POLSKIE RADIO GDAŃSK 1 czerwca (sobota), godzina

Transkrypt

POLSKIE RADIO GDAŃSK
1 czerwca (sobota), godzina 16.45
Janusz Głowacki
RAPORT PIŁATA
Adaptacja i reżyseria – Janusz Kukuła
Realizacja akustyczna – Jacek Puchalski
Opracowanie muzyczne – Marian Szałkowski
Data premiery antenowej – 1 listopada 2012 r.
Czas trwania – 29’40’’
Obsada – Michał Kowalski (Historyk), Krzysztof Banaszyk (Porucznik),
Anna Kociarz (Magdalena), Krzysztof Gordon (Szef), Piotr Srebrowski
(Młody), Maciej Konopiński (W.K.M.), Florian Staniewski (Wydawca)
JANUSZ
GŁOWACKI
–
dramaturg,
prozaik,
felietonista,
autor
scenariuszy filmowych, od 2010 r. również reżyser radiowy. Absolwent
Wydziału Polonistyki UW; czasowo studiował także na wydziale
aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. W
latach 1964-1981 autor opowiadań i felietonów w tygodniku Kultura.
Pracował jako wykładowca na Columbia University, Bennington College,
był dramaturgiem w New York Public Theater, w Mark Tapper Forum w
Los Angeles i w Atlantic Center for the Arts na Florydzie.
Wydał m.
in. tomy opowiadań: Wirówka nonsensu, Nowy taniec la-ba-da,
Polowanie na muchy, Coraz trudniej kochać, Rose Cafe, Sonia, która za
dużo chciała, felietony: W nocy gorzej widać, Powrót Hrabiego Monte
Christo, powieści: Moc truchleje, Ostatni cieć, Jak być kochanym, Good
night, Dżerżi. W 2004 r. wydał znakomitą autobiografię pt. Z głowy.
wiatowy sukces przyniosły jednak sztuki teatralne: Antygona w Nowym
Jorku (w ponad 20 przekładach), Kopciuch, Fortynbras się upił,
Polowanie na karaluchy, Czwarta siostra, Home Section. Jego sztuki
grane są na wszystkich ważniejszych scenach Europy i całego świata.
Janusz Głowacki jest ponadto współautorem scenariusza kultowego
filmu Rejs oraz scenarzystą filmów Polowanie na muchy, Trzeba zabić tę
miłość oraz Wałęsa. W Teatrze Polskiego Radia zrealizowano wiele
oryginalnych i adaptowanych słuchowisk Janusza Głowackiego m.in.:
Raport (1973), Powrót (1976), Kopciuch (1980), Retro (1981), Choinka
strachu (1982), Paradis (1998), Kącik mieszkaniowy (2001), Ostatni cieć
(2004), Antygona w Nowym Jorku (2009), Czwarta siostra (2010),
Fortynbras się upił (2011) oraz dwukrotnie Mecz (w 1980 r. w reż. M.
Zembatego i w 2012 r. w reż. J. Zaorskiego). Debiutował jako reżyser
radiowy swoją sztuką pt.
Podwórko – świat (2010). Jest laureatem
dwóch ważnych nagród Teatru Polskiego Radia: Don Kichot, przyznanej
za debiut reżyserski w roku 2010 oraz nagrody Tele-Splendor 2012 za
„najbardziej telewizyjne słuchowisko”.
JANUSZ KUKUŁA – reżyser radiowy, poeta, scenarzysta. Dyrektor Główny Reżyser Teatru Polskiego Radia w latach 1992-2006 oraz 2009obecnie. Laureat Prix Italia
za reżyserię słuchowiska Andrzeja
Mularczyka Cyrk odjechał, lwy zostały (1996). Wielokrotnie nagradzany
na festiwalach twórczości radiowej, w tym na Festiwalu „Dwa Teatry” w
Sopocie: za reżyserię Ostatniej taśmy Krappa wg dramatu Samuela
Becketta (2001), Grand Prix za reżyserię słuchowiska Cezarego
Harasimowicza Dziesięć pięter. Reżyserował spektakle multimedialne w
Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego: Maraton z
„Panem Tadeuszem” (1998), Juliusza Słowackiego godziny myśli (1999)
i Wesele S. Wyspiańskiego (2001), Tryptyk rzymski Jana Pawła II
(2003); scenarzysta i reżyser koncertu z okazji 75-lecia Polskiego Radia
– Radio Pamięć (2000). Reżyser, adaptator, scenarzysta seriali
radiowych: Trylogii (1997-1999), Quo vadis H. Sienkiewicza (2001),
Władcy Pierścieni wg J.R. Tolkiena (2002), Motelu w pół drogi (20062008, 2012-2013), Ręcznej roboty (2011), Każdy żyje jak umie, czyli
skąd się wzięli „Sami swoi” (2011). 29 listopada 2010 roku w dniu 85.
rocznicy nadania przez Polskie Radio pierwszego słuchowiska, którym
była Warszawianka, wyreżyserował ten dramat S. Wyspiańskiego w
Studiu im. W. Lutosławskiego. Wydał powieść Miłość to znaczy. Laureat
Złotego Mikrofonu (2000) oraz nagrody Rady Programowej Polskiego
Radia (2013).
JACEK
PUCHALSKI
–
absolwent
wydziału
Inżynierii
Dźwięku
Politechniki Gdańskiej (1982). Od 30 lat pracuje w Polskim Radiu
Gdańsk, nagrywa płyty, realizuje koncerty,
dokumenty, reportaże i
słuchowiska, wciąż pasjonując się pracą z aktorami, z dźwiękiem, jego
estetyką i przekazem. Zrealizował m.in. słuchowiska:
Wyjazd P. Huellego (wyróżnienie na festiwalu Słuchowisk PR Rzeszów
2000), Wróżby kumaka G. Grassa (wyróżnienie na festiwalu „Dwa Teatry
– Sopot 2001”), Dante A. Piszczatowskiego (nagroda za realizację
dźwięku na festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2002”), Jubileusz A.
Piszczatowskiego i Melisa D. Odiji (obydwa wyróżnione na festiwalu
„Dwa Teatry – Sopot 2003”).
MARIAN SZAŁKOWSKI – muzyk, absolwent Wydziału Wychowania
Muzycznego
PWSM
w
Warszawie.
Jako
ilustrator
muzyczny,
kompozytor, pianista z Teatrem PR współpracuje od 1974 r., etatowo od
1989 r. Opracował muzycznie ponad 1000 audycji i słuchowisk. W latach
1981 - 1986 wykładowca Wydziału RTV Uniwersytetu Śląskiego w
Katowicach. Laureat nagrody prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji
(1986) za opracowanie muzyczne słuchowiska Mistrz i Małgorzata wg M.
Bułhakowa, laureat Grand Prix Festiwalu Słuchowisk PR - Bolimów ‘99
za muzykę do słuchowiska wg dramatu Da. Fo Trzy zbiry, Grand Prix
Festiwalu Rzeszów 2000 za opracowanie muzyczne słuchowiska
Złodziej oraz Grand Prix II Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2002” za
opracowanie muzyczne słuchowiska C. Harasimowicza Dziesięć pięter.
W 2010 roku na Festiwalu „Dwa Teatry” nagrodzony za opracowanie
muzyczne słuchowiska Excentrycy. Laureat Złotego Mikrofonu. W 2010
roku otrzymał Honorowego Wielkiego Splendora, nagrodę zespołu
Teatru Polskiego Radia.
Słuchowisko Raport Piłata ma formę policyjnego sprawozdania ze
zdarzeń, które towarzyszą powtórnemu pojawieniu się Chrystusa na
świecie ogarniętym chaosem. Relacje bohaterów, zeznania świadków
przeplatają się i często zaprzeczają sobie wzajemnie. Kategorie dobra i
zła (podstawa każdego systemu wartości) przestały istnieć i mieć
jakiekolwiek znaczenie. Władza (jeśli w ogóle jeszcze istnieje) skupia się
jedynie na próbie ograniczenia obszarów zamieszek i rozruchów. W tym
chaosie jedynie jeden policjant próbuje odnaleźć logikę zdarzeń, ale
okazuje się to niemożliwe.
Katastroficzna
wizja
Janusza
Głowackiego
wykorzystuje
motywy
ewangeliczne, by uzmysłowić nam zagrożenia współczesności. Realizm
miesza się tu z metafizyką. Nerwowy i pełen napięcia rytm zdarzeń
zmusza do myślenia i weryfikuje granice naszej wyobraźni.
POLSKIE RADIO KRAKÓW
Gabriela Zapolska
ICH CZWORO
Reżyseria – Jerzy Stuhr, Ewa Ziembla (asystentka reżysera)
Realizacja akustyczna – Wojciech Gruszka
Opracowanie muzyczne – Ewa Ziembla
Data premiery antenowej – 17 grudnia 2012 r.
Obsada – Jerzy Stuhr (Mąż), Sonia Bohosiewicz (Żona), Marta Mazurek
(Dziecko), Katarzyna Figura (Wdowa), Tomasz Kot (Kochanek),
Małgorzta Hajewska-Krzysztofik (Panna Mania), Ewa Worytkiewicz
(Sługa), Andrzej Franczyk (Dorożkarz)
JERZY STUHR – aktor, reżyser filmowy i teatralny, profesor sztuki,
pedagog, scenarzysta i autor książek. Jest członkiem Europejskiej
Akademii Filmowej, zasiada w radzie programowej Fundacji Centrum
Twórczości Narodowej i przewodniczy radzie Fundacji Krakowskiego
Hospicjum dla Dzieci im. księdza Józefa Tischnera. Jest laureatem wielu
prestiżowych nagród. W 2011 roku otrzymał Krzyż Komandorski z
Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a rok później Złote Berło
przyznawane mu przez Fundację Kultury Polskiej za „działalność
artystyczną i pedagogiczną, wspaniałe dzieła teatralne i filmowe,
przejmujące i porywające kreacje aktorskie oraz refleksyjną i niebanalną
memuarystykę”. W tym samym roku otrzymał również Wielką Nagrodę
Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” za wybitne kreacje aktorskie w
Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji Polskiej. Przed mikrofonem
debiutował już na początku 70. Zagrał wiele znaczących ról zarówno w
repertuarze klasycznym, jak i współczesnym, głównie w słuchowiskach
realizowanych dla rozgłośni krakowskiej Polskiego Radia. Obecnie gra
gościnnie w warszawskim Teatrze Polonia (32 omdlenia). Jesienią tego
roku rozpocznie zdjęcia do swojego nowego filmu pt. Obywatel.
WOJCIECH GRUSZKA – realizator radiowy, od 15 lat związany z
Radiem Kraków. Realizuje nagrania muzyczne i transmisje koncertów,
słuchowiska i reportaże. Współpracował z Romaną Bobrowską, m. in.
przy realizacji słuchowiska według opowiadań Wojciecha Albińskiego Kto
z państwa popełnił ludobójstwo, które w 2008 roku reprezentowało
Polskie Radio w międzynarodowym Konkursie Prix Italia. W studiu Radia
Kraków nagrywał muzykę Zygmunta Koniecznego do
Pornografii w
reżyserii Jana Jakuba Kolskiego i muzykę Adriana Konarskiego do filmu
Magdaleny Piekorz Pręgi. Jego pasją jest fotografowanie.
EWA ZIEMBLA – absolwentka Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu
Śląskiego, reżyser radiowy z kilkunastoletnim stażem w
radiu
publicznym i komercyjnej stacji RMF FM. Ma na swym koncie liczne
realizacje radiowe – słuchowiska, reportaże, powieści, audycje poetyckie
i dokumentalne. Zajmuje się również nagrywaniem reklam. Razem z
Joanną Szwedowską napisała książkę Wszystko przez Żydów. Alfabet
Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie. Ostatnio współpracuje z
Radiem Kraków.
