pobierz dokument - kzp-ptch

Projekt „Strategii zwalczania ASF dla UE”.
Wstęp:
Strategia ASF dla krajów członkowskich UE ma na celu określenie wspólnych
środków zapobiegawczych w związku z wystąpieniem w niektórych krajach UE
afrykańskiego pomoru świń w roku 2014 (Estonia, Litwa, Łotwa, Polska).
Strategia powinna być wdrożona w krajach - głównie w tych, w których
zanotowano przypadki zachorowań wśród dzików (także w przypadkach, gdzie
odnotowuje się ogniska ASF wśród dzików i świń), w celu zapobiegania
rozprzestrzenianiu się choroby, ewentualnie eradykacji w miejscu jej
wystąpienia.
Cel ma być osiągnięty poprzez wprowadzenie jednolitych przepisów dotyczących
świń i dzików.
Określone w Strategii środki powinni być wdrożone do końca 2019 roku
i dostosowywane co 6 miesięcy, w zależności od sytuacji epidemiologicznej
oraz ustaleń naukowych.
1.1 Stosowanie środków zapobiegawczych związanych z ASF wśród świń
domowych
Farmy świńskie rozlokowane w na terytoriach ujętych w Decyzji Komisji
2014/709/EU podzielone są na 3 kategorie:
1) Farmy niekomercyjne (NCF) – farmy, gdzie świnie trzyma się tylko w celu
ich tuczenia dla konsumpcji własnej;
2) Farmy komercyjne (CF): gdzie prowadzi się sprzedaż zwierząt do ubojni;
maciory i knury trzymane są w celach reprodukcyjnych;
3) Farmy na świeżym powietrzu – powinny być zakazane.
Definiowanie minimum środków w zakresie bezpieczeństwa biologicznego dla
każdej z kategorii:
Dla farm niekomercyjnych:
1) zakaz karmienia zlewkami (zgodnie z regulacja unijną KE nr. 1069/2009;
2) zapobieganie kontaktom pomiędzy świniami z NCF i innymi podatnymi
zwierzętami utrzymywanymi wolnostanowiskowo;
3) zapobieganie kontaktom z jakąkolwiek częścią ciała dzikiej świni (łącznie z
upolowanym i martwym dzikiem/mięsem/każdą jego częścią);
4) Właściciel (osoba odpowiedzialna za świnie) powinna:
a) zmienić ubranie wchodząc i wychodząc ze stodoły
b) dokonać dezynfekcji przy wejściu do gospodarstwa i stodoły;
c) żadnych postronnych osób / pozwala się na transport przy wejściu do
gospodarstwa/ stodoły;
d) domowa ubojnia musi być pod nadzorem weterynarza;
e) żadne maciory i żaden knur (reproduktory), nie może pozostać na
farmie ( nie dotyczy farm komercyjnych);
f) zakaz używania trawy i ziaren w celu karmienia świń – produkcja paszy
dla świń tylko taka, która dezaktywizuje wirus ASF/ lub
przetrzymywana była w gospodarstwie przynajmniej przez 30 dni przed
karmieniem.
Środki w zakresie bezpieczeństwa biologicznego dla farm komercyjnych - takie
same kryteria, jak dla NFC plus:
1) Ogrodzenie
i
plan
bezpieczeństwa
biologicznego
zaakceptowany/polecany przez lekarza weterynarii zgodnie z profilem
farmy i przepisami krajowymi (jeśli ma zastosowanie), powinien on
zawierać szczegółowe procedury związane z dezynfekcją i higieną
osobistą.
2) Środki zapobiegawcze powinny być wprowadzone w farmach w części 2 i
zgodnie z Decyzją KE 2014/709/EU w zakresie bezpieczeństwa
biologicznego zasady te uznaje się za niewystarczające, a wysokie ryzyko
wystąpienia wirusa ASF szacowane jest przez właściwe organy.
Farmy powinny również;
1) Zwiększyć bezpieczeństwo biologiczne w ciągu 30 dni lub
2) zaprzestać produkcji i przetrzymać farmę pustą na okres przynajmniej 1
roku,
3) przewiduje się kary zgodnie z przepisami krajowymi.
Kontrole i śledztwa krajowe przez lekarzy weterynarii na terenach objętych
obowiązywaniem Strategii:
1) Odbywać się będą min. 2 razy w roku w części 1,2,3 zgodnie z Decyzją
Komisji 2014/709/EU. Polegać będą na przeprowadzeniu wywiadu z
gospodarzem, obserwowaniu, badaniu świń. W przypadku podejrzenia
wystąpienia wirusa, pobiera się próbki do badań laboratoryjnych.
2) Weterynarz sprawdza bezpieczeństwo biologiczne i dokonuje spisu
inwentarza (świń).
3) Kontrola opierać się będzie na zwiększeniu biernego nadzoru (badanie
świń oraz pobieranie próbek ASF w razie potrzeby).
4) Prowadzenie kampanii skierowanej na gospodarzy w celu zwiększenia ich
świadomości (głownie w farmach komercyjnych).Informowanie
gospodarzy o Strategii, zachęcanie ich do udziału w Strategii.
