Pavol Barabáš (Słowacja) Należy do grona światowych

Pavol Barabáš (Słowacja) Należy do grona światowych

Pavol Barabáš (Słowacja)
Należy do grona światowych uznanych twórców filmów dokumentalnych o tematyce górskiej i eksploracyjnej.
Uczestniczył w wielu ważnych i fascynujących ekspedycjach na wszystkich siedmiu kontynentach. Zawsze towarzyszyła
mu kamera, dzięki której poznawany świat stawał się inspiracją do powstania obrazów szczególnej urody. Artysta ten
bowiem, jak rzadko kto, umie w pełni panować nad estetyką i narracją opisywanych zdarzeń, miejsc, ludzi i kultur, łączyć
warstwę wizualną filmów z dociekliwością człowieka zainteresowanego poszukiwaniem odpowiedzi na pytania zadawane
od zawsze, których źródeł należy szukać w nas samych i historii rodzaju ludzkiego. Wybierał rejony dziewicze,
nieprzyjazne człowiekowi, by filmować plemiona w lasach równikowych Nowej Gwinei, tubylców nad afrykańską rzeką
Omo, Indian w wenezuelskiej dżungli, alpinistów i ludzi eksploracji poddanych najcięższym próbom przez ekstremalne
warunki. W swoim dorobku ma kilkadziesiąt filmów najwyższej próby, z których szesnaście otrzymało ponad sto
trzydzieści ważnych nagród na świecie. Jego twórczość doceniono również przyznając prestiżowe nagrody „Cristal Wing”
i „Tatrabanka”, które co roku otrzymują na Słowacji wybitne osobowości. Jest wiceprezesem Słowackiej Akademii
Filmowej i Telewizyjnej.
Victor Boyarsky (Rosja)
Członek historycznej wyprawy TransAntarctica Expedition ’89.
Ikona rosyjskiej eksploracji polarnej. Postać niezwykle barwna, powszechnie szanowana na całym świecie
za charyzmę, profesjonalizm, badania naukowe Arktyki i Antarktydy. Doktor nauk fizycznomatematycznych. Dyrektor Rosyjskiego Państwowego Muzeum
Arktyki i Antarktyki w Sankt Petersburgu. Przewodniczący Sekcji Polarnej Rosyjskiego Stowarzyszenia
Geograficznego. Jego życie, to niemal nieustanna obecność w najbardziej niesprzyjających miejscach
Ziemi. Tam, gdzie przetrwać mogą nieliczni, zdolni wytrzymać presję ekstremalnego środowiska.
Poprowadził dwadzieścia ekspedycji na nartach na Biegun Północny. Dotarł tam również prawie
trzydzieści razy atomowymi lodołamaczami "Sovietskiy Soiuz" , "Jamal" i "Kapitan Dranitsyn", prowadząc
wykłady i seminaria dla uczestników rejsów. Przemierzył Ocean Arktyczny przez Biegun Północny, od
wybrzeży Syberii do Wyspy Ellesmera w Kanadzie, Grenlandię z południa na północ, pokonując z psim
zaprzęgiem i na nartach ponad dwa tysiące kilometrów, wiele razy poprowadził wyprawy narciarskie na
Terytoria Północno-Zachodnie Kanady, czterokrotnie brał udział w niezwykle ważnych ekspedycjach na
Antarktydzie, wykonując badania śniegu i lodu metodą RES (radio echo sounding). Był dwukrotnie na
Biegunie Południowym. Członek słynnej międzynarodowej wyprawy TransAntarctica 1989, podczas której
po raz pierwszy trawersowano Antarktydę bez wsparcia z zewnątrz. Siedem miesięcy zajęło szóstce
śmiałków przebycie sześciu i pół tysiąca kilometrów. Od Półwyspu Antarktycznego, przez Biegun
Południowy, do bazy Mirny. Wyprawa była dla nich trudną próbą. Każdy z uczestników musiał zdać ten
szczególny egzamin indywidualnie, ale równie ważne było, by stali się prawdziwym zespołem, bo tylko
razem, skupieni na osiągnięciu celu, mogli pokusić się o wyczyn, który pozostanie w historii rodzaju
ludzkiego jednym z najpiękniejszych przykładów zmagań z naturą. Wagę tego co stało się na siódmym
kontynencie docenił cały świat, członkowie wyprawy byli przyjęci w marcu 1990 roku m.in. przez
prezydenta George’a Busha w Białym Domu.
