonego.
– Pan Fandorin mieszkał w gościnie u tureckiego paszy – usłużnie powiedziała Waria.
– I opiekował się tobą cały harem? – ożywił się hrabia. – No, opowiedz, nie bądź draniem.
– Nie c-cały harem, tylko kuczuk-hanum – burknął radca tytularny, wyraźnie nie chcąc
zagłębiać się w szczegóły. – Bardzo miła i dobra dziewczyna. I całkiem nowoczesna. Zna
francuski i angielski, lubi Byrona. Ciekawi ją medycyna.
Agent pokazywał się z nowej, nieoczekiwanej strony, która Warii jakoś nie bardzo się
spodobała.
– Nowoczesna kobieta nie będzie żyła w haremie jako piętnasta żona – zauważyła. – To
poniżające i w ogóle barbarzyńskie.
– Phoszę wybaczyć, mademoiselle, ale to uwaga nie całkiem sphawiedliwa – znowu
zagrasejował po rosyjsku d’Evrait, ale od razu przeszedł na francuski. – Widzi pani, podczas
wędrówek po Wschodzie nieźle zbadałem życie codzienne muzułmanów.
– Tak, tak, Charles, niech pan opowie – poprosił McLaughlin. – Pamiętam pańską serię
szkiców z życia haremu. Były wspaniałe. – Po czym Irlandczyk jął się napawać własną
wielkodusznością.
– Każdą instytucję społeczną, w tym także wielożeństwo, należy rozważać w kontekście
historycznym – zaczął d’Evrait profesorskim tonem, ale Zurow tak się skrzywił, że Francuz
opamiętał się i przemówił ludzkim głosem. – Tak naprawdę w warunkach wschodnich harem to
dla kobiety jedyny możliwy sposób na przeżycie. No bo pomyślcie, państwo: muzułmanie od
początku byli narodem wojowników i proroków. Mężczyźni żyli wojaczką, ginęli, toteż mnóstwo
kobiet pozostawało we wdowieństwie albo w ogóle nie mogło znaleźć męża. Co by się stało
z nimi albo z ich dziećmi? Mahomet miał piętnaście żon, ale to wcale nie dowodzi jego
nadmiernej zmysłowości, tylko humanitaryzmu. Troszczył się o wdowy po poległych
towarzyszach walki, tak że w zachodnim sensie tego słowa nawet nie były jego żonami. Bo co to
takiego harem, proszę państwa? Wyobrażacie sobie pewnie szmer fontanny, półnagie odaliski,
leniwie pogryzające rachatłukum, dźwięk monistów, pikantny aromat perfum, a wszystko owiane
mgiełką rozpusty i przesytu.
– A pośrodku właściciel całego tego kurnika, w szlafroku, z nargilami i błogim uśmiechem
na czerwonych ustach – dodał rozmarzony huzar.
– Muszę pana zasmucić, monsieur rotmistrzu. Harem to oprócz żon różni biedni krewni,
kupa dzieci, w tym także cudzych, liczne służące, dożywające swego wieku stare niewolnice
i Bóg wie, kto jeszcze. Całą tę hordę ktoś musi żywić i utrzymywać, oczywiście jakiś mężczyzna.
Im jest bogatszy i potężniejszy, tym więcej ma osób na utrzymaniu, tym większa
odpowiedzialność na nim spoczywa. System haremu jest nie tylko humanitarny, ale także jedyny
możliwy w warunkach wschodnich – inaczej wiele kobiet po prostu umarłoby z głodu.
– Opisuje pan tu nam jakiś falanster, a mąż Turek jest u pana kimś w rodzaju Fouriera – nie
wytrzymała Waria. – Czy nie lepiej byłoby umożliwić kobiecie, by sama zarabiała na życie, niż
utrzymywać ją na prawach niewolnicy?
– Wschodnie społeczeństwo jest powolne i nieskłonne do zmian, mademoiselle Barbara –
odrzekł Francuz z szacunkiem, tak miło wymawiając jej imię, że nie można się było nań
zezłościć. – Miejsc pracy jest bardzo mało, o każde trzeba walczyć, tak że kobieta nie
wytrzymałaby konkurencji z mężczyznami. Zresztą żona nie jest żadną niewolnicą. Jeśli mąż jej
nie odpowiada, zawsze może odzyskać wolność. Wystarczy tylko tak dopiec swemu ślubnemu,
żeby przy świadkach zawołał ze złością: „Nie jesteś już moją żoną!” Zgodzi się pani, że
nietrudno doprowadzić męża do takiego stanu. Potem można zabrać swoje rzeczy i odejść.
Rozwód na Wschodzie jest prosty, nie to co na Zachodzie. Ponadto mąż jest w sumie samotny,
a kobiety żyją w gromadzie. Czy można się dziwić, że prawdziwa władza należy do haremu,
a wcale nie do jego właściciela? Najważniejsze osoby w imperium osmańskim to nie sułtan
i wielki wezyr, ale matka i ukochana żona padyszacha. No i oczywiście kizlar-agazi – naczelny
eunuch haremu.
– A ile w ogóle sułtanowi wolno mieć żon? – zapytał Pieriepiołkin i z obawą spojrzał na
Sobolewa. – Pytam tylko tak, w celach poznawczych.
– Tak jak każdemu prawowiernemu, cztery. Ale oprócz legalnych żon padyszach ma jeszcze
ikbał, coś w rodzaju faworyt, oraz całkiem młode gedikli, „panny miłe oku”, pretendujące do roli
ikbał.
– No, to już lepiej. – Zadowolony Lucan kiwnął głową i podkręcił wąsa, kiedy Waria
zmierzyła go pogardliwym wzrokiem.
Sobolew (też dobry sobie) pożądliwie spytał:
– Ale przecież oprócz żon i nałożnic są jeszcze niewolnice?
– Wszystkie kobiety sułtana są niewolnicami, ale tylko dopóty, dopóki nie urodzą dziecka.
Wówczas matka otrzymuje od razu tytuł księżniczki i zaczyna korzystać ze wszystkich
wynikających z niego przywilejów. Na przykład wszechwładna sułtanka Besma, matka
nieżyjącego Abdulaziza, w swoim czasie była zwykłą łaziebną, ale mydliła Mahmuda II z takim
powodzeniem, iż ten uczynił ją najpierw nałożnicą, a potem ukochaną żoną.
– Ale kiedy człowiek ma na głowie taki majdan, musi się pewnie diabelnie nudzić – rzekł
z zadumą jeden z dziennikarzy. – To już lekka przesada.
– Niektórzy sułtanowie też dochodzili do takiego wniosku. – D’Evrait się uśmiechnął. –
Ibrahimowi I na przykład obrzydły ze szczętem wszystkie żony. Iwan Groźny czy Henryk VIII
w takiej sytuacji mieli łatwiej: starą żonę – na szafot albo do klasztoru, i można brać nową. Ale
co zrobić, gdy się ma cały harem?
– No, rzeczywiście – stwierdzili słuchacze.
– Turcy, proszę państwa, nie kapitulują w obliczu trudności. Padyszach kazał powsadzać
wszystkie kobiety do worków i utopić w Bosforze. Rankiem jego sułtańska mość był już
kawalerem i mógł starać się o nowy harem. Mężczyźni zaśmiali się, a Waria zawołała:
– Wstydźcie się, panowie, przecież to okropna rzecz!
– Ale już od bez mała stu lat, mademoiselle Varya, obyczaje na dworze sułtana złagodniały –
pocieszył ją d’Evrait. – I wszystko dzięki jednej nietuzinkowej kobiecie, nawiasem mówiąc,
mojej rodaczce.
– Niech pan opowie – poprosiła Waria.
– Było to tak. Po Morzu Śródziemnym płynął statek francuski, a wśród jego pasażerów
znajdowała się siedemnastoletnia, niezwykle urodziwa dziewczyna. Nazywała się Aimée Dubuc
de Réverie, a urodziła się na cudownej wyspie Martynice, która podarowała światu niemało
legendarnych piękności, między innymi panią de Maintenon i Józefinę Beauharnais. Tę ostatnią,
wówczas jeszcze po prostu Josephine de Tachery, nasza młoda Aimée doskonale znała i nawet
się z nią przyjaźniła. Dlaczego śliczna Kreolka zapragnęła puścić się w rejs po morzach pełnych
piratów – o tym historia milczy. Wiadomo tylko, że u brzegów Sardynii statek pochwycili
korsarze, Francuzka zaś trafiła do Algieru, na targ niewolników, gdzie kupił ją dej, ten właśnie,
który, jak można przeczytać u monsieur Gogola, ma guza pod samym nosem. Dej był stary, toteż
uroda kobieca już go nie interesowała, bardzo za to interesowały dobre stosunki z Wysoką Portą,
przeto nieszczęsna Aimée popłynęła do Stambułu jako żywy podarunek dla sułtana Abdulhamida
I, pradziadka obecnego Abdulhamida II. Padyszach potraktował brankę jak bezcenny skarb: do
niczego nie zmuszał i nawet nie nakłaniał do przejścia na wiarę Mahometa. Mądry władca
wykazał cierpliwość i za to Aimée nagrodziła go miłością. W Turcji znają ją pod imieniem
Naszedil-sułtan. Urodziła księcia Mahmuda, który następnie został monarchą i przeszedł do
historii jako wielki reformator. Matka nauczyła go francuskiego, a także zaszczepiła mu miłość
do literatury francuskiej i wolnomyślicielstwa. Od tej pory Turcja zwróciła się ku Zachodowi.
– Prawdziwy z pana baśniopisarz, d’Evrait – zaczepnie stwierdził McLaughIin. – Pewnie
swoim zwyczajem trochę pan zmyślił i upiększył.
Francuz uśmiechnął się łobuzersko i nic nie odpowiedział, a Zurow, który od pewnego czasu
zaczął okazywać wyraźne oznaki zniecierpliwienia, nagle zawołał z emfazą:
– À propos, panowie, może by tak w banczek? Cóż my tylko gadamy i gadamy? Doprawdy,
zupełnie nie jak ludzie.
Waria usłyszała, jak Fandorin głucho jęknął.
– Ciebie, Erazm, nie zapraszam – pospiesznie odrzekł hrabia. – Tobie diabeł pomaga.
– Ekscelencjo – oburzył się Pieriepiołkin. – Mam nadzieję, że nie dopuści pan, żeby
w pańskiej obecności uprawiano hazard?
Ale Sobolew machnął nań ręką jak na dokuczliwą muchę:
– Daj pan spokój, kapitanie. Niechże pan nie będzie nudziarzem. Panu dobrze, w swoim
oddziale operacyjnym masz pan jakąś robotę, a ja tu wprost zardzewiałem od nieróbstwa. Ja sam,
panie hrabio, nie gram... naturę mam zanadto porywczą... ale chętnie popatrzę.
Waria zobaczyła, że Pieriepiołkin spogląda na pięknego generała wzrokiem zbitego psa.
– No, chyba że na małe stawki – ociągał się jeszcze Lucan. – Dla umocnienia frontowej
przyjaźni.
– Oczywiście, dla umocnienia, i tylko na małe. – Zurow kiwnął głową, wysypując
zapieczętowane talie z patrontasza na stół. – Po setce runda. Kto jeszcze, panowie?
Grę w bank zorganizowano migiem, wkrótce więc w namiocie zadźwięczało czarowne:
– Kobitka poszła.
– A my ją sułtanikiem, panowie!
– L’as de carreau.
– Cha, cha, zabieram!
Waria podeszła do Erasta Pietrowicza i spytała:
– Dlaczego on do pana mówi: Erazm?
– Tak już się p-przyjęło – uchylił się od odpowiedzi skryty Fandorin.
– Ech, – westchnął głośno Sobolew. – Krüdener pewnie wkracza do miasta, a ja ciągle
siedzę, jak blotka w przykupce.
Pieriepiołkin sterczał obok swego idola, udając, że też jest zainteresowany grą.
McLaughlin, który stał osamotniony i zły z szachownicą pod pachą, wyburczał coś po
angielsku i sam dla siebie przełożył na rosyjski:
– Mieliśmy tu klub, a zrobila sie jaskynia.
– Hej, człowieku, masz tam „Szustowa”? Przynieś no! – zawołał huzar do bufetowego. – Jak
zabawa, to zabawa.
Wieczór doprawdy zapowiadał się wesoło.
Za to nazajutrz klubu nie można było poznać: Rosjanie siedzieli ponurzy i zgaszeni,
korespondenci zaś – podekscytowani, rozmawiali półgłosem, i od czasu do czasu to jeden, to
drugi dowiadywał się nowych szczegółów i biegł do telegrafu, stała się bowiem rzecz sensacyjna.
Jeszcze podczas obiadu po obozie rozeszły się jakieś niedobre wieści, a o szóstej, kiedy
Waria i Fandorin szli ze strzelnicy (radca tytularny uczył pomocnicę obchodzenia się
z rewolwerem Colt), spotkali niezdrowo pobudzonego Sobolewa.
– Ładne rzeczy – powiedział, nerwowo pocierając ręce. – Słyszeliście?
– Plewna? – z rezygnacją spytał Fandorin.
– Całkowita klęska. Generał Schielder-Schuldner szedł przebojem, bez rozpoznania, chciał
wyprzedzić Osman-paszę. Naszych było siedem tysięcy, Turków o wiele więcej. Kolumny
przypuściły frontalny atak i dostały się pod ogień krzyżowy. Zginął Rosenbohm, dowódca pułku
archangiełogrodskiego, Kleinhaus, dowódca kostromskiego, jest śmiertelnie ranny. Poległa jedna
trzecia naszych. Po prostu rzeźnia. Macie trzy tabory. I Turcy jakby nie ci sami, inni niż dotąd.
Istne diabły.
– A co d’Evrait? – spytał szybko Erast Pietrowicz.
– A nic. Zielony ze strachu, mamroce jakieś usprawiedliwienia. Kazantzakis wziął go na
przesłuchanie... No, teraz się zacznie. Może i mnie dadzą w końcu przydział. Pieriepiołkin
napomykał, że są szanse. – Generał ruszył sprężystym krokiem w stronę sztabu.
Do wieczora Waria przebywała w szpitalu, pomagała sterylizować narzędzia chirurgiczne.
Rannych zwieziono tylu, że trzeba było rozbić jeszcze dwa dodatkowe namioty. Siostry padały ze
zmęczenia. Pachniało krwią i cierpieniem, ranni krzyczeli, modlili się.
Dopiero późnym wieczorem udało się Warii wybrać do namiotu korespondentów, gdzie, jak
już mówiliśmy, atmosfera zasadniczo różniła się od wczorajszej.
Życie kipiało tylko przy karcianym stoliku, gdzie grano już drugą dobę bez przerwy. Blady
Zurow kopcił cygarem i szybko wydawał karty. Nic nie jadł, za to pił bez przerwy i w dodatku
ani odrobinę nie był pijany. Pod jego łokciem wyrosła góra banknotów, złotych monet
i zobowiązań płatniczych. Naprzeciwko, mierzwiąc włosy, siedział oszalały pułkownik Lucan.
Obok spał jakiś oficer, jasnowłosą głowę oparł na skrzyżowanych rękach. W pobliżu jak tłusty
żuk krążył bufetowy, chwytając w locie życzenia huzara, któremu wyraźnie szła karta.
Fandorina nie było w klubie, d’Evraita także, McLaughlin grał w szachy, a Sobolew,
otoczony przez oficerów, ślęczał nad mapą i nawet nie spojrzał na Warię.
Już żałując, że przyszła, Waria powiedziała:
– Hrabio, jak panu nie wstyd? Tylu ludzi poległo.
– Ale my żyjemy, mademoiselle! – z roztargnieniem odkrzyknął Zurow, stukając palcem
w talię. – Dlaczego mamy żywcem wskakiwać do grobu? Łukasz, czego szukasz? To blef.
Podbijam do dwóch.
Lucan zerwał z palca pierścień z brylantem.
– Odkrywam. – Po czym drżącą ręką bardzo powoli sięgnął po karty Zurowa, które leżały
sobie koszulką do góry.
W tej chwili Waria ujrzała, jak do namiotu bezszelestnie wkracza podpułkownik
Kazantzakis, strasznie podobny do czarnego kruka, który wyczuł słodki trupi zapach.
Przypomniała sobie, jaki koniec miała poprzednia wizyta żandarma, i wzdrygnęła się.
– Panie Kazantzakis, gdzie jest d’Evrait? – zwrócił się do wchodzącego McLaughlin.
Podpułkownik, wieloznacznie milcząc, odczekał, aż w klubie zapanuje cisza. Odpowiedział
krótko:
– U mnie. Pisze oświadczenie. – Odkaszlnął i dodał złowieszczo: – A potem się zobaczy.
Pauzę naruszył nonszalancki bas Zurowa.
– Aaa, to sławny żandarm Kozinakis? Witam pana, panie Zbitopyskow. – Po czym, błyskając
bezczelnymi oczami, wyczekująco popatrzył na szkarłatnego ze złości podpułkownika.
– I ja się o panu nasłuchałem, panie zabijako – rzekł bez pośpiechu Kazantzakis, też patrząc
huzarowi prosto w oczy. – Znana persona. Raczy pan powściągnąć język, bo inaczej zawołam
straż i wsadzę pana do paki za gry hazardowe w obozie. A bank biorę pod areszt.
– Od razu widać poważnego człowieka. – Hrabia lekko się uśmiechnął. – Wszystko
rozumiem i milczę jak grób.
Lucan odkrył w końcu karty Zurowa, wydał przeciągły jęk i złapał się za głowę. Hrabia
sceptycznie oglądał wygrany pierścień.
– Ależ, majorze, jaka tam, u diabła, zdrada?! – usłyszała Waria rozdrażniony głos Sobolewa.
Pieriepiołkin ma rację, to sztabowy łeb. – Po prostu Osman szedł forsownym marszem, a nasi
dziarscy wojownicy takiego impetu się po Turkach nie spodziewali. Teraz koniec żartów. Mamy
przed sobą groźnego przeciwnika, a wojna zaczyna się na serio.
Rozdział szósty,
w którym Plewna i Waria odpierają szturmy
„Wiener Zeitung”
30 (18 wg kalendarza rosyjskiego) lipca 1877 roku
Od naszego korespondenta z Szumli, gdzie znajduje się siedziba sztabu tureckiej armii
Bałkanów.
Po blamażu pod Plewnq Rosjanie znaleźli się w nader niezręcznym położeniu. Ich kolumny
ciągną się z południa na północ dziesiątkami, a nawet setkami kilometrów, linie komunikacyjne
są niebronione, tyły odkryte. Genialny manewr skrzydłowy Osman-paszy pozwolił Turkom zdobyć
czas potrzebny do przegrupowania sił, a małe bułgarskie miasto stało się dla rosyjskiego
niedźwiedzia prawdziwą drzazgą w kosmatym boku. W kręgach
w Konstantynopolu panuje atmosfera umiarkowanego optymizmu.
bliskich
dworowi
Właściwie to sprawy wyglądały marnie, a nawet, można powiedzieć, gorzej niż
kiedykolwiek. Biedny Pietia ciągle siedział zamknięty na siedem spustów – po rozlewie krwi pod
Plewną złowrogi Kazantzakis miał co innego na głowie niż szyfranta, ale groźba sądu polowego
nie minęła. A i wojenna fortuna okazała się zmienna – ze złotej rybki zmieniła się w kłującego
jazgarza i pomknęła w głębiny, obdzierając Rosjanom dłonie do krwi.
Ale z drugiej strony – Waria wstydziła się przyznać do tego nawet sama przed sobą – nigdy
jeszcze nie żyło jej się tak... ciekawie. No, właśnie: „ciekawie” to najodpowiedniejsze słowo.
A przyczyna, szczerze mówiąc, była nieprzyzwoicie prosta. Po raz pierwszy w życiu Waria
miała tylu wielbicieli naraz, i to jeszcze jakich! Gdzie tam do nich znajomym z pociągu czy
skrofulicznym studentom z Petersburga. Przeklęta babska natura, można ją w sobie tłamsić, ile
się chce, ta zawsze wychynie z głupiego, próżnego serca, wypuści pędy jak jaki chwast.
Nieładnie.
O, właśnie rankiem osiemnastego lipca, dnia doniosłego i pamiętnego – o czym później –
Waria obudziła się z uśmiechem. Na dobrą sprawę nawet się nie obudziła, tylko przez zamknięte
powieki poczuła, że świeci słońce, i rozkosznie się przeciągnęła, a już zrobiło się wesoło,
radośnie, świątecznie. Dopiero kiedy w ślad za ciałem ocknął się i umysł, przypomniał jej się
Pietia i okropności wojny. Wysiłkiem woli udało się Warii sposępnieć i pomyśleć o smutnych
rzeczach, ale do niesfornej po przebudzeniu głowy pchało się coś zupełnie innego, w duchu
rozważań bohaterki Ożenku: gdyby wziąć oddanie Pieti, dodać sławę Sobolewa, nonszalancję
Zurowa, talenty Charles’a i spojrzenie spod przymkniętych oczu Fandorina... Chociaż nie, Erast
Pietrowicz tu nie pasował, bo nawet mocno naciągając, nie dało się go zaliczyć do wielbicieli.
Z panem radcą tytularnym wszystko wyglądało jakoś niewyraźnie. Jak przedtem Waria była
jego pomocnicą wyłącznie nominalnie. Fandorin nie dopuszczał jej do swoich tajemnic,
a tymczasem jakimiś sprawami się zajmował, może nawet wcale nie błahymi. To znikał na długo,
to przeciwnie, siedział w pałatce i nigdzie nie wychodził, a przybywali doń jacyś bułgarscy
chłopi w pachnących baranich czapkach. To z Plewny – domyślała się Waria, ale dumnie o nic
nie pytała. Cóż w tym dziwnego – mieszkańcy Plewny nie tak znowu rzadko zjawiali się
w rosyjskim obozie. Nawet McLaughlin miał własnego informatora, który przekazywał
korespondentowi cenne wiadomości o życiu garnizonu tureckiego. Co prawda Irlandczyk nie
dzielił się tymi wieściami z dowództwem rosyjskim, powołując się na „etykę dziennikarską”, za
to czytelnicy „Daily News” znali porządek dnia Osman-paszy i wiedzieli o potężnych redutach,
którymi już nie co dzień, tylko co godzinę porastało oblężone miasto.
Ale tym razem i w zachodnim ugrupowaniu wojsk rosyjskich solidnie szykowano się do
bitwy. Szturm został wyznaczony na dzisiaj i wszyscy mówili, że teraz „plewnieńskie
nieporozumienie bez wątpienia zostanie wyjaśnione”. Wczoraj Erast Pietrowicz patykiem na
ziemi narysował Warii wszystkie tureckie umocnienia i powiedział, że według posiadanych
przezeń wiarygodnych danych Osman-pasza ma dwadzieścia tysięcy askarysów i pięćdziesiąt
osiem dział, generał-lejtnant Krüdener zgromadził zaś wokół miasta trzydzieści dwa tysiące
żołnierzy i sto siedemdziesiąt sześć dział, a jeszcze powinni nadciągnąć Rumuni. Plan bitwy jest
sprytny, ściśle tajny, z ukrytym manewrem i pozorowanym atakiem. Fandorin tłumaczył tak
dobrze, że Waria od razu uwierzyła w triumf rosyjskiego oręża i nawet nie bardzo słuchała –
głównie patrzyła na radcę tytularnego i zgadywała, kim jest dlań ta blondynka z medalionu.
Kazantzakis mówił coś dziwnego o ożenku. Czy to nie przypadkiem jego ślubna? Strasznie
młoda jak na żonę, zupełna dziewczynka.
A jak się o tym Waria dowiedziała? Trzy dni temu, po śniadaniu, zajrzała do pałatki Erasta
Pietrowicza i zobaczyła go na łóżku, w ubraniu i brudnych butach, śpiącego kamiennym snem.
Przez cały poprzedni dzień go nie było, wrócił najwidoczniej dopiero nad ranem. Chciała się po
cichu oddalić, ale spostrzegła nagle srebrny medalion na piersi śpiącego. Pokusa była zbyt
wielka. Waria na paluszkach podkradła się do Fandorina, nie odrywając wzroku od jego twarzy.
Radca tytularny oddychał miarowo, usta miał lekko otwarte i był teraz podobny do chłopca, który
dla żartu napudrował sobie skronie.
Ostrożnie, dwoma palcami, uniosła medalion, odemknęła wieczko i zobaczyła miniaturowy
portret. Taka laleczka, mädchen-gretchen: złote kędziorki, oczka, buźka, policzki. Nic
szczególnego. Waria z naganą spojrzała na śpiącego i oblała się rumieńcem – spod długich rzęs
patrzyły na nią poważne oczy, jasnobłękitne, z czarnymi źrenicami.
Tłumaczyć się było głupio, toteż Waria po prostu uciekła, co także nie wypadło zbyt mądrze,
ale przynajmniej obeszło się bez przykrej sceny. Jakkolwiek to dziwne, później Fandorin
zachowywał się tak, jak gdyby ów incydent w ogóle się nie zdarzył.
Zimny, nieprzyjemny człowiek, ubocznymi tematami się nie zajmuje, a jeśli już się zajmie,
to na pewno palnie coś takiego, że Warię mało nie rozniesie. Weźmy choćby spór o parlament
i ludowładztwo, który rozgorzał w czasie pikniku (pojechali sporą kompanią na wzgórza i zabrali
ze sobą Fandorina, chociaż ten wyrywał się do swojej nory).
D’Evrait zaczął opowiadać o konstytucji, którą w ubiegłym roku wprowadził w Turcji były
wielki wezyr Midhat-pasza. To było interesujące. Bo też prawda – dzika azjatycka kraina, a ma
parlament, nie to, co Rosja.
Potem zaczęli się kłócić, który system parlamentarny jest lepszy. McLaughlin był za
brytyjskim, d’Evrait, chociaż Francuz, za amerykańskim, Sobolew upierał się przy jakimś
szczególnym, czysto rosyjskim, szlachecko-chłopskim.
Kiedy Waria zażądała prawa wyborczego dla kobiet, zgodnie ją wyśmiano. Żołdak Sobolew
jął się z niej natrząsać.
– Oj, pani Warwaro, jak tylko wy, kobiety, zaczniecie głosować, to powybieracie do
parlamentu samych ślicznych chłopaczków. Jak przyjdzie damskiemu plemieniu wybierać
między panem Fiodorem Dostojewskim i naszym rotmistrzem Zurowem, to na kogo oddacie
głos, co? No, właśnie.
– Panowie, chyba do parlamentu nie każą posłować pod przymusem? – przeraził się huzar
i wszyscy jeszcze bardziej się rozweselili.
Na próżno Waria opowiadała o równych prawach i o amerykańskim stanie Wyoming, gdzie
kobietom wolno głosować i nic strasznego Wyomingowi od tego się nie stało. Nikt jej słów nie
traktował poważnie.
– A pan co tak milczy? – zaapelowała do Fandorina, a ten dopiero się popisał! Powiedział
coś takiego, że lepiej już było siedzieć cicho.
– Ja, pani Warwaro, jestem w ogóle przeciwnikiem d-d-emokracji – rzekł i zaczerwienił się.
– Z natury rzeczy jeden człowiek nie jest równy drugiemu i nic się na to nie poradzi. Zasada
demokracji ogranicza prawa tych, którzy są mądrzejsi, zdolniejsi, p-pracowitsi, i uzależnia ich od
bezmyślnej chęci głupich, niezdolnych i leniwych, bo takich w s-społeczeństwie jest zawsze
więcej. Niech nasi rodacy najpierw skończą z draństwem i z-zasłużą na miano obywateli,
a dopiero wtedy będzie można pomyśleć i o parlamencie.
Warię zbiło z tropu tak niesłychane oświadczenie, ale z pomocą przyszedł jej d’Evrait.
– Skoro jednak już w jakimś kraju wprowadza się prawo wyborcze – powiedział łagodnie
(rozmawiano, ma się rozumieć, po francusku) – to niesprawiedliwe byłoby krzywdzić połowę
ludzkości, i to w dodatku piękniejszą.
Kiedy Waria przypomniała sobie te słowa, uśmiechnęła się, przekręciła na drugi bok
i zaczęła myśleć o d’Evraicie.
Bogu dzięki, Kazantzakis zostawił go w końcu w spokoju. Czy to generał Krüdener musiał
podejmować strategiczne decyzje na podstawie jakiegoś wywiadu?! Biedaczek d’Evrait zadręczał
się i rzucał na każdego napotkanego człowieka z wyjaśnieniami i usprawiedliwieniami. Taki
skruszony i nieszczęśliwy podobał się Warii jeszcze bardziej. Jeśli przedtem wydawał się jej
zbytnio zakochany w sobie, zanadto przyzwyczajony do ogólnego podziwu, tak że Waria
specjalnie trzymała go na dystans, to teraz już tego robić nie musiała; zaczęła więc traktować
Francuza naturalnie i uprzejmie. Był łatwy w obyciu, wesoły, nie to co Erast Pietrowicz, a poza
tym strasznie dużo wiedział – o Turcji, o Dalekim Wschodzie i o historii Francji. A gdzie go
tylko rzuciła żądza przygód! I jak miło opowiadał swoje récits drôles – dowcipnie, żywo, bez
żadnego popisywania się. Waria uwielbiała, kiedy d’Evrait w odpowiedzi na każde jej pytanie
robił znaczącą pauzę, uśmiechał się i z tajemniczą miną mówił: Oh, c’est toute une histoire,
mademoiselle. No i w odróżnieniu od milczka Fandorina od razu opowiadał tę historię.
Historie były przeważnie śmieszne, ale niekiedy i straszne.
Jedną Waria zapamiętała bardzo dobrze.
„Pomstuje pani, mademoiselle Waria, na Azjatów za pogardę dla ludzkiego życia i bardzo
słusznie (chodziło o bestialstwa baszybuzuków). Ale przecież to dzicy ludzie, barbarzyńcy, nie
zanadto różniący się stopniem rozwoju od tygrysów czy krokodyli. Ja natomiast opowiem pani
historię, której sceną był najbardziej cywilizowany z krajów, Anglia. O, to cała historia...
Brytyjczycy do tego stopnia cenią ludzkie życie, że za najgorszy z grzechów uważają
samobójstwo – za próbę odebrania sobie życia karzą śmiercią. Na Wschodzie czegoś takiego
jeszcze nie wymyślili. Kilka lat temu, kiedy byłem w Londynie, w tamtejszym więzieniu mieli
wieszać więźnia. Dopuścił się strasznego przestępstwa – w jakiś sposób zdobył brzytwę,
spróbował poderżnąć sobie gardło i po części nawet mu się to udało, ale w porę został
odratowany przez lekarza więziennego. Logika sędziego mną wstrząsnęła, uznałem przeto, że
koniecznie powinienem zobaczyć egzekucję na własne oczy. Wykorzystałem swoje koneksje,
zdobyłem przepustkę i nie pożałowałem.
Skazaniec uszkodził sobie struny głosowe tak, że mógł tylko syczeć, dlatego trzeba było
zrezygnować z ostatniego słowa. Dosyć długo spierano się z lekarzem, który oświadczył, że
owego człowieka nie można wieszać, bo rana się rozszerzy i wisielec będzie mógł oddychać
wprost przez tchawicę. Prokurator i naczelnik więzienia naradzili się, po czym nakazali katu
przystąpić do egzekucji. Lekarz wszakże miał rację: pod naciskiem pętli rana natychmiast się
otwarła, a dyndający na stryczku zaczął ze straszliwym świstem wsysać powietrze. Wisiał pięć,
dziesięć, piętnaście minut i nie umierał – tylko coraz bardziej siniał na twarzy.
Postanowiono wezwać sędziego, który wydał wyrok. Ponieważ kaźń odbywała się o świcie,
sędziego budzono długo. Przyjechał po godzinie i orzekł niczym Salomon: zdjąć skazańca
z szubienicy i znowu powiesić, ale teraz zawiązać pętlę nie powyżej, tylko poniżej rozcięcia. Tak
właśnie uczyniono. Tym razem wszystko się powiodło. Ma pani owoce cywilizacji”.
Powieszony ze śmiejącym się gardłem przyśnił się potem Warii w nocy. „Nie ma żadnej
śmierci – powiedziało gardło głosem d’Evraita i zaczęło broczyć krwią. – Jest tylko powrót na
start”.
Ale o powrocie na start – to już od Sobolewa.
– Ach, Warwaro Andriejówno, całe moje życie to skoki przez przeszkody – mówił młody
generał i rozgoryczony kręcił ostrzyżoną krótko głową. – Tylko na moim parcours sędzia
nieustannie mnie zawraca i każe zaczynać na nowo. Niech pani sama powie. Zaczynałem jako
kawalergard, odznaczyłem się w wojnie z Polakami, ale wdałem się w głupią historię z polską
panną – i z powrotem na start. Ukończyłem akademię sztabu generalnego, dostałem przydział do
Turkiestanu, a tam – idiotyczny pojedynek, zakończony śmiercią przeciwnika, i znowu trzeba
było na start. Ożeniłem się z księżną, myślałem, że będę szczęśliwy – gdzie tam... Znowu sam,
z nosem na kwintę. Uprosiłem, żeby wysłali mnie na pustynię, tam nie oszczędzałem siebie ani
ludzi, cudem przeżyłem – i znowu zostałem z niczym. Wegetuję na łaskawym chlebie i czekam
na nowy start. Tylko czy się doczekam?
Sobolewa, w odróżnieniu od d’Evraita, Waria nie żałowała. Po pierwsze, z tym startem
Michel robił z siebie biedaczka, kokietował – a przecież w wieku trzydziestu trzech lat był
generałem świty, miał dwa Ordery Świętego Jerzego i złotą szpadę. No i po drugie, zbyt jawnie
już domagał się współczucia. Widocznie jeszcze jako junkrowi starsi towarzysze wyjaśnili mu,
że miłosną wiktorię odnosi się na dwa sposoby: albo szarżą kawaleryjską, albo ryciem podkopu
do współczującego kobiecego serca.
Sobolew rył podkopy dosyć niezgrabnie, ale jego zaloty pochlebiały Warii – mimo wszystko
to prawdziwy bohater, chociaż z idiotyczną miotłą wokół twarzy. Na delikatne sugestie, by
zmienił kształt brody, generał zaczynał się targować: gotów jest tę ofiarę ponieść, ale tylko
w zamian za określone gwarancje. Waria jednak nie zamierzała udzielać mu gwarancji.
Pięć dni wcześniej Sobolew przyszedł uszczęśliwiony: dostał w końcu własny oddział, dwa
pułki kozackie, i miał wziąć udział w szturmie Plewny, osłaniając południową flankę korpusu.
Waria życzyła mu udanego startu. Na szefa sztabu Michel wziął sobie Pieriepiołkina, w taki
sposób wypowiadając się o kapitanie-nudziarzu:
– Chodził, naprzykrzał się, zaglądał w oczy, no to go wziąłem. I co pani myśli, Warwaro
Andriejówno? Jeriemiej Jonowicz, chociaż nudziarz, jest zupełnie do rzeczy. Zawszeć to ze
sztabu generalnego. Znają go w oddziale operacyjnym, przekazują użyteczne wieści. A poza tym
widzę, że jest mi osobiście oddany; nie zapomniał o wydarciu z rąk baszybuzuków. A ja,
grzeszny człowiek, szczególnie cenię tych podkomendnych, którzy są mi oddani.
Chociaż Sobolew miał teraz dosyć kłopotów, to trzeciego dnia ordynans Sierioża
Bierieszczagin przyniósł wspaniały bukiet jasnoczerwonych róż od jego ekscelencji. Róże stały
dzielnie jak wojsko pod Borodinem i nie zamierzały opadać. Cały namiot wypełnił się ich
gęstym, oleistym aromatem.
W lukę, jaka powstała po rejteradzie Sobolewa, szybko rzucił się Zurow, gorący zwolennik
szarży kawaleryjskiej. Waria parsknęła, kiedy sobie przypomniała, jak gracko rotmistrz
przeprowadził wstępny rekonesans.
– Cóż za bellevue, mademoiselle. Natura! – rzekł pewnego razu, wychodząc z zadymionego
klubu w ślad za Warią, która zapragnęła nacieszyć się zachodem słońca. Po czym, nie tracąc
tempa, zmienił temat. – Wspaniały człowiek z tego Erazma, prawda? Dusza czysta jak
prześcieradło. No i świetny kompan, choć też, co prawda, dziwadło.
Tutaj huzar zrobił pauzę, wyczekująco patrząc na pannę pięknymi, nachalnymi oczami.
Waria czekała, co teraz nastąpi.
– Przystojny, poza tym brunet. Jakby go ubrać w mundur huzarski, dopiero byłby z niego
zuch – ciągnął swoje Zurow. – To teraz chodzi jak zmokła kura, ale gdyby pani znała dawnego
Erazma! Płomień! Huragan afrykański!
Waria patrzyła na łgarza z niedowierzaniem, bo wyobrazić sobie radcę tytularnego w roli
„huraganu afrykańskiego” było absolutnie niemożliwe.
