Mastif angielski

FCI-Standard N° 264 / 02.03.2011
MASTYF
Wersja polska marzec 2011.
POCHODZENIE : Wielka Brytania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJACEGO WZORCA : 14.10.10.
UŻYTKOWOŚĆ : Pies stróżujący i obronny.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery
molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Mastyf to rasa, która znana jest od wielu setek lat, choć zapewne w
przeszłości nie wyglądała dokładnie tak jak dziś. Już w czasach bitwy pod Agincourt na początku XV wieku
mastyfy znane były ze swej odwagi i umiejętności stróżowania. Wiadomo, że gdy Rzymianie najechali
Brytanię, znaleźli tam psy w typie mastyfa, które zrobiły na nich takie wrażenie, że sprowadzano je do
Rzymu do walki na arenach. Wczasach podboju normańskiego psy w typie mastyfa były w Brytanii tak
popularne, że od tej pory w języku angielskim PS określa się niewiele tylko zmienionym słowem francuskim
(„dogue”). Podczas II Wojny Światowej mastyfy w swej ojczyźnie wyginęły niemal doszczętnie, odtworzono
je dzięki psom importowanym. Od tego czasu datuje się stopniowy rozwój rasy pod względem tak ilościowym
jak jakościowym. Dzisiejszy mastyf to pies ogromnego wzrostu i wagi, o szerokim, głębokim tułowiu i
mocnym kośćcu. Łączy imponujący wygład z łagodnym usposobieniem.
WRAŻENIE OGÓLNE : Głowa jest w ogólnym zarysie kanciasta, bez względu na to, z której strony ją
oglądać. Pożądana szeroka; stosunek szerokości głowy do jej długości wynosi 2 do 3. Tułów masywny,
szeroki, głęboki i długi, mocno zbudowany, kończyny rozstawione szeroko i pewnie. Mięśnie wyraźnie
zarysowane. Duża wielkość pożądana, o ile połączona jest z klasą i absolutnie prawidłową budową. psa;
wielkość i masa muszą iść w parze. Sylwetka harmonijna, potężna, masywna i związana.
WAŻNE PROPORCJE:
wysokości w kłębie.
Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego większa od
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT :
Połączenie majestatyczności i odwagi. Spokojny i oddany
właścicielowi, ale zdolny do stróżowania. Wobec obcych zwykle obojętny, lękliwość nie może być
tolerowana.
GŁOWA
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka : Szeroka pomiędzy uszami, czoło płaskie, pomarszczone, gdy pies jest czymś zainteresowany.
Łuki brwiowe trochę zaznaczone. Czaszka w płaszczyźnie poprzecznej lekko wysklepiona; wysklepienie to
przecina pośrodku bruzda, zaczynająca się pomiędzy oczami i ciągnąca się do połowy długości szwu
ciemieniowego.
Stop: Wyraźnie zaznaczony ale niezbyt głęboki.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Czarny. Oglądany z przodu szeroki, o szeroko otwartych nozdrzach, oglądany z boku prosty, nie
zadarty ani opadający; grzbiet nosa prosty.
Kufa : Krótka, szeroka pod oczami, i niemal jednakowo szeroka aż do nosa, tępa, bardzo głęboka i
kanciasta; jej przednia krawędź tworzy z linią profilu kąt prosty. Stosunek długości kufy do długości całej
głowy jak 1 do 3. Obwód kufy, mierzony w połowie jej długości, stanowi 3/5 obwodu czaszki , mierzonego
przed uszami. U dorosłego psa, który nie ma wytężonej uwagi niedopuszczalna przesadnie pofałdowana lub
pomarszczona skóra.
Wargi: Rozchodzą sie pod kątem rozwartym od przegrody nosowej; trochę obwisłe, żeby profil był kanciasty.
Uzębienie : Żuchwa szeroka, kły mocne, zdrowe, szeroko rozstawione, zgryz nożycowy, cęgowy lub
przodozgryz, ale nie tak duży, aby siekacze były widoczne przy zamkniętym pysku.
Policzki: Mięśnie skroni i policzków dobrze rozwinięte.
Oczy : Średniej wielkości, szeroko rozstawione. Barwa oczu orzechowa, im ciemniejsza, tym lepiej, trzecia
powieka niewidoczna. Oczy nie zdradzają żadnych objawów chorobowych, obwisłe powieki wysoce
niepożądane.
Uszy : Małe, delikatne w dotyku, osadzone szeroko i na górnych krawędziach czaszki, podkreślają jej
szerokość, w spokoju przylegają płasko do policzków.
SZYJA : Lekko łukowata, średniej długości, bardzo mocno umięśniona, w obwodzie mierzy o 2.5 – 5 cm
mniej od obwodu czaszki przed uszami.
TUŁÓW :
Linia górna: Równa
Grzbiet : Szeroki i dobrze umięśniony
Lędźwie: Równe i bardzo szerokie u suki, u psa trochę wysklepione.
Klatka piersiowa : Szeroka i głęboka, zawieszona pomiędzy przednimi nogami, żebra wysklepione i
zaokrąglone; żebra rzekome długie, sięgające daleko do tyłu.
Brzuch : Słabizny bardzo głębokie.
OGON : Wysoko osadzony, sięga stawu skokowego lub nieco niżej, gruby u nasady, zwężający się ku
końcowi. W spokoju wiszący prosto, przy pobudzeniu zakręcony trochę ku górze, ale nie powyżej grzbietu.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE :
Wygląd ogólny: Proporcjonalne do tylnych
Łopatka: Ustawiona trochę skośnie, mocna i dobrze umięśniona.
Ramię: Ustawione trochę skośnie, mocne i dobrze umięśnione.
Łokcie : Mocne.
Przedramię: Proste, mocne i szeroko rozstawione, o mocnym kośćcu.
Śródręcze : Proste.
Łapy: Duże, okrągłe, palce dobrze wysklepione, pazury czarne.
KOŃCZYNY TYLNE :
Wygląd ogólny: Dobrze umięśnione, szerokie i mocne. Siła i sprawność kończyn ma ogromne znaczenie;
iksowata postawa u psów dorosłych niedopuszczalna.
Podudzie : Dobrze rozwinięte.
Stawy skokowe : Szeroko rozstawione, zaznaczone, pewne w ruchu i postawie.
Łapy : Duże, okrągłe, palce dobrze wysklepione, pazury czarne.
CHODY : Ruch zdecydowany, przestrzenny. O mocnym napędzie kończyn tylnych, płynny i sprawny, o
długich krokach. W ruchu grzbiet równy. Skłonność do inochodu niepożądana. Konieczna jest pełna
sprawność.
SZATA
SIERŚĆ : Krótka, przylegająca, na szyi i łopatkach twarda.
MAŚĆ : Brzoskwiniowa, płowa i pręgowana, zawsze z czarną maską, sięgającą oczodołów i obejmującą
oczy, i czarnymi uszami. Nadmiar bieli na tułowiu, klatce piersiowej lub łapach niedopuszczalny.
WADY : Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy
uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna do nasilenia
oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
WADY DYSKFALIFKUJĄCE:
·
Agresja lub wyraźna lękliwość.
·
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości,
·
powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra,
całkowicie opuszczone do moszny