Od 1972 roku opublikował dwadzieścia pięć artykułów na temat badania lodowców i kry metodą RES.
Jest autorem trzech książek: „Siedem miesięcy nieskończoności” o wyprawie transantarktycznej, „Południk Grenlandii” o
trawersie Grenlandii oraz tomik wierszy „Każdy ma swój własny biegun”.
Dariusz Bógdał (Polska)
Podniebny włóczęga, paralotniarz, fotografik, freelancer. W latach 2003 - 2008 wykonał ponad sześćdziesiąt tysięcy zdjęć
lotniczych, fotografując około trzystu miejsc w Polsce, pokonując dystans, który pozwoliłby mu pięciokrotnie okrążyć kulę
ziemską.
Patrząc na świat z innej perspektywy poszukuje takich śladów codzienności, z których w swoich fotogramach tworzy dla
odbiorcy jego sztuki taki obraz rzeczywistości, gdzie to, co niedostrzegalne wcześniej, nabiera zupełnie innego znaczenia.
Jedyny Polak, finalista prestiżowego festiwalu fotografii i sztuk wizualnych Photo Espana w Madrycie, w kategorii
Odkrycia 2006. Autor wielu wystaw fotograficznych. Jego prace znajdują się m.in. w Muzeum Narodowym w Gdańsku.
W czerwcu 2006 roku, podczas poszukiwań z powietrza, odnalazł zaginioną chorą kobietę, ratując ją od śmierci z
wycieńczenia. W lipcu 2007 trąba powietrzna porwała go w okolicach Helu i tym razem sam zmuszony był stoczyć walkę
o życie. Na szczęście udaną. Żyje, by latać. Lata, żeby żyć.
Członek Polish Tourfilm Academy. Współpracownik magazynu Film, Art & Tourism.
Wykonuje zdjęcia lotnicze dla wiodących wydawnictw, producentów filmowych w Polsce i dla..... Wielkiej Orkiestry
Świątecznej Pomocy.
Autor badań i publikacji dotyczących sportów ekstremalnych. Swoimi doświadczeniami dzieli się ze studentami.
www.fotoznieba.pl
James Chin (USA)
Wielka postać światowej fotografii górskiej i plenerowej. Pochodzi z Minnesoty. Fotografia jest dla niego prawie
wszystkim, ale łączy ją z zawodową wspinaczką i narciarstwem, pozostając od wielu lat członkiem North Face Athlete
Team.
Połączenie dwóch pasji: eksploracji i fotografii, pozwoliło mu wziąć udział w wielkich wyprawach w różnych zakątkach
Ziemi. Pracował z najlepszymi na świecie wspinaczami, narciarzami i globtroterami.
W 2002 roku, himalaista
Conrad Anker, pisarz Rick Ridgewey oraz fotografik Gallen Rowell byli jego partnerami podczas słynnej wyprawy do
północnowschodniego Tybetu – na płaskowyż Chang-Tang, który w dużej części pozostaje nadal niezbadany.
Parokrotnie wyprawiał się na Everest i filmował lub fotografował wyczyny takich znakomitości jak Stephen Koch, Ed
Viesturs czy David Breashears.
W 2006 roku wspiął się na Everest po to, by zjechać ze szczytu na nartach i fotografować legendę narciarstwa Kit
Deslauriers, podczas jej historycznego, pierwszego kobiecego zjazdu ze szczytu Everestu.
Ma dom w Idaho, gdzie bywa jednak rzadko. Przez ostatnie dziesięć lat brał udział w wyprawach trwających nawet sześć
miesięcy, fotografując dla National Geographic Magazine, Outside Magazine, The North Face, Timex Corporation oraz
wielu innych klientów z branży medialnej i reklamowej.
Mocno wierzy w to, że jego prace pozwolą mu osiągnąć coś ważniejszego, niż tylko utrwalenie odwiedzonych miejsc i
zdarzeń, w których uczestniczył.