Premiera słuchowiska Ich czworo nieprzypadkowo odbyła się tuż przed
świętami Bożego Narodzenia. Akcja tragifarsy Gabrieli Zapolskiej
rozpoczyna się bowiem w Wigilię. Napisana ponad 100 lat temu sztuka
opowiada o typowym na pozór trójkącie małżeńskim, rozpadzie rodziny i
według reżysera jest sztuką niezwykle aktualną, mówiącą o sprawach
bardzo ważnych także dla współczesnego człowieka. Słuchowisko
realizowane było na żywo z udziałem publiczności i równocześnie
transmitowane na antenie Radia Kraków. Interesujące była też oprawa
spektaklu – efekty dźwiękowe ilustrujące słuchowisko powstawały na
żywo, w trakcie spektaklu. Magię radiowego teatru wyobraźni w sposób
niekonwencjonalny pokazał Adam Grzanka – artysta kabaretowy,
kompozytor i twórca instalacji multimedialnych, który był pełnoprawnym
aktorem na scenie. Słuchowisko zostało uznane za „Wydarzenie Roku
2012” w plebiscycie „Kulturalne Odloty” Gazety Wyborczej.
POLSKIE RADIO KRAKÓW
2 czerwca (niedziela), godzina 12.15
Stanisław Wyspiański
WESELE (Akt II)
Reżyseria – Andrzej Seweryn, Ewa Ziembla (asystentka reżysera)
Realizacja akustyczna – Wojciech Gruszka
Kompozytor – Olo Walicki
Data premiery antenowej – 14 lutego 2012 r.
Obsada – Anna Dymna (Gospodyni), Krzysztof Globisz (Gospodarz),
Anna Polony (Klimina), Barbara Kurzaj (Chochoł), Sandra Korzeniak
(Marysia), Wiktor Loga Skarczewski (Widmo), Jerzy Trela (Wernyhora),
Roman
Gancarczyk
(Stańczyk),
Małgorzata
Hajewska-Krzysztofik
(Rachel), Radosław Krzyżowski (Dziennikarz), Andrzej Seweryn (Poeta),
Tadeusz Malak (Rycerz Czarny), Panna Młoda (Hanna Wójciak),
Krzysztof Zawadzki (Pan Młody), Błażej Wójcik (Hetman), Andrzej
Buszewicz (Dziad), Artur Dziurman (Upiór), Rafał Supiński (Wojtek),
Jaśmina Polak (Isia), Ryszard Starosta (Kasper), Małgorzata Krzysztofik
(Kasia), Szymon Kuśmider (Jasiek), Krzysztof Jędrysek (Nos), Katarzyna
Dorosińska (Zosia), Kamil Mróz (Kuba), Jan Jurkowski (Staszek),
Krzysztof Orzechowski (Narrator)
ANDRZEJ SEWERYN – wybitny aktor i reżyser. Jest absolwentem
PWST w Warszawie. W swym dorobku ma dziesiątki ról teatralnych i
filmowych. Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany zarówno w Polsce jak i
we Francji (Legia Honorowa, Narodowy Order Zasługi), gdzie mieszkał
przez wiele lat. W 1993 roku został zaangażowany jako trzeci
cudzoziemiec w historii teatru francuskiego do jednego z najbardziej
prestiżowych teatrów na świecie - Comedie Francaise. Kilka lat temu
zadebiutował jako reżyser filmowy obrazem Kto nigdy nie żył... (2007) z
Michałem Żebrowskim w roli głównej. 1 stycznia 2011 roku objął
stanowisko dyrektora Teatru Polskiego w Warszawie. Na swoim koncie
ma dziesiątki ról w słuchowiskach Teatr Polskiego Radia, tu również
gościnnie reżyserował, m.in. Złota czaszka J. Słowackiego (2009).
OLO WALICKI – kontrabasista jazzowy, kompozytor, aranżer i
producent, twórca projektów OW Kaszebe, The Saintbox, Zespół Cieśni i
Tańca. Współpracuje
z
wybitnymi
muzykami
m.in.
z Leszkiem
Możdżerem, Zbigniewem Namysłowskim i Gabą Kulką. Gra muzykę
improwizowaną, komponuje do spektakli teatralnych i do filmu. Związany
ze środowiskiem trójmiejskich i warszawskich artystów sceny offowej.
Brał udział w nagraniu kilkudziesięciu różnorodnych stylistycznie
albumów. Jest laureatem nagrody Gazety Wyborczej Trójmiasto
„Kulturalny Sztorm 2012” w kategorii Rock, Jazz, Muzyka Alternatywna.
W lutym 2013 roku z okazji 100-lecia Teatru Polskiego w Warszawie
skomponował muzykę do spektaklu „Irydion” Z. Krasińskiego w reżyserii
Andrzeja Seweryn i wraz z zespołem (Macio Moretti, Wacław Zimpel)
wykonywał ją na żywo.
Symboliczno-wizyjny
drugi
akt
dramatu
Wesele
Stanisława
Wyspiańskiego. Słuchowisko zostało zrealizowane z okazji jubileuszu
85-lecia Radia Kraków i 111. rocznicy premiery Wesela na deskach
Teatru Miejskiego w Krakowie. Było to przedsięwzięcie wyjątkowe pod
każdym względem. Po raz pierwszy w 85-letniej historii Radia Kraków
słuchowisko realizowane było na żywo – świadkami jego „dziania się”
była publiczność zgromadzona w studiu, słuchacze Radia Kraków i
internauci, którzy dzięki transmisji wideo cały spektakl mogli oglądać na
stronie Radia Kraków. Wyjątkowa była też obsada słuchowiska, którą
sam reżyser nazwał „obsadą marzeń”. Oprócz Andrzeja Seweryna, który
wcielił się również w postać Poety, w słuchowisku wzięło udział 35
aktorów – najwybitniejszych artystów sceny krakowskiej. Muzykę do
słuchowiska skomponował OloWalicki - kontrabasista, kompozytor,
producent, a na żywo zaprezentował ją zespół w składzie: Wacław
Zimpel - klarnety, fujara, harmonium, Olo Walicki - kontrabas,
instrumenty perkusyjne, melodia, Macio Moretti - perkusja, wibrafon. Po
raz pierwszy tekst dramatu Wyspiańskiego odczytany został w całości –
łącznie z didaskaliami. Słuchowisko zostało uznane za „Wydarzenie
Roku 2012” w plebiscycie „Kulturalne Odloty” Gazety Wyborczej.
POLSKIE RADIO LUBLIN
3 czerwca (poniedziałek), godzina 13.15
Maria Brzezińska
MACEWY Z PAPIERU I WIATRU
Adaptacja i reżyseria – Maria Brzezińska
Realizacja akustyczna – Jarosław Gołofit
Kompozytor – Rafał Rozmus
Obsada – Izabela Dąbrowska (relacja Idy Gliksztajn jako świadka
historii), Anna Zawiślak (fragmenty dziennika Idy Gliksztajn), Witold
Dąbrowski
(
przewodnik
po
ekspozycji
upamiętniającej
zagładę
lubelskich Żydów w Ośrodku Brama Grodzka – Teatr NN) oraz Artur
Kocięcki, Ewa Dados, Józef Szopiński, Jan Wojciech Krzyszczak,
Jarosław Zoń
MARIA BRZEZIŃSKA – dziennikarka Radia Lublin S.A., autorka audycji
literackich, reportaży, adaptatorka i reżyserka słuchowisk; obecnie
współpracownik
Redakcji
Publicystyki
Społeczno-Kulturalnej.
Wielokrotnie nagradzana w lokalnych konkursach na najlepsze audycje
artystyczne oraz laureatka nagród ogólnopolskich na Festiwalu „Dwa
Teatry”: nagroda za reżyserię (ex aequo z Eugeniuszem Rudnikiem)
słuchowiska dokumentalnego Przyjaciółki z Żelaznej ulicy (Sopot 2002);
w tym samym roku nagroda główna za audycję radiową na Festiwalu
Filmów Katolickich i Multimediów w Niepokalanowie, nagroda za
scenariusz będący adaptacją - słuchowisko Lekki wieżowiec (Sopot
2003), Trzepot – słuchowisko wg poematu Dzikie gęsi Jacka Trznadla –
rekomendacja (Sopot 2005), nagroda za adaptację literacką słuchowiska
poetyckiego Treny dla Amelii (Sopot 2006), wyróżnienie honorowe i
rekomendacja słuchowiska dokumentalnego Księga pamięci – Chełm
(Sopot 2008). Ponadto laureatka głównej nagrody Rady Programowej
Radia Lublin za słuchowisko Pan Zygmunt i inni wg opowiadań H.
Olszewskiej. W 2010 r. otrzymała Grand PIK (nagroda Radia PiK –
rozgłośni regionalnej Polskiego Radia w Bydgoszczy) za słuchowisko
Wspólnota wielkiego płaczu w Ogólnopolskim Konkursie na Radiową
Formę Artystyczną. W 2008 r. uhonorowana Krzyżem Kawalerskim
Orderu Odrodzenia Polski za osiągnięcia w pracy zawodowej. Laureatka
nagrody publiczności za słuchowisko W tych drzewach jest dużo miejsca
(Żołędowo k. Bydgoszczy 2011) oraz Nagrody honorowej im. Krzysztofa
Zaleskiego za słuchowisko Próba czytania Justyny Białowąs na XII
Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012”.
JAROSŁAW GOŁOFIT – realizator Rozgłośni Polskiego Radia w
Lublinie od 1987 r.; realizator programów na żywo, reportaży i audycji
artystycznych, współtwórca wielu nagradzanych reportaży, audycji
literackich, słuchowisk, m.in. nagrodzonych na festiwalu „Dwa Teatry” w
Sopocie słuchowisk: Przyjaciółki z Żelaznej Ulicy, Lekki wieżowiec,
Treny dla Amelii, Księga Pamięci-Chełm, Próba czytania oraz audycji
Wspólnota wielkiego płaczu – Grand PIK 2010.
RAFAŁ ROZMUS – kompozytor, dyrygent i muzykolog. Z zakresu
kompozycji kształcił się w klasie Andrzeja Nikodemowicza, dyrygentury
w klasie Zofii Bernatowicz; doktor muzykologii; autor muzyki do 25
filmów, m.in. do serialu Tajemnice Watykanu – największej na świecie
produkcji filmowej nakręconej na terenie Państwa Watykańskiego,
kinowej wersji poematu Jana Pawła II - Tryptyk Rzymski oraz do 17
klasyków kina niemego
Słuchowisko dokumentalne z elementami reportażu opracowane na
podstawie książki Adama Kopciowskiego Księga Pamięci Żydowskiego
Lublina. Na początku lat 90. ubiegłego stulecia amatorskiej grupie
teatralnej „NN” przydzielono zrujnowaną kamienicę położoną na styku
przedwojennego „polskiego” i „żydowskiego” Lublina, tzw. Bramę
Grodzką. Wbrew początkowym zamiarom twórców teatru (w słuchowisku
reprezentuje ich Witold Dąbrowski) przeszłość MIEJSCA nie pozwoliła
na „zwyczajną” działalność kulturalną. Dziś „Brama Grodzka – Teatr NN”
jest swoistą Arką Pamięci, ośrodkiem dokumentowania i eksponowania
historii życia, a potem zagłady „żydowskiego” Lublina.
Na półkę biblioteki tego Ośrodka trafił niedawno (2011) przetłumaczony z
jidysz i hebrajskiego zbiór dokumentów Księga Pamięci Żydowskiego
Lublina, w której znajdują się m.in. fragmenty pamiętnika uciekinierki z
lubelskiego getta – Idy Rapaport-Gliksztajn.