– Skądże taka zmiana? – spytała w nadziei, że dowie się czegokolwiek o zagadkowej
przeszłości Erasta Pietrowicza.
Ale Zurow tylko wzruszył ramionami.
– A diabli go wiedzą. Rok się z nim nie widziałem. Nic innego, tylko fatalna miłość. Przecież
wy nas, mężczyzn, uważacie za bałwanów bez serca, a my serca mamy gorące, łatwo je zranić. –
Spuścił głowę ze smutkiem. – Kiedy człowiekowi serce złamią, może zostać starcem, nawet jak
ma dwadzieścia lat. Waria prychnęła.
– E tam, dwadzieścia. Nie wypada aż tak się odmładzać.
– Nie o sobie mówię, tylko o Fandorinie – wyjaśnił huzar. – Przecież ma ledwie dwadzieścia
jeden lat.
– Kto, Erast Pietrowicz? – omal nie krzyknęła Waria. – Niech pan da spokój, przecież ja
mam dwadzieścia dwa.
– O tym właśnie mówię – ożywił się Zurow. – Pani pasowałby ktoś poważniejszy, pod
trzydziestkę.
Ale ona nie słuchała, zdumiona tą wiadomością. Fandorin ma tylko dwadzieścia jeden lat?
Dwadzieścia jeden?! Nieprawdopodobne! Dlatego Kazantzakis przezwał go „wunderkindem”. To
znaczy, oczywiście, radca tytularny ma chłopięcą twarz, ale ta jego sztywność, to spojrzenie, te
siwe skronie! Eraście Pietrowiczu, czemuż pana tak zamroziło?!
Huzar na swój sposób zrozumiał jej roztargnienie, toteż prostując się, oświadczył:
– No, bo o co mi idzie. Jeśli szelma Erazm mnie wyprzedził, zaraz podam tył. Niech tam
nieżyczliwi gadają, co chcą, mademoiselle, Zurow jest człowiekiem z zasadami. Nigdy nie
nastaje na to, co należy do przyjaciela.
– Pan mówi o mnie? – dotarło do Warii. – Nie nastaje pan na mnie, jeśli jestem „tym, co
należy do Fandorina”, a jeśli „nie tym”, to zacznie pan nastawać? Czy dobrze zrozumiałam?
Zurow dyplomatycznie poruszał brwiami, ani trochę, nawiasem mówiąc, niespeszony.
– Należę i zawsze będę należała tylko do samej siebie, choć mam narzeczonego – surowo
powiedziała Waria do natręta.
– Słyszałem. Ale monsieur aresztant nie zalicza się do moich przyjaciół – odrzekł
rozweselony rotmistrz i na tym skończył się rekonesans.
Teraz nastąpił właściwy atak.
– Założymy się, mademoiselle? Jeśli zgadnę, kto pierwszy wyjdzie z namiotu, da mi pani
całusa. Nie zgadnę – ogolę głowę na zero jak baszybuzuk. No jak? Naprawdę niewiele pani
ryzykuje, w namiocie jest dwadzieścia osób. Warii mimo woli usta rozciągnęły się w uśmiechu.
– I kto wyjdzie?
Zurow zrobił minę, jakby się zastanawiał, i z rezygnacją machnął głową.
– Ej, żegnajcie, moje kędziory... Pułkownik Sablin. Nie, McLaughlin. Nie... o, bufetowy
Siemion!
Odkaszlnął głośno i za chwilę z klubu, wycierając ręce o brzeg jedwabnej kapoty, wytoczył
się bufetowy. W skupieniu popatrzył na jasne niebo i wymruczał: „Oj, żeby tylko nie było
deszczu” – po czym zabrał się z powrotem, nawet nie spojrzawszy na Zurowa.
– To cud, znak z nieba! – krzyknął hrabia, przeciągnął ręką po wąsach i nachylił się do
roześmianej Warii.
Myślała, że pocałuje ją w policzek, jak to zawsze czynił Pietia, ale Zurow celował w usta,
a pocałunek był długi, niezwykły, aż jej się w głowie zakręciło.
Czując, że się za chwilę udusi, Waria odtrąciła w końcu kawalerzystę i położyła rękę na
piersi.
– Oj, bo wlepię panu policzek – pogroziła słabym głosem. – A uprzedzali mnie dobrzy
ludzie, że gra pan nieczysto.
– Za policzek wyzwę panią na pojedynek. I niewątpliwie zostanę pokonany. – Hrabia
wybałuszał oczy i mruczał.
Złościć się na niego nie można było w żaden sposób...
Do namiotu wsunęła się okrągła twarz Łuszki, zahukanej i nierozgarniętej dziewczyniny,
która przy siostrach pełniła obowiązki pokojówki, kucharki, a przy większym napływie rannych
także sanitariuszki.
– Panienko, jakiś wojskowy na panią czeka – wypaliła Łuszka. – Czarny, z wąsami i kwiaty
przyniósł. Co mu powiedzieć?
O wilku mowa – pomyślała Waria i znowu się uśmiechnęła. Nieźle ją bawiły oblężnicze
metody Zurowa.
– Niech czeka. Zaraz wyjdę – powiedziała, odrzucając kołdrę.
Ale przed szpitalnymi namiotami, gdzie wszystko było przygotowane na przyjęcie nowych
rannych, przechadzał się nie huzar, tylko woniejący perfumami pułkownik Lucan, jeszcze jeden
pretendent.
Waria ciężko westchnęła, ale już nie można było się wycofać.
– Ravissante comme l’Aurore! – Pułkownik przypadł do rączki, ale zaraz odskoczył,
przypomniawszy sobie o nowoczesnych kobietach.
Waria skinęła głową, bukietu nie przyjęła, spojrzała natomiast na błyszczący złotymi
galonami mundur sojusznika i sucho spytała:
– Cóż pan tak od rana jak na paradę?
– Wyjeżdżam do Bukaresztu, na radę wojenną do jego wysokości – obwieścił dumnie
pułkownik. – Wstąpiłem, żeby się pożegnać i przy okazji zaprosić panią na śniadanie.
Klasnął w dłonie, a zza rogu wyjechała elegancka kolaska. Na koźle siedział ordynans
w spranym uniformie, za to w białych rękawiczkach.
– Proszę – ukłonił się Lucan, a Waria, mimo woli zaintrygowana, wsiadła do wyściełanej
kolaski.
– Dokąd jedziemy? – spytała. – Do kantyny oficerskiej? Rumun tylko uśmiechnął się
tajemniczo, jak gdyby zamierzał zabrać towarzyszkę co najmniej za siódme morze.
W ostatnim czasie pułkownik w ogóle zachowywał się zagadkowo. Całe noce, jak przedtem,
spędzał przy stoliku karcianym; o ile jednak w pierwszych dniach niefortunnej znajomości
z Zurowem wyglądał na przybitego i nieszczęśliwego, to teraz całkiem przyszedł do siebie
i chociaż nadal tracił niemałe sumy, wcale nie upadał na duchu.
– Jak tam wczorajsza gra? – spytała Waria, przyglądając się brązowym kręgom pod oczami
Lucana.
– Fortuna w końcu się do mnie uśmiechnęła. – Rozpromienił się. – Koniec ze szczęściem
pani Zurowa. Czy zna pani prawo wielkich liczb? Jeśli dzień w dzień stawia człowiek duże sumy,
to prędzej czy później niezawodnie się odegra.
O ile Waria pamiętała, Pietia wykładał jej tę teorię trochę inaczej, ale nie będzie się przecież
spierała.
– Hrabiemu sprzyja ślepy los, a mnie rachunek matematyczny i olbrzymi majątek. O, niech
pani popatrzy. – Odchylił mały palec. – Odzyskałem pierścień, pamiątkę rodzinną. Indyjski
diament, jedenaście karatów. Przywieziony przez jednego z moich przodków z wyprawy
krzyżowej.
– Czyżby Rumuni brali udział w krucjatach? – nieopatrznie zdziwiła się Waria i wysłuchała
całego wykładu o genealogii pułkownika, który, jak się okazało, wywodził się od rzymskiego
legata, Mauritiusa Tullusa Lucana.
Tymczasem kolaska wyjechała za granice obozu i zatrzymała się w cienistym gaju. Pod
starym dębem bielił się nakryty krochmalonym obrusem stół, a na nim stało tyle różnych
frykasów, że Waria momentalnie zgłodniała. Były tu i sery francuskie, i owoce, i wędzony łosoś,
i różowa szynka, i purpurowe raki, a butelka Lafitte znalazła przytulne schronienie
w srebrzystym wiaderku.
Mimo wszystko, Lucanowi też nie można było odmówić pewnych zalet.
Kiedy wznieśli pierwszy kielich, w oddali głucho zagrzmiało, a Warii ścisnęło się serce. Jak
mogła się aż tak zapomnieć! To zaczął się szturm. Tam padają teraz zabici, jęczą ranni, a ona...
Skruszona, odsunęła wazę z wczesnymi szmaragdowymi winogronami i powiedziała:
– Boże, oby wszystko poszło zgodnie z planem.
Pułkownik wypił duszkiem wino i od razu nalał sobie jeszcze. Jedz, mówił:
– Plan jest oczywiście dobry. Jako osobisty przedstawiciel jego wysokości zostałem
wtajemniczony w ów plan i nawet w pewnym sensie brałem udział w jego opracowaniu.
Szczególnie inteligentny jest manewr oskrzydlający pod osłoną pasma wzgórz. Kolumny
Szachowskiego i Wieliaminowa atakują Plewnę od wschodu. Na południu nieduży oddział
Sobolewa ściąga na siebie uwagę Osman-paszy. Na papierze wygląda to pięknie – Lucan osuszył
kielich. – Ale wojna, mademoiselle Warwara, to nie papier. Nic a nic zatem pani rodacy nie
wskórają.
– Ale dlaczego? – jęknęła Waria.
Pułkownik uśmiechnął się i postukał palcem w skroń.
– Jestem strategiem, mademoiselle, i widzę dalej niż wasi sztabowcy. Tutaj – zrobił ruch
głową w stronę swojego mapnika – mam kopię raportu, który jeszcze wczoraj wysłałem do jego
wysokości. Przepowiadam Rosjanom całkowite fiasko i jestem przekonany, że książę Karol
należycie oceni moją przenikliwość. Wasi dowódcy są pyszałkowaci i zadufani w sobie,
przeceniają swoich żołnierzy i lekceważą Turków. A także nas, rumuńskich sojuszników. To nic,
po dzisiejszej lekcji car sam poprosi nas o pomoc, zobaczy pani.
Pułkownik odłamał solidny kawał sera roquefort, a nastrój Warii popsuł się do reszty.
Czarnowidztwo Lucana okazało się uzasadnione.
Wieczorem Waria i Fandorin stali na poboczu drogi do Plewny, a przed nimi niekończącym
się sznurem jechały wozy z rannymi. Nie podliczono jeszcze wszystkich strat, ale w szpitalu
mówili, że zabitych i rannych jest najmniej siedem tysięcy. Powiadano, że odznaczył się
Sobolew, który ściągnął na siebie kontratak Turków – gdyby nie jego kozacy, klęska byłaby po
stokroć dotkliwsza. Zdumienie budzili też artylerzyści tureccy, którzy zademonstrowali szatańską
celność i ostrzelali kolumny jeszcze podczas marszu, zanim bataliony zdążyły się rozwinąć
i ruszyć do ataku.
Waria wszystko przekazywała Erastowi Pietrowiczowi, a tamten milczał – czy sam to
wszystko wiedział, czy był tak wstrząśnięty, trudno zgadnąć.
Kolumna utknęła, bo w jednym z wozów odleciało koło. Waria, która starała się jak najmniej
patrzeć na okaleczonych, spojrzała na okulały wóz i jęknęła – twarz rannego oficera, która
mętnie bielała w letnim jasnym zmierzchu, wydała się jej znajoma. Podeszła trochę bliżej –
i rzeczywiście: to był pułkownik Sablin, jeden z klubowych bywalców. Leżał nieprzytomny,
przykryty zakrwawionym szynelem. Jego ciało wydawało się dziwnie krótkie.
– To znajomy? – spytał towarzyszący pułkownikowi felczer. – Pocisk oberwał mu nogi aż po
pachy. Nie miał szczęścia, proszpani.
Waria stanęła z powrotem koło Fandorina i spazmatycznie poszlochiwała.
Płakała długo, aż łzy obeschły; potem zrobiło się zimno, a rannych wciąż wieźli i wieźli.
– Lucana uważają w klubie za głupca, a okazał się mądrzejszy od Krüdenera – powiedziała
Waria, bo dłużej milczeć nie miała już siły.
Fandorin spojrzał pytającym wzrokiem, toteż wyjaśniła:
– Jeszcze rankiem mi oznajmił, że ze szturmu nic nie wyjdzie. Powiedział, że plan jest dobry,
tylko dowódcy marni. I żołnierze też nie bardzo...
– Tak powiedział? – odrzekł pytaniem Erast Pietrowicz. – Aha. To zmienia...
Nie dokończył, zmarszczył brwi.
– Co zmienia?
Milczenie.
– Co zmienia? No?
Warię zaczęło to złościć.
– Idiotyczna maniera! Powiedzieć „a” i nie powiedzieć „b”! O co tu w końcu chodzi?
Miała straszną ochotę złapać radcę tytularnego za ramiona i potrząsnąć nim jak należy.
Nadęty, niewychowany młokos! A robi z siebie indiańskiego wodza Chingachgooka.
– Chodzi, pani Warwaro, o zdradę – otworzył nagle usta Erast Pietrowicz.
– Zdradę? Jaką zdradę?
– To już my musimy wyjaśnić. A zatem – Fandorin potarł czoło – pułkownik Lucan, nie
najmądrzejszy z przedstawicieli męskiego rodu, jedyny przepowiada klęskę armii rosyjskiej – to
raz. Został zapoznany z rozkazem bojowym i jako przedstawiciel księcia Karola otrzymał nawet
kopię – to dwa. Sukces operacji zależał od tajnego manewru pod osłoną wzgórz – to trzy. Turcy
zbombardowali nasze maszerujące kolumny, zanim te weszły w pole widzenia ich artylerzystów
– to cztery. Wniosek?
– Z góry wiedzieli, kiedy i gdzie strzelać – wyszeptała VVaria.
– A Lucan z góry wiedział, że atak się nie uda. Poza tym – pięć: ostatnio nie wiadomo skąd
dostał mnóstwo pieniędzy.
– Lucan jest bogaty. Ma jakieś rodzinne skarby, posiadłości. Opowiadał o tym, ale nie
słuchałam uważnie.
– Warwaro Andriejówno, nie tak dawno pułkownik prosił mnie o trzysta rubli pożyczki,
a w parę dni potem, jeśli wierzyć temu, co mówi Zurow, przepuścił jakieś piętnaście tysięcy.
Oczywiście Ipolit mógł skłamać...
– Jeszcze jak mógł! – zgodziła się Waria. – Lucan jednak naprawdę bardzo dużo przegrał.
Sam mi dzisiaj mówił, zanim wyjechał do Bukaresztu.
– Wyjechał?
Erast Pietrowicz odwrócił się i zamyślił, od czasu do czasu kiwając głową. Waria zaszła
z boku, żeby widzieć jego twarz, ale nic specjalnie godnego uwagi nie dostrzegła: Fandorin
zmrużył oczy i patrzył na planetę Mars.
– Kochana pani W-warwaro – zaczął powoli mówić, a Waria odczuła błogość w sercu; po
pierwsze, bo „kochana”, a po drugie dlatego, że znowu zaczął się zacinać. – Będę musiał jednak
panią poprosić o p-pomoc, chociaż obiecywałem...
– Ależ co pan tylko chce! – krzyknęła zbyt pospiesznie i dodała: – Dla ratowania Pieti.
– To świetnie. – Fandorin pytająco spojrzał jej w oczy. – Ale z-zadanie jest bardzo trudne
i niezbyt przyjemne. Chcę, żeby pani też pojechała do Bukaresztu, odszukała tam Lucana
i p-postarała się go wybadać. No, powiedzmy, spróbuje pani się dowiedzieć, czy rzeczywiście
jest taki bogaty. Niech pani wykorzysta jego próżność, samochwalstwo, g-głupotę. W końcu już
raz się wypaplał. Z pewnością roztoczy przed panią pawi ogon. – Erast Pietrowicz się zawahał. –
Jest pani przecież młodą, p-pociągającą osobą...
Zakaszlał i stropił się, bo zaskoczona Waria aż gwizdnęła. W końcu doczekała się
komplementu od posągu Komandora. Oczywiście komplement dosyć mizerny: młoda,
pociągająca osoba, ale mimo wszystko, mimo wszystko...
Fandorin jednak zaraz zepsuł cały efekt.
– Rozumie się, że sama pani nie pojedzie, a i dziwnie by to w-wyglądało. Wiem, że do
Bukaresztu wybiera się d’Evrait. Jak go poprosić, na pewno panią zabierze.
Nie, zdecydowanie, to nie człowiek, tylko kawałek lodu – pomyślała Waria. No i próbuj tu
takiego rozmrozić! Czyżby nie widział, jak Francuz tokuje? Gdzież tam, wszystko widzi, tylko
na to po prostu, jak mówi Łuszka, pluje i przyklepuje.
Erast Pietrowicz wytłumaczył sobie chyba po swojemu jej niezadowoloną minę.
– O pieniądze niech się pani nie martwi. Przecież należą się pani pobory, zwrot za podróż
i tak dalej. Przydzielę pani. Proszę sobie coś tam kupić i rozerwać się.
– Z Charles’em na pewno nie będę się nudzić – mściwie odrzekła Waria.
Rozdział siódmy,
w którym Waria traci miano przyzwoitej kobiety
„Moskowskoje Gubiernskoje Wiedomstwo”
22 lipca (3 sierpnia wg kalendarza europejskiego) 1877 roku
FELIETON NIEDZIELNY
Kiedy wasz uniżony sługa dowiedział się, że owo miasto, które w ciągu minionych miesięcy
tak dobrze spenetrowali bywalcy naszych tyłów, zostało założone dawno, dawno temu przez
księcia Vlada o przydomku Palownik, znanego także jako Dracula, wiele spraw się wyjaśniło.
Teraz rozumiemy, dlaczego w Bukareszcie za rubla dają w najlepszym razie trzy franki, dlaczego
marny obiad w traktierni kosztuje tyle co bankiet w „Bazarze Słowiańskim”, a za pokój w hotelu
płaci się jak za wynajęcie pałacu Buckingham. Oj, wysysają krew rosyjską przeklęte wampiry,
wysysają! Potem oblizują się smacznie i jeszcze spluwają. Najbardziej przykre jest to, że odkąd
władcą Rumunii obwołano trzeciorzędnego księcia niemieckiego, ta prowincja naddunajska,
która autonomię zawdzięcza wyłącznie Rosji, jęła zalatywać golonką po bawarsku. Panowie
hospodarowie popatrują na herr Bismarcka, a brata Rusa traktują niczym kozę: doją, ale nos
zatykają. Można by pomyśleć, że to nie za wolność Rumunii na polach Plewny leje się bezcenna
krew...
*
No i pomyliła się Waria, mocno pomyliła. Podróż do Bukaresztu okazała się strasznie nudna.
Oprócz Francuza na odpoczynek do stolicy księstwa rumuńskiego wybrało się jeszcze kilku
korespondentów. Wszyscy doskonale wiedzieli, że w najbliższych dniach, a może nawet
tygodniach, teatr działań wojennych nic ciekawego im nie pokaże – wykrwawiwszy się pod
Plewną, Rosjanie nieprędko przyjdą do siebie; dlatego dziennikarską brać zaniosło na tyły.
Zbierali się długo, wyjechali więc dopiero na trzeci dzień. Warię, jako damę, wsadzono do
bryczki razem z McLaughlinem, reszta pojechała wierzchem, tak że na Francuza, który dosiadł
znudzonego powolną jazdą Jatagana, Waria musiała patrzeć z daleka, a rozmawiać
z Irlandczykiem. Ten wszechstronnie omówił z nią klimat Bałkanów, Londynu i Azji Środkowej,
opowiedział o budowie resorów w swoim powozie i szczegółowo przedstawił kilka
najinteligentniejszych etiud szachowych. Wszystko to tak popsuło Warii nastrój, że kiedy na
popasach widziała ożywionych towarzyszy, w tym także zarumienionego jazdą d’Evraita, za
każdym razem doznawała napadu mizantropii.
Drugiego dnia podróży – kiedy minęli Alexandrię – było już trochę lepiej, bo kawalkadę
dognał Zurow. Odznaczył się w bitwie, Sobolew wziął więc zucha na adiutanta, chciał go nawet
przedstawić do „Anny”, ale huzar w zamian za nią wytargował tydzień urlopu – żeby, jak się
wyraził, rozprostować kości.
Z początku rotmistrz zabawiał Warię dżygitówką – zrywał w biegu niebieskie dzwoneczki,
żonglował złotymi imperiałami i jechał na stojąco. Potem chciał się zamienić miejscami
z McLaughlinem, a kiedy spotkał się z flegmatyczną, ale zdecydowaną odmową, przesadził
potulnego stangreta na swoją rudą kobyłę, sam zaś usiadł na koźle i co chwila odwracając się,
rozśmieszał Warię opowiastkami o swoim bohaterstwie i intrygach zazdrosnego Żeromka
Pieriepiołkina, który był na noże ze świeżo upieczonym adiutantem. No i tak dojechali do
Bukaresztu.
Jak przewidywał Erast Pietrowicz, Lucana nietrudno było znaleźć. Zgodnie z instrukcją
Waria zatrzymała się w najdroższym hotelu „Royal” i spytała portiera o pułkownika, a wtedy
wyjaśniło się, że son excellence jest tu doskonale znany – i wczoraj, i przedwczoraj hulał
w restauracji. Z pewnością będzie i dzisiaj.
Czasu do wieczora pozostało dużo, więc Waria wyprawiła się na elegancką Calea
Mogoşoaia, która po życiu w namiocie wydała się jej istnym Newskim Prospektem: eleganckie
powozy, pasiaste markizy nad witrynami, olśniewające południowe piękności, zawadiaccy
bruneci w błękitnych, białych, a nawet różowych surdutach, no i mundury, mundury, mundury.
Mowa rosyjska i francuska wyraźnie zagłuszały rumuńską. W prawdziwej kawiarni Waria wypiła
dwie filiżanki kakao, zjadła cztery ciastka i całkiem pogrążyła się w błogim nastroju, ale koło
sklepu mimo woli zajrzała na wystawę i jęknęła. Rzeczywiście, napotkani mężczyźni patrzyli
jakoś obok niej!
Kocmołuch w wypłowiałej błękitnej sukience i wyblakłym słomkowym kapeluszu hańbił
imię kobiety rosyjskiej. A po chodnikach paradowały takie mesaliny, rozebrane zgodnie
z ostatnią paryską modą!
Do restauracji Waria spóźniła się straszliwie. Umówiła się z McLaughlinem na siódmą,
a zjawiła o dziewiątej. Korespondent „Daily Post”, jako prawdziwy dżentelmen, na rendez-vous
zgodził się bez szemrania (nie pójdzie przecież sama do restauracji – jeszcze wezmą ją za kokotę)
i wprawdzie nie wyrzekł ani słowa pretensji za spóźnienie, ale wyglądał bardzo nieszczęśliwie.
Nie szkodzi, jak ty komu, tak on tobie: męczył ją całą drogę wiadomościami z dziedziny
meteorologii, to niech teraz będzie z niego jakiś pożytek.
Na razie w sali nie było Lucana, zatem Waria w przypływie ludzkich uczuć poprosiła, żeby
McLaughlin jeszcze raz wyjaśnił, na czym polega obrona staroperska. Irlandczyk, który zupełnie
nie zauważył zmian w wyglądzie Warii (a poświęciła im sześć godzin i prawie całe pieniądze na
podróż – sześćset osiemdziesiąt pięć franków), oświadczył sucho, że taka obrona nie jest mu
znana. Trzeba więc było wykazać zainteresowanie, czy tu, na południu, zawsze w końcu lipca
jest tak gorąco. Okazało się, że zawsze, ale to zupełne głupstwo w porównaniu z pełnym żaru,
wilgotnym Bangalurem.
Kiedy o wpół do jedenastej pozłacane drzwi się otworzyły, a do sali wszedł podpity potomek
rzymskiego legata, Waria ucieszyła się, jakby to był ktoś bliski, poderwała się i naprawdę
serdecznie pomachała mu ręką.
Co prawda pojawiła się też nieprzewidziana trudność w postaci pulchnej szatynki, wiszącej
pułkownikowi na ramieniu. Trudność spojrzała na Warię tak nieprzyjaźnie, że ta aż się zmieszała
– dotąd jakoś nie przychodziło jej do głowy, że Lucan może być żonaty.
Ale pułkownik rozwiązał problem iście po wojskowemu – lekko klepnął swoją towarzyszkę
poniżej wspaniałego trenu, szatynka wysyczała coś złośliwego i oddaliła się wzburzona. To na
pewno nie żona – pomyślała Waria i stropiła się jeszcze bardziej.
– Nasz polny kwiatuszek rozchylił płatki i okazał się piękną różą! – wołał Lucan, rzucając się
przez salę w kierunku Warii. – Co za sukienka! Jaki kapelusik! Boże, czy to Champs Elysées?!
Tanie to, oczywiście, i banalne, ale mimo wszystko miłe. Waria pozwoliła mu nawet
przypaść do ręki, dla dobra sprawy poświęciła zasady. Irlandczykowi pułkownik skinął głową
z niedbałą łaskawością (nie rywal) i nie czekając na zaproszenie, usiadł za stołem. Warii wydało
się, że McLaughlin też jest rad Rumunowi. Czyżby zmęczyła go rozmowa o klimacie? Ee, chyba
nie?
Kelnerzy już zabierali dzbanek z kawą i keks, zamówiony przez oszczędnego korespondenta,
dźwigając teraz wina, słodycze, owoce, sery.
– Zapamięta pani Bukareszt! – obiecywał Lucan. – W tym mieście wszystko należy do mnie!
– W jakim sensie? – zapytał Irlandczyk. – Czy posiada pan w mieście jakąś większą
nieruchomość?
Rumun nie zaszczycił go odpowiedzią.
– Niech mi pani pogratuluje, mademoiselle. Mój raport został oceniony stosownie do wagi,
w najbliższym czasie mogę oczekiwać awansu!
– Co za raport? – znowu zapytał McLaughlin. – Jaki awans?
– Awans czeka całą Rumunię – z ważną miną oświadczył pułkownik. – Teraz jest absolutnie
jasne, że cesarz Rosji przecenił siły swojej armii. Z pewnych źródeł wiadomo mi – ostentacyjnie
zniżył głos i nachylił się, łaskocząc policzek Warii zakręconym wąsem – że generałowi
Krüdenerowi zostanie odebrane dowództwo zachodniego ugrupowania, a na czele wojsk
oblegających Plewnę stanie nasz książę Karol.
McLaughlin wyciągnął notatnik z kieszeni i zaczął zapisywać.
– Nie zechciałaby pani przejechać się nocą po Bukareszcie, mademoiselle Warwara? –
szepnął jej na ucho Lucan, korzystając z chwili przerwy. – Pokażę pani coś, czego nie zobaczy
pani w waszej nudnej, północnej stolicy. Zapewniam, będzie co wspominać.
– To decyzja cesarza rosyjskiego czy tylko życzenie księcia Karola? – zapytał skrupulatny
dziennikarz.
– W zupełności wystarczy, że jego wysokość sobie tego życzy – odciął się pułkownik. – Bez
Rumunii i jej dzielnej pięćdziesięciotysięcznej armii Rosjanie są bezradni. O, panie
korespondencie, mój kraj czeka wielka przyszłość! Wkrótce, wkrótce książę Karol otrzyma tytuł
króla. A pani uniżony sługa – dodał, zwracając się do Warii – zostanie bardzo ważną personą.
Możliwe, że nawet senatorem. Moja przenikliwość została odpowiednio oceniona. To co będzie
z naszą romantyczną przejażdżką? Nalegam.
– Zastanowię się – odpowiedziała niejasno, myśląc, jak by tu skierować rozmowę na
właściwe tory.
W tej chwili do restauracji weszli Zurow i d’Evrait. Z punktu widzenia sprawy – bardzo nie
w porę, ale Waria mimo wszystko była zadowolona: przy nich Lucanowi ubędzie werwy.
Podążając spojrzeniem za jej wzrokiem, pułkownik z niezadowoleniem w głosie zamruczał:
– Z tego „Royalu” zrobił się, niestety, pokój przechodni. Trzeba było przenieść się do
chambre séparé.
– Dobry wieczór, panowie – wesoło powitała znajomych Waria. – Bukareszt to małe miasto,
nieprawdaż? Pułkownik właśnie chwalił się nam swoim darem proroczym. Przepowiedział, że
szturm Plewny zakończy się porażką.
– Naprawdę? – spytał d’Evrait, uważnie patrząc na Lucana.
– Ślicznie pani wygląda, Warwaro Andriejówno – powiedział Zurow. – Co to macie,
Martell? Hej, człowieku, daj no tu kieliszki!
Rumun wypił koniak i zmierzył obu ponurym spojrzeniem.
– Komu przepowiedział? Kiedy? – zmrużył oko McLaughlin.
– W raporcie dla swojego władcy – wyjaśniła Waria. I teraz przenikliwość pułkownika
została doceniona.
– Proszę, panowie, pijcie, częstujcie się. – Lucan zaprosił ich szerokim gestem i gwałtownie
wstał. – Wszystko na mój rachunek. A my z panną Suworow przejedziemy się, obiecała mi to.
Zdumiony d’Evrait uniósł brwi, a Zurow z niedowierzaniem zawołał:
– Co słyszę, panno Warwaro? Jedzie pani z Łukaszem?
Waria była bliska paniki. Odjechać z Lucanem znaczyło na zawsze pogrzebać swoją
reputację – i jeszcze nie wiadomo było, czym się to zakończy. A odmowa równałaby się fiasku
powierzonego zadania.
– Zaraz wrócę, panowie – powiedziała z rezygnacją w głosie i szybciutko poszła do wyjścia.
Trzeba było zebrać myśli.
W foyer zatrzymała się przed wysokim zwierciadłem, oprawionym w esy-floresy z brązu,
i przyłożyła dłoń do rozpalonego czoła. Co robić? Wrócić do swojego pokoju, zamknąć się i nie
odpowiadać na pukanie. Pietia, wybacz; przykro mi, panie radco tytularny, ale szpiega z Warii
Suworow pan nie zrobi.
Drzwi ostrzegawczo skrzypnęły, a w lustrze, wprost za jej plecami, pojawiła się czerwona,
rozzłoszczona twarz pułkownika.
– Pani wybaczy, mademoiselle, ale Mihaia Lucana tak traktować nie wolno. Pani mi
w pewnym sensie robiła awanse, a teraz publicznie chce mnie ośmieszyć?! Nie na takiego pani
trafiła! To nie klub, tutaj jestem u siebie w domu!
Z galanterii senatora in spe nie pozostało nawet śladu. Czarne z żółtym odcieniem oczy
miotały błyskawice.
– Idziemy, mademoiselle, powóz czeka. – Na ramieniu Warii spoczęła smagła, porośnięta
włosem ręka z nadspodziewanie silnymi, jak gdyby wykutymi z żelaza palcami.
– Pan zwariował, pułkowniku! Bierze mnie pan za kurtyzanę! – krzyknęła Waria, rozglądając
się na wszystkie strony.
Ludzi w foyer było dosyć dużo, przeważnie panowie w letnich marynarkach i oficerowie
rumuńscy. Z ciekawością obserwowali pikantną scenę, jednak w obronie damy (czy aby na
pewno damy?) nikt nie zamierzał występować.
Lucan powiedział coś po rumuńsku, a widzowie roześmiali się ze zrozumieniem.
– Za dużo wypiłaś, Maruśka? – spytał jeden po rosyjsku, a wszyscy zarechotali jeszcze
głośniej.
Pułkownik władczym gestem chwycił Warię w talii i poprowadził do wyjścia, w dodatku tak
zręcznie, że wszelki opór nie zdał się na nic.
– Jest pan bezczelny! – zawołała Waria i chciała wymierzyć Lucanowi policzek, oficer
jednak zdążył chwycić ją za nadgarstek. Przy swojej twarzy poczuła inną twarz, pachnącą
mieszaniną wódki i wody kolońskiej. Zaraz zwymiotuję – pomyślała z przestrachem.
Ale w następnej sekundzie ręce pułkownika same rozluźniły uścisk. Najpierw coś siarczyście
trzasnęło, potem głośno chrupnęło, a prześladowca Warii odleciał na ścianę. Jeden jego policzek
był purpurowy po wymierzonym ciosie, a drugi biały od ciężkiego uderzenia pięścią. O dwa
kroki od pułkownika, ramię przy ramieniu, stali d’Evrait i Zurow. Korespondent potrząsał
palcami prawej ręki, huzar rozcierał pięść lewą dłonią.
– Pomiędzy sojusznikami przebiegł czarny kot – stwierdził Ipolit. – Ale to dopiero początek,
Łukasz, na mordobiciu się nie skończy. Za takie traktowanie damy można zarobić kulę w łeb.
D’Evrait nic nie powiedział – w milczeniu ściągnął białą rękawiczkę i cisnął ją
pułkownikowi w twarz. Lucan potrząsnął głową, wyprostował się i potarł policzek. Popatrzył na
jednego, potem na drugiego. Warię najbardziej uderzyło to, że o jej istnieniu wszyscy trzej,
zdawało się, całkiem zapomnieli.
– Wyzywają mnie tu na pojedynek? – Ochryple, jakby z wysiłkiem, Rumun cedził francuskie
słowa. – Obaj naraz? Czy może jednak po kolei?
– Wybieraj pan tego, kto się panu bardziej podoba – rzucił sucho d’Evrait. – A jeśli
z pierwszym ci się poszczęści, będziesz miał do czynienia z drugim.
– Eee, nie – oburzył się hrabia. – Tak się nie zgadzam. Ja pierwszy powiedziałem, że mu
palnę w łeb, to będzie się strzelał ze mną.
– Strzelał? – Lucan zaśmiał się niemiłym głosem. – O nie, panie szuler, wybór broni należy
do mnie. Doskonale wiem, żeście obaj z panem pismakiem zawołani strzelcy. Ale tutaj jest
Rumunia i bić się będziemy po naszemu, po wołosku.
Krzyknął coś, zwracając się do widzów, po czym kilku rumuńskich oficerów ochoczo dobyło
szabel i podało je rękojeścią do przodu.
– Wybieram pana żurnalistę. – Pułkownik zachrzęścił palcami i położył rękę na głowni
swojej szabli. Trzeźwiał i wprost w oczach weselał. – Bierz pan, monsieur, którąś z tych szabel
i proszę na dwór. Najpierw nadzieję pana, a potem obetnę uszy panu awanturnikowi.
W tłumie podniósł się pełen aprobaty szum, a ktoś nawet krzyknął: „Brawo!”
D’Evrait wzruszył ramionami i wziął pierwszą z brzegu szablę.
McLaughlin roztrącił gapiów.
– Zaczekajcie! Charles, niech pan nie traci rozumu! To barbarzyństwo! On pana zabije!
Robienie szablą to sport bałkański, pan tego nie umie!
– Uczyłem się walki na szpady, a to prawie to samo – odparł niewzruszony Francuz, ważąc
szablę w dłoni.
– Panowie, nie trzeba! – Waria odzyskała w końcu mowę. – To wszystko moja wina.
Pułkownik trochę wypił, ale wiem, że nie chciał mnie obrazić. Proszę, przestańcie, to przecież
bez sensu! W jakim stawiacie mnie położeniu? – W jej głosie zabrzmiała skarga, ale błaganie
pozostało bez odpowiedzi.
Męska zgraja ruszyła korytarzem w stronę dziedzińca i nawet nie spojrzała na niewiastę,
której cześć stała się powodem awantury. Z Warią został tylko McLaughlin.
– Co za głupota – powiedział ze złością. – Gdzież tu szpady! Widziałem przecież, jak
Rumuni walczą na szable. Tutaj nie staje się w trzeciej pozycji i nie mówi: gardez! Siekają jak
mięso na kotlety. Ach, jakież pióro ginie, i to jak głupio! Wszystko przez francuską fanfaronadę.
Temu indorowi Lucanowi też nie wyjdzie to na zdrowie. Wpakują go do więzienia i przesiedzi
się, póki nie ogłoszą amnestii dla uczczenia zwycięstwa. U nas w Brytanii...
– Boże, Boże, co robić – nie słuchając go, mamrotała zgnębiona Waria. – To ja jestem
wszystkiemu winna.
– Kokieteria, panienko, to wielki grzech – niespodziewanie łatwo zgodził się Irlandczyk. –
Jeszcze od czasów wojny trojańskiej...
Z podwórza dobiegi chóralny okrzyk zgromadzonych mężczyzn.
– Co tam? Czyżby skończone? – Waria przycisnęła rękę do serca. – Jak szybko! Niech pan
idzie, Seamus, i zobaczy. Błagam!
McLaughlin zamilkł, nasłuchując. Na jego dobrodusznej twarzy zastygła trwoga.