Cały swój talent wykorzystuje w tak kameralnej formie sztuki jaką jest fotografia do pokazywania wyjątkowego piękna
Ziemi, różnorodności świata, przełamywania niechęci wobec innych kultur i przekonań. Ma nadzieję, że jego fotogramy
uświadomią ludziom wspólną powinność, jaką jest ochrona tego piękna i sprawią, że inaczej niż dotąd spojrzymy na
własną kulturę, otaczający nas świat i lepiej zrozumiemy kim jesteśmy i jak wiele zależy od nas.
Jest laureatem niezwykle prestiżowej nagrody w dziedzinie fotografii artystycznej przyznawanej w Stanach Zjednoczonych.
Otrzymał Rowell Art of Adventure Award za szczególne walory artystyczne i nowatorstwo w dziedzinie fotografii oraz
działalność filantropijną.
Aleksander Domalewski (Polska)
Pierwszy polski skoczek B.A.S.E. i prekursor tego ekstremalnego sportu w Polsce. B.A.S.E. jumping, to forma
swobodnego lotu wykonywana z czterech kategorii obiektów: B-building-budynek; A-antenna-antena, S-span-przęsło, Eearth-Ziemia.
Na koncie ponad dziewięćset skoków z samolotu i pięćset skoków B.A.S.E.
Odwiedził ponad dwadzieścia krajów na całym świecie i zaliczył ponad sto różnych obiektów.
Skakał do największej jaskini świata w Chinach (660 m. głębokości), z największego na świecie wodospadu Salto Angelo w
Wenezueli, z budynków w Las Vegas czy Kuala Lumpur, w górach Francji, Szwajcarii, Włoszech czy Norwegii.
Często wykonywał również skoki w kraju, w bardzo znanych miejscach, jak chociażby z Kazalnicy nad Czarnym Stawem
w Tatrach czy z Sokolicy w Pieninach. O niektórych swoich wyczynach woli jednak publicznie nie mówić, bo............
Nadal poszukuje nowych spektakularnych możliwości uprawiania B.A.S.E., a dla wprawy wykonuje skoki ze wszystkiego
co wysokie, na przykład osiemdziesięciometrowego dźwigu w centrum Warszawy. Ma nadzieję, że najważniejsze skoki
jeszcze są przed nim.
Keizo Funatsu (Japonia)
Członek historycznej wyprawy TransAntarctica Expedition ’89.
Pochodzi z Osaki w Japonii. Dziś na stałe mieszka na Alasce. Jak sam mówi o sobie, przygodę ma we krwi.
To prawda, bo bardzo wcześnie zerwał z monotonnym życiem, jakie prowadził w Japonii, i przeniósł się do USA. W 1979
roku na rowerze pokonuje samotnie Stany. Pięć lat później, również na dwóch kółkach, przedziera się przez Saharę. Z
Algierii do rzeki Niger. Coraz częściej, zamiast gorących rejonów, wybiera się na północ. Jego doświadczenie jest bardzo
cenne, gdy rodzi się pomysł wielkiej wyprawy TransAntarctica Expedition. Z pięcioma innymi członkami przyszłej
wyprawy na Antarktydę pokonuje Grenlandię, z południa na północ, wykorzystując psie zaprzęgi i narty, co pozwala
zdobyć tak potrzebne doświadczenie.
W 1989 roku rozpoczyna się historyczna wyprawa przez Antarktydę, z Półwyspu Antarktycznego do rosyjskiej stacji
Mirny, przez Biegun Południowy. Do pokonania jest sześć i pół tysiąca kilometrów w ekstremalnie trudnych warunkach.
Po dwustu dwudziestu dniach ta nadzwyczajna ekspedycja kończy się sukcesem. Zafascynowany północą i życiem
naznaczonym przygodą, w kolejnych latach bierze udział w prawdziwych maratonach z udziałem psich zaprzęgów:
• 800 km w Beargrease
• 800km w stanie Minnesota
• wzdłuż rzeki Amur w Rosji latem i zimą
• 1800 km na Alasce.
W 1994 roku podejmuje ważną decyzję, przeprowadza się na Alaskę. Hoduje psy Husky, uczestniczy w
kolejnych maratonach i długodystansowych wyścigach psich zaprzęgów w Kanadzie i na Alasce. Otwiera
szkołę, w której szkoli psy do współpracy w zaprzęgach. Czasami prowadzi wyprawy na Biegun
Południowy, wyrusza na wyprawy piesze lub kajakowe. Jego życie jest pozbawione problemów
cywilizacyjnych, co ogromnie go cieszy, bo pozwala mu spędzać czas na łonie natury z żoną i wiernymi
towarzyszami wypraw, psami Husky.
