Powrót Drukuj Wyszukiwarka Wniosek ORD

Powrót
Drukuj
Wyszukiwarka
Rodzaj dokumentu
Sygnatura
Data
interpretacja indywidualna
IPTPB3/423-429/12-3/GG
2013.02.13
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi
Temat
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania
przychodów
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania
przychodów --> Wydatki nieuznawane za koszty uzyskania
przychodów
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Przychody
Słowa kluczowe
catering
koszty uzyskania przychodów
poczęstunki
posiłki
reklama
Istota interpretacji
Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na organizację świąt
branżowych o charakterze otwartym mogą stanowić koszty uzyskania
przychodów i powinny być traktowane jako koszty pośrednie
zaliczane w ciężar kosztów w momencie ich poniesienia?
Wniosek ORD-IN
526 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j.
Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20
czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa
podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w
imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej , reprezentowanej przez
pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2012 r. (data wpływu 21
listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidulanej przepisów prawa
podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do
kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę na organizację świąt
branżowych o charakterze otwartym (pytanie nr 2) w części przypadającej na:
pracowników i emerytów – jest prawidłowe,
zaproszonych gości m.in. przedstawicieli władz i społeczności lokalnych oraz
przedstawicieli firm współpracujących ze Spółką – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 21 listopada 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji
przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego
od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na
organizację świąt branżowych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca - (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) powstała w dniu 1 września 2010 r.
poprzez połączenie, zgodnie z art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks
spółek handlowych (Dz. U. z 2000r. Nr 94, poz. 1037, z późn. zrn.), kilkunastu spółek
(kopalnie węgla brunatnego, elektrownie konwencjonalne, elektrociepłownie) działających w
szeroko rozumianej branży górniczo-energetycznej. Z dniem połączenia Spółka wstąpiła we
wszystkie prawa i obowiązki spółek przejmowanych (sukcesja generalna). W szczególności,
pracownicy poszczególnych (przejętych) spółek zachowali prawo do wszelkich świadczeń
gwarantowanych im na poziomie poszczególnych tak Zakładowych Układów Zbiorowych
Pracy (dalej: ZUZP) jak i Ponadzakładowych Układów Zbiorowych Pracy (dalej: PUZP).
Tym samym z momentem połączenia Spółka została zobowiązana do respektowania tych
gwarancji. Obecnie Spółka składa się z Centrali i 12 Oddziałów.
Przeprowadzony przez Spółkę proces połączenia oznaczał nie tylko sukcesję praw i
obowiązków przysługujących/ciążących na spółkach przejmowanych, ale również, w oparciu
o zasady poszanowania wieloletnich tradycji poszczególnych branż gospodarki, skutkował
przejęciem i obowiązkiem dalszego respektowania przez Spółkę branżowych zwyczajów i
obyczajów, które kształtują zasady współżycia społecznego wśród osób związanych z branżą
górniczo-energetyczną.
Jednym z takich zwyczajów branżowych jest organizowanie uroczystości podkreślających
znaczenie górnictwa i energetyki. Siła oddziaływania tego zwyczaju jest tak duża, że jako
norma społeczna znalazł on odzwierciedlenie w powszechnie obowiązujących przepisach
prawa pracy poprzez umieszczenie stosownych zapisów w ZUZP i PUZP. Przykładowo
wskazać można na Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Zakładów Górniczych Węgla
Brunatnego z dnia 13 lutego 1992 r. (dalej: UZP Pr. Wg. Br.), którego art. 19 ust. 1 stanowi, iż
„Dzień Św. Barbary - 4 grudnia jest świętem górniczym - Dniem Górnika wolnym od pracy.”
Zapis podobnej treści znalazł się także np. w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy
dla Pracowników Przemysłu Energetycznego z dnia 13 maja 1993 r. (dalej: PUZP Pr. Prz.
Ener.), gdzie w art. 6 stanowi się, że „Dzień 14 sierpnia jest „Dniem Energetyka” branżowym świętem energetyków. Jest to dzień wolny od pracy.”
Obchody uroczystości są adresowane do pracowników Spółki i ich rodzin, obywateli
będących konsumentami dóbr wytwarzanych przez Spółkę oraz lokalnych społeczności, jak
również centralnych i lokalnych władz. Główne imprezy branżowe organizowane corocznie
przez Spółkę są związane z obchodami Dnia Górnika oraz Dnia Energetyka (dalej: święta
branżowe).
Obchody świąt branżowych obejmują:
imprezy zamknięte, w których mogą brać udział obecni, w tym zasłużeni dla Spółki
pracownicy, byli pracownicy Spółki, przedstawiciele władz i społeczności lokalnych
oraz przedstawiciele firm współpracujących ze Spółką,
imprezy o charakterze otwartym - dostępne dla szerszego grona uczestników, w tym
dla osób trzecich (wstęp na nie jest wolny).