W słuchowisku zestawiono historię i współczesność: tragiczne epizody z
okresu likwidacji getta (1942) z życiem Ośrodka Pamięci. Trzeci nurt
audycji
–
to
chóralne
(dzieci)
wykonania
tzw.
„nekrologów”,
umieszczanych w Księdze Pamięci nazwisk ofiar zagłady, pochodzących
z jednego miasta i jednej rodziny.
POLSKIE RADIO OLSZTYN
Włodzimierz Kowalewski
POWRÓT DO BREITENHEIDE
Reżyseria – Marek Markiewicz
Realizacja akustyczna – Ryszard Szmit, Jaromir Wroniszewski
Opracowanie muzyczne – Piotr Markiewicz, Wojciech Ogrodziński,
Ryszard Szmit
Obsada – Katarzyna Kropidłowska (Bernardette (De-De)), Cezary
Ilczyna (Chabot), Jaromir Wroniszewski (Huber), Marian Czarkowski
(Stiebl), Maciej Mydlak (Dr Wiechert), Grzegorz Gromek (Lokaj),
Jarosław Cupriak (Podróżny I), Wiesław Machiński (Podróżny II)
WŁODZIMIERZ KOWALEWSKI – prozaik, krytyk literacki, felietonista
Radia Olsztyn, autor słuchowisk. Wieloletni nauczyciel, polonista,
absolwent UMK w Toruniu. Zadebiutował tomikiem wierszy Idę do Ciebie
spod sklepionego łuku bramy. Autor opowiadań i powieści: Cztery
opowiadania o śmierci, Powrót do Breitenheide, Bóg zapłacz!, Światło i
lęk, Excentrycy i Ludzie moralni. Dwukrotnie nominowany do literackiej
nagrody NIKE: w 1998 za powieść Powrót do Breitenheide i w 2001 za
powieść Bóg zapłacz! W 2011 roku, podczas Festiwalu Dwa Teatry,
zaprezentowano słuchowisko Excentrycy w reż. J. Zaorskiego, a rok
później słuchowisko Bóg zapłacz! w reż. J. Kijowskiego, nagrodzone za
realizację i rolę drugoplanową. Jest także laureatem Wawrzynu –
literackiej nagrody Warmii i Mazur.
MAREK MARKIEWICZ – aktor, reżyser, dziennikarz, współtwórca
Teatrzyku Literackiego „Czyści jak łza”. Autor audycji radiowych,
scenarzysta, od 1989 roku związany z Radiem Olsztyn. Wielokrotnie
nagradzany.
Laureat
lidzbarskich
Biesiad
Humoru
i
Satyry,
Ogólnopolskich Spotkań z Piosenką Kabaretową OSPA w Ostrołęce,
Turnieju Radiowych Audycji Satyrycznych, i – dwukrotnie - Festiwalu
Dobrego Humoru w Gdańsku. Autor i reżyser słuchowisk z cyklu Głosy
do wynajęcia.
RYSZARD SZMIT – z nagrywaniem muzyki związany od 1987r.
(prywatne studio nagrań). Od roku 1991 pracownik Radia Olsztyn i
założyciel PRO Studia Radia Olsztyn. Współpracował z wieloma
artystami polskimi i zagranicznymi, między innymi z Edytą Górniak
(platynowa płyta) i
Krzysztofem
Krawczykiem
(platynowa płyta).
Realizował także nagrania muzyki klasycznej i jazowej. Obecnie
kierownik Działu Realizacji Radia Olsztyn. Laureat nagrody za realizację
akustyczną słuchowiska Bóg zapłacz! na XI Festiwalu „Dwa Teatry.Sopot 2011”.
JAROMIR WRONISZEWSKI – aktor, reżyser, dziennikarz Radia
Olsztyn. Współtwórca Teatrzyku Literackiego „Czyści jak Łza”. Autor i
kompozytor. Wielokrotnie nagradzany za twórczość radiową, estradową i
teatralną. Laureat Lidzbarskich Biesiad Humoru i Satyry, Festiwalu
Dobrego Humoru w Gdańsku i przeglądów piosenki kabaretowej.
Współtwórca i wykonawca cyklu słuchowisk w Radiu Olsztyn Głosy do
wynajęcia.
PIOTR MARKIEWICZ – producent muzyki elektronicznej, wokalista,
autor tekstów. Od wczesnych lat fascynował się muzyką i słowem. Brał
lekcje gry na pianinie u znakomitych olsztyńskich nauczycieli. Na
studiach informatycznych zainteresował się tworzeniem muzyki przy
użyciu komputera. Jego dorobek to m.in. muzyka i scenariusze pisane
na potrzeby radia, sukcesy w międzynarodowych konkursach dla
remikserów,
a
także
oryginalne
interpretacje
twórczości
K.
I.
Gałczyńskiego i M. Białoszewskiego.
WOJCIECH OGRODZIŃSKI – dziennikarz radiowy i telewizyjny,
wykładowca akademicki, scenarzysta, autor reportaży i słuchowisk, a
także filmów dokumentalnych. Członek kapituły Wawrzynu – Literackiej
Nagrody Warmii i Mazur. Autor radiowej Rewii książek i telewizyjnego
programu Warnijo. Twórca radiowej i telewizyjnej dokumentacji „Ostatni
Warmiacy i Mazurzy” oraz serialu telewizyjnego pod tym samym tytułem.
Producent słuchowisk i audycji literackich. Sekretarz programu w Radiu
Olsztyn.
Powrót do Breitenheide jest autorską adaptacją powieści Włodzimierza
Kowalewskiego pod tym samym tytułem. W 1998 roku powieść
nominowano do literackiej nagrody NIKE. Akcja rozgrywa się w 1912
roku w Prusach Wschodnich, gdzie
paryski marszand odwiedza
przyjaciela ze studiów, malarza Martina Stiebla.
Tytułowe Breitenheide skrywa mroczną tajemnicę. Podobnie jak i dzieło
życia, które malarz chce pokazać przyjaciołom. Rozmowy o sztuce są
pretekstem do pokazania przemian dokonujących się w Europie na
początku XX wieku, a także przeczuć co do przyszłości.
PROGRAM 1 POLSKIEGO RADIA
Heinrich von Kleist
MARKIZA O.
Przekład – Edyta Sicińska
Adaptacja i reżyseria – Jan Buchwald
Realizacja akustyczna – Andrzej Brzoska
Opracowanie muzyczne – Tomasz Obertyn
Data premiery antenowej – 28 marca 2012
Obsada: Maja Ostaszewska (Markiza O. / Ona), Maciej Stuhr (Hrabia F. /
On), Ewa Dałkowska (Pani S.), Krzysztof Gosztyła (Komendant), Andrzej
Ferenc (Brat), Stanisław Brudny (Lekarz), Maria Maj (Akuszerka), Jerzy
Molga (Kamerdyner)
JAN BUCHWALD –reżyser teatralny i telewizyjny, absolwent Wydziału
Filologii Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim (1974) oraz Wydziału
Reżyserii Dramatu w PWST w Warszawie (1987). W latach 1975 – 1982
był dziennikarzem TVP oraz redaktorem w Teatrze Telewizji. Od 1987
kierował działem widowisk Programu 2 TVP – Studiem Teatralnym
Dwójki; później – był zastępcą redaktora naczelnego Teatru Telewizji. W
latach 1994-1998 dyrektor naczelny i artystyczny Państwowego Teatru
im. W. Bogusławskiego w Kaliszu, a także dyrektor Kaliskich Spotkań
Teatralnych - Festiwalu Sztuki Aktorskiej. W latach 1999-2002 dyrektor
naczelny Teatru Rozmaitości w Warszawie. Od 2007 do 2011 był
dyrektorem
naczelnym
i
artystycznym
warszawskiego
Teatru
Powszechnego im. Z. Hübnera. Do jego najważniejszych realizacji
reżyserskich należą, m.in.: Niebezpieczne związki Ch. Hamptona (Teatr
Polski we Wrocławiu, 1988), Bal manekinów B. Jasieńskiego (Teatr
Powszechny w Łodzi, 1990), Don Juan Moliera (Teatr Współczesny w
Warszawie,
1991),
Ich
czworo
G.
Zapolskiej
(Teatr
im.
W.
Bogusławskiego w Kaliszu, 1994), Opera za trzy grosze B. Brechta
(Teatr im. W. Bogusławskiego w Kaliszu, 1996), W małym dworku S. I.
Witkiewicza (Teatr im. S. Jaracza w Olsztynie, 1998), Śluby panieńskie
A. Fredry (Teatr Polski w Poznaniu, 1999), Oskar i Ruth I. Villqista (Teatr
Stara Prochownia w Warszawie, 2001), Lot nad kukułczym gniazdem D.
Wassermana (Teatr Powszechny w Warszawie, 2009), Zły L. Tyrmanda
(Teatr Powszechny w Warszawie, 2010). W Teatrze Polskiego Radia
zadebiutował w 2007 roku słuchowiskiem Aktor na podstawie książki H.
Schönkera Dotknięcie anioła.
ANDRZEJ BRZOSKA – reżyser dźwięku, związany z Polskim Radiem
od 1979 r., w latach 1994-2009 wicedyrektor, z-ca głównego reżysera
Teatru PR. Trzykrotny laureat najwyższej międzynarodowej nagrody
radiowej Prix Italia (1989, 1992, 1996) oraz Ostankino Prize (Moskwa
1996); Laureat Grand Prix VI Festiwalu Prix Marulić (Hvar 2002.).
Otrzymał nagrody Festiwalu Słuchowisk Polskiego Radia w Bolimowie:
Grand Prix (1997) i za realizację akustyczną (1998), na Festiwalu
Słuchowisk PR w Rzeszwie (Grand Prix 2000). Stypendysta Radia BBC
w Londynie (1991) i Radia CBC w Toronto (1997), juror na
międzynarodowych
festiwalach. Wykładowca WRiTV
Uniwersytetu
Śląskiego, „Collegium Civitas”, obecnie w Laboratorium Reportażu UW i
na Uniwersytecie Muzycznym w Warszawie. Dwukrotny laureat Nagrody
Akademii Fonografii – „Fryderyki” w kategorii muzyki poważnej.
Wielokrotnie nagradzany na Festiwalu „Dwa Teatry”: Grand Prix (2002,
2006, 2009), nagroda za realizację akustyczną (2004, 2005). Inicjator
cyklu „Klasyka Polskiego Dramatu” i „Wielka Klasyka”, w którym
najważniejsze w historii literatury dramaty są realizowane i emitowane w
systemie dźwięku przestrzennego. W 2010 roku na Festiwalu „Dwa
Teatry” nagrodzony za Kartotekę Tadeusza Różewicza. W 2011 r. Audio
Engineering Society nagrodziło go Fellowship Award. Laureat Grand Prix
XII Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” za realizację akustyczną
słuchowiska Hamlet w reż. W. Modestowicza.
TOMASZ OBERTYN – dziennikarz i ilustrator muzyczny. Absolwent
Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 2000-2006 był
uczniem Szkoły Muzycznej im. Józefa Elsnera w Warszawie. Jeden z
organizatorów Uczniowskiego Forum Muzycznego. Przez kilka lat
członek
zarządu
Stowarzyszenia
Polskiej
Młodzieży
Muzycznej
Jeunesses Musicales. Od 2007 r. jest stałym współpracownikiem Teatru
Polskiego Radia, a od 2008 r. także radiowej Dwójki. Asystował Jerzemu
Gruzie w pracy nad radiową kontynuacją serialu Czterdziestolatek. Jest
reporterem, wydawcą, autorem audycji dokumentalnych i wywiadów.