James Hooper (Wlk. Brytania)
Wszystko zaczęło się w Christ's Hospital School, gdzie spotkał i zaprzyjaźnił się z Rob’em Gauntlett’em. Siedem wspólnie
spędzonych lat w szkole stworzyło z nich dobrze rozumiejący się duet. Mieli podobne marzenia i mocno wierzyli w to, że je
spełnią. W 2003 roku wpadli na pomysł zdobycia Everestu i natychmiast przystąpili do przygotowywania planu, który
pozwoliłby im zdobyć doświadczenie niezbędne przy takim wyzwaniu. Uprawiali różne formy wspinaczki przemierzając
Wielką Brytanię i Europę. Latem 2004 roku wybrali się na pierwszą poważną wyprawę do Karakorum. Nie osiągnęli celu,
ale było to bardzo cenne doświadczenie. Po roku intensywnych treningów pokonali na rowerach trasę z Billbao do
Istambułu. W osiem tygodni piętnaście krajów, po sto pięćdziesiąt kilometrów dziennie. Nauczyli się radzić sobie w
trudnych warunkach. Wiedzieli, że są dobrze przygotowani i zachęciło ich to do wyprawy na Ama Dablam, trudną
technicznie górę. Z niej, w całym majestacie, zobaczyli Everest, a po roku....... już z jego wierzchołka mogli spojrzeć na
świat. Zostali najmłodszymi Brytyjczykami, którzy zdobyli najwyższy szczyt Ziemi. W bazie pod Everestem zrozumieli, że
na tym nie skończy się, że kolejna wielka przygoda przed nimi. Wtedy właśnie zrodził się pomysł na wyprawę pomiędzy
magnetycznymi biegunami Ziemi. To prawie czterdzieści tysięcy kilometrów, lądem i morzem, przez dzikie ostępy i świat
ucywilizowany, przez szalenie niebezpieczne wody oceanów południowej półkuli. Wymyślili sobie, że zrobią to jedynie
przy użyciu siły własnych mięśni i sił natury. Wyruszyli 8 kwietnia 2007 roku. Po trzynastu miesiącach mogli poczuć smak
sukcesu. Ciężko pracowali, by osiągnąć cel i udało im się. Za ten wyczyn zostali uhonorowani przez National Geographic
przyznaniem nagrody Najważniejsza Przygoda 2008 Roku.
Abigail Jabines (Filipiny)
Ukończała studia uniwersyteckie na kierunku Ochrona Środowiska, podczas których dołączyła jako wolontariuszka do
organizacji Greenpeace, z która związana jest już dziesiąty rok. Pracowała w tym czasie m.in. dla Global Incenerator
Alliance, Greenpeace Southeast Asia, gdzie koordynowała kampanię na rzecz ochrony klimatu i przeciwdziałaniu skutkom
wywołanych jego zmianami. Obecnie prowadzi w Greenpeace International projekt edukacyjny Solar Generation, którego
zadaniem jest promocja odnawialnych źródeł energii. Praca dostarcza jej pełnej satysfakcji i w dużym stopniu wypełnia jej
codzienne życie. W czasie wolnym od zajęć zagląda do świata podwodnego, który poznaje i podziwia oddając się z temu,
co uwielbia robić najbardziej – nurkowaniu, w czym naprawdę jest znakomita.
Stephen Koch (USA)
Jego nazwisko na świecie wiele znaczy dla ludzi, dla których góry są czymś ważnym w życiu. Bardzo wcześnie odnalazł się
pośród wielkich ośnieżonych ścian, które swoją obecnością prowokowały do wspinaczki. Zawsze szukał jednak
nieszablonowych rozwiązań i dlatego większość jego dróg można określić – drogi innowacyjne, wyszukane, niczym danie
specjalne dla smakosza. Wejście na górę tylko w części satysfakcjonuje go, bo po zdobyciu szczytu....... najczęściej zjeżdża
z niego na desce snowboardowej. Właśnie zjazdy w największych górach świata to jego druga pasja, z którą łączone jest
jego nazwisko. To największa postać ekstremalnego snowboardu. Zjechał z sześciu szczytów zaliczanych do Korony Ziemi,
i w połowie z Everestu, ostatniej wielkiej góry, jaka pozostała mu do pokonania i zdobycia korony. Jest autorem wielu
pierwszych zjazdów z prestiżowych szczytów, m.in.: Aiguille du Chardonnet, Grand Teton, Mount Hood, Denali, Mt.