W ramach opisanych imprez organizowane są uroczyste akademie, festyny, koncerty,
sympozja techniczne, konkursy, zabawy, zawody sportowe, rajd rowerowy i samochodowy,
zawody wędkarskie, turniej szachowy, zawody krótkofalowców oraz ogólnopolska
spartakiada energetyki.
Formą zaproszeń dla pracowników, ich rodzin oraz społeczności lokalnej są między
innymi plakaty rozwieszane w mieście, informacje w mediach lokalnych, gazetce pracowniczej
oraz radiowęźle zakładowym. W przypadku imprez zamkniętych zazwyczaj wysyłane są
zaproszenia.
Udział w omawianych imprezach jest dobrowolny. Ze względów praktycznych Spółka nie
prowadzi ewidencji osób, które wzięły udział w poszczególnych imprezach. Nie jest zatem
możliwe określenie wysokości wydatków poniesionych na organizację danego spotkania
przypadających na jednego uczestnika.
Spotkania zamknięte przybierają formę uroczystych akademii, w trakcie których
wygłaszane są przemówienia i przekazywane informacje m.in. o osiągnięciach Spółki,
wybranych kierunkach i strategiach rozwoju jej działalności oraz wyznaczonych na dany okres
celach biznesowych. Przedstawiciele Zarządu Spółki dziękują pracownikom za wkład w jej
rozwój, wręczane są odznaczenia dla zasłużonych pracowników i gości. Przewidziany jest
także program artystyczny oraz poczęstunek.
W zależności od rangi i wielkości imprezy są one organizowane w obiektach należących
do Spółki jak i na zewnątrz w obiektach wynajętych w tym celu. W związku z tym Spółka
ponosi m.in. koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, koszty wynajęcia sali, koszty
zaproszeń, usługi cateringowe i/lub gastronomiczne, koszty rejestracji fotograficznej i/lub
wizualnej, oprawę muzyczną, kwiaty dla odznaczonych pracowników, odznaczenia branżowe
i gadżety z logo Spółki. Wszystkie te wydatki finansowane są ze środków obrotowych. Ich
wysokość nie jest uzależniona od ilości osób uczestniczących w spotkaniach integracyjnych i
okolicznościowych, zazwyczaj ponoszone są w sposób zryczałtowany. Organizacją imprez
zajmują się pracownicy Spółki oraz członkowie Stowarzyszeń, Kół i Klubów działających
przy Spółce. Organizacja niektórych Imprez jest zlecana firmom zewnętrznym. Poszczególne
usługi kupowane są od niezależnych dostawców (tj. min. zakup nagród, transport, druk
plakatów i ogłoszeń, wynajem obiektów sportowych i sal konferencyjnych, zabezpieczenie
medyczne, ochrona i ubezpieczenie zbiorowe organizowanych imprez, oprawa artystyczna,
usługi gastronomiczne).
W związku z powyższym zadano następujące pytania:
1. Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na organizację świąt branżowych o
charakterze zamkniętym mogą stanowić koszty uzyskania przychodów i powinny
być traktowane jako koszty pośrednie zaliczane w ciężar kosztów w momencie ich
poniesienia...
2. Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na organizację świąt branżowych o
charakterze otwartym mogą stanowić koszty uzyskania przychodów i powinny być
traktowane jako koszty pośrednie zaliczane w ciężar kosztów w momencie ich
poniesienia...
3. Czy zorganizowanie przez Spółkę święta branżowego skutkować powinno
rozpoznaniem po stronie pracowników Spółki i innych uczestników imprez
przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń...
Niniejsza interpretacja dotyczy udzielenia odpowiedzi na pytanie nr 2 wniosku, natomiast w
zakresie pytania nr 1 i pytania nr 3 wniosku, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.
Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie wydatki poniesione na organizację świąt branżowych
o charakterze otwartym mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, a z racji tego, że
wydatki te stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15
ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej:
ustawa o CIT) Spółka może zaliczyć je w ciężar kosztów w dacie ich poniesienia.
Na wstępie Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o
CIT, „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów
lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych
w art. 16 ust. 1.”
Aby zatem dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, spełnione muszą
zostać łącznie następujące warunki:
wydatek musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub w celu
zachowania albo w celu zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym dany
wydatek nie musi mieć bezpośredniego przełożenia na konkretny przychód
osiągnięty przez podatnika, lecz wystarczające jest, aby jego poniesienie było
uzasadnione związkiem wydatku z prowadzoną przez podatnika działalnością;
wydatek musi zostać poniesiony i musi być wydatkiem definitywnym - przez co
należy rozumieć, że w ostatecznym rozrachunku musi on być pokryty z zasobów
majątkowych podatnika;
wydatek nie może zostać wymieniony wśród wydatków niestanowiących kosztów
uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust 1 ustawy o CIT.
