Refugee Review - opisy - Polska Akcja Humanitarna

Refugee Review - opisy - Polska Akcja Humanitarna

FILM OTWARCIA
Kolor Oceanu, reż. Maggie Peren, Niemcy 2011, 96 min.
Znakomite zdjęcia. W Polsce pokazywany na ostatnim festiwalu Plus Camerimage w
Bydgoszczy oraz podczas Berlinale 2011.
José, bezduszny i cyniczny gliniarz z Wysp Kanaryjskich, jako strażnik graniczny decyduje o
losie setek afrykańskich uchodźców wyrzuconych na brzeg hiszpańskiego raju. Kiedy
niemiecka turystka, Nathalie, staje się świadkiem przybycia łodzi z uchodźcami i rusza im z
pomocą, jej los splata się z historią José, jednego z rozbitków, Congolese Zoli, oraz jego
syna, Mamadou. Ta wciągająca i poruszająca opowieść o człowieczeństwie i odpowiedzialności
stawia pytanie, czy warto przyjmować postawę zaangażowaną. Pokazuje problematykę
uchodźstwa z trzech stron: samego uchodźcy, policji a także turystów, którzy nie zawsze
gotowi są na spotkania z uchodźcami, szczególnie kiedy są na wakacjach.
Refugee
POLSKA PREMIERA FABULARNA
Wszystko będzie dobrze, reż. Pocas Pascoal, Marc Pernet, Angola, Portugalia 2011, 93
min.
Nagrody:
Festival Internacional de Cinema-Luanda 2011 (Miglior Film)
Pod koniec lata 1980 roku dwie nieletnie siostry Maria i Alda poszukują schronienia w Lizbonie
przed wojną domową w Angoli. Pozbawione pieniędzy, pracy i godnego życia tułają się od
hostelu do hostelu z nadzieją, że dostaną jakiekolwiek informacje od uprowadzonego 4 lata
wcześniej ojca lub matki, która ukrywa się w Angoli. Wzruszająca i porywająca opowieść o
zbyt szybkim dojrzewaniu i poszukiwaniu własnej tożsamości.
SEKCJA PANORAMA 2011/2012
Droga na drugą stronę, reż. Anca Damian, animowany dokument, Polska, Rumunia 2011,
72 min.
Film oparty na faktach. Pełnometrażowy animowany dokument nakręcony przy użyciu
mieszanych technik animacji. Narratorem jest głos Maćka Stuhra. Niezwykła, wzruszająca i
wstrząsająca historia.
Latem 2007 roku zostaje okradziony znany polski sędzia. Z konta w banku pobrano mu około
500 euro. O to przestępstwo zostaje oskarżony Crulic, 33-letni Rumun. Umieszczony w
krakowskim areszcie, natychmiast rozpoczyna strajk głodowy. Chce się spotkać z
przedstawicielem konsulatu i zmienić adwokata. Twierdzi, że w czasie, gdy popełniono
przestępstwo, był we Włoszech. Na początku 2008 roku ze względu na pogarszający się stan
zdrowia sąd postanawia go zwolnić. Ale jest za późno. Młody człowiek umiera 16 godzin
później.
Combat girls. Krew i honor, reż. David Wnedt, Niemcy 2011, 103 min.
Debiut reżyserski i operatorski, który wzbudził poruszenie i burzliwe dyskusje wśród widowni
Międzynarodowego Warszawskiego Festiwalu Filmowego w 2011 oraz ostatniego Plus
Camerimage w Bydgoszczy.
Marisa, dwudziestoletnia Niemka, nienawidzi obcokrajowców, Żydów, glin i wszystkich tych,
których obwinia o kłopoty swojej ojczyzny. Zachowuje się prowokująco, pije, wdaje się w
bójki, a do swojej kolekcji tatuaży zamierza włączyć portret Adolfa Hitlera. Jej domem jest
gang neonazistów, gdzie rządzą nienawiść i przemoc, a na porządku dziennym są suto
zakrapiane imprezy.Gdy przyłącza się do nich czternastoletnia Svena, Marisa staje się dla niej
wzorem do naśladowania. Światopogląd Marisy ulega jednak stopniowej ewolucji, gdy
przypadkowo spotyka ona młodego uchodźcę z Afganistanu. Ich relacja uświadamia
bohaterce, że istnieje coś więcej, niż czarno-biała rzeczywistość reprezentowana przez jej
własny gang. Film zrobiony przez debiutantów (reżyser i operator), znakomicie przyjęty w
Niemczech i Europie.