Korespondent wyraźnie nie miał ochoty wychodzić na dziedziniec.
– No, czegóż pan zwleka? – ponagliła go Waria. – Może potrzebuje lekarza? Ach, co z pana
za człowiek!
Rzuciła się na korytarz, ale już z naprzeciwka, brzęcząc ostrogami, szedł Zurow.
– Ach, co za niepowetowana szkoda, Warwaro Andriejówno! – krzyknął z daleka. – Jakże
nad tym ubolewam!
Waria z rezygnacją przywarła ramieniem do ściany, podbródek jej zadrżał.
– Jak mogliśmy w Rosji zaprzepaścić taką tradycję! – lamentował nadal Ipolit. – Pojedynek
na szable; piękne, efektowne widowisko! Nie to, co nasze pif-paf, i po wszystkim! A tutaj –
balet, poezja, fontanna Bachczysaraju!
– Niech pan przestanie pleść bzdury, Zurow! – chlipnęła Waria. – Mówże pan po ludzku. Co
tam się stało?
– O, trzeba to było widzieć! – Podniecony rotmistrz popatrzył na nią i na McLaughlina. –
W dziesięć sekund było po wszystkim. No więc tak. Mają tam małe ciemne podwórze. Kamienna
posadzka oświetlona latarniami. My, widzowie – na galeriach, a na dole tylko ci dwaj: Evrait
i Łukasz. Sojusznik dalej woltyżerować – wymachuje szabliskiem, kreśli w powietrzu ósemki,
podrzuca dębowy listek i rozcina na pół. Publika zachwycona, oklaski. A Francuz tylko stoi
i czeka, póki nasz paw nie skończy się popisywać. Potem Łukasz hyc do przodu i rysuje klingą
taki klucz wiolinowy, a Evrait, nie ruszając się z miejsca, tylko odchyla się do tyłu, robi unik
i błyskawicznie, nawet nie zauważyłem kiedy, ciach Rumuna szabelką prosto w gardło, samym
ostrzem. Tamten tylko zabulgotał, zwalił się na wznak, nogami podrygał i – koniec pieśni; do
rezerwy, bez emerytury. Już po walce.
– Sprawdzali? Nie żyje? – spytał szybko Irlandczyk.
– Trudno o bardziej nieżywego – zapewnił go huzar. – Krwi pociekło całe jezioro Ładoga.
Pani Warwaro, ależ pani się zmartwiła! Jak pani wygląda! Proszę oprzeć się o mnie. – Z zapałem
objął Warię wpół, co w danej sytuacji było bardzo wskazane.
– D’Evrait? – wyszeptała.
– Co? Nic. Poszedł zgłosić się do komendantury. Wiadoma rzecz, po główce go nie
pogłaszczą. Nie podchorążego zaszlachtował, tylko pułkownika. Wyrzucą go z powrotem do
Francji, i to w najlepszym wypadku. Odepnę pani guzik, lżej będzie oddychać.
Waria nic nie widziała i nie słyszała. Jestem zhańbiona – myślała. Na zawsze utraciła miano
przyzwoitej kobiety. Igrała z ogniem, aż się doigrała, doszpiegowała. Ona jest lekkomyślną
idiotką, a mężczyźni to bestie. Przez nią zginął człowiek. D’Evraita też więcej nie zobaczy.
A najstraszniejsze, że zerwała się nitka, dzięki której można było rozwikłać sieć wrogich intryg.
Co powie Erast Pietrowicz?
Rozdział ósmy,
w którym Waria widzi anioła śmierci
„Prawitielstwiennyj Wiestnik”
30 lipca (11 sierpnia wg kalendarza zachodniego) 1877 roku
Pomimo dokuczliwych ataków epidemicznego kataru i krwawej biegunki ostatnie dni
wypełniły Najjaśniejszemu Panu odwiedziny w szpitalach, zapełnionych rannymi i chorymi na
tyfus. Stosunek Jego Cesarskiej Mości do cierpiących jest tak serdeczny, że widok ten musi
napełnić otuchą każdego, kto go ogląda. Żołnierzyki rzucają się na podarunki i cieszą zupełnie
jak małe dzieci. Autor tych słów nieraz widział, jak niebieskie oczy Najjaśniejszego Pana spłynęły
łzą. Niepodobna bez szczególnej tkliwości być świadkiem takich scen.
A Erast Pietrowicz powiedział:
– Coś d-długo pani jechała, Warwaro Andriejówno. Ominęło panią wiele ciekawych
wydarzeń. Jak tylko otrzymałem p-pani depeszę, od razu kazałem przeprowadzić szczegółowe
oględziny namiotu i rzeczy osobistych zabitego. Nie odkryto absolutnie nic ciekawego. Ale
przedwczoraj z Bukaresztu dostarczono mi papiery znalezione przy Lucanie. I c-co pani myśli?
Waria lękliwie uniosła głowę i po raz pierwszy spojrzała radcy tytularnemu w oczy. Żalu
albo, co gorsza, pogardy w nich nie wyczytała – tylko skupienie i chyba zapał. Ulga od razu
ustąpiła miejsca wstydowi: Waria zwlekała, bojąc się powrotu do obozu, mazgaiła się nad swoją
cenną reputacją, a o sprawie, egoistka, zapomniała.
– Niech pan mówi! – ponagliła Fandorina, który z zajęciem obserwował łezkę, wolno toczącą
się po jej policzku.
– Proszę okazać w-wspaniałomyślność i wybaczyć mi, że wplątałem panią w tę aferę – rzekł
skruszonym głosem Erast Pietrowicz. – Wszystkiego się spodziewałem, ale czegoś t-takiego...
– Co pan znalazł w papierach Lucana? – z irytacją przerwała mu Waria, czując, że się
rozszlocha, jeśli rozmowa nie przyjmie rzeczowego tonu.
Rozmówca albo przewidział taką ewentualność, albo po prostu uznał temat za wyczerpany,
bo nie drążył bukareszteńskiego epizodu.
– Bardzo ciekawe są zapiski w jego notesie. Niech no pani tylko spojrzy.
Wyciągnął z kieszeni figlarną książeczkę w brokatowej oprawie i otworzył założoną stronę.
Waria przebiegła oczami kolumnę cyfr i liter:
19=Z-1500
20=Z-3400-i
21=J+5000 Z-800
22=Z-2900
23=J+5000 Z-700
24=Z-1100
25=J+5000 Z-1000
26=Z-300
27=J+5000 Z-2200
28=Z-1900
29=J+15000 Z+i
Przeczytała jeszcze raz, wolniej, potem znowu. Straszną miała ochotę wykazać się bystrością
umysłu.
– To szyfr? Nie, numery idą w kolejności... Lista? Numery pułków? Liczebność oddziałów?
A może to straty i uzupełnienia? – zatrajkotała, marszcząc czoło. – To znaczy, że jednak Lucan
był szpiegiem? Ale co oznaczają litery – Z, J, i? Może to wzory albo równania?
– Pochlebia pani nieboszczykowi, Warwaro Andriejówno. Wszystko jest o wiele prostsze.
Jeśli mamy tu równania, to nader łatwe. Co prawda, z jedną niewiadomą.
– Tylko z jedną? – zdumiała się Waria.
– Proszę popatrzeć uważniej. W pierwszej k-kolumnie, rozumie się, są daty, Lucan stawia po
nich dwie kreski. Od dziewiętnastego do dwudziestego dziewiątego lipca według zachodniego
kalendarza. Czym zajmował się pułkownik w tych dniach?
– A skąd mogę wiedzieć? Nie śledziłam go. – Waria zastanowiła się. – No, z pewnością był
w sztabie, jeździł oglądać pozycje wojsk.
– Ani razu nie widziałem, żeby Lucan lustrował p-pozycje. Spotykałem go p-przeważnie
w jednym miejscu.
– W klubie?
– Właśnie. I co tam robił?
– Nic, rżnął tylko w karty.
– B-brawo, pani Warwaro.
Jeszcze raz zerknęła na kartkę.
– To znaczy, że zapisywał tu rachunki karciane! Po „Z” minus, po „J” zawsze plus. To
znaczy, że literą „Z” oznaczał przegrane, a „J” – wygrane? I tylko tyle? – Waria rozczarowana
wzruszyła ramionami. – A gdzie tu szpiegostwo?
– Nie było żadnego szpiegostwa. Szpiegostwo – to wysoki kunszt, tutaj zaś mamy do
czynienia z najzwyklejszym p-przekupstwem i zdradą. Dziewiętnastego lipca, w przeddzień
pierwszego szturmu Plewny, w klubie pojawił się karciarz Zurow, a Lucan zapalił się do gry.
– To znaczy, że „Z” to Zurow?! – krzyknęła Waria. – Niech pan poczeka. – Zaczęła szeptać,
spoglądając na cyfry. – Czterdzieści dziewięć... siedem w pamięci... Sto cztery... – I podliczyła. –
W sumie przegrał do Zurowa piętnaście tysięcy osiemset. Niby się zgadza. Ipolit też przecież
mówił o piętnastu tysiącach. Ale co oznacza „i”?
– M-myślę, że to sławetny pierścień, po rumuńsku ind. Dwudziestego lipca Lucan go
przegrał, dwudziestego dziewiątego odzyskał.
– Ale kim jest „J”? – Waria potarła czoło. – Wśród graczy chyba nie było żadnego na „J”. Od
tego człowieka Lucan wygrał... Mmm... Ho, ho, ho! Trzydzieści pięć tysięcy! Jakoś sobie nie
przypominam takich wielkich wygranych pułkownika. Z pewnością by się nimi pochwalił.
– Tutaj nie było się czym chwalić. To nie wygrana, tylko wynagrodzenie za zdradę.
P-pierwszy raz tajemniczy „J” wręczył pułkownikowi pieniądze dwudziestego pierwszego lipca,
kiedy Lucan przegrał do Zurowa wszystko, co się dało. Następnie nieboszczyk otrzymywał od
swojego nieznanego protektora po pięć tysięcy: dwudziestego trzeciego, dwudziestego piątego
i dwudziestego siódmego lipca, to znaczy co drugi dzień. To właśnie pozwalało mu ciągnąć grę
z Ipolitem. Dwudziestego dziewiątego lipca Lucan dostał piętnaście tysięcy naraz. P-pytanie,
dlaczego tak d-dużo i dlaczego właśnie dwudziestego dziewiątego.
– Sprzedał plan drugiego szturmu Plewny! – krzyknęła Waria. – Nieszczęsna bitwa rozegrała
się trzydziestego lipca, następnego dnia.
– Jeszcze raz brawo. Ma pani tajemnicę proroczego daru Lucana i zdumiewającej celności
tureckich artylerzystów, którzy mając współrzędne, roznieśli kolumny naszych wojsk jeszcze
podczas marszu.
– Ale kto to jest „J”? Czyżby pan nikogo nie podejrzewał?
– A jakże – niewyraźnie burknął Fandorin. – Podejrzewam... Ale na razie się nie zgadza.
– To znaczy, że wystarczy po prostu znaleźć owego „J”, żeby Pietia został uwolniony,
Plewna zdobyta, a wojna się skończyła?
Erast Pietrewicz zastanowił się, zmarszczył czoło i bardzo poważnie odpowiedział:
– Pani łańcuch logiczny jest nie całkiem p-poprawny, ale w zasadzie słuszny.
Tego wieczoru Waria nie ośmieliła się pójść do klubu. Z pewnością wszyscy obwiniają ją
o śmierć Lucana (o zdradzie przecież nie wiedzą) i o wygnanie powszechnie lubianego d’Evraita.
Francuz jednak nie wrócił z Bukaresztu do obozu. Erast Pietrowicz mówił, że pojedynkowicza
wsadzono do paki i nakazano mu w ciągu dwudziestu czterech godzin opuścić terytorium
księstwa Rumunii.
W nadziei, że spotka Zurowa czy choćby McLaughlina i dowie się od nich, czy towarzystwo
bardzo surowo ocenia jej winę, biedna Waria spacerowała dookoła upstrzonego
różnokolorowymi chorągiewkami namiotu, zachowując odległość mniej więcej stu kroków.
Absolutnie nie miała gdzie się podziać, a wracać do swojego namiotu też nie chciała. Siostry
miłosierdzia to stworzenia dobre, ale ograniczone; znowu zaczną się zastanawiać, kto z lekarzy
jest duszką, a kto złośnikiem, i czy jednoręki porucznik Strumpf z szesnastego namiotu na serio
oświadczył się Nasti Prianisznikowej.
Zasłona namiotu zakołysała się, Waria zobaczyła przysadzistą postać w niebieskim
mundurze żandarma i pospiesznie się odwróciła, udając, że napawa się do szczętu obrzydłym
widokiem wioski Bogot, goszczącej u siebie sztab wodza naczelnego. No i niech kto powie, czy
jest na świecie sprawiedliwość. Podły intrygant i oprawca Kazantzakis chodzi do klubu
zwyczajnie, a ona, niewinna przecież ofiara zbiegu okoliczności, waruje tutaj jak pies
łańcuchowy! Wzburzona Waria potrząsnęła głową i twardo postanowiła wrócić do siebie, ale
z tyłu rozległ się przymilny głos nienawistnego Greka.
– Pani Suworow?! Cóż za miłe spotkanie!
Waria odwróciła się i skrzywiła, przekonana, że po niezwyczajnej uprzejmości
podpułkownika niezwłocznie nastąpi ukąszenie żmii.
Rozciągając w uśmiechu grube wargi, Kazantzakis patrzył na nią wzrokiem – rzecz
zdumiewająca – prawie przypochlebnym.
– Wszyscy w klubie mówią tylko o pani. Czekają z niecierpliwością. Nie co dzień krzyżuje
się szable z powodu pięknych pań, i to jeszcze z takim zakończeniem.
Czujnie nachmurzona, Waria oczekiwała podstępu, ale żandarm zaczął się jeszcze słodziej
uśmiechać.
– Hrabia Zurow dopiero co odmalował soczystymi barwami całą eskapadę, a dzisiaj jeszcze
ten artykuł...
– Jaki artykuł? – Waria przestraszyła się nie na żarty.
– No, jak to? Nasz pechowiec d’Evrait wysmażył w „Revue Parisienne” reportaż na całą
kolumnę, w której opisał pojedynek. Romantyczne. Panią nazywa wyłącznie La belle Mlle S.
– No i co? – Głos Warii lekko zadrżał. – Nikt mnie nie obwinia?
Kazantzakis uniósł bardzo gęste brwi.
– Chyba tylko McLaughlin i Jeriemiej Jonowicz. Ale pierwszy to znany zrzęda, a drugi
rzadko przyjeżdża; jeśli już, to razem z Sobolewem. Nawiasem mówiąc, Pieriepiołkin dostał
Świętego Jerzego za ostatnią bitwę. I to za jakie, pytam, zasługi? Proszę, co to znaczy znaleźć się
we właściwym miejscu i o właściwej porze.
Podpułkownik cmoknął z zawiścią i ostrożnie przeszedł do najważniejszej sprawy.
– Wszyscy pytają, gdzie to się zawieruszyła nasza bohaterka, a bohaterka, jak się okazuje,
zajęta jest sprawami wagi państwowej. No, szanowna pani, i cóż tam wymyślił zmyślny pan
Fandorin? Jakie ma hipotezy w sprawie tajnych zapisków Lucana? Niech się pani nie dziwi,
Warwaro Andriejówno, znam te sprawy na bieżąco. W końcu zarządzam oddziałem specjalnym.
A to tak – pomyślała Waria, patrząc spode łba na podpułkownika. Jeszcze czego! Patrzcie go,
jaki szybki, chciałby przyjść na gotowe.
– Erast Pietrowicz coś tam wyjaśniał, ale nie bardzo zrozumiałam – oznajmiła naiwnie,
trzepocząc rzęsami. – Jakieś „zet”, jakieś „żet”. Lepiej niech pan sam spyta radcy tytularnego.
W każdym razie Piotr Afanasjewicz Jabłokow nie jest niczemu winny, teraz to jasne.
– Zdrady może się nie dopuścił, ale karygodną nieostrożność, owszem, przejawił. – W głosie
żandarma zgrzytnęła znajoma stal. – Niech na razie pani narzeczony posiedzi, nic mu się nie
stanie. – Ale Kazantzakis od razu zmienił ton, oczywiście przypomniawszy sobie, że dzisiaj
występuje w innym emploi. – Wszystko się ułoży. Przecież ja, pani Warwaro, do upartych nie
należę i zawsze gotów jestem przyznać się do błędu. Weźmy choćby niezrównanego monsieur
d’Evraita. Tak, przyznaję: przesłuchiwałem go, podejrzewałem, bo miałem podstawy. Przez ten
sławetny wywiad z tureckim pułkownikiem nasze dowództwo popełniło błąd, zginęli ludzie.
Skłaniałem się ku hipotezie, że pułkownik Ali-bej to postać mityczna, wymyślona przez
Francuza czy to z fantazji reporterskiej, czy też z innych, nie tak niewinnych powodów. Teraz
widzę, że byłem niesprawiedliwy. – Konfidencjonalnie zniżył głos. – Otrzymaliśmy agenturalne
doniesienia z Plewny. Rzeczywiście, pomocnikiem czy też doradcą Osman-paszy jest niejaki
Ali-bej. Ten nie pokazuje się ludziom. Nasz człowiek widział go z daleka, dostrzegł tylko
wspaniałą czarną brodę i ciemne okulary. D’Evrait zresztą też wspominał o brodzie.
– Brodę, okulary? – Waria także zniżyła głos. – Czyżby to sam... jak mu tam...
Anwar-efendi?
– Tsss... – Kazantzakis nerwowo się obejrzał i zaczął mówić jeszcze ciszej. – Jestem pewien,
że to on. Bardzo sprytny jegomość. Gracko owinął naszego korespondenta wokół palca. Ledwie
trzy tabory, mówi, główne siły nadciągną nieprędko. Fortel prosty, ale elegancki. A my, durnie,
połknęliśmy przynętę.
– Ale skoro d’Evrait nie jest winien niepowodzenia pierwszego szturmu, a zabity przez niego
Lucan był zdrajcą, to chyba niesłusznie usunięto dziennikarza? – zapytała Waria.
– Na to wychodzi. Biedak po prostu nie miał szczęścia. – Podpułkownik machnął ręką
i przysunął się bliżej. – Widzi pani, Warwaro Andriejówno, jaki jestem szczery. Nawiasem
mówiąc, podzieliłem się z panią sekretną informacją. A pani nie chce mi zdradzić takiego
głupstwa. Przepisałem sobie tamtą kartkę z książeczki, trzeci dzień łamię sobie głowę, i wszystko
na nic. Najpierw myślałem – szyfr. Nie, do szyfru niepodobne. Jakaś lista albo przesunięcie
oddziałów? Straty i uzupełnienia? Niech pani powie, do czego doszedł Fandorin?
– Powiem tylko jedno. Wszystko jest o wiele prostsze – niedbale rzuciła Waria na
odchodnym, poprawiła kapelusik i lekkim krokiem ruszyła w stronę klubu.
Do trzeciego i ostatecznego szturmu twierdzy szykowano się przez cały upalny sierpień.
Chociaż przygotowania były otoczone najściślejszą tajemnicą, w obozie otwarcie mówiono, że
i ta bitwa wypadnie trzydziestego, w dzień patrona najjaśniejszego pana. Od rana do wieczora po
okolicznych wzgórzach i dolinach piechota i konnica przerabiały wspólne manewry, drogami
dniem i nocą podciągano działa, polowe i oblężnicze. Żal było patrzeć na umęczonych
żołnierzyków w przepoconych bluzach i w szarych od kurzu kepi z przeciwsłonecznymi
chustami, ale ogólnie czuło się zapał i chęć zemsty: dosyć, mówiono, skończyła się nasza
cierpliwość, Rosjanin powoli zaprzęga, za to szybko jedzie, całą mocą niedźwiedziej łapy
trzepniemy w końcu dokuczliwą plewnieńską muchę.
I w klubie, i w oficerskiej kantynie, gdzie stołowała się Waria, wszyscy zmienili się
w strategów – rysowali schematy, sypali imionami tureckich paszów, zgadywali, skąd wyjdzie
decydujące uderzenie. Kilka razy przyjechał Sobolew; zachowywał się poważnie i tajemniczo,
w szachy już nie grał, popatrywał z godnością na Warię i nie skarżył się już na zły los. Znajomy
sztabowiec szepnął, że w zbliżającym się natarciu generałowi-majorowi przypadnie rola może
nie kluczowa, ale bardzo ważna, więc pod komendą ma teraz całe dwie brygady połączone
w jeden pułk. Zasługi Michijewiła Dmitrycza zostały w końcu należycie docenione.
Wokół panowało ożywienie, toteż Waria z całej mocy próbowała się przejąć ogólnym
entuzjazmem, ale jakoś jej się to nie udawało. Prawdę mówiąc, śmiertelnie ją znudziły opowieści
o rezerwach, dyslokacjach i połączeniach. Do Pieti nadal jej nie wpuszczano, Fandorin chodził
ponury jak noc i na pytania odpowiadał nieartykułowanymi dźwiękami, Zurow pojawiał się tylko
w towarzystwie swego patrona, zerkał na Warię wzrokiem pojmanego wilka, stroił żałosne miny
do bufetowego Siemiona, ale nie grał w karty i nie domagał się wina, bo w oddziale Sobolewa
dyscyplina panowała żelazna. Huzar poskarżył się szeptem na „Żeromka”, który wziął w swe
ręce „całe gospodarstwo” i nikomu nie dawał nawet zipnąć. A Michaił Dmitrijewicz chronił go
i nie pozwalał sprawić mu lania. Niechby już prędzej był ten szturm.
W ciągu tych wzystkich dni jedynym pocieszającym wydarzeniem był powrót d’Evraita,
który, jak się okazało, przesiedział burzę w Kiszyniowie, a ledwie dowiedział się o swojej
całkowitej rehabilitacji, pospiesznie wrócił na teren działań wojennych. Ale i Francuza, którego
widok bardzo Warię ucieszył, jak gdyby podmieniono. Nie zabawiał jej już ciekawymi
historiami, unikał rozmów o bukareszteńskim incydencie, tylko kropił artykuliki do swojego
„Revue”. W ogóle Waria czuła się mniej więcej tak jak w restauracji „Royal”, kiedy mężczyźni,
czując zapach krwi, rzekłbyś, zerwali się ze smyczy i zupełnie zapomnieli o jej istnieniu. Czyż
trzeba dłużej dowodzić, że mężczyzna jest z natury bliski światu zwierząt, znacznie więcej od
kobiety mając w sobie pierwiastka zwierzęcego, i dlatego pełnowartościową odmianą gatunku
homo sapiens jest właśnie kobieta, istota bardziej złożona, rozwinięta i delikatna. Szkoda tylko,
że nie miała z kim podzielić się swoimi odkryciami. Siostry miłosierdzia na takie słowa tylko
w kułak się śmiały, a Fandorin kiwał głową z roztargnieniem, myśląc o czymś innym.
Jednym słowem – nastały ciężkie i nudne czasy.
O świcie trzydziestego sierpnia Warię obudziło potworne dudnienie. Zaczęła się kanonada.
W przeddzień szturmu Erast Pietrowicz wyjaśnił, że oprócz zwykłego przygotowania
artyleryjskiego Turcy zostaną poddani presji psychicznej – to nowe słowo w sztuce wojennej.
Z pierwszym promieniem słońca, kiedy prawowierni winni odprawić namaz, trzysta rosyjskich
i rumuńskich dział zacznie huraganowym ogniem razić tureckie umocnienia, a dokładnie
o dziesiątej kanonada się skończy. Osman-pasza, oczekując ataku, pośle na pierwszą linię świeże
wojska, ale wszystko na nic: sojusznicy nie ruszą się z miejsca i nad polami wokół Plewny
zapanuje cisza. O jedenastej zero zero na zdumionych Turków spadnie nowa burza ognia, która
będzie trwała do pierwszej. Następnie – znowu cisza. Przeciwnik wyniesie rannych i zabitych,
naprędce załata szkody, w miejsce rozbitych armat podciągnie nowe, a szturmu ciągle nie będzie.
U Turków, którzy nie odznaczają się mocnymi nerwami i – jak wiadomo – zdolni są do
chwilowych porywów, ale ustępują w obliczu długotrwałego nacisku, naturalną koleją rzeczy
wyniknie zamieszanie, a możliwe, że i panika. Na pierwszą linię z pewnością podąży całe
bisurmańskie naczalstwo i nic nie rozumiejąc, będzie patrzyło przez lornety. Wtedy zaś,
o czternastej trzydzieści, czeka nieprzyjaciela trzecia fala kanonady, a jeszcze pół godziny
później na zmęczonych oczekiwaniem Turków ruszą kolumny szturmowe.
Waria struchlała, stawiając się na miejscu nieszczęsnych obrońców Plewny. Przecież to
okropne: czekać na rozstrzygnięcie godzinę, dwie, trzy, i wszystko na darmo. Ona by na pewno
nie wytrzymała. Pomyślane chytrze, tego sztabowym geniuszom nie można odmówić.
Buch-buch! Buch-buch! – waliły ciężkie działa oblężnicze. Buch-buch. Buch! – trochę ciszej
wtórowały armaty polowe. Tak będzie jeszcze długo – pomyślała Waria. Warto by coś zjeść.
Dziennikarze, niepowiadomieni o chytrym planie przygotowania artyleryjskiego, wyjechali
na pole bitwy jeszcze po ciemku. Co do punktu obserwacyjnego korespondenci musieli zawczasu
porozumieć się z dowództwem i po długich dyskusjach większością głosów wybrali wzniesienie
położone między Griwicą, centralną pozycją sojuszników, a szosą łowczańską, za którą rozciągać
się miało lewe skrzydło. Z początku większość dziennikarzy chciała się usadowić bliżej prawego,
bo wyraźnie zapowiadało się, że główne uderzenie ruszy właśnie z tamtej strony, ale McLaughlin
i dTvrait odradzili to kolegom. Przedstawili najważniejszy argument: może sobie lewe skrzydło
mieć nawet drugorzędne znaczenie, ale tam jest Sobolew, co oznacza, że bez sensacji się nie
obejdzie.
Waria zjadła śniadanie z bladymi, wzdrygającymi się przy każdym wystrzale siostrami
i poszła szukać Erasta Pietrowicza. W sztabie nie znalazła radcy tytularnego, w oddziale
specjalnym tak samo. Na wszelki wypadek zajrzała do jego namiotu i zobaczyła, że Fandorin
najspokojniej siedzi sobie w rozkładanym fotelu, z książką w ręku, popija kawę i kiwa
safianowym pantoflem z zagiętym czubkiem.
– Kiedyż się pan wybierze na pole bitwy? – spytała Waria, siadając na łóżku, bo innego
miejsca właściwie nie było.
Erast Pietrowicz wzruszył ramionami. Jego twarz pałała nawet świeżym rumieńcem.
Obozowe życie wyraźnie służyło serbskiemu ochotnikowi.
– Czyżby pan zamierzał siedzieć przez cały dzień? D’Evrait powiedział, że dzisiejsza walka
jest najpotężniejszym w dziejach świata szturmem pozycji umocnionej. Większym niż zdobycie
Kurhanu Małachowskiego na Krymie.
– Ten pani d’Evrait lubi p-przesadzać – odrzekł radca tytularny. – Waterloo i Borodino były
na większą skalę, nie mówiąc o bitwie narodów pod Lipskiem.
– Co z pana za człowiek! Rozstrzyga się los Rosji, giną tysiące ludzi, a pan siedzi i czyta
książkę! Przecież to niemoralne!
– A patrzeć z bezpiecznej odległości, jak się ludzie z-zabijają, to moralne? – W głosie Erasta
Pietrowicza, o dziwo, zadźwięczało ludzkie uczucie: rozdrażnienie. – Ślicznie dziękuję, ja ten
s-spektakl już obserwowałem, a nawet w nim uczestniczyłem. I nie s-spodobało mi się. Wolę już
towarzystwo T-tacyta. – Po czym demonstracyjnie wetknął nos w książkę.
Waria zerwała się, tupnęła ze złością i ruszył do wyjścia, ale Fandorin rzucił jej na
odchodnym:
– Niech pani tam będzie ostrożna, dobrze? Ani na krok proszę się nie oddalać z punktu dla
k-korespondentów. Bo dużo nie potrzeba.
Zatrzymała się i ze zdziwieniem obejrzała na Erasta Pietrowicza.
– Martwi się pan o mnie?
– D-doprawdy, Warwaro Andriejówno, czego pani tam szuka? Najpierw będą długo strzelać
z armat, potem pobiegną naprzód, p-podniosą się kłęby dymu, nic pani nie zobaczy, tylko
usłyszy, jak jedni krzyczą „hura!”, a drudzy krzyczą z bólu. Bardzo ciekawe. My pracujemy nie
tam, t-tylko tutaj.
– Szczur tyłowy – przypomniała sobie Waria stosowny do okoliczności termin i zostawiła
mizantropa sam na sam z jego Tacytem.
Górka, na której rozłożyli się korespondenci i obserwatorzy wojskowi z krajów neutralnych,
okazała się łatwa do znalezienia – jeszcze z drogi, całkowicie zapełnionej wozami z amunicją,
Waria zobaczyła w oddali białe płótnisko. Kołysało się na wietrze, pod nim czerniała spora kupa
ludzi – chyba ze sto osób, jeśli nie więcej. Kierujący ruchem, zachrypnięty od krzyku kapitan
z czerwoną opaską na rękawie, decydujący, gdzie najpierw dostarczać amunicję, lekko
uśmiechnął się do ładnej panny w koronkowym kapelusiku i machnął ręką.
– Tam, tam, mademoiselle. I niech pani nigdzie nie zbacza. Do białej flagi nieprzyjacielska
artyleria nie strzela, ale poza nią tylko patrzeć, jak walnie pocisk jeden z drugim. Gdzie, gdzie się
pchasz, baranie?! Mówiłem ci, czterofuntowe na szóstą!
Waria szarpnęła lejce spokojnego cisawego konika, pożyczonego z lazaretowej stajni,
i ruszyła w stronę flagi, z ciekawością rozglądając się dokoła.
Cała dolina poniżej pasma niewysokich wzgórz, za którymi zaczynały się przedpola Plewny,
była upstrzona dziwnymi wysepkami. To podzielona na kompanie piechota leżała w trawie,
oczekując na rozkaz do ataku. Żołnierze rozmawiali półgłosem, od czasu do czasu to stąd, to
zowąd dolatywał nienaturalnie głośny rechot. Oficerowie zebrali się w kilkuosobowe grupki
i palili papierosy. Na Warię, która jechała po damsku, patrzyli ze zdziwieniem
i niedowierzaniem, jak na istotę z innego, nierealnego świata. Na widok tej ruchomej i brzęczącej
doliny Warii zrobiło się nieswojo. Wyraźnie zobaczyła, jak nad zakurzoną trawą krąży anioł
śmierci i naznacza twarze niewidzialnym piętnem.
Uderzyła konika obcasem, żeby szybciej minąć tę okropną poczekalnię.
Za to w punkcie obserwacyjnym wszyscy byli ożywieni i pełni radosnego oczekiwania.
Panowała tu atmosfera pikniku, a ten i ów po prostu siadł przy rozłożonych na ziemi białych
obrusach i z apetytem się pożywiał.
– A ja już myślałem, że pani nie przyjedzie! – powitał nowo przybyłą d’Evrait, tak samo
podekscytowany jak wszyscy pozostali. Waria zwróciła uwagę, że na nogach ma swoje sławne
rude buciory.
– My tutaj sterczymy od samego świtu jak głupcy, a rosyjscy oficerowie zaczęli ściągać
dopiero koło południa. Pan Kazantzakis pofatygował się raptem kwadrans temu i od niego się
dowiedzieliśmy, że szturm zacznie się dopiero o trzeciej – wesoło paplał dziennikarz. – Widzę,
że pani też wcześniej znała plan bitwy. Nieładnie, mademoiselle Barbara, po starej przyjaźni
mogła nas pani uprzedzić. Przecież wstałem o czwartej rano, a to dla mnie gorsze od śmierci.
Francuz pomógł pannie zejść z konia, po czym usadowił ją na składanym krześle i zaczął
tłumaczyć:
– O tam, na przeciwległych wzgórzach, są umocnione stanowiska Turków. Widzi pani, jak
pociski wznoszą fontanny ziemi? To sam środek ich pozycji. Wojska rosyjsko-rumuńskie
wyciągnęły się równoległą linią na odcinku piętnastu kilometrów. Możemy stąd ogarnąć
wzrokiem tylko część tej olbrzymiej przestrzeni. Proszę zwrócić uwagę na okrągły pagórek. Nie,
nie ten; o, tamten, gdzie jest biały namiot. To punkt dowodzenia, tymczasowa kwatera główna.
Jest tam i dowódca zachodniego ugrupowania, książę Karol rumuński, i głównodowodzący,
grand-duc Mikołaj, i sam cesarz Aleksander. Rakiety, wystrzelili rakiety! Piękne widowisko,
prawda?!
Nad pustym polem, które rozdzielało wrogie strony, krętymi łukami zarysowały się smugi
dymu – jak gdyby ktoś pociął sferę niebieską na kawałki, tak jak arbuz albo bochen chleba.
Waria zadarła głowę i wysoko w górze zobaczyła trzy kolorowe piłki – jedną blisko, drugą trochę
dalej, nad sztabem cesarskim, trzecią już w ogóle nad samym horyzontem.
– To, Warwaro Andriejówno, są balony – oznajmił Kazantzakis, który akurat do niej
podszedł. – Z nich za pomocą flag sygnałowych koryguje się ogień artylerii.
Patrzeć na żandarma było jeszcze bardziej przykro niż zwykle. Z ożywieniem chrzęścił
palcami, nerwowo rozchylał nozdrza. Wampir, poczuł zapach ludzkiej krwi. Waria
demonstracyjnie przestawiła krzesło nieco dalej, ale podpułkownik jak gdyby nie zauważył jej
manewru. Podszedł znowu, pokazał palcem w bok, tam gdzie za niewysokimi wzgórzami
huczało nadzwyczaj mocno.
– Nasz wspólny znajomy jak zwykle spłatał figla. Zgodnie z rozkazem Sobolew miał za
zadanie demonstrować przed redutą Kriszyńską, kiedy główne siły uderzą w centrum. Ale nie
wytrzymał, wbrew planowi od rana podjął frontalny atak. Mało, że oderwał się od głównych sił
i został odcięty przez turecką konnicę, to jeszcze zagroził powodzeniu całej operacji! No,
dostanie za swoje!
Kazantzakis wyjął z kieszeni złoty zegarek, ze wzburzeniem zerwał kepi, przeżegnał się.
– Trzecia! Zaraz zaczną!
Waria obejrzała się i zobaczyła, że cała dolina się ruszyła: wysepki białych bluz zakołysały
się, szybko zmierzając na pierwszą linię. Koło wzgórza biegli bladzi ludzie, na czele chyżo
kuśtykał starszy oficer z długimi wąsami.
– Nie zostawać, bagnety wyżej! – krzyknął cienko i przenikliwie, oglądając się. –
Siemiencow, patrzeć tam! Bo ci łeb urwę!
Obok już szły w kolumnach inne kompanie, ale Waria ciągle odprowadzała wzrokiem tamtą,
pierwszą, ze starszawym dowódcą i nieznanym Siemiencowem.
Kompania rozwinęła się w linię i powoli pobiegła w stronę odległej reduty, ponad którą
jeszcze wyżej wytrysnęły fontanny ziemi.
– No, teraz im pokaże – powiedział ktoś obok.
W oddali na polu już na całego wybuchały pociski, ścielący się po ziemi dym pogorszył
widoczność, ale kompania Warii biegła sprawnie i nikt, zdaje się, do niej nie strzelał.
– Dalej, Siemiencow, dalej – szeptała Waria, zaciskając pięści.
Wkrótce za plecami rozwiniętych kolumn nie dało się już dostrzec „swoich”. Kiedy otwarta
przestrzeń przed redutą do połowy wypełniła się białymi bluzami, wprost z ludzkiej masy
wyrosły równe krzewy wybuchów: pierwszy, drugi, trzeci, czwarty. Potem, trochę bliżej –
jeszcze raz: pierwszy, drugi, trzeci, czwarty. I jeszcze. I jeszcze.
– Gęsto tłuką – usłyszała Waria. – Masz ci przygotowanie artyleryjskie. Nie trzeba było się
wygłupiać z tą psychologią, tylko walić bez odpoczynku.
– Pobiegli! Biegną! – Kazantzakis złapał Warię za ramię i mocno ścisnął.
Zmierzyła go pełnym oburzenia wzrokiem ale zrozumiała, że ten człowiek nie odpowiada za
siebie. Jakoś tam się uwolniła, spojrzała na pole.
Skryło się za zasłoną dymu, w którym migało coś białego i fruwały czarne płaty ziemi.
Na wzgórzu zrobiło się cicho. Z siwej mgły wybiegał w milczeniu tłum żołnierzy, okrążając
punkt obserwacyjny z obu stron. Waria zobaczyła czerwone plamy na bluzach i wtuliła głowę
w ramiona.