W tym miejscu Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lipca 2004 r. (sygn. III SA 949/03), w którym Sąd
jednoznacznie stwierdził, że „odwołując się do utrwalonej linii orzecznictwa należy podkreślić,
że art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie daje podstawy do oceny
racjonalności wydatków. Uznanie danego wydatku za koszty uzyskania przychodów powinno
być uzależnione przede wszystkim od jego przeznaczenia. Nie należy do organów
podatkowych, ani do sądu badanie celowości i efektywności nakładów gospodarczych
podatnika, lecz jedynie czy dany rodzaj wydatku pozostaje w związku z działalnością
przedsiębiorstwa i nie stanowi wydatków przeznaczonych na cele osobiste podmiotów
zarządzających przedsiębiorstwem lub osób trzecich. O celowości ponoszenia wydatków,
związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, w tym również o podejmowaniu
nowych rodzajów i kierunków działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący
działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Ponadto, jeżeli wydatki poniesione przez
podatnika w celu uzyskania przychodu zostały prawidłowo udokumentowane i
zaewidencjonowane w prowadzonej ewidencji podatkowej (księgach rachunkowych),
podlegają one uwzględnieniu przy ustalaniu podstawy opodatkowania, jako koszty uzyskania
przychodów bez potrzeby ich udowodnienia w inny sposób. Zważyć przy tym należy, że
ustawodawca posługując się zwrotem „wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia
przychodu”, nie posługuje się sformułowaniem „skutek”. Takie sformułowanie ma istotne
znaczenie przy rozpatrywaniu pojęcia kosztów, albowiem czym innym jest „cel” działania, a
czym innym „skutek” będący następstwem podjętych działań. Przez sformułowanie „w celu”
należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie
podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach
przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść
oczekiwane następstwo (przychód). Z tych też powodów brak „skutku”, tj. przychodu, nie
dyskwalifikuje wydatku jako kosztu poniesionego w celu osiągnięcia przychodu.
Konkludując, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia
przychodów, a zatem warunkiem uznania danego wydatku za taki koszt jest zamierzony cel
jego poniesienia. Wystarczającym jest, by poniesienie tych kosztów miało lub mogło mieć
wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.”
W kontekście powyższego orzeczenia oraz stanu faktycznego przedstawionego na wstępie
Wnioskodawca podkreśla, iż z punktu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności
gospodarczej wydatki na organizację świąt branżowych (i to zarówno tych o charakterze
zamkniętym, jak i otwartym) są celowe i efektywne z punktu widzenia interesów i
funkcjonowania Spółki. Wydatki te mają bowiem znaczący wpływ na źródła przychodów w
Spółce. Tradycja związana z rolą i obecnością świąt branżowych w branży górniczej i
energetycznej jest tak silna, że brak obchodów opisanych w stanie faktycznym uroczystości
byłby odebrany przez pracowników i inne osoby związane z tą gałęzią przemysłu jako brak
szacunku dla tradycji górniczo-energetycznych i tym samym skutkowałby spadkiem
pozytywnych nastrojów wśród załogi. To z kolei oznaczałoby spadek efektywności
funkcjonowania Spółki. Jednym z podstawowych celów finansowania przez Spółkę świąt
branżowych jest zatem cel pracowniczy - zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów,
jakim jest załoga - podstawowy zasób, dzięki któremu Spółka generuje przychody.
Niezależnie od powyższego wskazuje także, że organizowanie przez Spółkę (jak również i
inne podmioty działające w branży górniczo-energetycznej) świąt branżowych wynika nie
tylko z oczywistych korzyści z tego płynących, ale także z wieloletniej tradycji, gdzie
okoliczność organizowania tego rodzaju festynów wpisała się w obyczaj tak dalece, że stanowi
normę społeczną zobowiązującą przedsiębiorców do zapewnienia istnienia takich uroczystości.
Ranga tej normy znajduje uzasadnienia nie tylko w tradycji, ale także w przepisach prawa.
Mianowicie, w przepisie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o stopniach
górniczych, honorowych szpadach górniczych i mundurach górniczych jest mowa o istotnych
z punktu widzenia branży górniczej dniach (uroczystościach). I tak wskazana ustawa stanowi
o: 1) świętach państwowych, 2) Dniu Górnika, 3) uroczystościach dekoracji orderami,
odznaczeniami państwowymi i odznakami, 4) uroczystościach nadania stopnia górniczego i
wręczenia honorowej szpady górniczej, 5) innych uroczystościach, ceremoniach i
wystąpieniach ważnych dla środowiska górniczego. Zakorzeniony w polskiej tradycji zwyczaj
organizowania świąt branżowych znalazł zatem odzwierciedlenie w aktach normatywnych
kształtujących porządek prawny Rzeczypospolitej Polskiej. Doniosłość świąt branżowych i
obowiązek ich respektowania przez Spółkę wynika nie tylko z ww. ustawy, ale również z
przepisów prawa pracy, kształtowanych w tym przypadku postanowieniami ZUZP i PUZP
(np. z UZP Pr. Wg. Br, czy PUZP Pr. Prz. Ener.). Dostrzegając znaczenie przedmiotowych
uroczystości Wnioskodawca świadomie zobowiązał się bowiem udzielić swoim pracownikom
dnia wolnego od pracy. W konsekwencji Spółka udzielając swoim pracownikom takiego dnia
jest także zwyczajowo zobowiązana do zorganizowania uroczystości mającej na celu
uczczenie istniejącej w branży tradycji.
