Kobieta ubrania buty kobieta suka

Kategoria: reportaż literacki
Autor: Julia Pliżga
Gimnazjum Nr 5 im. Sybiraków
w Zamościu
GALERIA NA WIETRZE
Wyjątkowo chłodny niedzielny poranek. Rwący wiatr z łatwością miota
piaskiem w oczy ludzi, których jak co tydzień, jest tu bardzo wiele. Ubrania,
meble, produkty spożywcze, wszystko w jednym miejscu, prawdziwa galeria,
galeria na wietrze. W powietrzu unosi się woń hot-dogów i frytek. Słychać
nawoływania sprzedawców zachęcających do kupna swojego towaru.
Granice galerii wyznacza szereg brudnych, zakurzonych w pyle
samochodów. Stoją wszędzie gdzie tylko się da, gdyż z reguły skromne
wielkościowo parkingi, zajmują posiadacze aut z tutejszą rejestracją LZA, LZ,
czasem zdarza się, że korzystne miejsca na parkingu zdobędą pojazdy z
pobliskich miasteczek – LHR-y, LTM-y, LKS-y, czy LBL-e.
Większość nie ma jednak takiego szczęścia. Wzdłuż i naokoło lotniska
ciągnie się długi pas przeróżnych marek samochodowych z przeróżnymi
rejestracjami. W lecie łatwo wyznaczyć czas w jakim tam stoją, gdyż osiadający
kurz zdradza wszystko. Miesiąc luty na szczęście tego oszczędza. Ziemię
pokrywa lekka pierzynka śnieżna, gdzieniegdzie tylko widnieją kałuże z błota,
wyjeżdżone przez największe pojazdy typu jeep.
Tak duża liczba samochodów świadczy o jeszcze większej ilości
kupujących. Mężczyźni, kobiety w różnym wieku, każdy szuka czegoś dla
siebie. Zatrzymują się przy większości stoisk, z uwagą wypatrując wśród rzeczy
okazji. Przy jednym ze straganów nastolatek pomaga w wyborze pościeli swojej
babci, emerytce, która na widok tak wielu wzorów i kolorów zupełnie tracił
głowę. Dla osoby w starszym wieku miejsce to jest spełnieniem marzeń. Nie
musi szukać w różnych, odległych sklepach produktów, kiedy tutaj, ma
wszystko pod ręką. Kolejny kiermasz zajmuje grupa nastolatków wybierająca
koszulki z nadrukami zespołów rockowych. Ludzie młodsi nie zaglądają tu tak
1
często, bo wszystko da się kupić przez internet, jednak pewniej, szybciej i z
pewnością taniej wybrać się tu – zapewniają.
W centrum całego zamieszania znajduje się jedno, małe stoisko, na
którym skromnie ułożone są buty przeróżnego rodzaju. W związku z
nadchodząca porą roku i warunkami atmosferycznymi przeważa obuwie
zimowe, ale nie brak też klapek czy tenisówek. Oprócz butów do kupienia są
także koszulki. Dziś powieszone na wieszakach, ruchliwie tańczą w powietrzu,
to chyba jeden z najzimniejszych poranków miesiąca. Obok tego stoiska nie da
się przejść obojętnie. Mimo niewielkiej ilości produktów ich wygląd naprawdę
przyciąga uwagę. Kolorowe zamsze, złote zamki, kokardy, guziki, falbany,
wstążki nie umykają niczyjej uwadze.
Wielobarwny kram, nie posiada jednak tak jaskrawego właściciela. Wręcz
przeciwnie. Pan Jacek, 40-letni mężczyzna, w zbiorowisku tylu rzeczy staje się
prawie niewidoczny. Obojętnie spogląda na dobytek, nie krzyczy przeraźliwie,
reklamując swój towar, w milczeniu stoi i obserwuje kupujących. Zupełnie różni
się od reszty tłumu przedstawicieli nowych państw Unii Europejskiej, jako
jedyny Polak w zasięgu kilku stoisk zachowuje się poważnie, cicho. Sytuacja na
giełdzie wcale mnie nie zadowala – jak mówi. Ten z natury szczery i uczciwy
człowiek wzburza się, gdy handel prowadzony przez wielu sprzedawców
odbywa się bez kontroli i ewidencji. On swoją działalność zaczął już kilka lat
temu. Uważa, że od początku wykazywał się sprawiedliwością.
Nie tylko sprawa handlu jest dla niego powodem zmartwień. Jako
mieszkaniec Zamościa niepokoi się stanem czystości lotniska po opuszczeniu go
przez ludzi. Aluminiowe woreczki, folie krążą nad ziemią w niezliczonych
ilościach. Aż strach patrzeć do czego może doprowadzić działanie człowieka –
mówi. Pan Jacek starannie pilnuje porządku. Stara się jak najbardziej dbać o
swój obszar pracy.
Około godziny trzynastej tłum przerzedza się, jest więcej wolnego
miejsca, a prowizoryczne alejki między stoiskami nie są już tak ciasne.
2
Ciężarówki z jedzeniem odjeżdżają, pozostawiając po sobie chaos. Elementy
straganów składane są do pudełek. Meble są rozkładane na części i chowane,
ubrania układane na stos i pakowane do pudeł. Po upływie pół godziny na
miejscu można zastać jedynie puste pole. Nie do końca puste. Przestrzeń
wypełnia sterta śmieci, przeróżnych, butelek, worków, torebek, papierów.
Wolny rynek rządzi się swoimi prawami –
dodaje pan Jacek. Teraz
sprzedający, jak i kupujący, wszyscy starają się opuścić to miejsce, co nie jest
takie łatwe. Większości ludzi denerwuje tego typu trudność drogowa, jednak
stali mieszkańcy Mokrego przyzwyczaili się do tych warunków i nawet polubili.
Lubię te „Mokre tarasy”. Nie kupuję tam, ale w okresie wakacji zdarza mi się
przyglądać ludziom stojącym w korku. Mrowie, a raczej plankton – ocenia jedna
z mieszkanek mająca na wszystko widok z okna. Kobieta współczuje jedynie
ekipie sprzątającej, która zaraz po południu ugania się za fruwającymi folijkami.
Cóż, jakie miasto, takie tarasy – stwierdza.
3