Dym po trosze rzedniał. Wyłoniła się zeń dolina, cała w czarnych lejach i białych bluzach.
Waria przypatrzyła się i zauważyła, że bluzy się ruszają, po czym usłyszała głuchy, jakby idący
spod samej ziemi jęk – armaty właśnie przestały strzelać.
– Pierwsza próba sił zakończona – powiedział znajomy major ze sztabu głównego,
przydzielony do dziennikarzy. – Osman usadowił się mocno, trzeba będzie się pomęczyć. Teraz
jeszcze przygotowanie artyleryjskie, a potem znowu „hura-hura!”
Warii zakręciło się w głowie.
Rozdział dziewiąty,
w którym Fandorin dostaje naganę od przełożonego
„Russkije Wiedomosti”
31 sierpnia (12 września wg kalendarza zachodniego) 1877 roku
Odważny młodzieniec, pomny na ojcowskie błogosławieństwo uwielbianego dowódcy,
zakrzyknął: „Umrę, Michaile Dmitrijewiczu, ale wiadomość przekażę” Dziewiętnastoletni
bohater skoczył na swojego dońca i pognał przez smaganą ołowianym deszczem dolinę, tam
gdzie dostępu do głównych sił naszych wojsk bronili przyczajeni baszybuzucy. Kule świszczały
nad głową jeźdźca, ale on tylko uderzał ostrogami żwawego konia, szepcząc: „Szybciej! Szybciej!
Ode mnie zależą losy bitwy!” Ale zły los jest silniejszy od odwagi. Huknęły wystrzały z zasadzki
i dzielny adiutant runął na ziemię. Oblewając się krwią, zerwał się i z szablą w ręku rzucił na
bisurmanów, ale już jak czarne ptaszyska spadli nań okrutni wrogowie, powalili i długo rąbali
szablami jego martwe ciało. Tak zginął Siergiej Bierieszczagin, brat znanego malarza. Tak
przepadł obiecujący talent, któremu nie było sądzone rozwinąć się w pełni. Tak padł trzeci
z gońców, wysłanych przez Sobolewa do Najjaśniejszego Pana...
O ósmej wieczór Waria znowu znalazła się na znajomym rozwidleniu, ale zamiast
ochrypłego kapitana rozkazywał tam tak samo zachrypnięty porucznik, który sytuację miał
jeszcze gorszą niż poprzednik, bo teraz musiał kierować dwoma przeciwnymi strumieniami: na
pierwszą linię jak przedtem ciągnęły wozy z amunicją, a z pola walki wywożono rannych.
Po pierwszym natarciu Waria straciła hart ducha, widząc, że drugi raz czegoś podobnego nie
zniesie. Odjechała na tyły i po drodze nawet jeszcze popłakała; na szczęście w pobliżu nie było
nikogo ze znajomych. Ale do obozu nie dotarła, dlatego że jej się zrobiło wstyd.
Mimoza, królewna z morskiej pianki, słaba płeć – przeklinała w duchu. Przecież wiedziałaś,
że jedziesz na wojnę, a nie na spacer do Pawłowskoje. A już zwłaszcza nie miała ochoty
sprawiać przyjemności radcy tytularnemu, który – jak się okazało – znowu miał rację.
Krótko mówiąc, wróciła.
Jechała stępa, serce ściskało się smutkiem na odgłos zbliżającej się walki. W centrum palba
karabinowa prawie ucichła i dudniły tylko armaty, za to z szosy łowczańskiej, gdzie walczył
odcięty oddział Sobolewa, nieustannie dobiegały salwy i nie milknął ryk mnóstwa głosów,
ledwie słyszalny z takiej odległości. Wyglądało na to, że generał Michel ma się nie najlepiej.
Waria wzdrygnęła się – z krzaków na drogę wyjechał ochlapany błotem McLaughlin. Twarz
miał czerwoną, kapelusz zjechał mu na bok, z czoła ściekał pot.
– No, jak tam? Jak naszym idzie? – spytała Waria, chwytając za uzdę konia Irlandczyka.
– Zdaje się, że dobrze – odpowiedział, wycierając twarz chustką. – Uff, zajechałem w jakieś
zarośla, z trudem się wydostałem.
– Dobrze? Co, reduty zdobyte?
– Nie, w centrum Turcy wytrzymali, ale dwadzieścia minut temu koło naszego punktu
obserwacyjnego przegalopował hrabia Zurow. Bardzo spieszył się do sztabu i krzyknął tylko:
„Zwysieswo! Mamy Plewnę! Nie ma szasu, panowie, pylna wiadomoś!” Monsieur Kazantzakis
puścił się za nim w pościg. Ten jegomość jest bardzo ambitny i na pewno chce być obok gońca
z pomyślną wieścią; a nuż i jemu przypadnie cząstka sławy. – McLaughlin z dezaprobatą pokiwał
głową. – No, a panowie dziennikarze zaraz się rozbiegli – przecież każdy z nich na taki wypadek
ma swojego człowieka wśród telegrafistów. Zapewniam panią, w tej chwili do redakcji gazet już
mkną depesze o zdobyciu Plewny.
– A pan co?
Korespondent z godnością odpowiedział:
– Ja nigdy się nie spieszę, mademoiselle Suworow. Najpierw trzeba dokładnie sprawdzić
szczegóły. Zamiast krótkiej wiadomości prześlę cały artykuł, który trafi do tegoż porannego
wydania, co ich skąpe doniesienia.
– To znaczy, że można wracać do obozu? – spytała z ulgą Waria.
– Myślę, że tak. W sztabie dowiemy się więcej niż na tej sawannie. Zresztą wkrótce się
ściemni.
W sztabie jednak nic absolutnie nie wiedziano, ponieważ z kwatery głównej nie nadeszły
żadne wieści o zdobyciu Plewny – przeciwnie, wyglądało na to, że we wszystkich
najważniejszych punktach szturm został odparty i straty są wręcz astronomiczne, co najmniej
dwadzieścia tysięcy ludzi. Mówiono, że najjaśniejszy pan zupełnie upadł na duchu, a na pytania
o sukces Sobolewa machano tylko ręką: jak mógł Sobolew z dwiema brygadami zdobyć Plewnę,
jeśli sześćdziesiąt batalionów w centrum i na prawym skrzydle nie zdołało zająć nawet pierwszej
linii redut?
Wychodziła z tego jakaś idiotyczna bzdura. McLaughlin triumfował, dumny ze swej
powściągliwości, a Waria złościła się na Zurowa: chwalipięta, łgarz, naplótł nie wiadomo co,
niepotrzebnie tylko namieszał wszystkim w głowie.
Nadeszła noc, do sztabu wrócili ponurzy generałowie. Waria widziała, jak do domku
oddziału operacyjnego szedł otoczony adiutantami książę Mikołaj. Jego końską, obramowaną
bokobrodami twarzą wstrząsał nerwowy tik.
Wszyscy szeptali o olbrzymich stratach – wychodziło na to, że poległa czwarta część wojska,
ale na głos mówiono o bohaterstwie przejawionym przez żołnierzy i oficerów. Zwłaszcza przez
oficerów.
O pierwszej w nocy ponury Fandorin odnalazł Warię.
– Idziemy, Warwaro Andriejówno. P-przełożony nas wzywa.
– Nas? – zdziwiła się.
– Tak. Cały oddział specjalny, w pełnym składzie, mnie i panią także.
Szybkim krokiem doszli do lepianki, gdzie mieścił się resort podpułkownika Kazantzakisa.
W znajomej izbie zebrali się oficerowie, zatrudnieni w oddziale specjalnym zachodniego
ugrupowania armii, szefa jednakże wśród nich nie było.
Za stołem za to, groźnie nasępiony, siedział sam Ławrientij Mizinow.
– A, pan radca tytularny i pani sekretarka raczyli przybyć – powiedział zjadliwie. – No,
świetnie, pozostało teraz tylko doczekać się jaśnie wielmożnego pana pułkownika i można
zaczynać. Gdzie Kazantzakis?! – warknął generał.
– Iwana Charitonowicza nikt wieczorem nie widział – nieśmiało odpowiedział najstarszy
rangą oficer.
– Świetnie. Umiecie strzec tajemnic.
Mizinow zerwał się, głośno tupiąc, i przeszedł się po izbie.
– To nie wojsko, tylko cyrk objazdowy! Zabawa w chowanego! O kogo spytasz,
odpowiadają: nie ma. Znikli! Bez śladu!
– Wasza ekscelencjo, m-mówi pan zagadkami. O co chodzi? – spytał Fandorin.
– Nie wiem, Eraście Pietrowiczu, nie wiem! – krzyknął Mizinow. – Miałem nadzieję, że obaj
z Kazantzakisem mi to wyjaśnicie. – Zamilkł i z dużym trudem się opanował, ale potem mówił
już spokojniej. – Dobrze, proszę państwa. Więcej na nikogo nie czekamy. Przybywam prosto od
cesarza. Byłem świadkiem arcyciekawej sceny: generał-major świty jego cesarskiej mości,
Sobolew Drugi, darł się i na jego cesarską mość, i na jego cesarską wysokość, a najjaśniejszy pan
i głównodowodzący tłumaczyli się przed nim.
– Nie może być! – jęknął ktoś z żandarmów.
– Milczeć! – szczeknął generał. – Milczeć i słuchać! Okazuje się, że o czwartej po południu
oddział Sobolewa frontalnym uderzeniem zajął redutę Kriszyńską i przebił się na południowe
przedmieście Plewny, zachodząc na tyły głównych sił wojsk tureckich, jednakże z powodu
niedostatecznej liczby bagnetów i dział zmuszony był się zatrzymać. Sobolew niejednokrotnie
posyłał gońców po posiłki, ale baszybuzucy ich przechwytywali. W końcu o szóstej adiutant
Zurow z pół setką kozaków zdołał przebić się do miejsca dyslokacji grupy środkowej. Kozacy
wrócili z powrotem do Sobolewa, bo tam każdy człowiek się liczył, a Zurow pocwałował sam do
kwatery głównej: Posiłków czekano z minuty na minutę, ale na próżno. I nic dziwnego, ponieważ
Zurow do kwatery głównej nie dotarł i nie dowiedzieliśmy się o sukcesie lewego skrzydła.
Wieczorem Turcy przegrupowali swoje wojska i ruszyli na Sobolewa z całą siłą, tak że przed
północą, straciwszy większość ludzi, cofnął się na wyjściowe pozycje. A przecież Plewnę
mieliśmy już w kieszeni! Pytanie do obecnych: gdzie się mógł podziać adiutant Zurow – w biały
dzień, w samym centrum naszych pozycji? Kto może odpowiedzieć?
– Najpewniej podpułkownik Kazantzakis – odezwała się Waria i wszyscy zwrócili się w jej
stronę.
Zmieszana, opowiedziała to, co usłyszała od McLaughlina. Po przedłużającej się przerwie
szef żandarmów zwrócił się do Fandorina:
– Pańskie wnioski, Eraście Pietrowiczu?
– Bitwa jest p-przegrana, rwać włosy za późno; to emocje, które przeszkadzają w śledztwie –
odrzekł sucho radca tytularny. – A teraz trzeba: podzielić na kwadraty terytorium między
punktem obserwacyjnym prasy a kwaterą główną – to p-pierwsze, co należy zrobić. Jak tylko
wzejdzie słońce, przeczesać każdy k-kwadrat – to drugie. W razie znalezienia trupa Zurowa albo
Kazantzakisa niczego nie dotykać i nie deptać ziemi wokół ciała – to trzecie. Na wszelki
wypadek poszukać jednego i drugiego po lazaretach wśród ciężko rannych – to czwarte. Na razie,
Ławrientiju Arkadjewiczu, nic w-więcej zrobić nie możemy.
– Jakie wnioski? Co zameldować najjaśniejszemu panu? Zdrada?
Erast Pietrowicz westchnął.
– Raczej: d-dywersja. Zresztą jutro się dowiemy.
Nocą nie spali. Było wiele roboty: pracownicy oddziału specjalnego dzielili na mapie rejon
na półwiorstowe kwadraty, formowali drużyny poszukiwaczy, a Waria objechała wszystkie sześć
szpitali i lazaretów – sprawdzała oficerów, których przywieziono bez przytomności. Napatrzyła
się takich rzeczy, że przed świtem wpadła w stan dziwnego odurzenia, nieczułości, ani Zurowa
jednak, ani Kazantzakisa nie znalazła. Za to między rannymi zobaczyła niemało znajomych,
między innymi Pieriepiołkina. Kapitan też usiłował się przedrzeć, żeby sprowadzić pomoc, ale
i tym razem nie miał szczęścia do baszybuzuków, bo dostał cios krzywą szablą w poprzek
obojczyka. Leżał na łóżku, blady, nieszczęśliwy, a zapadnięte czarne oczy patrzyły prawie tak
smutno jak w niezapomnianym dniu pierwszego spotkania. Waria rzuciła się ku niemu, ale on
odwrócił się i nic nie powiedział. Za co jej tak nie lubi?
Pierwszy promień słońca zastał Warię na ławce koło oddziału specjalnego. Fandorin usadził
ją niemal siłą, kazał odpocząć, a Waria ciężkim, zdrętwiałym ciałem przylgnęła do ściany
i pogrążyła się w mętnym, męczącym półśnie. Nudziło ją, łamało w kościach; nie ma co się
dziwić – nerwy i bezsenna noc.
Drużyny poszukiwawcze jeszcze po ciemku rozeszły się po kwadratach. Za kwadrans ósma
przycwałował umyślny z czternastego odcinka, wbiegł do chaty, z której zaraz, zapinając w biegu
mundur, wyszedł Fandorin.
– Jedziemy, Warwaro Andriejówno, znaleziono Zurowa – rzucił krótko.
– Zabity? – chlipnęła.
Erast Pietrowicz nie odpowiedział.
Huzar leżał na wznak, z przekręconą w bok głową. Jeszcze z daleka Waria zauważyła srebrną
rękojeść kaukaskiego kindżału, wbitego w lewą łopatkę. Zsiadła z konia i zobaczyła profil:
otwarte ze zdziwieniem oko mieniło się pięknym szklanym blaskiem, zdruzgotana kulą skroń
miała czarną otoczkę prochowej oparzelizny.
Waria znowu wydała krótki szloch i odwróciła się, żeby na to nie patrzeć.
– Niczego nie ruszaliśmy, panie Fandorin, tak jak pan kazał – meldował kierujący drużyną
żandarm. – Ledwie jednej wiorsty do celu mu zabrakło. Tu jest parów, więc nikt nie mógł tego
widzieć. A strzał, przy takiej palbie, jaka była... Wszystko jasne: cios kindżałem w plecy,
znienacka. Potem dobili go strzałem w lewą skroń, z bliskiej odległości.
– No, no – odrzekł niewyraźnie Erast Pietrowicz, nachylając się nad trupem.
Oficer zniżył głos:
– Kindżał Iwana Charitonowicza, od razu poznałem. Pokazywał, opowiadał, że to prezent od
gruzińskiego księcia...
Na to Erast Pietrowicz powiedział:
– Znakomicie.
A Waria poczuła się jeszcze gorzej, przymknęła oczy, żeby odegnać mdłości.
– Jak ślady k-kopyt? – zapytał Fandorin, siadając w kucki.
– Niestety. Sam pan widzi, wzdłuż strumienia same otoczaki, a wyżej wszystko stratowane –
widać wczoraj szwadrony tędy przejeżdżały.
Radca tytularny wyprostował się, z minutę postał obok leżącego ciała. Twarz miał
nieruchomą, szarą; pasowała do siwawych skroni. A ma ledwie ponad dwadzieścia – pomyślała
Waria i wzdrygnęła się.
– Dobrze, poruczniku. P-przewiezie pan zabitego do obozu. Jedziemy, Warwaro
Andriejówno.
Po drodze spytała:
– Czyżby Kazantzakis był tureckim agentem? Nieprawdopodobne! Wstrętny jest,
oczywiście, ale mimo wszystko...
– ...nie aż tak? – niewesoło chrząknął Fandorin.
Na krótko przed południem znalazł się i podpułkownik – po tym, jak Erast Pietrowicz kazał
jeszcze raz, tylko staranniej, przeczesać zagajnik i zarośla wokół miejsca śmierci biednego
Ipolita.
Jak opowiadano (sama Waria nie pojechała), Kazantzakis na wpół siedział, na wpół leżał za
gęstym krzakiem, oparty plecami o głaz. W prawej ręce miał rewolwer, w czole dziurkę.
Naradzie w sprawie wyników śledztwa przewodniczył sam Mizinow.
– Przede wszystkim muszę stwierdzić, że jestem wysoce niezadowolony z efektów pracy
radcy tytularnego Fandorina – zaczął głosem niewróżącym nic dobrego. – Eraście Pietrewiczu,
tuż pod pańskim nosem operował niebezpieczny, przebiegły wróg, który wyrządził naszej
sprawie ciężką szkodę i zagroził powodzeniu całej kampanii, a jednak pan go nie wykrył.
Oczywiście zadanie łatwe nie było, ale przecież i pan, zdaje się, nie jest nowicjuszem. Czegóż
mogę wymagać od szeregowych pracowników oddziału specjalnego? Przyjechali tu z różnych
gubernialnych urzędów, do tej pory zajmowali się głównie rutynową pracą śledczą. Ale już panu,
z pańskimi zdolnościami, tego wybaczyć nie sposób.
Waria przyciskała dłoń do dokuczającej jej skroni i z ukosa patrzyła na Fandorina. Ten miał
wygląd całkiem niewzruszony, jednakże kości policzkowe ledwie dostrzegalnie (i nikt pewnie
poza Warią tego nie dostrzegł) poróżowiały – najwyraźniej słowa szefa dotknęły go do żywego.
– A zatem, panowie, czym dysponujemy? Blamażem bez precedensu w historii. Tajnym
oddziałem zachodniego ugrupowania, najważniejszej części armii Dunaju, kierował zdrajca.
– Czy można to uznać za udowodnione, wasza ekscelencjo? – nieśmiało spytał najstarszy
rangą żandarm.
– Niech pan sam osądzi, majorze. No, powiedzmy: że Kazantzakis był Grekiem
z pochodzenia, a między Grekami jest wielu tureckich agentów, to, ma się rozumieć, nie stanowi
jeszcze dowodu. Ale niech pan sobie przypomni, że w notatkach Lucana figuruje jakiś
zagadkowy „J”. Teraz rozumiemy, cóż to za „J” – „żandarm”.
– Ale słowo „żandarm” pisze się przez „g”: gendarme – upierał się przy swoim siwowąsy
major.
– Gendarme to po francusku, a po rumuńsku pisze się jandarm – z politowaniem wyjaśniło
szefostwo. – Kazantzakis – oto kto kręcił rumuńskim pułkownikiem. Co jeszcze? Kto rzucił się,
żeby towarzyszyć Zurowowi spieszącemu z wieścią, od której zależał los bitwy, a może i całej
wojny? Kazantzakis. Co jeszcze? Właściwie już nic. Nie potrafiąc wyciągnąć zatopionego
w łopatce ostrza, morderca zrozumiał, że nie uda mu się odwrócić podejrzeń, i palnął sobie w łeb.
Nawiasem mówiąc, w bębenku jego rewolweru brakuje akurat dwóch kul.
– Ale nieprzyjacielski szpieg nie zabiłby się, tylko usiłował ukryć – ciągle tak samo
nieśmiało oponował major.
– Gdzie, raczy pan wskazać? Linii ognia i tak by nie udało mu się przekroczyć, a na naszych
tyłach już dzisiaj wszczęto by za nim pościg. U Bułgarów by się nie schował, do Turków nie
dostał. Lepsza kula niż stryczek – tutaj akurat miał rację. Poza tym Kazantzakis nie był
szpiegiem, tylko właśnie zdrajcą. Nowgorodcew – zwrócił się generał do adiutanta. – Gdzie jest
list?
Adiutant wyciągnął z teczki śnieżnobiałą, złożoną we czworo kartkę.
– Znaleziony w kieszeni samobójcy – wyjaśnił Mizinow. – Niech pan czyta na głos,
Nowgorodcew.
Adiutant niepewnie spojrzał na Warię.
– Czytaj pan, czytaj – ponaglił go generał. – Tu nie instytut dla szlachetnie urodzonych
panien, a panna Suworow należy do grupy śledczej.
Nowgorodcew odkaszlnął i zalewając się czerwienią, zaczął czytać:
– „Iwanku mój, Charitonku, serdużko moje”... Tutaj jest taka ortografia, proszę państwa –
zaznaczył adiutant. – Czytam tak, jak jest napisane. Okropne bazgroły. Hmm... „...serdużko moje.
Życie bez ciebie bedzie takie, że chyba sie utopić to i tak lepi niż tak żyć. Całowałeź kochałeź ty
mie a ja ciebie, a los podły paczył i zazdrościł i nuż za piecem czymał. Bez ciebie jestem proch
nendzny, zupełne nic. Bardzo prosze wruć zaras. A jak sobie koguś zamias Bieso w swojem
parszywem Kiszyniowie znajdzież to przyjade i jak mame kocham flaki wypruje. Twoj na zafsze
Pocieszka”.
– To znaczy „twoja”? – spytał major.
– Nie, nie „twoja”, tylko właśnie „twój”. – Mizinow uśmiechnął się krzywo. – I tu jest pies
pogrzebany. Zanim Kazantzakis trafił do urzędu żandarmerii w Kiszyniowie, służył w Tyflisie.
Niezwłocznie wysłaliśmy depeszę z zapytaniem, odpowiedź już jest. Niech pan przeczyta,
Nowgorodcew.
Nowy dokument Nowgorodcew czytał z dużo większym zadowoleniem niż list miłosny.
Do jego Ekscelencji generała-adiutanta Ł.A. Mizinowa
w odpowiedzi na depeszę z 31 dnia sierpnia, otrzymaną
o godzinie 1 minut 52 po południu. Błyskawiczna. Ściśle tajne.
Melduję, że w okresie służby w tyfliskim urzędzie żandarmerii od stycznia 1872 r. po
wrzesień 1876 r. podpułkownik Iwan Kazantzakis dał się poznać jako energiczny i zdolny
pracownik i w jego aktach żadne oceny negatywne nie figurują. Przeciwnie, za wysługę lat
otrzymał Order świętego Stanisława 3 klasy i dwa podziękowania od Jego Cesarskiej Wysokości,
Księcia Namiestnika Kaukazu. Jednakże według agenturalnego doniesienia, które wpłynęło latem
1876 r, miał osobliwe skłonności, a podobno nawet pozostawał w przeciwnym naturze związku ze
znanym tyfliskim pederastą, księciem Wissarionem Szalikowem, znanym pod przezwiskiem Bieso
Pociecha. Nie posiadając dowodów, nie przydałbym wagi podobnym plotkom, mając jednak to,
że pomimo dojrzałego wieku podpułkownik Kazantzakis jest kawalerem i o jego związkach
z kobietami nic nie wiadomo, postanowiłem przeprowadzić tajne wewnętrzne śledztwo.
Zdołaliśmy ustalić, że podpułkownik Kazantzakis i Pociecha się znają, aczkolwiek fakt intymnej
zażyłości nie znalazł potwierdzenia. Mimo wszystko jednak poczytuję sobie za zasługę, że
postarałem się o przeniesienie podpułkownika do innego urzędu, nie wymieniając przyczyny
w aktach służbowych.
Komendant Tyfliskiej Żandarmerii,
pułkownik Panczulidzew.
*
– A więc to tak – gorzko podsumował Mizinow. – Podrzucił innym niepewnego pracownika
i jeszcze zataił przyczynę przed przełożonymi. A piwo, którego nawarzył, musi wypić całe
wojsko. Przez zdradę Kazantzakisa tkwimy dwa miesiące pod tą cholerną Plewną i nie wiadomo,
jak długo jeszcze będziemy się z nią mordować! Dzień patrona najjaśniejszego pana zepsuty!
Dzisiaj cesarz mówił o odwrocie, wyobrażacie sobie?! – Gwałtownie przełknął ślinę. – Trzy
nieudane szturmy, panowie! Trzy! Pamięta pan, Eraście Pietrewiczu, że to Kazantzakis zaniósł
pierwszy rozkaz zajęcia Plewny do działu szyfrów? Już nie wiem, w jaki sposób udało mu się
zamienić Plewnę na Nikopol, ale bez tego judasza tu się nie obyło!
Waria drgnęła i pomyślała, że dla Pieti zaświecił chyba promyk nadziei. A generał poruszył
wargami i ciągnął:
– Pułkownika Panczulidzewa oczywiście oddam pod sąd – innym milczkom dla przykładu –
i zażądam całkowitej degradacji, ale jego depesza pozwala nam odtworzyć dedukcyjnie cały
łańcuch. Tutaj wszystko jest dosyć proste. O sekretnym nałogu Iwana Kazantzakisa z pewnością
dowiedziała się turecka agentura, od której na całym Kaukazie aż się roi, no i drogą szantażu
zwerbowano podpułkownika. Historia stara jak świat. Iwanek, Charitonek! Tfu, obrzydlistwo!
Żeby to jeszcze dla pieniędzy!
Waria już otworzyła usta, żeby stanąć w obronie zwolenników jednopłciowej miłości, którzy
ostatecznie nie są winni, że natura stworzyła ich innymi niż wszyscy, ale wtedy wstał Fandorin.
– Pozwoli pan zerknąć na list – poprosił. Poobracał kartkę w rękach, nie wiadomo po co
przejechał palcem po linii zagięcia i spytał: – A gdzie k-koperta?
– Eraście Pietrowiczu, pan mnie zdumiewa. – Generał rozłożył ręce. – Jaka tu może być
koperta? Przecież takich rzeczy nie posyła się pocztą.
– Po p-prostu leżał tak w kieszeni? No, no... – I Fandorin usiadł.
Ławrientij Arkadijewicz wzruszył ramionami.
– Lepiej niech się pan zajmie inną sprawą, Eraście Pietrewiczu. Nie wykluczam, że oprócz
pułkownika Lucana zdrajca zdążył zwerbować kogoś jeszcze. Pańskim zadaniem będzie
ustalenie, czy w sztabie albo gdzieś w pobliżu nie pozostał jaki smoczy ząb. Majorze – zwrócił
się do najstarszego rangą. Ten zerwał się i wyprostował. – Tymczasowo mianuję pana szefem
oddziału specjalnego. A zadanie to samo. Okazać wszechstronną pomoc radcy tytularnemu.
– Rozkaz!
Nagle ktoś zastukał.
– Czy można, ekscelencjo? – Zza uchylonych drzwi wyjrzała głowa w niebieskich okularach.
Waria wiedziała, że to sekretarz Mizinowa, cichy urzędnik o trudnym do zapamiętania
nazwisku, który nie wiadomo czemu budził we wszystkich obawę i niechęć.
– Co znowu? – nasrożył się szef żandarmerii.
– Na odwachu zdarzył się wypadek. Zameldował się komendant i mówi, że aresztant się
powiesił.
– Czyś pan zwariował, Przybyszewski?! Ja mam tu ważną naradę, a pan przychodzi z takimi
drobiazgami!
Waria położyła dłoń na sercu, a w następnej sekundzie sekretarz wypowiedział właśnie te
słowa, których bała się usłyszeć:
– Ale to szyfrant Jabłokow się powiesił, nikt inny. Zostawił list mający bezpośredni
związek... no więc się ośmieliłem... Ale jak nie w porę, proszę wybaczyć, już idę. – Urzędnik
z urazą pociągnął nosem i udał, że chce zniknąć za drzwiami.
– Dawaj pan list! – warknął generał. – A komendanta do mnie!
Wszystko pływało Warii przed oczami. Próbowała wstać, ale nie mogła, skuta dziwacznym
odrętwieniem. Zobaczyła nachylonego Fandorina, chciała mu coś powiedzieć, ale tylko żałośnie
poruszyła ustami.
– Teraz wiadomo, jak Kazantzakis przerobił rozkaz! – krzyknął Mizinow, przebiegając
oczami notatkę. – Słuchajcie: „Znowu tysiące zabitych i wszystko przez moją nieopatrzność.
Tak, ponoszę straszliwą winę i dłużej nie będę się wypierał. Popełniłem niewybaczalny błąd –
zostawiłem na stole szyfrowaną depeszę z rozkazem zajęcia Plewny, a sam wyszedłem
w prywatnej sprawie. Podczas mojej nieobecności ktoś zmienił jedno słowo w depeszy, a ja
odniosłem zaszyfrowany tekst, nawet nie sprawdzając! Cha, cha, zbawcą Turcji wcale nie jest
Osman-pasza, jestem nim ja, Piotr Jabłokow. Nie trudźcie się, panowie sędziowie, roztrząsaniem
mojej sprawy, sam wymierzam sobie sprawiedliwość”. Ach, jakie to wszystko prościutkie! Kiedy
chłopczyna pobiegł w swoich sprawach, Kazantzakis szybciutko poprawił depeszę. Kwestia
jednej chwili!
Generał zmiął notatkę i cisnął na podłogę, pod nogi wyciągniętego jak struna komendanta
odwachu.
– Er... Eraście Pietrowiczu, cóż... to? – z trudem wymamrotała Waria. – Pietia!...
– Kapitanie, co z Jabłokowem? Nie żyje? – spytał Fandorin komendanta.
– Gdzie tam nie żyje! Pętli nie umiał zacisnąć jak trzeba – prychnął tamten. – Zdjęli
Jabłokowa, zaraz go ocucą!
Waria odepchnęła Fandorina i rzuciła się do drzwi. Uderzyła się o futrynę, wybiegła na
ganek, gdzie oślepiło ją słońce. Musiała się zatrzymać. Obok niej znowu wyrósł Fandorin.
– Pani Warwaro, proszę się uspokoić, wszystko w porządku. Zaraz oboje tam pójdziemy,
tylko najpierw musi pani ochłonąć, bo źle pani wygląda.
Ostrożnie chwycił ją za łokieć, ale to całkiem delikatne dotknięcie wydało się Warii nie do
zniesienia. Zgięła się wpół i zwymiotowała prosto na buty Erasta Pietrowicza. Następnie usiadła
na schodku i starała się zrozumieć, czemu ziemia stoi ukośnie, a nikt z niej nie spada.
Na czole poczuła coś miłego, lodowatego; aż zamruczała z zadowolenia.
– Ładne rzeczy – rozległ się głuchy głos Fandorina. – Przecie to tyfus.
Rozdział dziesiąty,
w którym Najjaśniejszy Pan otrzymuje w podarunku złotą szablę
„Daily Post”
9 grudnia (27 listopada wg kalendarza rosyjskiego) 1877 roku
Przez ostatnie dwa miesiące oblężeniem Plewny faktycznie kieruje stary i doświadczony
generał Totleben, dobrze znany Brytyjczykom z kampanii sewastopolskiej. Będąc nie tyle
dowódcą, co inżynierem, Totleben porzucił taktykę frontalnych ataków i poddał armię
Osman-paszy regularnej blokadzie; Rosjanie stracili mnóstwo drogocennego czasu, skutkiem
czego Totlebena ostro skrytykowano, ale teraz trzeba ostrożnemu inżynierowi przyznać rację. Po
miesiącu, odkąd Turków odcięto ostatecznie od Sofii, w Plewnie zaczął się głód i brakuje
amunicji. Totlebena coraz częściej nazywa się drugim Kutuzowem (rosyjski feldmarszałek, który
wyczerpał siły Francuzów niekończącym się odwrotem w 1812 roku – red.). Lada dzień
spodziewana jest kapitulacja Osmana z całym pięćdziesięciotysięcznym wojskiem.
W paskudny zimny dzień (szare niebo, lodowata mżawka, chlupoczące błoto) Waria wracała
fiakrem wynajętym przez wojsko. Cały miesiąc przeleżała w szpitalu zakaźnym w Tyrnowie
i wcale dużo nie brakowało, by umarła, bo na tyfus umierało wielu, ale jakoś jej się upiekło.
Potem jeszcze przez dwa miesiące konała z nudów, czekając, kiedy jej odrosną włosy – przecież
nie pojedzie ogolona jak Tatarzyn. Przeklęte włosy odrastały powoli i teraz nie tyle leżały, co
sterczały. Widok był po prostu okropny, ale cierpliwość Warii już się kończyła – jeszcze tydzień
takiego nieróbstwa, a oszalałaby od widoku stromych uliczek obrzydłego miasteczka.
Raz jeden Pietia wyrwał się, żeby ją odwiedzić. Ciągle jeszcze trwało śledztwo w jego
sprawie, ale już nie siedział w pace, tylko pełnił służbę – armia się rozrosła, a szyfrantów
brakowało. Pietia mocno się zmienił: zapuścił rzadką bródkę, bardzo mu niepasującą, schudł
i bez przerwy mówił albo o Bogu, albo o służbie ludowi. Najbardziej wstrząsnęło Warią to, że na
powitanie pocałował ją w czoło. Cóż to znowu, jak nieboszczkę w trumnie? Czyżby aż tak
zbrzydła?
Szosa tyrnowska była zatłoczona taborami, więc kolaska jechała bardzo wolno, dlatego
Waria, jako znawczyni tutejszej okolicy, kazała skręcić stangretowi na polną drogę, która
omijając obóz, wiodła na południe. Tak będzie dalej, ale szybciej się dojedzie.
Na pustej drodze konik drobił żwawiej, a i deszcz prawie przestał padać. Jeszcze godzina,
dwie i – w domu. Waria parsknęła. Ładne mi „w domu”. W wilgotnym, wiatrem podszytym
namiocie!
Za Łowczą zaczęli pokazywać się pojedynczy jeźdźcy – przeważnie furażerzy i adiutanci
z meldunkami, a wkrótce Waria zobaczyła pierwszego znajomego.
Tyczkowata figura w cylindrze i redingocie, niezgrabnie siedząca na smętnej rudej kobyle –
nie sposób się pomylić. McLaughlin! Waria miała wrażenie déjà vu: podczas trzeciego szturmu
dokładnie tak samo wracała na pole bitwy i dokładnie tak samo po drodze napatoczył się jej
Irlandczyk. Tyle że było gorąco, a teraz jest zimno, a pewnie i lepiej wtedy wyglądała.
Nawet szczęśliwie się składało, że pierwszy miał ją zobaczyć właśnie McLaughlin. To
człowiek bezpośredni, prostoduszny, z jego reakcji od razu się domyśli, czy będzie mogła
pokazać się w towarzystwie z takimi włosami, czy lepiej byłoby zawrócić. A i nowin znowu się
człowiek dowie...
Waria mężnie zerwała kapelusik, obnażając haniebnego jeżyka. Jak sprawdzian, to
sprawdzian.
– Mister McLaughlin! – Kolaska zrównała się z korespondentem, a Waria podniosła się
i głośno zawołała: – To ja! Dokąd pan zmierza?
Irlandczyk obejrzał się i uchylił cylindra.
– O, mademoiselle Waria, bardzo się cieszę, że widzę panią w dobrym zdrowiu. To ze
względów higienicznych tak panią ostrzygli? Zupełnie nie można poznać.
Waria była po prostu załamana.
– Co, okropnie? – spytała z rezygnacją.
– Nie, skądże – zapewnił ją pospiesznie McLaughlin. – Ale teraz znacznie bardziej
przypomina pani chłopca niż podczas naszego pierwszego spotkania.
– Jedziemy w tym samym kierunku? – spytała. – To niech pan siada do mnie, pogadamy.
Konia ma pan coś nie za bardzo...
– Okropna kobyła. Moja Bessie musiała akurat postarać się o brzuch z dragońskim ogierem
i jest teraz gruba jak beczka. A sztabowy koniuch Frołka nie lubi mnie, bo z zasady nie daję
łapówek (to co u was nazywa się na pivo), i podsuwa mi ostatnie szkapska! Skąd on takie bierze!
A przecież ja spieszę w ważnej, tajnej misji.
McLaughlin zrobił znaczącą pauzę, ale było widać, że go rozpiera ta ważność i tajność.
Wobec zwykłej powściągliwości potomka Celtów wyglądało to niezwyczajnie – pewnie
dziennikarz naprawdę dowiedział się czegoś, co wykraczało poza dotychczasową rutynę.
– Niechże pan przysiądzie na chwilkę – powiedziała przymilnie Waria. – Niech pan da
biednemu zwierzęciu odpocząć. Mam tu i pierożki z konfiturą, i butelkę termostatyczną. A w niej
kawę z rumem...
McLaughlin wyjął z kieszeni zegarek na srebrnym łańcuszku.
– Half past seven... Another forty minutes to get there... All right, an hour. It’ll be half past
eight... – wymamrotał w swoim niezrozumiałym narzeczu i westchnął. – No, dobrze, może na
chwilkę. Dojadę z panią do rozwidlenia, a potem skręcę na Petyrnicę.
Przywiązał konia do kolaski, usiadł obok Warii, jeden pierożek połknął w całości, z drugiego
odgryzł połowę i z zadowoleniem łyknął gorącej kawy z pokrywki.
– A po co do Petyrnicy? – spytała niedbale Waria. – Znowu spotkać się ze swoim
informatorem z Plewny, tak?