Co za tym idzie, skoro akty rangi ustawowej oraz przepisy innych aktów kształtujących
normy prawa pracy sankcjonują polską tradycję świąt branżowych kształtującą zasady
współżycia społecznego, wymieniając expressis verbis mające doniosłe znaczenie dla branży
górniczej uroczystości, święta bądź ceremonie (które to dni są dniami wolnymi od pracy), to
uzasadnionym jest wniosek, iż sfinansowanie przez Spółkę kosztów takich wydarzeń stanowi
realizację nałożonego na nią obowiązku w tym zakresie.
Ponadto, zgodnie z przepisem art. 94 pkt 10 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks
pracy (dalej: KP), „pracodawca jest obowiązany w szczególności (...) wpływać na
kształtowanie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego." Na istotność powyższego
obowiązku jako jednego z podstawowych zobowiązań pracodawcy wielokrotnie wskazywały
tak doktryna, jak i sądy powszechne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2008 r.
(sygn. I PK 260/07) oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2009 r. (sygn. II PK
114/09). Co więcej, naruszenie przez pracodawcę zasad współżycia społecznego (tj.
uczciwego działania, dobrych obyczajów, przyzwoitości, lojalności wobec pracownika)
stanowi czyn niedozwolony -art. 415 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny
(dalej: KC) w związku z art. 300 KP. Istotnym jest także fakt, iż tak doktryna, jak i
orzecznictwo przyjmuje, że umowa o pracę zobowiązuje nie tylko do świadczeń w niej
wyrażonych, ale wywołuje również skutki, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia
społecznego i z ustalonych zwyczajów (art. 56 KC w zw. z art. 300 KP).
Mając na uwadze powyższe, skoro organizacja świąt branżowych stanowi przejaw
dobrego obyczaju (ustalonego zwyczaju) usankcjonowanego przepisami ustawy o stopniach
górniczych a wywiązanie się z ww. oczekiwanego zachowania stanowi przejaw
respektowania i kształtowania zasad współżycia społecznego, stwierdzić należy, iż
Wnioskodawca organizując i finansując koszty świąt branżowych wypełnia nałożone na niego
obowiązki z zakresu prawa pracy.
Z kolei fakt, iż naruszenie przez pracodawcę ww. obyczajów (będących elementem zasad
współżycia społecznego) może narazić Wnioskodawcę na odpowiedzialność
odszkodowawczą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2003 r. (sygn. I PK
273/02); por. T. Czech, Zasady współżycia społecznego a odpowiedzialność deliktowa, PiP
2008, nr 12, s. 39; por. też wyrok sądu apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 grudnia 2006 r.
(sygn. III APa 170/05) wywiązanie się przez Wnioskodawcę z ww. obowiązku stanowi
zabezpieczenie źródeł jego przychodów.
Powyższe potwierdza, że poniesienie przez Spółkę wydatków na organizację świąt
branżowych stanowi realizację obowiązków pracodawcy wynikających z Kodeksu Pracy.
Skoro zatem Spółka zobowiązana jest do ponoszenia tego rodzaju wydatków (taką formę
zachowania narzucają Spółce zasady współżycia społecznego), to Spółka realizując obowiązki
wynikające z przepisów prawa pracy powinna być uprawniona do zaliczania przedmiotowych
wydatków w ciężar kosztów swojej działalności. Spółka nie może bowiem ponosić
negatywnych konsekwencji określonych zachowań, które zostały jej narzucone wbrew jej
woli.
Potwierdzeniem prawidłowości przedstawionego stanowiska może być przykładowo
indywidualna interpretacja prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w
Katowicach z dnia 23 listopada 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-1536/1 O/AK), w której organ
podatkowy stwierdził, że „(...) Spółka zobligowana jest do stosowania postanowień przyjętego
układu zbiorowego pracy, ponieważ stanowi on źródło prawa pracy" a co za tym idzie „(...)
skoro Spółka została zobowiązana na mocy zbiorowego układu pracy do zapewnienia
pracownikom określonych świadczeń to wydatki ponoszone przez Spółkę na te świadczenia
mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.” Z powyższego, w sposób
jednoznaczny wynika, iż zobowiązanie przedsiębiorców do określonych zachowań skutkować
powinno prawem po ich stronie do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów tak
poniesionych wydatków.
Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, spełniony został ustawowy wymóg
celowości wydatków pozwalający na uznanie ich za koszty uzyskania przychodów.
Z uwagi na fakt, iż Spółka ponosi przedmiotowe wydatki ze środków własnych (dochodzi
do uszczuplenia jej zasobów majątkowych) uznać należy, że i ten warunek został spełniony.