Vinson, Carstensz Pyramid. Utalentowany mówca, autor reportaży i esejów, w których opisuje swoje wyprawy i dzieli się
refleksjami o tym, co jak sądzi jest ważne w życiu. Górom pozostaje wierny mimo dramatycznego doświadczenia jakim
było znalezienie się pod potężną lawiną. Z rodziną mieszka w Jackson Hole w stanie Wyoming.
Wojciech Lewandowski (Polska)
Geograf - geoekolog, wykładowca na Wydziale Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego. W
„cywilu” alpinista i podróżnik, uczestnik wielu ekspedycji alpinistycznych i naukowych. Alpy, Kaukaz, Hindukusz,
Himalaje, Karakorum, Ałtaj, Ural, Atlas, Andy, Kordyliery, Pamir, Spitsbergen i niemal wszystkie „pagóry” europejskie, to
tylko część gór świata, w których wspinał się i prowadził badania.. Ostatnie lata, to odkrywanie Ameryki Południowej i
Środkowej, gdzie przemierzył już wiele państw, w tym wszystkie kraje andyjskie. Rejony te interesowały go od dawna i
możliwość poznania ich była oczekiwanym spełnieniem. Mierzył się tam również z andyjskimi kolosami i do długiej listy
zdobytych już szczytów mógł dopisać: Aconcagua, Ramada, Cotopaxi, Chimborazo, Orizaba, Pico Bolivar, Tachamaluco,
Potosi, Mercedario, Ojos de Salado, Chachani. Czternaście sześciotysięczników w Andach, Hindukuszu i Himalajach i
siedmiotysięcznik Mustagh Ata w Pamirze, to kolekcja którą chciałby zapewne pochwalić się niejeden alpinista. Jest
autorem i współautorem licznych książek naukowych i popularnonaukowych o tematyce geograficznej, alpinistycznej i
ekologicznej, autorem programów radiowych i telewizyjnych. Współpracuje z wieloma wydawnictwami zajmującymi się
naukami geograficznymi lub tematyką górską. Autor programów szkoleniowych i akcji popularyzujących góry i ochronę
środowiska. Instruktor i autor programów w Fundacji „Człowiek – Ruch – Przyroda”, w Akademickim Klubie Przygody
„Terra” i własnej firmie szkoleniowej „Eko – Więź”. Pomysłodawca projektu „Wyżej niż kondory 70 lat później …”, który
zwyciężył w konkursie Travelery 2006 magazynu National Geographic Polska w kategorii „Bilet na przyszłość”,
współpomysłodawca akcji „Korona Gór Polski”. No.... i jeszcze autor i gorący wyznawca AnŻ, czyli filozofii.... Apetyt na
Życie. Nie wiecie, na czym ona polega? Pytajcie!
Simone Origone (Włochy)
Pochodzi i mieszka w dolinie Aosty. .Przewodnik alpejski. Nauczyciel narciarstwa.
Uprawia jego ekstremalną formę - szybkościowe narciarstwo zjazdowe. Zdobywał czterokrotnie Puchar Świata w latach
2004 – 2007. Trzykrotnie zdobywał tytuł Mistrza Świata FIS. Jest aktualnym rekordzistą świata. Zjeżdżał na nartach z
zawrotną prędkością 251,40 km/h.