McLaughlin popatrzył na nią badawczo i poprawił zaparowane okulary.
– Niech pani da słowo, że nikomu nie powie; przynajmniej do dziesiątej – zażądał.
– Słowo honoru – od razu powiedziała Waria. – Ale cóż to za nowina?
Łatwość, z jaką obietnica została udzielona, sprawiła, że McLaughlin zawahał się i zaczął
posapywać, ale wycofywać się było za późno, a poza tym miał jednak straszną ochotę podzielić
się nowiną.
– Dzisiejszy dzień, dziesiąty grudnia, a według waszego kalendarza dwudziesty ósmy
listopada tysiąc osiemset osiemdziesiątego siódmego roku, jest historyczny – zaczął uroczyście
i przeszedł na szept. – Ale w całym rosyjskim obozie wie o tym tylko jeden człowiek – pani
uniżony sługa. O, McLaughlin nie daje na pivo za to, że człowiek wykonuje swoje obowiązki
służbowe, ale za dobrą pracę McLaughlin dobrze płaci, może mi pani wierzyć. Dosyć, dosyć,
więcej już o tym ani słowa! – Podniósł dłoń, uprzedzając pytanie. – Nie zdradzę pani źródła,
z jakiego pochodzi wiadomość. Powiem tylko, że zostało niejednokrotnie sprawdzone i ani razu
mnie nie zawiodło.
Waria przypomniała sobie, jak któryś dziennikarz z zawiścią mówił, że wiadomości o życiu
w Plewnie dostarcza korespondentowi „Daily Post” nie jakiś tam Bułgar, tylko Turek, kto wie,
czy nawet nie oficer. Prawie nikt zresztą w to nie wierzył. A może to jednak prawda?
– No, niech pan mnie nie dręczy, tylko mówi.
– Pamięta pani, przed dziesiątą wieczór nikomu ani słowa. Dała pani słowo honoru.
Waria niecierpliwie skinęła głową. Ej, ci mężczyźni ze swoimi idiotycznymi rytuałami! No
pewnie, że nikomu nie powie. McLaughlin nachylił się prawie do jej ucha.
– Dzisiaj wieczorem Osman-pasza się podda.
– Co pan mówi?! – krzyknęła Waria.
– Ciszej! Dokładnie o dziesiątej wieczór u dowódcy korpusu grenadierów, generała-lejtnanta
Ganieckiego, którego wojska zajmują pozycje na lewym brzegu Widu, zjawią się
parlamentariusze. Będę świadkiem tego historycznego wydarzenia jako jedyny z dziennikarzy.
A przy okazji uprzedzę generała – o wpół do dziesiątej, nie wcześniej, żeby warty przez pomyłkę
nie otwarły ognia do parlamentariuszy. Wyobraża sobie pani, jaki będzie artykuł?
– Wyobrażam. – Waria z zachwytem skinęła głową. – I co, absolutnie nikomu nie można
powiedzieć?
– Zgubi mnie pani! – wykrzyknął w panice McLaughlin. – Dała pani słowo!
– Dobrze, dobrze – uspokoiła go. – Do dziesiątej będę milczała jak ryba.
– A oto i rozwidlenie. Stój! – Korespondent szturchnął stangreta w plecy. – Pani na prawo,
mademoiselle Waria, a ja na lewo. Wyobrażam sobie, jaki będzie efekt. Siedzimy z generałem,
pijemy herbatę, paplamy o różnych bzdurach, a o wpół do dziesiątej wyjmuję zegarek i mówię
jak gdyby od niechcenia: „À propos, Ivan Stepanovich, za pół godziny przyjadą do pana
wysłańcy Osman-paszy”. No jak?
McLaughlin roześmiał się z ożywieniem i wsunął nogę w strzemię.
Po minucie Waria już go nie widziała – skrył się za szarą kotarą padającego coraz mocniej
deszczu.
Obóz przez trzy miesiące zmienił się nie do poznania. Namiotów nie było – równymi
szeregami stały w nim drewniane baraki. Wszędzie utwardzone drogi, słupy telegraficzne,
porządne drogowskazy. A jednak to dobrze, że armią dowodzi inżynier – pomyślała Waria.
W oddziale specjalnym, który teraz zajmował aż trzy domy, powiedziano, że panu Fandorinowi
przydzielony został osobny kotedż (dyżurny wymówił to nowe słowo z wyraźnym
zadowoleniem), i pokazano, jak do niego dojść.
„Kotedż” numer 158 okazał się jednoizbową chatynką z drewnianych płyt i stał na skraju
sztabowego miasteczka. Gospodarz był w domu, drzwi otworzył sam i popatrzył na Warię tak, że
od razu zrobiło jej się raźniej na sercu.
– Dzień dobry, Eraście Pietrowiczu, właśnie wróciłam – powiedziała jakoś bardzo przejęta.
– Cieszę się – krótko odrzekł Fandorin i stanął bokiem, robiąc Warii przejście. Izba była
bardzo prosto urządzona, ale ze szwedzką ścianą i całym arsenałem przyrządów gimnastycznych.
Na ścianie wisiała trójwiorstowa mapa.
Waria wyjaśniła:
– Rzeczy zostawiłam u sióstr miłosierdzia. Pietia jest na służbie, zajęty, to ja od razu do
pana.
– Widzę, że jest pani zdrowa. – Erast Pietrewicz obejrzał ją od stóp do głów, kiwnął głową. –
Nowa f-fryzura. To teraz taka moda?
– Tak. Bardzo praktyczne. A co tutaj u pana?
– Nic. Siedzimy, oblegamy Turków. – Radca tytularny mówił z wyraźnym rozdrażnieniem. –
Siedzimy miesiąc, siedzimy dwa, t-trzy Oficerowie się upijają, intendenci kradną, kasa
pustoszeje. W sumie wszystko normalnie. Wojna po rosyjsku. Zachód odetchnął z ulgą,
p-przygląda się, jak z Rosji uchodzą wszystkie życiodajne soki. Jeśli Osman-pasza utrzyma się
jeszcze dwa tygodnie, wojnę p-przegramy.
Erast Pietrowicz mówił tonem tak gderliwym, że Waria zlitowała się i szepnęła:
– Nie utrzyma się.
Fandorin oprzytomniał i pytająco spojrzał jej w oczy.
– Coś pani wie? Co? I skąd?
No, to opowiedziała. Erastowi Pietrowiczowi przecież można, ten nie pobiegnie i nie wygada
pierwszemu napotkanemu człowiekowi.
– Do Ganieckiego? D-dlaczego do Ganieckiego? – nachmurzył się radca tytularny,
wysłuchawszy do końca.
Podszedł do mapy i zaczął mruczeć pod nosem:
– Do Ganieckiego d-daleko. To na skrzydle. Dlaczego nie główna kwatera? Stop. Stop.
Ze zmienioną twarzą radca tytularny porwał z wieszaka szynel i rzucił się do drzwi.
– Co?! Co takiego?! – krzyknęła piskliwie Waria, biegnąc za nim.
– Prowokacja. – Fandorin mówił przez zęby w pośpiechu. – U Ganieckiego obrona jest
płytsza. A za nim – droga na Sofię. To nie kapitulacja. Próbują się przedrzeć. Oszukać
Ganieckiego. Żeby nie strzelał.
– Oj! – zrozumiała. – A to nie będą żadni parlamentariusze? Pan dokąd? Do sztabu?
Erast Pietrowicz zatrzymał się.
– Za dwadzieścia dziewiąta. W sztabie stracimy tylko czas. Od Annasza do Kajfasza. Nie
zdążymy do Ganieckiego. Do Sobolewa! Pół godziny galopem. Sobolew nie będzie zważał na
dowództwo. Tak, ten zaryzykuje. Uderzy pierwszy. Podejmie walkę. Nie pomoże Ganieckiemu,
ale chociaż zajdzie ich z flanki. Trifon, konia!
No, proszę, ma ordynansa – pomyślała z roztargnieniem Waria.
Przez całą noc w oddali grzmiało, a przed świtem było już wiadomo, że ranny w boju Osman
skapitulował razem z całą armią: dziesięciu paszów i czterdzieści dwa tysiące żołnierzy złożyło
broń.
Już po wszystkim, koniec tego siedzenia pod Plewną.
Poległych było wielu. Korpus Ganieckiego, zaskoczony nagłym atakiem, został wybity
niemal do nogi. Ale wszyscy na ustach mieli imię Białego Generała, niezrównanego Achillesa –
Sobolewa Drugiego, który w decydującym momencie, na własne ryzyko, poprzez opuszczoną
przez Turków Plewnę uderzył prosto w odsłonięty bok Osmana.
*
W pięć dni później, trzeciego grudnia, opuszczając teatr działań wojennych, najjaśniejszy
pan urządził w Paradimie pożegnalny przegląd gwardii. Na ceremonię zostały zaproszone
wybrane osoby oraz bohaterowie ostatniej bitwy, ci, którzy szczególnie się odznaczyli. Po Warię
przysłał kolaskę sam generał-lejtnant Sobolew, którego gwiazda wzniosła się prawie do zenitu.
Wspaniały Achilles, jak się okazało, nie zapomniał o starej znajomej.
Nigdy jeszcze Waria nie przebywała w tak wytwornym towarzystwie. Można tu było wprost
oślepnąć od blasku epoletów i orderów. Mówiąc szczerze, nawet nie podejrzewała, że w wojsku
rosyjskim jest tylu generałów. W pierwszym szeregu, czekając na wejście prześwietnych gości,
stali najwyżsi rangą dowódcy wojskowi, a pomiędzy nimi nieprzyzwoicie młody Michel
w nieodmiennym białym mundurze i bez szynela, mimo że dzień był mroźny, chociaż słoneczny.
Wszystkie spojrzenia skierowane były na zbawcę ojczyzny, który, jak wydało się Warii, był
o wiele wyższy, szerszy w ramionach i poważniejszy niż przedtem. Widocznie rację mają
Francuzi, mówiąc, że sława to najlepsze drożdże.
Obok półgłosem rozmawiali dwaj rumiani fligeladiutanci. Jeden ciągle zerkał czarnymi
rozmarzonymi oczami na Warię i to było miłe.
– ...A car do niego: „W dowód uznania dla pańskiej dzielności, muszir, zwracam panu szablę,
którą może pan nosić u nas w Rosji, gdzie, jak śmiem przypuszczać, nie będzie miał powodów do
skarg”. Co za scena, szkoda, że nie widziałeś!
– Za to ja dyżurowałem dwudziestego dziewiątego na radzie – odrzekł z zazdrością
rozmówca – i na własne uszy słyszałem, jak car powiedział do Milutina: „Dmitriju
Aleksandrowiczu, jako najstarszego z obecnych kawalerów Świętego Jerzego proszę pana
o pozwolenie noszenia temblaka tego orderu u szabli. Mam nadzieję, że zasłużyłem...” „Proszę
pana!” Dobre, co?
– Rzeczywiście, nieładnie – zgodził się czarnooki. – Mogliby się sami domyślić. Jak nie
minister, tylko jakiś feldfebel. A najjaśniejszy pan jaki hojny! Totlebenowi i Niepokójczyckiemu
– Jerzy drugiego stopnia, Ganieckiemu – trzeciego. A tutaj – temblak.
– A dla Sobolewa co? – z przejęciem spytała Waria, chociaż żadnego z panów nie znała. To
nic, na wojnie jak na wojnie, a sytuacja była przecież wyjątkowa.
– No, już na pewno nasz Ak-pasza dostanie coś wyjątkowego – ochoczo odpowiedział
czarnooki. – Skoro jego szef sztabu, Pieriepiołkin, od razu jeden stopień przeskoczył! To
zrozumiałe, na takim stanowisku nie można zostawić jakiegoś tam kapitana. A przed Sobolewem
otwierają się teraz takie horyzonty, że aż dech zapiera. Ma szczęście, trudno zaprzeczyć. Gdyby
nie psuło go zamiłowanie do wulgarności i tanich efektów...
– Tss! – syknął drugi. – Idą!
Na ganek niepokaźnego budynku, noszącego dumne miano „pałacu polowego”, wyszło
czterech wojskowych: cesarz, głównodowodzący, cesarzewicz i książę rumuński. Aleksander II
miał na sobie zimowe palto wojskowe, na rękojeści szabli Waria dojrzała jaskrawą
pomarańczową plamę – pewnie to sławetny temblak.
Orkiestra zagrała uroczystego marsza „Prieobrażenskiego”.
Do przodu dziarsko wysunął się pułkownik gwardii, zasalutował i dźwięcznym, drżącym ze
wzruszenia basem wyskandował:
– Wasza cesarska mość! Po-ozwólcie od oficerów waszej eskorty osobistej przyjąć w da-arze
złotą szablę z napisem „Za męstwo!”. Dla upamiętnienia wspólnej służby wojennej! Kupiona
z własnych funduszy oficerów!
Jeden z fligeladiutantów szepnął do Warii:
– To sprytnie! Brawo!
Car przyjął podarunek, otarł łzę rękawiczką.
– Dziękuję, panowie, dziękuję. Jestem wzruszony. Każdemu wyślę po szabli. Pół roku, że tak
powiem, z jednego kotła...
Nie dokończył, machnął tylko ręką. Wielu się rozrzewniło i zaczęło pociągać nosem, ktoś
nawet zaszlochał, a w tłumie urzędników stojących przy ganku Waria nieoczekiwanie zobaczyła
Fandorina. A ten jak się tam dostał? Figura niewielka – radca tytularny Ale tuż obok Erasta
Pietrowicza dojrzała szefa żandarmerii i wszystko się wyjaśniło. Ostatecznie prawdziwym
sprawcą kapitulacji Turków był właśnie Fandorin. Gdyby nie on, nie urządzano by tu parady. Też
pewnie dostanie nagrodę.
Erast Pietrowicz wyłowił spojrzenie Warii i zrobił hipochondryczny grymas. Ogólnego
wzruszenia wyraźnie nie podzielał.
Po paradzie, kiedy Waria pogodnie opędzała się od czarnookiego fligeladiutanta, ciągle
starającego się znaleźć wspólnych znajomych z Petersburga, Fandorin podszedł, lekko się ukłonił
i powiedział:
– Proszę o wybaczenie, panie p-pułkowniku. Warwaro Andriejówno, cesarz chce widzieć nas
oboje.
Rozdział jedenasty,
w którym Waria trafia do najwyższych sfer politycznych
„Times”
16 (4 wg kalendarza rosyjskiego) grudnia 1877 roku
DERBY I CARNARVON GROŻĄ DYMISJĄ
Wczoraj na posiedzeniu gabinetu ministrów earl Beaconsfield zażądał od Parlamentu
nadzwyczajnego kredytu w wysokości 6 milionów funtów szterlingów na wyposażenie korpusu
ekspedycyjnego, który by w szybkim czasie mógł zostać wysłany na Bałkany, ażeby bronić
interesów imperium przed nadmiernymi roszczeniami cara Aleksandra. Projekt przyjęto, mimo
sprzeciwów ministra spraw zagranicznych, lorda Derby’ego, i ministra kolonii, lorda
Carnarvona, przeciwników bezpośredniej konfrontacji z Rosją. Obaj ministrowie znaleźli się
w mniejszości i poprosili Jej Królewską Mość o dymisję. Reakcja królowej na razie nie jest
znana.
Na paradę w obecności najjaśniejszego pana Waria włożyła wszystko, co miała najlepszego,
dlatego nie musiała rumienić się za swój ubiór (a należy jeszcze uwzględnić warunki bojowe) –
to pierwsze, co przyszło jej do głowy. Bladoliliowy kapelusz ze wstęgą z mory i woalką,
fioletowa podróżna suknia z haftem na gorsecie i skromnym trenem, czarne botki z guzikami
z masy perłowej. Skromnie, bez afektacji, ale przyzwoicie – dzięki bukareszteńskim sklepom. –
Zostaniemy odznaczeni? – spytała Erasta Pietrowicza.
On też był odświętnie ubrany: spodnie z kantem, wyczyszczone buty świeciły się jak lustro,
przy wyprasowanym surduciku wisiał jakiś order. Nie można powiedzieć, pan radca tytularny
wyglądał zupełnie nieźle, tyle że strasznie młodo.
– Wątpię.
– Dlaczego? – zdziwiła się Waria.
– Za wielki honor – odrzekł z zadumą Fandorin. – Jeszcze nie wszystkich generałów
odznaczono, a my mamy numer szesnasty.
– Ale przecież gdyby nie my... To znaczy chciałam powiedzieć, że gdyby nie pan,
Osman-pasza na pewno wydostałby się z okrążenia! Wyobraża pan sobie, co by wtedy było?
– W-wyobrażam. Ale po zwycięstwie zazwyczaj nie myśli się o takich rzeczach. Nie, tutaj
pachnie polityką, proszę wierzyć mojemu doświadczeniu.
W „polowym pałacu” było w sumie sześć pokojów, dlatego funkcję poczekalni pełnił ganek,
gdzie już dreptało w miejscu z dziesięciu generałów i starszych oficerów, oczekujących
wezwania przed cesarski majestat. Wszyscy wygląd mieli niezbyt mądry, ale radosny: w końcu
pachniało orderami i awansami. Na Warię oczekujący patrzyli ze zrozumiałą ciekawością. Ta
wzgardliwie spojrzała ponad ich głowami na zimowe słońce. Niech sobie łamią głowy, kim jest
ta młodziutka panna w woalce i po co zjawiła się na audiencji.
Oczekiwanie się przeciągało, ale wcale nie było nudno.
– Któż to tam tak długo, generale? – zwróciła się Waria do wysokiego staruszka, mocno
kosmatego na obu policzkach.
– Sobolew – odrzekł generał, robiąc znaczącą minę. – Już pół godziny, jak wszedł. –
Wyprostował się, dotknął wiszącego na piersi nowiutkiego orderu z czarno-pomarańczową
wstęgą. – Wybaczy pani, nie przedstawiłem się. Iwan Stiepanowicz Ganiecki, dowódca korpusu
grenadierów. – Po czym zamilkł wyczekująco.
– Warwara Andriejówna Suworow. – Waria skinęła głową. – Miło mi poznać...
Ale Fandorin, z niezwykłą dlań w normalnych warunkach bezceremonialnością, nie pozwolił
jej skończyć:
– Proszę powiedzieć, generale, czy p-przed samym szturmem był u pana korespondent
gazety „Daily Post”, McLaughlin?
Ganiecki z niezadowoleniem spojrzał na ubranego po cywilnemu młokosa, ale widocznie
uznał, że do cara nie wzywają byle kogo, bo odpowiedział uprzejmie:
– A jakże, był. Przez niego to wszystko.
– Co mianowicie? – z tępawym wyrazem twarzy spytał Erast Pietrowicz.
– No, jakże, czyżby pan nie słyszał? – Generał widocznie już nie pierwszy raz musiał się
tłumaczyć. – McLaughlina znam jeszcze z petersburskich czasów. Poważny człowiek i przyjaciel
Rosji, chociaż poddany królowej Wiktorii. Kiedy powiedział, że lada chwila zjawi się u mnie
sam Osman, żeby się poddać, wysłałem gońców na pierwszą linię, by broń Boże nie zaczęli
strzelać. A sam, stary gamoń, dalej przebierać się w paradny mundur. – Generał uśmiechnął się
zakłopotany, a Waria uznała, że jest strasznie sympatyczny. – No i Turcy zajęli posterunki bez
jednego wystrzału. Dobrze choć, że moi grenadierzy, zuchy, nie zawiedli, trzymali się, póki
Michaił Dmitrijewicz nie uderzył na tyły Osmana.
– Gdzie się podział McLaughlin? – spytał radca tytularny, zimnymi błękitnymi oczami
patrząc prosto na Ganieckiego.
– Nie widziałem. – Generał wzruszył ramionami. – Nie w głowie mi go było szukać. Zaczęły
się takie rzeczy, że ratuj Panie Boże. Baszybuzucy wdarli się do samego sztabu, ledwie z życiem
uszedłem w tym swoim paradnym mundurze.
Drzwi się otwarły, a na ganek wyszedł zarumieniony Sobolew, oczy mu płonęły jakimś
szczególnym blaskiem.
– Czego gratulować, Michaile Dmitrijewiczu? – spytał generał w czerkiesce ze złoconymi
ładownicami, najwyraźniej z Kaukazu.
Wszyscy wstrzymali oddech, a Sobolew nie spieszył się z odpowiedzią, zrobił efektowną
pauzę. Obwiódł ich spojrzeniem, a do Warii wesoło mrugnął.
Ta jednak nie dowiedziała się, jak właściwie obdarował cesarz bohatera Plewny, bo zza
pleców olimpijczyka wychynęła całkiem ziemska fizjonomia Ławrientija Arkadijewicza
Mizinowa. Naczelny żandarm przywołał palcem Fandorina i Warię. Serce nagle przyspieszyło
rytm.
Kiedy przechodziła koło Sobolewa, ten cichutko zaszeptał:
– Warwaro Andriejówno, z pewnością się doczekam.
Z sieni trafili od razu do pokoju adiutanckiego, gdzie za stołami siedzieli dyżurny generał
i dwóch oficerów. Po prawej stronie były prywatne pokoje cara, po lewej – gabinet do pracy.
– Na pytania odpowiadać głośno, wyraźnie, wyczerpująco – instruował ich po drodze
Mizinow – Szczegółowo, ale nie odbiegać od tematu.
W gabinecie, umeblowanym zwykłymi sprzętami z brzozy karelskiej, zastali dwójkę ludzi:
jeden siedział w fotelu, drugi stał plecami do okna. Waria oczywiście popatrzyła najpierw na
siedzącego, nie był to jednak Aleksander, tylko chudy staruszek w złotych okularach, z mądrą,
szczupłą twarzą i lodowatymi oczami, z których nic nie dało się wyczytać. Kanclerz, książę
Korczakow, we własnej osobie – dokładnie taki jak na portretach, tyle że trochę subtelniejszy.
Osobistość poniekąd legendarna. Ministerstwem spraw zagranicznych kierował, kiedy Warii
jeszcze nie było na świecie. A co najważniejsze, uczył się w sławnym liceum w Carskim Siole,
razem z Puszkinem. To o nim mówił Poeta: „Pupilek mody, druh wielkiego świata, kronikarz
obyczaju znakomity”*[*Cytaty z wierszy Puszkina w przekładzie Adama Pomorskiego.].
Jednakże w wieku osiemdziesięciu lat „pupilek mody” przywodził na myśl inny wiersz włączony
do programu gimnazjalnego.
Samotny starzec, kto z nas, moi mili,
W święto Liceum dopełni obrządku?
Nieszczęsny obcy natręt, ten ostatni
Wpośród pokoleń, co wyrosły wkoło,
Wspominać będzie nas, nasz uścisk bratni,
Na drżącej ręce opierając czoło.
Ręka kanclerza rzeczywiście podrygiwała. Wyjął z kieszeni batystową chusteczkę i wysiąkał
nos, co nie przeszkodziło mu arcywnikliwie przyjrzeć się najpierw Warii, a potem Erastowi
Pietrowiczowi, przy czym tego ostatniego legendarna osobistość oglądała dosyć długo.
Waria, zafascynowana widokiem carskosielskiego licealisty, całkiem zapomniała
o najważniejszej z obecnych w gabinecie osób. Zmieszana obróciła się ku oknu, zastanowiła
i zrobiła dyg, tak jak w gimnazjum, kiedy pani dyrektorka wchodziła do klasy.
Car, w przeciwieństwie do Korczakowa, więcej uwagi niż Fandorinowi poświęcił jej osobie.
Sławne romanowowskie oczy – uważne, mesmeryzujące i wyraźnie wypukłe – były surowe
i wymagające. Przeszywają na wylot, tak się to nazywa – pomyślała Waria i troszkę się
rozzłościła. Niewolnicza psychologia i przesądy. Po prostu imituje „wzrok bazyliszka”, z którego
taki dumny był jego tatusiek, oby z piekła nie wyjrzał. Wobec czego również demonstracyjnie
zaczęła przyglądać się człowiekowi władającemu osiemdziesięciomilionowym mocarstwem.
Spostrzeżenie pierwsze: przecież jest całkiem stary! Napuchnięte powieki, mocno posiwiałe
bokobrody i podkręcone wąsy, gruzłowate, podagryczne palce. W końcu w przyszłym roku
skończy sześćdziesiątkę. Prawie rówieśnik babci.
Spostrzeżenie drugie: wcale nie taki dobrotliwy, jak piszą w gazetach. Raczej obojętny,
zmęczony. Wszystko na świecie zobaczył, nic go nie zdziwi, nic specjalnie nie ucieszy.
Spostrzeżenie trzecie, najciekawsze: pomimo wieku i koronowanej głowy, nie jest obojętny
na wdzięki niewieście. Bo inaczej po co byś, wasza cesarska mość, błądził wzrokiem po talii
i piersiach? Widać prawda to, co mówią o nim i o księżnej Dołgorukow, która jest od niego dwa
razy młodsza. Waria ostatecznie przestała się bać Cara Oswobodziciela.
– Wasza cesarska mość, to jest radca tytularny Fandorin. Ten właśnie. A z nim jego
pomocnica, panna Suworow – przedstawił ich szef żandarmerii.
Car nie powiedział „dzień dobry” i nawet nie skinął głową. Niespiesznie zakończył oględziny
figury Warii, potem zwrócił głowę w stronę Erasta Pietrowicza i niegłośno rzekł po aktorsku
ustawionym głosem:
– Pamiętam, „Azazel”. No i Sobolew właśnie mi mówił.
Usiadł za biurkiem i skinął na Mizinowa:
– Zaczynaj. A my z Michaiłem Aleksandrowiczem posłuchamy.
Cesarz nie cesarz, ale mógłby zaproponować damie krzesło – z dezaprobatą pomyślała
Waria, ostatecznie i nieodwołalnie rozczarowana do monarchizmu.
– Ile mam czasu? – spytał z szacunkiem generał. – Wiem, jak najjaśniejszy pan jest dzisiaj
zajęty. A i bohaterowie spod Plewny czekają.
– Czasu tyle, ile będzie potrzeba. Mamy tu problem nie tylko strategiczny, ale
i dyplomatyczny – zahuczał cesarz i z łaskawym uśmiechem spojrzał na Korczakowa. – Michaił
Aleksandrowicz przyjechał specjalnie z Bukaresztu. Swoje stare kości trząsł w karecie.
Książę z przyzwyczajenia rozciągnął usta w uśmiechu pozbawionym najmniejszych oznak
wesołości, a Waria przypomniała sobie, że w ubiegłym roku kanclerz przeżył jakąś osobistą
tragedię. Ktoś tam mu umarł, syn czy też wnuk.
– Proszę mi nie mieć za złe, Ławrientiju Arkadjewiczu – smętnym głosem powiedział
kanclerz – ale nie mogę się wyzbyć wątpliwości. Nazbyt to awanturniczo wygląda, nawet jak na
pana Disraeli. A bohaterowie poczekają. Oczekiwanie na nagrodę to najmilszy sposób spędzania
czasu. Tak więc proszę mówić, my posłuchamy.
Mizinow zuchowato rozprostował ramiona i wbrew oczekiwaniom zwrócił się nie do
Fandorina, tylko do Warii:
– Pani Suworow, proszę szczegółowo opowiedzieć o obu spotkaniach z korespondentem
gazety „Daily Post”, Seamusem McLaughlinem – w czasie trzeciego szturmu Plewny i tuż przed
próbą przebicia się Osman-paszy.
Cóż było robić – opowiedziała.
Okazało się, że i car, i kanclerz umieją słuchać. Korczakow przerwał tylko dwa razy.
Najpierw spytał:
– Który to hrabia Zurow? Czy nie syn Aleksandra Płatonowicza?
A za drugim razem:
– Widać McLaughlin musiał dobrze znać Ganieckiego, skoro użył imienia odojcowskiego.
A car z rozdrażnieniem uderzył dłonią w stół, kiedy Waria mówiła o informatorach, których
wielu dziennikarzy miało w Plewnie.
– Jeszcze mi nie wyjaśniłeś, Mizinow, jakim cudem Osman mógł całą armię chwycić
w garść, żeby się przedrzeć, a twoi zwiadowcy nie donieśli o tym na czas!
Szef żandarmerii przejął się i próbował usprawiedliwiać, Aleksander machnął jednak ręką.
– Później. Mów dalej, Suworowa.
Co? „Mów dalej”? Nawet w pierwszej klasie mówiono do niej per pani. Waria wytrzymała
demonstracyjną pauzę, ale skończyła opowieść.
– Myślę, że wszystko jasne – powiedział car, patrząc na Korczakowa. – Niechaj Szuwałow
szykuje notę.
– A ja nie jestem przekonany – odparł kanclerz. – Posłuchajmy wniosków czcigodnego
Ławrientija Arkadjewicza.
Na próżno Waria usiłowała zrozumieć, skąd wzięła się różnica zdań między carem
a głównym doradcą w sprawach dyplomatycznych. Dzięki Mizinowowi wszystko się wyjaśniło.
Wyciągnął zza mankietu kilka kartek, odkaszlnął i zaczął mówić zupełnie jak prymus-kujon.
– Jeśli wolno, przejdę od spraw prywatnych do ogólnych. No więc przede wszystkim muszę
uderzyć się w piersi. Przez cały czas, kiedy wojsko oblegało Plewnę, szkodził nam przebiegły
i bezwzględny wróg, którego mój urząd nie potrafił w porę wykryć. Wróg dobrze
zakonspirowany. To za jego przyczyną straciliśmy tyle czasu i ludzi, a dwudziestego listopada
omal nie przepadły wszelkie owoce naszych wielomiesięcznych trudów.
Przy tych słowach cesarz się przeżegnał.
– Bóg ustrzegł Rosję.
– Po trzecim szturmie popełniliśmy... a raczej to ja popełniłem, bo decyzje były moje...
poważny błąd. Za głównego tureckiego agenta uznaliśmy podpułkownika żandarmerii,
Kazantzakisa, a tym samym pozwoliliśmy swobodnie działać prawdziwemu winowajcy. Teraz
nie ma wątpliwości, że od samego początku szkodził nam poddany brytyjski McLaughlin. To
niewątpliwie agent najwyższej klasy, nieprzeciętny aktor, który do swojej misji szykował się
długo i starannie.
– Jak w ogóle ów osobnik trafił do armii czynnej? – spytał z niezadowoleniem car. – Cóż to,
panowie dawali wizy korespondentom bez żadnego sprawdzania?
– Ma się rozumieć, że sprawdzaliśmy, i to bardzo dokładnie. – Szef żandarmerii rozłożył
ręce. – Prosiliśmy gazety o spis publikacji każdego z korespondentów, sprawdzaliśmy w naszych
ambasadach. Wszystko to byli ludzie znani, z nazwiskami, i nikt nie miał opinii wroga Rosji.
A już zwłaszcza McLaughlin. Przecież mówię, że to poważny jegomość. Jeszcze podczas
kampanii w Azji Środkowej zaprzyjaźnił się z wieloma rosyjskimi generałami i oficerami.
A dzięki ubiegłorocznym reportażom o tureckich bestialstwach w Bułgarii zyskał reputację
przyjaciela Słowian i szczerego sympatyka Rosji. Tymczasem przez cały ten czas musiał działać
zgodnie z tajną instrukcją swojego rządu, który, jak wiadomo, nie kryje swej wrogości wobec
naszej polityki wschodniej.
Początkowo McLaughlin ograniczał się do działalności czysto szpiegowskiej. Oczywiście
przekazywał do Plewny wiadomości o naszej armii, co czynił z absolutną swobodą, którą
nieoględnie pozostawiono cudzoziemskim dziennikarzom. Tak jest, wielu z nich poza naszą
kontrolą utrzymywało kontakty z oblężonym miastem i to nie wywoływało żadnych podejrzeń
organów śledczych. Na przyszłość wyciągniemy odpowiednie wnioski. Tutaj znowu ja
zawiniłem... Dopóki mógł, McLaughlin wysługiwał się innymi. Wasza cesarska mość oczywiście
pamięta incydent z rumuńskim pułkownikiem Lucanem, w którego książce figurował zagadkowy
„J”. Pochopnie uznałem, że mowa jest o żandarmie Kazantzakisie. Niestety, pomyliłem się. „J”
było skrótem od journaliste, a chodziło właśnie o owego Brytyjczyka.
Ale kiedy podczas trzeciego szturmu los Plewny i całej wojny zawisł na włosku, McLaughlin
przeszedł do bezpośredniej dywersji. Jestem przekonany że nie działał na własną rękę, tylko
zgodnie z instrukcjami przełożonych. Żałuję, że od samego początku nie kazałem dyskretnie
obserwować brytyjskiego agenta dyplomatycznego, pułkownika Wellesleya. Donosiłem już
waszej cesarskiej mości o antyrosyjskich posunięciach tego pana, któremu interes Turcji jest
zdecydowanie bliższy niż nasz.
Teraz prześledźmy wydarzenia z trzydziestego sierpnia. Generał Sobolew z własnej
inicjatywy przerwał obronę turecką i wtargnął na południowe przedmieścia Plewny. To całkiem
zrozumiałe – przecież Osman, uprzedzony przez agenta o naszym ataku, wszystkie siły skupił
w centrum. Uderzenie Sobolewa zupełnie go zaskoczyło. Ale i nasze dowództwo nie dowiedziało
się w porę o sukcesie, a Sobolew nie miał dość sił, żeby nacierać dalej. McLaughlin z resztą
dziennikarzy i cudzoziemskich obserwatorów, w tym również, zauważmy przy okazji,
pułkownikiem Wellesleyem, przypadkiem znaleźli się w kluczowym punkcie naszych pozycji –
między środkiem a lewą flanką. O szóstej przez tureckie zapory przedziera się hrabia Zurów,
adiutant Sobolewa. Mija dziennikarzy, których doskonale zna, głośno oznajmia o sukcesie
swojego oddziału. Co dzieje się dalej? Wszyscy korespondenci rzucają się na tyły, by jak
najszybciej nadać przez telegraf wiadomość, że rosyjskie wojsko zwycięża. Wszyscy – tylko nie
McLaughlin. Panna Suworow spotyka go mniej więcej pół godziny później – zabłoconego i nie
wiadomo czemu wyjeżdżającego z zarośli. Niewątpliwie dziennikarz miał możność i czas
dopędzić i zabić gońca, a przy okazji także pułkownika Kazantzakisa, który na swoje
nieszczęście przyczepił się do Zurowa. Obaj dobrze znali McLaughlina i nigdy nie
podejrzewaliby go o wiarołomstwo. No, a zainscenizować samobójstwo podpułkownika nie było
trudno – McLaughlin odciągnął go w krzaki, palnął dwa razy w powietrze z rewolweru żandarma
i tyle. Na taką właśnie przynętę dałem się złapać.
Mizinow ze skruchą zwiesił głowę, ale nie doczekawszy się kolejnej nagany od jego
cesarskiej mości, mówił dalej:
– Jeśli zaś chodzi o niedawną próbę przebicia się, to McLaughlin działał w porozumieniu
z dowództwem tureckim. Był, rzec można, asem atutowym Osmana. W swoich rachubach się nie
mylili: Ganiecki to zasłużony generał, ale, proszę mi wybaczyć szczerość, głowa nie najtęższa.
Nic więc dziwnego, że wiadomość, przekazana przez dziennikarza, nie wzbudziła w nim ani
krzty wątpliwości. Zdecydowaniu generała-lejtnanta Sobolewa zawdzięczamy...
– Przecież to Erastowi Pietrowiczowi wszystko zawdzięczamy! – nie wytrzymała Waria, do
żywego dotknięta takim potraktowaniem Fandorina. Stoi, milczy, siebie chwalić mu nie wypada.
Czy ma tu służyć za mebel? – To Fandorin pocwałował do Sobolewa i namówił go do ataku!
Car spojrzał zdumiony na winną naruszenia etykiety, staruszek Korczakow z naganą pokręcił
głową. Nawet Fandorin też chyba się zmieszał, bo przestąpił z nogi na nogę. W sumie nikomu
Waria nie dogodziła.
– Mów dalej, Mizinow. – Car kiwnął głową.
– Za pozwoleniem waszej cesarskiej mości. – Kanclerz uniósł pokryty zmarszczkami palec. –
Skoro McLaughlin podjął się na tyle ryzykownej dywersji, dlaczego w takim razie zdradził się ze
swym zamiarem tej pannie? – Palec kiwnął w stronę Warii.
– Ależ to oczywiste! – Mizinow wytarł spocone czoło. – Liczył na to, że Suworowa
niezwłocznie rozniesie po całym obozie taką oszałamiającą nowinę. Nowina od razu dotarłaby do
sztabu. Wszyscy by triumfowali, powstałby chaos. Daleką kanonadę mogli wziąć za salut.
A może nawet z tej radości nie uwierzyliby, gdyby Ganiecki podniósł alarm, że Turcy atakują.
Zaczęliby sprawdzać. Cienka kreska, improwizacja zręcznego intryganta.
– No, może – zgodził się książę.