Następnie Spółka podkreśla że Jej zdaniem wydatki na organizację imprez opisanych w
stanie faktycznym nie stanowią kosztów reprezentacji. Spółka wskazuje, że przepisy prawa
podatkowego nie definiują pojęcia reprezentacji.
Zasadnym jest zatem posiłkowanie się w tym zakresie wykładnią językową tego pojęcia. I
tak, zgodnie z definicją zawartą w Nowym Słowniku Języka Polskiego (PWN, Warszawa
2003) reprezentacja to „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze
stanowiskiem, pozycją społeczną". Podobnie w Słowniku wyrazów obcych PWN (red. J.
Tokarski, Warszawa 1988, s. 644). W Małym słowniku języka polskiego (red. E. Sobol,
Warszawa 1997, s. 780) autorka wskazuje, że w języku potocznym reprezentacja to
„wystawność życia, okazałość, zwłaszcza z chęci popisania się przed kimś".
Przenosząc definicję słownikową na grunt ustawy o CIT, stwierdzić należy, iż
reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (przedsiębiorcy), wiążące się z
okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy
reprezentowaniu firmy.
W omawianym stanie faktycznym zdaniem Spółki poniesione wydatki nie spełniają
powyższej definicji reprezentacji. Celem przedmiotowych wydatków jest bowiem budowanie
pozytywnego wizerunku Spółki jako społecznie odpowiedzialnego podmiotu dbającego o
kultywowanie tradycji branżowych. Nie można w takim przypadku mówić o spełnieniu
przesłanki okazałości i wystawności. Organizowane imprezy nie mają bowiem na celu
wprawianie uczestników w zachwyt nad ich formą. Stanowią wyłącznie alternatywny sposób
spędzania wolnego czasu sprzyjający zacieśnianiu więzi społecznych i gruntujących pozycje
Spółki jako przyjaznego przedsiębiorcy.
W tym miejscu Wnioskodawca przytacza także interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w
Warszawie z dnia 16 stycznia 2009 r. (sygn. IPPB5/423-155/08-2/MW). W interpretacji tej
organ podatkowy stwierdził, że „wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na nabycie
kwiatów doniczkowych, donic i artykułów dekoracyjnych należy (...) potraktować jak koszty
związane z funkcjonowaniem firmy i zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodów, o
ile są racjonalne i wykazują związek przyczynowo - skutkowy z przychodami oraz spełniają
wymogi określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Gdyby
ww. dekoracje przekraczały zwyczajowo przyjęte normy w danej branży czy okolicy, były
nadzwyczaj wystawne, bardziej ekskluzywne, wytworne, odpowiednio drogie, poprawiały
znacząco estetyczny wizerunek firmy oraz były umieszczane wyłącznie w pomieszczeniach,
gdzie przyjmowani są zazwyczaj tylko określeni klienci (np. sala konferencyjna, biura osób
reprezentujących Spółkę), wtedy zastosowanie znalazłby przepis art. 16 ust 1 pkt 28 ustawy o
podatku dochodowym od osób prawnych, tj. wydatki Spółki, na wystawne dekoracje, nie
mogłyby zostać uznane przez Spółkę za koszty uzyskania przychodów. Wydatki na zakup
kwiatów doniczkowych, donic, dekoracji świątecznych mogą być uznane za koszty uzyskania
przychodu, mając na uwadze fakt, że wystrój świąteczny jest w obecnych warunkach
rynkowych wymogiem stawianym przez klientów. W świetle powyższego uznać należy, iż
wydatki te nie wyczerpują wskazanej definicji reprezentacji."
Choć powyższa interpretacja dotyczy zakupu kwiatów do biura, to jednak z
przedstawionej przez Dyrektora Izby Skarbowej argumentacji jasno wynika, że o reprezentacji
można mówić dopiero w sytuacji, gdy ponoszone wydatki przekraczają zwyczajowo przyjęte
normy w danej branży. Tym samym, skoro od kilkudziesięciu lat normą w branżach, w
których działa Wnioskodawca, jest organizowanie świąt branżowych, ponoszone na te cele
wydatki uznać należy za mieszczące się w zwyczajowych kosztach funkcjonowania
Wnioskodawcy.
Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, skoro przedmiotowe wydatki nie
przekraczają zwyczajowo przyjętych norm w branży górniczo-energetycznej, a co za tym idzie
nie noszą cech reprezentacji, brak jest podstaw by przypisać im przymiot kosztowości na
gruncie ustawy o CIT.
Podobnie jak w przypadku reprezentacji, w przepisach podatkowych nie definiuje się
pojęcia reklamy. Reklama, według Słownika języka polskiego (red. W. Doroszewski, t. 7,
Warszawa 1965) to: „rozpowszechnianie informacji o usługach, towarach, miejscach i
możliwościach nabycia towarów, o uzdrowiskach, wycieczkach itp.". Według Słownika
języka polskiego (red. M. Szymczak, t. 3, Warszawa 1994) reklama to: „rozpowszechnianie
informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie
kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia
itp.) służące temu celowi". Mając na uwadze powyższe definicję oraz charakter działań
podejmowanych przez Spółkę w ramach organizowanych świąt branżowych należy
stwierdzić, iż imprezy te mają zarówno charakter integracyjny jak i reklamowy.
