Publikacja darmowa - pobierz - Stowarzyszenie Notariuszy RP

Publikacja darmowa - pobierz - Stowarzyszenie Notariuszy RP

„Rejerrt" * rok 6 . nr 10(66)
październik 1996 r.
Roman A
Tokarczyk
Czynności notarialne wśród amerykańskich profesji
prawniczych
Prawnicy amerykańscy
Początkowo, w pierwszych koloniach amerykańskich funkcje prawników sprawowali amatorzy, głównie duchowni, niezbyt życzliwie nastawieni do zawodów prawniczych. Za pierwszego zawodowego amerykańskiego prawnika uznawany jest Thomas Morton. Praktykował w
XVII wieku, w kolonii Plymouth, w zakresie różnych wykroczeń (misdemeanors) dotyczących m.in. handlu z macierzystą Anglią stosunków
z Indianami, pijaństwa i innych „bestialskich czynów". Został odsunięty
od profesji za jaskrawe naruszanie prawa. W ślad za rozwojem handlu,
gospodarki, życia politycznego i przestępczości wzrastała potrzeba uprawiania zawodów prawniczych, toteż liczba prawników była coraz większa. W stanie Massachusetts w 1740 r. było 14 prawników na 150 000
mieszkańców. Sto lat później - 640 prawników na około 640 000 obywateli. W całym kraju w 1850 r. - 21 979, w 1880 r. - 60 000, w 1900 r.
- 114 000. W latach 1960-1970 liczba prawników amerykańskich wzrosła
o jedną trzecią. W latach 1970-1975 przybywało rocznie około 40 000
prawników. Obecnie jest ich około 670 000, najwięcej na świecie tak w
liczbach bezwzględnych, jak i w proporcji do ogółu ludności.
Najpierw, aż do około ósmego dziesięciolecia XVIII wieku, gdy zaczęła
się kształtować zorganizowana edukacja prawnicza, droga do zawodu
prawniczego prowadziła poprzez praktykę w biurze prawniczym wzbogaconą lekturą (apprenticeship). Później zawodowcy wykształceni w
szkołach prawniczych wypierali stopniowo prawników-amatorów. Jed-
26
Czynności
notarialne
wśród
amerykańskich.
nocześnie wzrastał zakres i poziom wymagań stawianych prawnikom
przez szkoły prawa, związki szkół prawa i zawodowe organizacje prawników. Odpowiedzią na wzrost liczby norm prawnych, spowodowany
szybkim tempem zmian społecznych, musiała być specjalizacja prawnicza. Paraprofesjonalista, zajmujący się różnymi sprawami prawnymi, ustępował stopniowo miejsca superspecjalistom, ograniczającym zakres swojej
aktywności zawodowej do wąsko zakreślonego rodzaju spraw.
Amerykańska profesja prawnicza ma charakter jednolity (unitary one).
W odróżnieniu od np. kontynentu europejskiego nie zna tak sztywnych
podziałów na profesje prawnicze: sędziów, adwokatów, prokuratorów,
notariuszy, radców prawnych. Specjalizacja jest tam wyrazem dość
zmiennych predylekcji osobowościowych i zawodowych. Przechodzenie
od jednej formy aktywności prawniczej do innej następuje dość często
zarówno w obrębie praktyki publicznej, jak i prywatnej. Do urzędu sędziowskiego i prokuratorskiego trafiają na zasadzie wyboru lub nominacji
najbardziej dojrzali, wyróżniający się prawnicy-praktycy i profesorowie
prawa. Około XIX wieku w Stanach Zjednoczonych zanikł podział na
adwokatów występujących w sądzie (barristers) i innych prawników
(solicitors), nie mających takich uprawnień. Należy też mieć na uwadze,
że amerykański (także angielski) notariusz {notary public) jest osobą potwierdzającą autentyczność podpisów na dokumentach prawnych, niekoniecznie o wykształceniu prawniczym, toteż zakres jego kompetencji
różni się zasadniczo od kompetencji notariuszy działających w krajach
prawa stanowionego.