– Ale gdzie się podział McLaughlin? – spytał car. – To jego trzeba by przesłuchać i urządzić
bezpośrednią konfrontację z Wellesleyem. Oj, nie wykręciłby się pan pułkownik!
Korczakow westchnął marzycielsko.
– Taak, taka, jak mawiają kupcy z Zamoskworiecza, „kompromentacja” pozwoliłaby nam
całkowicie zneutralizować brytyjskich dyplomatów.
– Niestety, ani wśród jeńców, ani wśród zabitych nie było McLaughlina. – Mizinow też
westchnął, ale w innej tonacji. – Nie mam pojęcia jak, ale zdołał uciec. Sprytna gadzina. Wśród
jeńców nie ma i doradcy Osman-paszy, sławetnego Ali-beja. Tego właśnie brodacza, który zepsuł
nam pierwszy szturm i który, jak przypuszczamy, jest właśnie Anwar-efendim. Na temat tego
ostatniego składałem raport waszej cesarskiej mości.
Car kiwnął głową.
– No, co teraz pan powie, Michaile Aleksandrowiczu?
Kanclerz zmrużył oczy.
– A to, wasza cesarska mość, że możemy dostać nader ciekawą kombinację. Jeżeli to
wszystko prawda, to tym razem Anglicy posunęli się za daleko, przeholowali. Jak się zręcznie
zakrzątniemy wygrana może być jeszcze po naszej stronie.
– No, no, co pan tam zaplanował? – z ciekawością spytał Aleksander.
– Najjaśniejszy panie, po zdobyciu Plewny wojna wkroczyła w końcową fazę. Ostateczne
zwycięstwo nad Turkami jest sprawą kilku tygodni. Podkreślam: nad Turkami. Oby jednak nie
skończyło się tak, jak w pięćdziesiątym trzecim, kiedy zaczynaliśmy wojnę z Turkami,
a wdaliśmy się w batalię z całą Europą. Nasze finanse nie wytrzymają podobnych zmagań.
Wasza cesarska mość sam wiesz, ile nas kosztowała ta kampania.
Car skrzywił się, jak by go ząb bolał, a Mizinow ze skruchą pokiwał głową.
– Przeraziło mnie, jak brutalnie i ostro działał ten pan McLaughlin – ciągnął Korczakow. –
Świadczy to, że nie chcąc dopuścić nas do cieśnin tureckich, Brytania gotowa jest chwytać się
wszelkich, nawet najbardziej skrajnych środków. Nie możemy zapominać, że ich eskadra
wojenna pływa po Bosforze. A tymczasem z tyłu zagraża nam kochana Austria, która już raz
wbiła nóż w plecy ojczulkowi waszej cesarskiej mości. Prawdę mówiąc, kiedyśmy tu wojowali
z Osman-paszą, ja coraz częściej myślałem o innej wojnie, o dyplomatycznej. Bo przecie krew
przelewamy, trwonimy mnóstwo pieniędzy i zapasów, a w rezultacie możemy zostać z niczym.
Przeklęta Plewna zabrała nam cenny czas i nadszarpnęła reputację naszego wojska. Wybacz,
najjaśniejszy panie, starcowi, że w taki dzień kracze jak wrona...
– Niechże pan da spokój, Michaile Aleksandrowiczu. – Cesarz westchnął. – Nie jesteśmy na
defiladzie. Czyż ja tego nie rozumiem?
– Póki nam Ławrientij Arkadjewicz wszystkiego nie wyjaśnił, byłem usposobiony dosyć
pesymistycznie. Gdybyś wasza cesarska mość spytał mnie przed godziną: „Powiedz no mi, stary
lisie, co nam może przynieść ta sławna wiktoria?”, uczciwie bym odpowiedział: „Autonomię
Bułgarii i skrawek Kaukazu”. Tyle raptem zyskamy za dziesiątki tysięcy zabitych i wydane
miliony.
– A teraz? – Aleksander pochylił się trochę do przodu.
Kanclerz znacząco spojrzał na Warię i Fandorina.
Mizinow zrozumiał sens spojrzenia i powiedział:
– Wasza cesarska mość, wiem, do czego zmierza Michaił Aleksandrowicz. Doszedłem do tej
samej konkluzji i nie bez powodu przyprowadziłem ze sobą radcę tytularnego Fandorina. Pannę
Suworow jednak moglibyśmy chyba zwolnić.
Waria oblała się rumieńcem. Patrzcie, nie ufają jej tutaj! Jakie to poniżające: być wyproszoną
za drzwi, i to jeszcze w najciekawszym momencie!
– P-proszę mi wybaczyć śmiałość – po raz pierwszy od początku audiencji otworzył usta
Fandorin – ale to nierozsądne.
– Co niby? – Cesarz zmarszczył rudawe brwi.
– Nie wolno pracownikowi ufać połowicznie, wasza cesarska mość. To pociąga za sobą
niepotrzebne urazy i szkodzi sprawie. Warwara Andriejówna wie tak dużo, że reszty na pewno
bez t-trudu się domyśli.
– Masz rację – przyznał car. – Niech pan mówi, książę.
– Powinniśmy wykorzystać tę historię, żeby osławić Brytanię przed całym światem.
Dywersja, zabójstwa, naruszenie neutralności poprzez zmowę z jedną z walczących stron – to są
rzeczy niesłychane. Szczerze mówiąc, zdumiony jestem nieostrożnością earla Beaconsfielda.
A gdybyśmy tak zdołali ująć McLaughlina, on zaś złożyłby zeznania? Skandal! Potworny!
Oczywiście dla Anglii. Musieliby wycofać swoją eskadrę, usprawiedliwiając się przed całą
Europą, i jeszcze długo lizać rany. W każdym wypadku w konflikcie wschodnim gabinet jej
królewskiej mości byłby zmuszony powiedzieć „pas”. A bez Londynu nasi austro-węgierscy
przyjaciele od razu by spokornieli. Wówczas moglibyśmy w pełni spożyć owoce zwycięstwa i...
– Mrzonki – dosyć ostro przerwał staruszkowi Aleksander. – McLaughlina nie mamy. Pytam
zatem, co robić.
– Znaleźć go – odpowiedział niewzruszenie Korczakow.
– Ale jak?
– Nie wiem, wasza cesarska mość, nie jestem szefem Trzeciego Oddziału. – Kanclerz
zamilkł, łagodnie złożywszy rączki na chudym brzuchu.
Mizinow przejął pałeczkę.
– Jesteśmy przekonani o winie Anglików i mamy pośrednie dowody, ale bezpośrednich –
nie. – To znaczy, że trzeba je zdobyć... albo sporządzić. Hmm...
– Jaśniej, Mizinow – ponaglił go car. – I nie dukaj mi tu, tylko mów po ludzku. Nie gramy
w fanty.
– Słucham, wasza cesarska mość. McLaughlin jest teraz albo w Konstantynopolu, albo, co
najpewniejsze, w drodze do Anglii, bo jego misja się skończyła. W Konstantynopolu mamy całą
sieć tajnych agentów i złapać łajdaka nie będzie znów tak trudno. Trudniej byłoby w Anglii, ale
przy dobrej organizacji...
– Nie zamierzam tego słuchać! – krzyknął Aleksander. – Co za ohydne rzeczy mówisz!
– Wasza cesarska mość kazałeś mi przecież nie dukać. – Generał rozłożył ręce.
– Oczywiście nieźle byłoby przywieźć McLaughlina w worku – rzekł z zadumą kanclerz. –
Ale to już za dużo zachodu i nic pewnego. Obyśmy się sami nie wplątali w awanturę. Jeszcze
w Konstantynopolu to głupstwo, ale w Londynie bym odradzał.
– Świetnie! – Mizinow z zapałem potrząsnął głową. – Jeśli McLaughlin znajdzie się
w Londynie, to go nie ruszymy. Ale podniesiemy w tamtejszej prasie larum w sprawie
niegodnego postępowania brytyjskiego korespondenta. Angielskiej opinii sprawki McLaughlina
się nie spodobają, w żaden bowiem sposób nie mieszczą się w ramach sławetnej fair play.
– Tak, to niegłupie – pochwalił Korczakow. – Żeby związać ręce Beaconsfieldowi
i Derby’emu, wystarczy dobry skandal w gazetach.
Przez cały czas, kiedy tak dywagowali, Waria niedostrzegalnie, piędź za piędzią, przesuwała
się w stronę Erasta Pietrowicza i w końcu znalazła tuż koło radcy tytularnego.
– Kto to jest Derby? – spytała szeptem.
– Minister spraw zagranicznych – wyszemrał Fandorin, prawie nie ruszając ustami.
Mizinow obejrzał się na szepczących i groźnie poruszył brwiami.
– Pański McLaughlin jest, jak widać, starym wygą, nie ma specjalnych przesądów ani
sentymentów – ciągnął kanclerz swoje rozważania. – Jeśli się go odnajdzie w Londynie, to
można jeszcze bez żadnego skandalu przeprowadzić z nim poufną rozmowę. Przedstawić
poszlaki, zagrozić nagłośnieniem sprawy... Gdyby wybuchł skandal, byłby skończony. Znam
brytyjskie zwyczaje, w towarzystwie nikt nie poda mu ręki, choćby się od stóp do głów obwiesił
orderami. W końcu dwa morderstwa to nie żarty. Pachnie kryminałem. To rozsądny człowiek.
Jeśli jeszcze zaproponuje się mu spore pieniądze i podaruje mająteczek gdzieś na Zawołżu...
Może dostarczyć niezbędnych wiadomości, a Szuwałow wykorzysta je, by nacisnąć na lorda
Derby’ego. W obliczu demaskacji gabinet brytyjski z punktu zrobi się potulny jak baranek... No
jak, generale, czy McLaughlin złapie się na taką kombinację kija i marchewki?
– Nigdzie nie ucieknie – zapewnił z przekonaniem generał. – Ten wariant również
rozpatrywałem. Dlatego właśnie przyprowadziłem ze sobą Erasta Fandorina. Bez aprobaty
najjaśniejszego pana nie ośmieliłbym się nikogo wysyłać w tak delikatnej sprawie. Już nazbyt
wiele zostało postawione na jedną kartę. Fandorin jest bystry, energiczny, ma oryginalny sposób
myślenia, a co najważniejsze, był już w Londynie z tajną, arcytrudną misją i znakomicie się
sprawił. Mówi po angielsku. Osobiście zna McLaughlina. Jak trzeba, to go złapie. Jak nie złapie,
to się z nim dogada. Nie dogada się, to pomoże Szuwałowowi urządzić niezły skandal. Może
zeznawać jako świadek naoczny w sprawie McLaughlina. Posiada nietuzinkowy dar
przekonywania.
– A Szuwałow? – wyszeptała Waria.
– Nasz poseł – odrzekł w roztargnieniu radca tytularny, który myślał o jakichś swoich
sprawach i zdaje się nie bardzo słuchał generała.
– Jak, Fandorin, dasz sobie radę? – spytał cesarz. – Pojedziesz do Londynu?
– Pojadę, wasza cesarska mość – powiedział Erast Pietrowicz. – Dlaczego nie...?
Samowładca popatrzył nań badawczo, bo wyczuł, że Fandorin czegoś nie dopowiada, ale ten
nic już nie dodał.
– Cóż, Mizinow, działaj w dwóch kierunkach – podsumował Aleksander. – Szukaj
i w Konstantynopolu, i w Londynie. Tylko nie trać czasu, mało go zostało.
Kiedy wyszli do pokoju adiutantów, Waria spytała generała:
– A jeśli McLaughlin w ogóle się nie odnajdzie?
– Niech pani zawierzy mojemu przeczuciu, kochana – odparł generał. – Z tym dżentelmenem
niezawodnie się jeszcze spotkamy.
Rozdział dwunasty,
w którym sprawy przyjmują nieoczekiwany obrót
„Petersburskie Wiedomosti”
8 (20 wg kalendarza zachodniego) stycznia 1878 roku
TURCY PROSZĄ O POKÓJ!
Po kapitulacji Wesel-paszy, po zdobyciu Filipopola i poddaniu się starożytnego Adrianopola,
który otworzył wczoraj bramy kozakom Białego Generała, los wojny rozstrzygnął się ostatecznie,
toteż dzisiejszego ranka na miejsce dyslokacji naszych dzielnych wojsk przybył pociąg z tureckimi
parlamentariuszami. Pociąg został zatrzymany w Adrianopolu, a paszowie przewiezieni do
sztabu naczelnego wodza, kwaterującego w miasteczku Harmanły. Kiedy szef tureckiej delegacji,
siedemdziesięciosześcioletni Namyk-pasza, zaznajomił się z wstępnymi warunkami pokoju,
z rozpaczą krzyknął: „Votre armée est victorieuse, votre ambition est satisfaite, et la Turkie est
détruite!”.*[* Wasza armia jest zwycięska, ambicja zaspokojona, a Turcja zniszczona (fr.).]
Cóż, możemy tylko dodać: No i bardzo dobrze.
Nie pożegnali się nawet jak należy. Na ganku „polowego pałacu” Warię przechwycił
Sobolew; magnesem sławy i sukcesu ściągnął ją do swojego sztabu, żeby świętować zwycięstwo.
Erastowi Pietrewiczowi ledwie zdążyła kiwnąć głową, a rankiem już nie było go w obozie.
Ordynans Trifon powiedział: „Pan wyjechał. Proszę przyjść za miesiąc”.
Ale minął miesiąc, a radca tytularny nadal nie wracał. Widać w Anglii nie tak łatwo było
znaleźć McLaughlina.
Nie żeby Waria się nudziła, przeciwnie: od kiedy opuścili plewnieński obóz, życie stało się
zajmujące. Każdego dnia – przeprowadzki, nowe miasta, oszałamiające pejzaże górskie
i świętowanie bez końca codziennych niemal zwycięstw. Sztab naczelnego dowództwa przeniósł
się najpierw do Kazanłyku, za Bałkany, potem jeszcze bardziej na południe, do Harmanłów.
Tutaj nawet żadnej zimy nie było. Drzewa okrywała zieleń, śnieg leżał tylko na szczytach
odległych gór.
Bez Fandorina Waria nie miała nic do roboty. Jak dawniej była zatrudniona w sztabie,
otrzymała jak należy pobory za grudzień i za styczeń, dodatek marszowy i nagrodę na Boże
Narodzenie. Pieniędzy uskładała sporo, a wydać nie miała na co. Raz w Sofii chciała kupić
prześliczną miedzianą lampkę (no, po prostu – lampa Aladyna!), ale gdzie tam! D’Evrait
i Gridniow omal się nie pobili o to, kto ma podarować Warii bibelocik. Musiała więc z niego
zrezygnować.
Właśnie, Gridniow. Osiemnastoletniego praporszczyka przydzielił Warii Sobolew. Bohater
Plewny i Szejnowa był dniem i nocą zajęty trudami wojennymi, ale o Warii nie zapominał. Kiedy
udawało mu się wyrwać do sztabu, zawsze do niej zaglądał, przysyłał gigantyczne bukiety,
zapraszał na przyjęcia (Nowy Rok świętowali dwa razy – zachodni i rosyjski). Ale i tego było
mało natrętnemu Michelowi. Oddał do dyspozycji Warii jednego ze swoich ordynansów – „do
obrony i pomocy w czasie drogi”. Chorąży z początku nadymał się i na przełożoną w spódnicy
patrzył wilkiem, ale dosyć szybko dał się obłaskawić i chyba nawet pogrążył w romantycznych
uczuciach. Śmieszna ta historia pochlebiła Warii. Gridniow był brzydki (ładnego by Sobolew nie
przysłał), ale miły i po szczenięcemu zapalczywy. Dwudziestodwuletnia Waria czuła się przy
nim jak dorosła i doświadczona kobieta.
Jej sytuacja była dosyć dziwna. W sztabie, wedle wszelkich oznak, mieli ją za kochankę
Sobolewa. Ponieważ Białego Generała darzono podziwem i wszystko mu wybaczano, nikt Warii
nie potępiał. Przeciwnie, część blasku bijącego od Sobolewa padała jakby i na nią. Wielu
oficerów oburzyłoby się pewnie, gdyby wiedziało, że dziewczyna śmie nie odwzajemniać uczuć
przesławnego Achillesa i dochowuje wierności jakiemuś nędznemu szyfrantowi.
Z Pietią, prawdę mówiąc, nie bardzo się układało. Nie, nie był zazdrosny, nie robił scen. Po
niedoszłym samobójstwie Waria miała z nim jednak niełatwo. Po pierwsze, prawie go nie
widywała – Pietia „zmywał winę” pracą, ponieważ w dziale szyfrów nie mógł jej zmyć krwią.
Dyżurował przez dwie zmiany z rzędu, spał też tam na składanym łóżku, do klubu nie chodził,
nie brał udziału w libacjach. Wigilię i Boże Narodzenie musiała świętować bez niego. Na widok
Warii jego twarz płonęła cichą, łagodną radością. A rozmawiał z nią jak z ikoną Matki Boskiej
Włodzimierskiej: była dlań i pocieszycielką, i jedyną nadzieją, bez niej zupełnie by zginął.
Szalenie jej go było żal. A równocześnie coraz częściej zadawała sobie przykre pytanie: czy
wolno wychodzić za mąż z litości? Wszystko wskazywało na to, że nie. Ale jeszcze bardziej nie
do pomyślenia byłyby słowa: „Wiesz, Piotrusiu, rozmyśliłam się i nie wyjdę za ciebie”. To jakby
dobić postrzelone zwierzę. W sumie – tak źle i tak niedobrze.
W przenoszącym się z miejsca na miejsce klubie po staremu zbierała się liczna kompania, ale
już nie tak hałaśliwa jak za niezapomnianych czasów Zurowa. W karty grano z umiarem, na małe
stawki. Partie szachów wraz ze zniknięciem McLaughlina całkiem się skończyły. Dziennikarze
nie wspominali o Irlandczyku, w każdym razie nie przy Rosjanach, a dwaj pozostali brytyjscy
korespondenci byli ostentacyjnie bojkotowani i przestali pokazywać się w klubie.
Zdarzały się oczywiście i awantury. Dwukrotnie omal nie doszło do rozlewu krwi i za
każdym razem, jak na złość, z powodu Warii.
Najpierw, jeszcze w Kazanłyku, jakiś przejezdny adiutancik, nie całkiem zorientowany
w statusie Warii, nieudolnie zażartował: nazwał ją „księżną Marlborough”, wyraźnie robiąc
aluzję do tego, że „księciem Marlborough” jest Sobolew. D’Evrait kazał grubianinowi ją
przeprosić, tamten po pijanemu zaczął się stawiać, więc Francuz wyzywał go na pojedynek.
Warii w namiocie wówczas nie było, bo wtedy na pewno nie dopuściłaby do czegoś tak
idiotycznego. No, ale nic, wszystko dobrze się skończyło: adiutancik spudłował, d’Evrait
w rewanżu zestrzelił mu czapkę z głowy, po czym tamten wytrzeźwiał i uznał, że nie miał racji.
Za drugim razem to Francuza wyzwano, i znowu z błahego powodu, który tym razem Warię
raczej rozbawił. Było to już wtedy, kiedy jej nieodłącznym towarzyszem stał się młody
Gridniow. D’Evrait niebacznie powiedział głośno, że mademoiselle Barbara przypomina teraz
carycę Annę z mauretańskim paziem, a podporucznik, który nie przestraszył się groźnej sławy
korespondenta, zażądał odeń natychmiastowej satysfakcji. Ponieważ Waria była obecna przy tej
scenie, do rozprawy nie doszło. Gridniowowi kazała cicho siedzieć, a d’Evraitowi cofnąć swoje
słowa. Korespondent od razu się pokajał, uznając, że porównanie nie jest trafne: monsieur
sous-lieutenant przypomina raczej Herkulesa z pojmaną łanią cerynejską. Tak się pogodzili.
Niekiedy Warii zdawało się, że d’Evrait rzuca na nią spojrzenia, które można tłumaczyć
tylko w jeden sposób, ale poza tym Francuz był istnym Bayardem, rycerzem bez skazy. Jak i inni
dziennikarze, na kilka dni przepadał na pierwszej linii, tak że widzieli się teraz rzadziej niż pod
Plewną. Ale pewnego razu mieli na osobności rozmowę, którą następnie Waria odtworzyła
z pamięci i słowo po słowie zapisała w dzienniku (po wyjeździe Erasta Pietrowicza jakoś
zapragnęła pisać dziennik – pewnie z braku innych zajęć).
Siedzieli w przydrożnej karczmie, na przełęczy górskiej. Grzali się przy ognisku, w dodatku
pili grzane wino, więc dziennikarz trochę odtajał.
– Ach, mademoiselle Barbara, gdybym nie był tym, kim jestem... – D’Evrait gorzko się
uśmiechnął, nie wiedząc, że prawie dosłownie powtarza słowa uwielbianego przez Warię Pierre’a
Biezuchowa. – Gdybym był w innej sytuacji, miał inny charakter, inne były moje losy... –
Popatrzył na nią tak, że serce Warii zaczęło skakać jak szalone. – Z całą pewnością
rywalizowałbym z olśniewającym Michelem. Czy przy nim miałbym jakąś szansę, choćby
i małą?
– Oczywiście, miałby pan – uczciwie odpowiedziała Waria i przyłapała się, że brzmi to jak
zaproszenie do flirtu. – Chciałam powiedzieć, Charles, że miałby pan szanse nie mniejsze i nie
większe niż Michaił Dmitrijewicz. To znaczy żadne. Prawie.
Ale „prawie” jednak dodała. O, nienawistny, niedający się wyplenić pierwiastku kobiecy!
Ponieważ d’Evrait najwyraźniej rozkleił się jak nigdy dotąd, Waria zadała pytanie, które od
dawna ją nurtowało:
– Charles, a czy ma pan rodzinę?
– Pani, jak rozumiem, ma na myśli to, czy mam żonę?
Waria się stropiła.
– No, nie tylko. Rodziców, braci, siostry...
Właściwie – zganiła się – po co być obłudnicą. Zupełnie zwyczajne pytanie. I zdecydowanie
dodała:
– O żonie też oczywiście chciałabym wiedzieć. Taki Sobolew nie ukrywa, że jest żonaty.
– Niestety, mademoiselle Barbara. Ani żony, ani narzeczonej. Nie mam i nigdy nie miałem.
Nie ten sposób życia. Awanturki się oczywiście trafiały. Mówię o tym bez skrępowania,
ponieważ jest pani kobietą nowoczesną i niepotrzebnie się nie kryguje. – Waria uśmiechnęła się,
bo jej to pochlebiło. – A rodzina... Tylko ojciec, którego szczerze kocham i do którego bardzo
tęsknię. Jest teraz we Francji. Kiedyś pani o nim opowiem. Po wojnie, dobrze? To cała historia.
A więc okazywało się, że jednak nie jest obojętny, tylko nie chce rywalizować z Sobolewem.
Pewnie z dumy. Ta okoliczność wszakże nie przeszkadzała Francuzowi utrzymywać z Michelem
przyjaznych stosunków. Najczęściej d’Evrait przepadał właśnie z oddziałem Białego Generała,
bo ten nieustannie znajdował się w awangardzie nacierających wojsk i korespondenci mieli się
tam czym pożywić.
W południe ósmego stycznia Sobolew przysłał po Warię zdobyczną karetę i eskortę kozaków
– zapraszał ją do dopiero co zdobytego Adrianopola. Na miękkim skórzanym siedzeniu leżało
naręcze róż z oranżerii. Robiąc z nich bukiet, Mitia Gridniow rozdarł o kolce nowiuteńkie
rękawiczki i bardzo się speszył. Po drodze Waria go pocieszała, żartobliwie obiecała oddać swoje
(podporucznik miał małe, dziewczęce ręce). Mitia ściągnął płowe brwi, obrażony pociągnął
nosem i przez dobre pół godziny się dąsał, mrugając długimi, puszystymi rzęsami. Rzęsy to
chyba jedyna rzecz, której można cherlakowi zazdrościć – myślała Waria. Takie same jak
u Erasta Pietrowicza, tylko jasne. Dalej myśli w naturalny sposób pobiegły za nie wiadomo gdzie
się tułającym Fandorinem. Niechby jak najprędzej przyjechał! Z nim... Spokojniej? Ciekawiej?
Właściwie trudno tak od razu powiedzieć, ale z nim na pewno byłoby l e p i e j.
Dojechali, kiedy się już zmierzchało. Miasto przycichło, na ulicach nie było żywej duszy,
tylko dźwięcznie stukały kopytami konne patrole i dudniła ciągnięta szosą artyleria.
Tymczasowy sztab znajdował się w budynku dworca. Już z daleka Waria usłyszała dziarską
muzykę – orkiestra dęta grała Niech się sławi. Świeciły się wszystkie okna w nowym gmachu
europejskiego typu, na przydworcowym placu paliły się ogniska, zapobiegliwie dymiły kominy
kuchen polowych. Ale najbardziej uderzyło Warię to, że przy peronie stał najprawdziwszy pociąg
osobowy: porządne wagoniki, parowóz spokojnie bucha parą – jak gdyby nie było żadnej wojny.
W poczekalni oczywiście świętowano. Oficerowie ucztowali przy naprędce zestawionych,
najrozmaitszej proweniencji stołach, które uginały się pod ciężarem niewymyślnych potraw
i niemałej liczby butelek. Akurat kiedy Waria i Gridniow weszli, wszyscy ryczeli: „Hurra!”,
wznosząc kufle i zwracając się w stronę stołu, za którym siedział dowódca. Sławny biały mundur
generała ostro kontrastował z czarnymi uniformami wojsk regularnych i szarymi kozaków.
Oprócz samego Sobolewa za honorowym stołem siedzieli najstarsi rangą dowódcy (z nich Waria
znała tylko Pieriepiołkina) i d’Evrait. Twarze mieli wesołe, zaczerwienione – zdaje się, że już
długo biesiadowali.
– Warwaro Andriejówno! – zawołał Achilles, zrywając się od stołu. – Szczęśliwy jestem, że
jednak zaszczyciła nas pani! Panowie, na cześć jedynej damy: „Hurraa!”
Wszyscy wstali i wydali ogłuszający ryk, aż Waria się przestraszyła. Nigdy jeszcze nie
pozdrawiano jej z takim zapałem. Czy słusznie zrobiła, przyjmując zaproszenie? Baronowa
Wriejska, szefowa lazaretu, z którego personelem mieszkała Waria, uprzedzała swoje
podopieczne: „Mesdames, trzymajcie się z dala od mężczyzn, kiedy ci są rozgrzani walką, a tym
bardziej zwycięstwem. Budzi się w nich pierwotna dzikość, a wówczas – każdy mężczyzna,
choćby był wychowankiem Korpusu Paziów, staje się barbarzyńcą. Pozwólcie im pobyć
w męskim towarzystwie, ochłonąć, a wrócą do cywilizacji i zaczną się kontrolować”.
Na razie u sąsiadów za stołem niczego dzikiego poza przesadną galanterią i podniesionymi
głosami Waria nie zauważyła. Posadzono ją na miejscu najbardziej zaszczytnym – po prawicy
Sobolewa. Z drugiej strony znalazł się d’Evrait.
Wypiła szampana, trochę się uspokoiła i spytała:
– Michel, niech pan powie, cóż to za pociąg tam stoi? Nie pamiętam już, kiedy ostatni raz
widziałam parowóz stojący na szynach, a nie poniewierający się na nasypie.
– To nic pani nie wie?! – krzyknął młody pułkownik siedzący na końcu stołu. – Wojna
skończona! Dzisiaj z Konstantynopola przybyli parlamentariusze! Koleją żelazną, jak w czasie
pokoju!
– To ilu jest tych parlamentariuszy? – zdziwiła się Waria. – Cały pociąg?
– Nie, Warieńko – wyjaśnił Sobolew. – Tylko dwóch. Ale Turcy tak się przerazili upadkiem
Adrianopola, że nie chcąc tracić ani chwili, po prostu doczepili wagon do zwykłego pociągu. Bez
pasażerów, ma się rozumieć.
– A gdzie parlamentariusze?
– Wyprawiłem ich powozami do wielkiego księcia. Dalej szyny są zerwane.
– Ach, sto lat nie jeździłam koleją! – Westchnęła rozmarzona. – Można wygodnie usiąść,
otworzyć książkę, popić gorącej herbaty... Za oknem migają słupy telegraficzne, stukają koła...
– Ja bym panią przewiózł – powiedział Sobolew. – Ale szkoda, że wybór trasy jest niewielki.
Stąd można tylko do Konstantynopola.
– Panowie, panowie! – zakrzyknął d’Evrait. – To znakomity pomysł! La guerre est en fait
fini*[* Wojna praktycznie się skończyła (fr.).], Tuhcy nie strzelają! A poza tym na pahowozie
jest tuhecka flaga! Może przejedziemy się do San Stefano i z powhotem? Aller et retour, a,
Michel? – Ostatecznie przeszedł na francuski, coraz bardziej się rozpalając. – Mademoiselle
Barbara przejedzie się w wagonie pierwszej klasy, ja napiszę wspaniały reportaż, a z nami
pojedzie ktoś ze sztabowych oficerów i spenetruje nieprzyjacielskie tyły. Jak Boga kocham,
Michel, pójdzie jak po maśle! Do San Stefano i z powrotem! Do głowy im nie wpadnie! A jeśli
wpadnie, to i tak nie ośmielą się strzelać – przecież mamy ich parlamentariuszy! Michel, z San
Stefano widać jak na dłoni światła Konstantynopola! Tam są podmiejskie wille tureckich
wezyrów! Ach, jakaż szansa!
– To nieodpowiedzialność i awanturnictwo – odparł podpułkownik Pieriepiołkin. – Mam
nadzieję, Michaile Dmitrijewiczu, że wystarczy panu zdrowego rozsądku, by się nie dać skusić.
Oschły, niesympatyczny człowiek z tego Jeriemieja Pieriepiołkina. Prawdę mówiąc, Waria
zdążyła nabrać do niego najżywszej antypatii, chociaż przyjmowała na wiarę niezrównane zalety
służbowe szefa sztabu u Sobolewa. Żeby nie był taki gorliwy! To nie żarty: nie minęło pół roku,
jak z kapitana skoczył od razu na podpułkownika, i jeszcze dostał Jerzego, a za ranę w bitwie –
Szablę Świętej Anny. Wszystko to dzięki Michelowi. A patrzy wilkiem, jakby mu Waria coś
ukradła. Zresztą wiadomo – zazdrości, chce, żeby Achilles należał tylko do niego. Ciekawe, jak
tam u Jeriemieja Pieriepiołkina z grzechem Kazantzakisa? Raz w rozmowie z Sobolewem
pozwoliła sobie nawet na złośliwy przytyk do tej sprawy, a Michel tak się zaśmiewał, że aż się
rozkaszlał.
Ale tym razem wstrętny Pieriepiołkin miał całkowitą rację. „Znakomity pomysł” Charles’a
wydał się Warii zupełnym wariactwem. Bzdurny projekt spotkał się jednak z całkowitym
poparciem ucztujących: jakiś pułkownik kozacki klepnął nawet Francuza po plecach i nazwał
„szalonym łbem”. Sobolew uśmiechał się, ale na razie milczał.
– Proszę mnie wysłać, Michaile Dmitrijewiczu – poprosił dzielny generał kawalerii
(nazwisko, zdaje się, Strukow). – Porozsadzam po wagonach swoich kozaków, przewietrzymy
się. Zobaczymy, może jeszcze jakiego paszę weźmiemy do niewoli. A co, mamy prawo! Rozkaz
zaprzestania działań wojennych na razie jeszcze do nas nie dotarł.
Sobolew spojrzał na Warię, a ona zauważyła, że oczy zaświeciły mu się jakimś osobliwym
blaskiem.
– E, nie, Strukow. Panu wystarczy Adrianopol. – Achilles uśmiechnął się łakomie i podniósł
głos. – Słuchajcie mego rozkazu, panowie! – W sali zaraz zrobiło się bardzo cicho. – Przenoszę
punkt dowodzenia do San Stefano! Trzeci batalion jegrów rozlokować po wagonach. Niech się
poupychają jak śledzie w beczce, ale wszyscy co do jednego muszą się zmieścić. Sam pojadę
w wagonie sztabowym. Zaraz potem pociąg wróci do Adrianopola po posiłki i będzie kursował
po tej trasie bez ustanku. Jutro przed południem będę miał cały pułk. Pańskie zadanie, Strukow –
dotrzeć tam z kawalerią nie później niż jutro wieczór. Na razie wystarczy mi batalion. Według
doniesień wywiadu nie mamy przed sobą oddziałów tureckich zdolnych do walki – poza gwardią
sułtańską w samym Konstantynopolu, a ci muszą ochraniać Abdulhamida.
– Nie Turków trzeba się obawiać, wasza ekscelencjo – skrzypiącym głosem powiedział
Pieriepiołkin. – Turcy raczej pana nie zaczepią, bo nie mają sił, ale wódz naczelny nie pogłaszcze
po głowie.
– To nie jest jeszcze przesądzone, Jeriemieju Jonowiczu. – Sobolew chytrze zmrużył oko. –
Wszyscy wiedzą, że Ak-pasza to szaleniec, i dlatego wiele rzeczy uchodzi mu na sucho. Gdyby
wiadomość o zajęciu przedmieść Konstantynopola dotarła w najgorętszym momencie rozmów,
mogłoby to być bardzo na rękę jego cesarskiej wysokości. Publicznie mnie zganią, po cichu będą
nawet wdzięczni. Już nieraz tak się zdarzało.
– Absolument! – D’Evrait z zachwytem pokiwał głową. Un tour de genie, Michel! Okazuje
się, że mój piehwotny pomysł nie byi najpiękniejszy. Hepohtaż będzie lepszy, niż myślałem.
Sobolew wstał, ceremonialnie podał Warii rękę.
– Czy nie zechciałaby pani popatrzeć na światła Konstantynopola, pani Warwaro?
Pociąg szybko pokonywał ciemną przestrzeń, Waria ledwie nadążała z odczytywaniem nazw
stacji: Babaeski, Lüleburgaz, Czorłu. Stacje jak stacje – takie same jak gdzieś na
Tambowszczyźnie, tylko nie żółte, ale białe. Światełka, smukłe sylwetki cyprysów, raz przez
żelazną koronkę mostu błysnęła wstęga rzeki z odbitym w niej księżycem.
Wagon był wygodny, z pluszowymi kanapami i wielkim mahoniowym stołem. Ludzi
z eskorty i Gulnorę, białą klacz Sobolewa, umieszczono w części przeznaczonej dla świty. Co
chwila dobiegało stamtąd rżenie – Gulnora denerwowała się podczas załadunku i ciągle nie
mogła się uspokoić. W salonce jechali: sam generał, Waria, d’Evrait i kilku oficerów, w tym
także Mitia Gridniow, spokojnie śpiący w kącie. Oficerowie palili papierosy i tłoczyli się wokół
Pieriepiołkina, który na mapie pokazywał trasę pociągu, korespondent pisał coś w notesie,
a Waria i Sobolew stali opodal, przy oknie, i prowadzili trudną rozmowę.
– ...Myślałem, że to miłość – półgłosem spowiadał się Michel, niby to patrząc w ciemność za
oknem, ale Waria wiedziała, że naprawdę patrzy na jej odbicie w szybie. – Zresztą nie będę
kłamał: nie myślałem o miłości. Moja główna pasja to żądza sławy, cała reszta – na drugim
planie. Taki już się urodziłem. Ambicja jednak nie jest grzechem, jeśli przyświeca jej wzniosły
cel. Wierzę w swoją gwiazdę i los, Warwaro Andriejówno. Moja gwiazda świeci jasno, a los jest
wyjątkowy. Czuję to sercem. Jeszcze kiedy byłem podchorążym...
– Zaczął pan mówić o żonie. – Waria łagodnie nakierowała go na to, co najciekawsze.
– Ach, prawda. Ożeniłem się, przyznaję, bo miałem wysokie aspiracje. To błąd. Z takich
powodów można się pchać pod kule, ale żenić – w żadnym wypadku. Wie pani, jak to było?
Wróciłem z Turkiestanu. Pierwsze promienie sławy, ale tak czy owak: parweniusz, arywista,
podła krew. Dziad służył od najniższej rangi. A tutaj – księżniczka Titow. Wywodzi się od
samego Ruryka. Prościutko z garnizonu do socjety. Jak tu się nie skusić?
Sobolew mówił urywanymi zdaniami, z goryczą i chyba szczerze. Waria doceniła tę
szczerość. Poza tym oczywiście domyślała się, ku czemu sprawa zmierza. Mogłaby go w porę
powstrzymać, skierować rozmowę na inne tory, ale zabrakło jej charakteru. A komu by nie
zabrakło?
– Bardzo prędko zrozumiałem, że w „towarzystwie” nie mam nic do roboty. Niezdrowy to
dla mnie klimat. Jak skończy się wojna, zażądam rozwodu. Mogę sobie pozwolić, zasłużyłem.
I nikt mnie nie potępi, w końcu jestem bohaterem. – Sobolew chytrze się uśmiechnął. – Co pani
na to, Warieńko?