Spółka wskazuje, iż w przypadku organizacji imprez o charakterze otwartym, duży nacisk
kładziony jest na promocję i reklamę Spółki już na etapie przygotowania programu obchodów
poszczególnych imprez, drukowania plakatów z tymże programem. Spółka dba o
umieszczenie znaków firmowych na bilbordach opatrzonych hasłami reklamowymi, tablicach
informacyjnych, balonach z reklamą, w odpowiednio wyeksponowanych miejscach.
Biorąc dodatkowo pod uwagę oddziałową strukturę Spółki, ww. imprezy niewątpliwie
przyczyniają się do większej integracji pracowników, którzy na co dzień kontaktują się ze sobą
tylko telefonicznie lub za pomocą poczty elektronicznej. Osobiste poznanie się w trakcie takich
uroczystości z pewnością poprawia jakość wzajemnych kontaktów, a także ułatwia
rozwiązywanie problemów i pokonywanie barier, jakie napotykają oni w trakcie codziennej
współpracy. Nie bez znaczenia w procesie motywowania pracowników pozostaje również
fakt, iż Spółka podczas organizowanych imprez nagradza, wyróżnia, odznacza swoich
pracowników i inne osoby współpracujące ze Spółką. W ten sposób kształtowany jest
pozytywny wizerunek pracodawcy, który nie tylko wymaga i dba o warunki pracy, ale także
potrafi docenić trud pracy i zaangażowanie swoich podwładnych.
Podsumowując, w ocenie Spółki wydatki ponoszone na organizację imprez branżowych
przykładowo Dzień Energetyka, Dzień Górnika stanowić powinny Jej koszty uzyskania
przychodów.
Analogicznej wykładni podobnych stanów faktycznych dokonały organy podatkowe w
poniższych interpretacjach:
Postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego Naczelnika Drugiego
Urzędu Skarbowego z dnia 30 sierpnia 2007 r., sygn. …,
piśmie Ministerstwa Finansów z 27 lutego 1995 r., nr …, opublikowane w
Przeglądzie Podatku Dochodowego …,
decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 września 2006 r., znak …,
postanowieniu Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w
Warszawie z dnia 13 października 2006 r., znak …,
piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 30 grudnia 2005 r., znak ..., interpretacji prawa
podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 maja 2011 r., sygn.
IPPB5/423-375/11-2/ RS,
interpretacji prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4
maja 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-479/11/BG.
Zdaniem Wnioskodawcy moment zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania
przychodów zależy od charakteru jego przynajmniej potencjalnego wpływu na przychody
podatnika. Zgodnie z art. 15 ust. 4 ww. ustawy ogólną zasadą jest, że koszty uzyskania
przychodów bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w roku podatkowym, w
którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.
Ponadto w ust. 4b i 4c ww. artykułu ustawodawca przewidział dodatkowe rozwiązania w
sytuacjach szczególnych. Tymczasem ust. 4d określa moment zaliczenia do kosztów uzyskania
przychodów wydatków innych niż bezpośrednio związane z przychodem. Mianowicie tzw.
pośrednie koszty uzyskania przychodów należy zaliczać w ciężar kosztów podatkowych w
momencie ich poniesienia lub, w przypadku kosztów dotyczących okresu przekraczającego
rok podatkowy, gdy nie można określić jaka ich część dotyczy danego roku, proporcjonalnie
do długości tego okresu.
Mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w
ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania
kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe
można podzielić na:
1. bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na
uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w
jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) - klasycznym przykładem
bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają
wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej
jednostki towaru,
2. inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób
przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako
prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
„Pośrednie” koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym
związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - często nie jest możliwe ustalenie, w jakim
okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów
zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie
obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty
promocji i reklamy.
Mając na uwadze powyższe zdaniem Spółki przyjąć należy, że zgodnie z art. 15 ust. 4d
ustawy o CIT wydatki poniesione przez Spółkę w związku z organizacją świąt branżowych
stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, które
są potrącalne w dacie ich poniesienia.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej
przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie zaliczenia do kosztów
uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę na organizację świąt
branżowych o charakterze otwartym (pytanie nr 2) w części przypadającej na:
pracowników i emerytów – za prawidłowe,
zaproszonych gości m.in. przedstawicieli władz i społeczności lokalnych oraz
przedstawicieli firm współpracujących ze Spółką – za nieprawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od
osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów
są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia
źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu
każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie
w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa
wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub
wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach
należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a
powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też
zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma
cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów,
jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością
powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania
przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:
został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać
pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania
przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika
przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została
podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub
może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww.
ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są więc
wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością
gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów,
które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do
uzyskania przychodów.
Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym
wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że
poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego
przychodu. Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania
przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.
