Nazwa Wydziału Wydział Wychowania Fizycznego Nazwa jednostki
Transkrypt
Nazwa Wydziału Wydział Wychowania Fizycznego Nazwa jednostki
Nazwa Wydziału Nazwa jednostki prowadzącej moduł Nazwa modułu kształcenia Kod modułu Język kształcenia Efekty kształcenia dla modułu kształcenia Wydział Wychowania Fizycznego Katedra Teorii i Metodyki Wychowania Fizycznego Zakład Specjalnej Edukacji Fizycznej Komunikacja niewerbalna Polski Wiedza W01 W02 W03 Dla kierunku studiów K_W8 K_U11 K_K7 Dla obszaru kształcenia S2A_W04 M2_U01 M2_K06 Wiedza W01. Posiada wiedzę o osobach z zaburzeniami komunikacji. Zna sposoby tworzenia więzi społecznych. Potrafi zidentyfikować potrzeby osoby z dysfunkcją w komunikacji. Posiada umiejętność wyboru właściwych form komunikacji. Posługuje się fachową terminologią. Umiejętności U1 U01. Potrafi dostosować właściwą metodę komunikacji do potrzeb osoby starszej lub niepełnosprawnej. Rozumie różnice pomiędzy językiem migowym a miganym, zna koncepcje i zasady komunikacji makatonem, alfabetem Blissa i wybranymi niewerbalnymi metodami komunikacji U2 Kompetencje społeczne. U3 K01. Jest świadomy znaczenia komunikacji dla właściwych relacji interpersonalnych Fakultatywny Efekty kształcenia dla modułu kształcenia Typ modułu kształcenia (obowiązkowy/fakultatywny) Rok studiów Semestr Imię i nazwisko osoby/osób prowadzących moduł Imię i nazwisko osoby/osób egzaminującej/egzaminujących bądź udzielającej zaliczenia, w przypadku gdy nie jest to osoba prowadząca dany moduł Sposób realizacji Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i studentów, gdy w danym module przewidziane są takie zajęcia Liczba punktów ECTS przypisana modułowi Bilans punktów ECTS II USM 3 dr hab. Anna Zwierzchowska prof. nadzw. dr hab. Anna Zwierzchowska prof. nadzw. Zajęcia wymagające bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i studentów. Stacjonarne Wykłady:26 Ćwiczenia: 0 godzin ŁĄCZNIE: 26 godzin Niestacjonarne Wykłady:26 Ćwiczenia: 0 godzin ŁĄCZNIE: 26 godzin 2 Stacjonarne: uczestnictwo w wykładach: 26 godzin przygotowanie do ćwiczeń: 8 czytanie literatury:8 przygotowanie projektu: 8 1 Stosowane metody dydaktyczne konsultacje dodatkowe: 2 Sumaryczne obciążenie pracą studenta=52 godziny Punkty ECTS 2. Niestacjonarne: uczestnictwo w ćwiczeniach: 26 godzin przygotowanie do ćwiczeń: 8 czytanie literatury: 8 przygotowanie projektu: 8 konsultacje dodatkowe: 2 Sumaryczne obciążenie pracą studenta=52 godziny Punkty ECTS 2. Wykład informacyjny, nauczanie problemowe, dyskusja dydaktyczna, metoda problemowa, burza mózgów, ćwiczenia przedmiotowe. Metody sprawdzania i kryteria oceny efektów kształcenia uzyskanych przez studentów Metody: Test pisemny zawierający pytania zamknięte i otwarte sprawdzający stopień nabycia wiedzy. Zaliczenie praktyczne sprawdzające stopień nabycia umiejętności: przygotowanie i prezentacja jednej z metod komunikacji w formie praktycznej - (10min przekaz treści do wybranego tematu). Zaliczenie odbywa się na ocenę. Obserwacja ocena kompetencji społecznych poszukiwania optymalnych rozwiązań świadomości moralnego i etycznego wymiaru pracy. Kryteria oceny efektów kształcenia na ocenę dst: Poprawnie charakteryzuje dysfunkcje i deficyty, których konsekwencją jest zburzenie komunikacji werbalnej i społecznej. Wie czym jest tożsamość środowiskowa i kulturowa głuchych. Rozumie znaczenie zmysłów w komunikacji niewerbalnej i przekazywaniu treści (dotyk, gest-mowa ciała, przekaz informacji wizualnej) Zna niektóre metody komunikacji niewerbalnej. (makaton, alfabet Blissa, piktogramy) Forma i warunki zaliczenia modułu, w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia, a także forma i warunki zaliczenia poszczególnych zajęć wchodzących w zakres danego modułu Zaliczenie na ocenę. Treści wykładu wraz z wykazaniem się umiejętnością praktyczną Warunkiem uzyskania zaliczenia jest: poprawnie napisany test zaliczeniowy - wykazanie się znajomością zagadnień teoretycznych i praktycznych Potrafi scharakteryzować dysfunkcje związane zaburzeniami komunikacji (niesłyszący, osoby z uszkodzeniami parcjalnymi mózgu, zaburzeniami komunikacji werbalnej i społecznej). Zna konsekwencje zdrowotne i społeczne wymienionych dysfunkcji. Identyfikuje potrzeby osoby z dysfunkcją w komunikacji, potrafi dostosować właściwą