Człowiek z Hawru, reż. Aki Kaurismaki, Finlandia, Francja, Niemcy 2011, 103 min.
Najnowsza komedia mistrza czarnego humoru, Akiego Kaurismakiego. Film otrzymał Nagrodę
Jury Ekumenicznego na MFF w Cannes 2011. Film był nominowany do Złotej Palmy w
Konkursie Głównym na MFF w Cannes.
To opowieść rozgrywająca się w zapomnianym przez świat portowym mieście, gdzie żyje
grupa wyjątkowo barwnych postaci. Galerię komicznych typów tworzą: uroczo naiwny
pucybut, uciekinier z Afryki, cyniczny detektyw, dawna gwiazda rock and rolla, a także
wyjątkowo inteligentny pies.
Obca, reż. Feo Aladag, Niemcy 2010, 119min.
Obsypany nagrodami film debiutancki, który w niestereotypowy sposób pokazuje sytuację
kobiety w fundamentalistycznej rzeczywistości. Najlepszy film na Berlinale 2011 według
redakcji Die Welt.
To mężczyzna jest głową domu. To on decyduje. Rodzina to jego własność. Za niestosowne
zachowanie czeka kara. Kobieta jest do przynoszenia, służenia i bycia posłuszną. Kiedy
zawiera małżeństwo, oddaje się bezgranicznie swojemu mężowi. On może wszystko. Ona
tylko to, na co on pozwoli.
Umay jest podległą częścią patriarchalnego układu społecznego. Chce się z niego wyrwać i
uciec od maltretującego ją męża. Pakuje życie swoje i swojego synka do małej torby i wyrusza
z Turcji do Niemiec. Łudzi się, że rodzice i rodzeństwo tam mieszkający, zrozumieją jej decyzję
i pomogą w rozpoczęciu nowego życia. „Umay jest gotowa odejść od wpajanych tradycji,
zakochać się i zacząć budować nowy dom dla siebie, swojego syna i nowej miłości. W
pewnym momencie jednak dochodzi do niej, że jest już na to za późno.
Fryzjerka, reż. Doris Darie, Niemcy 2010, 106 min.
„Fryzjerka” (Die Friseuse) to najnowszy film Doris Dörrie, reżyserki znanej polskiej
publiczności między innymi z „Hanami – Kwiat wiśni” oraz „Nagich”.
Kathi, pokaźnych rozmiarów fryzjerka, żyje marzeniami. Jej recepta na uszczęśliwienie świata
jest niezwykle prosta - dobra fryzura rozwiąże każdy problem. Przynajmniej na pewien czas.
Kathi wierzy w swoją „misję” i gorliwie zabiera się do realizacji planów. Ustawiczna chęć
niesienia pomocy sprawia jednak, że droga do własnego salonu fryzjerskiego zaczyna biec
pod górkę. Kilka niespodziewanych romansów, grupa nielegalnych imigrantów do
przemycenia i sporo absurdalnych sytuacji. Marzenia potrafią się spełniać w zupełnie
nieprzewidywalny sposób! Oryginalna satyra na współczesny kanon mody i piękna, lansowany
przez media.
SEKCJA DOKUMENTY
Plac Tahrir, reż. Stefano Savona, Francja, Włochy 2011, 92 min.
Reżyser i jednocześnie autor zdjęć miesza się z tłumem przebywającym na Placu Tahir,
zwanym przez mieszkańców Egiptu Sercem Kairu. Znajduje się tam w najgorętszym momencie
rewolucji i w sposób niezwykle bezpośredni, poruszający i poetycki filmuje naocznych
świadków powstania w Egipcie. Jego obecność jest niezauważana, dzięki czemu tak wyraźnie
pokazuje emocje i stany umysłu Egipcjan. Wśród tysięcy ludzi, uwagę skupia na trójce
młodych ludzi, którzy obozują na placu: Ahmedzie, Elsayedzie i Nohii, którzy mają już dość
reżimu Mubaraka i gotowi są pozostać na Placu Tahir, jak długo będzie trzeba. Jednocześnie
wraz z upadkiem reżimu i radością z nim związaną, pojawiają się wątpliwości i strach przed
przyszłością i sposobami budowy demokracji.
Urodzona w Nowy Rok, reż. Socheata Poeuv, USA 2006, 74 min.