Z uwagi na doniosłość spełnianych funkcji społecznych i politycznych
oraz wysokie dochody, zawód prawnika (lawyer) cieszy się w Stanach
Zjednoczonych dość wysokim prestiżem i obdarzany jest znacznym
respektem. Według doktryny amerykańskiej, zawód prawnika charakteryzują łącznie cechy elitaryzmu i powszechności. Elitaryzm przejawia się
w znacznych trudnościach związanych z podjęciem studiów prawniczych, a następnie wejściem do zawodu prawnika. Powszechność zaś
ma polegać na deklaracji obejmowania zakresem usług prawniczych całego
społeczeństwa zarówno w formie odpłatnej, jak i nieodpłatnej. Deklaratoryjność powszechności tych usług przejawia się najwyraźniej w odniesieniu do adwokatury, która od stuleci niezmiennie „podzielała religijne,
rasowe i narodowe uprzedzenia amerykańskich klas średnich".
27
Roman A. Tokarczyk.
Egzaminy adwokackie
Egzamin adwokacki (bar examinatioń) jest szczególnie trudną barierą
zawodową dla tych, którzy chcą uprawiać praktykę prawniczą, szczególnie zaś wykonywać czynności notarialne w sensie europejskim. System
taki jak amerykański, który pozostawia fundamentalne decyzje co do
struktury, organizacji, treści i czasokresu edukacji prawniczej sektorowi
prywatnemu, potrzebuje zapewnienia, że ci, którzy uprawiają praktykę
prawniczą, czynią to przy zachowaniu minimum określonych standardów. Od 1921 r. American Bar Association {ABA) przestrzega zasady,
że osoba nie czyniąca zadość takim minimalnym standardom nie może
być członkiem adwokatury i uprawiać praktyki prawniczej.
Obecnie wszystkie stany wymagają zdania egzaminu adwokackiego
jako niezbędnego warunku przyjęcia do adwokatury. Niektóre stany dopuszczają doświadczonych prawników do adwokatury „z marszu" (on
motion), rozumując, że jeśli prawnik uprawia praktykę w stanie, gdzie
rozwiązania prawne są podobne, to z powodzeniem może ją również
uprawiać bez egzaminu w lokalnym stanie. Przywilej ten gwarantowany
jest na zasadzie wzajemności i z reguły ograniczony do prawników z co
najmniej 5-letnią praktyką. Potężne ekonomicznie stany: Floryda, Illinois,
Kalifornia i Nowy Jork bardzo ograniczyły możliwość wejścia do adwokatury „z marszu", podczas gdy np. Dystrykt Columbia jest relatywnie
tolerancyjny w tym względzie.
Egzamin adwokacki jest egzaminem pisemnym, złożonym z dwu
części. Jedna część poświęcona jest prawu federalnemu, druga zaś prawu
tego stanu, w którym przeprowadzany jest egzamin. Egzamin jest po
części oparty na zobiektywizowanym teście (objective test), po części
zaś na pisaniu pracy na zadany temat (essay-type exam). Nadto kandydaci
zdają egzamin z odpowiedzialności zawodowej (professional responsibility
exam).
Absolwenci szkół prawa o zasięgu krajowym (nationał law schools)
muszą też zapoznać się z prawem stanu, w którym zamierzają uprawiać
adwokacką praktykę prawniczą. Wyspecjalizowane organizacje oferują
kursy adwokackie, które pomagają kandydatom w nauczeniu się stosownego prawa. W życiu amerykańskiego prawnika egzamin adwokacki jest
pierwszym sprawdzianem, który trzeba zdać przed osobami nie uczącymi
go wcześniej prawa.
28
Czynności
notarialne
wśród
amerykańskich.
Przyjmowana jest ogólna zasada, że stopień Juris Doctor (J.D.),
nadawany po trzyletnich studiach prawniczych, jest warunkiem wstępnym przy dopuszczeniu do egzaminu adwokackiego. ABA konsekwentnie
utrzymuje, że kandydaci bez pierwszego stopnia amerykańskich szkół
prawa nie mogą być dopuszczeni do egzaminu adwokackiego. Jednakże
niektóre stany, jak np. Nowy Jork, dopuszczają do egzaminu adwokackiego prawników wykształconych za granicą, jeżeli posiadają oni stopnie
porównywalne ze stopniem J.D. i amerykański podyplomowy stopień
edukacji prawniczej. Praktyka wykazuje wszakże, że jedynie bardzo mały
odsetek zagranicznych prawników ma szansę zdać trudny egzamin
adwokacki. Spośród tych z kolei, którzy zdali, tylko niewielu decyduje
się uprawiać praktykę prawniczą w Stanach Zjednoczonych. Większość
z nich powraca do rodzimych krajów, by tam korzystać ze zdobytej
wiedzy o prawie anglo-amerykańskim. Ci nieliczni, którzy pozostają na
stałe w Stanach Zjednoczonych, zwykle pracują w dużych firmach prawniczych.