Laureat: Grand Prix, wraz z Pawłem Łysakiem i Pawłem Sztarbowskim,
XI
Festiwalu
„Dwa
Teatry-Sopot
2011”
(opracowanie
muzyczne
słuchowiska Somosierra), nagrody za opracowanie muzyczne na XII
Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” (do słuchowisk Zbrodnia w
Dzielnicy Północnej” i Obłomow).
Słuchowisko Markiza O. to współczesna adaptacja opowiadania
Heinricha von Kleista. Markiza O., wdowa o nieposzlakowanej opinii, a
zarazem matka dwojga świetnie wychowanych dzieci, latem 1799 roku
umieściła ogłoszenie w gazetach, że bez swej wiedzy znalazła się w
odmiennym stanie i że ojciec mającego narodzić się dziecka winien się
zgłosić, gdyż ze względów rodzinnych zdecydowana jest go poślubić. To
lakoniczne i zarazem niezwykle dramatyczne ogłoszenie działa na
wyobraźnię, skłania ku próbie wyjaśnienia tej intrygującej historii.
Puśćmy zatem wodze fantazji, starając się odgadnąć prawdopodobne
okoliczności tej tajemniczej i delikatnej sprawy. Jakie tragiczne
wydarzenia sprawiły, że dama, która narażając się na szyderstwo świata,
zdecydowała się na umieszczenie osobliwego anonsu?
Janusz Głowacki
MECZ
Reżyseria – Janusz Zaorski
Data premiery antenowej – 3 czerwca 2012
Obsada: Piotr Fronczewski (Prezes), Sławomir Pacek (Wiceprezes),
Sonia Bohosiewicz (Maja), Marcin Troński (Skarbnik), Wojciech Wysocki
(Dziennikarz), Marian Opania (Wolski), Paweł Krucz (Wrotek), Kamil
Przystał (Migoń), Krzysztof Banaszyk (Cichoński), Zbigniew Buczkowski
(Gospodarz
stadionu),
Dariusz
Szpakowski
(Sprawozdawca–
komentator) oraz gościnnie: Jerzy Chromik, Jerzy Engel, Andrzej
Strejlau, Stefan Szczepłek, Janusz Zaorski
Słuchowisko w systemie dźwięku przestrzennego Dolby Pro Logic 2
JANUSZ ZAORSKI – reżyser filmowy, telewizyjny, teatralny i radiowy.
Producent i scenarzysta. Absolwent Wydziału Reżyserii Filmowej
PWSTiF w Łodzi (1969). Członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich,
Europejskiej
Akademii
Filmowej,
Krajowej
Izby
Producentów
Audiowizualnych. Dyrektor i Kierownik Artystyczny Studia Filmowego
„Dom” (1987-1991), Prezes Komitetu ds. Radia i Telewizji (1991-1993),
Prezes Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (1993-1995). Od 1997 –
prezes firm ZA PRODUCTION i ZERRO Sp. z o.o. Wielokrotnie
nagradzany na krajowych i zagranicznych festiwalach i konkursach
filmowych: „Srebrny Lampart” i Nagroda Krytyki Filmowej na MFF w
Locarno za film Pokój z widokiem na morze (1978), Grand Prix i Nagroda
Jury Młodzieżowego na MFF w Locarno za film Jezioro Bodeńskie
(1986), Wielka Nagroda Jury „Złote Lwy” na FPFF w Gdyni za film Matka
Królów
(1987).
W
Teatrze
Polskiego
Radia
zrealizował
m.in.
słuchowiska: Jezioro Bodeńskie wg S. Dygata (2005), Czas nagli wg A.
Tabucchiego (2005), Novecento Alessandro Baricco (2008, w 2009 r. na
Festiwalu „Dwa Teatry” nagrodzony za reżyserię tego słuchowiska),
Excentrycy wg powieści Włodzimierza Kowalewskiego (2009). W 2013
roku do kin trafił film jego najnowszy film pt. Syberiada polska.
Janusz Głowacki Mecz napisał w 1976 r., w okresie euforycznych
sukcesów polskiej piłki i srebrnych orłów trenera Kazimierza Górskiego.
Akcja sztuki rozgrywa się w czasie meczu, który ma zadecydować, czy
Polska wejdzie do finału Mistrzostw Świata. Na boisku toczy się gra, ale
w gruncie rzeczy bardziej interesujący mecz rozgrywa się w salce na
szczycie. Losy znajdujących się tam ludzi zależą od przebiegu gry na
boisku, więc obserwujemy cyniczną i komiczną grę i walkę o
przetrwanie. Intrygi, pieniądze, wzajemne wykańczanie się tworzą
straszno-groteskową
kombinację,
przeplataną
snami
o
potędze,
deklaracjami o bezinteresowności, miłości do Polski, sportu itd. Każda
zmiana sytuacji na boisku zmienia nastrój i układ sił w gabinecie
Prezesa. Sztuka miała premierę w Teatrze Powszechnym w Warszawie i
grana była w kilku innych w kraju i w Europie. W opinii Janusza
Głowackiego, co jest dość smutną konstatacją, dziś „mecz ciągle trwa i w
roku Euro 2012, brzmi porażająco aktualnie”. Autor w porozumieniu z
reżyserem, Januszem Zaorskim, eliminując postaci, komasując wątki,
przygotował dla Teatru Polskiego Radia autorską adaptację, w której –
obok plejady polskich aktorów – wystąpili gościnnie związani z piłką
nożną trenerzy i dziennikarze.
Aleksander Fredro
NIE UCHODZI, NIE UCHODZI, czyli DAMY i HUZARY
Adaptacja i reżyseria – Maciej Wojtyszko
Kompozytor – Jerzy Derfel
Data premiery antenowej – 25 marca 2012 r.
Prezentacja w systemie dźwięku przestrzennego Dolby Pro Logic 2
Obsada – Wojciech Wysocki (Major), Tadeusz Woszczyński (Grzegorz),
Mieczysław Morański (Rotmistrz), Robert Kowalski (Rembo), Piotr
Furman (Kapelan), Kondrad Marszałek (Porucznik), Dominika Łakomska
(Zofija), Katarzyna Kozak (Orgonowa), Katarzyna Żak (Dyndalska),
Agnieszka
Fajlhauer
(Aniela),
Klementyna
Kuszakiewicz (Fruzia), Olga Szomańska (Józia)
Wykonawcy muzyki:
Umer
(Zuzia),
Marta
Artur Jerzy Zieliński (fortepian), Andrzej Zieliński (akordeon), Wojciech
Zalewski (kontrabas), Józef Gawrych (instrumenty perkusyjne)
MACIEJ WOJTYSZKO – reżyser teatralny, telewizyjny i filmowy,
prozaik, dramatopisarz, scenarzysta, pedagog. Absolwent Wydziału
Reżyserii PWSFTViT w Łodzi (1971). Pedagog Akademii Teatralnej w
Warszawie, wieloletni dziekan Wydziału Reżyserii tej uczelni. Autor
książek dla dzieci i młodzieży: Antycyponek (1975), Synteza (1978),
Bromba i inni, Tajemnica szyfru Marabuta, Bambuko czyli skandal w
Krainie Gier, Saga rodu Klaptunów (1981), Bromba i filozofia. Autor sztuk
wystawianych w teatrach i w Teatrze TV: Epilog (Teatr TV, 1978),
Wznowienie (1995), Semiramida (1996), Opera Granda (1996), Kraina
kłamczuchów (1997), Żelazna konstrukcja (1998), Grzechy starości
(Teatr TV 2001), Chryje z Polską (2002), Całe życie głupi (2007).
Zrealizował kilkadziesiąt przedstawień teatralnych, m.in. w teatrach:
Powszechnym, Studio, Ateneum w Warszawie, Starym Teatrze i Teatrze
im. Słowackiego w Krakowie, Polskim we Wrocławiu, Nowym w
Poznaniu. Reżyserował filmy: Święto księżyca, Mistrz i Małgorzata (
cztery części 1988), Ogród Luizy (2007), Nagroda Specjalna Jury FPFF
w Gdyni, Święty interes (2010), a także wiele odcinków seriali TV:
Miodowe lata, Pensjonat pod Różą, Miasteczko, Doręczyciel, Ludzie
Chudego. Ma imponujący dorobek w Teatrze Telewizji. Na telewizyjnej
scenie reżyserował ponad 30 spektakli, z których kilka weszło do „Złotej
Setki Teatru TV”. Są to m.in. Ostatnie dni Bułhakowa (1977), Brzechwa
dzieciom (1979), Molier, czyli zmowa świętoszków Bułhakowa (1981),
Ferdydurke Gombrowicza (1985), Ławeczka Gelmana (1998), Indyk
Mrożka (1989), Burzliwe życie Lejzorka Erenburga (1990), Garderobiany
Harwooda (1991), Amadeusz Schaeffera (1993), Komediant Bernharda
(1993), Pigmalion Shawa (1996), Pan Gustaw i Matylda Kuźnika (2006).
Jego autorski spektakl Chryje z Polską (Teatr TV 2007) otrzymał na VIII
Festiwalu Dwa Teatry nagrodę za oryginalny polski tekst dramatyczny, a
utwór Powidoki (2009) otrzymał na X Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot
2010” nagrodę za oryginalny polski tekst dramatyczny (wspólnie z
Adamem Wojtyszką), spektakl ten zyskał również Nagrodę Honorową
im. Krzysztofa Zaleskiego.
JERZY DERFEL – kompozytor, pianista, absolwent Podstawowej Szkoły
Muzycznej i Liceum Muzycznego w klasie fortepianu w Sopocie oraz
PWSM w Warszawie. Twórca zespołu „Flamingo” (1958) z którym
występował na wielu festiwalach i imprezach muzycznych, m.in. na Jazz
Jamboree '61 w Warszawie. Razem z Maciejem Małeckim stworzył duet
fortepianowy wykonujący muzykę poważną. Współpracował także z
teatrem STS oraz ze studentami Ludwika Sempolińskiego. Po studiów
działał
głównie
jako
kompozytor
i
akompaniator,
współpracując
z wieloma artystami polskiej sceny i estrady, m.in. z Ewą Dałkowską,
Haliną Kunicką, Alicją Majewska, Jerzym Połomskim, Danutą Rinn, Reną
Rolską, Ireną Santor, Mieczysławem Wojnickim. Napisał ponad 200
piosenek do tekstów wielu autorów, m.in. takich, jak: Ireneusz Iredyński,
Jonasz Kofta, Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka, Jeremi Przybora.
Autor muzyki do musicali i filmów – m.in. Droga, Co mi zrobisz, jak mnie
złapiesz, Bez znieczulenia, Miś, Pięć dni z życia emeryta, Kocham Klarę.
Jest laureatem wielu nagród, m.in. Laur „Solidarności” (wspólnie z W.
Młynarskim) w 1988 r. oraz Grand Prix KFPP w Opolu „za całokształt
twórczości” w roku 2012.
Nie uchodzi, nie uchodzi, czyli Damy i huzary to musicalowa wersja
jednej z najpopularniejszych i najbardziej zabawnych sztuk Aleksandra
Fredry. Zabawne kompozycje Jerzego Derfla nawiązują do twórczości
Rossiniego i Moniuszki. Tekst Fredry i piosenki Derfla z tekstami Macieja
Wojtyszki
łączą
się
w
harmonijną
całość
–
komedię
pełną
staroświeckiego wdzięku, ale też przenikniętą przewrotną wiedzą o
męsko-damskich związkach. Barwna, wesoła, groteskowa opowieść z
niezmiennie aktualnym morałem.