Film ukazuje jeden z najbardziej odrażających okresów w historii Kambodży, ale jest przy tym
również hołdem dla kochającej się rodziny. Dokument zdobył Nagrodę Publiczności na
Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych IDFA w Amsterdamie. Otrzymał
również Nagrodę Amnesty International Movies za najlepszy dokument. Reżyserka Socheata
Poeuv urodziła się w kambodżański Nowy Rok w tajskim obozie dla uchodźców. Jej rodzina
przetrwała ludobójstwo pod władzą Czerwonych Khmerów Pol Pota i osiedliła się w Stanach.
Podczas świąt rodzice wyjawiają tajemnicę, którą ukrywali przez 25 lat. Po raz pierwszy od lat
decydują się pojechać wspólnie do Kambodży. Z rozbrajającą szczerością, humorem i przy
pomocy poetyckiej animacji debiutancki film Poeuv wskrzesza wspomnienia, aby odzyskać
rodzinną przeszłość.
Ksenofobia w ojczyźnie, reż. Roger Horn, RPA 2010, 20 min.
Film został w całości nakręcony przez Cindy Nasuwa - nianię pracującą dla reżysera Rogera
Horna, która pokazała frustrację i ból mieszkańców żyjących na obrzeżach Cape Town w RPA,
kilka dni po ksenofobicznym ataku w maju 2008 roku, w wyniku którego zginęły 62 osoby, a
100 tysięcy zostało wysiedlonych.
Żegnaj DDR! Przez Warszawę ku Wolności, reż. Krzysztof Czajka, Polska 2009, 55 min.
Dokument opowiada o prawie zapomnianym rozdziale polsko-niemieckiej historii. Późnym
latem 1989 roku dziesiątki tysięcy osób zaryzykowały ucieczkę na Zachód, wybierając drogę
przez Wschód. Trasy ucieczki obywateli NRD wiodły nie tylko przez zachodnioniemieckie
ambasady w Pradze i Budapeszcie, lecz także przez Warszawę. Dwadzieścia lat później
uciekinierzy z NRD opowiadają o swoich przeżyciach i o tym, z jaką życzliwością udzielono im
pomocy w Polsce. W filmie dochodzą również do głosu politycy – świadkowie tamtych czasów:
Tadeusz Mazowiecki, szef pierwszego niekomunistycznego rządu polskiego i Krzysztof
Skubiszewski, ówczesny minister spraw zagranicznych, którzy wspominają trudne negocjacje
rządu polskiego z Berlinem Wschodnim. Miały one doprowadzić do bezkonfliktowego
rozwiązania niemiecko-niemieckiego dramatu. W atmosferę tamtych dni i codzienne
problemy, którym trzeba było sprostać jesienią 1989 roku, wprowadzają widza także dawni
ambasadorowie RFN i NRD: Johannes Bauch, Jürgen van Zoll i obecny ambasador RP w
Berlinie Marek Prawda.
Życie w zawieszeniu, prod. Marc Silver, Nick Francis & Charlotte Phillips, 7 min.
(dokument).
„Życie w zawieszeniu” to krótki dokument, nakręcony w Choucha, obozie dla uchodźców w
Tunezji, kilka kilometrów od granicy z Libią. Film opowiada historię Omara, 17letniegoSomalijczyka, którego życie zostało tragicznie zmienione przez wojnę w Somalii a
potem w Libii. Poprzez opowieść Omara, film pokazuje trudności codziennego życia w obozie.
Są to ludzie, którzy nie mogą wrócić do swoich domów z powodu konfliktu, jaki tam na nich
czeka – są „podwójnymi” uchodźcami, wysiedlonymi najpierw ze swoich domów, a później
ponownie z Libii. Na chwilę obecną utknęli oni w obozie uchodźców w Choucha, w
oczekiwaniu na rozwiązanie ich problemu i namiastkę pokoju.
Good bye and be happy, reż. Borja Franco Garzon, Polska 2011, 59 min.
Bohaterami pełnometrażowego dokumentu są dzieci z ośrodka dla uchodźców w Grupie k.
Grudziądza. Twórca filmu poprzez opowieści dzieci pokazuje wiele historii uchodźczych, ludzi
oczekujących na nadanie statusu uchodźcy w Polsce. Ludzi, którzy przybyli do naszego kraju z
nadzieją na znalezienie spokojnego miejsca do życia. Akcja filmu rozgrywa się właśnie w tym
przejściowym dla nich okresie. Reżyser próbuje dociec przyczyn, dla których uchodźcy opuścili
swoje domy oraz poznać ich marzenia i plany na najbliższą przyszłość. Jest to film, który stara
się pokazać ich życie w nowej rzeczywistości. Pozwala również spojrzeć jak nowa, polska
rzeczywistość wpływa na dorastanie dzieci.