Egzamin adwokacki jest przygotowywany, przeprowadzany i administrowany przez Stanowych Egzaminatorów Adwokackich {State Bar
Examiners). W 1959 r. ABA za pośrednictwem Krajowego Zespołu
Egzaminatorów Adwokackich {National Conference of Bar Examiners
- NCBE) przyjęło Kodeks Zalecanych Standardów dla Egzaminatorów
Adwokackich {A Code of Recommended Standards for Bar Examiners),
poprawiany i uzupełniany w latach 1980 i 1987. Kodeks ten zawiera
normy określające zawodowe i osobiste kwalifikacje egzaminatorów i
okres ich kadencji {tenure). Noty podczas egzaminów wystawiane są
anonimowo.
Kandydaci, którzy nie zdali egzaminu, mogą to czynić ponownie. Kandydaci, którzy nie zdali egzaminu trzykrotnie, zwykle proszeni są o odbycie
dodatkowych szkoleń prawnych, jako niezbędnego warunku ponownego zdawania egzaminu. W ostatnich dziesięciu latach na średnio
ponad 80 000 kandydatów około 40 000 absolwentów szkół prawniczych
przyjmowano corocznie do adwokatury. W 1992 roku liczba ta wynosiła
43 286 osób, bez uwzględnienia Puerto Rico i Wysp Dziewiczych {Kirgin
Islands).
29
Roman A. Tokarczyk.
Czynności notarialne
W Stanach Zjednoczonych nie istnieje, jak to już wspominałem, odrębny
zawód notariusza. Czynności notarialne w rozumieniu prawa europejskiego wykonują adwokaci. Z europejskim notariatem nie należy więc kojarzyć istniejących w Stanach Zjednoczonych osób o nazwie Notary Public,
zajmujących się poświadczaniem podpisów. Uzyskanie zgody odpowiedniej władzy administracyjnej na poświadczanie podpisów nie musi być
uwarunkowane posiadaniem wykształcenia prawniczego. Mogą ją przeto
uzyskiwać i poświadczać podpisy niemal wszyscy pełnoletni i cieszący
się dobrą opinią obywatele tego kraju.
Do adwokatów amerykańskich należą czynności w europejskim prawie związane z systemami ksiąg wieczystych i zabezpieczeń majątkowych na nieruchomościach. Jedynie w stanie Louisiana, długo pozostającym pod wpływami francuskiego systemu prawnego, występowały
europejskie wzory ksiąg wieczystych i zabezpieczeń majątkowych na
nieruchomościach. W pozostałych stanach utrwaliły się wzory angielskiego systemu ksiąg wieczystych i zabezpieczeń majątkowych na nieruchomościach. Według wzoru angielskiego, wywiedzionego z common law
i equity, ważną rolę odgrywa podział prawa własności nieruchomości na
prawo własności nieruchomości trwałe pod względem czasu (freehold)
i prawo własności nieruchomości ograniczone co do czasu trwania, porównywalne z europejskim użytkowaniem wieczystym (leasehold). Podział
ten ma wpływ na formę i przymus rejestracji transakcji dotyczących
nieruchomości. Obok tego rodzaju nieruchomości rejestrowych, niektóre
kategorie praw nie muszą, chociaż mogą, podlegać rejestracji (overriding
interests), jak np. oddanie nieruchomości w dzierżawę na krótki okres
czasu. Oczywiście transakcje nie podlegające rejestracji poważnie zwiększają ryzyko wierzycieli i są trudne do ujawnienia.