Janusz Korczak
SENAT SZALEŃCÓW
Adaptacja – Maria Prussak
Reżyseria – Janusz Kukuła
Realizacja akustyczna – Paweł Szaliński
Data premiery antenowej – 16 grudnia 2012
Obsada: Krzysztof Gosztyła (Smutny brat), Andrzej Ferenc (Lekarz),
Stanisław Brudny (Profesor), Marcin Troński (Pułkownik), Andrzej
Mastalerz (Homoerotyk), Adam Bauman (Kryniec), Krzysztof Banaszyk
(Morderca), Ewa Kania (Barbara Szulc)
MARIA PRUSSAK – studiowała na Uniwersytecie Warszawskim pod
kierunkiem Stefana Treugutta, później uczestniczyła w seminariach
prowadzonych prze Zbigniewa Raszewskiego. Od czasu pierwszej
rozprawy dotyczącej Studium o Hamlecie Stanisława Wyspiańskiego
wielokrotnie pisała o tym autorze i o teatralnych realizacjach jego
dramatów. Pracuje w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii
Nauk, gdzie kieruje Ośrodkiem Badań Filologicznych. Była członkiem
komitetu
redakcyjnego
rocznicowego
wydania
Dzieł
Mickiewicza,
obecnie wspólnie z koleżankami z zespołu przygotowuje do druku pełne
wydanie listów pisanych do poety. Uczestniczyła również w pracach
komitetu
redakcyjnego
Dzieł
Janusza
Korczaka,
przygotowała
komentarze do tomu dziesiątego, zawierającego teksty jego słuchowisk
radiowych. Prowadziła zajęcia z historii dramatu na Wydziale Aktorskim
warszawskiej PWST, współpracowała z Mają Komorowską przy realizacji
Akropolis oraz dwu przedstawień dyplomowych: Teraz ja czyli wariacje
na temat oraz Albośmy to jacy tacy..., czyli Niedokończone „Wesele”
Stanisława Wyspiańskiego.
PAWEŁ SZALIŃSKI – reżyser dźwięku, studiował elektroakustykę na
Politechnice Warszawskiej. Z Polskim Radiem związany od 1997 r., a od
2010
r.
pracownik
Teatru
Polskiego
Radia.
Realizator
nagrań
muzycznych, audycji literackich, reportaży, słuchowisk i innych form
radiowych, specjalista w dziedzinie rekonstrukcji i remasteringu dźwięku,
specjalista w dziedzinie nagłośnień oraz DJ.
Senat szaleńców
to jedyny
zachowany (w
wersji
maszynopisu
teatralnego) dramat Janusza Korczaka. Jego prapremiera odbyła się w
1931 roku w Teatrze Ateneum w reżyserii Stanisławy Perzanowskiej. Ta
sceniczna wersja tekstu była podstawą adaptacji radiowej, dokonanej
przez prof. Marię Prussak. Korczak pisał Senat szaleńców kilka, może
kilkanaście lat i – mimo scenicznej realizacji – nigdy go nie ukończył.
Tekst jest wynikiem jego doświadczeń i długoletnich obserwacji
dotyczących najbardziej palących i istotnych kwestii dyskutowanych w
międzywojniu. Jak zauważa Elżbieta Cichy w komentarzu do pierwszej i
jedynej jak dotąd publikacji Senatu szaleńców (Janusz Korczak Dzieła,
tom 10, Warszawa 1994), w dramacie tym „znalazły się w zasadzie
wszystkie generalne tematy i motywy twórczości Korczaka znane z jego
wcześniejszych utworów, a więc m.in.: motyw obłędu, w młodości
osobiście ważny dla autora w związku z chorobą psychiczną ojca; temat
parlamentu, reform, ustawodawstwa, który w podobnym ujęciu pojawił
się w dylogii o Królu Maciusiu.”
Słuchowisko Senat szaleńców zamknęło obchody Roku Janusza
Korczaka w Polskim Radiu.
Borys Akunin
MEWA
Przekład – Zbigniew Landowski
Adaptacja i reżyseria – Igor Gorzkowski
Muzyka – Piotr Tabakiernik
Obsada: Halina Skoczyńska (Irina Nikołajewna Arkadina), Stanisław
Brudny
(Piotr
Michajłowna
Nikołajewicz
Zariecznaja),
Sorin),
Krzysztof
Wiktoria
Gosztyła
Gorodeckaja
(Ilja
(Nina
Afanasjewicz
Szamrajew), Sławomira Łozińska (Polina Andrejewna), Olga Omeljaniec
(Masza), Andrzej Mastalerz (Siemion Siemionowicz Miedwiedienko),
Krzysztof Wakuliński (Borys Aleksiejewicz Trigorin), Henryk Talar
(Jewgienij Siergiejewicz Dorn)
IGOR GORZKOWSKI – reżyser i dramaturg, współzałożyciel Studia
Teatralnego Koło. Od 2011 roku pełni funkcję zastępcy dyrektora do
spraw artystycznych w Teatrze Ochoty w Warszawie. Realizuje
spektakle korzystając ze swoich własnych scenariuszy: Absolutnie Off
Show (2003), Taksówka (2005), Ukryj mnie w gałęziach drzew (2008),
Kalino malino czerwona jagodo (2012) oraz własnych adaptacji
teatralnych: Spacerowicz wg Roberta Walsera (2007), Żółta Strzała wg
Wiktora Pielewina (2008), Trip 71 wg Huntera S. Thompsona (2009),
Starucha wg powieści Daniła Charmsa (2011). Chętnie sięga po teksty,
które nie są dedykowane teatrowi. W 2012 roku wystawił swojego
„pierwszego Szekspira”. Zrealizował kameralną „Burzę” z Henrykiem
Talarem w roli głównej. Poza sceną Studia Teatralnego Koło i Teatru
Ochoty współpracuje również z innymi teatrami. W
roku 2009
reżyserował w Teatrze Narodowym w Warszawie Polowanie na łosia
Michała Walczaka. W roku 2010 debiutował w teatrze operowym
reżyserując O Genowefie Roberta Schumanna. W 2012 wystawił na
deskach teatru Wielkiego w Poznaniu Dzień Świra, a w 2013 Wariata i
zakonnice Witkacego w Teatrze Powszechnym. Realizacja Mewy Borysa
Akunina (2012) jest jego debiutem radiowym.
PIOTR TABAKIERNIK - kompozytor, absolwent Wydziału Kompozycji,
Dyrygentury i Teorii Muzyki Uniwersytetu Muzycznego F. Chopina w
Warszawie.
Laureat
krajowych
i
międzynarodowych
konkursów
kompozytorskich, w tym I nagrody na LIII Konkursie Kompozytorskim im.
T. Bairda w 2012 roku. Stypendysta Keimyung Research Foundation
(Certificate of Fellowship). Jego utwory wykonywane były w kraju, w
ramach festiwali takich jak Warszawska Jesień, Musica Sacra w
Częstochowie, Laboratorium Muzyki Współczesnej w Białymstoku i za
granicą, m.in.: w Wielkiej Brytanii (Trinity College of Music, Londyn), we
Włoszech (Sale Apollinee del Teatro La Fenice, Wenecja). Od 2005 roku
współpracuje z Igorem Gorzkowskim oraz Studiem Teatralnym Koło.
Skomponował muzykę m.in. do spektakli: Nogi Izoldy Morgan (KobietyMaszyny), Sandmann, Ukryj mnie w gałęziach drzew, Starucha (spektakl
wyprodukowany w Teatrze Ochoty w Warszawie), Burza, Kalino malino,
czerwona
jagodo
oraz
Wariat
i
zakonnica
(spektakl
Teatru
Powszechnego w Warszawie). Aktywnie zajmuje się improwizacją
muzyczną, szczególnie jako wykonawca muzyki w spektaklach I.
Gorzkowskiego, a także prowadząc warsztaty kolektywnej improwizacji
dyrygowanej dla muzyków i nie-muzyków. W roku 2011 współtworzył
polsko-ukraiński projekt Tak zwana ludzkość w obłędzie.
Borys Akunin znany jest przede wszystkim jako autor powieści
kryminalnych, tłumaczonych na wiele języków świata. Spróbował też
swoich sił w formach dramaturgicznych, w których, podobnie jak w
powieściach, odwołuje się do tradycji gatunku literackiego, jakim jest
kryminał, ale zawsze z przymrużeniem oka. Utwory Akunina są
najczęściej żartem, parodią, pastiszem pewnych konwencji, stylów,
poetyki a nawet konkretnych dzieł. Tak ma się rzecz ze sztuką Akunina
w przekładzie Zbigniewa Landowskiego pt. Mewa. Jest to, sądząc po
tytule, bezpośrednie nawiązanie do dramatu Antoniego Czechowa pod
tym właśnie tytułem. Tylko, o ile sztuka Czechowa kończy się
samobójczą śmiercią syna znanej aktorki Arkadiny- o tyle u Akunina jest
to początek utworu. Akunin stawia hipotezę, że Kola nie zabił się sam,
ale ktoś go w tym wyręczył Kto? Rozpoczyna się typowe śledztwo, które
postanawia przeprowadzić obecny na miejscu zdarzenia, lekarz,
uprzedzając przybycie policji.. Lekarz-detektyw, zdawałoby się poza
podejrzeniem... Wszyscy inni bohaterowie, jak się okazuje, mieli powody,
by zabić Konstantego. Kto jest naprawdę jego zabójcą?
Tadeusz Słobodzianek
PROROK ILJA
Reżyseria – Paweł Łysak
Realizacja akustyczna – Tomasz Perkowski
Opracowanie muzyczne – Renata Baszun
Czas trwania – 64’
Obsada: Henryk Talar (Ilja), Aleksandra Konieczna (Wiera), Eliza
Borowska (Olga), Zbigniew Konopka (Aćko), Andrzej Tomecki (Ojciec),
Ewa Konstancja Bułhak (Pałaszka), Jarosław Boberek (Marczuk), Artur
Janusiak (Katolik), Arkadiusz Jakubik (Bondar), Sławomir Pacek
(Pijanica),
Łukasz
Lewandowski
(Charyton),
Marta
Chodorowska
(Młoda), Stanisław Brudny (Rotszyld)
TADEUSZ SŁOBODZIANEK – dramatopisarz, reżyser, krytyk teatralny.
Studiował teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Na przełomie lat
70. I 80. jako Jan Koniecpolski publikował recenzje teatralne w
Studencie
i
Polityce.
Twórczość
dramaturgiczną
Słobodzianka
rozpoczyna sztuka dla dzieci pt. Historia o żebraku i osiołku (1980), a
reżyserską – Osmędeusze Mirona Białoszewskiego (1982). W latach 80.
i
90.
kierownik
literacki
wielu
krajowych
scen
teatralnych.
Współzałożyciel Towarzystwa Wierszalin w Supraślu (1991). W 2003
roku założył Laboratorium Dramatu, początkowo działające przy Teatrze
Narodowym,
od 2005 prowadzone przez Towarzystwo Autorów
Teatralnych, a od 2011 działa pod auspicjami Fundacji Sztuka Dialogu.
Laboratorium Dramatu założone przez Słobodzianka to zarówno teatr,
jak i szkoła dramatopisarstwa. W 2010 roku został dyrektorem Teatru na
Woli w Warszawie. W 2012 roku objął funkcję dyrektora trzech
warszawskich scen: Laboratorium Dramatu, Teatru na Woli i Teatru
Dramatycznego. Autor sztuk: Car Mikołaj (1985), Obywatel Pekosiewicz
(1986), Turlajgroszek (1990), Prorok Ilja (1992), Merlin. Inna historia
(1992), Kowal Malambo (1992), Sen pluskwy (2001), Nasza klasa
(2008), Śmierć proroka (2011). Laureat Paszportu Polityki (1993),
Nagrody im.
Stanisława
Piętaka
(1993),
Nagrody Fundacji
im.
