PAC Bogna
Transkrypt
PAC Bogna
Kiedy pobyt w szpitalu staje się trudny… Hospitalizacja w okresie ciąży wiąże się ze stanem zagrożenia zdrowia lub życia dziecka bądź matki. Zwykle istnieje potrzeba przeprowadzenia diagnostyki, wdrożenia właściwego leczenia oraz oceny jego skuteczności. Pobyt w szpitalu jest więc w pewnych sytuacjach konieczny. O ciąży wysokiego ryzyka mówimy wówczas, gdy istnieje zagrożenie poronieniem, porodem przedwczesnym, jak również w przypadku choroby matki. Stan zagrożenia zdrowia lub życia własnego bądź najbliższej osoby należy do sytuacji bardzo trudnych pod względem psychologicznym i zwykle budzi wiele przykrych emocji. Powoduje m.in. zwiększone napięcie psychiczne, lęk, niepewność, smutek, drażliwość, niekiedy poczucie winy. Wielu kobietom pomaga świadomość, że fachowa opieka, leczenie i możliwość szybkich interwencji medycznych pozwolą uniknąć nieszczęśliwych sytuacji, przyniosą pozytywne efekty, to jednak pobyt w szpitalu jest związany z pewnymi ograniczeniami i trudnościami. Sposób radzenia sobie zależy od wielu czynników indywidualnych: stopnia poczucia zagrożenia, lęku, temperamentu kobiety, poziomu aktywności życiowej, nastawień i przekonań, jak również czynników szpitalnych: postawy personelu i jakości opieki. Warunki wynikające z hospitalizacji mogą utrudniać możliwość zaspokajania niektórych potrzeb (intymności, aktywności fizycznej, bezpieczeństwa). Zdarza się, że istnieje konieczność leżenia przez określony czas. Kobieta spędza w niewygodnej pozycji niekiedy wiele tygodni. W tym czasie większość czynności fizjologicznych oraz pielęgnacyjnych wykonuje w łóżku, często z pomocą personelu lub członków rodziny. Wiele kobiet na co dzień bardzo aktywnych przeżywa tę sytuację jako „uwięzienie”. Brak aktywności fizycznej, możliwości działania, poczucie zależności, jak również wiele innych czynników może być przyczyną pogorszenia nastroju u części kobiet. Co pomaga? • • • • rozmowa, w której kobieta ma możliwość odreagowania przykrych emocji, podzielenia się przeżyciami bez lęku przed oceną, poczucia wstydu czy winy. Stąd udzielanie wsparcia wiąże się z przyjęciem postawy akceptacji, zrozumienia, empatii. rzeczowa rozmowa z lekarzem na temat postępów diagnostyki i procesu leczenia. Pomocna jest świadomość, rozumienie jak zmienia się stan zdrowia i co to oznacza. Kobieta potrzebuje informacji dotyczących zdrowia i samopoczucia dziecka, wpływu leków na jego rozwój. W rozmowie z lekarzem kobieta może uzyskać informacje co ją czeka w ciągu najbliższych dni, jakie zabiegi i działania lecznicze zostaną zastosowane, co może odczuwać ze strony organizmu, jak będzie wyglądało leczenie itp. Istotne jest tu zaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa, wiedzy, zmniejszenie poczucia zależności oraz lęku przed tym co nieznane. Kobiety chciałyby wiedzieć jak długo potrwa leczenie, kiedy będą mogły wrócić do domu. Jest to informacja tym bardziej znacząca, jeśli w domu czeka starsze dziecko. wypełnienie części czasu ciekawymi i przyjemnymi zajęciami – warto poprosić członków rodziny o zorganizowanie telewizora z słuchawkami, radia, ciekawych książek, których nie udało się przeczytać do tej pory (o lekkiej tematyce, relaksujących), odwiedzin znajomych, którzy dodają sił, energii oraz humoru. A może warto wykorzystać czas na szydełkowaniu? niezwykle ważny jest sposób myślenia o własnej sytuacji. Warto odreagowywać przykre uczucia w bezpiecznych warunkach. Należy pamiętać, że ciągła koncentracja jedynie na tym, co trudne może potęgować takie uczucia. Niekiedy rozmowa z bliską osobą, lekarzem, • • psychologiem pomaga odkryć inne perspektywy, z jakich można spojrzeć na swoją sytuację. Również w szpitalu można decydować o sobie, rozmawiać, czerpać ze wsparcia otoczenia, zorganizować czas tak, by jak najwięcej było w nim przyjemnych, wartościowych chwil. Pamiętajmy też, że zawsze jest to pewne doświadczenie, z którego możemy wydobyć to, co ważne. zdarza się, że kobiety szukając wsparcia dzielą się między sobą negatywnymi spostrzeżeniami, doświadczeniami, pogłębiając odczuwane napięcie. Ze względu na zwiększoną wrażliwość emocjonalną w okresie ciąży docierające z różnych źródeł informacje dotyczące zagrożeń, trudności mogą potęgować napięcie psychiczne. Dlatego warto szukać odpowiedzi na swoje wątpliwości czy pytania w rozmowie z lekarzem i położną. Fachowa i wyczerpująca odpowiedź pomaga zwiększyć poczucie bezpieczeństwa i zaufania. rodzice w sytuacji ciąży wysokiego ryzyka doświadczają nadziei, ale i lęku. Jeśli kobieta przechodzi przez chorobę przewlekłą, długotrwałą hospitalizację poziom jej zmęczenia i napięcia zwykle jest dosyć wysoki. Sposoby radzenia sobie w takiej sytuacji są bardzo różne. Warto pamiętać, że nie tylko kobieta przeżywa lęk, dyskomfort, niewygodę. Podobnie, przykre uczucia może przeżywać najbliższa rodzina, a zwłaszcza mąż, który obawia się o los żony i dziecka. Musi on często samodzielnie poradzić sobie z prowadzeniem domu, opieką nad żoną i starszymi dziećmi, pracą zawodową. Dlatego ważne jest, by mężczyzna również miał możliwość odreagowania przeżyć. Potrzebna może być rozmowa i wsparcie otoczenia, ale również korzystanie z indywidualnych i konstruktywnych sposobów rozładowywania napięcia (np. poprzez aktywność fizyczną). Pobyt w szpitalu, zwłaszcza długotrwały może być spostrzegany przez kobietę jako czynnik obniżający jakość życia. Może pojawić się wówczas poczucie żalu związane z ograniczeniem bądź utratą możliwości realizacji wcześniejszych planów, marzeń związanych z przygotowaniami do przyjęcia dziecka (szykowanie gniazda, wybór rzeczy potrzebnych dla dziecka). W takich sytuacjach pomocne może być ponowne zaplanowanie najbliższego czasu z uwzględnieniem własnej aktywności i w zakresie możliwym do zrealizowania. Wszystko to po to, by nie zabrakło radości z przeżywania ciąży. Mgr Bogna Dembek – psycholog