Przekazanie na zasadzie umowy sprzedaży {sale) jest najpowszechniejszym i najważniejszym sposobem uzyskania tytułu własności nieruchomości {warranty deed). W Stanach Zjednoczonych sprzedawca {seller) zwykle korzysta z pomocy pośrednika, często adwokata {real estate
broker). Umowa sprzedaży nieruchomości przygotowywana bywa według jednego z dwóch sposobów: dokumentu wzorca umowy-kupna
(purchase agreement) lub oferty kupna {ojfer to purchase). Są to zwykle
standardowe druki, które po odpowiednim wypełnieniu i podpisaniu przez
30
Czynności
notarialne
wśród
amerykańskich.
kupującego, po akceptacji i podpisaniu przez sprzedawcą, stają się umową
kupna-sprzedaży. Dla ochrony prawnej tego rodzaju umowy niezbędna
jest forma pisemna określająca szczegółowo cenę, tytuł własności, terminy zapłaty i przekazania własności. Po zawarciu umowy należy dopełnić ją czynnościami wymaganymi przez lokalne przepisy prawne, zależnie od obciążenia własności prawami osób trzecich, prawem podatkowym etc.
Umowa kupna-sprzedaży nieruchomości dochodzi do skutku po podpisaniu i wymianie przez strony kilku dokumentów. Sprzedawca przekazuje kupującemu tytuł do własności (deed). Zwykle tytuł do własności
jest tytułem gwarancyjnym (warranty deed), a więc gwarantującym, że
tytuł jest właściwy i wolny od obciążeń wobec osób trzecich. Tytuł
gwarancyjny do własności musi zawierać określone słowa, aby mogło
nastąpić prawnie skuteczne przekazanie własności. Typowy wzór takiego tytułu ukazuje dołączona do niniejszego artykułu kopia.
Jeśli kupujący zgadza się, sprzedawca może przekazać jedynie interesy
związane z własnością nieruchomości (ąuitclaim deed). Takie transakcje
występują wszakże dość rzadko, ponieważ nie dająone kupującemu tytułu
własności. Quitclaim deeds są jedynie niekiedy stosowane, i to tylko w
niektórych transakcjach, jak np. między współmałżonkami, partnerami lub
wspólnikami. Taka forma transakcji jest wystarczająca dla przekazania
interesów prawnych między osobami dobrze znającymi swoje interesy
i obdarzającymi się wzajemnie zaufaniem.
Wszystkie ważne dokumenty dające tytuł do własności nieruchomości
muszą być zarejestrowane (recorded) w formie przypominającej europejskie akty notarialne, wprowadzone do rejestrów publicznych (public record),
czegoś na wzór europejskich ksiąg wieczystych, prowadzonych zwykle
przez amerykańskie kancelarie adwokackie. Do takich dokumentów
zaliczane są tytuły do własności {deeds), zastawy hipoteczne {mortgages),
długoterminowe dzierżawy {long-term leases), służebności {easments),
zastawy (liens), cesje {assignments). Nie zarejestrowane tytuły do własności zachowują moc prawną między sprzedawcą i kupującym, ale nie
wobec osób trzecich. Zarejestrowanie dokumentu jest tożsame z oznajmieniem „wszem i wobec", jakby całemu światu, że określona osoba
posiada określone interesy związane z określoną nieruchomością.
31
Roman A. Tokarczyk.
Etyka zawodowa prawników
Aż do wydania przez AB A Cannons of Professional Ethics, normy
etyczne prawników amerykańskich, a zwłaszcza odpowiedzialności zawodowej (professional responsibility), miały charakter bardziej zwyczajowy niż etyczny. Postawy etyczne prawników objawiają się w tym kogo
bronią w jaki sposób i za jaką opłatą. Są prawnicy działający z jednej
strony w obronie osób naruszających społeczne status quo (morderców,
anarchistów, skrajnych lewicowców i prawicowców), z drugiej zaś strony
w obronie osób podtrzymujących to status quo (wielkich bogaczy, businessmanów, polityków). Sposoby działania amerykańskich prawników
są na ogół dość brutalne i bezwzględne, wymykające się spod regulacji
etycznej. Otwarcie natomiast dyskutuje się o sprawach raczej drugorzędnych. Dość długo dyskutowano np. o dopuszczalności reklamowania
swych usług przez prawników (advertising). Ostatnio jednak Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że jest ono dopuszczalne, jako
wyraz wolności słowa zagwarantowanej w I Poprawce do Konstytucji
amerykańskiej.