Kościelskich (1994), Literacka Nagroda NIKE (Nasza klasa – 2010).
PAWEŁ ŁYSAK – absolwent Wydziału Filozofii i Socjologii Uniwersytetu
Warszawskiego, University of Toronto oraz Wydziału Reżyserii Dramatu
warszawskiej PWST. W 1998 r. wraz z Pawłem Wodzińskim założył
„towarzystwo teatralne”. Jako reżyser debiutował spektaklem Roberto
Zucco Bernarda M. Koltesa (1992). Zrealizował m.in. Antygonę w
Nowym Jorku J. Głowackiego (Teatr im. Osterwy w Lublinie 1993),
Bachantki Eurypidesa (Teatr im. A. Mickiewicza, Częstochowa, 1995),
Sędziowie S. Wyspiańskiego (Teatr Polski, Warszawa, 1998). W ramach
„towarzystwa teatralnego” zrealizował Shopping and Fucking M.
Ravenhilla (Teatr Rozmaitości, Warszawa, 1998), Ogień w głowie M. von
Mayenburga (1999). W 2005 r. zrealizował Iwanowa Antoniego
Czechowa w Teatrze im. S. Jaracza w Łodzi, a trzy lata później Sen
Nocy Letniej W. Szekspira. W 2011 r. w Teatrze Polskim w Bydgoszczy
wyreżyserował Operę za trzy grosze B. Brechta i K. Weilla. Na VII
Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2007” nagrodzony za reżyserię
słuchowiska Witaj w tej krainie wg prozy M. Nowakowskiego, a w 2011
roku laureat Grand Prix „Dwa Teatry – Sopot 2011” za reżyserię
słuchowiska Somosierra Pawła Sztarbowskiego. Obecnie dyrektor
Teatru Polskiego im. H. Konieczki w Bydgoszczy. W 2009 roku został
laureatem nagrody Paszport Polityki 2008 „za konsekwentne budowanie
ambitnego repertuaru, za łączenie kolejnych premier z dyskusjami i
akcjami aktywizującymi widzów, teatr i miasto” oraz Lauru im. Andrzeja
Szwalbego.
TOMASZ PERKOWSKI – reżyser dźwięku, z Polskim Radiem związany
od 1992 r. Od 2005 r. pracownik Teatru Polskiego Radia. Realizator
audycji muzycznych, magazynów, audycji dokumentalnych, reportaży,
słuchowisk i innych form radiowych. Na Ogólnopolskim Konkursie
Reportażu Radiowego „Polska i Świat” w 1997 r. otrzymał nagrodę za
realizację To nie jest zawód dla Starszych Państwa, natomiast
realizowane przez niego reportaże Powódź wszystkich Polaków (1998) i
Kosowo z daleka (1997) otrzymały Grand Prix na Festiwalu Premios
Ondas, a w 2002 i 2005 r. Grand Press. Wielokrotny laureat Festiwalu
„Dwa Teatry” za realizację akustyczną słuchowisk Szalona lokomotywa i
Układanka (2006), Recycling (Grand Prix 2007), Osiedle oraz Nie używaj
tego ognia (2009), Somosierra (Grand Prix 2011). Reportaże i
słuchowiska w jego realizacji reprezentowały Polskie Radio na
festiwalach Prix Europa oraz Prix Italia. W 2012 słuchowisko Moje
drzewko pomarańczowe, które zrealizował, zdobyło Grand Prix 9.
Międzynarodowego Konkursu Słuchowisk dla Dzieci i Młodzieży PRIX
EX AEQUO.
RENATA BASZUN – kompozytorka muzyki kameralnej, symfonicznej i
chóralnej. Absolwentka Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii
Muzyki Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w
klasach kompozycji prof. Mariana Borkowskiego i prof. Stanisława
Moryto (2006). Jej utwory wykonywane były m. in. w Sali Koncertowej
AMFC w Warszawie, w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. W.
Lutosławskiego,
w
Katedrze
Legnickiej
w
ramach
Legnickiego
Konwersatorium Organowego, w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w
Katowicach. W swojej aktywności twórczej stara się czerpać inspirację z
różnych źródeł. Obok działalności związanej z nurtem muzyki tzw.
„poważnej”, angażuje się także w projekty o lżejszym, rozrywkowym
charakterze. Od 2007 współpracuje z Teatrem Polskiego Radia w
zakresie ilustracji muzycznej. Jest laureatką Grand Prix IX Festiwalu
„Dwa Teatry – Sopot 2009” za ilustrację muzyczną słuchowiska Walizka
Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk. W 2012 słuchowisko Moje drzewko
pomarańczowe z jej opracowaniem muzycznym, zdobyło Grand Prix 9.
EX AEQUO.
Tadeusza Słobodzianka do napisania dramatu Prorok Ilja zainspirowała
historia dziejów Eliasza Klimowicza, który uważał się za biblijnego
proroka Ilję, i przed wojną działał na terenie Białostocczyzny.
„Kiedy Ilja zapowiedział koniec świata, wszyscy się doń przygotowywali,
a koniec świata nie następował. Wierni chcąc przyspieszyć jego
nadejście, postanowili ukrzyżować proroka, by powtórzyć mękę Jezusa
Chrystusa. Mieli do tego gotowy scenariusz - Ewangelię. To także
opowieść o grupie ludzi, która, na swój sposób, chciała nadać światu
sens
i
podporządkować
rzeczywistość
własnym
marzeniom,
Zainteresowałem się tą historią, bo - jak w kryształowej kuli - odbijają się
w niej wszystkie utopie, w których przyszło nam żyć w XX wieku:
chrześcijaństwo, komunizm i nacjonalizm, pomieszanie kultur, narodów ,
języków i religii. Okazało się, że z tym bagażem weszliśmy w XXI wiek i
nic nie wskazuje na to, że uda się nam go pozbyć, a wszystko, że
przytłacza nas coraz bardziej.” – Tadeusz Słobodzianek
PROGRAM III POLSKIEGO RADIA
Wojciech Fułek
ŁÓŻKA
Reżyseria – Janusz Kukuła
Data premiery antenowej – 12 lutego 2012 r.
Obsada – Magdalena Zawadzka (Siostra), Adam Ferency (Kaszub),
Stanisław Brudny (Dziadek), Marcin Przybylski (Poeta), Krzysztof
Gosztyła (Jakub), Kazimierz Kaczor (Ksiądz), Henryk Talar (Sambor),
Andrzej Ferenc (Lekarz), Agnieszka Judycka (Anioł), Tomasz Marzecki
(Głos)
WOJCIECH FUŁEK – „sopocianin od zawsze i na zawsze", prozaik,
poeta, scenarzysta filmowy. W latach 80. był animatorem i twórcą
studenckiego ruchu artystycznego w Trójmieście. Ma w swoim dorobku
dwa tomiki poetyckie (Ciąg dalszy, Nikt, nigdy, nikogo) i dwie książki
prozatorskie (Krótki kurs przysposobienia do życia jako takiego dla płci
obojga, Książka pod tytułem). Jest autorem scenariuszy filmowych,
tekstów piosenek i opracowań dotyczących historii muzyki jazzowej i
rockowej. Wraz z M. Szemelowskim opublikował albumy: Sopot. Sezon,
miejsca, chwile (2002) oraz Krótka historia nieskończoności - sopockie
molo XIX - XXI wiek (2005). Współpracuje z dwumiesięcznikiem „Topos",
wchodzi w skład Kolegium Redakcyjnego „Rocznika Sopockiego". W
2004 roku Teatr PR zrealizował na podstawie jego tekstów Słuchowisko
pod tytułem. Jest też autorem książek: Kurort w cieniu PRL-u. Sopot
1945-1989 – razem z R. Stinzingiem (nagrodzonej w roku 2008 Nagrodą
Pro libro Legendo dla najlepszej książki na Pomorzu) oraz Od huzarów
śmierci do Eltona Johna – 100 lat Opery Leśnej w Sopocie. Współautor
filmów telewizyjnych I nie żałuj tego… (o Franciszku Walickim – ojcu
chrzestnym polskiego rocka) oraz tryptyku o historii polskiej muzyki
rockowej Partia, pieniądze, rock and roll. Jest działaczem społecznym i
samorządowym. Juror Festiwalu Teatru PR i Teatru TVP „Dwa Teatry" w
latach 2005-2007 oraz 2009-2011. W latach 1998-2010 wiceprezydent
Sopotu. Założyciel ruchu obywatelskiego „Kocham Sopot”.
Autor słuchowiska wrzuca swoich bohaterów w sytuację wyjątkową. Kilku
mężczyzn spotyka się w jednej szpitalnej sali. Pochodzą z różnych
środowisk, dzieli ich wiek, zawód, doświadczenie. Jest jednak coś, co ich
łączy – konieczność przebywania w szpitalu z powodu choroby.
W rozmowach przerywanych medycznymi zabiegami, snują swoje
osobiste historie, kłócą się z powodów światopoglądowych. W jednej
kwestii muszą się jednak zgodzić – wszyscy pozostajemy bezradni
wobec choroby, cierpienia, odchodzenia.
Michel Houellebecq
MAPA I TERYTORIUM
Przekład – Beata Gepert
Adaptacja i reżyseria – Agnieszka Lipiec-Wróblewska
Obsada: Andrzej Chyra (Jed Martin), Marek Kalita (Michel Houellebecq),
Magdalena
Cielecka
(Dziennikarka),
Karolina
Gruszka
(Olga),
Władysław Kowalski (Ojciec), Adam Ferency (Franz Teller), Krzysztof
Banaszyk (Głos w reklamie)
Michel Houellebecq, francuski pisarz, przenikliwy i kontrowersyjny
komentator czasów współczesnych za powieść Mapa i terytorium
otrzymał prestiżową francuską literacką Nagrodę Goncourtów. Książka
ukazała się w Polsce w 2011 roku i, podobnie jak wcześniejsze pozycje
(choćby Cząstki elementarne czy Platforma), odbiła się szerokim echem
nie tylko w świecie literackim. Bohater powieści, Jed Matrin, francuski
malarz i artysta, który w swojej sztuce przetwarza motywy związane z
późną dobą kapitalizmu, organizuje wystawę, do której tekst katalogowy
ma napisać nie kto inny, jak… "Michel Houellebecq – znany pisarz",
bohater powieści. Michel Houellebecq, żyjący tu i teraz pisarz, czyni
siebie bohaterem powieści, na kartach której zresztą pozwala się
brutalnie zamordować. Ten
motyw podwójnej
obecności autora,
zapisany w powieści, posłużył Agnieszce Lipiec-Wróblewskiej do
skonstruowania scenariusza, w którym świat literatury przenika do
rzeczywistości i odwrotnie. Radiowa adaptacja, choć ograniczona do 45
antenowych minut, oddaje klimat książki i „przeklęte” Houellebecqowskie
tematy – samotność, niemożliwość miłości, rozpaczliwe poszukiwanie
„Innego” i równie rozpaczliwe zaniechanie tego działania.
AGNIESZKA LIPIEC-WRÓBLEWSKA – reżyser teatralny i telewizyjny,
scenarzystka. Absolwentka wydziałów: Wiedzy o Teatrze (1991) oraz
Reżyserii
(1995)
warszawskiej
PWST.
Była
asystentką
Jerzego
Grzegorzewskiego. Reżyserowała w warszawskich teatrach : Studio-
Bilard Petersburski wg Dostojewskiego (1997), Tama (1999, w 2001 r.
spektakl otrzymał Grand Prix na 36. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów
Małych Form „Kontrapunkt”" w Szczecinie), Dublińska kolęda (2001),
McPhersona, w Ateneum – Dowód Auberna ( 2002), Narodowym –
Dawne czasy Pintera (2000), Rzeźnia Mrożka (2005), NowymNiebezpieczne związki wg Hamptona (2004) i Na Woli – Rozkład jazdy
czyli… wg Frayna i Zelenki (2006) i Krzywa wieża Ptushkiny (2007).