– Na co? – z niewinną miną spytała Waria. Odezwała się w niej przeklęta kokieteria. Niby do
niczego to wyznanie nie jest jej potrzebne, nie przyniesie nic prócz kłopotów, ale mimo wszystko
– jak cudownie!
– Mam się rozwieść czy nie?
– To już musi pan sam zdecydować.
Zaraz, zaraz wypowie te słowa.
Sobolew ciężko westchnął i – niech się dzieje, co chce.
– Od dawna na panią patrzę. Jest pani mądra, szczera, śmiała, z charakterem. Właśnie takiej
towarzyszki potrzebuję. Z panią byłbym jeszcze silniejszy. A i pani nie pożałowałaby,
przysięgam... No więc, Warwaro Andriejówno, proszę to potraktować jako oficjalną...
– Wasza ekscelencjo! – krzyknął Pieriepiołkin (niech go ziemia pochłonie!). – San Stefano!
Wysiadamy?
Operacja przebiegła bez najmniejszych przeszkód. Rozbroili przerażoną ochronę stacji
(śmiech mówić – sześciu sennych żołnierzy) i rozsypali się drużynami po miasteczku.
Kiedy z ulic od czasu do czasu dolatywały odgłosy wymiany strzałów, Sobolew czekał na
stacji. Wszystko zakończyło się w pół godziny. Straty – jeden lekko ranny, a i to pewnie przez
pomyłkę trafili go swoi.
Generał naprędce obejrzał oświetlone gazowymi latarniami centrum miasta. Trochę dalej
zaczynał się labirynt ciemnych, krzywych uliczek – tam nie było sensu się pchać. Na rezydencję
i punkt obrony wybrał masywny gmach filii Banku Osmano-Osmańskiego. Jedna z kompanii
rozlokowała się bezpośrednio pod ścianami i w środku, druga pozostała na stacji, trzecia
rozdzieliła się, tworząc posterunki na najbliższych ulicach. Pociąg natychmiast wrócił po posiłki.
Nie udało się poinformować sztabu naczelnego dowództwa o zdobyciu San Stefano – linia
milczała. O to widocznie postarali się Turcy.
– Drugi batalion przybędzie nie później niż w południe – powiedział Sobolew. – Na razie nie
przewiduję niczego ciekawego. Będziemy podziwiać światła Carogrodu i miło sobie gawędzić.
Tymczasowy sztab urządził się na drugim piętrze, w gabinecie dyrektora. Po pierwsze,
z okien rzeczywiście było widać dalekie światła stolicy Turcji, a po drugie, stalowe drzwi
prowadziły stamtąd bezpośrednio do skarbca bankowego. Na żeliwnych pułkach równymi
rzędami stały worki z lakowymi pieczęciami. D’Evrait przeczytał arabskie esy-floresy,
powiedział, że w każdym worku jest po sto tysięcy lir.
– A mówią, że Turcja jest bankrutem – zdziwił się Mitia. – Przecież tu są miliony!
– Właśnie dlatego urządzimy się w gabinecie – postanowił Sobolew. – Będzie bezpieczniej.
Kiedyś już mnie oskarżano, że przywłaszczyłem sobie skarb chana. Raz wystarczy.
Drzwi do skarbca pozostały na wpół otwarte i nikt o milionach nie wspominał. Ze stacji do
poczekalni przeniesiono aparat telegraficzny, przewód przeciągnięto wprost przez plac. Raz na
piętnaście minut Waria próbowała się połączyć bodaj z Adrianopolem, ale aparat nie dawał
znaku życia.
Zjawiła się delegacja od miejscowego kupiectwa i duchowieństwa. Błagała, żeby nie
rabować domów i nie niszczyć meczetów, za to wyznaczyć kontrybucję – jakieś pięćdziesiąt
tysięcy, bo więcej biedni mieszczanie nie zbiorą. Kiedy stojący na czele delegacji gruby
garbonosy Turek w surducie i fezie zrozumiał, że ma przed sobą legendarnego Ak-paszę,
wysokość proponowanej kontrybucji się podwoiła.
Sobolew uspokoił tubylców, oświadczył, że nie jest uprawniony do nakładania kontrybucji.
Garbonosy zerknął na uchylone drzwi skarbca i z szacunkiem przymknął oczy:
– Rozumiem, efendi. Sto tysięcy lir to przecież nic dla takiego wielkiego człowieka.
Wieści tutaj roznosiły się szybko. Nie minęły nawet dwie godziny od wyjścia sanstefańskieh
błagalników, jak do Ak-paszy przybyła delegacja greckich kupców z samego Konstantynopola.
Ci nie proponowali kontrybucji, ale przynieśli „dzielnym wojownikom chrześcijańskim” wina
i słodyczy. Mówili, że w mieście jest wielu prawosławnych, i prosili, żeby nie strzelać z armat,
a jeśli już bardzo trzeba będzie coś ostrzelać, to nie Perę, bo tam są sklepy i magazyny
z towarem, tylko Galatę, a jeszcze lepiej dzielnicę ormiańską i żydowską. Próbowali wcisnąć
Sobolewowi złotą szablę wysadzaną drogimi kamieniami, zostali jednak wyrzuceni za drzwi i –
jak się zdaje – odeszli uspokojeni.
– Carogród! – rzekł ze wzruszeniem Sobolew, patrząc przez okno na migoczące światła
wielkiego miasta. – Odwieczne, nieziszczalne marzenie carów rosyjskich. Stąd wyrastają nasza
wiara i kultura. Tutaj znajduje się klucz do całego Morza Śródziemnego. Jak blisko! Wystarczy
sięgnąć ręką i wziąć. Czyżbyśmy znowu mieli odejść z pustymi rękami?
– Nigdy, wasza ekscelencjo! – zawołał Gridniow – Car do tego nie dopuści!
– Ej, Mitia! Pewnie już targują się tyłowe mądrale, korczakowy, gnatjewy, merdają ogonem
do Anglików. Ale żeby wziąć to, co Rosji od dawna się należy, na to są za mali, oj, za mali!
W dwudziestym dziewiątym Dybicz zatrzymał się w Adrianopolu, teraz doszliśmy do San
Stefano. Łokieć masz blisko, a ugryźć go nie możesz. Ale ja widzę wielką, silną Rosję,
jednoczącą wszystkie ziemie Słowian od Archangielska do Carogrodu i od Triestu do
Władywostoku! Dopiero wtedy Romanowowie wypełnią swoją misję historyczną, zakończą
nieustanne wojny i zabiorą się do naprawy swojego umęczonego kraju. A jeśli się wycofamy, to
nasi synowie i wnukowie znowu będą przelewać krew swoją i cudzą, przebijać się do murów
carogrodzkich. Na taką to drogę krzyżową skazano naród rosyjski!
– Wyobrażam sobie, co się teraz dzieje w Konstantynopolu – w roztargnieniu rzekł d’Evrait
po francusku, też patrząc przez okno. – Ak-pasza w San Stefano! W pałacu panika, ewakuacja
haremu, eunuchowie biegają, trzęsą tłustymi tyłkami. Ciekawe, czy Abdulhamid przeprawił się
już na azjatycki brzeg, czy jeszcze nie? I nikomu nie przyjdzie do głowy, że pan Michel przybył
tu raptem z jednym batalionem. Gdyby chodziło o pokera, blef byłby świetny, z pełną gwarancją,
że przeciwnik rzuci karty i spasuje.
– Z godziny na godzinę sytuacja się pogarsza! – spłoszył się Pieriepiołkin. – Wasza
ekscelencjo, Michaile Dmitrijewiczu, niechże go pan nie słucha! Zgubi pan siebie! I tak już wlazł
pan wilkowi prosto w paszczę! Bóg z nim, z Abdulhamidem!
Sobolew i korespondent popatrzyli sobie w oczy.
– A co ja właściwie tracę? – Generał zacisnął pięść, aż chrupnęło. – No, jak się gwardia
sułtana nie zlęknie i powita mnie ogniem, to wrócę z powrotem i już. Jak tam, Charles, silną
gwardię ma Abdulhamid?
– Gwardia dobra, tylko jej Abdulhamid za nic nie puści od siebie.
– To znaczy, że nie będą mnie ścigać. Wkroczymy do miasta kolumną, z biciem w bębny
i z rozpostartym sztandarem, ja na przedzie, na Gulnorze. – Sobolew, zapalając się, zaczął
chodzić po gabinecie. – Póki jeszcze ciemno, żeby nie widzieli, jak nas mało. I do pałacu. Bez
jednego wystrzału! Czy wręczą mi klucze do Konstantynopola?
– Na pewno wręczą! – gorąco zapewnił go d’Evrait. – I to już będzie całkowita kapitulacja!
– Anglików postawi się przed faktem dokonanym. – Generał rozcinał ręką powietrze. –
Zanim się zorientują, miasto już będzie rosyjskie, a Turcy skapitulują. A jeśli się coś nie uda –
raz kozie śmierć. San Stefano też nikt mi nie pozwalał zdobywać!
– Finał bez precedensu! I pomyśleć tylko, że będę jego naocznym świadkiem! – mówił
wzruszony dziennikarz.
– Nie świadkiem, ale uczestnikiem. – Sobolew klepnął go po ramieniu.
– Nie dopuszczę do tego! – Przed drzwiami stanął Pieriepiołkin. Wyglądał jak szaleniec:
wybałuszył czarne oczy, na czole miał krople potu. – Jako szef sztabu zgłaszam protest! Niech
się ekscelencja opamięta! Przecież jest pan generałem carskiej świty, a nie jakimś
baszybuzukiem! Zaklinam pana!
– Precz, Pieriepiołkin, obrzydłeś mi pan! – Groźny mieszkaniec Olimpu ofuknął
przyziemnego racjonalistę. – Kiedy Osman-pasza przebijał się z Plewny, też mnie pan zaklinał,
żeby nie ruszać bez rozkazu. Na kolana pan padał! I na czyje wyszło! No, właśnie! Zobaczy pan,
będę miał klucze do Carogrodu!
– Świetnie! – zawołał Mitia. – Prawda, że to cudowne, Warwaro Andriejówno?
Waria milczała, nie wiedząc, czy to naprawdę cudowne. Zapał Sobolewa i ją przyprawił
o zawrót głowy. Było jeszcze jedno pytanie: a co z nią? Czy będzie maszerować z batalionem
jegrów przy wtórze bębnów, trzymając się strzemienia Gulnory? Czy też ma zostać sama, nocą,
w nieprzyjacielskim mieście?
– Gridniow, zostawiam ci moją eskortę, będziesz pilnował banku. Bo inaczej miejscowi go
rozgrabią, a zwalą na Sobolewa – powiedział generał.
– Wasza ekscelencjo! Michaile Dmitrijewiczu! – zawył praporszczyk. – Ja też chcę na
Konstantynopol!
– A kto będzie ochhaniał Wahwahę Andhiejównę? – grasejując, napomniał go d’Evrait.
Sobolew wyjął z kieszeni złoty zegarek, ze szczękiem otworzył wieczko.
– Wpół do szóstej. Za dwie, dwie i pół godziny zacznie świtać. Ej, Gukmasow!
– Słucham, wasza ekscelencjo! – Do gabinetu wleciał piękny chorąży.
– Zwołuj kompanie! Formować batalion w kolumnę marszową! Sztandar i dobosze naprzód!
Śpiewaków też naprzód! Będzie pięknie! Osiodłać Gulnorę! Żywo! O szóstej zero zero ruszamy!
Ordynans pobiegł na złamanie karku, a Sobolew wyprostował się i powiedział:
– No, pani Warwaro, albo zostanę bohaterem większym niż Bonaparte, albo złożę swoją
szaloną głowę.
– Nie złoży pan – odrzekła, patrząc ze szczerym zachwytem na generała. Wyglądał tak
pięknie, prawdziwy Achilles.
– Tfu, tfu, tfu – zabobonnie splunął Sobolew.
– Jeszcze nie za późno na opamiętanie – otrząsnął się Pieriepiołkin. – Niech pan pozwoli,
Michaile Dmitrijewiczu, to zawrócę Gukmasowa!
Robił już krok do wyjścia, ale w tej samej chwili...
W tej samej chwili usłyszeli, że po schodach biegną jacyś ludzie. Potem drzwi otwarły się
szeroko, a do środka weszli Ławrientij Mizinow i Fandorin.
– Erast Pietrowicz! – pisnęła Waria i omal nie rzuciła się mu na szyję, ale w porę się
powstrzymała.
Mizinow burknął:
– A, tutaj jest, znakomicie!
– Jego ekscelencja? – Sobolew się zachmurzył, kiedy za plecami przybyszy dostrzegł
niebieskie mundury żandarmów. – Skąd pan tutaj? To prawda, dopuściłem się samowoli, ale
żeby brać mnie pod areszt, to już przesada.
– Pana pod areszt? – zdziwił się Mizinow. – Niby dlaczego? Ledwie przebiłem się do pana
na drezynach z połową kompanii żandarmów. Telegraf nie działa, droga jest odcięta. Trzykrotnie
mnie ostrzelano, straciłem siedmiu ludzi, szynel przestrzelony na wylot. – Pokazał dziurawy
rękaw.
Do przodu wystąpił Erast Pietrowicz. Wcale się nie zmienił, tylko ubrany był teraz po
cywilnemu, prawie jak frant: cylinder, płaszcz z peleryną, krochmalony kołnierzyk.
– Dzień dobry, Warwaro Andriejówno – rzekł przyjaźnie radca tytularny. – O, w-włosy pani
odrosły. Tak jest chyba lepiej.
Sobolewowi lekko się ukłonił.
– Gratuluję brylantowej szpady, wasza ekscelencjo. To wielki zaszczyt.
Pieriepiołkinowi zwyczajnie skinął głową, a na koniec zwrócił się do korespondenta.
– Salam alejkum, Anwar-efendi.
Rozdział trzynasty,
w którym Fandorin wygłasza długie przemówienie
„Wiener Zeitung”
21 (9 wg kalendarza rosyjskiego) stycznia 1878 roku
...w końcowym stadium wojny stosunek sił walczących stron jest taki, że nie możemy już
dłużej ignorować panslawistycznej ekspansji, zagrażającej południowym rubieżom monarchii
austro-węgierskiej. Car Aleksander i jego satelici, Rumunia, Serbia i Czarnogóra, wyciągnęli
siedmiusettysięczną żelazną pięść, zbrojną półtora tysiącem armat. I to przeciw komu? – pytamy.
Przeciwko zdemoralizowanej armii tureckiej, która według najbardziej optymistycznych
rachunków liczy dziś nie więcej niż 120 tysięcy głodnych, przerażonych żołnierzy?
Panowie, to nie jest śmieszne! Trzeba być strusiem, żeby nie widzieć niebezpieczeństwa, jakie
zawisło nad całą oświeconą Europą. Zwlekanie równa się śmierci. Jeśli będziemy z założonymi
rękami siedzieć i patrzeć, jak hordy Scytów...
Fandorin odrzucił płaszcz z ramienia, a w jego prawej ręce błysnął oksydowaną stalą mały
piękny rewolwer. W tejże sekundzie Mizinow strzelił palcami, do gabinetu zaś weszli dwaj
żandarmi i wycelowali karabiny w korespondenta.
– Cóż to znowu za operetka?! – ryknął Sobolew. – Jakie salam alejkum? Jaki efendi?
Waria obejrzała się na Charles’a. Ten stał pod ścianą, ręce miał skrzyżowane na piersi
i patrzył na radcę tytularnego z lekko drwiącym uśmieszkiem.
– Eraście Pietrewiczu! – wymamrotała Waria. – Przecież pan pojechał po McLaughlina.
– Owszem, Warwaro Andriejówno, pojechałem do Anglii, ale wcale nie po McLaughlina.
W-wiedziałem od początku, że go tam nie ma i być nie może.
– Ale nic pan nie powiedział, kiedy jego cesarska mość... – Waria ugryzła się w język, żeby
nie wypaplać tajemnicy państwowej.
– Nie m-mógłbym przedstawić żadnych argumentów. A na Zachód mimo wszystko należało
pojechać.
– I czegóż się pan tam dowiedział?
– Jak należało się spodziewać, intrygi angielskiego gabinetu nie miały z tym nic wspólnego.
To po pierwsze. Istotnie, w Londynie nas nie lubią. Istotnie, szykują się do wielkiej wojny. Ale
zabijać posłańców i organizować dywersję – to już za dużo. Kłóci się z brytyjskim duchem
sportowej rywalizacji. To samo mówił mi hrabia Szuwałow. Odwiedziłem redakcję „Daily Post”
i przekonałem się, że McLaughlin był absolutnie niewinny. To po drugie. P-przyjaciele i koledzy
wypowiadali się o Seamusie jako o człowieku prostolinijnym i niewyrachowanym, krytycznie
nastawionym do polityki brytyjskiej i co więcej, wręcz bliskim irlandzkiemu ruchowi
narodowemu. Żaden z niego agent chytrego Disraelego. Wracając do Rosji – mimo wszystko to
po d-drodze – zawadziłem o Paryż, gdzie zatrzymałem się na pewien czas. Zajrzałem do redakcji
„Revue Parisienne”...
D’Evrait poruszył się, a wtedy żandarmi podnieśli karabiny. Dziennikarz znacząco pokiwał
głową i schował ręce za siebie, pod fałdy podróżnego surduta.
– Okazało się – jak gdyby nigdy nic ciągnął Erast Pietrewicz – że sławetnego Charles’a
d’Evrait nigdy nie widziano w macierzystej redakcji. To po trzecie. Przysyłał swoje znakomite
artykuły, szkice i felietony pocztą lub telegrafem.
– No i co z tego? – oburzył się Sobolew. – Charles nie jest salonowym bawidamkiem, tylko
poszukiwaczem przygód.
– Tak, i to przygód znacznie w-większych, niż wasza ekscelencja przypuszcza. Zacząłem
przeglądać roczniki „Revue Parisienne” i dzięki temu natrafiłem na różne niezwykłe zbiegi
okoliczności. Pierwsze publikacje pana d’Evrait nadeszły z Bułgarii dziesięć lat temu – akurat
wtedy gubernatorem dunajskiego wilajetu był Midhat-pasza, przy którym sekretarzował młody
urzędnik imieniem Anwar. W tysiąc osiemset sześćdziesiątym ósmym roku d’Evrait nadsyła
z Konstantynopola cykl błyskotliwych szkiców o obyczajach dworu sułtana. To okres pierwszego
wzlotu Midhat-paszy który przybył do stolicy, żeby kierować Radą Stanu. W rok później
reformator został honorowo zesłany do dalekiej Mezopotamii, no i świetne pióro jak
zaczarowane przenosi się z Konstantynopola do Bagdadu. Przez trzy lata (a tyle dokładnie
Midhat-pasza był gubernatorem w Iraku) d’Evrait pisze o asyryjskich wykopaliskach, arabskich
szejkach i Kanale Sueskim.
– To naciąganie faktów! – ze złością przerwał mówiącemu Sobolew. – Charles podróżował
po całym Wschodzie. Pisywał także z innych miast, których pan nie wymienia, bo nie pasują do
pańskiej hipotezy. Na przykład w siedemdziesiątym trzecim był ze mną w Chiwie. Razem
umieraliśmy z pragnienia, razem prażyliśmy się na słońcu. I żadnego Midhata tam nie było, panie
śledczy!
– A skąd przyjechał do Azji Środkowej? – spytał generała Fandorin.
– Chyba z Iranu.
– Przypuszczam, że nie z Iranu, tylko z Iraku. W końcu siedemdziesiątego trzeciego roku
gazeta drukuje jego liryczne etiudy o Helladzie. Dlaczego nagle o Helladzie? Ano dlatego, że
patrona naszego Anwar-efendiego przeniesiono w tym czasie do Salonik. Nawiasem mówiąc,
Warwaro Andriejówno, pamięta pani przedziwną nowelkę o starych butach?
Waria skinęła głową, patrząc na Fandorina jak zaklęta. Mówił coś zupełnie nie z tej ziemi,
ale z jakim przekonaniem, jak pięknie, jak dumnie! A jąkać się przestał zupełnie.
– Mowa jest w niej o statku, który zatonął w Zatoce Termajskiej w listopadzie
siedemdziesiątego trzeciego roku. A przecież nad tą zatoką leżą Saloniki. Z tegoż artykułu
wywnioskowałem,
że
w sześćdziesiątym
siódmym
autor
przebywał
w Sofii,
a w siedemdziesiątym pierwszym – w Mezopotamii, ponieważ właśnie wtedy arabscy
koczownicy wyrżnęli brytyjską ekspedycję archeologiczną sir Andrew Weyarda. Po Starych
butach zacząłem podejrzewać monsieur d’Evraita już na serio, ale swoimi sprytnymi manewrami
niejednokrotnie zbijał mnie z tropu... A teraz – Fandorin schował rewolwer do kieszeni i obrócił
się w stronę Mizinowa – spróbujmy podliczyć straty, któreśmy ponieśli w wyniku działań pana
Anwara. Monsieur d’Evrait został włączony do korpusu korespondentów wojennych w końcu
czerwca ubiegłego roku. Był to okres zwycięskiej ofensywy naszych wojsk. Rosjanie za
Dunajem, armia turecka zdemoralizowana, droga na Sofię, a stamtąd i na Konstantynopol, leży
otworem. Oddział generała Hurki już zajął przełęcz Szypka, klucz do głównego pasma
Bałkanów. W gruncie rzeczy wojna już była wygrana. Ale co dzieje się potem? W wyniku
fatalnej pomyłki w szyfrowanej depeszy nasze wojsko zajmuje nikomu niepotrzebny Nikopol,
a tymczasem korpus Osman-paszy bez przeszkód wkracza do pustej Plewny i zatrzymuje całą
naszą ofensywę. Przypomnijmy okoliczności tej zagadkowej historii. Szyfrant Jabłokow
dopuszcza się ciężkiego przewinienia, zostawiając na stole tajną depeszę. Dlaczego to zrobił? Bo
tak uradowała go niespodziewana wiadomość o przyjeździe narzeczonej, panny Suworow.
Wszyscy spojrzeli na Warię, ona zaś poczuła się czymś w rodzaju dowodu rzeczowego.
– A kto powiadomił Jabłokowa o jej przyjeździe? Dziennikarz d’Evrait. Kiedy nieprzytomny
ze szczęścia szyfrant wybiegł na dwór, pozostawało tylko przepisać depeszę, zamieniając w niej
„Plewnę” na „Nikopol”. Nasz wojskowy szyfr, delikatnie mówiąc, nie jest zbyt skomplikowany.
D’Evrait wiedział o planowanym manewrze armii rosyjskiej, bo przy nim opowiedziałem panu,
Michaile Dmitrijewiczu, o Osman-paszy. Przypomina pan sobie nasze pierwsze spotkanie?
Sobolew ponuro przytaknął.
– Następnie przypomnijmy aferę z mitycznym Ali-bejem, z którym d’Evrait rzekomo
przeprowadził wywiad. Ten „wywiad” kosztował nas dwa tysiące zabitych i wówczas armia
rosyjska utknęła pod Plewną na serio i na długo. Sztuczka była ryzykowna – Anwar nieuchronnie
ściągał na siebie podejrzenia, ale nie miał wyjścia. W końcu przecież Rosjanie mogli zostawić
przy Osmanie ubezpieczenie, a główne siły przesunąć dalej na południe. Wskutek fiaska
pierwszego szturmu nasze dowództwo przeceniło jednak niebezpieczeństwo grożące ze strony
Plewny, toteż skierowało przeciwko temu bułgarskiemu miasteczku całą siłę swoich wojsk.
– Chwileczkę, Eraście Pietrowiczu, ale przecież Ali-bej istniał naprawdę! – wtrąciła się
Waria. – Widzieli go w Plewnie nasi zwiadowcy!
– Do tego wrócimy trochę później. A teraz przypomnijmy sobie okoliczności drugiego
szturmu Plewny, zakończonego porażką z winy rumuńskiego pułkownika Lucana, który zdradził
Turkom nasze plany. Miał pan rację, Ławrientiju Arkadjewiczu, „J” z notesu Lucana – to
journaliste, tyle że nie McLaughlin, ale d’Evrait. Ten zwerbował rumuńskiego fircyka bez
większego wysiłku – długi karciane i niezmierne ambicje uczyniły z pułkownika łatwą zdobycz.
A w Bukareszcie d’Evrait zręcznie wykorzystał pannę Suworow, żeby pozbyć się agenta, który
stawał się dlań niebezpieczny. Poza tym przypuszczam, że Anwar musiał wtedy spotkać się
z Osman-paszą. Taką możliwość dawało mu chwilowe wygnanie z zawczasu przygotowaną
rehabilitacją. Francuskiego korespondenta nie było przez miesiąc. No i akurat w tym okresie nasz
wywiad doniósł, że wódz turecki ma tajnego doradcę, Ali-beja. Ów Ali-bej specjalnie
demonstrował publicznie swoją wielką brodę. Podejrzewam, że nieźle się pan dzięki nam ubawił,
panie szpiegu.
D’Evrait nie odpowiedział. Patrzył uważnie na radcę tytularnego i miało się wrażenie, że na
coś czeka.
– Ali-bej pokazał się w Plewnie, żeby odsunąć od dziennikarza d’Evrait podejrzenia
związane z owym nieszczęsnym wywiadem. Nie wątpię zresztą, że Anwar spędził ten miesiąc
z dużą dla siebie korzyścią: na pewno dogadał się z Osman-paszą co do przyszłego
współdziałania i zorganizował sobie łączność. Przecież nasz kontrwywiad nie zabraniał
korespondentom posiadania własnych informatorów w oblężonym mieście. Anwar-efendi mógł
nawet, jeśli chciał, wybrać się na kilka dni do Konstantynopola, bo Plewna nie była jeszcze
odcięta od świata. Bardzo prosto – dotarłby do Sofii, a tam wsiadł w pociąg i następnego dnia
wysiadł w Stambule.
Trzeci szturm był dla Osman-paszy szczególnie niebezpieczny, przede wszystkim wskutek
niespodziewanego ataku Michaiła Dmitrijewicza. Tutaj szczęście miał Anwar, my – nie.
Zaszkodził nam fatalny przypadek – po drodze do sztabu pański adiutant Zurow mijał w galopie
korespondentów i krzyknął, że jest pan w Plewnie. Anwar oczywiście doskonale wiedział, co to
oznacza i po co wysłano Zurowa do dowództwa. Trzeba było wygrać na czasie, dać
Osman-paszy możliwość przerzucenia żołnierzy i wyparcia z Plewny niewielkiego oddziału
Michaiła Dmitrijewicza, zanim nadejdą posiłki. No i Anwar znowu ryzykuje, improwizuje. Jest
śmiały, zręczny, precyzyjny. I jak zwykle bezlitosny.
Gdy dziennikarze dowiedzieli się o sukcesie natarcia na południowej flance i jeden przez
drugiego rzucili do telegrafu, Anwar puścił się w pogoń za Zurowem i Kazantzakisem. Na swoim
sławnym Jataganie bez trudu ich dopędził i kiedy znalazł się w bezludnym miejscu, zastrzelił
obu. Oczywiście w chwili napaści cwałował między Zurowem i Kazantzakisem, przy czym
rotmistrza miał po prawej, a żandarma – po lewej stronie. Anwar strzela huzarowi w lewą skroń –
z bliska, a w następnej chwili pakuje kulę w łeb podpułkownikowi, który obrócił się na odgłos
strzału. Wszystko to trwało najwyżej sekundę. Dookoła pełno wojska, ale jeźdźcy jadą parowem,
nie widać ich, a wystrzały podczas kanonady nie mogły przecież zwrócić niczyjej uwagi.
Morderca zostawił na miejscu trupa Zurowa, ale wbił mu w łopatkę kindżał żandarma. To
znaczy: najpierw zastrzelił, a później, już nieżywego, przebił nożem, nie zaś na odwrót, jak
z początku przypuszczaliśmy. Cel jasny: rzucić podejrzenie na Kazantzakisa. Dlatego też Anwar
zawiózł ciało podpułkownika w pobliskie zarośla i zainscenizował samobójstwo.
– No, a co z listem? – przypomniała sobie Waria. – Od tego, jak mu tam, Pocieszki?
– Wspaniałe posunięcie – przyznał Fandorin. – Wywiad turecki oczywiście jeszcze za
tyfliskich czasów dowiedział się o nienaturalnych skłonnościach Kazantzakisa. Sądzę, że
Anwar-efendi miał podpułkownika na oku, bo nie wykluczał, że w przyszłości ucieknie się do
szantażu. Ale wydarzenia potoczyły się inaczej, a pożyteczna informacja została użyta po to,
żeby zbić nas z tropu. Anwar po prostu wziął czystą kartkę i naprędce sporządził karykaturalny
memoriał homoseksualisty. Tutaj przesadził, bo list od razu wydał mi się podejrzany. Po
pierwsze, trudno uwierzyć, żeby gruziński książę aż tak źle pisał po rosyjsku – przecież jakieś
gimnazjum musiał chyba skończyć. A po drugie, może pamiętają państwo, jak spytałem
Ławrientija Arkadjewicza o kopertę i okazało się, że kartka leżała w kieszeni zmarłego bez
żadnej koperty. Niepojęte, jak list mógł przechować się w takim stanie. Przecież Kazantzakis
musiał by go nosić przy sobie przez cały rok!
– Wszystko bardzo pięknie – nie wytrzymał Mizinow – ale wykłada mi pan swoje racje już
po raz drugi w ciągu ostatniej doby, a ja znowu pytam: dlaczego pan trzymał to w tajemnicy?
Dlaczego wcześniej nie podzielił się pan wątpliwościami?
– Kiedy się odrzuca jedną wersję, trzeba przedstawić drugą, a tego w żaden sposób nie
umiałem zrobić – odrzekł Erast Pietrowicz. – Nazbyt już różnych sposobów imał się przeciwnik.
Wstyd się przyznać, ale przez jakiś czas za głównego podejrzanego miałem pana Pieriepiołkina.
– Jeriemieja? – zdumiał się Sobolew i tylko rozłożył ręce. – No nie, panowie, to już paranoja.
Pieriepiołkin zaś kilka razy mrugnął i nerwowo rozluźnił ciasny kołnierzyk.
– Wiem, że to głupie – zgodził się Fandorin. – Ale pan pułkownik nieustannie plątał się nam
pod nogami. Samo jego pojawienie się wyglądało dosyć podejrzanie: niewola i cudowne
wybawienie, nieudany strzał z bliska. Baszybuzucy w takich wypadkach zwykle nie pudłują.
Potem historia z szyfrem – depeszę z rozkazem uderzenia na Nikopol przekazał generałowi
Krüdenerowi właśnie Pieriepiołkin. A kto podjudził ufnego dziennikarza d’Evraita, żeby
przedostał się do zajętej przez Turków Plewny? A zagadkowa litera „J”? Czyż nie mógł to być
Jeriemiej Jonowicz, albo, jak wszyscy powtarzali za Zurowem – „Jerome”. To z jednej strony.
A z drugiej, przyznacie państwo, Anwar-efendi zamaskował się po prostu idealnie. Mogłem
budować logiczne konstrukcje, jakie chciałem, dość było jednak spojrzeć na Charles’a d’Evrait,
żeby wszystko się rozsypało. No bo proszę popatrzeć na tego człowieka. – Fandorin wskazał na
dziennikarza. Wszyscy zwrócili oczy w stronę d’Evraita, a ten z przesadną skromnością się
ukłonił. – Czy ktoś uwierzy, że ten czarujący, dowcipny, europejski do szpiku kości mężczyzna
i przebiegły, okrutny szef tureckiej tajnej policji to jedna i ta sama osoba?
– Nikt, za nic w świecie! – oświadczył Sobolew. – Ja nawet teraz nie wierzę!
Erast Pietrowicz przytaknął z zadowoleniem.
– Teraz historia z McLaughlinem i nieudanym manewrem Osmana. Tutaj wszystko było
proste, żadnego ryzyka. Podrzucić ufnemu Seamusowi „sensacyjną” wieść było całkiem łatwo.
Informator, którego przed nami tak ukrywał i z którego był taki dumny, z całą pewnością
pracował dla pana, efendi.
Waria wzdrygnęła się, zaszokowana, że ktoś może zwracać się w ten sposób do Charles’a.
Nie, coś tu jest nie w porządku! Jakiż z niego „efendi”!
– Sprytnie zagrał pan na prostoduszności McLaughlina, a także na jego próżności.
Biedaczysko tak zazdrościł błyskotliwemu Charles’owi d’Evrait, tak marzył, żeby go pokonać!
Do tej pory udawało mu się to tylko w szachach, nie zawsze zresztą, a tutaj takie fantastyczne
szczęście! Exclusive information from most reliable sources! I to jaka information! Za podobną
wieść każdy reporter duszę by diabłu zaprzedał. Gdyby po drodze McLaughlin nie spotkał
Warwary Andriejówny i nie wypaplał jej... Osman rozniósłby korpus grenadierów, przerwał
blokadę i odszedł ku Szypce. Wówczas w kampanii powstałaby sytuacja patowa.
– Ale jeśli McLaughlin nie jest szpiegiem, to gdzie się podział? – spytała Waria.
– Pamięta pani opowieść Ganieckiego, jak baszybuzucy napadli na jego sztab i zacny generał
ledwie uszedł z życiem? Myślę, że dywersantom potrzebny był nie Ganiecki, tylko McLaughlin.
Trzeba go było koniecznie usunąć, no i zniknął. Bez śladu. Najpewniej oszukany i oszkalowany
Irlandczyk leży teraz gdzieś na dnie rzeki Wid z kamieniem u szyi. Możliwe też, że baszybuzucy,
zgodnie ze swym sympatycznym obyczajem, posiekali go na kawałki.
Waria wzdrygnęła się, przypomniawszy sobie, jak krągłolicy korespondent wcinał pierożki
z konfiturą w czasie ich ostatniego spotkania. Miał wtedy przed sobą parę godzin życia...
– Nie żal panu było biednego McLaughlina? – zapytał Fandorin, ale d’Evrait (czy też
rzeczywiście Anwar-efendi?) wytwornym gestem zachęcił go, by kontynuował opowieść, po
czym znowu schował rękę za plecami.
Waria przypomniała sobie, że według reguł psychologii ręce schowane za plecami oznaczają
skrytość i niechęć do mówienia prawdy. Czy to możliwe? Podeszła bliżej do dziennikarza,
przenikliwie wpatrując się w jego twarz i starając się odnaleźć w znajomych rysach coś obcego,
strasznego. Twarz była taka jak zawsze, może trochę bledsza. D’Evrait nie patrzył na Warię.
– Osmanowi nie udało się przebić, ale panu znowu się upiekło. Bardzo się spieszyłem, jadąc
tu z Paryża, na teren działań wojennych. Już dobrze wiedziałem, że pan – to pan, i doskonale
wiedziałem, jaki jest pan niebezpieczny.
– Mógł pan wysłać depeszę – burknął Mizinow.
– Jaką, ekscelencjo? „Dziennikarz d’Evrait to Anwar-efendi”? Stwierdziłby pan, że Fandorin
oszalał. Niech pan sobie przypomni, jak długo musiałem przedstawiać panu dowody. Za nic nie
chciał się pan rozstać z wersją, że to knowania Anglików. A generał Sobolew, jak pan widzi,
nawet po moich obszernych wyjaśnieniach jeszcze nie jest przekonany.
Sobolew uparcie pokręcił głową.
– Wysłuchamy pana, Fandorin, a potem damy się wypowiedzieć Charles’owi. Rozprawa nie
może się składać z samej mowy oskarżycielskiej.
– Merci, Michel. – D’Evrait uśmiechnął się przelotnie. – Comme dit l’autre, a friend in need
is a friend indeed*[* Jak to mówią, przyjaciół poznaje się w biedzie (fr. i ang.).]. Jedno pytanie
do monsieur le procureur. Z jakiego powodu w ogóle nabhał pan podejrzeń w stosunku do mnie?
Au commencement?*[* Na początku (fr.).] Phoszę zaspokoić moją ciekawość.
– No, jak to? – zdziwił się Erast Pietrowicz. – Pozostawił pan ślad w nazwisku, trochę je
tylko zmieniając. Przedstawiając się, nie podał pan przecież pisowni, a ja myślałem, że pisze się:
d’Hévrais. Kiedy więc usłyszałem, że nasz główny adwersarz, Anwar-efendi, urodził się
prawdopodobnie w bośniackim miasteczku Hewrais, od razu to sobie skojarzyłem. D’Hévrais,
a więc rodem stamtąd – taki pseudonim, zgodzi się pan, byłby całkiem przejrzysty. Nie wolno nie
doceniać przeciwnika! Później okazało się, że pisownia jest inna, ale pierwsze skojarzenie
pozostało. Widocznie na początku dziennikarskiej kariery jeszcze pan nie przypuszczał, że maska
korespondenta może się przydać w akcjach o całkiem innym charakterze. Jestem pewien, że
zaczął pan pisać do paryskiej gazety z przyczyn całkiem niewinnych: dawał upust swoim
niepospolitym zdolnościom, a równocześnie zwracał uwagę Europejczyków na problemy
imperium tureckiego, w szczególności zaś na wielkiego reformatora, Midhat-paszę. No i poszło
panu zupełnie nieźle. Imię mądrego Midhata figuruje w pańskich publikacjach przynajmniej pół
setki razy. To właśnie pan zrobił z paszy osobistość popularną i szanowaną w całej Europie,
a zwłaszcza we Francji, gdzie zresztą teraz przebywa.