formę komunikacji. Posługuje się fachową terminologią. Zaliczenie: każdy efekt z zakresu wiedzy i umiejętności oceniany jest osobno. Test składa się z pytań zamkniętych i otwartych. Pytania sprawdzają opanowanie materiału dotyczącego każdego efektu z zakresu wiedzy. Kolokwia zalicza się powyżej 51% pozytywnych odpowiedzi: 51-60% - ocena dostateczna 61-70% -ocena dostateczna plus 2 71-80%- ocena dobra 81-90% - ocena dobra plus 91-100% ocena bardzo dobra Z zakresu umiejętności - zaliczenie praktyczne: przygotowanie i prezentacja jednej z metod komunikacji w formie praktycznej (10min przekaz treści do wybranego tematu z wykorzystaniem jednej z metod komunikacji niewerbalnej) Wykłady: Treści modułu kształcenia Wykaz literatury podstawowej i uzupełniającej, obowiązującej do zaliczenia danego modułu 1. Wprowadzenie do komunikacji niewerbalnej. Identyfikacja deficytów kojarzonych z zaburzoną komunikacją (całościowe zaburzenia rozwoju, , autyzm, adhd, uszkodzenia parcjalne mózgu, afazja, NI) 2. Konsekwencje społeczne uszkodzeń zmysłu słuchu, charakterystyka, etiologia, wybrane klasyfikacje . 3. Zjawisko tożsamości środowiskowej i kulturowej głuchych. Różnice pomiędzy językiem migowym a miganym, oraz ich stosowaniem. 4. Komunikacja osób niesłyszących: środki porozumiewania się, komunikacja totalna, oraz alternatywne metody komunikacji. 5. Dotyk a komunikacja: zasady pracy z osobami o zaburzeniach sensorycznych, stymulacja czucia powierzchownego i głębokiego; sygnały dotykowe; 6. Sygnały środowiskowe, symbole jednoznaczne: przedmiotowe, ruchowe; komunikacja za pomocą symboli w codzienności; Symbole obrazkowe: piktogramy; 7. Komunikacja symboliczna „ Bliss”- rodzaje systemu symboli;- kategorie znaczeniowe; budowa symboli;- możliwości pracy systemem symboli; 8. Makaton system komunikacji z osobami z NI, 9. Sygnały gestowe:- rodzaje gestów; język migowy a migany; 10. Modele komunikacji – integracja metod. Literatura podstawowa: 1. Szczepankowski Bogdan, Komunikowanie się z osobami z uszkodzonym słuchem. Poradnik dla pracowników służb społecznych, Warszawa – Krapkowice 2000 2. Błeszczyński J. (red): Alternatywne i wspomagające metody komunikacji: Impuls: Kraków 2006 3. Chodkiewicz I., Loebl W.,Zastosowanie systemu Ch. Blissa w procesie porozumiewania się dziecka z porażeniem mózgowym, [w:] Opuscula Logopedica in honorem Leonis Kaczmarek, UMCS, Lublin 1993. 4. Demel G., Elementy logopedii, WSiP, Warszawa, 1982. 5. Knill Ch., Dotyk i komunikacja, CMPP-P, Warszawa 1992. 6. .Lechowicz A., Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem [w:] "Przyjaciel Dziecka" 1 3, 1997. 7. Ligęza M., Podstawy rozwoju jęyka i mowy dzieci, [w:] Gałkowski T., Jastrzębowska G [red.] Logopedia. Pytania 3 i odpowiedzi, Uniwersytet Opolski, Opole 1999. 8. Aniela Korzon: Totalna komunikacja jako podejście wspomagające rozwój zdolności językowych uczniów głuchych. Wyd. 1Kraków : Wydaw. Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2001,167, [1] s. Literatura uzupełniająca: 1. Kaczmarek B.B., Grycman M. (2014), "Podręczny słownik terminów AAC - komunikacji wspomagającej i alternatywnej". Kraków, Impuls. https://sites.google.com/site/jezykmigi/slowa 2. Minczakiewicz E. M., Mowa. Rozwój, zaburzenia, terapia, WSP, Kraków 1996. 3. Podeszewska M., Wykorzystanie piktogramów w organizacji zachowania i komunikacji dzieci autystycznych. [w:] Mierzejewska H., Przybysz-Piwkowa M. [opr.] Rozwój poznawczy i rozwój językowy dzieci z trudnościami w komunikacji werbalnej. Diagnozowanie i postępowanie usprawniające. (materiały konferencji zorganizowanej przez Pomagisterskie Studium Logopedyczne, Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego i Sekcję Logopedyczną Towarzystwa Kultury Języka, Warszawa, 1 - 3 czerwca 1996), Wydawnictwo DIG, Warszawa 1997. 4. Sachajska E., Metoda komunikacji symbolicznej BLISS [w:] Sołtys-Chmielowicz A., Tkaczyk G. [red.], Usprawnianie mowy u dzieci specjalnej troski, Wydawnictwo UMCS, Lublin 1993. 5. Kosiba Olgierd, Grenada Piotr, Leksykon Języka Migowego, Silentium, Bogatynia 2011 Wymiar, zasady i forma odbywania praktyk, w przypadku, gdy program kształcenia przewiduje praktyki Nie dotyczy Forma oceny efektów kształcenia Forma oceny Efekty kształcenia W8 U11 K7 Test pisemny Projekty Obserwacja X X X 4 5