Zawodnik włoskiej drużyny narodowej w tej dyscyplinie sportu. Uczy jazdy na nartach i pracuje jako przewodnik górski w
szkole narciarskiej w Champoluc. Może o sobie powiedzieć, że urodził się z nartami, bo już w wieku trzech lat zaczął
ćwiczyć pod okiem ojca, który przez wiele lat był instruktorem narciarstwa. Szybko znalazł się w klubie w Val d’Ayas,
gdzie uprawiał narciarstwo alpejskie. Mając szesnaście lat zmienił klub i zaczął trenować u boku Bruno Seletto. Po
zakończeniu sezonu 1998/1999 wycofał się z uprawiania tej dyscypliny z powodu poważnej kontuzji. Rok 2003 miał ważny
wpływ na to, co robi dziś. Pojechał do Les Arc we Francji, gdzie na słynnej trasie “Olimpica” spróbował szybkościowego
zjazdu. Wynik 179 km/h był tak dobry, że postanowił włączyć się w rywalizację w tej dziedzinie. Gdy po raz pierwszy
startuje w profesjonalnych zawodach, wygrywa je z wynikiem 200,89 km/h. Natychmiast zauważony wchodzi do kadry
narodowej Włoch i w ciągu trzech lat odnosi wielkie sukcesy w zawodach rangi Pucharu i Mistrzostw Świata. W tym roku
walczy o kolejny tytuł mistrzowski.
Józef Nyka (Polska)
Jeden z największych znawców gór i alpinizmu
na świecie. Przez wiele lat zaangażowany w działalność środowiska górskiego. Wieloletni członek władz Polskiego
Związku Alpinizmu. Członek Honorowy PZA. Trzydzieści lat był redaktorem naczelnym „Taternika”. Współpracuje z
wieloma magazynami specjalistycznymi. Opublikował dziesiątki artykułów w polskich i zagranicznych wydawnictwach.
Jest autorem słynnych przewodników po Tatrach Polskich i Słowackich, Pieninach i Gorcach. Autor znakomitych dróg i
pierwszych przejść w Tatrach oraz kilkunastu najwyższej klasy przejść w Dolomitach, do których należą: lewy filar
wschodniej ściany Rysów, wschodnia ściana Młynarczyka, północno-wschodnia ściana Małego Młynarza, direttissima
wschodniej ściany Mniszka, pierwsze przejście zimowe północnej ściany Świstowej Czuby, pierwsze przejście zimowe
drogi Sokołowskiego na Mięguszowiecki Szczyt Wielki, Marmolada, Torre di Valgrande, Civetta, Cima Grande di
Lavaredo, Cima Ovest di Lavaredo. Członek honorowy międzynarodowych organizacji alpinistycznych. W latach 1944 1945 żołnierz Armii Krajowej, walczący o wolną Polskę w Tatrach i Gorcach.
W swoim niezwykłym archiwum zgromadził encyklopedyczną wiedzę o polskich osiągnięciach wspinaczkowych.
Laureat nagrody Explorer 2002.
Andrzej Paczkowski (Polska)
Historyk, profesor w PAN i Collegium Civitas, autor wielu monografii i opracowań z zakresu historii Polski XX wieku,
wykładowca m.in. w Nobel Institut oraz Wilson Center. Autor książki „Pół wieku dziejów Polski, 1939 -1989”, która miała
cztery wydania zagraniczne. Dwukrotny laureat nagród za najlepsza książkę historyczną roku. W 1955 roku rozpoczyna
przygodę z górami. Przez następne lata wspina się zimą i latem w Tatrach. Uczestniczy w wyjazdach wspinaczkowych w
Alpy, Dolomity, na Kaukaz, w Pamir i Ałtaj. Przez wiele lat działał społecznie w ruchu wysokogórskim. W latach 1974 1995 prezes Polskiego Związku Alpinizmu. Redaktor, współautor i autor wielu książek i albumów o tematyce górskiej,
m.in. ”Sygnały z gór” wydanej z okazji 60-lecia GOPR, „Karakorum”, „Mount Everest”, „Himalaje”, „Zakopane i
okolice”. Pseudonim górski „Owca” lub „Owieczka”.
Geoffrey Somers (Wlk. Brytania)
Członek historycznej wyprawy TransAntarctica Expedition ’89.
Jeden z najznamienitszych polarników w historii, uhonorowany m. in. Orderem Imperium Brytyjskiego. W Arktyce i na
Antarktydzie przemierzył ponad dwadzieścia dwa tysiące kilometrów. Był członkiem kilku wypraw i działań
indywidualnych, określanych słowami pierwsze i historyczne, w tym TransAntrctica Expedition’89 i wyprawy, podczas
której pokonano największy dystans w rejonie Arktyki bez żadnego wsparcia z zewnątrz, przemierzając ponad dwa tysiące
kilometrów poprzez Grenlandię. W obydwu ekspedycjach był odpowiedzialny za logistykę, nawigację i pracę zaprzęgów z
psami Husky.