Pobieranie próbek odbywa się w przypadku:
1) wystąpienia gorączki u świni, krwotoku i innych objawów, przy których
wystąpieniu nie wyklucza się wystąpienia ASF,
2) śmiertelności z powodu podejrzenia choroby zakaźnej,
3) podczas uboju na terenie objętym Decyzją Komisji 2014/709/EU –
przynajmniej w przypadku wystąpienia podejrzenia.
Testy laboratoryjne:
1) qrt – PCR z krwi i organów musi być zawsze pobrana próbka w celu
wykrycia i potwierdzenia wystąpienia ASF
2) AB-ELISA – fakultatywnie, jeśli wskazane pod kątem epidemiologicznym
(przy pozytywnym PCR lub wyzdrowieniu)
3) IPT (technika pośrednia imunoperoxidase) (potwierdzenie pozytywnego
wyniku testu ELISA i wątpliwym rezultacie).
1.2 Stosowanie środków zapobiegawczych związanych z występowaniem ASF
u dzików
Zasady i definicje:
Karmienie: (dokarmianie dzików): nęcenie dzików małą ilością pożywienia
tylko w celu ich upolowania.
Jest przeciwieństwem dokarmiania w czasie zimy, by utrzymać populację.
Polowanie indywidualne: niezależne (np. z ambony), beż ścigania
zwierzęcia. Myśliwy czeka na zwierzynę.
Polowanie zbiorowe: zwierzę jest ścigane, naganiane, z użyciem psów w
kierunku myśliwych.
Polowanie zbiorowe „ciche pędzenie”: bez psów, z naganką.
Paśniki/i inne dla poszczególnych gatunków (np. przeżuwaczy) - nie powinny
być one dostępne dla dzików/nieatrakcyjne pożywienie dla dzików (siano).
Szersze areały do działań średnioterminowych (WAMTA), w oparciu o opinię
z czerwca 2015, otaczają tereny oznaczone i zdefiniowane w części II i III
Aneksu do decyzji 2014/709/EU, o szerokości 200 km. Tereny te mają być
wydzielone w oparciu o analizę ryzyka terenów graniczących z krajami
trzecimi, w których może występować ASF. Należy też przy wyznaczaniu
tych obszarów wziąć pod uwagę ryzyko rozprzestrzenienia się wirusa przez
okres 2-4 lat, populację dzików i gęstość ich występowania.
Zgodnie z Decyzją 2014/709/EU oraz WAMTA - w celach kontrolnych i
zapobiegawczych wyrażono zgodę na następujące kroki na terenach
objętych nadzorem:
1) Polowanie odbywać się powinno tak, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się
zwierząt w części 2 i 3 (Decyzja 2014/709/EU). Dozwolone są następujące
rodzaje polowań:
a) zezwala się na prowadzenie w części II i III – polowań indywidualnych i
„cichego pędzenia”,
b) w części I – zezwala się na prowadzenie polowań indywidualnych,
grupowych i „cichego pędzenia”; Jako wyjątek może być prowadzone
polowanie indywidulane i „ciche” w pasie części I (graniczącym z innym
krajem), który ma szerokość przynajmniej 20 km.
c) zezwala się na dokarmianie zwierząt (ograniczone dokarmianie, by
przyciągnąć dzika podczas polowania),
d) prowadzenie kampanii informacyjnej skierowanej do myśliwych
dotyczącej Strategii,
e) zachęca się do ukierunkowanego myślistwa by skupić się na dojrzałych
i młodocianych samicach; Wybór polowanej zwierzyny powinien być
wyważony pomiędzy samice i samców (50%), z pierwszeństwem dla
dojrzałych i młodocianych samic.
Osiągając gęstość występowania dzików - 0,5/km kw. lub mniej, należy
spodziewać się obniżenia rozprzestrzeniania się ASF.
Pobieranie próbek –zasady:
Zastosowanie dodatkowych kroków w zakresie biernego nadzoru. Wszystkie
osobniki chore i martwe na terenie całego kraju powinny być poddane badaniom
qRT-PRC.
Czynny nadzór:
1) na terenach w części 1 (Decyzja 2014/709 EU), wszystkie upolowane dziki,
które zostaną wyniesione na zewnątrz tego obszaru powinny być
przebadane (qRT-PRC);
2) na terenach części 2 i 3 należy przeprowadzić badania próbek (100%
próbek i testy qRT-PRC). Wszystkie zwierzęta z tego obszaru powinny być
dodatkowo przebadane pod kątem występowania przeciwciał ASF.
3) Z upolowanych zwierząt tylko próbka krwi powinna być przebadania
poprzez qRT-PRC oraz ELSA/IPT. Dodatkowo mogą być badane organy
poprzez qRT-PRC (jeśli nie można pobrać krwi).
Usuwanie tuszy dzików:
1) Identyfikacja i usuwanie tuszy powinny się odbywać na całym terenie
zarażonym ASF (Aneks do Dec. 2014/709/EU).
2) w oparciu o wzmocniony bierny nadzór już na miejscu. W przypadku
wykrycia przypadków ASF, identyfikuje się zainfekowaną tuszę i
dodatkowo poszukuje się kolejnych (obszar o średnicy 5 km od miejsca
znalezienia/upolowania dzika);
3) Tusze usuwa się poprzez grzebanie, utylizację w zakładzie utylizacyjnym
lub spalenie pod nadzorem właściwych władz weterynaryjnych.
4) Stosowanie odpowiednich środków chemicznych do dezynfekcji.