Waria wzdrygnęła się, kiedy przypomniała sobie, jak d’Evrait mówił o ukochanym ojcu
mieszkającym we Francji. Czyżby to wszystko było prawdą? Z przerażeniem spojrzała na
korespondenta. Ten jak przedtem zachowywał zimną krew, ale jego uśmiech wydał się Warii
trochę wymuszony.
– Nawiasem mówiąc, nie wierzę, by zdradził pan Midhat-paszę – ciągnął radca tytularny. –
To jakaś subtelna gra. Teraz, po przegranej wojnie, wróci do Turcji w glorii męczennika i znowu
stanie na czele rządu. Dla Zachodu jest osobą wręcz idealną. W Paryżu noszą go po prostu na
rękach. – Fandorin dotknął ręką skroni, a Waria nagle zobaczyła, jaki jest blady i zmęczony. –
Z powrotem bardzo się spieszyłem, ale trzysta wiorst z Sofii do Harmanłów zajęło mi więcej
czasu niż półtora tysiąca z Paryża do Sofii. Drogi na tyłach frontu to coś nie do opisania. Dzięki
Bogu, zdążyliśmy z Ławrientijem Arkadjewiczem na czas. Kiedy tylko generał Strukow
oznajmił, że jego ekscelencja w towarzystwie dziennikarza d’Evraita wyruszył do San Stefano,
zrozumiałem: to właśnie decydujący cios Anwara-efendiego. Telegraf też odcięty został
nieprzypadkowo. Przeraziłem się, Michaile Dmitrijewiczu, że ten człowiek zagra na pańskiej
odwadze i ambicji, by namówić pana do ataku na Konstantynopol.
– A dlaczegóż się pan tak przeraził, panie prokuratorze? – zapytał z ironią Sobolew. –
Rosyjski żołnierz wkroczyłby do stolicy Turcji, no i co z tego?
– Jak to?! – Mizinow położył rękę na sercu. – Pan zwariował! Wszystko by wtedy przepadło!
– Jakie „wszystko”? – Achilles wzruszył ramionami, ale Waria dostrzegła niepokój w jego
oczach.
– Nasze wojska, nasze zdobycze, Rosja! – rzekł groźnie naczelny żandarm. – Dostaliśmy
z Anglii szyfrowaną depeszę od hrabiego Szuwałowa. Na własne oczy widział tajne
memorandum rządu brytyjskiego. W myśl porozumienia między Zjednoczonym Królestwem
a Cesarstwem Austro-Węgierskim, gdyby w Konstantynopolu pojawił się choćby jeden żołnierz
rosyjski, opancerzona eskadra admirała Hornby’ego niezwłocznie otwarłaby ogień, armia
cesarsko-królewska zaś wkroczyła do Serbii i do Rosji. Masz pan, Michaile Dmitrijewiczu.
Czekałaby nas wówczas klęska o wiele straszniejsza niż krymska. Kraj wycieńczyła epopeja
Plewny floty na Morzu Czarnym nie ma, skarb jest pusty. To byłaby całkowita katastrofa.
Skonfundowany Sobolew milczał.
– Ale wasza ekscelencja był na tyle mądry i przezorny, żeby iść nie dalej niż do San Stefano
– dodał z szacunkiem Fandorin. – Niepotrzebnieśmy się więc z Ławrientijem Arkadjewiczem tak
spieszyli.
Waria ujrzała, jak twarz Białego Generała zrobiła się czerwona. Sobolew odkaszlnął
i z poważną miną pochylił głowę, bardzo zainteresowany marmurową podłogą.
Traf chciał, że akurat w tej chwili do pokoju władował się chorąży Gukmasow.
Nieprzyjaźnie spojrzał na niebieskie mundury i huknął:
– Ośmielę się zameldować, wasza ekscelencjo!
Warii zrobiło się żal biednego Achillesa, odwróciła się, a idiota chorąży tak samo głośno
zameldował:
– Punkt szósta! Wedle rozkazu, batalion uformowany, Gulnora osiodłana! Czekamy tylko na
waszą ekscelencję i naprzód, do bram Carogrodu!
– Daj spokój, idioto – burknął purpurowy bohater. – Do diabła z bramami...
Zakłopotany Gukmasow wycofał się za drzwi. Ledwie się za nim zamknęły, zaszło coś
nieoczekiwanego.
– Et maintenant, mesdames et messieurs, la parole est a la défense! – głośno oznajmił
d’Evrait.
Wyszarpnął zza pleców prawą rękę. Jak się okazało, z pistoletem. Potem dwukrotnie
zabrzmiały grom i błyskawica.
Waria zobaczyła nagle rozdarte na lewej piersi mundury obu żandarmów. Karabiny upadły
ze szczękiem na podłogę, żandarmi runęli prawie bez hałasu.
W uszach dudniło od wystrzałów. Waria nie zdążyła nawet krzyknąć ani się przestraszyć –
d’Evrait wyciągnął lewe ramię, mocno złapał ją za łokieć i przyciągnął do siebie, zasłoniwszy się
nią jak tarczą.
Niemal scena z Rewizora – pomyślała Waria, widząc, jak w drzwiach pojawia się i zastyga
w miejscu postawny żandarm. Erast Pietrewicz i Mizinow wystawili do przodu rewolwery.
Generał miał twarz wściekłą, radca tytularny nieszczęśliwą. Sobolew rozłożył ręce i tak zamarł.
Mitia Gridniow rozwarł usta i trzepotał swoimi pięknymi rzęsami. Pieriepiołkin podniósł rękę,
żeby znowu zapiąć kołnierzyk, i zapomniał ją opuścić.
– Charles, pan zwariował! – krzyknął Sobolew, robiąc krok do przodu. – Chować się za
damę!
– Ale monsieur Fandohin udowodnił, że jestem Tuhkiem – odpowiedział drwiąco d’Evrait.
Waria czuła na karku jego gorący oddech. – A Tuhcy się z damami nie cackają.
– Uuu! – zawył Mitia, pochylił głowę jak byczek i rzucił się do przodu.
Pistolet zagrzmiał jeszcze raz, tuż pod łokciem Warii, a młodziutki podporucznik krzyknął
i runął na twarz. Wszyscy znowu zamarli. D’Evrait pociągnął Warię gdzieś do tyłu i potem
w bok.
– Jeśli kto się huszy, zabiję – uprzedził cicho.
Warii wydało się, że z tyłu rozstąpiła się ściana – oboje znaleźli się nagle w jakimś innym
pomieszczeniu. Ach, tak, to skarbiec!
D’Evrait zatrzasnął stalowe drzwi i zamknął je na zasuwę.
Zostali sami we dwójkę.
Rozdział czternasty,
w którym ubliża się Rosji i słychać język Dantego
„Prawitielstwiennyj Wiestnik”
9 (21 wg kalendarza rosyjskiego) stycznia 1878 roku
...prowadzi do smutnych refleksji. Oto wyjątki z mowy ministra finansów, sekretarza dworu
M. Reiterna, wygłoszonej w miniony czwartek na posiedzeniu Wszechrosyjskiego Związku
Bankowego. W 1874 roku po raz pierwszy od wielu lat osiągnęliśmy dodatnie saldo, powiedział
minister. Bilans roku 1876 został przez Skarb Państwa zamknięty z nadwyżką 40 milionów rubli.
Jednakże trwające bez mała rok działania wojenne kosztowały skarb 1 miliard 20 milionów rubli
i środków do dalszego prowadzenia wojny zabrakło. Wskutek obcięcia wydatków na potrzeby
cywilne przez cały rok 1877 nie zbudowano w cesarstwie ani jednej wiorsty dróg żelaznych.
Długi zewnętrzny i wewnętrzny urosły do niebywałych rozmiarów i wyniosły odpowiednio...
D’Evrait puścił Warię, a ta przerażona odskoczyła na bok. Zza potężnych drzwi dolatywały
przygłuszone głosy.
– Niech pan poda swoje warunki, Anwar! – to był Erast Pietrowicz.
– Żadnych warunków! (Mizinow). Niech pan zaraz otwiera albo każę wysadzić drzwi
dynamitem!
– Komenderować może pan swoimi żandarmami! (Sobolew). Ona zginie!
– Panowie – zawołał po francusku d’Evrait, który nie był żadnym d’Evraitem. – Ależ to
nieuprzejme! Nie pozwalacie mi pomówić z panią.
– Charles! Czy jak tam panu! – donośnym, generalskim basem krzyknął Sobolew. – Jeśli
Warwarze Andriejównie spadnie włos z głowy każę pana powiesić bez sądu i śledztwa!
– Jeszcze słowo, a zastrzelę najpierw ją, a potem siebie! – dramatycznie podniósł głos
d’Evrait i nagle mrugnął do Warii, jakby wypłatał nie całkiem przyzwoitego, ale okropnie
śmiesznego figla.
Za drzwiami zrobiło się cicho.
– Niech pani tak nie patrzy, jakby nagle wyrosły mi rogi i ogon, mademoiselle Barbara –
rzekł półgłosem d’Evrait i zmęczonym ruchem przetarł oczy. – Rozumie się przecież, że pani nie
zabiję i nie wystawię jej życia na niebezpieczeństwo.
– Tak? – spytała zjadliwie. – Po co w takim razie to całe przedstawienie? Dlaczego pan zabił
trzech niewinnych ludzi? Na co ma pan nadzieję?
Anwar-efendi (o d’Evraicie należało zapomnieć) wyjął zegarek.
– Pięć po szóstej. „To całe przedstawienie” jest mi potrzebne, żeby wygrać na czasie.
Nawiasem mówiąc, o pana podporucznika może być pani spokojna. Wiedząc, że jest pani do
niego przywiązana, przestrzeliłem mu tylko udo, nic groźnego. Będzie się potem szczycił raną
bojową. A żandarmi, no cóż, taka służba.
Waria z obawą spytała:
– Wygrać na czasie? Po co?
– Widzi pani, mademoiselle Barbara, zgodnie z planem za godzinę i dwadzieścia pięć minut,
to znaczy o wpół do ósmej, do San Stefano powinien wejść pułk strzelców anatolijskich. To
jeden z najlepszych oddziałów w całej gwardii tureckiej. Zakładałem, że do tego czasu oddział
Sobolewa dotrze już na przedmieścia Stambułu, dostanie się pod ostrzał floty angielskiej
i wycofa. Gwardziści zadaliby cios w plecy wycofującym się w nieładzie Rosjanom. Piękny plan,
i do ostatniej chwili wszystko szło jak z płatka.
– Jaki znowu plan?
– Przecież mówię – piękny. Najpierw skierować uwagę Michela na pozostawiony przez
Turków pociąg. Bardzo mi wtedy pani pomogła, dziękuję. „Otworzyć książkę, popić gorącej
herbaty” – to było wspaniałe. Dalej już sprawa prosta: potężna ambicja naszego niezrównanego
Achillesa, jego zamiłowanie do ryzyka i wiara w szczęśliwą gwiazdę dopełniłyby dzieła. Nie,
Sobolew by nie zginął, nie dopuściłbym do tego. Po pierwsze, jestem do niego szczerze
przywiązany, a po drugie, schwytanie wielkiego Ak-paszy byłoby efektownym początkiem
drugiego etapu wojny bałkańskiej... – Anwar westchnął. – Szkoda, że się nie udało. Pani młody
staruszek Fandorin zasłużył na oklaski. Jak mówią wschodni mędrcy, to jest karma.
– Co takiego? – zdziwiła się Waria.
– No i widzi pani, mademoiselle Barbara, taka wykształcona, kulturalna panna, a nie wie
podstawowych rzeczy – zganił ją osobliwy rozmówca. – „Karma” to jedno z głównych pojęć
w filozofii buddyjskiej. Coś w rodzaju chrześcijańskiej predestynacji, ale o wiele ciekawsze. Na
Zachodzie lekceważy się mądrości Wschodu, na tym polega wasze nieszczęście. A przecież
Wschód jest o wiele starszy, mądrzejszy i bardziej złożony. Moja Turcja leży akurat na
pograniczu Wschodu i Zachodu, ten kraj mógłby mieć przed sobą wielką przyszłość.
– Może bez wykładów? – przerwała Waria jego dywagacje. – Co zamierza pan zrobić?
– Jak to co? – zdziwił się Anwar. – Naturalnie czekać do wpół do ósmej. Pierwotny plan
zawiódł, ale anatolijscy strzelcy przybędą tak czy owak. Zacznie się walka. Jeśli nasi gwardziści
zwyciężą – a górują i liczbą, i wyszkoleniem, w dodatku uderzą znienacka – jestem uratowany.
Jeśli zaś ludzie Sobolewa się utrzymają... Ale nie uprzedzajmy faktów. Do rzeczy. – Poważnym
wzrokiem popatrzył na Warię.
– Znam pani zdecydowanie, ale niech pani nie przyjdzie do głowy uprzedzać przyjaciół
o ataku. Ledwie otworzy pani usta, żeby krzyknąć, będę zmuszony panią zakneblować. Zrobię to,
nie zważając na szacunek i sympatię, jakie do pani czuję.
Mówiąc to, zdjął krawat, związał go w supeł i włożył do kieszeni.
– Kneblować damę? – Waria się uśmiechnęła. – Jako Francuz bardziej mi się pan podobał.
– Zapewniam panią, że francuski szpieg postąpiłby na moim miejscu identycznie, gdyby tak
wiele od niego zależało. Przywykłem nie szczędzić własnego życia, dla dobra sprawy
wielokrotnie kładłem je na szalę. I to daje mi prawo nie szczędzić życia innych. Ta gra,
mademoiselle Barbara, nie jest uczciwa. To okrutna zabawa, ale życie w ogóle jest rzeczą
okrutną. Myśli pani, że mi nie było żal odważnego Zurowa albo poczciwego McLaughlina?
Jeszcze jak było, ale są rzeczy cenniejsze od sentymentów.
– Cóż to za rzeczy? – krzyknęła Warwara. – Proszę mi powiedzieć, panie intrygancie, dla
jakich to wzniosłych idei można zabić człowieka, który uważa nas za przyjaciela?
– To dobry temat do dyskusji. – Anwar przysunął krzesło. – Niech pani siada, mademoiselle
Barbara, musimy jakoś spędzić ten czas. I niech pani nie patrzy na mnie wilkiem. Nie jestem
potworem, tylko wrogiem waszego kraju. Nie chcę, żeby pani uważała mnie za bezduszne
monstrum, jakie zrobił ze mnie nadspodziewanie przenikliwy monsieur Fandorin. To jego
należało zawczasu unieszkodliwić... Tak, jestem mordercą. Ale my wszyscy tutaj nimi jesteśmy –
i pani Fandorin, i nieboszczyk Zurow, i Mizinow. A Sobolew jest supermordercą, ten po prostu
kąpie się we krwi. W naszych męskich zabawach możliwe są tylko dwie role: morderca albo
zabity. Nie ma co się łudzić, mademoiselle, wszyscy żyjemy w dżungli. Niech mnie pani
potraktuje bez uprzedzeń, zapomni o tym, że jest Rosjanką, a ja Turkiem. Jestem człowiekiem,
który obrał w życiu bardzo trudną drogę. Poza tym człowiekiem, któremu nie jest pani obojętna.
Nawet troszkę w pani zakochanym.
Waria nachmurzyła się, dotknięta owym „troszkę”:
– Czuję się zaszczycona.
– No, może niezręcznie się wyraziłem. – Anwar rozłożył ręce. – Ale na poważne uczucie nie
mogę sobie pozwolić, to niedopuszczalny i niebezpieczny luksus. Nie mówmy zatem o tym.
Lepiej odpowiem na pani pytanie. Oszukać albo zabić przyjaciela – to ciężka próba, ale czasem
trzeba przejść i przez nią. Zdarzało mi się... – Kącik jego ust zadrgał nerwowo. – Ale jeśli
człowiek sam poświęcił się wielkiemu celowi, to musi złożyć w ofierze osobiste sympatie. Po
cóż daleko szukać przykładów? Jako postępowa panna na pewno gorąco popiera pani idee
rewolucyjne. Prawda? Tymczasem widzę, że u was, w Rosji, rewolucjoniści już zaczynają
strzelać. A wkrótce rozpocznie się prawdziwa tajna wojna – niech mi pani wierzy jako
profesjonaliście. Idealistycznie nastawieni młodzieńcy i dziewczęta zaczną wysadzać pałace,
pociągi i karety. Tam zaś, oprócz reakcyjnego ministra albo gubernatora zbrodniarza,
nieuchronnie znajdą się niewinni ludzie – krewni, pomocnicy, służący. Ale to przecież dla idei,
więc wolno. Niech pani tylko trochę poczeka. Wasi idealiści zaczną i nadużywać zaufania,
i szpiegować, i oszukiwać, i zabijać odstępców – wszystko dla idei.
– A jaka jest pańska idea? – ostro spytała Waria.
– Jeśli pani pozwoli, wyjaśnię. – Anwar oparł się łokciem o stelaż, na którym leżały worki
z pieniędzmi. – Nie w rewolucji widzę ratunek, tylko w ewolucji. Tyle że ewolucji trzeba nadać
odpowiedni kierunek, trzeba jej pomagać. Nasz wiek dziewiętnasty decyduje o losach ludzkości,
jestem o tym głęboko przekonany. Trzeba wspomóc siły rozumu i tolerancji, żeby zwyciężyły;
inaczej w niedalekiej przyszłości naszą planetę czekają wielkie i niepotrzebne wstrząsy.
– I gdzież to mieszkają rozum i tolerancja? We włościach pańskiego Abdulhamida?
– Oczywiście, że nie. Mam na myśli te kraje, gdzie człowiek pomału uczy się szanować
siebie i innych, zwyciężać nie siłą, tylko perswazją, podtrzymywać słabych, tolerować inaczej
myślących. Ach, jakże wiele obiecuję sobie po tym, co dzieje się na zachodzie Europy
i w północnoamerykańskich Stanach Zjednoczonych! Oczywiście daleki jestem od tego, by je
idealizować. I tam jest wiele brudu, wiele zbrodni, wiele głupstw. Ale ogólny kierunek jest
słuszny. Świat powinien pójść tą właśnie drogą, inaczej ludzkość ulegnie chaosowi i tyranii.
Jasna plama na globusie jest jeszcze niewielka, ale szybko się rozszerza. Trzeba ją tylko obronić
przed siłami ciemności. Toczy się gigantyczna partia szachowa, a ja gram w niej białymi.
– A Rosja zapewne czarnymi?
– Tak. Wasz ogromny kraj stanowi dzisiaj główne niebezpieczeństwo dla cywilizacji.
Niebezpieczne są jego ogromne przestrzenie, liczni i zacofani mieszkańcy, ociężała i agresywna
machina państwowa. Od dawna przyglądam się Rosji, nauczyłem się języka, dużo
podróżowałem, czytałem prace historyków, badałem wasz mechanizm państwowy, przyglądałem
się waszym przywódcom. Niech pani tylko posłucha naszego kochaneczka Michela, który chce
zostać nowym Napoleonem! Misją narodu rosyjskiego ma być zdobycie Carogrodu
i zjednoczenie Słowian. Po co? Po to, żeby Romanowowie znowu narzucali Europie swoją wolę?
Koszmarna perspektywa! Nie będzie dla pani przyjemne to, co powiem, mademoiselle Barbara,
ale Rosja zagraża cywilizowanemu światu. Tkwią w niej dzikie, niszczycielskie siły, które
prędzej czy później wydobędą się na powierzchnię, a wtedy świat będzie się miał z pyszna. To
niestabilny, niedorzeczny kraj, który wchłonął w siebie wszystko co najgorsze na Zachodzie
i Wschodzie. Rosję trzeba unieszkodliwić, przywołać do porządku. Wam przyniesie to wyłącznie
korzyść, a Zachód dzięki temu będzie mógł się rozwijać w pożądanym kierunku. Wie pani,
mademoiselle Barbara – tutaj głos Anwara nieoczekiwanie zadrżał – bardzo kocham swoją
nieszczęśliwą Turcję. To kraj wielkich, niewykorzystanych możliwości. Ale świadomie jestem
gotów złożyć w ofierze państwo Osmanów, żeby tylko odsunąć od ludzkości rosyjskie
niebezpieczeństwo. Jeśli już mówimy o szachach, czy wie pani, co to jest gambit? Nie? Po
włosku dare il gambetto znaczy „podstawić nogę”. Gambitem nazywamy początek partii
szachowej, w którym przeciwnikowi oddaje się figurę, żeby osiągnąć przewagę strategiczną.
Osobiście opracowałem plan tej partii i na samym początku podstawiłem Rosji kuszącą figurę –
tłustą, apetyczną, słabą Turcję. Imperium Osmanów zginie, ale car Aleksander nie wygra partii.
Zresztą, wojna ułożyła się tak szczęśliwie, że może i dla Turcji nie wszystko przepadło. Zostaje
jej Midhat-pasza. To wspaniały człowiek, mademoiselle Barbara. Specjalnie na jakiś czas
wyprowadziłem go z gry, ale teraz włączę go znowu... jeśli oczywiście będę miał taką
możliwość. Midhat-pasza wróci do Stambułu, weźmie władzę w swoje ręce. Być może wówczas
i Turcja przemieści się ze strefy ciemności w strefę światła. Zza drzwi dobiegł głos Mizinowa:
– Panie Anwar, po co przewlekać sprawę? To po prostu małostkowe! Niech pan wychodzi,
obiecuję panu status jeńca wojennego.
– I szubienicę za Kazantzakisa i Zurowa? – szepnął Anwar.
Waria zaczerpnęła głęboko powietrza, ale Turek był czujny – wyciągnął knebel z kieszeni
i znacząco pokręcił głową. Potem krzyknął:
– Muszę pomyśleć, panie generale! Odpowiem panu o wpół do ósmej!
Potem zamilkł na długo. Miotał się po skarbcu, kilka razy spojrzał na zegarek.
– Żeby tylko się stąd wydostać! – wymruczał w końcu ten dziwny człowiek, waląc pięścią
w żeliwną półkę. – Beze mnie Abdulhamid połknie szlachetnego Midhata!
Ze skruchą spojrzał na Warię jasnymi błękitnymi oczami, wyjaśnił:
– Proszę wybaczyć, mademoiselle Barbara, że się denerwuję. Moje życie w tej partii znaczy
nie tak znowu mało. Moje życie to też figura, cenię ją wyżej niż imperium osmańskie.
Powiedzmy tak: imperium jest gońcem, a ja hetmanem. Ale dla zwycięstwa można ofiarować
nawet hetmana... Partii w każdym razie już nie przegram, bo remis jest przesądzony! – Roześmiał
się nerwowo. – Udało mi się przetrzymać waszą armię pod Plewną o wiele dłużej, niż myślałem.
Kiedy wy traciliście siły i czas, Anglia zdążyła się przygotować do konfrontacji, Austria przestała
tchórzyć. Nawet gdyby nie nastąpił drugi etap wojny, Rosja i tak zostanie z niczym. Przez
dwadzieścia lat przychodziła do siebie po kampanii na Krymie, rany po obecnej wojnie będzie
lizać przez kolejne dwadzieścia lat. I to teraz, pod koniec dziewiętnastego wieku, kiedy każdy rok
się liczy. Po dwudziestu latach Zachód będzie już daleko przed nią, Rosję czeka los
drugorzędnego mocarstwa. Stoczy ją rak korupcji i nihilizmu, przestanie stanowić zagrożenie dla
postępu.
Wówczas cierpliwość Warii się skończyła.
– A pan kim jest, żeby oceniać, kto pomaga cywilizacji, a kto szkodzi? Patrzcie go, badał
mechanizm państwa, przyglądał się przywódcom! A z hrabią Tołstojem, z Fiodorem
Dostojewskim pan się zaznajomił? A rosyjską literaturę pan czytał? Co, nie było czasu? Dwa
razy dwa to zawsze cztery, a trzy razy trzy – dziewięć, tak? Dwie proste równoległe nigdy się nie
przetną? To u waszego Euklidesa się nie przetną, a u naszego Łobaczewskiego się przecięły!
– Nie rozumiem pani metafory. – Anwar wzruszył ramionami. – A literaturę rosyjską
oczywiście czytałem. Dobra literatura, nie gorsza od francuskiej czy angielskiej. Literatura to
jednak zabawka, w normalnym kraju nigdy nie zyska dużego znaczenia. Ja sam przecież jestem
w pewnym sensie literatem. Trzeba robić coś pożytecznego, a nie pisać łzawe opowiastki.
W takiej Szwajcarii nie ma wielkiej literatury, a ludzie żyją tam bez porównania przyzwoiciej niż
w waszej Rosji. Spędziłem w Szwajcarii prawie całe dzieciństwo i lata chłopięce, więc może mi
pani wierzyć...
Nie dokończył, bo z daleka dobiegły odgłosy palby.
– Zaczęło się! Uderzyli wcześniej!
Anwar przyłożył ucho do drzwi, oczy zabłysły mu gorączkowo.
– A niech to, jak na złość w tym diabelnym skarbcu nie ma ani jednego okna!
Waria na próżno starała się uciszyć uparcie bijące serce. Usłyszała, że Sobolew wydaje jakieś
rozkazy, ale nie rozróżniała słów. Gdzieś zawołano „ałła!”, huknęła salwa.
Kręcąc bębenkiem rewolweru, Anwar mamrotał:
– Mógłbym zrobić wypad, ale zostały tylko trzy naboje... Nienawidzę bezczynności!
Nagle drgnął, bo strzały gruchnęły w samym gmachu.
– Jeśli nasi zwyciężą, wyprawię panią do Adrianopola – zaczął szybko mówić Anwar. –
Teraz widać, że wojna się skończy. Nie będzie drugiego etapu. Szkoda. Nie wszystko dzieje się
tak, jak sobie człowiek zaplanuje. Może się jeszcze zobaczymy. Teraz oczywiście nienawidzi
mnie pani, ale po jakimś czasie zrozumie, że miałem słuszność.
– Nie czuję nienawiści – powiedziała Waria – tylko gorycz, że ktoś tak utalentowany jak pan
ma na sumieniu tyle okropnych rzeczy. Przypominam sobie teraz, jak Mizinow czytał historię
pańskiego życia...
– Naprawdę? – z roztargnieniem przerwał Anwar, wsłuchując się w strzelaninę.
– Tak. Ileż intryg, ilu zabitych! Tamten Czerkies, który przed straceniem śpiewał arie, był
przecież pańskim przyjacielem. Czy jego też pan poświęcił?
– Nie lubię wspominać tamtej historii – odpowiedział sucho. – Wie pani, kim jestem? Jestem
akuszerem, pomagam noworodkowi przyjść na świat, a ręce mam po łokcie unurzane we krwi
i śluzie...
Salwa huknęła całkiem blisko.
– Zaraz otworzę drzwi – rzekł Anwar, odwodząc spust – i pomogę swoim. Niech pani
zostanie tutaj i nie wychodzi, na miłość boską. Zaraz będzie po wszystkim.
Chwycił zasuwę w dłonie i nagle zamarł – w banku już nie strzelano. Słychać było rozmowy,
ale nie wiadomo, po rosyjsku czy po turecku. Waria wstrzymała oddech.
– Bo ci mordę skuję! Po kątach się chowałeś, twoja mać! – huknął bas podoficera, a Warii
zrobiło się błogo w sercu, kiedy usłyszała ten cudowny głos.
Wytrzymali! Obronili się!
Wystrzały oddalały się coraz bardziej, wyraźnie rozległo się przeciągłe „hurra!”
Anwar stał, oczy miał zamknięte. Jego twarz była spokojna i smutna. Kiedy strzelanina
całkiem ustała, odciągnął zasuwę i uchylił drzwi.
– Koniec, mademoiselle Barbara. Pani więzienie się skończyło. Proszę wyjść.
– A pan? – wyszeptała Waria.
– Oddanie hetmana nie przyniosło specjalnej korzyści. Szkoda. Cała reszta nadal pozostaje
w mocy. Proszę iść, życzę pani szczęścia.
– Nie! Nie zostawię pana tutaj. Niech się pan podda, w sądzie będę świadczyła na pańską
korzyść.
– Żeby mi zszyli gardło, a potem i tak powiesili? – uśmiechnął się Anwar. – Ślicznie
dziękuję, nie skorzystam. Najbardziej na świecie nie znoszę dwóch rzeczy: poniżenia
i kapitulacji. Żegnam panią, muszę teraz zostać sam.
Mimo wszystko złapał Warię za rękaw i lekko wypchnął ze skarbca. Stalowe drzwi zaraz się
zamknęły.
Waria zobaczyła przed sobą bladego Fandorina, a przy wybitym oknie – generała Mizinowa,
który pokrzykiwał na żandarmów sprzątających odłamki szkła. Na zewnątrz był już świt.
– Gdzie Michel? – z przestrachem spytała Waria. – Zabity? Ranny?
– Cały i zdrów – odrzekł Erast Pietrowicz, uważnie się jej przyglądając. – Jest w swoim
żywiole: ściga nieprzyjaciół. A biedny Pieriepiołkin znowu ranny, odcięli mu jataganem pół
ucha. Pewnie dostanie kolejny order. I o praporszczyka Gridniowa proszę się nie martwić, też
żyje.
– Wiem – powiedziała, a Fandorin lekko zmrużył oczy.
Podszedł Mizinow.
– Jeszcze jedna dziura w szynelu – poskarżył się. – A to ci dzionek się trafił. Wypuścił
panią? Znakomicie! To teraz można dynamitem.
Ostrożnie zbliżył się do drzwi skarbca, przesunął ręką po stali.
– Chyba dwie laski będą w sam raz. Czy może za dużo? Nieźle byłoby wziąć łajdaka
żywcem.
Zza drzwi skarbca dobiegło beztroskie i całkiem melodyjne pogwizdywanie.
– A ten jeszcze gwiżdże! – oburzył się Mizinow. – Niezłe, co? No, już ty mi będziesz
gwizdał, bratku. Nowgorodcew! Poślij pan po dynamit do plutonu saperów!
– D-dynamit nie będzie potrzebny – cicho rzekł Erast Pietrowicz, przysłuchując się
gwizdaniu.
– Pan się znowu zacina – powiadomiła go Waria. – To znaczy, że wszystko już za nami?
Dudniąc buciskami, wszedł Sobolew w rozpiętym białym szynelu z czerwonymi wyłogami.
– Wycofali się! – wychrypiał, zmęczony walką. – Straty ogromne, ale to nic, zaraz powinien
przyjechać eszelon. A któż tak ładnie wyśpiewuje? Łucja z Lammermooru, uwielbiam to! –
I generał zaczął wtórować przyjemnym, lekko ochrypłym barytonem:
Del ciel clemente un riso,
La vita noi sara!
– dokończył z uczuciem ostatnią zwrotkę, a wtedy za drzwiami rozległ się strzał.
Epilog
„Moskowskije Gubiernskije Wiedomosti”, 19 lutego
(3 marca wg kalendarza zachodniego) 1878 roku
POKÓJ PODPISANY!
Dzisiaj, w chwalebną rocznicę łaskawości Najjaśniejszego Pana, 17 lat temu okazanej
włościanom, zapisana została nowa karta w annałach panowania Cara Oswobodziciela.
Rosyjscy i tureccy pełnomocnicy podpisali w San Stefano pokój, kończący sławną wojnę
o wyzwolenie ludów chrześcijańskich spod władzy Turków. Zgodnie z warunkami traktatu
Rumunia i Serbia uzyskują pełną niepodległość, powstaje duże księstwo Bułgarii, a jako zwrot
kosztów wojny Rosja otrzyma 1 miliard 410 milionów rubli, przy czym zasadnicza część reparacji
zostanie spłacona w terytoriach, a mianowicie: Besarabii i Dobrudży, ponadto do Rosji
przyłączone zostaną Ardahan, Kars, Batum, Bajaze...
– No więc pokój został podpisany, i to w dodatku bardzo dobry. A pan krakał, panie
pesymisto – powiedziała Waria, i znowu nie to, co chciała.
Z Pietią radca tytularny już się pożegnał; Piotr Jabłokow, wczorajszy podejrzany, a dzisiaj
już wolny człowiek, wsiadł do wagonu, żeby zająć przedział i rozłożyć rzeczy. Z okazji
zwycięskiego końca wojny Pieti całkowicie darowano winę, a nawet przyznano medal za gorliwą
służbę.
Wyjechać można było już dwa tygodnie temu, Pietia zresztą naglił, ale Waria się ociągała,
czekała nie wiadomo na co.
Szkoda, że rozstanie z Sobolewem nie wypadło ładnie, generał się nawet obraził. No cóż,
Bóg z nim. Takiego bohatera szybko pocieszy kto inny.
W końcu nadszedł dzień, kiedy musiała się pożegnać z Erastem Pietrowiczem. Od rana była
zdenerwowana, urządziła biednemu Pieti histeryczną awanturę o zgubioną broszkę, potem się
rozpłakała.
Fandorin zostawał w San Stefano – po podpisaniu pokoju dyplomatyczne zabiegi bynajmniej
się nie skończyły. Na stację przyszedł wprost z jakiegoś przyjęcia – we fraku, w cylindrze,
białym jedwabnym halsztuku. Podarował Warii bukiet fiołków parmeńskich, powzdychał,
poprzestępował z nogi na nogę, ale nie popisywał się dziś krasomówstwem.
– Pokój jest z-zbyt dobry – odpowiedział. – Europa go nie uzna. Anwar znakomicie
r-rozegrał swój gambit, a ja przegrałem. Dali mi order, a zasłużyłem na proces.
– Jakiż pan jest niesprawiedliwy wobec siebie! Bardzo niesprawiedliwy! – zaczęła go
zapewniać Waria, bojąc się, że nie zdoła powstrzymać łez. – Dlaczego cały czas się pan
zadręcza? Gdyby nie pan, nie wiem, co by się z nami wszystkimi stało...
– Mniej więcej to samo powiedział mi Ławrientij Arkadjewicz – Fandorin się uśmiechnął. –
N-no i obiecał dać każdą nagrodę, jaką dysponuje.
Waria się ucieszyła.
– Naprawdę? Bogu dzięki! I czego pan sobie zażyczył?
– Żeby mnie wysłano do pracy gdzieś za siódme morze, jak najdalej od tego wszystkiego. –
Zrobił nieokreślony ruch ręką.
– Jakież to niemądre! A co Mizinow?
– Rozzłościł się. Ale słowo to słowo. K-kończą się rozmowy, pojadę z Konstantynopola do
Port Saidu, a stamtąd parowcem do Japonii. Zostałem mianowany drugim sekretarzem ambasady
w Tokio. Dalej już nie m-można.
– Do Japonii... – Łzy mimo wszystko popłynęły, a Waria ze złością otarła je rękawiczką.
Zadzwonił dzwonek, parowóz zagwizdał.
Z okna wagonu wysunął się Pietia.
– Warieńko, czas już. Zaraz odjeżdżamy.
Erast Pietrewicz stracił kontenans, spuścił oczy.
– D-do widzenia, Warwaro Andriejówno. Było mi bardzo przyjemnie... – i nie dokończył.
Waria gwałtownie złapała go za rękę, zaczęła szybko mrugać, strącając łezki z rzęs.
– Eraście... – wyrwało się jej nagle, ale słowa uwięzły w gardle i już się z niego nie
wydostały.
Fandorin targnął podbródkiem i nic nie powiedział.
Zazgrzytały koła, wagon się zakołysał.
– Waria! Bo odjadę bez ciebie! – rozpaczliwie krzyknął Pietia. – Prędzej!
Obejrzała się, jeszcze sekundę zwlekała, po czym wskoczyła na oddalający się wzdłuż
peronu stopień.
– ...i przede wszystkim gorąca kąpiel. Potem do Filipowskiej po konfitury morelowe, które
tak lubisz. I do księgarni po nowości, a potem na uniwersytet. Wyobrażasz sobie, ile będzie
pytań, ile...
Waria stała przy oknie i kiwała ręką w takt paplania uszczęśliwionego Pieti. Nie mogła
oderwać wzroku od czarnej postaci, która została na peronie, ale z postacią działy się dziwne
rzeczy, ciągle się rozpływała. A może to z oczami Warii coś było nie w porządku?
„Times” 10 marca (26 lutego wg kalendarza rosyjskiego) 1878 roku
RZĄD JEJ KRÓLEWSKIEJ MOŚCI MÓWI „NIE”
Dzisiaj lord Derby oświadczył, iż rząd brytyjski, wspierany przez rządy większości krajów
europejskich, kategorycznie odmówił uznania grabieżczych warunków pokoju narzuconego
Turcji wskutek nadmiernych apetytów cara Aleksandra. Traktat z San Stefana sprzeczny jest
z interesem bezpieczeństwa europejskiego i powinien zostać zrewidowany na specjalnym
kongresie, w którym wezmą udział wszystkie wielkie mocarstwa.