W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:
bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na
uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w
jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b - 4c
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób
przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako
prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d, 4e ustawy o
podatku dochodowym od osób prawnych).
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu
"bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego".
Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio
związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w
sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem
bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na
nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.
Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego
odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać
konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty
ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną,
ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie
związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi
przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku
podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.
Stosownie do przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są
potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok
podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego,
w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości
okresu, którego dotyczą.
Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede
wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz
wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również
obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu ich integracji, np. w postaci
organizacji dla nich spotkań szkoleniowo – integracyjnych (w tym wyjazdowych), spotkań
integracyjnych grupy pracowników, spotkań okolicznościowych z okazji świąt lub innych
ważnych wydarzeń, spotkań informacyjno – integracyjnych. Są one bowiem związane z
prowadzoną przez podatnika działalnością, mają na celu poprawę atmosfery pracy,
zintegrowanie pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji wpłynie na zwiększenie
efektywności ich pracy).
W każdej sytuacji jednakże trzeba sprawdzić, jaki jest cel takiego spotkania. W przypadku,
jeżeli wydatki poniesione zostały na zorganizowanie spotkania integracyjnego mającego na
celu poprawę komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy poprzez zintegrowanie
pracowników z firmą, budowanie zespołu, poprawy atmosfery pracy oraz ułatwienie ułożenia
wzajemnych relacji między pracownikami i w efekcie poprawę efektywności pracy a przez to
zwiększenie przychodów osiąganych przez podatnika, to wówczas spełniają warunki, o
których mowa w art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą
zostać zakwalifikowane do kosztów podatkowych. Jeśli jednak spotkanie nie służy takiemu
celowi, a przebywanie pracowników ze sobą czy konsumpcja są celem samym w sobie, to w
takim przypadku nie można uznać, iż wydatki poniesione na organizację takiej imprezy mają
związek z przychodem, wobec czego nie stanowią one kosztu uzyskania przychodów.
W tym miejscu należy podkreślić, iż to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego
ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania
przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy
poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem
źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.
Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez
podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez
tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku
przyczynowo – skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.
W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są
obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w
sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i
wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno
ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio
lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.
Treść przywołanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego –
składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju
normatywną klauzulę generalną.
Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej
spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:
1. poniesienie wydatku,
2. poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, względnie
zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.
Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania
przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest
wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi
przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod
warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może
mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo
zabezpieczeniem źródła przychodów.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie
uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności
poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że zakres przedmiotowy wyłączenia z
kosztów uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, wyznacza słownikowe znaczenie
pojęcia reprezentacja. Oznacza to, że wymienione przykładowo w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty związane z usługami gastronomicznymi,
zakupem żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie stanowią kosztów podatkowych
w sytuacji, w której realizują cel jakim jest reprezentacja.
Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiują
pojęcia "reprezentacja”, ani też nie odsyłają do innych przepisów prawa. Brak ustawowej
definicji pojęcia "reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania jego zakresu
znaczeniowego. Interpretacji tego pojęcia należy dokonać w oparciu o wykładnię językową,
która przy rozwiązywaniu problemów podatkowych jest metodą podstawową. Takie
stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 2004 r., sygn. SN V
KK 337/03, stwierdzając, że w procesie wykładni pierwszeństwo mają dyrektywy językowe.
Według Słownika języka polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
1996, pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka, „reprezentacja” to grupa osób, instytucja
występująca w czyimś imieniu, reprezentująca czyjeś interesy, przedstawicielstwo, okazałość,
wystawność w czyimś sposobie życia związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. W
związku z powyższą definicją na gruncie ustawy podatkowej należy przyjąć, że reprezentacja
to występowanie w imieniu podatnika wiążące się z okazałością, w celu wywołania jak
najlepszego wrażenia.
W orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że analizując pojęcie reprezentacji należy
uznać, że jest to takie działanie podatnika, które ma na celu utrzymanie kontaktów oficjalnych i
handlowych z innymi podmiotami, przyjmowanie i utrzymywanie delegacji lub kontrahentów,
uczestniczenie w przyjęciach. Za wydatki związane z reprezentacją należy uznać te, które mają
na celu kształtowanie własnego wizerunku firmy, powodujące pozytywne postrzeganie
przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, co z kolei stanowi zachętę do podejmowania rozmów,
czy współpracy. Takie wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.
Należy także pamiętać o wyłączeniach wynikających z uregulowań zawartych w art. 16
ust. 1 ww. ustawy.
Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 cytowanej ustawy, nie uważa się za
koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi
gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.
W myśl art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa
się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której
mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania
przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym
funduszu świadczeń socjalnych.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca organizuje
obchody uroczystości branżowych, które są adresowane do pracowników Spółki i ich rodzin,
obywateli będących konsumentami dóbr wytwarzanych przez Spółkę oraz lokalnych
społeczności, jak również centralnych i lokalnych władz. Główne imprezy branżowe
organizowane corocznie przez Spółkę są związane z obchodami Dnia Górnika oraz Dnia
Energetyka (dalej: święta branżowe).