Pracowała także w Starym Teatrze w Krakowie. W 1999 roku
zrealizowała tam Dekalog II i Dekalog VIII Krzysztofa Kieślowskiego i
Krzysztofa Piesiewicza. W Krakowie powstał też Fantom Ingmara
Villqista (2001). W gdańskim Teatrze Wybrzeże zaadaptowała i
wyreżyserowała powieść Doroty Masłowskiej Wojna polsko-ruska pod
flagą biało-czerwoną (2003). Stale współpracuje z Teatrem TV, jej
telewizyjnym debiutem był spektakl Moje pierwsze honorarium wg Babla
(1995). Później zrealizowała: Strażniczkę muzyki Ernotte'a i Tibera
(1996), Mistrza Krzysztofa Rutkowskiego (1997), Portret wenecki na
podstawie Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (1998), Numery – według
Olgi Tokarczuk (2000), telewizyjną wersję Tamy (2005), sztukę Biljany
Srbljanović Ameryka, część druga ( 2005), Kryptonim Gracz o Jerzym
Pawłowskim (2007), Gry operacyjne (2009). W radiu zadebiutowała w
2011 realizacją Obłomowa według Iwana Gonczarowa, za co w 2012
roku otrzymała nagrodę Don Kichot za debiut reżyserski, przyznawaną
przez Program I Polskiego Radia.
TEATR POLSKIEGO RADIA
Eurypides
MEDEA
Przekład – Jerzy Łanowski
Adaptacja i reżyseria – Waldemar Modestowicz
Opracowanie muzyczne – Renata Baszun
Data premiery antenowej – 7 października 2012 r.
Prezentacja w systemie dźwięku przestrzennego Dolby Pro
Logic 2
Obsada – Anna Dereszowska (Medea), Grzegorz Damięcki (Jazon),
Irena Jun (Piastunka), Stanisław Brudny (Wychowawca), Mariusz
Bonaszewski (Ajgeus), Krzysztof Gosztyła (Kreon), Stanisława Celińska i
Elżbieta Kępińska (Chór), Leon Charewicz (Posłaniec), Bernard i Sara
Lewandowscy (dzieci)
WALDEMAR MODESTOWICZ – reżyser radiowy i teatralny, w Teatrze
Polskiego Radia od 1992 r., słuchowiska w jego reżyserii reprezentowały
radiofonię polską na międzynarodowych festiwalach sztuki radiowej,
zdobywając w Berlinie wyróżnienie Festiwalu Prix Futura (1993) oraz w
Moskwie nagrodę główną Festiwalu Ostankino Prize (1996); laureat
Festiwalu Słuchowisk Polskiego Radia Bolimów (1999) - za adaptację i
reżyserię słuchowiska wg dramatu Witolda Gombrowicza Ślub. Laureat
Złotego Mikrofonu w 1992 r. Wielokrotny laureat Grand Prix Festiwalu
Teatru PR i Teatru TVP „Dwa Teatry” w Sopocie za reżyserię
słuchowisk: Nagi sad wg prozy W. Myśliwskiego (2003), Gdzie jest ten
tani kupiec? A. Bykowskiej – Salczyńskiej (2006), Recycling T.
Różewicza (2007) oraz Hamlet wg tragedii W. Shakespeare’a (2012). W
roku 2012 jego trzyczęściowe słuchowisko Moje drzewko pomarańczowe
wg
powieści
M.
de
Vasconcelosa
otrzymało
Grand
Prix
9.
EX AEQUO.
Historia Medei, kobiety skrzywdzonej przez ukochanego, dla którego
poświęciła uczucie ojca i możliwość mieszkania w rodzinnej Kolchidzie,
ale także pięknej i mściwej czarodziejki, od wieków wzbudzała żywe
emocje i intrygowała twórców. Najlepiej znanym dziełem o Medei i
Jazonie jest tragedia Eurypidesa pt. Medea. Ona właśnie stała się
podstawą scenariusza słuchowiska zrealizowanego przez Waldemara
Modestowicza w Teatrze Polskiego Radia. Przypomnijmy: tragedia
Eurypidesa przedstawia dzieje małżonków w Koryncie już po zdradzie
Jazona i decyzji ojca Kreuzy, Kreona, o wygnaniu Medei z kraju. Tragik
grecki ukazuje gniew, poczucie poniżenia, rozpacz i żądzę zemsty
porzuconej kobiety, która obmyśla straszliwą odpłatę za wyrządzoną
krzywdę. Zabija swoją rywalkę i obu synów, których miała z Jazonem.
Ale sama po tym desperackim akcie pogrąża się w głębokiej rozpaczy.
Helmut Kajzar
SEN O KRÓLU DAWIDZIE
Adaptacja i reżyseria – Henryk Baranowski
Opracowanie muzyczne – Piotr Moss
Data premiery antenowej – 22 stycznia 2012
Obsada: Zbigniew Zamachowski (Dawid), Jerzy Radziwiłowicz (Saul),
Grzegorz Kwiecień(Jonatan), Marcin Hycnar (Absalom), Anna Markowicz
(Betsabe), Halina Łabonarska (Żeleźniakowa), Ewa Karaśkiewicz
(Mechoil), Jerzy Janeczek (Zły-Cień / Szajna / Nietzsche / Hitler),
Andrzej Blumenfeld (Wydra / Borowski / Amalekita / Goliat / Stalin),
Henryk Baranowski (Reżyser)
HENRYK BARANOWSKI – polski reżyser teatralny, telewizyjny i
operowy, a także radiowy, scenarzysta i aktor, scenograf. Absolwent
Wydziału Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego (1968) oraz Wydziału
Reżyserskiego PWST w Warszawie (1973). Jako reżyser debiutował
Pokojówkami Geneta w warszawskim Teatrze Ateneum. W latach 19801992
założyciel
i
dyrektor
Transformtheater
w
Berlinie.
Do
najważniejszych inscenizacji, a wszystkich jest kilkadziesiąt, należą:
Dziady w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie (1975), Dzień dobry i do
widzenia (1976), Zamek (1976) na podstawie F. Kafki, Peepshow (1992),
niezwykle plastyczny Echnaton P. Glassa w Teatrze Wielkim w Łodzi
(2000). Laureat licznych nagród, zarówno w kraju, jak i zagranicą, m.in.:
nagroda główna za reżyserię Zamku F. Kafki i Puchar Festiwalu Polski
Północnej za najlepsze przedstawienie (1976), Pierwsza Nagroda
Teatrów Małych Form za Dzień Dobry i Do widzenia A. Fugartha (1976),
Nagroda ITI za Popularyzację Polskiej Kultury Teatralnej za Granicą
(1991), James Jefferson Award - Chicago 1992 - za najlepsze
przedstawienie sezonu 1991/2 za Peepshow G. Tbori, Nagroda Ministra
Spraw Zagranicznych za Wybitne Zasługi w Szerzeniu Polskiej Kultury i
Sztuki za Granicą (1992), Złota Maska za najlepszą inscenizację i
reżyserię i Srebrna Łódka za najlepszy spektakl w sezonie 2000 za
Echnatona P. Glassa, Wszechrosyjska Maska Operowa dla najlepszego
przedstawienia operowego w Rosji za Życie z idiotą A. Schnittkego
(2003) wystawione w Nowosybirskim Teatrze Opery i Baletu.
PIOTR MOSS – polski kompozytor muzyki orkiestrowej, kameralnej,
chóralnej, teatralnej i filmowej. Studiował kompozycję w klasie Grażyny
Bacewicz, a po jej śmierci u Piotra Perkowskiego w PWSM w
Warszawie, którą ukończył z wyróżnieniem w 1972. W latach 1976-77
odbył studia uzupełniające u Nadii Boulanger w Paryżu, uzyskując tam
nagrodę Stowarzyszenia Przyjaciół
Lili
Boulanger za całokształt
twórczości. Jest ponadto laureatem wielu nagród i wyróżnień w
konkursach kompozytorskich, w kraju i zagranicą. Od 1981 mieszka w
Paryżu. W 2002 roku przyznano mu we Francji tytuł kawalera orderu
literatury i sztuki „Chevalier dans l’ordre des Arts et des Lettres” za
twórczość kompozytorską oraz za zasługi w rozpowszechnianiu kultury
we Francji i na świecie. Jego utwory były wykonywane w Polsce, wielu
krajach Europy, a także w Stanach Zjednoczonych, Singapurze,
Kolumbii i Afryce Południowej. Twórczość Piotra Mossa jest niezwykle
obfita i różnorodna. Obejmuje wszelkie gatunki utworów, z wyraźnym
nurtem muzyki filmowej i teatralnej. W 2012 roku nagrodzony Grand Prix
XII Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa
Teatry – Sopot 2012” za muzykę do słuchowiska Hamlet w reż. W.
Modestowicza. W grudniu 2012 roku otrzymał nagrodę zespołu Teatru
Polskiego Radia „Honorowy Wielki Splendor”.
„Sen o królu Dawidzie to ostatnia sztuka Helmuta Kajzara. Zapisuje w tę
sztukę niejako własną śmierć i w trakcie pisania umiera. Jesteśmy tak
niezmiernie zajęci życiem. I oto nagle śmierć zaczyna nam towarzyszyć
na co dzień. Zazwyczaj nadchodzi nazbyt niespodzianie. Król Dawid
sprzed 3 tysięcy lat, to jeden z pierwszych obywateli Świata. Ma
błogosławieństwo Boga, władzę, bogactwo, kobiety, uznanie. Walczy,
kocha, pisze wiersze, śpiewa. Tak uczy Stary Testament.
Zobaczmy Sen o Królu Dawidzie w naszym świecie. Budujemy
wspaniałe wielkie szklano-betonowe domy, tworzymy maszyny do
zabijania: samoloty, czołgi, rakiety, mamy piękne mercedesy i bentleye,
a przecież kochając nasze wytwory, kochamy coś, co nie żyje, kochamy
świat martwy, trupy, żeby nie wiem jak uszminkowane, ale trupy, które
zużyte, zalegają naszą ziemię, niszczą wodę, niszczą lasy, są dowodem
naszej chorej cywilizacji.
A moglibyśmy stworzyć tyle piękna, tyle miłości i w ten sposób może
zniknąłby strach przed śmiercią, bo ta byłaby niczym ukończenie
doskonałego obrazu po to, by inni czerpali z dzieła naszego inspirację,
natchnienie dla twórczego życia.” – Henryk Baranowski
Wasilij Grossman
WSZYSTKO PŁYNIE
Przekład – Wiera Bieńkowska
Adaptacja i reżyseria – Darek Błaszczyk
Realizacja akustyczna – Maciej Kubera
Muzyka – Andrzej Izdebski
Data premiery antenowej – 16 maja 2012
Obsada: Krzysztof Wakuliński (Iwan Grigoriewicz), Henryk Talar (Nikołaj
Andriejewicz),
Joanna
Jędryka
(Maria
Pawłowna),
Paweł
Krucz
(Młodzieniec), Irena Kownas (Kobita), Jan Prochyra (Kierownik robót),
Janusz Wituch (Ekonomista), Żmicier Wajciuszkiewicz (Urka), Andrzej
Mastalerz (Inspektor), Paweł Szczesny (Listonosz), Marian Opania
(Piniegin), Maja Ostaszewska (Anna Siergiejewna), Jacek Różański
(Doktor), Jan Rotowski (Mały Iwan), Anna Milewska (Matka Iwana)
DAREK BŁASZCZYK – reżyser, scenarzysta, artysta sztuk wizualnych,
VJ, z wykształcenia historyk sztuki i reżyser filmowy. Współtwórca grupy
artystycznej Fabryka Cókierków (ze Zbyszkiem Olkiewiczem 1994-2002)
oraz Zjednoczenia Artystów i Rzemieślników (producentów m.in. filmu
Zmruż oczy). Autor artystycznych projektów miejskich i multimedialnych,
m.in.: Videomedytacje (1999), Kabała na murach (2002), Witraże (2007),
Bóg-Honor-Ojczyzna (2007), Nocny przystanek / Obrazy Kwartludium
(2009), €NTROPIA (2012), autor filmów krótkometrażowych: Tylko jedna
noc (2004), Niech żyje pogrzeb!!! (2009) i scenariuszy filmowych (w
2007 roku otrzymał w Cannes wyróżnienie w międzynarodowym
programie dla scenarzystów filmowych SCRIPTEAST o nagrodę im. K.