Wiele emocji w społeczeństwie amerykańskim budzi zagadnienie dochodów prawników. Z reguły zależą one od rodzaju praktyki (prywatna,
w zespole), charakteru prowadzonych spraw (poważne, drobne), miejsca
aktywności (metropolie, małe miejscowości). W Stanach Zjednoczonych
nie istnieje praktyka ustalania wysokości opłat za usługi prawnicze na
podstawie określonych taryf. Bardziej rozpowszechniona jest praktyka
tzw. honorariów warunkowych (contingent fee), wywiedziona z zasady
prawa rzymskiego pactum de quota litis. Polega ona na procentowym
określeniu i wypłacie honorariów po wygraniu sprawy lub pomyślnym
przeprowadzeniu określonej transakcji. W przeciwnym przypadku honorarium jest bardzo niskie lub nawet nie występuje. Niekiedy contingent
fee bywają bardzo wysokie. Gdy np. w 1979 r. sąd nowojorski zasądził od
szpitala za złą opiekę nad pacjentem kwotę odszkodowania $ 4 848 000,
jedna trzecia tej sumy trafiła do kieszeni adwokata jako contingent fee.
W przypadku transakcji dotyczących nieruchomości wysokość opłat, ale
nie honorariów adwokackich, określają ściśle odpowiednie normy prawa
federalnego i praw stanowych. Utrzymuje się przekonanie, że prawnicy
amerykańscy zarabiają bardzo dobrze, średnio na poziomie nieco niższym
jedynie od lekarzy.
32
Czynności
notarialne
wśród
amerykańskich.
Wysokie dochody amerykańskich prawników pochodzą z wysokich
honorariów za ich usługi, traktowane tam jako szczególny towar rynkowy, którego cena zależy od jakości, dostępny jedynie tym, których na
to stać. Dla uboższych klientów istnieje instytucja obrońcy z urzędu (public
defender). Została wprowadzona w 1876 roku dla niemieckich emigrantów przez Rechts-Schultz Verein w ramach The Legał Aid Society ofNew
York, świadcząca im prawnicze usługi bezpłatnie. W wielu szkołach prawa
zajmująsię tym specjalne organizacje studenckie. W latach 60-tych naszego
stulecia prezydent Lyndon Johnson w ramach programu walki z ubóstwem
(War on Poverty) ustanowił sieć instytucji zajmujących się pomocą prawną
dla ubogich. Najpierw program ten realizował The Office of Economic
Opportunity, w 1974 r. przekształcony w Legał Service Corporation,
zatrudniającą wówczas ok. 5 000 zawodowych prawników i 2 500 paraprofesjonalistów (paralegals). W 1981 r. wydano na ten cel 300 min
dolarów.
Instytucja bezpłatnego obrońcy z urzędu zapoczątkowała rozwój grupy prawników interesu społecznego (public interest lawyerś), długo nie
dostrzeganego albo niechętnie widzianego w kraju zdecydowanej dominacji interesu prywatnego (private interest lawyers). Prawnicy interesu
społecznego bronią nienaruszalności przyrody, sprzeciwiaj ą się rozwoj owi
broni nuklearnych, walczą o prawa dla dyskryminowanych mniejszości
płciowych, rasowych, etnicznych. Istnieją w tym zakresie wyspecjalizowane instytucje (np. Natural Resources Defense Council) i przeznaczone na ten cel fundusze (np. Environmental Defense Fund). Według
rozwijającego się prawodawstwa, związki prawników w wielu stanach
mają obowiązek zapewnić pomoc prawną ubogim oraz troszczyć się o
wspomniane przejawy interesu publicznego. W poważnych sprawach
kryminalnych oskarżony jest konstytucyjnie uprawniony do otrzymania
pełnomocnika prawnego, finansowanego przez władze federalne i stanowe. Sprawami ubogich zajmują się tzw. kliniki- prawne (legał clinics),
prowadzone przez związki adwokatów i studentów niektórych szkół pod
opieką profesora. W dobrym tonie jest obecnie, aby firma prawnicza
rezygnowała z opłat, gdy działa w sprawie pro publico bono.