Obchody świąt branżowych obejmują:
imprezy zamknięte, w których mogą brać udział obecni, w tym zasłużeni dla Spółki
pracownicy, byli pracownicy Spółki, przedstawiciele władz i społeczności lokalnych
oraz przedstawiciele firm współpracujących ze Spółką,
imprezy o charakterze otwartym - dostępne dla szerszego grona uczestników, w tym
dla osób trzecich (wstęp na nie jest wolny).
W ramach opisanych imprez organizowane są uroczyste akademie, festyny, koncerty,
sympozja techniczne, konkursy, zabawy, zawody sportowe, rajd rowerowy i samochodowy,
zawody wędkarskie, turniej szachowy, zawody krótkofalowców oraz ogólnopolska
spartakiada energetyki.
Formą zaproszeń dla pracowników, ich rodzin oraz społeczności lokalnej są między
innymi plakaty rozwieszane w mieście, informacje w mediach lokalnych, gazetce pracowniczej
oraz radiowęźle zakładowym. W przypadku Imprez zamkniętych zazwyczaj wysyłane są
zaproszenia.
Udział w omawianych imprezach jest dobrowolny. Ze względów praktycznych Spółka nie
prowadzi ewidencji osób, które wzięły udział w poszczególnych imprezach. Nie jest zatem
możliwe określenie wysokości wydatków poniesionych na organizację danego spotkania
przypadających na jednego uczestnika.
Spotkania zamknięte przybierają formę uroczystych akademii, w trakcie których
wygłaszane są przemówienia i przekazywane informacje m.in. o osiągnięciach Spółki,
wybranych kierunkach : strategiach rozwoju jej działalności oraz wyznaczonych na dany okres
celach biznesowych. Przedstawiciele Zarządu Spółki dziękują pracownikom za wkład w jej
rozwój, wręczane są odznaczenia dla zasłużonych pracowników i gości. Przewidziany jest
także program artystyczny oraz poczęstunek.
W zależności od rangi i wielkości imprezy są one organizowane w obiektach należących
do Spółki jak i na zewnątrz w obiektach wynajętych w tym celu. W związku z tym Spółka
ponosi m.in. koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, koszty wynajęcia sali, koszty
zaproszeń, usługi cateringowe lub gastronomiczne, koszty rejestracji fotograficznej lub
wizualnej, oprawę muzyczną, kwiaty dla odznaczonych pracowników, odznaczenia branżowe
i gadżety z logo Spółki. Wszystkie te wydatki finansowane są ze środków obrotowych. Ich
wysokość nie jest uzależniona od ilości osób uczestniczących w spotkaniach integracyjnych i
okolicznościowych, zazwyczaj ponoszone są w sposób zryczałtowany. Organizacją imprez
zajmują się pracownicy Spółki oraz członkowie Stowarzyszeń, Kół i Klubów działających
przy Spółce. Organizacja niektórych imprez jest zlecana firmom zewnętrznym. Poszczególne
usługi kupowane są od niezależnych dostawców (tj. min. zakup nagród, transport, druk
plakatów i ogłoszeń, wynajem obiektów sportowych i sal konferencyjnych, zabezpieczenie
medyczne, ochrona i ubezpieczenie zbiorowe organizowanych imprez, oprawa artystyczna,
usługi gastronomiczne).
Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę
stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatki na organizację spotkania o charakterze
otwartym z okazji święta branżowego, tzw. Dnia Górnika w poszczególnych Zakładach
Spółki oraz poza ich siedzibami w części przypadającej na pracowników i emerytów, jeśli nie
noszą znamion wystawności, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z
przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Z uwagi na ich charakter są to koszty pośrednie i stosownie do art. 15 ust. 4d ww. ustawy
mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, w dacie ich poniesienia.
Natomiast w przypadku udziału w spotkaniu z okazji święta branżowego, tzw. Dnia
Górnika zaproszonych gości m.in. przedstawicieli władz i społeczności lokalnych oraz
przedstawicieli firm współpracujących ze Spółką, wydatki na organizację imprezy w części
proporcjonalnie przypadającej na te osoby, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.
Spotkania z tymi osobami mają charakter oficjalny, kształtują wizerunek firmy, powodujący
pozytywne postrzeganie przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne i jako wydatki
reprezentacyjne, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od
osób prawnych, zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.
Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania
przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak
również prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży
obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi
skutki prawne z tego faktu w postaci w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.
Dodatkowo należy zauważyć, że powołane we wniosku orzeczenia sądów
administracyjnych oraz indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego innych
organów są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w
określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie
stanowią powszechnie obowiązującego prawa podatkowego.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu
prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa
podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał
interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się
dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30
sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012
r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww.
ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do
usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie
sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są
przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro
Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków
Trybunalski.
Powrót
Drukuj
Wyszukiwarka