Kieślowskiego za Dom Wesołej Starości). Od 2010 współpracuje jako
reżyser w Teatrze Polskiego Radia, gdzie realizuje teksty oryginalne i
adaptacje. Laureat GRAND PRIX za najlepsze słuchowisko radiowe w
konkursie Polskiego Radia i Agencji Dramatu NOWE SŁUCHOWISKA
(za Pensjonat/Dom Wesołej Starości, razem z Piotrem Mańkiem). W
2010 roku wydał monografię Juliusz Żórawski – Przerwane dzieło
modernizmu. Laureat nagrody za reżyserię słuchowiska Zegar bije na XII
Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” (ex aequo z Anną WieczurBluszcz).
MACIEJ KUBERA – reżyser dźwięku, kompozytor i ilustrator muzyczny.
W Teatrze Polskiego Radia pracuje od 2007. Absolwent Państwowej
Szkoły Muzyczną II st. w Warszawie, w klasie wiolonczeli oraz Akademii
Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie na Wydziale Reżyserii
Dźwięku. Jego kompozycje były wielokrotnie wykonywane podczas
kolejnych edycji festiwalu „Uczniowskie Forum Muzyczne”. Zdobył Grand
Prix XI Ogólnopolskiego Konkursu Kompozytorskiego „Cresscendo” w
Tarnowie (utwór Fantazja na flet, klarnet basowy, marimbę i wiolonczelę)
oraz wyróżnienie w VI Konkursie Kompozytorskim im. Andrzeja
Krzanowskiego (Suita humorystyczna na dwoje skrzypiec i wiolonczelę),
laureat nagrody specjalnej za realizację dźwięku w słuchowisku Auto da
fe T. M. Trojanowskiego na Ogólnopolskim Konkursie Artystycznych
Form Radiowych Grand PIK 2012. W 2005 r. stypendysta Ministra
Kultury, w latach 2007/2008 studiował na Universität für Musik und
Darstellende Kunst w Wiedniu. Doktorant Uniwersytetu Muzycznego im.
Fryderyka Chopina w Warszawie.
ANDRZEJ IZDEBSKI – kompozytor, instrumentalista, producent nagrań.
Od lat 90-tych związany głównie ze sceną muzyki alternatywnej i
awangardowej. Ma na koncie współpracę z wieloma artystami ze świata
muzyki improwizowanej (m.in. Noel Akchote, Luc Ex, Wolfgang Fuchs,
Michał Górczyński, Peter Kowald, Mikołaj Trzaska), współczesnej
(Kwartludium, Zdzisław Piernik, Terry Riley), rockowej (Trey Gunn, Jacek
Lachowicz, Tony Levin, Pat Mastelotto, Kasia Nosowska, Kazik
Staszewski) i sztuk wizualnych (Illiana Alvarado, Dariusz Błaszczyk).
Jest również kompozytorem muzyki teatralnej i filmowej.
Wasilij Grossman uważany jest za jednego z najlepszych pisarzy
sowieckich. Jego późna twórczość uznawana była za antyradziecką,
stąd liczne konfiskaty rękopisów jego prozy. Wszystko płynie po raz
pierwszy wydano w samizdacie w 1973 r., a więc blisko dekadę po jego
śmierci. Radiowa adaptacja Wszystko płynie przybliża charakter
twórczości Grossmana, a odnosi się wybranych wątków powieści. Iwan
Grigorjewicz, po trzydziestu latach życia w łagrze, gdzie został zesłany
za sprawą donosu swojego studenckiego kolegi, wraca do rodzinnego
miasta. Jedyne życie, jakie zna, to życie w obozie pracy. Powrót do
„wolnego świata” wiąże się z odkryciem bolesnych faktów – kobieta,
którą kochał, związała się z innym mężczyzną, brat boi się obecności
Iwana w swoim domu, bo ten już na zawsze pozostanie „naznaczony” i
jest potencjalnym zagrożeniem dla uporządkowanego, spokojnego życia.
Iwan doskonale zdaje sobie sprawę, że odzyskana przez niego właśnie
wolność jest tylko pozorna i pomimo tego, a może właśnie dlatego –
snuje refleksje o naturze wolności. Jedyną osobą, z którą odnajduje nic
porozumienia, jest Anna Siergiejewna, kobieta u której wynajmuje pokój.
Początkowa rezerwa, za sprawą wstrząsających wyznań (znakomity
monolog Mai Ostaszewskiej), przeradza się w uczucie, okrutnie
przerwane przez chorobę Anny.
Zbigniew Wojnarowski
ZABIĆ MOTYLA
Adaptacja – Krzysztof Sielicki
Reżyseria – Jan Warenycia
Realizacja akustyczna – Paweł Szaliński
Data premiery antenowej – 20 października 2012
Obsada: Grzegorz Damięcki (Marek), Teresa Budzisz-Krzyżanowska
(Profesorka), Anna Markowicz (Majka / Aktorka amerykańska /
Demonstrantka 1) , Olgierd Łukaszewicz (Stary), Maria Pakulnis (Jego
Córka), Roland San Sebastian (Worden), Janusz Wituch (Waldek),
Andrzej
Ferenc
(Lektor),
Paweł
Nowisz
(Przechodzień),
Marek
Frąckowiak (Kpt. Murat), Jacek Braciak (Młody Ubek), Anna Bojarska
(Bileterka / Demonstrantka 2), Franciszek Pieczka (Chochoł), Elżbieta
Kijowska (Wdowa Rychlicka), Henryk Talar (Mężczyzna Na Cmentarzu),
Marcin Troński (Aktor amerykański), Jeremiasz Czyż (Syn Marka) ,
Marcelina
Dąbek
(Córka
Marka),
Jolanta
Niedźwiecka
(Młoda
konspiratorka 1), Liwia Mazurkiewicz (Młoda konspiratorka 2), Dominika
Gayny (Młoda
konspiratorka
3),
Beniamin
Lewandowski
(Młody
konspirator), Anna Szczerbaszewicz (Młoda konspiratorka 4), Monika
Bargiełowska (Demonstrantka 3), Wojciech Chorąży (Demonstrant 1),
Marek Bocianiak (Demonstrant 2), Zygmunt Sierakowski (Demonstrant
3)
KRZYSZTOF SIELICKI – pracuje w Teatrze Polskiego Radia od roku
2007, a w Polskim Radiu od r.1993. Absolwent Uniwersytetu
Warszawskiego i Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie
(Studium Teatralno-Literackie przy Wydziale Reżyserii). Pracował w
miesięczniku
Scena
i
dwutygodniku
Teatr.
Redaktor
Tygodnika
Informacyjnego Spotkania. Autor kilkuset tekstów poświęconych teatrowi
i problemom kultury. Od połowy lat 70. do dziś aktywnie wspiera
organizację festiwali
i spotkań teatrów offowych i amatorskich.
Współautor kilku książek poświęconych teatrowi. Prowadził zajęcia
związane
z
dziennikarstwem
ze
studentami
na
Uniwersytecie
Warszawskim i w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.
Jako kierownik literacki Teatru Polskiego Radia współtworzy linię
programową teatru, od czasu do czasu przygotowuje także własne
adaptacje radiowe różnorodnych utworów. Dokumentuje fotograficznie
codzienną pracę Teatru Polskiego Radia.
JAN WARENYCIA – reżyser radiowy, autor scenariuszy, słuchowisk.
Pracę w Teatrze PR rozpoczął w 1981 r. Za reżyserię słuchowiska wg
dramatu T. Różewicza Odejście Głodomora otrzymał wyróżnienie
specjalne na Festiwalu Słuchowisk PR Bolimów ’97 oraz nagrodę za
adaptację Chłopów Wł. St. Reymonta na I Krajowym Festiwalu Teatru
Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry – Sopot 2001”.
Jest autorem słuchowisk dla dzieci - scenariusz słuchowiska Smok
uzyskał nagrodę główną Festiwalu PRIX EX AEQUO w Bratysławie
(1998). Od 1994 r. reżyseruje powieść radiową W Jezioranach. W latach
2001-2003 kilkanaście rozgłośni regionalnych nadało 524 odcinki
radionoweli Spadkobiercy, której był autorem i reżyserem. Jest
laureatem Festiwalu „Dwa Teatry” w Sopocie: nagroda za reżyserię
słuchowiska Matka wg Stanisława Ignacego Witkiewicza (2005), nagroda
za reżyserię słuchowiska Osiedle wg prozy Lidii Alejko (2009). Laureat
Złotego Mikrofonu PR w 2010 r.
Zbigniew Wojnarowski, autor powieści Miraż, której jeden rozdział był
podstawą adaptacji słuchowiska Zabić motyla, posługując się modną
obecnie konwencją „historii alternatywnej”, bierze na warsztat stan
wojenny w Polsce. Ten czysto literacki zabieg jest jedynie pretekstem do
postawienia kilku zasadniczych pytań o stan naszego realistycznego i
mitycznego rozumienia zjawisk historycznych i narodowej historiozofii.
Ponownie przeżyty przez bohatera słuchowiska, Marka, stan wojenny
jawi się jako okrutny koszmar, który istnieje równie realistycznie jak ten,
który bohater zna z własnych tragicznych doświadczeń. I choć ten śniony
stan wojenny ma zupełnie odmienny przebieg, posiada swoje własne
prawa i logikę nie mniej prawdopodobną, niż ten historyczny. Marek
zaczyna orientować się, że jego obecność w alternatywnym świecie staje
na
przeszkodzie
męczeństwa
i
dopełnienia
cudownego
się
narodowych
ocalenia.
Bohater
mitów
odbierany
heroizmu,
jest
w
rzeczywistości alternatywnej jako rodzaj upiora nie należącego ani do
świata żywych, ani umarłych. Jest obiektem licznych ataków ze strony
bohaterów naszej historii, ale ich kule, strzały i szable trafiają w próżnię.
Pogłębiająca się alienacja sprawia, że Marek postanawia dać się
zgładzić, by wrócić do „swojego świata”, ale nawet srebrna kula, która
pozbawiła życia hrabiego Potockiego, gdy ten uznał się za upiora i
popełnił samobójstwo, nie jest w stanie wyzwolić go z matni poplątanej
historii, narodowych legend i obsesji. Słuchowisko Zabić motyla jest
interesującą próbą wniknięcia w podświadomość historyczną Polaków;
gorzkim bilansem legend, urojeń i trzeźwej oceny historii. W tym
charakterystycznym dla prozy Zbigniewa Wojnarowskiego przenikaniu
się rzeczywistości, traci sens wszelka tzw. „prawda historyczna”, którą
potrafi zburzyć trzepot skrzydeł tytułowego motyla.

POLSKIE RADIO GDAŃSK 1 czerwca (sobota), godzina

Transkrypt

Podobne dokumenty

3. Regulamin konkursu - dzieci