Postuluje się, aby duże zapotrzebowanie na usługi prawnicze zaspokajać przez kształcenie większej niż dotychczas liczby prawników oraz
reformy zawodu prawniczego. Chodziłoby zarówno o poszerzenie zakre-
33
Roman A. Tokarczyk.
su tych usług, podnoszenie ich jakości, jak i obniżenie wysokości opłat
pobieranych za ich świadczenie. Dotychczas poszerzanie owego zakresu
łączy się na ogół z obniżaniem jakości usług prawniczych, wzrost zaś
ich jakości zwykle ze wzrostem wysokości opłat. Rozwiązanie dylematu
miałoby polegać na jednoczesnym kształceniu dostatecznej liczby paraprofesjonalistów wykonujących szeroki wachlarz usług zarówno dobrze,
jak i tanio, i superspecjalistów podejmujących trudne sprawy bogatych
klientów i pobierających za to wysokie opłaty. Zarówno paraprofesjonaliści, jak i superspecjaliści mogliby uzyskiwać swój status zawodowy na
podstawie świadectwa dokumentującego określony okres praktyki uwieńczonej odpowiednimi egzaminami, eliminującej krytykowaną nie autoryzowaną praktykę prawniczą (unauthorized practice). Ogólnie mówiąc,
krytyka i postulaty reform amerykańskich zawodów prawniczych koncentrują się wokół wysokich opłat, kosztów procesowych, rygoryzmu
proceduralnego, powolności prowadzenia spraw i przesadnego formalizmu. Jednocześnie piętnuje się nieoficjalną nieetyczną często grę uczestników procesu.
Stowarzyszenia zawodowe
Pierwszym stowarzyszeniem zawodowym prawników amerykańskich
było założone w 1870 roku The Association of the Bar of the City of
New York. W osiem lat później 73 dżentelmenów uprawiających profesje
prawnicze, z 21 jurysdykcji reprezentujących około 60 000 prawników,
spotkało się w mieście Saratoga w stanie Nowy Jork, aby założyć
ogólnokrajowe The American Bar Association. Początkowo AB A było
związkiem nadzwyczaj elitarnym, grupującym najwybitniejszych, najzdolniejszych, najbogatszych, podobnie myślących, należących do „najlepszych elementów" (the best elements) amerykańskich profesji prawniczych. Dopiero w 1912 r. dopuszczono do AB A trzech Murzynów.
Wywołało to wśród jego dotychczasowych członków niesłychany ferment. Pierwszą kobietę dopuszczono doń jeszcze później.
W ponurym okresie McCarthyzmu AB A zobowiązywało wszystkich
swoich członków do składania antykomunistycznej przysięgi (anti-Communist oath). ABA stopniowo kształtowało zasady etyki zawodu prawnika, zajmowało się reformami szkół prawa, określało zasady ich akredytacji, organizowało dokształcanie zawodowe. Zasady etyczne zostały ujęte
w Cannons of Professional Ethics. Spełniają one ważną rolę w kształ-
34
Czynności
notarialne
wśród
amerykańskich.
towaniu honoru, godności i właściwego poziomu zawodowego prawników amerykańskich. Liczba członków ABA, mimo znacznych oporów
zwolenników jego elitarnego charakteru, wzrastała od 75 w 1879 r. poprzez
1 718 w 1902 r., około 140 000 w 1970 r., do około 385 000 w 1993 r.
Nie jest to już więc elitarny klub, lecz wyraźnie największe w świecie
stowarzyszenie zawodowe, dostępne dla wszystkich prawników opłacających składki, a przede wszystkim przestrzegających wymagań kodeksu
etycznego. W 1993 r. wchodziło doń 28 000 studentów prawa. Liczba
członków usuniętych z ABA zmienia się z roku na rok, np. w 1978 r.
było ich 124. W wielu stanach istnieją stanowe sekcje ABA, największą
z nich tworzy New York City Bar Association. Nie dopuszczają one do
zawodu nieprofesjonalistów i starają się ograniczać możliwości zawodowe prawników nie stowarzyszonych.
Ważną rolę spełnia National Association for Law Placement (NALP).