Poprowadził pierwszą komercyjną wyprawę do magnetyczny bieguna północnego i pierwszą komercyjną na nartach do Bieguna
Południowego. Sześć razy stawał na Biegunie Południowym i sześć na Biegunie Północnym. Szkolił uczestniczki kobiecej
ekspedycji, która zdobyła oba bieguny geograficzne. W grudniu 2005 roku i styczniu 2006 przewodził wyprawie czterech
mężczyzn, którzy podążali śladami pamiętnej wyprawy Roberta Falcona Scotta na Biegun Południowy.
Z lodowatych przestrzeni kilkakrotnie wybierał się na wyprawy w rejony tropikalne. Na Borneo przedzierał się przez dziewiczą
dżunglę, w Australii, z trzema wielbłądami, pokonał ponad dwa tysiące pustynnego interioru z Perth do Uluru, „czerwonego”
centrum kontynentu, a w czerwcu i lipcu 2008 roku pokonał pustynię Simpsona.
Dziesięciometrowym jachtem przepłynął północny Atlantyk.
Wykładał dla pięciuset grup na całym świecie. Podczas małych, lokalnych i szkolnych spotkań, i tych prestiżowych, w Royal
Geographical Society czy w uniwersytetach i korporacjach. Prowadził liczne seminaria w firmach o charakterze inspiracyjnym,
motywacyjnym oraz na temat przywództwa, oceny ryzyka i pracy zespołowej, a także gościnnie wykładał podczas wielu
turystycznych rejsów w rejony Antarktydy i Arktyki.
William Steger (USA)
Członek historycznej wyprawy TransAntarctica Expedition ’89.
Jest legendarną postacią światowej eksploracji polarnej i uznanym autorytetem w tej dziedzinie. Przez ponad czterdzieści
pięć lat organizował i uczestniczył w wyprawach w rejony arktyczne, a wiele z jego dokonań przeszło do historii. Do
najważniejszych należą:
• pierwsza wyprawa z psim zaprzęgiem na Biegun Północny bez wsparcia – 1986,
• 1.600-milowy trawers przez Grenlandię, z południa na północ – 1988,
• międzynarodowa wyprawa TransAntarctica Expediton’89 z psimi zaprzęgami, podczas której dokonano
pierwszego trawersu całej Antarktydy wzdłuż najdłuższej osi - 1989-90,
• pierwszy trawers z Rosji do Kanady przez Biegun Północny do wybrzeży Oceanu Arktycznego w jednym sezonie 1995,
• Arctic Transect Expedition - eksploracja Nunavut – 2004,
• wyprawa na Wyspę Baffina - badanie skutków globalnego ocieplenia – 2007,
• wyprawa na Wyspę Ellesmera – 2008,
• wyprawa Kite - Ski na Grenlandię - udokumentowanie zmian w pokrywie lodowej – 2008.
Ma licencjat z geologii i tytuł magistra edukacji. Przez trzy lata był nauczycielem nauk ścisłych w szkole średniej, ale
fascynacja dziką przyrodą Arktyki i Antarktydy, konieczność jej ochrony i zachowania dla przyszłości, wyznaczyły jego
prawdziwą drogę, która konsekwentnie podążą do dziś.
- Spędziłem wiele lat w tych rejonach i to co widzę przez ostatnie piętnaście lat jest szokujące. Musimy w końcu zdać sobie
sprawę z tego, że mamy do czynienia z poważnym problemem i powinniśmy pracować nad jego rozwiązaniem – tak mówi
o skutkach globalnych zmian klimatu. Nie poprzestaje na słowach. Dzięki umiejętności łączenia ekstremalnej eksploracji z
najnowszymi nowinkami technicznymi był pionierem w edukacji przez Internet. Podczas wyprawy w 1995 roku udało mu
się dotrzeć bezpośrednio do ponad dwudziestu milionów studentów, którzy mogli czytać jego dziennik i zobaczyć pierwsze
cyfrowe zdjęcia z Bieguna Północnego. Jest założycielem prestiżowych Global Center for Environmental Education w
Hamline University St. Paul oraz World School for Adventure Learning w University of St. Thomas.