Obok zagadnień perspektyw i losów zawodowych absolwentów szkół
prawa, publikuje regularnie sprawozdania o zatrudnieniu i płacach prawników (employment report and salery survey). Sprawozdania ujmowane
są zależnie od rodzaju pracodawcy (academic, business, clerkship, government, private practice, public interest) i czynników geograficznych
(jobs by city, jobs by state, jobs by region). Według sprawozdania z 1991
r. najwyżej średnio zarabiali prawnicy uprawiający praktykę prywatną (51
tys. dolarów rocznie). Najmniej zaś pracujący na rzecz „interesu publicznego" (25,5 tys. dolarów rocznie). Dwadzieścia największych miast amerykańskich stwarza 44 % ogółu miejsc pracy dla prawników. Wśród
stanów sklasyfikowanych pod tym względem od lat niezmiennie na
pierwszym miejscu pozostają stan Nowy Jork i stan Califomia. W regionach Mid-Atlantic, South Atlantic, Pacific and East Central pracuje
około 70 % ogółu prawników amerykańskich.
Wspomnieć również należy o Stowarzyszeniu Amerykańskich Bibliotek Prawa (American Association of Law Libraries - AALL). Działa ono
w celu rozwijania sieci bibliotek prawa (law libraries), ułatwiania i przyspieszania dostępu do informacji o prawie wszystkim zainteresowanym,
profesjonalizacji bibliotekarzy (law librarians). Członkami AALL są
wszystkie rodzaje bibliotek prawa: Biblioteka Kongresu (Library of
Congress), biblioteki legislacyjne (legislative libraries), akademickie biblioteki prawnicze (academic law libraries), biblioteki firm prawniczych
35
Roman A. Tokarczyk.
(law firm libraries), biblioteki stowarzyszeń adwokatów (bar association
libraries), biblioteki prawnicze hrabstw (county law libraries), biblioteki
prawnicze businessu i przemysłu (law libraries in business and industry).
AALL wydaje własny periodyk naukowy, gazetę, coroczny informator,
wznawiany podręcznik i informator o publikacjach prawniczych na temat
praw mniejszości.
Warranty Deed
The Grantor(s) ROBERT A. BROWN AND MARILYN B. BROWN, HUSBAND AND WITE AS JOINT TENANTS, whose
addrcss is 4488 S. 15 th. ST., GRAND JUNCTION, MI conwey(s) and watrant(s) to THOMAS A. STEVENSON AND
MARY R. STEVENSON, HUSBAND AND WIFE AS JOINT TENANTS whosc addrcss is 1803 W PARK ST., LANSING,
MI the following descibrcd in the CITY of GRAND JUNCTION, Country of MASON and State of Michigan:
LOT 47 OF WEST PORT PLAT IN THE CITY OF GRAND JUNCTION, MASON COUNTRY, MICHIGAN, EXCF.PT
THE WEST 20 FEET THEREOP, ACCORDING TO THE PLAT THEREOF AS RECORDED IN LIBER 1 OF PLATS ON
PAGE 69, MASON COUNTRY RECORDS
for the sura of SEVENTY-FIVE THOUSAND AND NO/100 ($ 75.000.00) subject to easements and
building and use restrictions of record and further subject to
NO OTHER ENCUMBRANCES.
Dated this 8TH day of JANUARY, 1990
Signed in the presencc of:
•
MARTHA BLACK
•
JAMES GREEN
Signed by:
ROBERT A. BROWN
*
MARILYN B BROWN
•
STATE OF M I C H I G A N \
COUNTY OF MASON
/
„
The foregoing instrument was acknowledged beforc me this
ROBERT A BROWN AND MARILYN B BROWN
8TH day of JANUARY. 1990 by
PATRICIA SAEL
Notary Public, MASON County,
Michigan
My commission cxpircs: DECEMBER 13, 1992
County Treasure^s Certificate
When recorded Return To: John
ALLEN & BOOTH P C.
(narnc)
433 W. STATE STREET
(Street address)
GRAND JUNCTION, MI
(city and sute)
Tax Parcel •
City Treasurcrs Certificate
Send Subsequent Tax Bills To:
THOMAS A STEVENSON
4488 S. 15TH ST.
GRAND JUNCTION, MI
Recording Fec
• TYPE OR PRINT NAMES UNDER SIGNATURES.
36
Drafted by: JOHN ALLEN
Business Address:
ALLEN & BOOTH P C .
433 W STATE ST
GRAND JUNCTION, MI
Transfer Tax