W 2006 roku utworzył Will Steger Foundation, w której poprzez projekt Global Warming 101 pomaga osobom prywatnym
i politykom realizować pomysły przeciwdziałania zmianom klimatycznym, promuje edukację proekologiczną i tworzy
międzynarodową wspólnotę w tych sprawach.
Jest ekspertem Kongresu Stanów Zjednoczonych i doradcą światowych przywódców w zakresie ochrony środowiska
naturalnego rejonów arktycznych.
Wieloletnią, niezwykle cenną działalność eksploracyjną i proekologiczną doceniono przyznając mu honorowe doktoraty
University of St. Thomas, Westminster College, Northland College i Franklin Pierce, prestiżowe nagrody i wyróżnienia,
m.in. Lindbergh Award, medal John Oliver La Gorce, Lifetime Achievement Award, Finn Ronne Memorial Award i Lowell
Thomas Award, Człowiek Roku 1986 i 1995. Swoje przygody opisał w bestsellerowych książkach „North to the Pole”,
„Saving the Earth”, „Crossing Antarctica”, “Over the Top of the World”, a relacje, reportaże i filmy dokumentujące
wyprawy i
działania znalazły się w wielu znanych stacjach radiowych i telewizyjnych, prasie codziennej i periodykach.
Elizabeth Wald (USA)
Światowa znakomitość w dziedzinie fotografii plenerowej i reportażowej. Należy do tych fotografików, którzy potrafią
ustawiać przesłony, zmieniać filmy i robić przejmujące zdjęcia w miejscach tak nieprzyjaznych i złowrogich, że większość
z nas bałaby się tam zrobić nawet jeden krok. Fotografia jest dla niej sztuką, w której perfekcyjnie umie łączyć ze sobą
pragnienie przygody, poznawanie świata, fascynacje przyrodą i innymi kulturami. Pociągają ją miejsca surowe i dzikie,
gdzie życie wydaje się tak kruche i niepewne. Gdzie radość życia jest szczególnie intensywnie odczuwana, bo jest
naturalną obroną przed ekstremalnymi warunkami sprawiającymi, że wydaje się prawie niemożliwe, by mógł tam
przetrwać człowiek.
Fotograficzna eksploracja świata natury i różnorodności kulturowej wiodła ją w najróżniejsze zakątki.
Od Arktyki po krańce Ameryki Południowej, od Pakistanu po Kubę, od potężnych ośnieżonych Himalajów po gorące
krańce Wielkich Rowów Afrykańskich we wschodniej Afryce.
Ostatnio wielokrotnie podróżowała do Afganistanu i Tadżykistanu. Powstałe tam niezwykłej urody fotogramy są
opowieścią o plemionach zamieszkujących górzyste rejony, ich związkach z dziką przyrodą i środowiskiem naturalnym. Są
jednocześnie próbą zwrócenia uwagi na stare kultury oraz delikatne ekosystemy i ostrzeżeniem, że mogą one nie
przetrwać.
Jej fotografie wielokrotnie zamieszczane były w wielu prestiżowych magazynach: National Geographic, Smithsonian,
Outside, National Geographic Adventure, Sports Illustrated, Life, The New York Times, Men’s Journal i Islands.
Wykonywała też zlecenia specjalne dla takich wielkich potentatów jak Patagonia, Nikon czy North Face. Swoim talentem
wspomagała organizacje pozarządowe fotografując dla Lighthawk, Sierra Club, Conservacion Patagonica, ANAI, Doctors
Without Borders, Central Asia Institute, Wildlife Conservation Society . Włączała się w prace wydawnicze kilku ważnych
książek.
W najbliższym czasie pojawi się jej album będący fotoreportażem dokumentujący życie ostatnich, prawdziwych gaucho w
Argentynie.
W 2006 roku uhonorowano ją jedną z najważniejszych nagród światowych w dziedzinie fotografii, prestiżową Rowell
Award, przyznawaną przez fundację powstałą po śmierci znakomitego amerykańskiego fotografika Gallen’a Rowell’a.
Otrzymała ją za wybitne osiągnięcia w sztuce fotografii oraz zaangażowanie w sprawy ludzi i miejsc, które były dla niej
inspiracją.
Mieszka w Boulder, w stanie Kolorado. Reprezentowana jest przez Aurora Photos, agencję specjalizującą się w reportażu
fotograficznym.